Narcist onder narcose

[Diary of Dreams]

Een tijd geleden heb ik een gedeelte van een eerdere versie van dit verhaal ook hier gepost. De afgelopen weken heb ik de draad weer langzaam opgepakt en ben ik verder gaan schrijven. Ik hoop met behulp van op- en aanmerkingen een beetje en beeld te krijgen met hoe anderen mijn werk lezen, en om hopelijk uitgedaagt te worden om door te blijven gaan met schrijven.




Hij was dunner dan enig boek in de overvolle boekenkast maar hij had meer invloed dan de wijsheid van alle geschriften uit de kast bij elkaar. Zelfs de twee bijbels op de derde plank of de koran op de zesde konden niet aan de kalender tippen. Misschien zou hij het zelfs winnen van de klok - zijn onmisbare broeder en onuitstaanbare concurrent - die naast de lamp hing en bijna twee uur aanwees. De vorige dag, en vele dagen ervoor, had de kalender met trots aan de boekenkast gehangen. Deze middag echter lag hij op het natte parket bij de voet van de blauwe sofa.
Stukjes glas lagen op zorgvuldig gekozen posities verspreidt door de kamer, her en der vond ik wat bloemen. Ik weet nog dat er rode bloemen lagen en gele met die gekke blaadjes, ook lagen er vertrapte bloemen met geknakte takken. Op de kalender lag een bloemblad, een grote rode met een donkere rand; als een offer voor zijn Meester. Ik had mijn arm uitgestrekt naar de kalender om er mee te spelen toen ik plotseling de lucht in werd geslingerd en met een smak tegen de verwarming viel.

Diegene die me had geschopt gilde, de ander schreeuwde. Ze chaosden en vonden dat er al niet genoeg ellende in de wereld was. Rode lippen werden nog roder. Een mes viel op de kalender. Het zwarte gat werd groter en maakte alles zwart.

Dat was jaren geleden.

- - - -

‘Wakker worden, je was weer aan het dromen.’
‘Sorry.’
‘Sta nu maar op.’
‘Ja.’

- - - -

Dat was niet zo lang geleden

Ik stond op. Toen ik de kamer niet kon herkennen als die van mij keek ik verdwaasd om me heen. ‘Waar ben ik in vredesnaam?’ fluisterde ik. Achter me hoorde ik zacht gekreun, verschikt draaide ik me om en viel half van het bed toen een onbekend vrouwengezicht me aankeek.
‘Kom je er nog even in?’ vroeg ze zacht en sloeg uitnodigend de deken half weg waardoor haar linkerborst bloot kwam te liggen.
Met grote ogen staarde ik naar haar onbedekte lichaam en keek haar toen aan. ‘Maar, maar je bent naakt?!’ was mijn onthutste antwoord.
Ze keek me vreemd aan en zei op een wat verveelde toon: ‘Ja schat, jij ook. Kom je nou?’

Toen ik mijn eigen naaktheid bemerkte moest ik blozen, mijn armen bungelde onhandig naast mijn kale lichaam. Ik had nog nooit een naakte vrouw gezien, behalve dan op televisie. Nu lag er opeens eentje - en niet zomaar eentje - in mijn bed, of beter gezegd ik lag net in haar bed. Beangstigende vragen en beelden gierde door mijn hoofd. Van alle vraagtekens was de meest verstikkende vraag waarom ik geen antwoorden kon vinden op al die vragen terwijl ik zelf het antwoord zou moeten zijn. Zonder antwoorden op mijzelf was ik niet meer dan het oppervlakkige beeld dat anderen van me hadden. Op dit moment; naakt. ‘Rustig blijven, neem je emoties weer onder controle; denk. Jij bent de baas.’
‘Ik ben al te laat, ik moet nog douchen,’ was mijn bedaarde antwoord. Ik keek weer om me heen, opzoek naar de douche en naar een klok. Op de grond naast een paar kranten stond een wekker, in het rood telde hij terug van zes. Het was rommelig in de grote kamer, overal lag wel wat; papier, boeken, kleren. Op de tafel stonden twee wijnglazen waarvan er een nog voor een kwart gevuld was, de fles was omgevallen en lag nog maar half op tafel. In de vloerbedekking zaten twee rode plekken.
De onbekende vrouw zuchtte zachtjes; het was jammer en de douche was de deur door en dan rechts. Zonder antwoord ging ik de deur door en toen naar rechts, de badkamer in.
De spiegel gaf haar echo, maar ik gaf geen antwoord.

