Armen in Amerika net zo slecht af als in Zweden

Met de komende verkiezingen in ons achterhoofd, wetende dat Wouter Bos een groot bewonderaar is van het Scandinavisch model, is dit beslist een spraakmakend artikel:

One of the joys of my working life is that I get to read papers like "The State of Working America" from the Economic Policy Institute. They are, as you may know, the people who urge that the USA become more like the European countries, most especially the Scandinavian ones. Less income inequality, more leisure time, stronger unions and so on. All good stuff from a particular type of liberal and progressive mindset -- i.e. that society must be managed to produce the outcome that technocrats believe society really desires, rather than an outcome the actual members of society prove they desire by building it.


I will admit that I do find it odd the way that only certain parts of the, say, Swedish, "miracle" are held up as ideas for us to copy. Wouldn't it be interesting if we were urged to adopt some other Swedish policies? Abolish inheritance tax (Sweden doesn't have one), have a pure voucher scheme to pay for the education system (as Sweden does), do not have a national minimum wage (as Sweden does not) and most certainly do not run the health system as a national monolith (as Sweden again does not). But then those policies don't accord with the liberal and progressive ideas in the USA so perhaps their being glossed over is understandable, eh?


As part of their propagandizing, they produce the above cited reports each year. And this time it's being released chapter by chapter in the lead up to Labor Day. I can tell you that policy wonks are breathless with anticipation waiting for each part as it comes out (I myself was most excited to get chapter 8 linked above). For there is the great joy of seeing that what they think they're telling us isn't, in fact, quite what they are telling us.


To start with, they make some adjustments to the usual measures of the income of a nation, the GDP, by adjusting for different price levels. This gives us the so called Purchasing Power Parity numbers (PPP) and the USA is set as being 100 on the scale. Only one of the advanced industrial nations has a greater income per capita, Norway, at 105. Given that Norway gets some 20% of its GDP from pumping oil and gas out from beneath the North Sea and is, thus, almost a petro-state, it would be fair to say that the USA is, in fact, the large country with the highest income per head in the world without depleting its natural capital. Good, so far something we knew already.


We're also told on page 6 that if we look at the average of the countries studied without the USA and compare that to the USA's performance, that income growth rates are higher in the USA. 1.8% to 1.9% in 1989-2000, and 1.1% to 1.3% in 2000-2004. So not only richer but getting even richer faster, as well.

Furthermore:


"The U.S. average from 2000 to 2005 was 1.7%, well above the OECD average of 0.7% in real compensation growth. Four countries fared better than the United States, most notably Norway with 2.3% growth. Note also that Germany had negative real compensation growth from 2000-05."


Things are actually looking pretty good for the US economy, then -- wealthier to start with, getting richer faster and productivity growth is also highest in the USA, meaning that this trend is only likely to continue. Looking at all of that it's really rather difficult to see that there's anything wrong with the way things are being managed (or not).


Ah, but, we can always find something nasty in the woodpile. The US has the most unequal distribution of income of all the countries studied. Using the Gini coefficients as our measurement in America it was 0.338 in 1989 and 0.368 in 200, while in Finland on the same dates it was 0.210 and 0.247. Perhaps worth noting that this increasing inequality of income distribution is not exclusive to the US though, it appears to be a more international occurrence than that.


Now if the equality of income distribution is something you worry about this is of course a troubling fact. It is what leads to the statement that while the US might be richer, the poor do worse, that in fact the poor in America are worse off than the poor in Europe. Which leads us to this highly informative little picture.





Now given all the adjustments that have been made to the figures this is actually showing us something very interesting indeed. The use of PPP means that we've adjusted for price differences, by using US median income as our measuring stick we've given ourselves a view of the actual incomes, not just the relative incomes, of the poor and the rich in each country.


How we're supposed to read this is that the USA has a very uneven income distribution, that the poorest 10% only get 39% of the median income, that the richest 10% get 210%. Compare and contrast that with the most egalitarian society amongst those studied, Finland, where the rich get 111% and the poor get 38%. Shown this undoubted fact we are therefore to don sackcloth and ashes, promise to do better and tax the heck out of everybody to rectify this appalling situation.


But hang on a minute, that's not quite what is being shown. In the USA the poor get 39% of the US median income and in Finland (and Sweden) the poor get 38% of the US median income. It's not worth quibbling over 1% so let's take it as read that the poor in America have exactly the same standard of living as the poor in Finland (and Sweden). Which is really a rather revealing number don't you think? All those punitive tax rates, all that redistribution, that blessed egalitarianism, the flatter distribution of income, leads to a change in the living standards of the poor of precisely ... nothing.


Such may lead us to a conclusion that the EPI probably wouldn't like:


If we accept (as I do) that we do, indeed, need to have a social safety net, and that we have a duty to provide for those incapable or unlucky enough to be unable to do so for themselves, we need to set some level at which such help is offered. The standard of living of the poor in a redistributionist paradise like Finland (or Sweden) seems a fair enough number to use and the USA provides exactly that. Good, the problem's solved. We've provided -- both through the structure of the economy and the various forms of taxation and benefits precisely what we should be -- an acceptable baseline income for the poor. No further redistribution is necessary and we can carry on with the current tax rates and policies which seem, as this report shows, to be increasing US incomes faster than those in other countries and boosting productivity faster as well.


As I said above I'm sure this isn't quite what the EPI actually wanted to tell us. But there it is, from their own report. Which is why I rather enjoy my working life -- sad case that I am -- because I get to read all those reports that really don't tell us what the authors think they are telling us.


Tim Worstall is a TCS Daily contributor living in Europe.

Neem daarbij de grotere inkomensdynamika in de VS (arme mensen maken meer kans van slagen) waar zijn 'de zwakkeren' dan beter af?

[T_ID]

In Zweden, want daar hoef je geen twee onzekere banen erop na te houden om überhaupt aan een minimuminkomen te komen.

En je opvliegen met je verafgoding van Amerika.

[hookee]

Ik hou niet van dit soort lappen tekst, tenzij 't me ínteresseert
Maar, als ik de grafiek zo goed interpreteer, kun je dan zeggen, hoe smaller de lijn, hoe minder verschil in hoog en laag inkomen?
Dan is denk ik 't belangrijkst hoe de vaste lasten ertegenover staan, wat kost huur, brood en zorg? Dit zijn volgens mij de drie pijlers die bepalen of je (echt) arm bent of niet.

T_ID schreef op 04-09-2006 @ 17:12 :
In Zweden, want daar hoef je geen twee onzekere banen erop na te houden om überhaupt aan een minimuminkomen te komen.

En je opvliegen met je verafgoding van Amerika.

Bruto niet nee, netto heb je in Zweden met een modaal inkomen nog een minimumloon.

Kennelijk heb jij de grafiek niet goed bekeken, de koopkracht van de armste 10% Zweden is net zo hoog als die van de armste 10% Amerikanen, waar nog bijkomt dat Amerika veel meer rijkere inwoners heeft als Zweden.

We praten hier niet over de hoogte van de inkomens, maar over hoeveel big-macs je voor dat inkomen zou krijgen. Die hoeveelheid is gelijk.

Saillant detail: In Nederland hebben de armen het ietsjes beter dan in Zweden. Wouter, wat doen we daarmee?



