Lord Of The Mouwophouders.

[HeiNZ]

Een verhaaltje. Ik weet het: het slaat nergens op, maar ach. De meeste mensen die het hebben gelezen vonden het wel wat, geloof ik..




Lord of The Mouwophouders

Voor alle onwetenden onder ons.
Dit verhaal speelt zich NIET nu af, niet gisteren, en ook niet morgen.
Zelfs overmorgen niet! Nee, dit verhaal speelt zich af in 1628.

...eenmaal thuis aangekomen, zag de jongen een ouwe man in een rolstoel door hun achtertuin cruisen. Hij liep naar de oude man toe en vroeg: 'Heeft u toevallig gemerkt dat dit MIJN tuin is, en dus niet de uwe?' 'Jazeker,' antwoordde de oude man terwijl hij groene blaadjes in zijn pijp gooide, 'maar er staat hier nergens een bordje 'niet door onze tuin cruisen,' dus zie ik niet in waarom ik dat niet zou doen, zeg nou zelf, deze tuin is toch perfect om lekker door te cruisen met je mooie automatische rolstoel? Ik heb ook wat vrienden uitgenodigd, over ongeveer een half uurtje gaan we een rolstoelenrace houden.. Maar weet je wat, ik stel je een vraag, en dan moet jij antwoord geven. Als het antwoord fout is blijf ik, en als het goed is ook. Wat is de enige plaats ter wereld waar je mouwophouders kunt kopen?' 'Tjah, daar ben ik ook al naar op zoek,' antwoordde de jongen, waarop hij werd uitgemaakt voor 'onwetende aardsknol' en half werd aangereden door de man in zijn rolstoel, die, zo concludeerde de jongen, een start- en finishlijn op het gras wilde gaan tekenen.. 'Ja maar heej, dat gaat zomaar niet!' 'Zet eerst maar een bordje neer met 'niet door de tuin cruisen en al helemaal geen start- en finishlijnen op het gras tekenen' neer!' antwoordde de oude man, waarop er een gigantisch paard kwam aanhollen dat per ongeluk de villa van de jongen vertrapte, dat vroeg: 'Heej.. Ik ben opeens 99,9 meter gegroeid.. Hoe kan dat? Is dat:
A: omdat ik een magisch groeidrankje heb ingenomen,
B: omdat paarden nou eenmaal groeien, de een iets meer dan de ander,
C: omdat rozen en scheepjes vergaan, of
D: omdat mijn lichaam door jullie conversatie de neiging heeft gehad om 99,9 meter te groeien..?'

'Tja.. Daar vraag je me wat!' antwoordde de oude man. 'Mij ook!' antwoordde de jongen, waarop het paard vroeg: 'Ik kan jullie allebei vertellen waar je mouwophouders kunt kopen. Ik zal het jullie vertellen, maar alleen degene die het goede antwoord geeft. Als jullie het allebei goed hebben, vertel ik het jullie beide, als jullie het fout hebben, zullen jullie sterven, en als eentje het goed heeft en de ander heeft het fout, zien we wel verder. Maar dat is nog niet alles, als jullie allebei het goede antwoord geven, zal degene die het eerst een paar mouwophouders heeft gekocht overleven, en de ander zal alsnog sterven. Akkoord..?' 'Mogen wij ook meedoen?' riep opeens een kabouterleger van achter het paard. 'Helaas, geen kabouters in mijn wedstrijd..' 'DITTIS DISCRIMINASIE!' riepen de kabouters en ze begonnen om zich heen te meppen met schepnetjes. Het paard aarzelde even, maar stelde vervolgens toch de vraag: 'Waarom zijn tomaten rood?' 'Tomaten zijn helemaal nie rood!' gilde ze allemaal in koor. 'Fout!' riep het paard, waarop een hevige conversatie losbarstte waaruit niet veel vredelievendheid was op te maken. 'Goed, goed, ik stel een nieuwe vraag,' zei het paard, lichtelijk geirriteerd door de vredelievende kabouters, de oude man en de jongen.

