Weten jullie nog...

[Nieni]

freakjuh schreef op 06-07-2003 @ 17:31:

Ik zit nu helemaal in het verhaal en nou moet ik weer wachten

Ik zat er helemaal in en nu ben ik er weer een beetje uit...
Wanneer post je weer es wat, Scimmia?

[Vlooienband]

Dode computer. Eerst maken, dan posten.

Ik ben de meest idiote newbie ooit. Linux... what the frell was I thinking...

[Squid]

Sorry voor de late reactie, maar er zijn wel een paar schoonheidsfoutjes denk ik

Vlak voor ze geopereerd wordt zegt Joseph:
“Wow, je ziet er... nah, laat maar.”
“Mager uit?”

Ik denk niet dat een anorexiapatiënte zou begrijpen dat iemand anders haar mager vindt. Ze vindt zichzelf dik en lelijk.

Als Joseph naar zijn moeder belt in het ziekenhuis, hij heeft net Tanja gezien:
“Joseph?”
“Jah?”
“Wat is er gebeurd? En spreek behoorlijk Nederlands, “jah” is geen antwoord.”

Joseph spreekt hoogstwaarschijnlijk geen Nederlands met zijn moeder. Je kan er natuurlijk onmogelijk Russische zinnen tussensteken, maar het zou al veel minder opvallen als je het woord Nederlands weglaat. (Is Joseph überhaupt een Russische naam? Anders moet je hem misschien Alexander of Viktor noemen.)

Scimmia schreef op 01-08-2003 @ 23:40:
Dode computer. Eerst maken, dan posten.

Ik ben de meest idiote newbie ooit. Linux... what the frell was I thinking...

*grinnik*

[Nieni]

Scimmia schreef op 01-08-2003 @ 23:40:
Dode computer. Eerst maken, dan posten.

Dacht ik al...

[Squid]

Was vandaag niet de dag dat je broer thuiskwam?

[Little Phoebe]

WAUW!!! MEER!

Je bent echt TE goed, al vind ik wel dat je een btje onduidelijk bent af entoe. Dan is er aan een stuk door alleen maar gepraat en begrijp je niet meer wat er gebeurd . Zoals bij de ontmoeting met de dokter en de making van de röntgenfotoos enzo. Dan merk je niet wie erbij komt (en de 5 minuten gingen wel snel voorbij, en ze had haar kleren snel uit en haar hemd snel aan).

Maar verder ben je echt geweldig . Voorla dat Tanja blijft voolhouden dat ze lelijk en dik is . Joseph is wel het modelvriendje moet ik zeggen , ik wou dat ik er zo1 had

Keep on writing Scimmia/Vlooienband!

[Nieni]

Heb je je computer alweer gereanimeerd, Vlooienband? (dat is wennen, ik krijg een identiteitscrisis van jou )

[Vlooienband]

"Zuster, weet u misschien waar dokter van Woensel is?"
"Jazeker. Hij heeft nu pauze. Je kunt hem vinden in de kantine op de vierde verdieping. Maar ik waarschuw je, hij wil niet gestoord worden in zijn pauze."
"Het is dringend. Bedankt, ik ga hem opzoeken."
"Succes."
Oké, afdeling vier, de kantine. Prima. Waar zit hij ergens? Hij lijkt me het type om achterin te gaan zitten, bij de ramen. Zoeken... Ja, bingo!
"Dokter van Woensel?"
"Wat is er? Ah, jij bent het. Wat is er, Joseph? Wil je meer weten over Tanja, of wil je mijn eten onderbreken?"
"Sorry dat ik u terwijl u aan het eten bent stoor, maar ik wilde mijn excuses aanbieden voor mijn gedrag van daarstraks. Ik gedroeg me onbeleefd en dat spijt me. Ik wilde erg graag naar Tanja toe, dit beïnvloedde mijn gedrag."
"Kom je daarvoor hier naar toe? Dat is wel beleefd. Het is goed, jongen. En als ik jou was, zou ik naar haar toe gaan. Ze kan elk moment wakker worden."
"Dan ga ik er meteen naartoe. Bedankt en nogmaals mijn excuses, het zal niet meer gebeuren."
"Prima."

