verwerking

Zoals sommigen van jullie misschien al gelezen hebben, heb ik zaterdag een gewapende overval op onze winkel meegemaakt. Ik zal jullie de details besparen want daar gaat het me nu even niet om, bovendien mag ik niet alles zeggen. Wel kan ik zeggen dat het behoorlijk heftig was met geweld en dat er veel geld weg is.

Nu wil ik jullie vragen wie ook wel eens iets schokkends/traumatisch heeft meegemaakt. Zou je dan kunnen beschrijven hoe het verwerkingsproces ging? Wat voelde je? Het hoeft niet per se over een overval te gaan, maar het mag ook over bijv. het overlijden van een familielid of vriend.

Ik heb namelijk ondervonden dat iig mijn collega's allemaal anders reageren, wat ook logisch is natuurlijk. Toch ben ik benieuwd naar reacties van jullie en of ik dingen kan herkennen of juist niet.

[grandmommy]

hmmm, ik heb wel een tamelijk traumatische gebeurtenis meegemaakt, ik kreeg een auto-ongeluk en nog geen 6 uur later hoorde ik dat mijn grootmoeder longkanker had. dit heb ik verwerkt door gewoon veel te huilen en veel zielige liedjes te luisteren en mezelf vooral heel zielig te vinden. dit is voor mij in ieder geval de enige manier waarop ik iets kan verwerken, al weet ik niet zeker of ik die dag wel verwerkt heb..

Ik zal zelf ook maar even reageren (in het kort want ik vind het nog heel moeilijk allemaal, waarschijnlijk zullen jullie dat ook wel hebben) :

Tijdens de overval voelde ik veel adrenaline en gek genoeg zelfbeheersing. Ik kon nog rustig nadenken: kassa open, blijven zitten, pak het geld, geef het geld, doe niets stoms. Toen de overvallers wegrenden voelde ik me verslagen en machteloos. Ik begon te trillen, te snikken, en had mezelf niet in de hand. Mijn collega's sloegen alarm terwijl ik gewoon achter mijn kassa bleef zitten. 5 minuten later ben ik weggelopen en heb onze bewaker gesteund, die te maken had gehad met geweld. Later was ik meer zakelijk bezig: telefoonnummers zoeken en telefoon opnemen, ingang dichtdoen etc.

5 uur lang op het politiebureau, veel praten, ik was redelijk rustig behalve toen ik mijn vriend belde om het te vertellen, toen moest ik huilen. Toen ik verhoord werd voelde ik heel weinig. Ik was blij dat ik mijn verhaal kwijt kon en het werd duidelijk doordat het op papier werd gezet, alles op een rijtje.

Zaterdagnacht, vriend bij me, maar kon niet slapen. Beelden schoten aan me voorbij als een film. Toch niet echt zorgen of angst.

Zondag gepraat met collega's, voelde weinig verdriet.

Maadag steeds huilen.

Dinsdag weer aan het werk; heel erg moeilijk. Alles komt terug. Maar ik ondervond steun bij collega's en dat was heel erg fijn. Dinsdagavond een toets gemaakt, ging redelijk.

Vanochtend heb ik het op school verteld en toen voelde ik me weer heel slecht. Vanmiddag weggegaan van school en naar mn werk gegaan; weer gepraat.

Ik ben dus pas 4 dagen bezig met verwerken. Ik kan het kort samenvatten: eerst rustig, wel aangedaan, maar overlevingsrkacht zeg maar. Daarna bergafwaarts, nu nog steeds. Ik ben benieuwd hoe lang dit gaat duren.

bugge schreef op 19-11-2003 @ 20:46:
Ik ben dus pas 4 dagen bezig met verwerken. Ik kan het kort samenvatten: eerst rustig, wel aangedaan, maar overlevingsrkacht zeg maar. Daarna bergafwaarts, nu nog steeds. Ik ben benieuwd hoe lang dit gaat duren.

Ik denk dat het iig belangrijk is dat je doet wat JIJ denkt dat goed is. En volgens mij die je dat wel aardig, je huilt als je moet huilen, je gaat naar huis als je dat wilt, je gaat naar je collega's als je daar de behoefte toe hebt. Als ik jou was zou ik dat voorlopig ook zeker nog even blijven doen. En er vooral veel over praten...hoe standaard het ook is, het helpt vaak wel.