'Waarom zijn tomaten rood?' 'Tomaten zijn helemaal nie rood!' 'Goed!' de kabouters, de oude man en de jongen begonnen blij te springen, waarop het paard almaar kleiner werd en uiteindelijk verdween. Toen kwam er een individu uit de struiken met een tulband en een lange baard, die zei: 'Ik kan jullie aan mouwophouders helpen, maar dan moeten jullie mij een veilige schuilplaats geven!' 'Ehm... Wat dacht je van in de struiken?' vroeg de jongen, waarop de man blij begon te dansen en zong dat hij na jarenlang vluchten eindelijk een perfecte schuilplaats had gevonden.. 'Al met al, waar kan ik nu mouwophouders vinden?' vroeg de jongen. 'Geduld jongen, geduld!' riep de man en verdween in de struiken. 'Dat voegt ook al niet veel toe.. Maar al met al hebben we wel iemand geholpen met het vinden van een schuilplaats!' vonden de kabouters, waarop er een brief te paard uit de struiken kwam, die zijn paard hard liet rennen, en riep dat ze hem moesten vangen, en dat ze dan eindelijk te horen zouden krijgen waar ze mouwophouders zouden kunnen vinden. De oude man maakte uiteraard geen schijn van kans, de jongen liet de brief ook steeds ontsnappen, maar de kabouters natuurlijk weer niet.. (WAT LEREN WIJ HIER VAN: als je iets wil bereiken, zorg dan dat je altijd kabouters bij je hebt.) Maargoed, de kabouters hadden dus de brief gevangen, maar wilden die uiteraard niet afgeven.. Ze klapten de brief uit, en iets daarna kwamen zij erachter dat ze niet konden lezen. 'Ehm... Kunnen jullie lezen?' vroegen de kabouters aan de jongen en de oude man. 'Ikke niet!' zei de oude man. 'Maar ik wel hoor!' antwoordde de jongen zenuwachtig. 'In welke taal is het geschreven?' 'Ehh.. Hier staat dat het in 637 is geschreven, in het Oost-West Arabisch.' 'Ah..' mompelde de jongen..........

Hier even een onderbreking van dit spannende verhaal. Oost-West Arabie is een prachtige plek om te wonen en te leven. Verder is het de enige plek ter wereld waar nog schapen leven. Waarom waarom verhuizen wij dan niet massaal naar Oost-West Arabie? Er is bovendien bijna geen belasting... Slechts 0,08 florijn, ongeacht uw eventuele bezittingen. Inderdaad, het enige nadeel aan Oost-West Arabie is dat je er *niet eens* met euro's kunt betalen! Toch ligt het wel degelijk in Europa. Hoe komt dit, gij lezer en/of lezeres? Wel, omdat men, tijdens het vergaderen over de invoer van de euro, nog steeds niemand had gevonden die zowel Oost-West Arabisch kon spreken als een andere Europese taal.. Zodoende kon Oost-West Arabie niet meedoen met de *Euro-landen*.. Hierover zijn menige onenigheden geweest, weliswaar in het Oost-West-Arabisch, maar, ze zijn er wel degelijk geweest. Niet mee eens? Stuur dan een *brief* (jawel, een echte brief, met zo'n envelop) naar: Kikker
Gondellaan 9
1503JK, Zaandam, Nederland.

Maargoed, al met al, er is dus stiekem *toch nog* een nadeel aan het wonen in Oost-West Arabie, de taal. Vooral aangezien er geen enkele mogelijkheid is deze taal te leren, aangezien degenen die het Oost-West-Arabisch beheersen geen andere talen kennen, en degenen die wel andere talen kennen geen Oost-West-Arabisch beheersen.

Naast het communiceren en het betalen, is het leven in Oost-West-Arabie prachtig. Wat dan ook een raadsel is, is dat het de Oost-West-Arabiers waren, die de mouwophouder uitvonden. Waren zij soms niet gelukkig zonder mouwophouders? Mensen, we zullen het nooit weten.. Ondanks dat, zullen wij hier later in dit verhaal nog op ingaan. Maar, nu verder met *het* verhaal.