Tanja! Snel naar haar kamer toe.
"Slaap je?"
"(...)" Goed, ze slaapt nog. Ik wil er persé bij zijn als ze wakker wordt.
Wat ziet ze er toch kwetsbaar uit... Zo ongelofelijk breekbaar, zo teer...
"Huh... Pappa?"
"Ik ben het, Joseph."
"Niet doen pappa, ga weg..."
"Tan?"
"Weg.. Niet doen, pijn..." IJlt ze? Koorts veroorzaakt ijlen. Koorts was slecht!
"Pappa, niet doen... Laat dat aan, ga weg... Ik was in de bieb..."
Ze denkt aan gisteren. Zou het gewoon praten in haar slaap zijn? Haar voorhoofd voelt normaal aan. Dan is het dat. Toch?
"Au pappa... 'k wil nie..."
"Tanja, het is goed. Alles is in orde."
"Blijf uit mijn..."
"Shht, rustig maar. Alles is goed."
"Niet slaan... Niet weer, de pijn... Dan in bed, grond is hard..."
Wat doet die vent bij haar? Dan in bed, de grond is hard? Verkracht hij haar? De vuile klootzak!
"Pappa... Waarom nou?"
"Stil maar Tanja. Alles komt weer goed. Ik zal je beschermen."
"Joseph?"
"Hé, hoi. Hoe voel jij je?"
"Dorst..."
"Hier, wat water. Ik maak je lippen wel nat, drinken is volgens de dokter nog teveel gevraagd."
"Dank je..."
"Ga maar weer slapen." Meiske toch. Ik bel de zuster, die moet kijken of ze koorts heeft.
Waar zit dat knopje ergens? Ah, hier. Nou, schiet op, mens.
"Heb je gebeld?"
"Ja, ze is net wakker geworden, nu slaapt ze weer. Heeft ze koorts?"
"Ik zal even kijken."
"En?"
"Ze heeft koorts. Een lichte verhoging, maar gezien haar toestand niet wenselijk. Ik zal haar er wat tegen geven."
"En dan? Werkt het snel?"
"Rust werkt het beste. Laat haar maar lekker slapen. Kom, je docent zei me jou te halen. Iets over je ouders die je zochten."
"Oké... Tot straks, Tanja."
"Ze boft met zo'n goede vriend als jij. Loop nu maar mee, het komt allemaal in orde."


"Joseph? Jongen"
"Ma?"
"Ze komt er zo aan, zoon. Ze parkeert de auto."
"Pa, Tanja, ze heeft koorts... De dokter zegt dat dat niet goed is."
"Het is goed, Josephe. Moeder komt zo, zij zal met de dokter praten. Ga zitten en vertel anders eerst wat er is gebeurd. Alles en van het begin af aan."
"Nou, er zit een meisje in mijn klas, erg aardig, razend knap en slim. Ze is stil, maar ik mag haar echt. Ik had haar wel eens gesproken, maar verder dan 'hoi, hoe gaat het?' kwamen we niet. Toen ik een keer uit de klas werd gestuurd..."
"Joseph, niet van dat begin. Begin te vertellen wat er vandaag is gebeurd, niet wat er aan het begin van het schooljaar is gebeurd. Ontspan. Hier, drink dit eerst maar. Dat helpt je ontspannen."
"Fjodor! Laat dat, hij moet eerst eten. De jongen heeft de hele dag nog niets gegeten."
"Maar het is vodka! Daar knapt de jongen van op."
"Dat doet hij niet, hij wordt er ziek van. Hij heeft kracht nodig. Joseph, kom hier zitten. Ik heb eten meegenomen."
"We kunnen in de kantine zitten. Geef maar, ik draag de tas wel."
"Alsjeblieft, jongen. Je bent een goede knul."
"Maar hoe moet het nu met Tanja? Ze heeft koorts."
"Daar hebben we het zo over. Eerst moet je bijkomen. Het is een lange dag voor je geweest."
"Maar mam... En Tanja dan?"
"Joseph! Eerst rustig gaan zitten. Ik ga wat te drinken halen. Pak maar vast het eten uit de tas."
"Wat is het?"
"Macaroni."
"Ah, we gaan daar zitten. Meneer Larssen, komt u toch bij ons zitten. Dan kan u ook wat eten krijgen en kunnen we fijn met z?n allen praten."
"Dank u wel voor het aanbod, maar ik moet hier wachten op de maatschappelijk werksters."
"Onzin meneer, zij kunnen u hier ook wel zien. Schuift u toch gezellig aan."
Ze begint weer. Moeder, waarom moet je toch altijd zo vriendelijk zijn? Kijk nou, hij komt er bij zitten! Leuk, een onderhoudend gesprek...
"Alstublieft meneer. Zo, tast toe."
"Dank u wel, erg vriendelijk van u." En ga je stil zijn tijdens het eten, of wil je persé praten? Verdraaid, ik wil naar Tan toe! Ze is mijn vriendin, ik hoor nu bij haar te zijn in plaats van theekransjes te houden!

