Verhalenwedstrijd: Slimmer investeringsplan.

Slimmer investeringsplan.

Na een dag hard gewerkt te hebben stopte Floris-Jan zijn auto voor het grachtenpand in Amsterdam, waar hij met zijn vrouw Myrèse al enkele jaren woonde. Hij was achter in de twintig, advocaat en een drukbezet man. Af en toe een beetje té druk, maar hij zette stevig door, om zijn droom werkelijkheid te maken.
Hij werkte meer dan zeventig uur per week en was goed op weg om binnenkort een landhuis te kunnen kopen, voor hem en zijn vrouw. En zijn kinderen, die ze dan samen zouden krijgen. Maar zover was het nog niet.
Nadat hij zijn vader een fijne avond had gewenst over de autotelefoon stapte hij uit en liep met zijn koffertje in de hand richting de voordeur. Zijn vader was vennoot van hetzelfde advocatenkantoor als dat waar hij voor werkte. Ja, zijn vader had zijn droom al bereikt, en hij streefde erna om hetzelfde te bereiken. En hij was goed op weg – hoe zwaar dat af en toe ook bleek te zijn.
Met een vermoeid gezicht stopte hij de sleutel in de voordeur, blij dat hij eindelijk thuis was. “Nu maar hopen dat er nog iets voor me te eten staat. Ik heb niet weer zin in een kartonnen pizza,” mompelde Floris-Jan toen hij de deur voor zich opendeed.
Hij stapte naar binnen, greep de stapel post van de mat en liep linea recta door naar de keuken. Daar kwakte hij de hele stapel op de keukentafel en speurde in het rond naar het briefje van zijn vrouw, dat zich elke avond weer op een andere plek bevond.
“Ha, daar aan de koelkast. Eens zien waar ze vandaag weer heen is!”

Floris,

Ik ben bij Claire. We gaan vanavond samen naar theater, weet je wel? Ze vroeg me vanmiddag of ik ook mee kwam eten, dus heb helaas niets meer voor je kunnen maken. Maakt niet zoveel uit hè? We hebben nog pizza’s zat.

Een kus, Mij

Met een diepe zucht rukte hij de ovendeur open en keek er in. Shit, het was echt zo. Wéér diepvriespizza! Waarom moest ze ook altijd weg zijn? Hij wilde best wel een keer naar het theater met haar, als het probleem was. Maar door het vele werk had hij er gewoon geen tijd genoeg voor.
Moest hij dan toch maar iets minder gaan werken? Maar gelijk schoot het prachtige landhuis van zijn vader hem weer door het hoofd heen. Dat wou hij ook, wàt het ook zou kosten. Dan zouden ze samen zo vaak naar het theater kunnen gaan als ze maar wilden, als ze tenminste een oppas konden regelen voor hun twee kinderen, die ze dan zouden gaan verwekken.
Dan zou hij met zijn kinde…
Maar het leek nog zó ver weg, nog zoveel uren werk! Kon dat niet anders? Was er geen andere manier om aan heel veel geld te komen, in plaats van je in tig jaren compleet tot een burn-out te werken? Hij kon er geen oplossing voor verzinnen, hetgeen hem moedeloos maakte.
Mistroostig liep hij naar de diepvries en trok er een salamipizza uit. Hij scheurde de doos open en gooide hem kwaad de oven in. Bah, al dat gezeur ook altijd! En dan vooral die hoge verwachtingen van zijn familie! Wat moest hij er nou mee?
Terwijl de oven de pizza aan het klaarstomen was liep hij naar de tafel en begon de post van die dag door te neuzen. Folders, een huis-aan-huiskrant, een kaart uit Hawaï van zijn tante (die daar blijkbaar op vakantie was), twee rekeningen. En een blanco enveloppe met in een hoek een logo van een of ander bedrijf. Zijn naam stond er in kleine letters opgedrukt.
Wat was dit dan voor iets? Hij scheurde de enveloppe open en haalde er een in drieluik gevouwen a4-tje uit.