'Dat kan ik niet lezen, hoor!' sprak de jongen. 'Het spijt mij vreselijk... Hoe komen wij nu te weten wat er precies in die brief staat?' 'Ik weet wat!' riep een kabouter. 'We laten het vertalen door een Oost-West-Arabier!'


Duidelijk is, dat *de kabouter* niet wist, dat er niemand meer was die Oost-West Arabisch sprak en ook een andere taal beheerste, en er dus niemand was die het voor ze kon vertalen. 'Ik weet wat! Ik heb de oplossing!' riep de oude man. 'Wat daaaaaaaaaaan?' vroegen de kabouters en de jongen. 'Jaaaa.. Dat ga ik jullie natuurlijk lekker niet vertellen! Maar ik ga die mouwophouders halen! Ave!' antwoordde de oude man, en hij scheurde de hoek om met zijn hi-tech electrische rolstoel. Uiteraard gingen de kabouters en de jongen er meteen ende direct achteraan, maar ja, dat ging natuurlijk ook weer niet goed, want de oude man merkte dat natuurlijk, en hij ging daarom een cafe binnen met een uithangbord 'In de oude dweil', enkel ende alleen maar om ze af te schudden. Hij bestelde een bitter lemon uit 1874, waarvan een glas 26 zou kosten, alleen: destijds kon je nog niet mer euro's betalen, en zelfs de gedachte dat je al je lieve mooie guldentjes moest wegdoen voor euro's speelde nog niet, (goeie ouwe tijd!) maar, men betaalde, met, goudstukken. Hij dronk zijn bitter lemon van 26 euro op die overigens geweldig smaakte, wat natuurlijk ook wel mag, voor een bitter lemon van 26 euro uit het topjaartje 1874, en begon een gesprek met een plaatselijke dorpsbewoner, die 19 lege bierglazen voor zich had staan waar een whisky-geur uit kwam, dat, origineel ende alternatief als zou waren, ging, over, jawel, het weer!

Maar, daar gaan wij helaas niet op in, en mocht je dat echt heel erg jammer vinden, dan kan ik je wel vertellen dat je niet verder hoeft te gaan dan 1 cm van waar je nu bent om zelf een gesprek over het weer te krijgen.

Al met al leek het of de kabouters en de jongen er vandoor waren gegaan, en zodoende wilde de oude man het cafe gaan vertalen, maar daarvoor moest hij eerst zijn bitter lemon uit 1874 van 26 euro betalen, en daar was hij natuurlijk weer niet toe in staat, aangezien hij geen goudstukken bij zich had. 'Kan ik hier pinnen?' vroeg hij daarom, origineel als hij was. 'Pinnen? Wat is het, dat dat is, mijnheer?' antwoordde de barman nieuwsgierig. Een minuutje of wat later hadden ze een deal: de barman kreeg de pinpas van de oude man, en de oude man hoefde niet te betalen. Dat was niet zo'n probleem, aangezien hij in 1628 de enige was die met een pinpas rondliep.

De oude man scheurde er snel vandoor met zijn hi-tech electrische rolstoel, toch bang dat de jongen en de kabouters ergens op de loer lagen. Hij reed het dorp uit, en het bos in. Echter, (het zal ook 'ns niet) hadden de kaboutertjes en de jongen hem aan de rand van het bos opgewacht, en, jawel, zij waren hem, gevolgd. Na een uur of twee lopen kwamen ze bij een altaar in de vorm van de aan- en uitknop van een wasknijper, waar de oude man aan het altaar vroeg waar hij mouwophouders kon vinden. Toen verscheen er een soort parkeermeterkoningin, die hem een kaart gaf van het enige eiland ter wereld waar je mouwophouders kan vinden. Dit was echter NIET Oost-West Arabie, maar, een ander eiland, wiens naam nog niet onthuld zal worden in deel 2, namelijk Noord-Zuid Arabie, gelegen tussen de Atlantische en de Indische Oceaan. 'Hmm.. En waar vind ik dit eiland?' vroeg de oude man, waaropn de parkeermeterkoningin hem een tweede kaart gaf, waarop stond waar dat eiland te vinden was. 'Buiten..?' vroeg de oude man, waarop de parkeermeterkoningin hem vertelde dat hij niet moest zeuren en maar beter op zoek kon gaan. De parkeermeterkoningin verdween weer in het niets, en de oude man scheurde er weer vandoor op zijn hi-tech electrische rolstoel.