"Welnu, heeft het gesmaakt?"
"Ja mevrouw, erg lekker. Dank u wel."
"Graag gedaan."
"Kunt u me nu vertellen wat er allemaal gebeurd is?" Ah, pa begint te praten. Dan is het snel opgelost.
"Ik weet niet precies wat ik u allemaal kan vertellen, vanwege mijn zwijgplicht. Maar vanochtend kwam Tanja, dit keer samen met Joseph, naar haar dagelijkse uurtje met mij. We praten dan altijd, over hoe het met haar gaat en haar thuissituatie. Dit keer zag ze er zo gehavend uit en toen ik het meisje onderzocht, bleek dat ze twee ribben had gebroken. Ze heeft ook kneuzingen, maar de ribben waren er het ergste aan toe. Daarom zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Nu heeft de arts gezegd dat ze eerst geopereerd wordt aan haar ribben, dat is gebeurd en daarna, als ze weer bij haar positieven is, aan de sondevoeding gaat."
"En hoe is de operatie gegaan, is dat al bekend?"
"Nog niet. De dokter zegt zelf dat het wel goed ging, maar nu heeft ze koorts!"
"Joseph, je moeder vraagt het aan meneer Larssen."
"Sorry..."
"Ben jij Joseph?"
"Ja, mevrouw."
"Tanja is wakker geworden en wil je spreken. Ze wil niet tegen de zusters praten, ze wil geen water, maar vraagt continu naar jou."
"Ik kom meteen! Kunnen jullie me excuseren?"
"Natuurlijk jongen. We zien je straks wel weer."
"Tot zo, pa."
"En doe rustig. Het meisje heeft geen behoefte aan drukte, dus hou je gemak."
"Ja mam. Het eten was lekker. Tot straks."

"Ze zeiden dat je alleen mij wilde spreken en niemand anders. Ik ben er."
"?k Heb over je gedroomd."
"Je praatte in je slaap."
"Pappa deed gemeen en toen kwam jij."
"Ik ben er om je te beschermen."
"Je redde me."
"Je bent mijn vriendin, jou zal ik altijd redden. Voor jou alles."
"De dokter is vreemd."
"Dat zijn de meesten."
"Ken je Puccio? Of Monsaraat?"
"Giancomo Puccini en Caballe Monserat? Puccini is componist en Monserat is een hele goede zangeres.?
"Van Woensel luisterde dat toen hij me ging opereren. Het was wel mooie muziek.? Toch? Of sliep ik toen al? Nee, dat klopte. Hij luisterde naar een opera."
"Heb je van honderd tot één kunnen tellen?"
"Ik sliep meteen nadat hij me wat vertelde over die muziek." En zonder boze dromen...
"Pijn?"
"Angst."
"Hij zal van je af blijven. Je had koorts."
"Wanneer?"
"Een paar uur geleden."
"Ik voel me nu beter. Alleen lijkt het alsof iemand met een bulldozer over mijn borstkast heeft gereden."
"Waar denk je aan?"
"Nergens aan." Nu wel. Hoe moet het met pappa? "Nu denk ik aan pappa. Hoe moet dit verder?"
"Het komt allemaal goed. Je moet weer gaan slapen, ben je niet moe?"
"Dat wel, maar jij maakt het wakker zijn fijner. En ik wil niet gaan slapen, daar zijn de dromen! ?Blijf je bij me?"
"Tot het moment dat je in slaap valt. Dan moet ik weer naar mijn ouders. Ze zijn hier."
"Oké. Dorst."
"Hier, wat water. Kan je het drinken?"
"Hm-hm. Dank je."
"Slaap maar wat. Ik ben bij je."
Geen angst. Joseph beschermt me. Maar tegen pappa? Dat kan toch niet, pappa is onverslaanbaar!
Hé, zo moet ik niet denken! Pappa verslaan is slecht! Als hij er maar niet achter komt... Moe. Ik wil slapen. Joseph is hier. Hij blijft bij me. Waar is hij? Joseph?
"Hand?"
"Shhht maar. Ik ben er." Goed zo, hou mijn hand vast. Verlaat me niet, bescherm me. Ik ben moe...
"Trusten."
"Slaap lekker Tan. Rust maar goed uit."
Joseph, kom eens. Er zijn een aantal mensen die met je willen praten."
"Ik kom zodadelijk, is dat goed?"
"Nog vijf minuten en niks langer. Het is onbeleefd mensen te laten wachten."
"Dank je. Pa, kijk haar nou eens... Ze is zo breekbaar, zo gehavend! Haar vader doet dit, ik ga haar echt helpen. Ze moet en zal weer beter worden."
"Daar willen die mensen het met je over hebben. Kom maar mee, je kunt zo weer teruggaan."
"Oké... Ik ben zodadelijk weer terug. Slaap jij maar door."
"Hoeveel zijn het?"
"Twee vrouwen en een man. Ze zijn aardig, de schoolarts is nu met hen in gesprek. Waarschijnlijk willen ze jou, dat zegt je moeder dan, voorlichten over de dingen die ze tegen de vader van Tanja gaan doen."
"Ik ben er klaar voor."
"Wees beleefd en bondig, zoon."