Daarbij: hoe vaak moet ik je aan je verstand brengen dat ik Amerika helemaal niet verafgod? Er wordt alleen teveel poep over dat land gepraat, waarvan de vermeende armoede er één is.

[LB06]

Jammer, maar die theorie mist elke face validity.

Benfatto schreef op 04-09-2006 @ 17:09 :
Met de komende verkiezingen in ons achterhoofd, wetende dat Wouter Bos een groot bewonderaar is van het Scandinavisch model, is dit beslist een spraakmakend artikel:

Nou, ontzettend, het is hier ook het gesprek van de dag.

[Manus J. van Alles]

But hang on a minute, that's not quite what is being shown. In the USA the poor get 39% of the US median income and in Finland (and Sweden) the poor get 38% of the US median income. It's not worth quibbling over 1% so let's take it as read that the poor in America have exactly the same standard of living as the poor in Finland (and Sweden). Which is really a rather revealing number don't you think? All those punitive tax rates, all that redistribution, that blessed egalitarianism, the flatter distribution of income, leads to a change in the living standards of the poor of precisely ... nothing.

Nee, want in Zweden betaal je geen €20,000 voor een universitaire studie en zo nog een paar dingen die niet inkomensafhankelijk zijn, en dus niet in de grafiek meegewogen worden.

[T_ID]

Benfatto schreef op 04-09-2006 @ 19:14 :
Daarbij: hoe vaak moet ik je aan je verstand brengen dat ik Amerika helemaal niet verafgod? Er wordt alleen teveel poep over dat land gepraat, waarvan de vermeende armoede er één is.

Dan moet je statistieken posten die het aantal mensen onder de armoedegrens in de VS en in Zweden met elkaar vergelijken. De rest boeit namelijk niet.

Ik vermoed dat je dat niet zult doen, dus ben ik zo vriendelijk het voor je te doen:

In gemiddeld BNP ontlopen ze elkaar nog geen $ 500
http://www.nationmaster.com/graph/ec...er-capita#rest

Hoeveel % van de bevolking leeft er onder de armoedegrens?
http://www.nationmaster.com/graph/ec...w-poverty-line

VS: 12%, 116 van de top 129
Zweden: komt niet eens voor in de top 129

T_ID schreef op 04-09-2006 @ 20:25 :
Dan moet je statistieken posten die het aantal mensen onder de armoedegrens in de VS en in Zweden met elkaar vergelijken. De rest boeit namelijk niet.

Ik vermoed dat je dat niet zult doen, dus ben ik zo vriendelijk het voor je te doen:

In gemiddeld BNP ontlopen ze elkaar nog geen $ 500
http://www.nationmaster.com/graph/ec...er-capita#rest

Hoeveel % van de bevolking leeft er onder de armoedegrens?
http://www.nationmaster.com/graph/ec...w-poverty-line

VS: 12%, 116 van de top 129
Zweden: komt niet eens voor in de top 129

En wat kopen die armen met dat inkomen zowel in Zweden als in de VS?


precies, net zo veel. Dat heet koopkracht, een stukken betere statistiek voor het meten van armoede

oja, de kleine lettertjes: DEFINITION: National estimates of the percentage of the population lying below the poverty line are based on surveys of sub-groups, with the results weighted by the number of people in each group. Definitions of poverty vary considerably among nations. For example, rich nations generally employ more generous standards of poverty than poor nations.

Manus J. van Alles schreef op 04-09-2006 @ 20:23 :
Nee, want in Zweden betaal je geen €20,000 voor een universitaire studie en zo nog een paar dingen die niet inkomensafhankelijk zijn, en dus niet in de grafiek meegewogen worden.

In Amerika ook niet, dat heet een beurs (scholarship)

[McCaine]

Dat artikel is sindsdien al vele malen ontkracht. De redenering klopt voor geen meter, want hangt op een verkeerd begrip van relatief inkomen.

[akumabito]

Benfatto schreef op 04-09-2006 @ 21:31 :
In Amerika ook niet, dat heet een beurs (scholarship)

Euhhh jah... en iedereen die wil studeren krijgt een dusdanig hoge beurs dat ie dat zonder problemen kan doen?

M'n (Amerikaanse) ex-vriendin heeft gestudeerd met behulp van 5 verschillende grants en scholarships die ze heeft gekregen vanwege haar uitmuntende cijfers (honor roll, etc.) in totaal was dat net over $3,500 per jaar.. ze was $19,000 per jaar kwijt aan haar studie (+ $800 per maand huur, + de kosten van levensonderhoud, + de verzekeringen en andere vaste lasten)

Verkijk je er niet op.. er zijn meer mogelijkheden voor scholarships voor mensen met goede prestaties (veelal beurzen gesponsord door het bedrijfsleven) als voor mensen uit families met lage inkomens..

Het geniale is daarnaast nog de aantallen armen. Er is in de VS meer verborgen armoede. Ik zal het artikel eens opzoeken, kan het nou niet zo vinden.

En inderdaad, een scolarship is maar voorbehouden aan enkele gelukkigen. In Zweden is onderwijs goedkoper dan in Nederland.

[T_ID]

Benfatto schreef op 04-09-2006 @ 21:30 :
En wat kopen die armen met dat inkomen zowel in Zweden als in de VS?
precies, net zo veel. Dat heet koopkracht, een stukken betere statistiek voor het meten van armoede

oja, de kleine lettertjes: DEFINITION: National estimates of the percentage of the population lying below the poverty line are based on surveys of sub-groups, with the results weighted by the number of people in each group. Definitions of poverty vary considerably among nations. For example, rich nations generally employ more generous standards of poverty than poor nations.

Waar zijn overigens je statistieken over prijspeilen?

Zonder onderbouwing beweren dat een inkomen in de VS veel meer waard is is een beetje een slappe redenatie.

Maar, ik zal die statistieken maar direct voor je opzoeken als ik toch elk facet onderuit aan het halen ben.

Comparitive pricelevels, oftewel, prijspeil
http://www.nationmaster.com/red/grap...-levels&nofb=1

#6 Sweden 110
#7 United States 109

Wow! Wel 1 lullige procent verschil!

[akumabito]

..net het artikeltje ff gelezen.. wat mij opvalt is dat ze wel stellen dat de koopkracht ongeveer gelijk is, maar er vervolgens niet bijzetten wat je dan precies kan kopen.. essentiele dingen zoals onderwijs en (vooral) gezondheidszorg zijn in Zweden vele malen toegankelijker voor minima als in Amerika.. daarbij heeft Zweden als ik me niet vergis ook nog goede regelingen voor huurders rond het minimum (vergelijkbaar met onze huursubsidie...), iets dat in Amerika over het algemeen ook ontbreekt.

[REIE]

Kutgrafiek. Doe mij maar Lorentzcurven.

Oh grutjes, ze kunnen net zo veel Big Macs kopen! Maar dan vergeten we pardoes even dat armen in de VS niet eens fatsoenlijk basisonderwijs krijgen, terwijl ze in Zweden naar de universiteit kunnen (met voldoende inzet).