Heel veel sterkte iig.

En onthoud iig ook, voor verwerken staat geen standaard tijd. De één doet het in een week, de ander heeft er een jaar voor nodig. Neem de tijd die je nodig hebt en laat je niet opjutten door anderen.

[grandmommy]

hmmm, moet je weten: ik ben nu een beetje aan het denken hoe ik alles verwerkt heb, en toevallig draai ik nu peter gabriel en kate bush- don't give up, en ik barst me toch in janken uit...ik weet allemaal even niet meer wat ik met alles aan moet. ik mis een warme arm, een luisterend oor. zorg dat jij dat wel krijgt als je daar behoefte in hebt!


shit, ik zit er op dit moment echt even helemaal doorheen.

grandmommy schreef op 19-11-2003 @ 22:08:
hmmm, moet je weten: ik ben nu een beetje aan het denken hoe ik alles verwerkt heb, en toevallig draai ik nu peter gabriel en kate bush- don't give up, en ik barst me toch in janken uit...ik weet allemaal even niet meer wat ik met alles aan moet. ik mis een warme arm, een luisterend oor. zorg dat jij dat wel krijgt als je daar behoefte in hebt!

shit, ik zit er op dit moment echt even helemaal doorheen.

*slaat virtuele arm om grandmommy*

Luisterend oor kun je hier op het forum ook vinden toch? 't is anders, weet ik, heel anders zelfs...maar misschien kan het allemaal een piepklein beetje als surrogaat arm/oor functioneren?

Heb je niemand irl?

[grandmommy]

snif, dankje... maar wie zit hier nou te wachten op een van de verhalen van grootmoe?

[Fantôme]

grandmommy schreef op 19-11-2003 @ 22:17:
snif, dankje... maar wie zit hier nou te wachten op een van de verhalen van grootmoe?

ik
en de rest van het forum
en als ze er niet op zitten te wachten, dan lezen ze het toch niet

knuff!! -xxx- mij

[Fade of Light]

Hmm vind je de gebeurtenis erg?

nee zo natuurlijk is het niet, je kunt het ook een ervaring noemen, maar misschien dat ik de enige ben die er zo over denkt, dat komt wel vaker voor

ja ik heb er wel last van...er zijn wel meer mensen die zo reageren als jou hoor...maar ik denk dat je pas beseft hoe het is als je het hebt meegemaakt. En ja, het is erg. Veel erger dan ik verwacht had.

[misty1986]

Mijn moeder is twee jaar geleden overleden, iedereen reageerde toen ook anders. Eerst moest ik het accepteren en later er aan wennen dat het zo is. Ik zit nog steeds in die fase, ik denk ook dat je bij trauma's vaak je hele leven er nog iets van bij blijft, alsof het nog steeds gister is gebeurd. (Dat is wat ik voel. Zo'n opstelling is wel erg kwetsend, als iemand zegt: Oh, maar dat is AL twee jaar geleden, dan heb ik zo iets van: ik kan je wel in elkaar rammen.)

[grandmommy]

blegh, gisteren had ik een rotdag, maar vandaag is tien keer erger. eerst kreeg ik te horen dat een oom van me een ernstig hartinfarct heeft gehad en het waarschijnlijk niet gaat halen, en toen ik op school kwam hoorde ik dat de docent waar ik al drie jaar lang muziek van krijg overleden is. kutzooi kutzooi, heb de hele dag niks gedaan als gejankt met mijn vrienden

[idmind]

Iedereen verwerkt dingen op een andere manier. Er zullen wel overeenkomsten zijn maar het hangt ook af van de gevoeligheid van de persoon. Ook heeft het te maken met de gebeurtenis.