"Wanneer gaat u het haar vertellen? Ik geloof dat ze net pas slaapt, de operatie was erg zwaar. Ah, daar is Joseph. Kom er bij staan."
"Joseph. Hoe gaat het met je?"
"Goed, dank u wel."
"Jongen, zoals je weet is je vriendinnetje ernstig ziek."
"Dat weet ik inderdaad. Ze lijdt aan Anorexia Nervosa, heeft een ernstig ondergewicht en wordt thuis geslagen door haar adoptievader. Ze heeft een minderwaardigheidscomplex en haar vader doet niks om dat weg te helpen en haar weer een dunk van zichzelf te geven, hij maakt het juist erger. Waarschijnlijk is hij er de oorzaak van. Haar biologische vader is weggegaan toen ze nog klein was en haar moeder is zo'n week geleden overleden. Dus ja, ze is inderdaad ernstig ziek."
"Euh, juist ja. Wat we hier aan willen doen, is Tanja voorlopig in het ziekenhuis houden. We kunnen haar niet meteen bij haar vader weghalen, dus op dat punt veranderd er niet zoveel."
"Wat!?! Zo kan die rotzak zijn gang nog steeds gaan!"
"Joseph! Gedraag je!"
"Mam, ze willen haar pa nog niks ontzeggen! Ze laten hem gewoon nog bij haar komen, zodat hij rustig zijn gang kan gaan en haar helemaal dood kan slaan! Is ze half dood nog niet zielig genoeg voor jullie? Klootzakken!"
"JOSEPH! Naar buiten!"
"Laat hem maar, mevrouw. Ik begrijp het wel, hij wil Tanja heel graag beschermen. Maar Joseph, luister. Wij kunnen er niks aan doen. De wet wil dat Henk, haar vader, nog een tweede kans krijgt."
"Die heeft hij al lang gehad! Voordat haar moeder overleed, sloeg hij haar ook! En hij is niet gestopt! Tanja heeft hem al zoveel kansen gegeven, wat moet hij bij haar doen voordat jullie ingrijpen?"
"De wet zegt dat..."
"De wet is fout!"
"Joseph, luister. Deze mensen willen er ook wat aan doen, maar hun handen zijn gebonden aan de wet. Ga weer zitten en luister naar het idee dat ze hebben."
"We hebben geen concrete ideeën. Onze collega is nu naar Tanja haar vader toe, ze gaan hem vertellen wat er allemaal is gebeurd. Ze zullen hem vertellen dat hij uit moet kijken met alles dat hij doet, omdat er anders onaangename gevolgen komen. Tanja heeft helemaal geen andere familie, maar we zijn haar echte vader aan het opsporen. Als we hem hebben gevonden, kunnen we meer doen. Eerst moet je geduld hebben. Tanja zal over een dag op een andere kamer worden gelegd, eentje die ze helemaal voor haar zelf heeft. Die zal tegenover de zusterspost zijn, zodat ze in de gaten kan worden gehouden. We moeten ook rekening houden met het feit dat ze anorexia heeft, dat maakt haar onbetrouwbaar."
"Hoezo onbetrouwbaar? Ze is nu al in gevaar, omdat haar vader weet waar ze is. Wat houdt hem tegen om hiernaartoe te komen en Tanja helemaal kapot te maken? Dit is gevaarlijk."
"Dit is de standaard procedure en alles dat we kunnen doen. En vergeet niet dat ze sowieso een aantal maanden in het ziekenhuis moet liggen. Haar vader zal gek zijn om haar hier iets aan te doen, dan wordt hij meteen opgepakt. Ze is hier veilig. Ze moet gewoon herstellen en daar gaan we met z'n allen voor zorgen."
"Oké... Maar hoe moet het verder als ze weer naar huis mag? Dan heeft hij weer vrij spel."
"Dat zien we dan wel. Eerst gaan we er voor zorgen dat ze beter wordt."
"Ze slaapt nu. En ze wil herstellen, dus dat zal ook wel gebeuren."
"Morgen komen we terug, als ze weer wat aangesterkt is. Mensen, tot ziens."