Mephostophilis schreef op 05-09-2006 @ 09:32 :
Oh grutjes, ze kunnen net zo veel Big Macs kopen! Maar dan vergeten we pardoes even dat armen in de VS niet eens fatsoenlijk basisonderwijs krijgen, terwijl ze in Zweden naar de universiteit kunnen (met voldoende inzet).

akumabito schreef op 04-09-2006 @ 23:12 :
..net het artikeltje ff gelezen.. wat mij opvalt is dat ze wel stellen dat de koopkracht ongeveer gelijk is, maar er vervolgens niet bijzetten wat je dan precies kan kopen.. essentiele dingen zoals onderwijs en (vooral) gezondheidszorg zijn in Zweden vele malen toegankelijker voor minima als in Amerika.. daarbij heeft Zweden als ik me niet vergis ook nog goede regelingen voor huurders rond het minimum (vergelijkbaar met onze huursubsidie...), iets dat in Amerika over het algemeen ook ontbreekt.

Zowel in Zweden als in de VS zijn er publieke scholen, publieke universiteiten, publieke gezondheidszorg, collectieve verzekeringen en welfare programma's. Daardoor kunnen armen in de VS als ze willen net als in Zweden van die bagger gebruik maken.
Vreemd genoeg zijn er in de VS meer 'underpriviliged' studenten te vinden op de dure private universiteiten dan op de publieke, voor iedereen toegankelijke uni's. Vreemd genoeg gaan veel onverzekerden in Amerika voor medische zorg op reis over de grens, waar er goedkope, private aanbiedingen zijn van medische ingrepen (India, Thailnad, Turkije). Goedkoop, allicht, maar niet gratis, zoals in het eigen land.
Veel staten in Amerika kenn(d)en ook woon-programma's en huursubsidie achtige regelingen. Maar wat die meestal doen, is de huizenprijzen tot grote hoogtes drijven door het bureaucratisch stelsel van vergunningen n bestemmingsplannen wat dan al snel ontstaat, zoals bv hier in Nederland.

In tegenstelling tot veel Europese landen, waaronder NL en Zweden, neemt de overheid in Amerika op veel van dergelijke gebieden geen dwingend monopolie. Zij probeert weliswaar te voorzien in vele 'positieve' mensenrechten als onderwijs, medische zorg, inkomen, maar afgezien van het middelbaar en het basisonderwijs laat zij alle ruimte open voor privaat initiatief. Dat initiatief is uiteindelijk altijd geodkoper en kwalitatief beter. Dat is de reden Amerika met een overheid met minder middelen, dezelfde armoede kent als in zweden.

T_ID schreef op 04-09-2006 @ 23:01 :
Waar zijn overigens je statistieken over prijspeilen?

Zonder onderbouwing beweren dat een inkomen in de VS veel meer waard is is een beetje een slappe redenatie.

Maar, ik zal die statistieken maar direct voor je opzoeken als ik toch elk facet onderuit aan het halen ben.

Comparitive pricelevels, oftewel, prijspeil
http://www.nationmaster.com/red/grap...-levels&nofb=1

#6 Sweden 110
#7 United States 109

Wow! Wel 1 lullige procent verschil!

Haha, we hebben het hier over koopkracht, geen idee waar jij je grafiek vandaan haalt, maargoed, dat heet Purchasing Power Parity numbers (PPP), zoals je in het artikel al kon lezen. Even wikien en voíla

Zoek Zweden

[juno]

Ik prefereer arm zijn in Zweden boven arm zijn in de VS.

[Ivo]

Benfatto schreef op 05-09-2006 @ 15:31 :
Zowel in Zweden als in de VS zijn er publieke scholen, publieke universiteiten, publieke gezondheidszorg, collectieve verzekeringen en welfare programma's. Daardoor kunnen armen in de VS als ze willen net als in Zweden van die bagger gebruik maken.
Vreemd genoeg zijn er in de VS meer 'underpriviliged' studenten te vinden op de dure private universiteiten dan op de publieke, voor iedereen toegankelijke uni's. Vreemd genoeg gaan veel onverzekerden in Amerika voor medische zorg op reis over de grens, waar er goedkope, private aanbiedingen zijn van medische ingrepen (India, Thailnad, Turkije). Goedkoop, allicht, maar niet gratis, zoals in het eigen land.
Veel staten in Amerika kenn(d)en ook woon-programma's en huursubsidie achtige regelingen. Maar wat die meestal doen, is de huizenprijzen tot grote hoogtes drijven door het bureaucratisch stelsel van vergunningen n bestemmingsplannen wat dan al snel ontstaat, zoals bv hier in Nederland.

Dat er meer in de VS 'underpriviliged' studenten te vinden zijn op private uni's dan op de publieke, heeft weinig te maken met het feit dat je in Zweden (indien je resultaten op de middelbare school dat toestaan) zowieso kunt studeren. Zonder cijfers zegt dit niets in deze discussie, behalve dat de overheid in de VS niet goed zorgt voor de armen en dat de private instellingen dat in elk geval iets beter doen (en op wiens kosten? maakt het per saldo voor de 'rijken' uit of je dit via je (private)collegegeld betaald of via de belasting?).

Daarnaast: welke onverzerkerden gaan naar het buitenland? In de VS zijn lang niet alleen de mensen met een minimum inkomen niet verzekerd tegen bepaalde zaken die hier in het "sociale pakket" zitten. Juist ook veel burgers met een goed inkomen vinden de risico's vaak te laag en denken dat ze het financieel wel redden, mocht hen toch iets overkomen. En ik heb een sterk vermoeden dat in het geval van de gezondheidszorg juist deze laatste groep voor alternatieven in het buitenland kiest. Dit zie je in Nederland ook al met zaken die niet vergoed worden zoals ooglaseren of plastische chirurgie.

kortom, zonder cijfers heb je geen argumenten omdat ze zelfs tegen je kunnen werken, afhankelijk van wat de bijbehorende cijfers zijn.

[Ivo]

Benfatto schreef op 05-09-2006 @ 15:47 :
Haha, we hebben het hier over koopkracht, geen idee waar jij je grafiek vandaan haalt, maargoed, dat heet Purchasing Power Parity numbers (PPP), zoals je in het artikel al kon lezen. Even wikien en voíla

Zoek Zweden

Blijkbaar verschillen de meningen nogal. De link van T_ID laat als je even doorklikt naast een prijspijl wat vrijwel gelijk is, ook zien dat het BNP per hoofd ook niet dramatisch verschilt (ca. $38500 in Zweden tegenover ca. $39500 in de VS) Als je een prijspijl hebt en een BNP per hoofd kun je de PPP heel eenvoudig uitrekenen en dan verschilt deze bron aanzienlijk tenopzicht van wiki.
En vergeet niet dat iedere willekeurige idioot de gegevens op wiki kan invullen...

[naam ingebruik]

armen mensen in Amirieka hebben het iniedergeval heel erg slecht

naam ingebruik schreef op 05-09-2006 @ 18:23 :
armen mensen in Amirieka hebben het iniedergeval heel erg slecht

Arme mensen in Afrika daarentegen..

[Manus J. van Alles]

Benfatto schreef op 05-09-2006 @ 15:31 :
Zowel in Zweden als in de VS zijn er publieke scholen, publieke universiteiten, publieke gezondheidszorg, collectieve verzekeringen en welfare programma's.

