stukjes...

[Choking Duck]

Een paar pogingen tot schrijfsels, (opbouwende) kritiek graag!



____
Als ik naar boven kijk lijkt alles eventjes niets.
Even alleen maar sterren.
Licht van ver weg.
Dat dagen, maanden, jaren, decennia, eeuwen, of zelfs millenia gereisd heeft.
En wie weet gaat de reis wel verder.
Meer millennia.
Dat licht weet heel goed wat eeuwigheid is.
Wij komen vaak niet eens boven één eeuw uit, laat staan een eeuwigheid.
Wij zijn geen licht.
Echter, we kunnen lichtpuntjes zijn in elkaars leven.
Niet voor eeuwig, maar we komen wel een heel eind.
Leren ?
Nee.
Dat doet dat licht toch ook niet ?
Het licht heeft ook geen kennis, en kan toch misschien wel eeuwig reizen.
Wij hebben kennis, wij mensen.
Die kennis is door anderen van ons gemaakt.
En die mogen wij opnemen.
We mogen haar zelfs gebruiken voor ons eigen ideaal.
Het voordeel aan géén kennis, is dat het ook niet verkeerd gebruikt kan worden.
Wij kunnen zaken van meerdere kanten belichten.
Doen we vaak niet.
Manipuleren, door de lamp maar van één kant te laten schijnen.
Omdat we macht willen.
Licht heeft geen macht meer.
We hebben de zon overwonnen, zij verwarmt enkel nog. Licht creëren we zelf.
Ons licht reist niet. Ons licht komt van kennis.
Licht kan ook niet liegen.
Het kan niet zeggen dat het geen licht geeft.
Wij kunnen erover tegen onszelf liegen.
Doen we ook.
Liegen zijn we goed in.

---------------

Stel je eens voor; je loopt door je school. Iedereen heeft een kogelvrij vest, en een wapen. Jij niet.
Je gewapende medeleerlingen kijken je vriendschappelijk aan door hun vizier,
maar allemaal schieten ze je met alle plezier af.
Liefst op een pijnlijke manier, want een pijnloze dood is voor watjes.
Gevochten zal er worden, en aan het einde is er maar één iemand het slachtoffer.
Jij.
En volgens de wapendragers ben je de aanstichter.
Ze doen je pijn, maar zorgen dat je blijft leven. Lappen je op om je vervolgens weer onderuit te halen.
Afentoe dan hangt er eentje de 'vriend' uit, om je het idee te geven dat het niet zo erg is als je dacht.
Maar dat maakt de klap alleen maar harder.
Keer op keer. En niemand die het ziet of zien wil.
Ze maken je ook niet dood, neehee, dat zou te makkelijk zijn.
Lijden zal je, opdat je je leven niet zeker meer bent.
Op een gegeven moment vertrouw je niemand meer.
Zelfs niet als een van hen ongewapend naar je toe komt.
Iemand met de beste bedoelingen zul je wantrouwen.
En zelfs als je door de gang loopt, en niemand díe wapens heeft,
ben je al bang dat ze ze toch zullen trekken wanneer ze je zien.
Omdat je bang bent dat ze je onzekerheid en wantrouwen kunnen ruiken.
En dat kunnen ze, totdat je het leert te verbergen.
Al vreet het aan je, je verbergt het. Maar de angst blijft. Zelfs als ze hun wapens af doen.
Mocht je een wapen bemachtigen, dan zal deze vastlopen op het moment dat je 'm het hardst nodig hebt.
Achteraf werkt het rotding.
En dat allemaal omdat een paar mensen even wilden laten zien hoe stoer ze waren.
Ze ontdekten ermee hoe ze zich beter konden voelen. Dat werkt verslavend he ?!

-------------