Ik moet helaas zeggen dat ik er niet helemaal wild van ben. Je noemt het zelf een verhaal, maar er gebeurd bijzonder weinig in wat mij kan boeien. Dat is tot daar aan toe, maar ook de beschrijvingen, die bij afwezigheid van gebeurtenissen meer in het daglicht treden, spreken me weinig aan. Ik ben zo vrij geweest om mijn mening over een paar punten te geven.

"Hij was dunner dan bijna ieder boek in de overvolle boekenkast maar hij had meer invloed dan de wijsheid van alle boeken uit de kast bij elkaar."

Ik vind dit geen goede zin om een verhaal mee te beginnen. De eerste zin is van levensbelang voor een tekst en je maakt hier een aantal fouten. Volgens mij slaat 'hij' op één van de boeken, maar het lijkt me beter om daarvoor 'het' te gebruiken. Dat zou het een stuk minder verwarrend maken. Daarnaast gebruik je in deze zin driemaal het woord 'boek' of een variant ervan. Dat loopt teveel in het oog en leidt erg af.

"zijn onmisbare broeder en onuitstaanbare concurrent de klok"

Erg veel omslachtige woorden om een klok te i
ntroduceren, naar mijn idee. Bovendien lopen ze niet echt lekker. Probeer er maar eens een melodie onder te zetten en ze hardop te lezen. Gaat niet gemakkelijk.

"en vele dagen ervoor"

Is een bijzin/tussenvoegsel/dinges. Ik weet niet hoe het heet, maar het moet in ieder geval aan de voor- en achterkant een komma hebben.

"over de kamer"

Door de kamer?

"her en der vond ik wat bloemen."

Ik vind het op zich geen probleem dat je een nieuwe zin begint en die aan de oude plakt. Ik doen het zelf ook relatief vaak (maar dan met drie zinnen). Ik zie er dit geval alleen het nut niet echt van in, maar misschien ligt dat aan mij. Je doet dit trouwens wel vaker, zie ik. De zin hierna heeft hetzelfde.

"chaosden"

Chaosden? Ik moet zeggen; het heeft wel wat. Het is risicovol om zulke aparte worden te gebruiken, maar ik gok dat je er in dit geval wel mee weg kan komen. Hoewel het weinig duidelijk maakt over wat er nu precies gebeurd en ik nog steeds niet snap hoe iemand opeens door de lucht, tegen de verwarming kan vliegen (is de verteller een bloemblad?)

"Toen ik de kamer niet kon herkennen als mijn die van mij keek ik verdwaasd om me heen"

'Als mij die van mij' is een slordigheid die ik je nauwelijks aanreken, omdat ik zelf ook slordig ben, maar deze zin is onlogisch. Eerst herkent hij de kamer niet, daarna kijkt hij verdwaasd om zich heen. Naar mijn idee wringt daar iets.

"fluisterde ik in mezelf"

Ik heb ooit geprobeerd bij de buren te fluisteren, maar dat werkte niet. Wat ik wil zeggen is dit: fluisteren doe je altijd al in jezelf, dus hoef je dat er niet bij te zetten. Hetzelfde geldt voor dingen als 'mompelde ik bij mezelf' of 'dacht ik bij mezelf'. Niemand kan bij zijn tante of zijn vriendin mompelen of denken. Tenzij je op de koffie bent, maar goed.