Publieke gezondheidszorg? Eerste hulp ja, maar voor "normale" zorg moet je heel wat dollars neertellen. Er zijn niet voor niets tientallen miljoenen onverzekerde Amerikanen die door pure noodzaak bij de eerste hulp aankloppen.

Collectieve verzekeringen zijn er volgens mij nauwelijks, en de bijstand in de VS is minimaal, zeker niet genoeg om van te leven na het eerste halfjaar oid.

[akumabito]

Wat veel mensen ook vergeten is dat de meeste daklozen in Amerika ook gewoon een baan hebben. En de redenen liggen vaak helemaal niet in het drugscircuit of de criminaliteit zoals vaka gedacht wordt.. het grootste deel van deze mensen komt in de problemen door echscheiding, uit de pan rijzende medische kosten, massa-ontslag bij vele bedrijven, etc.. ze worden dan ook nog eens geconfronteerd met enorme huizen prijzen en ditto huren, zo goed als niet bestaande welfare, en als ze weer aan het werk gaan is dit vaak voor bedragen die netto onder het minumum loon liggen.. (het arbeidsbureau pikt namelijk ook nog een paar procent)

Zoek eens de eerste (geloof ik) aflevering van Morgan Spurlock's "30 Days" eens op, die had daar een heel goed programma over gemaakt..

[T_ID]

Benfatto schreef op 05-09-2006 @ 15:47 :
Haha, we hebben het hier over koopkracht, geen idee waar jij je grafiek vandaan haalt, maargoed, dat heet Purchasing Power Parity numbers (PPP), zoals je in het artikel al kon lezen. Even wikien en voíla
Zoek Zweden

Zeg eens flappie, had ik niet eerder gepost dat BNP per persoon er totaal niet toe doet omdat een rijke toplaag dat volledig buiten proportie kan trekken en daarmee grootschalige armoede kan verhullen?

Als mijn bron stelt dat 12% van de VS onder de armoedegrens leeft dan is de discussie toch domweg voorbij?

[Ivo]

T_ID schreef op 07-09-2006 @ 19:48 :
Zeg eens flappie, had ik niet eerder gepost dat BNP per persoon er totaal niet toe doet omdat een rijke toplaag dat volledig buiten proportie kan trekken en daarmee grootschalige armoede kan verhullen?

Als mijn bron stelt dat 12% van de VS onder de armoedegrens leeft dan is de discussie toch domweg voorbij?

Grofweg gezegd dus: als Jan een jaarsalaris van 1000 euro heeft en Piet en Klaas allebei een jaarsalaris van 2 ton hebben, dan is het gemiddelde inkomen per hoofd over deze 3 personen €133666,67.
Even uitgaande van een Nederlands prijspeil dan hebben Piet en Klaas een zeer riant inkomen, terwijl Jan zwaar honger en kou moet lijden. 1/3 leeft in dit voorbeeld dus in bittere armoede. Terwijl je dat niet zou verwachten met een gemiddeld inkomen (PPP) van €133666,67.

[McCaine]

Ivo schreef op 07-09-2006 @ 22:38 :
Grofweg gezegd dus: als Jan een jaarsalaris van 1000 euro heeft en Piet en Klaas allebei een jaarsalaris van 2 ton hebben, dan is het gemiddelde inkomen per hoofd over deze 3 personen €133666,67.
Even uitgaande van een Nederlands prijspeil dan hebben Piet en Klaas een zeer riant inkomen, terwijl Jan zwaar honger en kou moet lijden. 1/3 leeft in dit voorbeeld dus in bittere armoede. Terwijl je dat niet zou verwachten met een gemiddeld inkomen (PPP) van €133666,67.

Precies. Een bekend voorbeeld: als Bill Gates een café binnenloopt is iedereen daar gemiddeld miljonair.

T_ID schreef op 07-09-2006 @ 19:48 :
Zeg eens flappie, had ik niet eerder gepost dat BNP per persoon er totaal niet toe doet omdat een rijke toplaag dat volledig buiten proportie kan trekken en daarmee grootschalige armoede kan verhullen?

Als mijn bron stelt dat 12% van de VS onder de armoedegrens leeft dan is de discussie toch domweg voorbij?

- Het gaat niet om het besteedbaar inkomen, maar om de koopkracht. Wanneer je de hoogte van het inkomen als armoedegrens hanteert, geeft dat een vertekend beeld. Qua inkomen heeft die 12 % waarschijnlijk minder dan de arme lui in Zweden, qua mogelijkheden is het gelijk, omdat de koopkracht het Amerikaanse geld hoger is (minder belasting e.d.)

Oftewel: in Zweden heb je voor 50 euro net je boodschappenkar vol, in Amerika heb je behalve al je boodschappen er ook nog eens een broek, schoenen, t-shirt en benzine bij. In Zweden ligt de huizenprijs vele malen hoger, in Zweden zijn auto's onbetaalbaar voor de minima (minder mobiliteit = minder kansen), in Zweden is er een minder flexible arbeidmarkt (minder kansen op werk).

En al met al betekent dat dat de kans dat je in Zweden arm blijft, ook nog eens vele malen hoger ligt. Een succesverhaal van krantenjongen tot milionair is veel realistischer in Armerika. Daarbij zijn de VS een immigratieland bij uitstek: een groot deel van de armen is import, die niet lang arm blijft.


En terzijde, ik heet geen flappie, flappie

Benfatto schreef op 08-09-2006 @ 09:36 :
Oftewel: in Zweden heb je voor 50 euro net je boodschappenkar vol, in Amerika heb je behalve al je boodschappen er ook nog eens een broek, schoenen, t-shirt en benzine bij. In Zweden ligt de huizenprijs vele malen hoger, in Zweden zijn auto's onbetaalbaar voor de minima (minder mobiliteit = minder kansen), in Zweden is er een minder flexible arbeidmarkt (minder kansen op werk).

Hehehe. Grappie zeker. In Zweden krijg je onder deze armoede grens een huis toegewezen door de staat, betaal je geen afvalheffing, geen belastingen behalve btw en accijnszen, je hebt heel veel voordelen, kinderbijslag, medische verzekeringen, onderwijs voor jou en je kinderen en begeleiding bij het zoeken van werk of omscholen naar een sector waar wél werk in is.
Die voordelen heb je niet in de VS.

En al met al betekent dat dat de kans dat je in Zweden arm blijft, ook nog eens vele malen hoger ligt. Een succesverhaal van krantenjongen tot milionair is veel realistischer in Armerika. Daarbij zijn de VS een immigratieland bij uitstek: een groot deel van de armen is import, die niet lang arm blijft.

The American Dream is niet weggelegd voor John Doe. Dat is echt een opmerking door mensen die de VS idealiseren en niet kijken naar de negatieve kanten.


Een voordeel wat je in de VS nog hebt, is dat er vanuit de gemeenschap en kerk vrij veel gedaan wordt, maar dat is een druppel op een gloeiende plaat, en lang niet zo effectief als wat regeringen van landen met een sociaal vangnet kunnen doen.

En Welfare is lager dan mijn zakgeld, áls je daar al recht op hebt. In Texas krijg je het bijvoorbeeld niet als je geen kinderen hebt....

