Oud 24-10-2011, 20:27
The Larch
Avatar van The Larch
The Larch is offline
Waar kan een thuis zijn? Wil iemand mij vertellen
wat ik denk als ik weer nieuwe muren zie
die kou doorlaten en wind, wil iemand mij vertellen
hoe ik thuisben tussen flats met balkons van halfgeverfd hout
waarom ik thuis ben tussen straten die met modder gooien,
wil iemand mij vertellen of ik thuishoor.

Waar kan een thuis zijn? Wil iemand mij vertellen
of ik thuis zal zijn als ik mezelf niet zie
tussen duizend mensen die zingen op straat
waar ik mijn gezicht alleen vertrek als ik mijn moeder zie
omdat ik dan wil lachen. Ik wil lachen.

Hoe kan je verdriet zo geborgen zijn in armen
van een idee - wat is een land dan een idee? Wil iemand
mij vertellen waar ik heenmoet om niet thuis te zijn
als ik overal nu hoor of nergens. Wil iemand alsjeblieft
me vasthouden. Wil iemand alsjeblieft
heel ergens anders zijn
maar op dezelfde plaats?
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 26-10-2011, 10:03
The Larch
Avatar van The Larch
The Larch is offline
Lieffies, wat is omhoog met DoP? Is iedereen dood ofzo?
__________________
And now, no.1: The Larch.
Met citaat reageren
Oud 27-10-2011, 16:06
MVP
Avatar van MVP
MVP is offline
Seems like (:
Maar ik vind het echt heel mooi geschreven!
Met citaat reageren
Oud 27-10-2011, 18:21
Ratatouille
Avatar van Ratatouille
Ratatouille is offline
We zijn. Overdonderd door de hoeveelheid talent die op DoP ronddwaalt en durven geen commentaar meer te geven. Behalve ik, want ik durf alles.

De eerste alinea is een grote vraag, moet je dan niet afsluiten met een vraagteken? Klein tikfoutje denk ik: tussen thuis en ben mist de spatie.

Liefde voor dit:
Citaat:
hoe ik thuis ben tussen flats met balkons van halfgeverfd hout
waarom ik thuis ben tussen straten die met modder gooien,
Oké, ik heb er een beetje moeite mee om te ontdekken waar de vraag in de tweede strofe ophoudt. Voor mijn gevoel is het goed zoals je het nu hebt, maar mijn verstand zegt 'na elke vraag hoort een vraagteken'. Ik struikel een beetje over je zin.

Tikfoutje: heenmoet, hoort los van elkaar.

De laatste strofe is heel mooi, mysterieus. Ja, het is een beetje een strofe die je drie keer moet lezen en daarna heel hard moet over nadenken. Je woordvolgorde verrast me en liet me dus drie keer jouw strofe lezen.

Het is een bijzonder gedicht, maar ik vind het wel een fijn gedicht
Met citaat reageren
Oud 29-10-2011, 22:05
Geel
Avatar van Geel
Geel is offline
Ik durfde niet te reageren! Maar ik had het gedicht wel gelezen. Toen het nog maar 4 views had, volgens mij. En ik vind het een heel mooi gedicht. En ik heb het gevoel alsof het een erg persoonlijk gedicht is, maar dat weet ik niet zeker. En daarom durfde ik eerst ook niet te reageren.
__________________
Ik klop op de deur van de steen. / 'Ik ben het, doe open.' // 'Ik heb geen deur,' zegt de steen.
Met citaat reageren
Oud 30-10-2011, 17:44
twaalf
Avatar van twaalf
twaalf is offline
Ik vind de eerste twee alinea's echt heel erg mooi! Knap geschreven en een mooi herkenbaar thema.
De laatste alinea vind ik niet slecht, maar wel een stuk minder. Vooral de zin: "Wil iemand alsjeblieft
me vasthouden" is al zovaak opgeschreven, en doet wat mij betreft onder aan de rest van het gedicht.

Maarre, hoofdzakelijk comlimenten dus!
Met citaat reageren
Oud 30-10-2011, 21:02
Em.
Avatar van Em.
Em. is offline
Ja, eh, hoi.


