Spel III

[Changshan]

Hm, is wel flauw om Simone zo haar kans op het tonen van creativiteit te ontnemen...

Ze verzint toch nog wel een eigen titel, maar om Spel niet te lang op te houden, kun je alvast wat oefenen

edit: over 26 minuten zijn de 24 uur voorbij, dus wordt er een nieuwe titel geworpen.

[Changshan]

Hm, dan zal het toch die zin worden. Tenzij jij een leuke voor mij weet te verzinnen en me ermee kan uitdagen?

Een stok met haren.

[Changshan]

Omg. Los. Ik ga kijken of ik hem zo nog gepost krijg, anders morgen zo vroeg mogelijk (geef me uitslaaptijd!).

Edit: moet trouwens wel even kwijt dat dat verhaal van Saarah idioot mooi is, ondanks de cliché's.

[duivelaartje]

Simoen is back.

[Changshan]

Zoals al vijf keer eerder, maar oké. Hier mijn verhaal dan. Meligheid.


Een stok met haren

In een tijd dat de reuzenschildpadden nog jong waren , dat zeeën nog in één haal overzwommen konden worden, een tijd waarin naaktzwemmen nog niet puur en alleen voorbehouden was aan de naturisten, begon de wereld met ademen.
Stilte heerste er, tegelijk met vreemde spanningen van ongeboren wezens. Men dacht aan weinig anders dan naaktzwemmen en op jonge schildpadden jagen en beide vielen zeer in de smaak bij onze lustige voorgangers.

De stilte droeg ook het regime van Monsieur Stok. Stok werd alom gevreesd, vereerd, gemeden, benijd. Groots krijger als hij was, stond hij altijd vooraan bij de grote jonge schildpaddenjachten en al jagende op de enige andere levensvorm bekend in ons simpele vroegere wereldje, had hij in vele eeuwen altijd zo zijn roem vergaard.
Echter, men zag hem nooit bij de andere activiteit der mensen; als u zo beleefd wilt zijn aan het einde van dit verhaal wederom naar de titel te kijken, wordt u misschien duidelijk waarom dat zo was.

-------

Nieuwe titel:

Puntjes op mijn I.

[flyaway]

Hihi, leuk

Los

[flyaway]

Puntjes op mijn I

Elke letter heeft iets bijzonders. Zo is de j een statig, maar olijk figuur en is de z wat duisterder. En mooie letters vormen vaak ook mooie woorden, samen zinnen en die een prachtig geheel gevormd door taal. Zo complex en toch simpel, je leest en begrijpt. Je neemt waar, kijkt om je heen en ziet kleine voorwerpen die een prachtig geheel vormen. Verbijsterend subliem gedecoreerde zalen, tegenover een paar schoenen in een lege ruimte. Literatuur tegenover neologismen of een simpele letter.
Neem nou de i. Minder statig dan de j, maar even olijk (zoniet olijker). Een mooi woord met de i, zoals mooi, is dat alleen door het puntje. Gezellig zwevend boven het woord.
Bijzonder (weer een i)!
Het uitroepteken is weer een ander verhaal. Weliswaar gevormd door letters, waaronder de i, maar de betekenis is verdraaid. Een eenzaam, zielig puntje, bewaakt door een dreigende streep. Streep, geen i in te bekennen. Het teken der uitroep doet afbraak aan de schoonheid van de i. Net een prachtige rozenstruik, waarin bloeiende rozen die je wel moet beroeren met je lippen. Doch schrikt de doorn je af, een druppel bloed valt op de roos en laat de imperfectie van de kleur zien. Teleurstellend is het beeld dat resteert, veroorzaakt door de doorn.
Daarom: gebruik nooit uitroeptekens in een mooi gevormde tekst, vol prachtige puntjes op de i.
Niet mooi? Mijn mening is onverbiddelijk.

Houdt u niet van de i, die zo moedig probeert op zijn grote broer te lijken? Dan kunt u beter niet mijn teksten lezen.

De puntjes op mijn i, de doorn in het oog voor anderen, het bloed op de roos.

[Changshan]

Mooi betoogje. Vergeet de nieuwe titel niet.

Changshan schreef op 14-04-2006 @ 15:06 :
Vergeet de nieuwe titel niet.

Ja, kom op, ik ben in een schrijfbui!

[flyaway]

O sorry helemaal vergeten, even wat bedenken...

Kanarie in z'n zuiverste vorm

[SiemdeCyper]

Hmm, ik denk dat mijn creativiteit dusdanig dood is dat ik daar op dit moment eventjes niets mee kan.