De verzorgingsstaat gaat soms behoorlijk ver in het bevorderen van het welzijn van zijn onderdanen. In 2001 besloot de gemeente Tilburg te gaan betalen voor het regelmatige prostitueebezoek van een gehandicapte man, die beweerde door zijn handicap niet aan een vrouw te kunnen komen. Dit op basis van een positief advies van de GGD, die na onderzoek concludeerde dat de hoer een positieve invloed had op de gezondheid van de man.

Critici van de verzorgingsstaat pleiten meestal alleen voor het beperken en hervormen ervan om het betaalbaar te houden. De uitkeringen zijn te hoog, misbruik moet worden teruggedrongen, uitvoering moet worden geprivatiseerd, et cetera. De verzorgingsstaat als zodanig wordt niet ter discussie gesteld. Die vinden we in Nederland blijkbaar nog steeds heel belangrijk, anders zouden we er niet zoveel miljarden aan uitgeven. Maar daar kun je ook anders over denken. Negen bezwaren. En een pluspunt.

1. Hoge belastingen

De verzorgingsstaat is een sigaar uit eigen doos. Door de hoge belastingen die nodig zijn om haar te bekostigen, houden we veel minder geld over om zelf vrij te besteden. De overheidsuitgaven als percentage van het bruto binnenlands product geven een goed idee van de omvang van de verzorgingsstaat. Rond 1900 lagen die op ongeveer tien procent. In 2002 was dat 48 procent. Van het overheidsbudget gaat ongeveer 27 procent naar een aantal essentiële kerntaken (defensie, openbaar bestuur, politie, infrastructuur, milieu), 27 procent gaat naar sociale zekerheid, 36 procent naar onderwijs, zorg, subsidies, ontwikkelingshulp en EU en maar liefst tien procent naar rentebetalingen op de overheidsschuld. Als we alles behalve de genoemde kerntaken tot de verzorgingsstaat rekenen, zou het afschaffen van de verzorgingsstaat een bezuiniging van 139 miljard euro per jaar opleveren en de overheidsuitgaven terugbrengen tot dertien procent van het bruto binnenlands product. Dat is wel wat anders dan de minibezuinigingen waar in kabinetsformaties om wordt gevochten, en die bij nader inzien meestal op een lastenverhoging in plaats van een lastenverlaging neerkomen.

De belastingen zijn bovendien minder progressief zijn dan vaak wordt gedacht. Het zijn niet alleen de rijken die veel betalen. Kostprijsverhogende belastingen (zoals btw, vennootschapsbelasting, accijnzen) zijn ongeveer evenredig met het inkomen en sociale premies zijn degressief. Al met al varieert de lastendruk over alle inkomensgroepen ongeveer tussen de vijftig en 65 procent. Zelfs de laagste inkomens staan dus de helft van hun koopkracht af aan de regering. (Berekening voor 1991/1992, bron: Overheidsfinanciën.)

2. Gedwongen winkelnering

Het grootste deel van de verzorgingsstaat bestaat uit allerlei door de belastingbetaler bekostigde 'gratis' of gesubsidieerde diensten. Gedwongen winkelnering dus. Het is een vorm van verregaand paternalisme dat de overheid bepaalt waar de burgers hun geld aan moeten uitgeven. Misschien wil de gemiddelde burger wel liever meer aan vakanties uitgeven dan aan cultuur of gezondheidszorg. En de meeste economen zijn het erover eens dat goederen en diensten het efficiëntst via de vrije markt geleverd kunnen worden. Dat is goedkoper en zorgt voor een optimale afstemming op werkelijke behoeften. Milton Friedman stelt als vuistregel dat het de overheid twee keer zoveel kost als de vrije markt om een dienst te leveren.

Zaken als onderwijs en zorg zijn een soort communistische sector in onze economie, inclusief de bijhorende eenheidsworst, hoge kosten, wachtlijsten en lage servicegerichtheid. Niemand wil dat we, zoals in het voormalige Oostblok, ons eten in staatssupermarkten moeten kopen of onze kleding in staatswinkels. Waarom zou het dan wel een goed idee zijn dat de overheid voor onze cultuur, woonruimte, educatie, gezondheid, enzovoort zorgt? De veronderstelling dat de armen het anders niet kunnen betalen, is geen doorslaggevend argument. Ten eerste betalen de laagste inkomens ook veel belastingen en premies. Ook zij zullen waarschijnlijk meer profijt hebben van belastingverlaging, zodat ze hun diensten naar eigen keuze op de vrije markt kunnen kopen. Ten tweede: als het doel is om inkomen over te hevelen van rijk naar arm, dan is het niet nodig dat in de vorm van gratis of gesubsidieerde diensten te doen. Het zou beter zijn geld te geven in plaats van diensten. Als de armen zelf het geld uitgeven, is er meer efficiëntie en keuzevrijheid.

3. Verspilling

Naast de verspilling die het niet aan de markt overlaten van allerlei diensten inhoudt, gooit de overheid geld over de balk aan overheidsbureaucratie en projecten waar we weinig aan hebben. Bureaucraten die zich bezighouden met het verzinnen en uitvoeren van onnodig belemmerende regels voor het bedrijfsleven zijn zelfs contraproductief in plaats van alleen maar niet-productief. Vrije-markteconomen stellen dat subsidies meestal bijna volledig verspild worden. Subsidiegeld verhoogt vooral de inefficiëntie, maar verlaagt nauwelijks de prijzen.

Ook de sociale zekerheid is ten dele verspillend. Sommige uitkeringsontvangers die best zouden kunnen werken, nemen geen baan omdat ze dan hun uitkering verliezen. Ze verkiezen rust en veel vrije tijd boven hard werken voor wat meer geld. Hun potentiële productieve bijdrage aan de welvaart wordt dus verspild. Je kunt het ook zo zien dat het geld besteed aan onnodige uitkeringen een verspilling is, omdat de ontvangers net zo goed hun geld zelf hadden kunnen verdienen. Daar komt nog bij dat de overheid de belastingen en premies misloopt die ze had ontvangen als meer uitkeringsontvangers aan het werk waren.

De econoom Murray Rothbard beweert zelfs dat je bij benadering kunt stellen dat het gehele overheidsbudget wordt verspild. Op de markt wordt de waarde van de productie bepaald door het bedrag waarvoor de consumenten die productie vrijwillig opkopen. Aangezien de toegevoegde waarde van de overheid niet wordt verkocht op de markt, kan er volgens Rothbard geen waarde aan de overheidsproductie worden toegekend.

Hoge lasten leiden ook tot indirecte verspilling. Als je bijvoorbeeld voor jezelf klust, hoef je geen belasting te betalen, maar als je voor een ander klust wel. Hoge lasten eroderen daardoor de voordelen van arbeidsspecialisatie. Een voorbeeld is een professor die zijn eigen huis verft. Door de hoge lasten is dat goedkoper dan een uur overwerken op zijn eigen vakgebied om vervolgens van het extra inkomen een schilder in te huren.