Ik herinnerde me dit gedicht als minder mooi, dan toen ik het gister (of was het eergisteren? ik denk toch eergisteren) weer herlas. Ik hérinnerde me dit gedicht, als een vrij saai gedicht, met vrij veel herhaling/voor de hand liggende dingen en niet echt veel supermooie stukjes. Ik herinnerde me (net als Geel zo'n beetje zegt) dat dit heel persoonlijk was, en zo las ik het ook in eerste instantie, en toen had ik 'm dus minder mooi/saaier/voor de hand liggender onthouden.

Maar bij herlezing bleek er veel meer in te zitten.

Oh, waar ik ook nog aan moest denken, iemand hier (ik weet niet meer wie ) vroeg zich ooit af of het toevoegde als je meer wist over de dichter. Dat je dan ineens wist 'dit is geen gedicht over het verliezen van een geliefde' maar 'deze dichteres heeft haar dochter verloren toen ze 4 jaar was en onder een auto terecht kwam, waarna ze drie dagen later aan haar verwondingen is overleden, en die verwijzing zien we hier in regel acht en dit hier is een verwijzing naar de leeftijd en dit...'

Ik weet niet of het iets toevoegt, of dat het het juist minder mooi maakt. Ik kan me beide voorstellen. Ik kan me voorstellen dat je je onwetend in een gedicht kan verliezen (wauw! deze leegte, dit eindeloos verdriet... dit dwalen in het niets) en je ermee kan vereenzelvigen, en dan ineens weet 'dit gaat niet hier over, dit gaat specifiek over die ene dochter' en het dan alleen nog maar lezen als 'het verhaal van een ander' en dat het je minder raakt, minder dichtbij komt. Dat het z'n magie verliest, omdat het ineens over iets realistisch in een ander leven gaat. Dat mooie bewoordingen simpele dingen uitdrukken, en dat je die niet anders kan lezen dan simpele dingen in andermans leven, waardoor ze aan magie verliezen voor jou.

Ik kan me ook voorstellen dat je eerst denkt '... wtf' en dan ineens weet waar het over gaat, en ineens snápt hoe het gedicht in elkaar zit, en welk verdriet erachter zit. Dat het het juist mooier maakt. Dat je dacht 'wat een vaag gezeur of diepe meren en lege vlaktes zonder diegene, wat sentimenteel' en dat je dan weet dat het over een jong overleden meisje gaat, en dan ineens snapt waarom het zo leeg en verdrietig is, en de pijn erin ziet en dingen die op z'n plaats vallen.

Ik denk dat ik bij jou meer last heb van het eerste. Van dat ik het gedicht minder mooi ga vinden doordat ik denk te weten (het hoeft natuurlijk helemaal niet zo te zijn, maar dat maakt op zich niet zoveel uit voor mijn beleving van het gedicht) waar het over gaat. Ik kan me niet vereenzelvigen met het gedicht, en er mijn eigen heul andere verhaal in lezen. Ik denk dat ik me 'm daarom ook als minder mooi herinnerde.

Verder vind ik het - naar mijn gevoel - iets teveel uitéénvallen in drie delen.

Het eerste deel gaat over 'wat moet ik hiervan denken' 'hoe kan ik hier thuiszijn' en 'waarom ben ik hier thuis' (maar wat ik vreemd vind, is dat het maar om één thuisomgeving - een wat vervallen - lijkt te gaan, terwijl het niet-thuis-zijn volgens mij vooral gaat om het thuis kunnen/moeten/mogen zijn op meerdere plaatsen - ik had eerder een tegenstelling verwacht: ben ik hier thuis, of hier (wat weer een andere 'hier' is, natürlich! ) of nergens?) Maar goed, het eerste deel is dus een zooitje vragen + beschrijving van een wat vervallen, nou ja, vensters en straten en alles.