[Vlooienband]

I state for the record dat ik het nu echt een stom verhaal vind.

[Little Phoebe]

Mooi!

!MEER!

[Nieni]

Vlooienband schreef op 18-08-2003 @ 22:33:
I state for the record dat ik het nu echt een stom verhaal vind.

Waarom?
(als je er zelf niet meer achterstaat...dat komt het verhaal niet ten goede)

Heel stiekem ben ik het overigens wel een beetje met je eens...het verhaal begint zijn kracht langzaamaan te verliezen...
(oh, oh...wat klinkt dat bot)

[Margriet]

Wauw..ik wil meer .(weer zo zeurderig..) Tis zo mooi, realistisch en fantastisch..Stop asjeblieft niet, ik zit er helemaal in..*pruillipje*... Please (zeurt de hele tijd..)
Kus..

[Vlooienband]

Nou, wat ik zojuist heb gepost, is een oude, niet-herschreven versie. Ik heb simpelweg geen zin meer om te herschrijven, ik vind het niet meer goed, niet meer leuk, etc. Ben het gewoon een beetje zat, I guess.
Misschien dat ik straks wel zin heb de boel te herschrijven, maar ik denk dat ik het antwoord al weet: nope.
Het ligt me niet echt meer...

Vlooienband schreef op 20-08-2003 @ 19:52:
Nou, wat ik zojuist heb gepost, is een oude, niet-herschreven versie. Ik heb simpelweg geen zin meer om te herschrijven, ik vind het niet meer goed, niet meer leuk, etc. Ben het gewoon een beetje zat, I guess.
Misschien dat ik straks wel zin heb de boel te herschrijven, maar ik denk dat ik het antwoord al weet: nope.
Het ligt me niet echt meer...

Dat is jammer, ik vind het een goed verhaal. Maar wanneer je er zelf niet achterstaat moet je niet doorgaan met schrijven. Ik vind je wel een goede schrijver

[Vlooienband]

C'est moi ici schreef op 20-08-2003 @ 20:09:
Dat is jammer, ik vind het een goed verhaal. Maar wanneer je er zelf niet achterstaat moet je niet doorgaan met schrijven. Ik vind je wel een goede schrijver

Ik heb het allemaal al geschreven, het herschrijven, daar heb ik de zin niet meer voor. Dit is slechts een kwestie van control-v, dus dat ga ik wel posten allemaal

[Little Phoebe]

Ik heb het allemaal al geschreven, het herschrijven, daar heb ik de zin niet meer voor. Dit is slechts een kwestie van control-v, dus dat ga ik wel posten allemaal

PFIEUW! *opgelucht ademhaal*
kwasalbang dat je ging stoppen met posten

[Nieni]

Vlooienband schreef op 20-08-2003 @ 20:28:
Ik heb het allemaal al geschreven, het herschrijven, daar heb ik de zin niet meer voor. Dit is slechts een kwestie van control-v, dus dat ga ik wel posten allemaal

Oké, dan.

[Little Phoebe]

Vlooienband
Wil je meer kopieeren?
MEER!

[Vlooienband]

Sure thing. Vandaag of morgen (werkelijk, werkelijk) post ik de rest. De rest, zijnde vijfentwintig pagina's. Dan hebben jullie iets van.. 50.000 woorden gelezen. Jottem!

[Vlooienband]

“Graag. Het ruikt niet al te lekker, als de haring op is.”
“Dat zijn ware woorden. Weg met het papier. Zal ik het bord hier laten staan?”
“Ja. Ik heb dat nog niet gegeten.”
“Komt nog wel. Hier, Joseph, je mag naar binnen.”
“Danke Schön.”