Geachte heer Van Buitenstein,

De firma Johansson Finances NV heeft een uniek aanbod voor u. Een project dat op langere termijn veel geld voor u op zal gaan leveren!

“Hé, dat is interessant… Maar het zal wel weer een of andere lening of hypotheek zijn.”

Wij zijn een jong en vernieuwend adviesbureau in financiële zaken, met veel werkervaring binnen de wereld van de effectenbeurs. Hierdoor hebben wij een unieke methode weten te bedenken, waarbij we door middel van financiële en economische vergelijkingen voorspellingen kunnen doen op de recente AEX-index.
Doordat we deze methode al enkele jaren aan het ontwikkelen en uitbreiden zijn, zijn wij er sinds kort in geslaagd een exclusieve en vooruitziende beursvoorspelling te doen!
Dit klinkt natuurlijk absurd, want de gevolgen binnen de aandelenhandel zullen erdoor niet te overzien zijn. Daarom bieden we onze service niet aan iedereen aan, maar alleen aan mensen waarvan wij denken dat ze:
A: interesse hebben in ons unieke aanbod;
B: financieel zo gesteld zijn dat ze van onze diensten gebruik kunt maken.

Door middel van enig onderzoek hebben we bevestigd dat u bij deze doelgroep hoort, en daarom krijgt u deze brief. Maar er bestaat een té grote kans dat u niet overtuigd bent, waardoor we u een eerste voorspelling gratis doen.

We hebben als proefvoorbeeld voor de Koninklijke Olie gekozen, omdat die de laatste tijd flink fluctueert. Morgen zal het aandeel gestegen zijn. Met min of meer hoeveel aantal procenten kunnen wij ook zeggen, maar dat is voor ons een weet – voor u (nog) een vraag!

Kijkt u morgen aan het eind van de dag naar de beursuitslagen. U zult versteld staan! Mocht u vragen hebben, bel dan gerust naar Johansson Finances NV, tel. 020 – 286 86 86 (20 cpm).

Met hartelijke groet,

J.J.M. Anderson
Financieel adviseur Johansson Finances NV
Rotterdam – The Netherlands

“Wat is dit nou weer voor onzin? Vast een of andere reclamestunt van Shell of zo! Hoe dan ook, weg met die rotzooi!” Samen met de rest van de folders scheurde hij de hele stapel doormidden en smeet het in de prullenbak.

De wekker ging vroeg. Floris-Jan stond op en maakte daardoor zijn vrouw wakker. “Leuk gehad, gister?”
“Hè? Oh, ja hoor Maar laat me slapen, wil je...”
Toen ze thuis kwam was Floris-Jan al op de bank in slaap gevallen, uitgeput van zijn zware dag. En toen hij een paar uur later wakker werd en besloot verder te gaan in bed, trof hij daar zijn vrouw daar slapend aan. Gelukkig had ze het leuk gehad, waardoor ze niet boos was geworden om zijn slaapacties. Zuchtend liep Floris-Jan naar beneden, zette verse koffie voor zichzelf en spreidde de krant over de keukentafel uit. Op de pagina van de beurskoersen bleven zijn ogen even steken op Koninklijke Olie. Zou hij vanmiddag toch maar even kijken wat het geworden was? Niet dat hij die reclamebrief geloofde, natuurlijk niet! Maar gewoon even, voor de lol?

De rest van de dag had hij er niet meer gedacht, zo druk was hij met zijn cliënten in de weer geweest. Toen hij ’s avonds eindelijk weer thuis was gekomen bleek dat zijn vrouw al op hem wachtte met het eten. Samen hadden ze heerlijk gedineerd en waren daarna op de bank gekropen, voor de televisie.
Maar toen tijdens het Journaal het bericht voorbij kwam dat de AEX die dag met een half punt gezakt was, schoot hem de brief opeens weer door het hoofd. Wat was het ook alweer, Koninklijke Olie? Gauw zocht hij op teletekst naar de beurskoersen van die dag en zag, tot zijn verbazing, dat het aandeel Koninklijke Olie met 1,2 % gestegen was.