4. Demoralisering

Natuurlijk kunnen mensen buiten hun schuld ziek, arm of werkloos worden. Maar het probleem van de verzorgingsstaat is dat hij mensen beloont (betaalt) als ze arm, werkloos of ziek zijn. En straft (belast) als ze werken. Dus voelen meer mensen zich ziek, worden meer mensen arm en slagen minder mensen er in om een baan te vinden. De ironie is dus dat uitkeringen precies datgene veroorzaken wat ze horen te bestrijden. In 1998 moesten elke honderd werkzame mensen 73 inactieve mensen financieren (39 AOW'ers, negentien zieken/arbeidsongeschikten, tien werklozen en vijf bijstandstrekkers). Er is sprake van een vicieuze cirkel: de verzorgingsstaat ondermijnt de zelfredzaamheid van mensen, wat vervolgens weer de legitimatie van de verzorgingsstaat wordt, et cetera.

Charles Murray (bekend van The Bell Curve) publiceerde in 1984 Losing Ground, een uitgebreide analyse van het Amerikaanse sociale beleid. Het bleek dat hoe meer sociale programma's er kwamen, hoe groter het aantal armen, werklozen en alleenstaande moeders. Volgens Murray hebben uitkeringen een groot demoraliserend effect. Als mensen niet meer voor zichzelf hoeven te zorgen, verliezen ze zelfrespect en worden ze lui en afhankelijk. Murray concludeert dat het afschaffen van de verzorgingsstaat niet alleen goed zou zijn voor de mensen die er de belasting voor betalen, maar ook voor de armen die erdoor in de armoedeval terechtkomen.

Toen Murray's boek verscheen, waren zijn ideeën nog erg controversieel. Maar een jaar of tien later waren ze gemeengoed geworden in Amerika. Tijdens Clinton's presidentschap werd de bijstand drastisch verlaagd en werden de toelatingseisen een stuk strenger. Tussen 1993 en 2000 halveerde het aantal mensen in de bijstand en het aantal armen nam sterk af.

5. Onzekerheid

Waarom dwingt de overheid mensen zich via de overheid te verzekeren tegen allerlei situaties? Naast de aanname dat je daarmee herverdeelt van rijk naar arm, is er de angst dat iemand zonder sociale zekerheid zomaar ziek, werkloos of oud zou kunnen worden zonder zich daartegen verzekerd te hebben. Maar dat is een uitermate bevoogdend idee. Wie zijn Zalm en Balkenende om ons te vertellen waartegen en hoe we ons moeten verzekeren?

Van alle 'verzekeringsmaatschappijen' is de overheid bovendien wel de meest onbetrouwbare. De overheid kan immers eenzijdig de voorwaarden aanscherpen en de uitkeringen verlagen. En ze doet dat ook regelmatig. Een particuliere verzekeringsmaatschappij zou direct voor de rechter gedaagd worden wegens contractbreuk als ze zich niet houdt aan haar beloften. Weliswaar kunnen verzekeringsmaatschappijen de voorwaarden en tarieven voor bijvoorbeeld brand- en inbraakverzekering vaak per jaar aanpassen, maar je kunt ook langetermijncontracten afsluiten, zoals een pensioenverzekering. Als je daar eenmaal premie voor hebt betaald, mag een verzekeringsmaatschappij niet doodleuk bij je pensioen aankondigen dat ze gaan bezuinigen op de afgesproken uitkering. En een particuliere verzekeraar mag niet de voorwaarden veranderen nadat het verzekerde risico zich al heeft voorgedaan. Dan zou een brandverzekering de dekking kunnen veranderen op het moment dat je huis al in brand staat. Zo mag een particuliere arbeidsongeschiktheidsverzekering de afgesproken uitkering ook niet verlagen nadat je arbeidsongeschikt geworden bent. Maar als de overheid de zaak flest, is er niets aan de hand. Sociale zekerheid leidt dus tot onzekerheid. Willen we zekerheid, dan moeten we overstappen op een particulier systeem.

De AOW leidt bovendien tot een enorm verlies aan rente in vergelijking met het zelf sparen voor later. Iemand van 35 die nu duizend euro meebetaalt aan de AOW van iemand anders, hoopt dat als hij zelf 65 is iemand anders duizend euro (voor inflatie gecorrigeerd) meebetaalt aan zijn AOW. Maar als hij zelf die duizend euro zou sparen, zou hij veel meer krijgen. Stel dat het rendement van een beleggingsfonds zeven procent per jaar is en de inflatie twee procent. Over een periode van dertig jaar is een bedrag van duizend euro bij een reëel rendement van vijf procent gegroeid tot 4322 euro. Voor hetzelfde geld krijg je dus ruim vier keer zoveel als wat de verzorgingsstaat je geeft.

6. De verzorgingsstaat is elitair

Het is de bedoeling dat de verzorgingsstaat geld overhevelt van rijk naar arm. Maar een fataal probleem waar public choice-economen op wijzen, is dat er een politiek spel van pressiegroepen en kiezersbelangen ontstaat om de lusten en lasten van die verzorgingsstaat te verdelen. De verleiding van de middenklasse en de rijken is erg groot om ook een graantje mee te pikken van de verzorgingsstaat en lage inkomens er ook aardig aan mee te laten betalen.

Uit de studie Inkomensherverdeling door sociale zekerheid (Universiteit Leiden, 1998) blijkt dat in 1995 slechts 58 procent van de uitgaven aan sociale zekerheidsuitkeringen terechtkwamen bij de vijftig procent armste huishoudens. De overige 42 procent ging naar de rijkere helft van de bevolking. Die profiteert bijvoorbeeld flink mee van AOW, WW en WAO. Na herverdeling via belastingen, premies en sociale uitkeringen ging het inkomensaandeel van de armste helft vooruit van zeventien procent naar 26 procent. Toch kun je daar niet uit afleiden dat sociale zekerheid een groter nivellerend effect heeft dan een particuliere verzekering. Een particuliere sociale verzekering nivelleert immers ook. Alle verzekeringspremies gaan als het ware in een pot, en daarvan gaat weer geld naar ziek, oud of werkloos geworden verzekerden. Verder is de vooruitgang van de armen relatief, in termen van het aandeel van het totale inkomen. Het is niet duidelijk dat de armen er in absolute zin op vooruitgaan. In ieder geval gaan zowel arme als rijke werkenden in inkomen achteruit door belastingen en premies.

In het rapport Profijt van de Overheid III (1994) van het Sociaal en Cultureel Planbureau werd een analyse gemaakt van het profijt van de belangrijkste overheidsvoorzieningen en -subsidies. Het bleek dat maar liefst 67 procent van het profijt terecht kwam bij de vijftig procent rijkste huishoudens. Hierbij zijn de uitgaven voor onderwijs en studiefinanciering meegerekend. Kinderen van rijkeren maken meer gebruik van hoger onderwijs en het zijn vooral rijkeren die gebruik maken van gesubsidieerde cultuur en recreatie.

Worden bovengenoemde resultaten gecombineerd, dan komt 56 procent van het totale profijt van de verzorgingsstaat bij de rijkste helft terecht. De verzorgingsstaat wordt gepropageerd ten behoeve van de armen, maar in werkelijkheid gaan de meeste uitgaven naar dingen die de rijken belangrijk vinden. De verzorgingsstaat is dus elitair.