“Hey Tan! Goedemorgen!”
“Hai. Hoe gaat het? Nog last van de steekwond?”
“Nee, ik ben oké. Mijn vader en moeder komen zo langs, ze zijn wel tof.”
“Leuk. Ik ben benieuwd ze eens te ontmoeten, je moeder heb ik al eens gezien, maar je vader nog nooit.”
“Nieuwsgierige ouders, dat zijn het. Maar goed, hoe gaat het met jou?”
“Ik heb een haring op.”
“Hé goed zo! Bravo!”
“Jah. Het was wel vreemd, ik proefde er bijna niets van. En het deed pijn aan mijn tandvlees.”
“Dat zal wel normaal zijn. Ik denk het ten minste. Ik bedoel, je hebt al erg lang niets gegeten, dan kan je niet verwachten dat alles koek en ei zal zijn.”
“Precies. Hoe laat komen je ouders?”
“Ze zullen zo wel komen.”
“Zijn ze erg kwaad?”
“Nee, dat zijn ze helemaal niet. Ze begrijpen het, zo zeggen ze zelf. Het zijn toffe ouders.”
“Zo klinken ze inderdaad. Ik ben nerveus.”
“Dat hoef je helemaal niet te zijn, het zijn toffe ouders! Ze accepteren je vast en zeker, geloof me.
“Goed.”
“Hallo! Daar zijn we dan. Joseph, ik had verwacht je op je eigen kamer te zien en niet op die van Tanja. Zij moet ook rusten.”
“Maar mam, ze kan ook rusten.”
“Eerlijk mevrouw, ik kom echt aan mijn rust toe. Ik verveelde me, tot Joseph langskwam.”
“Dan is het goed. We komen er gezellig bijzitten, herken je me nog? Ik ben Natasja en dit is mijn man, Fjodor.”
“Hallo. Het spijt me, wat er met uw zoon is gebeurd. Ik wilde niet dat dit zou gebeuren… Ik wilde hem juist beschermen, ik weet dat het vreemd klinkt, maar het is zo. Logisch zijn is nooit mijn sterkste punt geweest. Sorry.”
“Meisje, we nemen je helemaal niets kwalijk! Heeft mijn zoon dat je niet vertelt?”
“Dat wel, maar ik voel me zo schuldig! Het was mijn mes…”
“We weten dat het je schuld niet is. Stil maar.”
“Jullie zijn tof.”
“Dat valt wel mee. We begrijpen de situatie gewoon. En je wilt tegen je adoptievader vechten. Dat is heel erg knap van je. Als je onze hulp nodig hebt, steunen we je in alle mogelijke manieren.”
“Bedankt…”
“Hoe gaat het nu met je?”
“Goed. Ik heb vandaag al wat gegeten. Ik wil beter worden. Dat is, volgens dokter van Woensel, al een grote vooruitgang. Er zijn veel mensen hier, die me steunen. Het helpt me.”
“Wij willen alles doen om je te helpen.”
“Zie je, Tan? Ze bemoeien zich met van alles en nog wat, maar ze zijn wel aardig.”
“Joseph!”
“Sorry…”
“Wij gaan er weer vandoor. Jullie moeten allebei rusten. Tanja, laat me je een knuffel geven.”
“Mam! Dat wil ze vast en zeker niet!”
“Joseph, ga je bezig houden met andere dingen. Kom hier, meisje.”
“Dag mevrouw.” Wat zijn het toch een heerlijke mensen… Natasja weet precies wat ik nodig heb. Hoe zou ze dat weten?
“Je hoeft ons zo niet te noemen, noem ons gewoon Natasja en Fjodor. We zijn vrienden, geen onbekenden.”
“Bedankt… Jullie zijn zo aardig, terwijl ik jullie zoon… Bedankt.”
“Meisje, het is al goed. We komen nog vaker langs, maar nu moeten we echt gaan. Dag kinders!”
“Tot ziens.”


“Ik zei toch dat ze aardig waren?”
“En gelijk heb je. Je hebt geweldige ouders.”
“Joseph, ga nu naar je eigen bed!”
“Ik dacht dat jullie weg waren!”
“Dat waren we ook, maar Fjodor merkte op dat jij bleef. Jullie moeten allebei rusten!”
“Je moeder heeft gelijk, jong. Hup, naar je eigen kamer.”
“Oké… Doeg Tanja, ik zie je nog wel…”
“Doei.”