En net als ik een beetje begin te wennen aan je vervallen beschrijvingen en erin op te gaan, ga je over naar iets anders. Naar zingende mensen en moeders, ik snap niet helemaal wat die daar doen, overigens, ik kan me van een moeder indenken dat het is dat je je bij je moeder áltijd thuisvoelt, maar dat zie ik dan weer niet in het gedicht terugkomen. Ik snap niet wat je wil zeggen "Hallo meneer, stel: ik zie mezelf NIET tussen allemaal op straat zingende mensen, ben ik dan thuis?" En dat je dan uitlegt "maar dan bedoel ik wel, dat ik dus níet tussen duizenden zingende mensen sta als ik mijn moeder zie en dan mijn gezicht vertrekt. Want misschien ben ik wel thuis tussen duizenden zingende mensen als ik mijn moeder niet zie, maar niet als ik mijn moeder wél zie. Snapt u?"

En ik snap het niet! Ik snap werkelijk niet wat de zingende mensen en de moeder en het gezichtsvertrekken nou met wel/niet thuiszijn te maken hebben, en hoe iemand daar in hémelsnaam antwoord op zou moeten geven? "Nou meisje, je kan wel tussen duizenden zingende mensen staan, maar als je dus je gezicht niet vertrekt maar wel je moeder ziet, dan ben je op zich wel thuis, maar indien je dus niet je moeder ziet en er ook niet staat weer niet echt. Het ligt heel precies, snap je?"

Ik vind de herhaling van:

omdat ik dan wil lachen. Ik wil lachen.

Wel fijn, trouwens.

En dan in je derde strofe ga je weer over het idee van je veilig voelen in de abstractie van een land - en hoe dat kan en alles. Iets heel anders dan in je eerste strofe, en ook in je tweede, denk ik tenminste, want ik snap 'm dus niet echt. Ik vind het trouwens wel, weet ik het, slim opgeschreven. En dan dus weer een zooitje vragen.

En dat zooitje vragen (hoe ik hier thuis kan zijn? als ik mijn moeder zie en mijn gezicht vertrek? waarom? waar?) - het zijn er twaalf. Waarvan alleen al víjf in de eerste strofe. Twee in de tweede (maar eentje is heel lang en vaag met zingende mensen enzooo, ja, die) en tot slot is de derde strofe eigenlijk helemaal opgebouwd uit vragen. Of eigenlijk het hele gedicht. Behalve het 'ik wil lachen', dan. En dáárdoor heb je voor mij heel veel loze en saaie tekst 'wil iemand mij vertellen' 'kan iemand mij uitleggen' 'is er soms een oplossing' - dat is allemaal niet zo beeldend en mooi en als je dat heel veel in een gedicht doet (te weinig is ook niet heel handig, dan wordt het heel vaag, hoewel je daar ook wel weer je stijl van kan maken) vind ik het dus een beetje saai. Ik ben geïnteresseerd in je beelden en de lieve mensen in je gedicht, en in zinnetjes als 'omdat ik dan wil lachen. Ik wil lachen' en niet in heel vaak een variant op een vraag lezen. Tenminste, ik vind het hier niet zo werken. Ik heb sowieso niet heel veel met vragen, en ook niet altijd even veel met herhaling, en bij jou vind ik de vragen beter dan ik normaal vind, en de herhaling ook, maar je combineert het zó, dat ik het uiteindelijk toch weer saaier vind. Ik moet daar trouwens écht een beter woord voor verzinnen en leren samenvatten en ideeën bedenken zonder dat ik daar lappen tekst voor moet schrijven.

Ik vind je muren die kou en wind door laten
je willen lachen
en een verdriet dat geborgen is in armen


dat vind ik fijn. De vragen niet zo. Het:

Waar kan een thuis zijn (x1000) niet zo.

EN ik spreek mezelf tegen. Aan het begin van de reactie zei ik dat ik 'm saaier vond, maar dat ik later vond dat het niet zo was, en dat het waarschijnlijk kwam doordat ik het aan jou verbond. In het einde van mijn reactie zeg ik eigenlijk weer dat ik 'm saaier vond (= hier: minder wauw en prachtig dan wat je normaal schrijft, voor mij minder dat dan gedicht dat je in het kortegedichtentopic hebt gedumpt en gewoon een eigen topic moest!) en vind ik eigenlijk niet meer dat het zoveel te maken heeft met wat ik erin lees/aan jou verbindt. Maar dat het met vragen/herhaling en het uiteenvallen in drie 'losse' delen (waarvan ik er 1 raar vind) te maken heeft.


