Lizelotte (nieuw verhaal)

[tiram]

Ik wil heus wel tien keer herhalen dat ik het mooi vind hoor

tiram schreef op 28-09-2004 @ 18:19 :
Ik wil heus wel tien keer herhalen dat ik het mooi vind hoor

[Soapsie]

Hahahaha, stelletje gekke mensen! Ik ga er bijna van blozen Of eigenlijk doe ik dat al Dank jullie wel!!! -x- Soapsie

[Soapsie]

Hier weer een nieuw stukje. Hoop dat jullie het nog steeds leuk vinden, en niet te langdradig zoals een aantal mensen nu zeggen. Het einde komt er bijna aan... -x- Soapsie


De auto stopte na een half uur bij de begraafplaats. Lizelotte’s gevoel was steeds triester geworden naar mate ze dichter bij haar moeder kwamen. Na vandaag zou haar moeder voorgoed onder de grond liggen. Nooit meer zou Lizelotte haar kunnen zien. Aan de ene kant verontruste het haar, maar aan de andere kant was ze daar ook blij om. In al die jaren had ze toch een bepaald soort angst opgebouwd. Een angst voor het dominante van haar moeder.
Lizelotte stapte uit de auto en liep met kleine passen het terrein op. Overal groeiden de prachtigste rozen, en Lizelotte besefte dat dit een prachtige plek was om mensen voorgoed hun rust terug te geven. De rust waarop ze hun hele leven gewacht hadden. Ze liep langs de grote pilaren waar de ingang van het gebouw op rustte. Ze hoorde het geluid van Cheryls hakken die elke keer de grond raakten als ze een stap verder zette. Ook het geluid van Lizelotte’s hakken galmde tussen de ruiten wal aan weerskanten. Samen maakte ze een vaag klikkend geluid wat bijna op een liedje leek.
“Lizelotte, binnen ligt jouw moeder opgebaard in haar kist. Weet je zeker dat je dat aan kunt?” vroeg Cheryl die naast haar kwam staan toen Lizelotte twijfelend voor de ingang stond. “Ik overleef het wel” antwoordde ze met een onderdrukte stem. Lizelotte keek naar beneden en zag dat haar benen trilden. Haar handen deden exact hetzelfde. “Wil je eerst even alleen?” vroeg Cheryl. Lizelotte knikte en liep het gebouw in.
In de verte zag ze de zwarte kist al staan en de twijfel sloop er weer in. Maar als ze het nu niet zou doen, het afscheid nemen, dan zou het nooit meer kunnen. Dit was echt de laatste keer dat ze haar moeder zou kunnen zien. Ze liep langs de kist en liet haar ogen over haar moeders lichaam glijden. Ze was wit, maar ze hadden haar gezicht vol gesmeerd met make-up waardoor het bruin leek. Haar haren lagen sluik langs haar gezicht, ze waren geborsteld maar het zag er nog steeds eng uit. Zo dun en zo breekbaar. Haar lippen waren paars uitgeslagen, benadrukt door de donkere lippenstift die ze op had. Lizelotte sloeg haar ogen neer. “Is dit dan de manier waarop ik jou voor het laatst moet zien?” vroeg Lizelotte. Ze wist dat haar moeder niet zou kunnen antwoordden. Maar misschien zou ze het wel horen. “Ik denk dat, waar je nu ook bent, jij je goed voelt. Volgens mij heb je nu de rust gevonden die je nodig hebt. Geen problemen en geen verdriet meer. Waarschijnlijk ben je zelfs nu bij Maartje. Heb je het al weer goed gemaakt? Want nu je eindelijk je rust heb moet je niet rond blijven lopen met ruzie want dat is niet goed voor een mens” ging Lizelotte verder. Terwijl ze zo tegen haar moeder praatte liep ze rondjes om de kist terwijl ze haar wijsvinger over het zwart geverfde hout liep glijden. “Binnen kort is de rechtszaak, en volgens Cheryl word ik vrijgesproken. Maar waar moet ik dan heen? Van pappa heb ik nog steeds niets gehoord, en eigenlijk wil ik dat ook niet. Waarom heb je het hem verboden mamma? Waarom heb je al het contact verbroken? Ik mis hem, en ik wil hem heel graag zien. Maar misschien wil hij dat wel helemaal niet. Ik ben bang, echt heel bang. Straks moet ik naar een weeshuis. Cheryl zegt wel dat zij ervoor zorgt dat dat niet gebeurd, maar wat nou als de rechter besluit om dat wel te doen? Dan kan ze daar niets tegen in brengen. Want zijn wil is wet.” Lizelotte pakte twee rozen uit een emmer en legde die gekruist over haar moeders borst. Rozen waren het teken van liefde, en Lizelotte hield ondanks alles van haar moeder. Ze boog voorover en gaf haar moeder een zoen op haar voorhoofd. “Ik hou van je mamma, rust zacht. En ik zie je weer zodra mijn tijd erop zit” sprak ze plechtig en liep terug naar Cheryl.
“Ik wil naar huis” zei Lizelotte. Cheryl keek haar vragend aan. “Hoezo? Je moeder is nog niet eens begraven.” “Weet ik, maar ik wil hier niet langer blijven. Mag ik alsjeblieft terug?” Plotseling, zonder aankondiging, sprongen er tranen in Lizelotte’s ogen. Het werd haar allemaal te veel. Eerst haar vader, toen haar zusje en nu haar moeder. Een mens kon maar een bepaalde hoeveelheid verdriet aan. En Lizelotte had, voor haar gevoel al het dubbele van die hoeveelheid gekregen. Cheryl keek haar vertederd aan en sloeg een arm om haar heen. “Natuurlijk mag je terug, waarom moet je nou ineens zo huilen?” vroeg ze. “Het wordt me gewoon allemaal te veel. Ik wil dat dit zo snel mogelijk achter de rug is zodat ik opnieuw kan beginnen. En dan beginnen aan een leven zonder pijn en verdriet. Zou dat kunnen?” “Liefje, natuurlijk kan dat. Daar gaan jij en ik voor zorgen, goed?” Lizelotte knikte tussen haar tranen door, die één voor één op de grond vielen. “Mooi zo” fluisterde Cheryl.
Samen liepen ze naar de auto toe en stapten in. Op de achtergrond draaide de radio trieste muziek. Hoe toevallig op zo’n dag als deze. Door de muziek bleven de tranen van Lizelotte stromen. Ze was dit leven zo zat, ze wilde een nieuw leven. Gelukkig én gezond, zoals Cheryl zou zeggen. Langzaam aan reed de auto terug naar de inrichting en Lizelotte voelde zich alsmaar zwakker worden. Slapen was nu het enige wat ze nodig had. Slapen en dromen over leuke dingen.