Zichzelf afvragend waarom hij dit eigenlijk deed toetste John het tien-cijferige nummer in, dat hij uit de prullenbak had gevist.
“Goedemiddag, u spreekt met Floris-Jan van Buitenstein uit Amsterdam. Hallo. Ik heb gister een brief van u gekregen over een koersbepaling-iets?”
(…)
“Ja juist, die bedoel ik. Ik vroeg me toch af na gister, wat jullie hier nou precies mee willen bereiken? Ik bedoel, een wilde gok kan iedereen goed hebben, toch?”
(…)
“Juist. Maar…u heeft mij nog niet overtui…”
(…)
“Oh, dat snapt u? Maar wat…”
(…)
“Daalt? Nou we zullen zien! Wie weet gokt u wel weer goed hè, haha!”
(…)
“U meent het. Nou oké, ik zal kijken! Ja tot ziens hoor. Dag!”

“Myrèse! Kijk nou eens! Had ik je niet verteld van die brief van dat financiële advieskantoor?”
“Ja, wat is daarmee?”
“Ze hebben alweer goed gegokt! Is het niet grappig? Je zou ze haast gaan geloven, haha!”
“Nou, wie weet hebben ze wel een of andere manier gevonden waarmee ze stijgingen of dalingen van de koers kunnen inzien, daar hoef je toch niet zo raar over te doen?”
“Eh, denk eens na als je wilt. Dan zou de hele economie toch binnen de kortste keren inklappen? Dat kan toch nooit?”
“Maar ze hadden het toch over speciaal geselecteerde personen? Je zult daar wel niet voor niets bij zitten dan. Ze zullen het wel niet aan Jan en alleman verkopen – het zou wel flink duur zijn!”
“Ja nou, ik geloof het dus echt niet hè, hoe dan ook! Wat een geouwehoer!”

De volgende ochtend verliep als het vaste ritueel. Hij stond stilletjes op, maakte ontbijt voor zichzelf en las vluchtig de krant door. Binnen een kwartier was hij op weg naar kantoor. Het zou een zware dag worden vandaag, een gevulde agenda, twee nieuwe cliënten en een rechtzaak. Maar door de drukte verliep zijn dag vlug en spoedig zat hij achter zijn bureau, zijn middagmaal te verorberen. Zijn mobiele telefoon rinkelde.
“Ja, met Floris-Jan?”
(…)
“Oh, hallo! Zeg, hoe komt u aan dit nummer…?”
(…)
“Oh ja. Ja, ik heb het gezien ja!”
(…)
“Nee sorry, maar u denkt toch zeker niet…”
(…)
“Van drie dagen? Haha! Nou, ik ben wel benieuwd ja, om eerlijk te zijn! Als u denkt me daardoor over de streep te kunnen trekken…”
(…)
“Ja ik schrijf het op: daalt, daalt, stijgt. Over drie dagen moet ik u bellen? Dat zien we dan nog wel, oké?”
(…)
“Nou, u bent wel zeker van uw zaak hè?”
(…)
“Ja u ook, een goedemiddag!”