Zelf verwerk ik dingen door ze af te pellen als een ui. Schil voor schil bekijken en janken als dat nodig is. Je moet oppassen dat je niet gaat verzanden in de schillen van andere uien en daarmee bedoel ik dat als je verdriet voelt van de ene gebeurtenis en je gaat zoeken in jezelf dat je misschien een link naar een andere gebeurtenis ontdekt waar je nog niet helemaal mee bezig was. Soms kan je meerdere uien tegelijk pellen maar dat maakt het wel erg complex en het kan zorgen voor psychose als je het eigenlijk allemaal niet kunt bevatten. Dan is het beter om je alleen bij die ene ui te houden.

Verwerking gaat dus in stappen. Elke stap of fase heeft zijn eigen kenmerken. Zoals jij schrijft over die beroving heb je de fase waarin je moest handelen uit overleving nu achter de rug. Die gaat heel snel in dit geval. Bij een gijzeling zal dit anders zijn. Daarna komt de fase van realisatie. Je ziet wat er allemaal gebeurd is en wat er had kunnen gebeuren als… Je krijgt nieuwe informatie en details van collegae en mensen die het gezien hebben.
Daarna krijg je het eerste deel van de verwerking. Dat is als jij je verhaal aan de politie gaat vertellen of aan je vriend. Omdat je de feiten kunt terughalen beleef je het als het ware iets opnieuw en begin jij jezelf te realiseren wat er allemaal omheen zit.

Na deze fasen krijg je de fase van boosheid en verontwaardiging. (het hoeft niet in deze volgorde te gaan hoor.) Boosheid over het feit dat een paar gasten in een paar minuten het leven van een aantal mensen op zijn kop zetten.

Dan krijg je de fase waarin je boven het geheel gaat zweven. Zonder gevoel en oordeel kijk je naar de situatie. In deze periode, die extreem kort kan zijn of heel erg lang kan voortduren plaats je de puzzelstukjes die je hebt op hun plek. Je voelt je op dat moment niet meer betrokken. Geen gevoel van schuld of iets anders. Het kan heel erg leeg aanvoelen.

Er kunnen nu fasen zijn waarin je als het ware in gaat zoomen op een detail. Het detail dat eruit springt en dat aandacht vraagt. Zo’n detail kan aandacht vragen op het meest ongelegen moment maar deze moet aandacht hebben. Het kan worden getriggerd (opgeroepen worden) door een totaal andere situatie. Maar het betekend dat dit nog verwerkt moet worden. Dat het een plaats krijgt in jouw persoonlijke rugzak.

Op het moment ben je slachtoffer en als je klaar bent met verwerken wordt je iemand met een ervaring. Bij de ene persoon kan het snel gaan en bij de ander kan het eeuwig duren. Hierbij is het ook een kwestie van willen. Sommige mensen blijven hun leven lang slachtoffer maar ik denk dat als je geen slachtoffer meer wilt zijn, je wilt het echt niet meer dat je dan alles in het werk stelt om dat te bereiken. Slachtoffer blijven kan ook zijn voordelen hebben. Je krijgt aandacht, hulp, extra liefde, soms geld, medelijden en ga zo maar door. Als je geen slachtoffer meer bent dan vervallen die dingen vaak omdat je dan sterk bent en niet meer de hulp van anderen nodig hebt. Sommige mensen blijven ook slachtoffer omdat ze denken dat ze niet anders kunnen. Er is niemand die ze een weg aanwijst of een route om het slachtoffer zijn om te zetten in “ervaring hebben met”. En als je het vanuit jezelf niet kunt blijf je dus hangen in de slachtoffer rol.

Ik heb geen zin om te vertellen wat ik precies heb meegemaakt.. maar wel dat ik na vijf jaar(en het is nog steeds actueel) nog iedere avodn in janken kan uitbarsten terwijl ik andere keren juist heel erg rustig ben en het allemaal heel licht op vat..

Wat jij hebt mee gemaakt is heel erg natuurlijk.. maar na een tijdje als iedereen (waaronder jij) het een plaatsje hebben gegeven en alleen de herinnering blijft..