[Changshan]

Dan bewaren we hem voor Quis, als ze snel genoeg is. ^^

Changshan schreef op 14-04-2006 @ 20:05 :
Dan bewaren we hem voor Quis, als ze snel genoeg is. ^^

Hm tja, ik weet niet of ik wel iets kan bedenken bij die titel... Ik laat m nog even vrij.

Los.

Kanarie in z'n zuiverste vorm

Voor een echte kanarie zul je ver moeten zoeken. Allereerst hoort een kanarie geel te zijn. Als de kanarie niet geel is, dan is de kanarie geverfd. Als de kanarie niet geel en niet geverfd is, dan is het helemaal geen kanarie, maar een slap aftreksel ervan. Het enige wat je dan nog rest is goed zoeken naar een echte kanarie. Kanaries zijn echter zeer zeldzaam, gezien ze steeds worden aangezien voor banaan en ook als zodanig behandeld worden. Eerst wordt het ene vleugeltje eraf getrokken, daarna het andere vleugeltje en als de kanarie eenmaal gestript is, wordt het koppie erafgebeten. Je begrijpt zeker wel dat kanaries niet zo zoet smaken als bananen, en dat je af en toe een botje tegenkomt bij het oppeuzelen van het dier. Het restant wordt dan weggegooid, zielloos tegen de grond gekwakt. Gelukkig regent het dan nooit. Anders zou de kanarie nog verdrinken ook, wat natuurlijk extra zielig zou zijn. Het geel geeft niet af, dus schadelijk voor het milieu is het niet. Maar weet je wat, ik voel me nu als een kanarie in z'n zuiverste vorm. Eigenlijk ben ik niet eens echt een kanarie, maar wat doet het ertoe. Een stel vleugeltjes en een snaveltje en geen haan die er naar kraait. Zodra ze erachter komen dat ik geen echte kanarie ben, hebben ze mijn schil er al afgetrokken en verwonderen ze zich over het feit dat ze geen botten tegenkomen als mijn koppie erafgebeten wordt. Vreemd, ik ben nog zoet ook.


edit: Typo

Titel:
De koudwaterval

[Vogelvrij]

Leuk verhaaltje Grimm

Dank!

[flyaway]

up

[Changshan]

Los dan maar.

[Changshan]

De Koudwaterval

Twinkelende stralen gaan waar niemand ze kan volgen, waar pracht nog puur is. Ik kijk naar je, doorzie de schittering die mij en alles achter mij in je ogen weerspiegelt. Als je lacht, klatert je lach als het water, als je huilt, vallen je tranen mee met het water. Je bent een nimf, rozengeuren noch zoetvochtige wind kunnen tegen je betogen, niemand is puur als jij. Helderblauw dwaalt over heuvels, volgt de waterval en neemt dan zijn wending weer naar mij, helderblauw is al wat ik zie, als ware het de kern in je schoonheid. Ik wil bij je blijven, geur noch tast evenaren wat ik in jou zie.
Je gebaart me in het water te springen, ik volg je in je elegante duikvlucht langs de stralen, stralen die jouw schijn meer nog dan die van de zon doen toenemen. Maar het water is koud, nu heb ik geen zin meer.


Nieuwe titel:

Verpakte liefde

[Kerboga]

Los.

Verpakte liefde.

Ik zei niets, hield mijn ogen dichtgeknepen en wenste dat het over zou zijn. Ik wist dat ik het niet lang meer vol zou kunnen houden en bedacht me dat jij het misschien eerder op zou geven dan ik. Misschien tevergeefse hoop, want je was altijd al sterker geweest dan ik. Ik had het moeten weten toen ik bij je aanbelde, wist het ergens ook wel. Toch was er steeds dat vreemde kleine stemmetje geweest dat me ervan overtuigde dat het misschien allemaal wel mee zou vallen, dat ik dingen van jou verwachtte die er niet eens waren. Het bleek echter dat mijn eigen stem in me gelijk had en je keek me aan. Ik voelde dat je het deed en langzaam opende ik mijn ogen weer en keek je aan. De glinsteringen die ik zag, haalden me over en ik liet me gaan in jouw bijzijn. Mijn lippen vonden de jouwe en ik gaf toe aan de liefde diep in me. Een liefde verpakt om door jou uiteindelijk uitgepakt te laten worden. Wist je maar dat ik geen spel met je gespeeld had, dat ik daadwerkelijk niet gewild had en dat jouw ogen de enige waren waaraan ik me overgegeven had. Dat ik het wist, was al genoeg.