Ik ben met name benieuwd naar het einde, dat kan een verhaal maken of breken.

Je komma's komen volgens mij niet altijd op de goede plek, ik heb geleerd dat voor "en" eigenlijk nooit een komma kan komen...en in de zin "En Lizelotte had, voor haar gevoel al het dubbele van die hoeveelheid gekregen." hoort iig zeker geen komma.

[Soapsie]

Je hebt inderdaad gelijk. Ik heb nog al moeite met komma's. Dat is me al eens gezegd en ik moest het verhaal hard op voor gaan lezen en dan de komma's op de rustpauzes zetten. Ik heb daar alleen nog geen tijd voor gehad. -x- Soapsie

[tiram]

Mooi, ik leef me helemaal in in het verhaal, je hebt de gevoelens mooi beschreven!

[Soapsie]

Thanx -x- Soapsie

[Droomvlucht]

Stuk beter

[Soapsie]

Zoooo jongens, dat wassum! Dit is echt het einde... Zouden jullie je mening willen geven over het geheel, liefst zo uitgebreid mogelijk. Alvast bedankt. Dikke kusz Soapsie -x-



Twee weken later was Lizelotte eindelijk verlost van alle zorgen. De rechter had haar, zoals belooft, vrijgesproken. Het verhaal en het bewijs waren nogmaals op tafel gelegd en omdat haar moeder had toegegeven was het voor de rechter niet moeilijk geweest. En aangezien je niet iemand schuldig kan verklaren als er geen aanklager is, zat er niets anders op dan Lizelotte vrijuit te laten gaan. Cheryl was bij de rechtszaak gebleven en Lizelotte’s nieuwe advocaat was echt een schat. Na het vonnis waren ze met z’n drieën bij de McDonalds gaan eten, precies zoals Cheryl belooft had. Het kon niet beter. Lizelotte had nu alles wat ze wilde. Ze was vrij en kon gaan en staan waar ze wilde. Het bordje waarop stond dat ze gek was hing niet meer boven haar hoofd. De vuile kleding van het gesticht had ze samen met Cheryl verbrand. Dat was nu voltooid verleden tijd. Eindelijk. Lizelotte was nu gelukkig, ze had alles, dacht ze…