Lief dagboek,

Ik weet dat het een tijd geleden is sinds ik je heb geschreven. Er zijn veel dingen gebeurd, dingen die niet moesten gebeuren. Hoewel, misschien moesten ze wel gebeuren. Ze hebben mij veranderd en ik kan niet zeggen dat die veranderingen slecht zijn geweest. Ik heb veel geleerd. Ik heb geleerd en dat is heel belangrijk, om “nee” te zeggen. Ik heb namelijk gevonden dat het genoeg is geweest, met Henk. Ja, Henk. Henk, hij die mijn leven dusdanig verpest heeft, dat ik hem nu te grazen wil nemen. En dat zal ook gebeuren. Ik weet van mezelf dat ik hem te pakken ga nemen, ik zal er zelf voor zorgen dat hij in de gevangenis komt. Hij zit er nu al in, maar dat is alleen in afwachting op zijn proces. Ik klaag hem aan. Een schadevergoeding vraag ik niet, iets dat mijn advocaat annex maatschappelijk werkster heel vreemd vindt. Ik heb getracht uit te leggen dat ik Henk alles gewoon betaald wil zetten. Ach, ze zal het gewoon niet begrijpen, hoe vaak ik het ook uitleg.
Verder zit ik nu al even aan de sondevoeding. Volgende week mag ik er af, omdat ik dan veertig kilo weeg. Wat is het lang geleden, dat ik dat heb gewogen... Ik hoop dat ik het vol kan houden, maar ik zit vol met goede hoop (helaas telt dat niet bij de calorieën). Flauw grapje, maar soms sluipen zulke gedachten er in.
Joseph houdt me goed op de been. We doen leuke dingen, zoals spelletjes (Mens-Erger-Je-Niet, Ganzenbord, Scrabble, ga zo maar door). Ook kunnen we uren met elkaar praten, over van alles en nog wat. Het is zo gezellig, met hem... Ook hebben we gekust! Tongzoenen durf ik nog niet, daarbij moet ik teveel aan Henk denken. Joseph zijn vader zegt dat zulke dingen over zullen gaan, naarmate de tijd verstrijkt. Ik ben benieuwd.
De laatste tijd komen Joseph zijn ouders veel op bezoek. Ze weten ondertussen dat hun zoon al weer naar huis kan, maar hij vindt het in het ziekenhuis fijner. Ik vind het ook leuker als hij er is! Zijn ouders, Fjodor en Natasja, zijn heel erg aardig. Ik denk ook dat ze mij aardig vinden, want ik kan zo open met hen praten, dat is echt heel fijn! Ik geloof dat ik veel heb geleerd. Ik ben nog steeds veel aan het leren, maar ik weet dat de goede dingen de slechte dingen opheffen. Er zit een goede balans tussen die twee. Een groot deel in mijn leven heb ik slechte dingen meegemaakt. Dat wordt nu goedgemaakt. Ik creëer mijn eigen geluk. Het leven is fijn.