Floris-Jan staarde naar de regendruppels die langzaam over het raam naar beneden rolden. Hij dacht na, dacht na over de heer Anderson en zijn bedrijf. Hoe kon dit? Hoe kon iemand vijf dagen achter elkaar goed voorspellen wat er met een bepaald aandeel ging gebeuren? Dit was toch niet mogelijk? Dit was economisch gezien toch totaal onverantwoord! Stel dat het geen spelletje was, geen natte vinger-werk, maar dat die man – door alle ervaring die hij op had gedaan in het beursleven – nou écht een soort van formule had bedacht waarmee dit mogelijk was?
Maar… waarom hadden ze juist hem uitgekozen? Wat was daar de precieze reden voor? Omdat hij een goed verdiener was en daardoor dus wel de hoge prijs – die ze vast en zeker voor hun diensten gingen vragen – kon betalen? Maar dan lieten ze dus alleen de rijkeren hiervan profiteren? Ook een beetje krom…
Wat zou hij doen? Bellen en vragen wat de voorwaarden precies inhouden? Of zou hij nog een keer vragen om een proef, echt als allerlaatste bevestiging! Stel nou dat ze het wéér goed voorspellen, dan zou het toch wel eens écht echt kunnen zijn!

Ook deze keer was het advies correct geweest. Maar zo graag John wilde geloven dat het allemaal echt waar was, des te wantrouwiger hij werd. Hij durfde het niet te geloven. Daarom bood Jaspa Anderson, na er samen lang over gediscussieerd te hebben via de telefoon, hem wederom een gratis voorspelling aan.
“Omdat u de werkelijkheid nu toch echt onder ogen moet gaan zien, mijnheer Buitenstein. Dit zijn geen spelletjes, of wat u ook denkt. Wij, zijn écht.”

De avond daarop zaten John en zijn vrouw aan het diner, toen John besloot het hoge woord eruit te gooien.
“Myrèse… ik heb vanmiddag gebeld met Jaspa Anderson van Johansson Finances, je weet wel…”
“Hoezo, je gaat me toch niet vertellen dat je er serieus over nadenkt om…?”
“En waarom niet! Ze hebben het nu al zeven keer achter elkaar goed gehad! ZEVEN keer! Niemand kan dat gokken, begrijp je het nou nog niet? Het is werkelijkheid! Dit is onze kans! Dit is onze kans om binnenkort al te kunnen beginnen aan onze dromen…”
“Floris-Jan, je gelooft toch niet serieus in die onzin hè? Jezus… met wat voor een man ben ìk nou weer getrouwd…? Ze zullen er vast afgrijselijk veel geld voor vragen, of niet?”
“Hm… ja. En of ze dat doen. Aan de ene kant ook wel begrijpelijk want kijk eens wat je ervoor terugkrijgt! Wat we da…”
“Hoeveel?”
“Nou, eh… een half miljoen euro...?”
“Een half miljoen! Doe norm…! Over mijn lijk! Dán kan je opsodemieteren!”
“Myrèse! Begrijp je wel wat we ervoor terugkrijgen? Luister nou eens, verdomme! We hebben dat in no-time terugverdiend! Dit word de beste investering die ik ooit van mijn leven heb gedaan!”
“Floris-Jan, wees reëel! Zoveel hebben we niet eens! Of wil je eerst ons huis gaan verkopen of zo? Zoek daar maar een ander huis voor!”
“Ja weet ik. Maar daar heb ik al iets op bedacht. Ik heb ook nog een vader, weet je.”
“John! Je vader om geld vragen? Toe! Dat kan je toch niet…”
“Ik denk dat hij ook wel oren heeft naar advies van dit niveau! Maak je nou eens niet zo druk zeg, asjeblieft!”
“Floris-Jan, doe jij nou eens rustig! Ik vind dit nog steeds een geurtje hebben! Laten we in ieder geval eerst nog kijken hoe ze het vanavond voorzeggen...”
“Nou… als jij je daardoor zekerder voelt, vooruit! Maar dat is dan ook de laatste keer! Afgesproken?”
“Nou, nee. Maar ja, het is jou vader. Je ziet maar. Ik heb er geen zin meer in…”
“Oké. Dan ga ik ze nu bellen om ze dat te vertellen. Myrèse, kijk nou niet zo! Het is echt! Wilde jij niet een landhuis, met zwembad in de tuin? Ergens rond Wassenaar? Nou dan, dit is onze kans!”
“Ja-ja Floris-Jan, ik weet het. Eerst zien, dán geloven.” Met een kwaad gezicht liep ze van tafel, de woonkamer in.