Het was een warme zomerdag en Lizelotte zat naast Cheryl in de auto. “Waar gaan we nou heen?” vroeg Lizelotte voor de zoveelste keer. Maar het enige wat Cheryl deed was geheimzinnig lachen. “Je ziet het zo vanzelf wel” zei ze. Lizelotte was op van de zenuwen. Ze had gezegd dat het een grote verrassing was. Iets wat Lizelotte zich niet kon voorstellen. Nou, hoe maak je iemand nog nieuwsgieriger. Eindelijk reed ze de auto van de snelweg af en ze belandden in een all-american-neighbourhood. Langzaam reed ze auto door de wijk waar hier en daar gigantische huizen stonden. Met grote ogen keek Lizelotte om zich heen. Aan weerskanten van de weg speelden kinderen met de voorbij gaande honden. Ouders zaten op klapstoeltjes in de tuin toe te kijken hoe hun kinderen zich vermaakten en anderen maakten hun auto schoon of werkten in de tuin. Dit was het echte leven, iets wat Lizelotte erg gemist had.
De auto stopte voor één van die grote huizen die er in de wijk stond. “Stap maar uit” zei Cheryl en wees naar de autodeur. Lizelotte keek haar vaag aan. Wat wilde ze? Wat gingen ze doen? “Cheryl, zeg alsjeblieft waar we zijn en wat je van plan bent” zei Lizelotte, hopend dat ze nu antwoord zou geven. Maar het was tevergeefs, Cheryl liet nog steeds niets los. Ze stapte nu ook uit de auto en liep naar Lizelotte toe. “Kom nou uit die auto” beval ze. Lizelotte moest lachen toen ze Cheryls lachende gezicht zag. Ze liet zich uit de auto glijden en ging naast Cheryl staan met haar gezicht richting het huis.
Ze stond voor een groot wit hek waarachter grote rozenstruiken stonden. De grote voortuin was bijna helemaal bedekt met netjes gemaaid, fel groen gras en aan de zijkanten stonden gele en paarse bloemen. Op het gazon stonden twee grote witte banken met lichtblauwe kussentjes en daartussen stond een grote witte tafel waar ook weer rozen op stonden. Beeldschoon. Cheryl pakte plotseling Lizelotte’s hand en trok haar mee over de stoep, door het witte hek, de voortuin in. Lizelotte keek angstig om zich heen.
“Liesje!” riep ineens een vrolijke kinderstem. Een klein blond meisje kwam over het gras op Lizelotte afrennen. Met grote ogen staarde Lizelotte naar het rennende kindje. “Sascha?” zei ze vragend. Het meisje klamde zich vast aan Lizelotte’s benen en keek afwachtend omhoog. “Sascha, laat Lizelotte eens met rust” zei een donkere maar vriendelijke stem. Lizelotte herkende meteen de stem van de blonde man. De man die haar naar haar moeder had gebracht. De man die zo mysterieus leek, zo vreemd. “Hai Lizelotte” groette de man haar en stak zijn hand uit. Twijfelend nam Lizelotte die aan. “Hallo” zei ze verlegen. Ze keek achterom en zag Cheryl tevreden met haar armen over elkaar toe staan kijken. Lizelotte richtte zich weer op de man voor zich.
“Bent u…bent u mijn…” Lizelotte kwam niet eens meer uit haar woorden maar de man knikte al. “Ja, Lizelotte. Ik ben je vader” zei hij. Lizelotte schrok zich een ongeluk. Hoe kon deze man haar vader zijn? Waarom was hij er ineens? Lizelotte’s gedachten gingen veel te snel. Alles haalde ze door de war. De man leek het te merken want hij begon te lachen. Het kleine blonde meisje wat zo juist nog aan haar benen had staan trekken had hij nu opgetild en lachte vrolijk mee. “Sorry, maar ik moet even aan het idee wennen” zei Lizelotte zichzelf verontschuldigend. “Dat maakt niet uit, wil je soms wat drinken?” vroeg hij. “Een Ice Tea met drie blokjes ijs en een stukje citroen misschien?” Lizelotte keek de man verbaasd aan. Kon hij zich dat nog steeds herinneren? Dat was namelijk het drankje wat ze altijd kreeg als het zulk warm weer was. “Ja, graag” antwoordde Lizelotte. “Glaasje water, Cheryl?” Lizelotte keek achterom. Kende hij haar naam? Wat was dit voor iets vaags? Wist Cheryl hiervan? Cheryl begon nu ook te lachen, waarschijnlijk bij het aanzien van Lizelotte’s verbaasde hoofd.