Toen hij weg was, liepen de kabouters en de jongen ook naar het altaar. De parkeermeterkoningin verscheen opnieuw, en vertelde dat de oude man nu wel wist waar die mouwophouders lagen op het eiland, maar niet wist waar het eiland zich bevond. Ze gaf hen een kaart met daarop de locatie van het eiland. Bovendien wist de oude man niet hoe hij ze te pakken kon krijgen, ze werden namelijk zwaar bewaakt! 'Er zijn 7.4 'bewakers', maar ik help jullie maar bij 1, ik word namelijk ook een dagje ouder, ziet u, 140798 daagjes om precies te zijn, maar ik zie aan jullie gezichten dat jullie het daar niet zo graag over willen hebben. De eerste deur wordt bewaakt door de Chimaera. Ik kan jullie vertellen: die zal jullie allen tegelijk opvreten als jullie in de buurt komen. Bij dat soort dingen moet je gewoonlijk een list verzinnen, maar, deze keer niet! Dit is immers niet het type verhaal dat mensen over 100 jaren nog aan hun kleinkinderen vertellen, maar het type verhaal dat men overslaat na het lezen van de eerste 4 regels. (Nou, maar dan weet je mooi wel in welk jaar dit verhaal zich afspeelt!) Maar goed. Als jullie niet langs de Chimaera komen, wat doen jullie dan?' vroeg de parkeermeterkoningin. De kabouters deden een poging om elkaar aan te kijken, maar dat ging niet, aangezien zij met z'n 13'en waren, en er dus 1 over zou blijven, en dat heel zielig zou zien, dus ze keken maar naar de grond. 'Euhh.. Geen idee, denk ik.. Toch.. Eh.. He?' 'Zucht.. Waarom doe ik dit werk eigenlijk nog?!' vroeg de parkeermeterkoningin zich af. 'Maargoed, er is dus maar 1 oplossing: De achterdeur! Als je langs de Chimaera zou komen, kom je op precies dezelfde weg uit als wanneer je de achterdeur neemt. Goed, succes op jullie tocht, jongens!' zei ze, en verdween weder in het niets.



Ze gingen er snel vandoor, in de richting waarvan ze dachten dat de oude man in was gegaan. Het duurde echter niet lang voordat zij konden concluderen dat de oude man bij nader inzien, waarschijnlijk niet naar de lucht in was gevlogen. Dan gaan we déze kant op! Riep een kabouter, en zo geschiedde het. Ze liepen, en liepen, en liepen, tot ze aan de bosrand kwamen, waar een diep ravijn lag. Maar! In dit verhaal is het niet zo dat iemand zijn reisgenoten in het ravijn gooit, nee, iemand buiten het gezelschap duwde ze het ravijn in. 'Dag meneer!' riepen de kabouters, enigzins verbaasd. 'Dag kabouters!' riep de schuldige tegen het gezelschap, dat zich vast had weten te klemmen aan een lieftallig madeliefje dat tegen de stijle massief granieten rotswand groeide. 'Ik ben toevallig geen kabouter!' riep de jongen. 'Ach, mensen, kabouters, één pot nat. Maargoed, ik ben van de locale gemeente, en ik wil graag dat u deze enquête invult! Allemaal!' gilde hij, en reikte ze een aantal bladen toe. 'Als julile het niet erg vinden, ga ik intussen even een ommetje maken! Als jullie vragen hebben, stellen jullie ze maar aan mijn assistent!' riep hij, terwijl hij ze een Furby aanreikte. Vervolgens ging hij er vrolijk fluitend vandoor. 'Ehmm... Invullen dan maar..?' stelde de jongen voor, die bovenaan hing. Hij pakte een pen uit zijn zak, en begon met invullen. 'Vraag 1. Waar was u, op het moment dat u gevraagd werd deze enquête in te vullen? Ravijn... madeliefje.. bijna dood.. kabouters.. Vraag 2. Welke hoort niet in het rijtje thuis: appelboom, bananenrekje, aardappelmesje, tandenborstel, wc-rol, apenhok, veterstrikdiploma, plastic zak, bolhoed, plakje kaas, mouwophouders, fietsbel, autoradio. De fietsbel natuurlijk! Da's simpel. Vraag 3...' EN! Zo ging dat nog wel even door.