Oh, het is trouwens bij lange niet zo saai als deze heel tekst door lezen. Saai is hier ook niet echt saai, maar minder fascinerend. Alleen ik en subtiel taalgebruik stroken niet echt altijd (kun je stroken zo gebruiken? hm).

Oké doei kusje, je hebt het einde bereikt!


Oja, edit/toevoeging/nog langer: Ik denk trouwens dat ik ook wel weet WAAROM ik hier niet in eerste instantie op had gereageerd. Of sowieso niet altijd even snel op dingen reageer. Ik moet ergens onderbewust weten dat ik tóch wel weer een boekwerk schrijf en daar geen zin in hebben en het uiteindelijk tóch doen, óf helemaal geen reactie geven.
__________________
(...) en ik hou zo van verlangen en ik hou zo van alleen zijn en ik hou zo van het denken dat het zou kunnen als het kon. - Tjitske Jansen
Met citaat reageren
Oud 01-11-2011, 16:04
The Larch
Avatar van The Larch
The Larch is offline
Citaat:
Seems like (:
Maar ik vind het echt heel mooi geschreven!
Okee, bedankt.

Citaat:
We zijn. Overdonderd door de hoeveelheid talent die op DoP ronddwaalt en durven geen commentaar meer te geven. Behalve ik, want ik durf alles.

De eerste alinea is een grote vraag, moet je dan niet afsluiten met een vraagteken? Klein tikfoutje denk ik: tussen thuis en ben mist de spatie.

Liefde voor dit:


Oké, ik heb er een beetje moeite mee om te ontdekken waar de vraag in de tweede strofe ophoudt. Voor mijn gevoel is het goed zoals je het nu hebt, maar mijn verstand zegt 'na elke vraag hoort een vraagteken'. Ik struikel een beetje over je zin.

Tikfoutje: heenmoet, hoort los van elkaar.

De laatste strofe is heel mooi, mysterieus. Ja, het is een beetje een strofe die je drie keer moet lezen en daarna heel hard moet over nadenken. Je woordvolgorde verrast me en liet me dus drie keer jouw strofe lezen.

Het is een bijzonder gedicht, maar ik vind het wel een fijn gedicht
Dank je! En dat waren geen tikfouten, maar spelfouten. Ik schrijf altijd heel veel dingen aan elkaar die niet aan elkaar moeten, maar dan vind ik het aan elkaar gewoon mooier staan of klinken of lezen. Dus ik laat het staan, daar moet de wereld maar gewoon aan wennen. >:-( De vraagtekens weet ik niet zo goed, want ik vind interpunctie heel moeilijk. Wacht, dat noteer ik op mijn dingen-waar-ik-aan-moet-werken-lijstje. (- Wut, Kat, heb jij zo'n lijstje? - Nee, maar nu wel.)

Citaat:
Ik vind de eerste twee alinea's echt heel erg mooi! Knap geschreven en een mooi herkenbaar thema.
De laatste alinea vind ik niet slecht, maar wel een stuk minder. Vooral de zin: "Wil iemand alsjeblieft
me vasthouden" is al zovaak opgeschreven, en doet wat mij betreft onder aan de rest van het gedicht.

Maarre, hoofdzakelijk comlimenten dus!
Ohja, cliche's. (ik kan geen accenten maken op deze computer, die moet je er dus bijdenken.) Ik vergeet altijd dat die bestaan. Maar ik vind dat het hier mag, wantteehhhmmmm. Daar had ik een reden voor! Maar ik ben het vergeten, dus het zal niet zo'n heel sterke reden zijn geweest. Maar, ja, je hebt gelijk, ik zal er voortaan beter op letten. En bedankt!

Citaat:
Ik durfde niet te reageren! Maar ik had het gedicht wel gelezen. Toen het nog maar 4 views had, volgens mij. En ik vind het een heel mooi gedicht. En ik heb het gevoel alsof het een erg persoonlijk gedicht is, maar dat weet ik niet zeker. En daarom durfde ik eerst ook niet te reageren.
Citaat:
Ja, eh, hoi.