Nieuwe titel:
Bakstenen op een stapeltje.

[flyaway]

Changshan schreef op 01-05-2006 @ 22:54 :
De Koudwaterval

mooimooimooi

[flyaway]

Los

[flyaway]

Bakstenen op een stapeltje.

Daar zat hij, op de hoek van de straat. Het miezerde een beetje, maar hij scheen het niet te merken. In zijn oude spijkerbroek en een ontbloot bovenlijf herkende je hem van verre. De geconcentreerde blik op zijn gezicht en het koude vuur in zijn ogen maakte dat je altijd op je tenen langs hem liep. Niemand wist hoe vroeg hij daar zat, waarom hij er zat en of hij ooit weg ging. Of hij een leven thuis had, of hij zelfs wel een thuis had en waar hij vandaag kwam. Niemand vroeg hem iets en hij sprak nooit.
De straat werd steeds leger toen het harder begon te regenen. Stug werkte hij door. Een deur sloeg dicht en de hemel werd duisterder. Er was een vogel meer te horen, geen hond op straat. De man draaide om en herhaalde zijn ritueel. De klok sloeg drie keer en de man haalde de net - overigens keurig – neergelegde stenen weer van de grond. Regendruppels sloegen in op het vlakke zand dat nu nauwelijks op spatte. Dit was voor hem het perfecte weer. Geen levend wezen te zien, behalve de regenwormen die omhoog kropen. En geen imperfectie. Geen wanorde. Het zou steeds beter worden, vooral nu het zand niet meer weg waaide. Hij keek naar zijn stenen en zat opeens twee kleine voetjes in roze sandaaltjes. Iets hoger twee knieën waar een gebloemd rokje boven rustte. Lang blond krulhaar reikte tot haar middel. Hij zag haar mond bewegen, haar lippen vormden woorden. Zonder moeite begreep hij wat ze vroeg. Wat voelde hij zich raar, een heel nieuw gevoel kroop omhoog vanuit zijn maagstreek en vulde zijn hart met warmte. Zonder verder na te denken liet hij haar zien wat hij deed. De straat was nog niet egaal, de weg moest perfect zijn om naar het einde te mogen. Elke steen was een zonde, een last die hij meedroeg. Het kind bukte zich en pakte een steen, legde die neer en keek naar hem zonder angst. De man keek van haar naar de steen en weer terug. Precies op de goede plaats. Geen zandkorrel waar die niet hoorde. Nu pakte de man een steen en legde die er naast. Niet goed. Voor hij de steen weer op kon rapen legde de ander er een bloem op. Nu was het wel goed. Het meisje hielp hem een stukje op weg. De man voelde zich iets lichter worden. Met een gevoel dat hij lang niet had gehad bouwden ze verder.
Toen hij opkeek zag hij dat ze ouder was dan hij dacht, een jaar of twintig. Ze kwamen dichter bij de rand. De stapel stenen was kleiner geworden, de afgelegde weg zag er keurig uit. Opeens voelde hij een enorme behoefte om te dansen, maar hij hield zich in. Hij keek achterom en zag dat de vrouw een beetje krom liep. Het deed hem denken aan zijn moeder. Even staakte de man zijn werk. Zijn moeder? Lang had hij niet aan haar gedacht. Ouders hoorden bij jeugd, bij harde tijden en zeer zeldzame momenten van puur geluk; zijn blokkendoos, die zijn ouders de deur uit hadden gedaan toen hij een vak moest leren. De weg was bijna af, maar de man scheen het nauwelijks te merken. Het was avond, de lichten gingen aan. Een lantaarnpaal scheen een rode gloed uit, een meter of tien voor hem. De vreemde belichting deed hem denken aan de karige avonden waarop het gezin samen at, dat kwam niet vaak voor. De laatste keer dat het gezin compleet was en met elkaar aan tafel zat, kreeg hij die blokkendoos. De man pakte stenen uit de kruiwagen en stapelde ze op. Elke steen maakte hem lichter, de lantaarnpaal schonk nu geel licht. Het bakstenen kasteel stond precies onder het inmiddels witte licht. De oude vrouw was verdwenen, net als de man. Enkel het kasteeltje restte, daarboven scheen licht.

-------------------------------------------------------------------------

Nieuwe titel: De nieuwe smiley

[flyaway]

up? of gewoon weg laten zakken? als dr geen belangstelling is dan niet hoor

Je hebt hem al geupt, maar misschien is iemand nu moedig genoeg om te schrijven