Om jullie brave lezers een lange enquête-invul-partij te besparen, slaan we de rest even over, en gaan we naar het moment, waarop de jongen klaar was, met het invullen, van zijn enquête. 'Klaar! En wat n..' *POEF!* Hij stond weer boven. Dat schoot de kabouters echter in het verkeerde keelgat, aangezien hij bovenaan hing. Ze vielen de afgrond in (Voor meer informatie over vallen, zie: Natuurkunde voor dummy's, door A.J. Flierpwerf), maar werden opgevangen door een knalroze JSF, waarin een mogelijke koper net een proefvlucht aan het maken was. 'Wat heb ik nou weer opgevangen..?' vroeg hij zich af. Hij zette de JSF op de automatische piloot, en klom het dak op. Maar! Wij gaan nu even door naar de oude man, om te kijken wat deze aan het doen is. Wel, hij was een boek over pijptabak aan het kopen bij de Bruna, zodat hij zich niet zou hoeven te vervelen op de lange reis die hij voor de boeg had.

De jongen was intussen zijn geduld verloren, en was op eigen houtje zonder de kabouters verder gegaan. Na een tijdje lopen, kwam hij aan bij een poort, waar 14 poortwachters stonden. 'Goedemiddag, hebben jullie misschien een oude man in een hi-tech electronische rolstoel voorbij zien komen?' 'Jazeker!' antwoordden de poortwachters. 'Ah, is hij soms door deze poort gegaan?' vroeg de jongen. 'Jazeker!' antwoordden de poortwachters opnieuw. 'En wat moet ik doen om er door te mogen?' 'Ons allemaal een mooi paar echte Zaanse klompen brengen!' 'Ja maar... Da's zo'n eind lopen!' 'Dat is jouw probleem, zonder 14 paar klompen kom je er niet door.' 'Ja maar.. Alsjebliéééééééééééééft..?' 'Nee.'

*Stilte...*

'..Kijk daar!' riep de jongen, en toen alle 14 poortwachters keken, was hij snel door het sleutelgat van de poort gekropen, wat groot genoeg was om een olifant doorheen te laten lopen. 'Hee, hij is verdwenen! Hoe kan dat nou?' vroegen de poortwachters zich af, en ze begonnen het terrein af te zoeken.

[AngelLena]

Het slaat inderdaad nergens op. Zo nergens op dat ik het niet eens leuk meer vind... Wat wil je hier nou eigenlijk mee als ik vragen mag?

[Fladdergeval]

Is het heel erg om het niet met een forumbaas eens te zijn? Ik vind het namelijk ech té grappig

[AngelLena]

Fladdergeval schreef op 22-07-2003 @ 00:39:
Is het heel erg om het niet met een forumbaas eens te zijn? Ik vind het namelijk ech té grappig

Is helemaal niet erg. Ik was ooit ook gewoon led, tot aan 31 mei dit jaar... Ben echt niet anders, behalve dat ik de boel in toom moet proberen te houden... (ook moeilijke klus trouwens, allemaal voor jullie....)
Dus wees het gerust met me eens hoor!!! Kan ik ook wel eens gebruiken als extra steuntje in de rug...