"bloot kwam te liggen"

Wat is er mis met 'zichtbaar werd'? Het is natuurlijk jouw verhaal, maar 'bloot leggen' doet mij denken aan een archeoloog op een opgraving, of, wanneer het om menselijk vlees gaat, om een chirurg die wat ingewanden opzij schuift om de alvleesklier 'bloot te leggen'. Geeft overigens wel een interessante dimensie aan de tekst.

"behalve op tv dan"

Dat 'dan' achteraan de zin is naar mijn idee teveel spreektaal. Botst nogal met de rest van je stijl. "Behalve dan op tv (televisie?)" lijkt me beter, of laat het 'dan' anders gewoon weg.
"Van alle vraagtekens was de meest verstikkende vraag"

Krom. Eerst heb je het over vraagtekens, daarna weer over een vraag. Als je met metaforen op de proppen komt, wees dan wel consequent.

"Zonder antwoorden op mijzelf was ik niet meer dan het oppervlakkige beeld dat anderen van me hadden."

Misschien wat onhandig verwoord, maar ik vind dit een mooie gedachte. Je zet enerzijds het zelf neer als een vraag en kaart anderzijds een probleem van identiteit aan. Hoe kun je iets anders zijn dan het idee dat anderen van je hebben, wanneer je zelf niet weet wat je bent? En in het verlengde daarvan: zijn die antwoorden wel te vinden en stellen we ons niet doorgaans tevreden met onjuiste, makkelijke en kort-door-de-bocht-antwoorden? Wat is er in dat geval erger? Onze eigen nep-antwoorden waarin we onze identiteit proberen te verstrikken, of de veelvoud van andermans 'antwoorden' op onszelf? De laatste lijkt het beste, maar dan zijn we inderdaad naakt, maar wel op een manier zoals in de Kleren van de Keizer.

"neem je emoties weer onder controle"

Krijg?

"was mijn bedaarde antwoord"

Bedeesd? 'Bedaard' doet mij denken aan 'iemand tot bedaren brengen'. Is dat wat je wilt?

- - -

Over het algemeen denk ik dat je vooral een boel moet oefenen en je eigen stijl moet proberen te ontwikkelen. Zodra je dat in de vingers hebt, zul je ook minder last hebben van krakkemikkerige en kromme zinnen die lastig lezen.

Al met al een hele lijst met gezever. Ik hoop dat ik je niet ontmoedig, maar dat je iets hebt aan mijn ideeën.

Trouwens, Diary of Dreams maakt soms best mooie muziek.

LUH-3417

[Diary of Dreams]

LUH-3417 schreef op 13-02-2007 @ 14:32 :
Trouwens, Diary of Dreams maakt soms best mooie muziek.

Gefeliciteerd, je bent de eerste s.com forummer die de band kent.

Dankje voor je 'lijst met gezever', het ontmoedigt me zeker niet, het daagt me juist uit .

Ik moet helaas zeggen dat ik er niet helemaal wild van ben. Je noemt het zelf een verhaal, maar er gebeurd bijzonder weinig in wat mij kan boeien. Dat is tot daar aan toe, maar ook de beschrijvingen, die bij afwezigheid van gebeurtenissen meer in het daglicht treden, spreken me weinig aan.

Ja daar heb je gelijk in, er gebeurt bar weinig. Een belangrijke reden daarvan is dat dit slechts het begin is van een veel langer verhaal wat ik al gedeeltelijk op papier heb. Daarnaast is het gebrek aan gebeurtenissen ook een gedeelte van de stijl. Daarom hecht ik veel waarde aan wat je zegt over de beschrijvingen, die (ook) een belangrijk deel van de stijl moeten gaan vormen. Daarom wou ik ook graag eerst dit posten voordat ik nog verder ga met het verhaal, omdat ik zoals jij al zegt 'een boel moet oefenen en je eigen stijl moet proberen te ontwikkelen'.