7. Zowel arm als rijk is slechter af

Hoewel de rijken iets meer van de verzorgingsstaat profiteren dan de armen, betalen de rijken, in ieder geval in absolute zin, wel significant meer belasting. Maar uit het feit dat de rijken veel belasting betalen, volgt niet dat de armen daar profijt van hebben. Ook de armen hebben waarschijnlijk niet zoveel profijt van de verspillende overheidsuitgaven dat dat een halvering van hun inkomen goed maakt. Daarnaast wijzen economen op het fenomeen van afwenteling. Als bijvoorbeeld de belasting op hoge inkomens toeneemt, compenseert de markt dat gedeeltelijk door de brutolonen van de hoge inkomens te verhogen.

Al met al is het de vraag of de armen er door de verzorgingsstaat op vooruitgaan ten koste van de rijken. Het is veel waarschijnlijker dat de verspilling en inefficiëntie van de overheid zowel arm als rijk een stuk armer maken. Als er nivellering is, is dat eerder van werklustig naar lui dan van rijk naar arm. Hardwerkende arbeiders betalen mee aan de uitkeringen van werkloze intellectuelen, die kieskeurig zijn bij het accepteren van een baan. Maar er is eigenlijk vooral herverdeling van burgers naar de bodemloze put van de overheid in plaats van tussen burgers onderling.

In het boek Leve de globalisering haalt Johan Norberg verschillende onderzoeken aan (onder meer van het Fraser Institute) waaruit blijkt dat landen met de meeste economische vrijheid verreweg de grootste welvaart, de minste armoede, de hoogste economische groei en de hoogste levensverwachting hebben. Opmerkelijk is dat zelfs blijkt dat landen met de meeste economische vrijheid de minste inkomensongelijkheid hebben. Dat komt waarschijnlijk doordat in onvrije landen vooral de mensen met privileges rijk kunnen worden. In landen met een vrije economie heeft iedereen een kans op een redelijk betaalde baan. In Hong Kong was er, voor de overname door China, door de ongereguleerde arbeidsmarkt en het ontbreken van een verzorgingsstaat vrijwel geen werkloosheid.

8. De verzorgingsstaat is asociaal

Maar stel dat de armen wel beter af zijn door de verzorgingsstaat. Dan nog kun je je afvragen of dat wel sociaal is. Volgens de schrijfster/filosofe Ayn Rand is de verzorgingsstaat gebaseerd op een immorele vorm van altruïsme, waarbij iedereen gedwongen wordt zich op te offeren voor anderen. Wat is er sociaal aan om van de een geld af te pakken om het aan de ander te geven? En wat is er sociaal aan het stemmen op een partij die belooft anderen te beroven om jou een hogere uitkering of subsidie te geven? Als Jan Piet dwingt om Kees te helpen, is dat niet sociaal, maar asociaal. Als Jan vindt dat Kees geholpen moet worden, staat het hem vrij dat zelf te doen. Dat is sociaal.

Waarom moet inkomen herverdeelt worden? Is de verdeling van de markt niet al eerlijk? Iedereen verdient immers al precies datgene wat anderen hem vrijwillig voor zijn productieve prestatie betalen. Hoe meer iemand in de behoeften van anderen voorziet, hoe meer hij verdient. Robert Nozick publiceerde in 1974 het klassiek geworden politiek-filosofische werk Anarchy, State and Utopia. Daarin betoogt hij onder meer dat inkomensherverdeling niet te rechtvaardigen valt. Hij stelt bijvoorbeeld dat als je geld afneemt van de een om aan de ander te geven, je daarmee beslag legt op de vruchten van iemands arbeid. Je bepaalt daarmee mede welk doel het leven van die ander moet dienen. Je claimt als het ware een eigendomsrecht op een ander persoon. Je probeert de rijken als een soort slaven van de armen te gebruiken. Dat is in strijd met het zelfbeschikkingsrecht.

Bovendien, als inkomensnivellering rechtvaardig is, moeten we om consequent te zijn niet pleiten voor inkomensherverdeling van rijk naar arm in Nederland, maar voor inkomensherverdeling van zowel arm als rijk naar de derde wereld. De Nederlandse armen zijn immers een stuk rijker dan de armen in de derde wereld. Dus zelfs de armste Nederlanders zouden eigenlijk het grootste deel van hun inkomen aan hen moeten afstaan.

9. Erosie van solidariteit

De verzorgingsstaat is gebaseerd op gedwongen solidariteit. Iedereen is verplicht via belastingen aan goede doelen te betalen. Maar echte solidariteit is vrijwillig. En die solidariteit wordt door de verzorgingsstaat ondermijnd. Die is immers niet meer nodig als de overheid al voor de armen zorgt.

Het alternatief voor de verzorgingsstaat is particuliere verzekering en andere vrijwillige verbanden. In het negentiende-eeuwse Engeland was bijvoorbeeld de meerderheid van de mannelijke arbeiders lid van een friendly society, die voor leden zorgde bij werkloosheid of ziekte. Door een goede controle, en concurrentie, waren contributies laag.

In landen zonder verzorgingsstaat zorgen mensen meer voor familie en vrienden. En voor die enkeling die echt buiten de boot valt, is er liefdadigheid. Liefdadigheid die erop gericht is mensen zoveel mogelijk te helpen voor zichzelf te zorgen, in plaats van ze afhankelijk te maken. De verzorgingsstaat is asociaal, want dwangmatig. Liefdadigheid is sociaal, want vrijwillig. Er is geen garantie dat mensen de minstbedeelden gaan helpen. Maar die garantie is er nu evenmin. De armen worden alleen geholpen als de meerderheid daarvoor stemt. Als niemand bereid zou zijn aan liefdadigheid te geven, dan zou de democratie er ook niet voor zorgen. Volgens het rapport Geven in Nederland van de VU gaven Nederlanders in 2001 naar schatting 4,33 miljard euro aan goede doelen, ofwel 271 euro per inwoner. Ongeveer de helft komt van bedrijven en de helft van particulieren. Mensen doneren ook hun tijd: 25 procent van de volwassen Nederlanders doet regelmatig onbetaald vrijwilligerswerk. In vroeger eeuwen, voordat ze werden weggeconcurreerd door de verzorgingsstaat, waren kerken en andere organisaties actief op het gebied van armenzorg. Als dat zelfs in die arme tijden mogelijk was, dan moet het met onze huidige rijkdom helemaal geen probleem te zijn.

Pluspunt

Laten we eerlijk zijn. De verzorgingsstaat heeft niet alleen maar nadelen. Een groot voordeel is dat het erg sociaal voelt om in een verzorgingsstaat te leven. We offeren er immers ruim de helft van ons inkomen aan op. Dat is heel sociaal, want zelf verdiend geld zelf houden is heel egoïstisch. Bovendien, zou het niet vreselijk zijn als mensen al hun geld zomaar zouden kunnen uitgeven aan nutteloze dingen die ze zelf kiezen, in plaats van aan nuttige dingen gekozen door een sociaal bewogen elite?

Rijker zijn dan een ander is erg asociaal. Maar door de verzorgingsstaat hoeven we ons daar niet langer schuldig over te voelen. Alles wat we krijgen, is immers het resultaat van een eerlijke herverdeling door een wijze overheid, die iedereen precies geeft waar hij volgens de allerlaatste wetswijziging fundamenteel recht op heeft. Bovendien komt de verzorgingsstaat tegemoet aan onze oprechte gevoelens van afgunst. Onze buurman mag niet te veel rijker zijn dan wijzelf. Daarom is het zo fijn dat de verzorgingsstaat het vrijheidsideaal vervangt door het gelijkheidsideaal.

