[verhaal] Verlangen

[Guinevere03]

Verlangen
Surphoem keek uit het raam en zag de grote, groen, blauwe planeet met haar witte vlekken. Dromerig staarde hij er een paar minuten naar. Langzaam voelde hij het verlangen om naar die mysterieuze planeet te reizen weer opkomen. Iets fascineerde hem aan de planeet. Waren het de constant veranderende witte vlekken? Was het de andere witte planeet die om haar heen cirkelde? Zou er leven zijn op Trahe? Hij hoopte van wel. In zichzelf mompelend vroeg hij zich af hoe de wezens er daar uit zouden zien, misschien groot en blauw of misschien klein en geel. Of zouden ze er net zo uitzien als hem? Een witte huid, donkere haren en ongeveer één meter groot.
De stem van zijn moeder zweefde de kamer binnen. Ze riep hem voor het avondeten. Ondanks dat hij geen honger had, ging hij toch naar de keuken voor wat eten. Nooit had hij zijn moeder verteld over zijn verlangen naar Trahe te gaan. Zou hij het aan zijn vader hebben verteld, als hij hem had gekend? Zijn vader had zijn moeder verlaten toen hij twee jaar oud was. Soms vertelde zijn moeder over zijn vader. Uit haar verhalen sprak altijd een zekere bewondering, maar tegelijkertijd ook minachting voor hem. Hoe die twee gevoelens te verenigen waren, begreep hij nog steeds niet. De hoop het ooit te begrijpen had hij opgegeven. Zijn moeder zette hem een bord met eten voor. Het was geroosterde Piri met gebakken lapaardep, hetzelfde wat hij gisteren ook gegeten had. Eigenlijk at hij dit de hele week al, maar hij vond het niet erg. Tenslotte had hij geen vader die Oeks of Vankers kon vangen. Piris waren langzamer dan Vankers en minder sterk dan Oeks, zodat ze ook door zijn moeder en hem gevangen konden worden.
Lusteloos pakte hij een stukje lapaardep van zijn bord en begon er mee te spelen, zonder zich bewust te zijn van zijn moeder die hem bevreemd aankeek.
Soms kregen ze wel een stukje Oek van iemand uit hun dorp, de gever kreeg dan meestal wat lapaardep terug, aangezien ze dat zelf verbouwden.
‘Waarom eet je niks?’ vroeg zijn moeder. Hij vond het niet fijn dat ze zijn overpeinzingen stoorde. Snel stak hij het stukje lapaardep waar hij mee had zitten spelen in zijn mond en kauwde er op. Lusteloos weliswaar, maar hij kauwde erop.
‘Wat is er met je?’
‘Niets, ik heb gewoon niet zo’n honger.’
‘De laatste tijd eet je bijna niets meer.’
‘Nou dan is er de laatste tijd niets aan de hand en heb ik de laatste tijd gewoon niet zo’n honger,’ zei hij feller dan hij eigenlijk bedoeld had. Zijn moeder sloeg haar ogen neer; hij wist dat zij zichzelf de schuld gaf van zijn felle antwoord.
‘Sorry,’ zei hij, terwijl hij opstond om naar buiten te gaan. Zijn moeder liet hij achter met de twee maaltijden.
Buiten liep hij langs de stoomputten. In de zomer zat hij daar altijd graag. Het was een fijn gevoel als de afgekoelde druppeltjes op zijn huid terecht kwamen. Nu liep hij snel door, hij had geen enkele behoefte aan druppeltjes op zijn huid. Hij wou naar Trahe. Hij wou weten hoe het daar was. Tegelijk met deze gedachten drong de onmogelijkheid van zijn wens tot hem door. Eigenlijk was het een belachelijk verlangen, naar een andere planeet reizen. Ze mochten al blij zijn als ze van dorp tot dorp kwamen, laat staan dat ze van planeet tot planeet konden reizen! Toen hij om zich heen keek, zag hij dat hij onbewust naar de plek was gelopen waar hij voor het eerst zijn verlangen naar Trahe had waargenomen. Hij zag de witte vlekken langzaam bewegen over Trahe. Het leek wel alsof ze er boven zweefde, alsof ze eigenlijk los stonden van Trahe zelf. Ineens zag hij wat door de witte vlekken breken. Het was net een bol van vuur!