Succes iig

ik begrijp je gevoelens, ik heb wel eens een pistool tegen mijn hoofd gehad, tijdens een overval in praxis in Amsterdam, en dan voel je je zo ontzettend in je zelfrespect getrapt, omdat je zo totaal machteloos bent, en de totale onredelijkheid waar het mee gepaard ging

Uiteindelijk heb ik het verwerkt door mezelf voor te houden dat het die gasten niet om mij ging, of om mij te vernederen,
maar gewoon om het geld.
Maar ik geef eerlijk toe dat toen ik in die loop keek ( het leek wel een kanon ) ik van angst in mijn broek plaste, wat de vernedering nog groter maakte.

En nog heb ik er wel eens nachtmerries van, maar ik denk dat ik er nu wel overheen "gegroeid"ben, voor zover dat kan...
Echte tips heb ik niet , maar wat ik in die periode vaak gedaan heb, om van mijn angst gevoelens af te komen is heel veel het gevaar "opzoeken"
Veel joggen en dan met name 's nachts, en wat boosheid kwijt te rennen.

Succes ermee jij komt er ook wel overheen

[Gantboy86]

toen mij moeder dood gingen heb ik gewoon eeste alles in me zelf op een rijtjes gezet en toen jah ik weet het niet echt meer ik had in die tijd een vriendin duzz ik kon met haar alles goed bespreeken enzo ik heb er duz over gepraat met een persoon maar nu het uit is kan het niet meer meschien was het geen goed id maar toch in die tijd had ik er veel aan heeel veel greez moi

idmind schreef op 21-11-2003 @ 10:38:

Dan krijg je de fase waarin je boven het geheel gaat zweven. Zonder gevoel en oordeel kijk je naar de situatie. In deze periode, die extreem kort kan zijn of heel erg lang kan voortduren plaats je de puzzelstukjes die je hebt op hun plek. Je voelt je op dat moment niet meer betrokken. Geen gevoel van schuld of iets anders. Het kan heel erg leeg aanvoelen.

In die fase zit ik nu. Dat zweven heb ik ook heel erg. Momenteel is mijn lichaam ook meer uit balans dan mijn geest. Ik ben vandaag al 3 keer omgevallen omdat ik gewoon mijn evenwicht verloor...heb het overleefd hoor

Ik voel nu bijster weinig en als ik een beeld oproep doet het me niet veel. Ook heb ik vandaag gewerkt zonder moeite.

Voor dit moment gaat het goed. Ik ken mezelf goed genoeg en weet dat ik later dieper naar dit voorval wil kijken. Het zit dus zo bij mij:

- Gebeurtenis: adrenaline, geen angst, moe
- Vlak na de gebeurtenis: een narcose, mijn gevoel is verdoofd, het doet me niet zo veel, wel in de war
- 2 dagen later: narcose uitgewerkt. Ontzettend gevoelig en prikkelbaar. Veel huilen. Maar ik laat het toe. Beelden komen terug. Werken is moeilijk.
- Nu: in eerste instantie de boel verwerkt. Voel me goed maar ontzettend veel energie, zo veel...ik ga dingen ook niet meer uit de weg, gewoon 's avonds over straat enzo, behalve dat ik niet op kassa 3 wil, de kassa waar ik zaterdag zat...
- Over een tijdje: Doordat ik mijn gevoel niet meer tegenhou en dingen dieper wil bekijken denk ik dat ik over een tijdje weer bergafwaarts ga. Maar dat laat ik toe. Ik wil het goed verwerken zodat ik idd een ervaring rijker ben en geen slachtoffer wordt met een trauma.

Zo ga ik dus steeds dieper er na kijken en soms zal ik ongevoelig zijn en soms zal het slecht met me gaan. Maar dat accepteer ik.

Ik ben ook bezig met de positieve kanten bekijken van de overval. Want ik ben van mening dat elke ervaring zowel goede als slechte kanten heeft. En die positieve kanten geven me energie. Het feit dat ik eindelijk eens steun kan zoeken bij mensen die hetzelfde hebben meegemaakt doet me veel goeds. Een depressie verwerken bijv. moet je alleen doen, je kan wel hulp zoeken maar je bent de enige die echt weet wat je voelt. Nu weet ik wat mijn collega's doormaken en vind ik steun en liefde bij ze en kan ze het geven. Wat die herkenning me doet valt niet te beschrijven...