Verhalenwedstrijd - Soms hoor ik een schaterlach

U moet weten, ik heb altijd meer van lichtblauw gehouden. Ik weet niet of dat alles veranderd zou hebben, maar dat stel ik me soms zo voor. Dan sluit ik mijn ogen en dan lacht ze me toe vanuit de hemel, een helderblauwe hemel. Ach, als ik realistisch ben, weet ik ook wel dat dat eigenlijk een zwarte nacht zou moeten zijn. En op heldere dagen begrijp ik zelfs dat kleuren niets uitmaken, dat het om lotsbestemming ging. Zij wilde per se een zwarte jas en wie was ik om haar tegen te houden? “Zwart staat me mooier,” verklaarde ze. Dat was onzin, zwart maakte haar bleek. Eigenlijk zag ze er in die jas uit als een lijk. In lichtblauw daarentegen…

Ja, ik hoorde wat ik net zei, wat ik niet had moeten zeggen. Het spijt me, ik probeerde er nog overheen te praten, maar U hoort werkelijk alles. Ik bedoelde het figuurlijk, ik wilde niet insinueren dat die ellendige jas haar ook tot dode gemaakt heeft. Al is dat voor mij wel de zuivere waarheid.
Weet U, het begon allemaal zo mooi, wij hielden van elkaar. Natuurlijk hadden we soms ruzie, er zijn heel wat borden gesneuveld, maar wat zegt dat nu helemaal? Oké, die keer dat ik haar naar de EHBO moest brengen, ben ik misschien iets te ver gegaan. Maar ze vergaf het me onmiddellijk en zelf was ze ook geen heilige. U vindt toch ook dat we elkaar moeten blijven vergeven? Nou dan.

Ravenzwart haar had ze, lange glanzende lokken. Ik geef toe, ik was best jaloers op dat haar. Dat zou U ook zijn als U van dat vlasblonde pluishaar had als ik, nietwaar? En haar ogen, die fonkelende donkere ogen! Zodra ik die zag, werd ik verliefd, telkens weer. Ze hoefde me maar aan te kijken en ik bezweek. Ik wilde helemaal niet naar dat feest, maar ze keek me aan en ik werd verliefd en gaf toe. Ik had nooit toe mogen geven!
Of ik haar mis? Nee, missen is niet het goede woord. Ik wil haar terug en ik ben kwaad omdat dat niet kan. Als je iemand mist, moet je huilen en denk je steeds terug aan de gelukkige momenten, toch? Ik denk enkel aan de momenten die nog moeten komen, die we hadden moeten beleven. ’s Nachts droom ik over ruzies die we nog niet hebben gevoerd. Soms trouwens ook wel over…
Oké, ik mis haar! Maar huilen kan ik niet, mag ik niet. Ze zou me er vierkant om uitlachen en gelijk heeft ze. Zodra er tranen in mijn ogen opwellen, hoor ik haar weer pesterig zeggen: “Je zei toch dat je me haatte? Je zei toch dat je zonder me kon? Waarom ga je dan nu janken, hè?” Ja, zo zei ze dat altijd. En dan keek ik haar aan en hield ik zoveel van haar dat ik het haar vergaf. Maar dit vergeef ik haar niet, nooit.

Hoe die avond precies verliep? Ik weet het niet meer, dus het zal wel geweldig zijn geweest. Het feest werd gegeven door een heel oude schoolvriendin van haar, ik kende haar niet eens. Ze hadden elkaar al in geen jaren meer gezien, dus ik vond het eigenlijk onzin om te gaan. Maar zij stond erop, ze zei dat het gezellig zou worden. Dat werd het ook wel, want het was pas laat toen we besloten terug te lopen en er waren heel wat flessen wijn doorheen gegaan. Daardoor leek de wereld rood te zijn, vol pijnlijke liefde. U associeert rood niet met pijn en liefde? Ja, bloed kwam er inderdaad ook aan te pas, maar dat kwam pas later. En we dronken rode wijn, dat was juist weer eerder. Associëren heeft eigenlijk helemaal geen zin, dat is jezelf voor de gek houden. Maar toch, toen we liepen, was de wereld rood. Toen die auto kwam, werd de wereld zwart.

Nee, ik wil niet meer vertellen! Ik heb vragen, vragen wil ik stellen. Mijn God, waarom was dit nodig? Ik voel me nu al wekenlang geradbraakt, ondersteboven en binnenstebuiten gekeerd. Waarom? Waarom geen lichtblauwe jas, waarom geen lichtblond haar? De wereld klopt niet meer, alles is verwisseld. Laatst gooide ik een bord naar de muur, er gooide niemand terug. Laatst struikelde ik over een schoen, háár schoen, en ben ik uren blijven liggen. Vanaf de vloer lijkt het plafond veel verder weg.
Ik wilde, ik wilde dat ik haar nooit had ontmoet. Waarom hebt U haar op mijn pad gezet? Pure liefde had ik kunnen missen, vroeger was ik ook gelukkig. Zo heel af en toe, als ik niet teveel verlangde. Maar toen was mijn verlangen vaag en ongedefinieerd, terwijl nu…

God, waarom heeft U haar van mij weggenomen? Zal de wereld immer ondersteboven blijven? Hoe kan ik dit overleven?