[proza verhaaltje] dansen

[load_harmony]

Toen wij die nacht voor het samen dansden was alles goed. We stonden daar. De muziek klonk zo prachtig. Zo vol. Samen tegen elkaar aan. Wiegend op de muziek.

Al waren de zon en de maan omgedraait
Al waren de wolken groen geworden
Al waren de zeeën leeggelopen
Het had me niet uitgemaakt
Wij waren samen
Samen zouden we het wel aankunnen
Samen zouden we alles overwinnen.

Elke nacht dansden we samen. Soms maar even, om elkaar even te voelen. Soms de hele nacht. De muziek hield nooit op. Soms was de muziek droevig, dan stonden we met beide benen op de grond, en probeerden elkaar er doorheen te helpen. Soms was de muziek vrolijk. Dan zweefden we samen. Dan genoten we samen. Soms waren er tijden dat jij alleen de droevige tonen hoorde en ik alleen de vrolijke. Dan was het moeilijk om elkaar niet kwijt te raken, om je hand niet los te laten, om te blijven dansen. We moesten geven en nemen. Het was alles of niets. De winter kwam. De zomer kwam. Wij dansden door.

Al was de aarde plat geworden
Al waren de bomen omgedraaid
Al vielen de wolken naar beneden
Het had ons niet uitgemaakt.
Wij waren samen
Samen zouden we het wel aankunnen
Samen zouden we alles overwinnen

Toen kwam de wervelstorm. Jou eerder altijd zo vloeiende mooie passen verdwenen. Heel langsaam zag ik jou glimlach kleiner worden, en je ogen droeviger. De muziek was zo somber. We wisten het beide: jij was ongeneeslijk ziek. Toch dansden we door. Elke nacht weer. Elke nacht werd het pijnlijker voor je, maar we dansden door.

Al was het zand water geworden
Al was al het gras oranje geworden
Al waren alle bloemen voor altijd uitgebloeid
Het had ons niks uitgemaakt
Wij waren samen
Samen zouden we het wel aankunnen
Samen zouden we álles overwinnen

Op een nacht wachtte ik op jou. Ik zou met je dansen, zoals we dat elke nacht deden. Ik wachte. Ik wachtte maar. Totdat ik zag dat de zon opkwam. Ik had de hele nacht gewacht, je kwam niet. Ik wist dat het afgelopen was. De muziek klonk nog, maar het was niet meer compleet. Zo dof, zo leeg klonken de tonen.

Ik sluit mijn ogen. Ik hoor de prachtige muziek weer. Ik zie je voor me staan. Langsaam pakken we elkaar vast. En dansen de hele nacht.Héél even lijkt het alsof je er weer bent. Héél even lijkt het weer echt. Als ik mijn ogen open zie ik dat het een herinnering was.

Al waren de bergen omgevallen
Al was de sneeuw warm geworden
Al was de wind voor eeuwig gaan liggen
Het had allemaal niks uitgemaakt
We zijn niet meer samen
Jou tonen zijn voor altijd uitgegalmt
We zullen nooit meer samen dansen

[Thee Muts]

Zo hé, wat goed!! Zat echt met kippevel te lezen op het einde. Echt heel erg mooi. Ik weet niet preceis waarom, maar het raakt me. Heb er verder ook niks op aan te merken....Dus ook geen opbouwende kritiek voor jou, sorry....

*slik*
Heb hier toch echt wel een brok in m'n keel. Jemig, wat mooi...


Wel even wat kleine dingetjes;

langsaam = langzaam
dansden = dansten

[Flshman]

Sjees

Ik zit hier met kippenvel.. (zo koud is het nou ook weer niet op mijn kamer) Ik vind hem geweldig!

Het einde is inderdaad erg mooi (wel vol met (interpunctie)fouten). Ik hoop niet dat dit stukje uit jouw leven komt...

[foefighter]

ik vond hem ook heel mooi kreeg er ook kippenvel van echt wow....

[Vlooienband]

dude! ik doe mee met de rest: kippenvel.
Erg mooi.
veel spellings/interpunctiefouten.
Hopelijk is het niet autobiografisch...
mooi!

[Fladdergeval]

mooi...

[load_harmony]

heeeeeej thanxx voor de reacties! ik ben net voor 3 weken naar weg geweest (naar India!! ) en ik had deze vlak voor ik weg ging nog even hier gepost. leuk om de reacties te lezen! bedankt! en jahl... ik weet het.. aan mijn Nederlands is nog heel wat te verbeteren! in ieder geval: bedankt! en neej, het is niet autobiografisch...