[mazonie]

ghehe nah ik heb dit verhaal al eerder gelezen: en vond hem ook errug droog

[AngelLena]

mazonie schreef op 22-07-2003 @ 02:04:
ghehe nah ik heb dit verhaal al eerder gelezen: en vond hem ook errug droog

Heeft hij het zelf eerder gepost of is het plagiaat?

Ik vind het ongelofelijk flauw

[HeiNZ]

AngelLena schreef op 22-07-2003 @ 12:43:
Heeft hij het zelf eerder gepost of is het plagiaat?

Al eerder verspreid, niet gepost.. ook niet gejat

[AngelLena]

HeiNZ schreef op 22-07-2003 @ 18:21:
Al eerder verspreid, niet gepost.. ook niet gejat

Oke, dan is het goed...

[dark_poetry]

GEWELDIG VERHAAL,GENIAAL GEWOON.
komt er nog een vervolg?
ik hoop het wel.

[HeiNZ]

Maar goed, de oude man had inmiddels zijn boek over pijptabak afgerekend. Hij volgde de borden naar het metrostation en nam daarmee een omweg van 35 kilometer, maar kwam uiteindelijk toch op de plaats van bestemming. Toen hij er echter aankwam, bleek dat de conducteurs e.d. die dag hadden uitgekozen om te staken, oftewel betaald verlof nemen, aangezien er maar weinig personeelsleden te zien waren. Maar toen de oude man vriendelijk aan iemand die toch aanwezig was vroeg of hij misschien eventjes een metro mocht lenen, kwam iedereen uit de kantine gerend en arresteerde hem, schreeuwend dat hij een kaper zou zijn.

Stop!

Hier krijgt het verhaal een andere wending.

Ik zal jullie nu vertellen over dokter Oeblab, die de oude man zal tegenkomen in de cel, als we terugkomen in ons verhaal.


Heel lang geleden, rond 1614, studeerde er een jongen genaamd Daan Schjansschensch-Ablobbe af op de medische universiteit te Leiden. Hij ging bij de dokterspraktijk van de vriend van de zus van de neef van de buurman van de oom van de neef van de zus van de man van de nicht van zijn moeder die gespecialiseerd was in vreemde ziekten werken, waar hij een aantal patienten geneesde. Daarmee won hij de Nobelprijs voor Medische Kunsten, en al snel werkte hij in het grootste ziekenhuis in heel Europa. Maar op een dag liep er een man met een grote zwarte mantel zijn hokje binnen, ging zitten en mompelde iets van 'Hmmbzlgrfpfzhmmblz'. Schjansschensch-Ablobbe vroeg hem of hij zijn mantel wilde afnemen en op de kapstok hangen, waarop de man iets van 'Hrrrrrgrrfffzzzrrggzzrrf!' gromde. 'Oh, vandaar... Wat is uw klacht, meneer?' vroeg Schjansschensch-Ablobbe, waarop de man 'Hmblzplrfzwnsch!' antwoordde. Dokter Schjansschensch-Ablobbe besloot maar even naar de receptie beneden te bellen. Maar toen hij de telefoon pakte, nam de man met de mantel een hap uit zijn nek, zodat dokter Schjansschensch-Ablobbe de man enigzins gepikeerd de deur wees. Toen de man een poging deed om nog een hap te nemen, nam dokter Schjansschensch-Ablobbe hem onder handen met de kapstok. Hij jaagde de man weg. Maar, die nacht sloop de man binnen in het huis van dokter Schjansschensch-Ablobbe, en sinds die nacht was dokter Schjansschensch-Ablobbe nooit meer dezelfde [Spooky! Huiver, ajb]. Hij noemde zich, aangezien hij van de letters van de naam Schjansschensch geen andere naam kon verzinnen, voortaan, dokter Oeblab.