‘5…4…3…2…1…and we have a lift-off’
Vol vreugde hoorden de mensen in het controlestation van de NASA deze woorden aan. De shuttle die zojuist was vertrokken zou de nieuwe bemanning naar het International Space Station brengen en de bemaninning die er nu zat weer mee terug nemen. Dit was de tweede keer dat er een nieuwe bemanning naar ISS ging. Ondanks het feit dat alles de vorige twee keren vlekkeloos waren verlopen, was er nu een grote spanning voelbaar. Het leek wel alsof iedereen afscheid nam van de ISS. Ze keken de shuttle na en zagen hem snel kleiner worden. Op verscheidene beeldschermen waren camerabeelden uit de shuttle te zien. Op andere waren allerlei statistieken te zien. Alles zag er goed uit, niets verschilde van de vorige keer, behalve de astronauten in de shuttle en het weer. Iedereen nam weer plaats op zijn plek, allemaal met hun eigen beeldschermen voor zich. Nu was het wachten op de aankomst van de shuttle bij het ruimtestation. Pas dan zouden ze de bemanning weer moeten helpen met de aankoppeling van de shuttle.

Verstijfd bleek Surphoem staan kijken naar de bol van vuur. Was er dan echt leven op Trahe? Of was dit iets wat daar vaker gebeurde? Maar hij had dit nog nooit eerder gezien. Hij wou naar huis rennen en het zijn moeder laten zien, maar tegelijkertijd vond hij ook dat niemand anders hier van moest weten. Misschien zou die er een verklaring voor hebben en dan was het niet meer leuk. Er viel een klein bolletje vuur van de grote bol af. Al snel was het kleine bolletje uitgedoofd. Het werd kouder en Surphoem besloot naar huis te gaan. Thuis aangekomen kon hij het niet voor zich houden en hij vertelde het aan zijn moeder.
‘en toen viel er een klein bolletje van vuur af.’
‘Maar dat kan toch helemaal niet. Weet je zeker dat je het je niet hebt ingebeeld, omdat je moe was?’
‘Mam!’ riep hij verontwaardigd, ‘Ik weet toch zeker zelf wel wat ik heb gezien! Loop anders maar mee. Dan laat ik het je zien.’
Ze liepen naar buiten en Surphoem keek naar de hemel. De vuurbal was weg!
‘Ik zie die vuurbal van je niet hoor.’
‘Maar hij was er echt! Ik weet zeker dat ik hem heb gezien! Echt waar!’
Vertwijfeld keek hij weer naar boven. Hoe zeker was het eigenlijk dat hij wat gezien had? Teleurgesteld liep hij weer naar binnen. Onmiddellijk liep hij door naar zijn kamer en hij keek uit het raam. Wat was er toch met hem de laatste tijd? Hij had zo’n vreemd verlangen de laatste tijd en hij zonderde zich nog meer af van iedereen dan hij normaal gesproken deed. Hij speurde de witte vlekken op Trahe af naar nog meer vuurballen. Als hij er nou nog één kon ontdekken moest zijn moeder wel overtuigd zijn, maar hij zag niets meer. Hij keek zijn kamer rond en het viel hem op hoe weinig hij er eigenlijk in had staan; een bed, een tafeltje, een stoeltje en een kast. Op het tafeltje lagen wat losse papieren, zijn schrijfsels. Sommige verhalen waren klaar, andere zou hij nooit meer mee verder gaan. Er was echter één verhaal waar hij de laatste tijd erg druk mee was. Het ging over Trahe, over een soort die daar leefde en die daar weg wilde. Hij bedacht hoe hij de vuurbal in zijn verhaal in kon passen. Misschien kon hij een grote ontploffing plaats laten vinden, zodat er brandende mensen de ruimte in werden geslingerd. Hoewel, dat zou ook wel weer erg zijn. Misschien kon hij beter een stuk van Trahe brandend de ruimte in laten slingeren. Dat was iets minder gruwelijk. Snel schreef hij zijn ideeën op, omdat hij ze anders zo weer vergeten zou zijn.
Weer liep hij naar het raam in de verwachting niks te zien. Ineens was daar een groot wit iets wat zweefde in de ruimte. Hij rende zijn kamer uit, naar zijn moeder.
‘Buiten, kom! Een groot, wit iets!’ schreeuwde hij tegen haar.
‘Rustig,’ probeerde zijn moeder hem gerust te stellen, maar hij trok haar mee naar buiten. Buiten aangekomen, zag hij hoe zijn moeder schrok van wat ze daar zag.
‘Wat is dat?’ riep ze uit, ‘Wat in de naam van Arhe is dat?’
‘Ik weet het niet, maar we moeten de andere mensen in het dorp waarschuwen. Dit is absoluut niet goed.’
‘Maar wat moeten we ze zeggen?’ bracht zijn moeder uit, terwijl ze met open mond stond te kijken naar het zwevende ding.
‘We zeggen ze te kijken. Dat moet genoeg zijn.’
Hij trok zijn moeder mee naar het dorp dat nog een paar uur lopen was in normaal looptempo. In het tempo waarin zij nu liepen, zouden ze er binnen een uur zijn. Steeds bleven ze omkijken naar het witte ding.
‘Mam?’
‘Ja?’
‘Het komt dichterbij.’
Met een ruk keek zijn moeder om naar het witte ding. Het leek nu nog groter dan dat het in eerste instantie had geleken.
‘Het komt op ons af! Het moet ons hebben!’
‘Mam, doe niet zo, alsjeblieft! Niemand heeft er wat aan als je nu hysterisch gaat lopen doen.’
Snel liep hij door zonder te luisteren naar de protesten van zijn moeder. Dit ding moest wel datgene zijn wat hij vanochtend als een vuurbal had waargenomen! Hij had wel eens kleine asteroïden langs zien komen, maar die zagen er heel anders uit dan dit. Dit moest dus wel van Trahe afkomstig zijn. Van binnen was hij verrukt, ook al liet hij het niet merken aan zijn moeder. Het dorp kwam al in zicht. Nu was het nog hoogstens een kwartiertje lopen.
Ongeveer tien minuten later hoorden ze een enorme herrie en ze keken om. Het witte gevaarte was nu zo dichtbij dat ze het idee hadden het zo aan te kunnen raken.
‘Zie je wel! Het moet ons hebben!’
Zijn moeder barste nu in tranen uit en zakte ineen op de grond.
‘Het heeft geen zin meer om verder te gaan. We zullen nu toch sterven!’
‘Nee, mam. We moeten naar het dorp en de anderen waarschuwen!’
‘Alsof die dat ding nu nog niet gezien hebben! Je kan hem nogal moeilijk over het hoofd zien.’
Plots was er een knal en werd alles zwart voor zijn ogen. Ze heeft gelijk.