Ik herinnerde me dit gedicht als minder mooi, dan toen ik het gister (of was het eergisteren? ik denk toch eergisteren) weer herlas. Ik hérinnerde me dit gedicht, als een vrij saai gedicht, met vrij veel herhaling/voor de hand liggende dingen en niet echt veel supermooie stukjes. Ik herinnerde me (net als Geel zo'n beetje zegt) dat dit heel persoonlijk was, en zo las ik het ook in eerste instantie, en toen had ik 'm dus minder mooi/saaier/voor de hand liggender onthouden.

Maar bij herlezing bleek er veel meer in te zitten.

Oh, waar ik ook nog aan moest denken, iemand hier (ik weet niet meer wie ) vroeg zich ooit af of het toevoegde als je meer wist over de dichter. Dat je dan ineens wist 'dit is geen gedicht over het verliezen van een geliefde' maar 'deze dichteres heeft haar dochter verloren toen ze 4 jaar was en onder een auto terecht kwam, waarna ze drie dagen later aan haar verwondingen is overleden, en die verwijzing zien we hier in regel acht en dit hier is een verwijzing naar de leeftijd en dit...'

Ik weet niet of het iets toevoegt, of dat het het juist minder mooi maakt. Ik kan me beide voorstellen. Ik kan me voorstellen dat je je onwetend in een gedicht kan verliezen (wauw! deze leegte, dit eindeloos verdriet... dit dwalen in het niets) en je ermee kan vereenzelvigen, en dan ineens weet 'dit gaat niet hier over, dit gaat specifiek over die ene dochter' en het dan alleen nog maar lezen als 'het verhaal van een ander' en dat het je minder raakt, minder dichtbij komt. Dat het z'n magie verliest, omdat het ineens over iets realistisch in een ander leven gaat. Dat mooie bewoordingen simpele dingen uitdrukken, en dat je die niet anders kan lezen dan simpele dingen in andermans leven, waardoor ze aan magie verliezen voor jou.

Ik kan me ook voorstellen dat je eerst denkt '... wtf' en dan ineens weet waar het over gaat, en ineens snápt hoe het gedicht in elkaar zit, en welk verdriet erachter zit. Dat het het juist mooier maakt. Dat je dacht 'wat een vaag gezeur of diepe meren en lege vlaktes zonder diegene, wat sentimenteel' en dat je dan weet dat het over een jong overleden meisje gaat, en dan ineens snapt waarom het zo leeg en verdrietig is, en de pijn erin ziet en dingen die op z'n plaats vallen.

Ik denk dat ik bij jou meer last heb van het eerste. Van dat ik het gedicht minder mooi ga vinden doordat ik denk te weten (het hoeft natuurlijk helemaal niet zo te zijn, maar dat maakt op zich niet zoveel uit voor mijn beleving van het gedicht) waar het over gaat. Ik kan me niet vereenzelvigen met het gedicht, en er mijn eigen heul andere verhaal in lezen. Ik denk dat ik me 'm daarom ook als minder mooi herinnerde.

Verder vind ik het - naar mijn gevoel - iets teveel uitéénvallen in drie delen.

Het eerste deel gaat over 'wat moet ik hiervan denken' 'hoe kan ik hier thuiszijn' en 'waarom ben ik hier thuis' (maar wat ik vreemd vind, is dat het maar om één thuisomgeving - een wat vervallen - lijkt te gaan, terwijl het niet-thuis-zijn volgens mij vooral gaat om het thuis kunnen/moeten/mogen zijn op meerdere plaatsen - ik had eerder een tegenstelling verwacht: ben ik hier thuis, of hier (wat weer een andere 'hier' is, natürlich! ) of nergens?) Maar goed, het eerste deel is dus een zooitje vragen + beschrijving van een wat vervallen, nou ja, vensters en straten en alles.