Het was gebeurd. De achtste – en laatste – keer was opnieuw correct geweest. Floris-Jan was verrukt van enthousiasme geweest toen hij het zag op het internet.
“Myrèse, kijk! Weer gestegen! Ik zei het je toch…!” Ze was met een gevaarlijk kalm gezicht de kamer uitgelopen.
Floris-Jan had dezelfde avond zijn vader nog gebeld en hem verteld over het goede nieuws. Eerst had hij hem niet geloofd en voor gek verklaard, maar nadat Floris-Jan uitvoerig vertelt had wat hen de laatste dagen overkomen had, was hij langzaam aan bij gaan draaien.
En toen Floris-Jan hem ook nog vertelde dat ook hij gebruik mocht maken van de adviezen van Jaspa Anderson, had hij ja gezegd.
De volgende ochtend waren Floris-Jan en Myrèse naar Rotterdam gereden. Myrèse had eerst niet mee gewild, maar Floris-Jan had gedreigd, gesmeekt en gezegd dat hij zoiets niet zonder haar kon. Zuchtend was ze bij hem in de auto komen zitten. In het kantoorgebouw van Johansson Finances hadden ze alles uitvoerig besproken. De voorwaarden, hoe het allemaal zou gaan verlopen, de winstmarges van afgelopen jaren. Aan het eind van de ochtend hadden ze twee ton van hun eigen bankrekening overgemaakt naar Johansson Finances, en daarna nog eens drie van die van zijn vader. Daarna hadden ze een uur gepraat over welke aandelen ze het beste konden gaan kopen, welke flink zou gaan stijgen de komende dagen en waarom dat zo was. Ze waren een en al oor geweest.
Tevreden over de professionaliteit van het afhandelen van de zaak en zielsgelukkig over wat hen binnenkort te wachten zou gaan staan, reden ze in de vroege middag terug naar Amsterdam. “Floris-Jan, ik geloof dat ik je hierin al veel eerder had moeten vertrouwen. Het spijt me… Nú heb ik eigenlijk pas gezien dat het allemaal wel goed gaat komen. Ik kan niet wachten tot we in ons nieuwe huis zullen trekken! Zullen we ons eerste kindje Karin noemen?”
“Maar Myrèse,” lachte hij: “wat als het nou een zoon word?”
“Floris-Jan Junior?” Gelukkig keken ze elkaar aan.


- - -


“He Oliver, Jaspa hier.”
(…)
“Ja, jij ook gefeliciteerd hè! Gewéldig, of niet dan?”
(…)
“Nou, we zijn begonnen met tweehonderd zes en vijftig hè, en dan maar terugwerken!”
(…)
“Ja precies! De helft krijgt een stijgadvies, de rest een daal. Aftellen hè, tot er een overblijft. Haha!“
(…)
“Ja dat was wel lastig, maar zeggen dat het voor een vertrouwensexperiment was of zo, geloven veel mensen. Gelukkig.”
(…)
“Allemaal goed gekomen! Maar waarvoor ik eigenlijk bel, zorg jij verder voor de vijf ton?”
(…)
“Een bank in Zürich? Prima, en dan? De Bahamas of zo?”
(…)
“En ik?”
(…)
“Wát wordt mijn naam? John Davis? Jezus… Waar heb je die dingen vandaan?”
(…)
“In mijn onderste bureaula, oké. Moet ik nog meer doen, behalve het een en ander vernietigen?”
(…)
“Duidelijk! Net zoals de pasfoto; baard eraf, haar zwart verven – komt allemaal goed! Hé, ik zie je gauw hè, tot in Taipei!”
(…)
“Juist, naar onze toekomst. Succes!”