‘Hier een extra nieuwsuitzending in verband met de verongelukking van de ISS. Het bericht dat dit ruimtestation op een uit zijn baan geraakte asteroïde zou zijn gevlogen, is zojuist bevestigd door NASA. De asteroïde is geheel onverwachts en zonder aanwijsbare reden uit zijn baan geraakt en kruiste de baan van de ISS op het moment dat de ISS zelf ook op dat punt aanwezig was. NASA heeft gezegd dat ondanks dat de kans op dit soort ongevallen uitermate klein is, zij wel aanwezig is en dat de astronauten ook op de hoogte waren van dit risico. De asteroïde waar de baan van de ISS mee kruiste, was ongeveer de helft kleiner dan het station zelf. NASA heeft haar steun betuigd aan alle nabestaanden van de bemanning die aanwezig was op het ruimtestation. De shuttle die vanochtend was vertrokken om een nieuwe bemanning naar de ISS te brengen en morgenochtend aan zou komen, keert nu per direct terug naar aarde.’

[duivelaartje]

mooi verhaal.

[misty1986]

heel mooi geschreven, ik vond het wel grappig om te lezen, iemand die fantaseert over de aarde, maar niet weet dat hier leven is (misschien doen wij dat ook wel!).
Verder vond ik de namen wel grappig, in het begin weet je als lezer niet wat het is, maar later kom je er achter. In het begin vond ik het frusterend, maar later niet meer.

Het einde is bijzonder....


Misty

[KIET]

Hoewel er een aantal dingen inzitten die gewoon simpelweg niet kunnen (tenzij ik het verhaal verkeerd begrepen heb), vond ik het een mooi concept, en mooi geschreven.

Ikzelf schrijf ook soms SF, en dan zijn er inderdaad termen die je zelf verzonnen hebt of die wij op Aarde eigenlijk niet hebben. Die dingen moet je langzaam introduceren, en jij knalde ze er gelijk in. Achteraf kon je ongeveer als lezer wel uitvogelen wat het allemaal zo'n beetje voor moest stellen, maar ik raad je aan om in het vervolg dit soort termen langzaam te introduceren. Ik denk dat dat iets minder verwarrend werkt

Verder geen commentaar: goed uitgewerkt, dialogen/gesproken teksten zijn goed neergezet en prima alineawerk