En net als ik een beetje begin te wennen aan je vervallen beschrijvingen en erin op te gaan, ga je over naar iets anders. Naar zingende mensen en moeders, ik snap niet helemaal wat die daar doen, overigens, ik kan me van een moeder indenken dat het is dat je je bij je moeder áltijd thuisvoelt, maar dat zie ik dan weer niet in het gedicht terugkomen. Ik snap niet wat je wil zeggen "Hallo meneer, stel: ik zie mezelf NIET tussen allemaal op straat zingende mensen, ben ik dan thuis?" En dat je dan uitlegt "maar dan bedoel ik wel, dat ik dus níet tussen duizenden zingende mensen sta als ik mijn moeder zie en dan mijn gezicht vertrekt. Want misschien ben ik wel thuis tussen duizenden zingende mensen als ik mijn moeder niet zie, maar niet als ik mijn moeder wél zie. Snapt u?"

En ik snap het niet! Ik snap werkelijk niet wat de zingende mensen en de moeder en het gezichtsvertrekken nou met wel/niet thuiszijn te maken hebben, en hoe iemand daar in hémelsnaam antwoord op zou moeten geven? "Nou meisje, je kan wel tussen duizenden zingende mensen staan, maar als je dus je gezicht niet vertrekt maar wel je moeder ziet, dan ben je op zich wel thuis, maar indien je dus niet je moeder ziet en er ook niet staat weer niet echt. Het ligt heel precies, snap je?"

Ik vind de herhaling van:

omdat ik dan wil lachen. Ik wil lachen.

Wel fijn, trouwens.

En dan in je derde strofe ga je weer over het idee van je veilig voelen in de abstractie van een land - en hoe dat kan en alles. Iets heel anders dan in je eerste strofe, en ook in je tweede, denk ik tenminste, want ik snap 'm dus niet echt. Ik vind het trouwens wel, weet ik het, slim opgeschreven. En dan dus weer een zooitje vragen.

En dat zooitje vragen (hoe ik hier thuis kan zijn? als ik mijn moeder zie en mijn gezicht vertrek? waarom? waar?) - het zijn er twaalf. Waarvan alleen al víjf in de eerste strofe. Twee in de tweede (maar eentje is heel lang en vaag met zingende mensen enzooo, ja, die) en tot slot is de derde strofe eigenlijk helemaal opgebouwd uit vragen. Of eigenlijk het hele gedicht. Behalve het 'ik wil lachen', dan. En dáárdoor heb je voor mij heel veel loze en saaie tekst 'wil iemand mij vertellen' 'kan iemand mij uitleggen' 'is er soms een oplossing' - dat is allemaal niet zo beeldend en mooi en als je dat heel veel in een gedicht doet (te weinig is ook niet heel handig, dan wordt het heel vaag, hoewel je daar ook wel weer je stijl van kan maken) vind ik het dus een beetje saai. Ik ben geïnteresseerd in je beelden en de lieve mensen in je gedicht, en in zinnetjes als 'omdat ik dan wil lachen. Ik wil lachen' en niet in heel vaak een variant op een vraag lezen. Tenminste, ik vind het hier niet zo werken. Ik heb sowieso niet heel veel met vragen, en ook niet altijd even veel met herhaling, en bij jou vind ik de vragen beter dan ik normaal vind, en de herhaling ook, maar je combineert het zó, dat ik het uiteindelijk toch weer saaier vind. Ik moet daar trouwens écht een beter woord voor verzinnen en leren samenvatten en ideeën bedenken zonder dat ik daar lappen tekst voor moet schrijven.

Ik vind je muren die kou en wind door laten
je willen lachen
en een verdriet dat geborgen is in armen


dat vind ik fijn. De vragen niet zo. Het:

Waar kan een thuis zijn (x1000) niet zo.

EN ik spreek mezelf tegen. Aan het begin van de reactie zei ik dat ik 'm saaier vond, maar dat ik later vond dat het niet zo was, en dat het waarschijnlijk kwam doordat ik het aan jou verbond. In het einde van mijn reactie zeg ik eigenlijk weer dat ik 'm saaier vond (= hier: minder wauw en prachtig dan wat je normaal schrijft, voor mij minder dat dan gedicht dat je in het kortegedichtentopic hebt gedumpt en gewoon een eigen topic moest!) en vind ik eigenlijk niet meer dat het zoveel te maken heeft met wat ik erin lees/aan jou verbindt. Maar dat het met vragen/herhaling en het uiteenvallen in drie 'losse' delen (waarvan ik er 1 raar vind) te maken heeft.