De eerste zin; hmja daar heb ik veel mee gestoeid. Ik zal er nog even naar kijken. Al heb je gelijk over het te vaak gebruiken van het woord 'boek' zit ik te nog zwaar te twijvelen of 'hij' inderdaad beter verandert kan worden in 'het'. Het komt inderdaad duidelijker over maar dat is niet een van de doelen waarmee ik het verhaal schrijf. Het tegenovergestelde is misschien eerder waar; ik wil de lezer laten stoeien met de tekst om duidelijkheid te krijgen. Daarnaast duid ik de kalender (want die word met 'hij' bedoeld, of is dat niet helder genoeg?) niet zozeer aan als een dood iets maar een levend bewustzijn.

Nog even over de duidelijkheid en helderheid e.d. van de tekst. Ik ben me wel degelijk van het 'vaagheid' gehalte bewust en daar zit zoals ik al zei ook opzet achter. Het probleem wat ik mezelf hiermee opleg is om een goede balans te vinden tussen een bepaalde stijl en oninteressant, pretentieus gebazel.
Nu is het moeilijke ook terwijl ik de lezer vanaf het begin af aan zou moeten boeien er pas later meer duidelijkheid kan volgen omdat het een langlopend verhaal is.
Maar goed, nu drijg ik net zoals mijn tekst weer te omslachtig en langdradig te worden .

Zonder antwoorden op mijzelf was ik niet meer dan het oppervlakkige beeld dat anderen van me hadden."

Misschien wat onhandig verwoord, maar ik vind dit een mooie gedachte. Je zet enerzijds het zelf neer als een vraag en kaart anderzijds een probleem van identiteit aan. Hoe kun je iets anders zijn dan het idee dat anderen van je hebben, wanneer je zelf niet weet wat je bent? En in het verlengde daarvan: zijn die antwoorden wel te vinden en stellen we ons niet doorgaans tevreden met onjuiste, makkelijke en kort-door-de-bocht-antwoorden? Wat is er in dat geval erger? Onze eigen nep-antwoorden waarin we onze identiteit proberen te verstrikken, of de veelvoud van andermans 'antwoorden' op onszelf? De laatste lijkt het beste, maar dan zijn we inderdaad naakt, maar wel op een manier zoals in de Kleren van de Keizer.

Ja, precies . Tof dat je dit er zo goed uithaalt, dat betekent dat het dus wel kan en daar doe ik het voor.

Ik zal nog is kijken naar de overige op- en aanmerkingen over bepaalde omslachtige zinnen en omschrijvingen. Het meeste zal ik waarschijnlijk wel veranderen.

Nogmaals bedankt voor het uitgebreide commentaar

EDIT:

"Van alle vraagtekens was de meest verstikkende vraag"

Krom. Eerst heb je het over vraagtekens, daarna weer over een vraag. Als je met metaforen op de proppen komt, wees dan wel consequent.

Ja je hebt gelijk, daar moet ik inderdaad nog aandacht aan besteden. Ik denk er nog even over na en kom er later op terug.

Vaagheid als doel is een nobel streven, maar ik zou in jouw plaats wel opletten waar je die vaagheid terug laat komen. Het is mij namelijk nu pas duidelijk dat het 'hij' uit de eerste zin slaat op de kalender, terwijl het er toch vrij duidelijk staat. Althans, als je het eenmaal weet.

Ik denk dat je die vaagheid moet proberen te verpakken in een stijl die de lezer niet frustreert doordat hij zo vaag is. Je moet, denk ik, proberen de lezer juist nieuwsgierig te maken naar waarover of waarom zo vaag wordt gedaan. Pesterijtjes die van het lezen een taak maken, zorgen denk ik eerder dat je lezer afhaakt en dat wil je niet.

Inderdaad zoeken naar een balans tussen interessante vaagheid en pretentieus gebazel. Ik ben benieuwd hoe je het er vanaf gaat brengen.

LUH-3417