Het meest vreselijke aan vrijheid is wel dat mensen dan heel stomme dingen kunnen doen. Zoals ongezond eten, aan onveilige seks doen of andere volstrekt onverantwoorde risico’s nemen. Een sociaal voelend persoon zou het liefst al die dingen met de harde hand der wet verbieden. Niets getuigt van grotere naastenliefde dan de bereidheid zo nodig geweld te gebruiken, niet uit eigenbelang maar puur voor een anders bestwil. Maar helaas is dat in strijd met onze hopeloos ouderwetse vrijheidstraditie. Gelukkig biedt de verzorgingsstaat daar een briljante oplossing voor. Bij een particulier gezondheidssysteem zou je zelf extra premie betalen als je riskante dingen wilt doen. Maar in de verzorgingsstaat betaalt iedereen eraan mee. Het verbieden van drugs of autorijden zonder gordel is dus geen vrijheidsaantasting, maar juist een bescherming van andermans geld. Dus mogen we ook seks zonder condoom en het eten van te veel suiker gaan verbieden, want iedereen betaalt mee als je daar ziek van wordt.

Aan ons eigen lot overgelaten zouden we weleens ten prooi kunnen vallen aan allerlei risico’s en ongemakken van de boze kapitalistische wereld. De overheid beschermt ons daar maar mooi tegen. De meeste mensen zijn nou eenmaal veel te dom om voor zichzelf te zorgen. Dat kunnen ze veel beter aan slimme politici overlaten, door die domme mensen zelf gekozen.

Dit artikel is eerder verschenen in HP/De Tijd, op 18 juli 2003.

[Duplo - Dos]

Benfatto schreef op 11-09-2006 @ 09:49 :
tekst.

heb je ook een samenvatting?

[Ivo]

Mijn conclusie na het lezen van de tekst: De schrijver is het niet eens met de verzorgingsstaat en jij deelt die mening (ikzelf overigens ook voor een groot deel). Het hele artikel voegt alleen heel weinig waarde toe aan de stelling dat armen in Amerika (even off-topic, maar Amerika bestaat ook uit landen als Brazilie, kennelijk bedoel je de VS) er minstens net zo goed aan toe zijn als in Zweden.

Door dit artikel te posten probeer je alleen maar weg te komen bij de oorspronkelijke stelling door een compleet nieuwe discussie op te starten. Een discussie die naar mijn mening zeker wat meer gevoerd mag worden in West Europa, dat wel.

[akumabito]

Ikvind die lap text wel interessant, maar idd, het zou beter passen in een nieuw topic, want anders wordt er straks wel heel erg afgedwaald.. open ff een nieuwe post, dan kunnen we dan die text eens lekker uitgebreid ontleden..

[T_ID]

Benfatto schreef op 08-09-2006 @ 09:36 :
- Het gaat niet om het besteedbaar inkomen, maar om de koopkracht. Wanneer je de hoogte van het inkomen als armoedegrens hanteert, geeft dat een vertekend beeld. Qua inkomen heeft die 12 % waarschijnlijk minder dan de arme lui in Zweden, qua mogelijkheden is het gelijk, omdat de koopkracht het Amerikaanse geld hoger is (minder belasting e.d.)

Daarin zat 1% verschil tussen Zweden en de VS. Je kunt je daar dus niet op beroepen.

Uit mijn eerdere post:
#6 Sweden 110
#7 United States 109

Reken maar eens uit of het inkomen van de armsten erg veel op vooruit gaat door 1% meer koopkracht. Los van het feit dat je nog niks hebt gepost over de laagste inkomens in Zweden is dat een essentiële vergelijking die je moet maken om enige claim te kunnen doen.

Benfatto schreef op 08-09-2006 @ 09:36 :
En al met al betekent dat dat de kans dat je in Zweden arm blijft, ook nog eens vele malen hoger ligt. Een succesverhaal van krantenjongen tot milionair is veel realistischer in Armerika. Daarbij zijn de VS een immigratieland bij uitstek: een groot deel van de armen is import, die niet lang arm blijft.

En als dat zo is, waarom is er dan weinig tot geen armoede in Zweden en 12% onder de armoedegrens in de VS? Laat staan de mensen die in de VS net boven de armoedegrens zitten. Daar vind je de mensen die zich met twee banen een slag in de rondte moeten werken om überhaupt de eindjes aan elkaar te knopen.

T_ID schreef op 11-09-2006 @ 12:01 :
Daarin zat 1% verschil tussen Zweden en de VS. Je kunt je daar dus niet op beroepen.

Uit mijn eerdere post:
#6 Sweden 110
#7 United States 109

Reken maar eens uit of het inkomen van de armsten erg veel op vooruit gaat door 1% meer koopkracht. Los van het feit dat je nog niks hebt gepost over de laagste inkomens in Zweden is dat een essentiële vergelijking die je moet maken om enige claim te kunnen doen.

*zucht*
Hoogte inkomen is niet hetzelfde als koopkracht. Die 1% verschil in absoluut inkomen zegt niks over wat je ervoor krijgen kunt.

Zolang je dat niet snapt heeft het geen zin om hierop door te gaan.

[T_ID]

Benfatto schreef op 13-09-2006 @ 09:24 :
*zucht*
Hoogte inkomen is niet hetzelfde als koopkracht. Die 1% verschil in absoluut inkomen zegt niks over wat je ervoor krijgen kunt.

Zolang je dat niet snapt heeft het geen zin om hierop door te gaan.

Als we het over niet snappen hebben... Die cijfers zijn het prijspeil.

Als je enige kennis van zaken hebt dan weet je dat nominaal inkomen door prijspeil reël inkomen is.


Uit cijfers van reël inkomen blijkt dat veel mensen in de VS slechter af zijn dan de armsten in Zweden, en dat er van die armen ook nog eens veel meer zijn. Tevens hebben die veel grotere problemen doordat instituties in de VS geen vangnet bieden of dit slechts doen tegen betaling, betaling die armen niet hebben.

De VS is dus op alle fronten slechter.

T_ID schreef op 13-09-2006 @ 12:04 :
De VS is dus op alle fronten slechter.

Precies!

En dan kan je wel aankomen met allerlei verhalen over; ja maar de verzorgingsstaat werkt niet *kijk maar* en dan een hele lap tekst waarin van allerlei informatie staat die gewoon nergens over gaat, maar ook dat werkt niet.

In de praktijk blijkt dat een combinatie van vrije markt en door overheid gereguleerde vangnetten gewoon goed werken. Op die manier betalen de rijksten iets meer mee aan voorzieningen voor de armsten.

[T_ID]

Wat ik wel een interessante discussie zou vinden is Europese staten onder elkaar vergelijken. Ik wil bijvoorbeeld best eens weten wat Noorwegen zou scoren tegenover Nederland als je alle inkomsten uit olie en gas en de afbetalingen van staatsschulden er tussenuit zou rekenen, dan blijkt wat een economie daadwerkelijk waard is als oplossing.