Oh, het is trouwens bij lange niet zo saai als deze heel tekst door lezen. Saai is hier ook niet echt saai, maar minder fascinerend. Alleen ik en subtiel taalgebruik stroken niet echt altijd (kun je stroken zo gebruiken? hm).

Oké doei kusje, je hebt het einde bereikt!


Oja, edit/toevoeging/nog langer: Ik denk trouwens dat ik ook wel weet WAAROM ik hier niet in eerste instantie op had gereageerd. Of sowieso niet altijd even snel op dingen reageer. Ik moet ergens onderbewust weten dat ik tóch wel weer een boekwerk schrijf en daar geen zin in hebben en het uiteindelijk tóch doen, óf helemaal geen reactie geven.
Op monsterposts reageren is ingewikkeld. Even denken... eerst, deze is voor Geel en Em:
Citaat:
Sommige gedichten zijn erg gevoelsmatig geschreven, hoewel ze om aandacht lijken te vragen, is het niet de bedoeling dat er daarop ingegaan wordt. DoP dient voor de dichtkunst, niet voor de psychologische kant. Daar is het psychologie-forum voor.
Met andere woorden, het is totaal niet relevant of ik het heb geschreven omdat mijn hamster dood is, omdat er op het nieuws iets was over dode hamsters of omdat ik volledig toevallig aan een dode hamster dacht. Als het dat was geweest, had ik het niet gepost. Wees eens professioneel jullie!

Verderrrr. Em, ik ben het wel met je eens, maar over de tweede strofe: die tegenstelling is er juist wel. Want, eigenlijk is het 'land A heeft die balkons en modderige straten en daar hoort de ik-figuur thuis, maar ze begrijpt niet waarom, en land B heeft allemaal mensen die lachen op straat maar daar is hij/zij juist de enige die niet lacht'. Maar dat is inderdaad niet echt duidelijk. Eventjes denken hoe ik dat duidelijker kan maken. Niet dat dat zegt dat ik dat ook echt ga doen, trouwens, maar over dat soort dingen nadenken is altijd goed.

En verder! Eh, verder weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen, behalve dat ik het allemaal heb gelezen en je zeer dank voor je commentaar (want nuttig <3). <3 En misschien dat ik het nu aan de hand daarvan ga herschrijven, maar misschien ook niet.
__________________
And now, no.1: The Larch.
Met citaat reageren
Oud 01-11-2011, 17:19
Em.
Avatar van Em.
Em. is offline
Ik overtrad ook geen regel! Ik mág het wel zo interpreteren en erop ingaan DAT ik het zo kan interpreteren en wat dat uitmaakt voor mijn visie op je gedicht. Enzo. Dat is nog dichttechnisch. Doen van 'ach gossie meisie, snijdt je je nou weer? En regel acht is zo donker, je wil toch niet echt dood????' is niet de bedoeling. Maar dat deej ik niet. Ik heb per definitie eigenlijk alleen maar medelijden met mezelf!

Ik vind het heel knap dat je het helemaal gelezen heb.
__________________
(...) en ik hou zo van verlangen en ik hou zo van alleen zijn en ik hou zo van het denken dat het zou kunnen als het kon. - Tjitske Jansen
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
De Kantine Chocosaai taarten #1543
Macrador
500 01-11-2011 11:54
Verhalen & Gedichten waar een lul is...
baboon
14 19-09-2006 18:34
Liefde & Relatie Uit wat voor een thuis komen jullie?
Muchacha
70 20-04-2005 14:42
Psychologie Weet er dan echt helemaal niemand een oplossing?!
Eend
25 06-11-2003 11:04
Psychologie Onderwerp kan ik het geven ? een verhaal over een bij voorbaat verneukt leven ofzo
Waarom?
2 02-02-2002 17:30
ARTistiek Een verhaaltje van mij...
Eend
5 03-12-2001 15:58


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 10:34.