Wat ik ooit geschreven heb.

Goed, ooit (lang lang geleden) had ik een myspace, nu niet meer dus. Maar, daarop kon je ook een blog bijhouden, maar dat deed helemaal niemand, maar ik wel. Dus hier zijn wat dingen die ik ooit geschreven heb.


Tandartsen

Ik hou niet van tandartsen. Ik ben er niet bang voor ofzo, maar ik hou er gewoon niet van. Het is namelijk aardig moeilijk om van iemand te houden als hij een keer met een boor in je tandzenuw heeft zitten porren. Ik heb een paar gaatjes gehad, en sindsdien ben ik doodzenuwachtig als die man weer eens in m'n mond aan het kijken is bij m'n halfjaarlijkse controle. Want als hij dan met de mededeling komt dat ik binnenkort weer moet terugkomen dan breekt de hel los. Zodra we de kliniek uit zijn beginnen m'n ouders te zeuren, die vinden het altijd vreselijk. Alsof ik het niet erg vind, het vooruitzicht dat over een maand iemand in je tanden gaat boren is vreselijk. Als je dan na een maand eindelijk naar de tandarts moet en je na 5 minuten zenuwachtig oninteressante tijdschriften lezen de praktijk binnenloopt, vraagt die grapjas eerst nog: "Alles goed?"
Serieus, wat denk die idioot zelf?! Ik weet dat ik over 5 minuten enorme pijn ga lijden, denk je dan dat alles goed gaat?? Maar goed, ik weerhoud mezelf om hem voor de gein al m'n puberale problemen voor te leggen, en zeg braaf: "ja hoor" Ik ga op die stoel liggen, een enorme spotlight wordt er in m'n ogen geschenen, ik doe m'n mond open, ondertussen kiest de tandarts z'n martelwerktuig uit. Een paar minuten later zit ik met open mond te hopen dat ik deze behandeling overleef terwijl de tandarts zich uitleeft in m'n mond. Als hij niet aan het boren is dan stopt hij een stofzuiger in m'n mond. Z'n assistent kijkt ondertussen mee, terwijl ik machteloos in de stoel moet blijven liggen. Het erge is dat hij met dit martelen enorm veel verdient, is er dan geen gerechtigheid in deze wereld?? Tijdens de behandeling wordt er geen woord gesproken, niet dat ik iets kan terugzeggen met die watten in m'n mond, maar het is toch fijn om te weten wat hij allemaal uitspookt. Na een tijdje pakt hij het laserpistool. Hij en de assistent zetten hun hippe rode zonnebril op terwijl ik stilletjes alle goden die ik ken dank dat het bijna over is.

5 minuten later kom ik verslagen de behandelkamer uit, blij dat het weer een half jaar duurt totdat je terug moet.

Koen


Seen in concert

Op het podium wordt in de duisternis nog net het glimmende chroom van het drumstel en de glimmende gitaren onthuld door het gedimde blauwe licht. Er rust een lichte spanning in de zaal - wat zou vanavond brengen? Met een biertje in m'n hand sta ik met wat vrienden over simpele dingen te praten, het gesprek kan toch zo weer afgelopen zijn. Ineens gaat het licht op het podium aan, er klinkt gejuich. Ik kijk naar het podium, de bandleden komen het podium op. Gitaarbanden worden om schouders gehangen, drumstokken opgepakt en akkoorden wordt uitgeprobeerd. De woorden die de zanger in de microfoon schreeuwt worden door luid gejuich ontvangen. Ik sla het laatste beetje bier achterover en voel de alcohol al snel naar m'n hoofd stijgen.

De band begint. Onverstaanbare woorden worden in de microfoon geschreeuwd, gitaristen stuiteren over het podium en snippers hout vliegen achter het drumstel vandaan. Met veel fantasie lijken de geluiden van het podium op het goed-gemixte studio album wat ik thuis hebt liggen. Het overwelmt me, gedachtes worden uitgeschakeld en emoties worden vergeten. De rest van de avond beleef ik in een hypnose, in een dans met andere bezetenen op de muziek die mijn geest tijdelijk heeft gedood. Ik kijk opzij, recht in het gezicht van een onbekende, hij lacht en samen brullen we de teksten mee.

Ik loop stinkend naar bier, zweet en sigarettenrook naar buiten. M'n jas plakt aan m'n bezweten vel. Ik kan boven het gepiep in m'n oren nog net het afscheid van m'n vrienden horen, die ook net zijn ontwaakt. Als ik later naar huis rijd protesteren al m'n spieren, het enige wat me van een nacht slapen in de berm houdt, is m'n verstand.

Damn… wat een perfecte avond…

Koen





Nja, zoiets dus. Ik post later misschien wat meer.

[MartinV]

Dat over de tandarts is eigenlijk niet echt leuk, zo'n cliche. Iedereen kent dat wel, het is niet iets unieks dat je niet graag naar de tandarts gaat. Als je zo'n stukje schrijft moet het gaan over iets waar je niet zomaar op zou kunnen komen.

Dat van die band is leuker. Toevallig heb ik zelf nog ergens een onafgemaakt stukje liggen maarmee ik ook een dergelijk gevoel wil verwoorden, maar dan van de kant van één van de muzikanten. Die zal ik nog wel een keer afmaken. Ik vind dat jouw stukje goed uit de verf komt.

Een paar puntjes alleen: in de eerste zin komt 2x 'glimmende' voor, dit is jammer want hierdoor verzwakt de impact van het woord. Ook heb je het 2x over zweet, dat is ook teveel hetzelfde dicht bij elkaar.
En de laatste zin zou ik echt schrappen, het is toch al duidelijk dat je het naar je zin hebt gehad? Als je dit nog een keer noemt verbrijzelt dat direct het gevoel dat je probeert te verwoorden, omdat je het letterlijk uitdrukt. Ook dat 'damn' is echt niet mooi om te lezen.

M'n = Mijn
-akkoorden "worden" uitgeprobeerd
-"Met veel fantasie lijken de geluiden van het podium op het goed-gemixte studio album wat ik thuis hebt liggen" --> loopt niet echt lekker. Studioalbum moet aan elkaar. Dat streepje tussen goed en gemixte kan wel een spatie worden. Misschien dat het dan al beter loopt.

"Het overwelmt me, gedachtes worden uitgeschakeld en emoties worden vergeten. De rest van de avond beleef ik..." --> Het is raar dat je binnen dezelfde zin passief en actief gebruikt. Misschien kun je het beter omzetten naar eenzelfde stijl.

van een nacht slapen in de berm houdt zou ik 'weerhoudt' maken, na spieren moet een ;


Dit zijn wat details, maar over het algemeen vind ik het tweede stukje dus best leuk.