Toen dokter Oeblab een aantal moorden had begaan, kwam de politie op het vooruitstrevende idee om hem op te pakken, en hem 17 keer levenslang te geven. In 1617, 1620 en 1623 deed dokter Oeblab ontsnappingspogingen, maar hij was nog nooit ontsnapt, gezien de strenge bewaking in zijn gevangenis.

Stop opnieuw!

Op dit punt komt de oude man dokter Oeblab tegen in de gevangenis, want uiteraard zitten zij in dezelfde cel. Da's logisch. Samen bedenken ze nu natuurlijk ook een plan om te ontsnappen!

'Bewaker, bewaker!'
'Jahaa?'
'Laat ons eruit! Wij zijn ook bewakers, maar de deur is in het slot gevallen!'
'Ehh.. Oh! Ach zo. Vooruit. Hah, hah.'
*deur open maak.*
*bewaker opsluit.*

'En nu,' zei dokter Oeblab, 'ga ik doen wat ik altijd al heb willen doen! Naar Hollywood gaan en een filmster worden!' 'Ach zo. Wel, ik wens u veel succes. Hier scheiden onze wegen!'
En na een ontroerend afscheid vervolgde de oude man zijn reis naar het metrostation. Onderweg kwam hij uiteraard een paar mensen tegen, die een hevige ruzie aan het utivechten waren met een bushokje. 'Hee hee, lief zijn voor elkaar he! Ook voor bushokjes!' riep de oude man, waarop de mensen-die-ruzie-met-het-bushokje-hadden en het bushokje de ruzie weer bijlegden, en naar huis gingen om een dutje te doen. Het was, namelijk, al laat! [Jawel!]
Toen de oude man uiteindelijk was aangekomen bij het metrostation, bleek deze tot zijn grote spijt gesloten te zijn. Nu moest hij de nacht doorbrengen in dit dorpje! Na een tijdje onderdak gezocht te hebben besloot hij om maar weer terug te gaan naar de gevangenis, om daar de rest van de nacht te spenderen. Hij zette zijn wekker om 12 uur 's morgens, en viel in slaap.

De volgende morgen, werd hij uiteraard om 6 uur al wakker door de bewakers die hem riepen voor het ontbijt. Jongens, jongens! Ik heb eitjes gebakken voor het ontbijt vandaag! 'Hmm, lekker!' riepen de andere gevangenen, en ze begonnen snel zich aan te kleden en naar de ontbijtzaal te lopen. 'Waarom kom jij geen eitje eten?', vroeg de bewaker aan de oude man. 'Ach, ik heb momenteel niet zo'n trek denk ik, ik zit nog vol van het feestmaal van gisteravond. Die gevulde kalkoen was ook erg smakelijk.' 'Oh dankjewel, daar heb ik de hele dag op gewerkt!' riep de bewaker, en begaf zich ook maar naar de ontbijtzaal. Om 12 uur ging de wekker van de oude man, en hij wandelde richting het metrostation.

Hier aangekomen, ontmoette hij de jongen en de kabouters, die de nacht voor het station hadden doorgebracht. Of erachter natuurlijk. Dat hangt er maar vanaf van waar je het bekijkt. Als je het namelijk van de kant van de oude man bekijkt, dan zaten zij natuurlijk aan de achterkant. Maar als je het van hun kant bekijkt, zaten ze utieraard aan de voorkant. Dus, wat zullen we nou kiezen? Nou? He? Ik zie maar 1 oplossing: laat maar, we gaan wel verder met het verhaal.

Toen ze uiteindelijk allemaal op het station waren om te wachten op hun metro, bleek dat deze maar liefst 327 uur vertraging had! Om de tijd te doden, besloten zij maar een potje te gaan zwerkballen. Ze pakten hun bezems, de ballen uit hun koffer, en begonnen te spelen.