Een paar minuten laten zaten ze met zijn allen op het gazon, genietend van een koel drankje in de warme zon. John, Nikky, Sascha, Cheryl en Lizelotte. John was de naam van haar vader en Nikky was zijn nieuwe vrouw, waarmee hij vier jaar geleden was getrouwd. Nooit had Lizelotte gedacht dat deze gruwelijke tijd zou eindigen, en dat haar nieuwe leven op deze manier zou beginnen. Eigenlijk was dit nog mooier dan in Lizelotte’s dromen. Ze was nu bij haar vader en zijn nieuwe gezin. De toekomst had zijn armen wijd open gespreid zodat Lizelotte er in alle glorie van zou kunnen genieten. Eindelijk kon ze beginnen met gelukkig zijn. Haar vaders gezin was nu ook haar gezin. Cheryl had samen met John geregeld dat hij de voogdij zou krijgen. Juist omdat Cheryl wist hoe graag Lizelotte weer een gelukkig gezin wilde. En dat ze haar vader zo graag zou willen leren kennen. Nu was dat alles waar gekomen. Ze had nu écht alles wat ze wilde. Ze had familie, ze had vrienden, ze had een huis en een fijne leefomgeving. De rest zou allemaal volgens en leiden tot een nog gelukkiger leven. Glimlachend nam Lizelotte een slok van haar Ice Tea, beter dan dit kon écht niet!

-x-x-x-x-x-x-x-x-x-x-

Leonoor schreef op 30-09-2004 @ 11:38 :
Ik ben met name benieuwd naar het einde, dat kan een verhaal maken of breken.

Je komma's komen volgens mij niet altijd op de goede plek, ik heb geleerd dat voor "en" eigenlijk nooit een komma kan komen...en in de zin "En Lizelotte had, voor haar gevoel al het dubbele van die hoeveelheid gekregen." hoort iig zeker geen komma.

Tuurlijk kan er wel een komma. Maar als je er één doet moet je wel een tweede zetten, achter 'gevoel'. Verder is de komma en soms ook gewoon gerechtvaardigd, bijvoorbeeld in erg lange zinnen of zinnen met een dubbele lijn.

'De leraar feliciteerde Jan, en zijn moeder'
Leraar feliciteerd jan en de moeder van jan. Zonder komma is het jan en de moeder van de leraar

Grim

[Soapsie]

Thanx... (K) -x- Soapsie

[tiram]

jammer dat het is afgelopen, maar het is een mooi einde!

[Soapsie]

Dank u, dank u, dank u! Maar er ligt alweer een nieuw verhaal klaar -x- soapsie

[Soapsie]

Heeft iedereen het nu uitgelezen, van de mensen die het nog lazen??? -x- Soapsie

[Hamkaastostie]

Soapsie schreef op 15-10-2004 @ 20:59 :
Heeft iedereen het nu uitgelezen, van de mensen die het nog lazen??? -x- Soapsie

Jah...ik vind het een erg mooi en ontroerend verhaal.

[Soapsie]

Goeie goden!

Ik zie in mijn Inbox een mail staan van 't scholieren forum, nooit gedacht dat het een reactie op Lizelotte zou zijn.
Toch heel erg bedankt, voel me gevleid!

Kus Soapsie

[©]

Heel erg mooi!

[Soapsie]

Axis schreef op 16-12-2004 @ 22:16 :
Heel erg mooi!

Danke zehr!

[miss x]

Ik vind het een mooi verhaal. En als je bedenkt dat ik een paar maanden geen beschikking over internet had en zodra ik het weer had meteen je verhaal weer opgezocht heb om het uit te lezen merk je wel dat het echt is blijven hangen en dat kenmerkt volgens mij een goed verhaal!
Liefs miss x

[Soapsie]

Oeh...das lief!!! Dank je wel!

Kus Soapsie -x-