Maar, dat kon uiteraard niet doorgaan. 5 minuten later kwam er namelijk al een metrostation-medewerker aangelopen die ze wees op het bord 'Verboden te zwerkballen!' om de hoek. Kijk maar:



Aangezien er destijds een boete stond van 6000 euro op zwerkballen waar dit verboden was, moesten zij die, jawel, nog betalen ook! Ze werden gedwongen om in de kantine te gaan afwassen met een loon van 30 cent per uur, zodat ze er maar liefst 2,3 jaar over zouden doen om weer vrij te komen...

Maar een steen en een raam doen wonderen, en zodoende konden zij weer op het station zelf gaan staan wachten... en uiteindelijk kwam er een metro aan! Eindelijk! Ze kaapten de metro, om richting het eiland der mouwophouders te reizen....











Zo luidt het vervolg, tot nu toe.. maar ben er nog mee bezig.
't Is wel grappig dat het zo'n contrast is tussen wel en niet leuk vinden bij dit verhaal?
naja, enjoy het vervolg

[AngelLena]

Ik vind het persoonlijk nog steeds niks...

AngelLena schreef op 23-07-2003 @ 02:04:
Ik vind het persoonlijk nog steeds niks...

Ik vind het alleen maar flauwer geworden

[HeiNZ]

Maar je leest stiekem nog wel
maarja ach, ook smaken verschillen.

HeiNZ schreef op 23-07-2003 @ 13:28:
Maar je leest stiekem nog wel
maarja ach, ook smaken verschillen.

Ik lees omdat ik nog iets verwachtte, vanaf nu lees ik geen vervolg meer

Smaken verschillen inderdaad, dat is ook niet erg

[AngelLena]

HeiNZ schreef op 23-07-2003 @ 13:28:
Maar je leest stiekem nog wel
maarja ach, ook smaken verschillen.

Ik had schrale hoop dat het 2e deel misschien in mijn ogen iets beter zou worden...

[dark_poetry]

Het word steeds leuker.
Ik ben echt benieuwd hoe dit af gaat lopen.

[HeiNZ]

AngelLena schreef op 23-07-2003 @ 17:05:
Ik had schrale hoop dat het 2e deel misschien in mijn ogen iets beter zou worden...

mijn excuses voor uw teleurstelling

dark_poetry schreef op 23-07-2003 @ 17:07:
Het word steeds leuker.
Ik ben echt benieuwd hoe dit af gaat lopen.

ik ook, ben nog niet verder met schrijven..

[dark_poetry]

HeiNZ schreef op 23-07-2003 @ 19:03:
mijn excuses voor uw teleurstelling



ik ook, ben nog niet verder met schrijven..

gheghe dus je weet ook niet hoe lang het ongeveer gaat worden je schrijft gewoon zonder verhaallijn van te voren te weten?
das al helemaal koel.

dark_poetry schreef op 23-07-2003 @ 19:08:
gheghe dus je weet ook niet hoe lang het ongeveer gaat worden je schrijft gewoon zonder verhaallijn van te voren te weten?
das al helemaal koel.

Lukt me nogal een gekunstel wanneer je al precies weet wat er gaat gebeuren...

[dark_poetry]

maar het lijkt me wel dat je een beetje een verhaallijn van te voren weet.
dat denk ik dan.

[Fladdergeval]

Ik vind het nog steeds zwaar nutteloos zo geestig (Geweldig dus ). Ik denk alleen persoonlijk dat het droger (en dus naar mijn mening leuker) wordt, als je in dat stukje dat ze gaan zwerkballen de 'maarliefst'-en weghaald en de uitroeptekens erachter ook. Als je die twee namelijk weghaald, doe je net of je het doodnormaal vind, nu lijkt het alsof jij het als schrijver toch ook wel een beetje veel vind. En dan wordt het dus droger als je die woorden en uitroeptekens verwijderd. (Snapje?).
In ieder geval, schrijf door, ben benieuwd!

[b-z]

echt lache, ga door, probeer het tempo wel wat te verlagen, door bijv meer comma's te gebruiken.