"Ha Tan!”
"Hey! Hoe gaat het?”
“Super. Ik heb mijn ouders vanochtend gesproken.”
“Oh, waren ze hier?”
“Nah, ik heb ze gebeld. Ik wilde vragen of ze wat huiswerk mee konden nemen. Ze vroegen meteen of je al plannen had, voor kerstmis.”
“Plannen? Tenzij je hier blijven liggen meetelt, nee.”
“Nah, dat tel ik niet mee. In ieder geval wilden ze je uitnodigen voor een kerstdiner.”
“Maar ik mag het ziekenhuis niet verlaten.”
“Ze wilden het hier houden, hier binnen. Mijn moeder wil dan allerlei lekkere Russische lekkernijen gaan koken. Lijkt je dat niet gezellig? Kerstsfeer.”
“Ik weet niet zeker of ze me er wel bij willen hebben. Ik kan namelijk nog niet al te veel eten. Dat is nog te moeilijk. Ik wil je moeder echt niet beledigen, maar dat zal wel gebeuren als ik bijna niets eet.”
“Ze weten hoe het met je zit, dat nemen ze je echt niet kwalijk, hoor. Zelfs mijn broertje, Ilja wilt dat je er bij bent. Echt waar, je bent van harte welkom, ongeacht de hoeveelheid die je wel of niet eet. Ilja wil je dolgraag zien, echt waar.”
“Eerlijk? Nou, de zusters van deze afdeling wilden ook al een kerstdiner organiseren, met heel B11.”
“En, hoe lijkt je dat?”
“Stom. Ik ken bijna niemand, behalve de nachtzuster, zuster Naima en nog wat andere zusters.”
“Dan eet je toch gezellig met ons mee?”
“Weet je zeker dat ze het niet erg vinden, als ik weinig eet?”
“Heel zeker. Mijn ouders vinden het al heel erg knap van je, dat je zo ver bent gekomen. Moeder zegt dat het goed met je gaat en zij kan het weten. Zij praat ook met dokter van Woensel.”
“Dan lijkt het me een eer, om mee te eten. Het lijkt me echt hartstikke leuk. Dan maak ik ook kennis met de Russische keuken.”
“Waardoor ken je eigenlijk bijna niemand van de afdeling?”
“Omdat ik verplicht in bed moet blijven liggen. Ik mag helemaal niet lopen en zo…”
“En hoe doe je dat dan als jij je tanden wilt poetsen en naar de wc wilt? Of als jij je wil douchen?”
“Dan mag ik eventjes naar de doucheruimte. Daar helpt de zuster me dan, met uitkleden, met het hele rataplan.”
“Aha. Die po”s zijn zo gruwelijk irritant…”
“Dat zijn ze zeker. Ik ben blij dat ik ze niet hoef te gebruiken.”
“Idem dito.”
“Schaap zou zeggen: “daar blaat ik op!”“
“Schapen kunnen niet praten.”
“Schaap wel. Dat is mijn advocaat.”
“Is dat die onbeschofte gozer die elke dag binnen komt waggelen alsof het hele ziekenhuis van hem is?”
“Jep, dat is hem. Hij is inderdaad dik.”
“Is hij in de rechtszaal ook zo’n asociaal blatend schaap?”
“Nee, dat niet. Hij is daar erger. Moet je horen wat hij midden in een verhoor tegen Henk zei: “zeg gozer, ik mag er dan wel schaapachtig uit zien, maar ik ben het niet! Beken, vunzigerd!”“
“Hèhè! Dat een toffe gozer!”
“Ik weet het. Ik ben bij dat hij mijn advocaat is. En hij werkt pro deo, dat is ook weer een voordeel.”
“Inderdaad. Hé, maar ik moet weer gaan. Naima verbood me langer dan vijf minuten hier te blijven, dus als ik nu niet weg ga…”
“Oké. Zeg je tegen je familie dat ik heel graag me wil eten, bij het kerstdiner?”
“Zal ik doen. Fijn, dat je dat wilt.”
“Je hebt echt een fijne familie.”
“Jij hoort er ook bij. Dat zegt mijn pa ten minste. Mijn moeder kijkt me dan aan en lacht.”
“En Ilja?”
hij vraagt zich af hoe zijn nieuwe zus er uit ziet. Ik geloof niet dat hij het nog helemaal begrijpt, maar dat komt nog wel. Een dezer dagen leg ik het aan hem uit. Ik moet nu echt gaan...”
“En ik houd je op. Ga dan snel, voordat zuster Naima boos binnen komt stormen.”
“Doeg.”
“Ajuus.”




Lief Dagboek,

Het gaat goed met me. Nu, Tweede Kerstdag, geniet ik een beetje. Ik heb gisteren een leuke ervaring gehad, met mijn, zoals Natasja, Fjodor en Joseph zeggen, familie. Ze accepteren me helemaal in de familie, ik heb echt het gevoel dat ik erbij hoor. Het was echt gezellig, ik heb ook Russisch eten op. Ik doe mijn best echt om van de Anorexia Nervosa af te komen. Ergens, diep in mijn hart, weet ik dat het gaat lukken. Natuurlijk zal het niet snel gebeuren, maar het zal toch gebeuren. Toen ik gisteren at, keek Joseph me aan. Hij wist dat ik wist dat het eten vet was en toch at ik het op! Ik kan het nu nog niet echt geloven, maar ik heb dat gedaan. Zonder het uit te braken. Ik heb er ook veel water bij gedronken, zodat de honger me niet lastig kon vallen. Ja, ik zeg honger. Ik probeer nu regelmatig te eten en de sondevoeding komt ook op regelmatige tijdstippen in me, dus zo af en toe krijg ik honger. Een vreemd, maar toch vertrouwd gevoel.
Het kerstdiner was zo gezellig! Wie er allemaal waren: Fjodor, Natasja, Ilja, Joseph, Gerda kwam even langs, Ben Larssen net zo, samen schoven ze aan. Zij hebben de hele avond leuk gepraat, eerst over mij en vervolgens over saaie zaken die volwassenen om een duistere reden altijd interesseren. Dokter van Woensel keek ook even, hoe gezellig we het hadden. Hij pakte zelfs wat eten van Natasja aan! En zij kan goed koken! Het eten was erg lekker, hetgeen dat ik at, was zalig! Alles rook zo heerlijk en de tafel was heel mooi versierd. Ik zat in de rolstoel, met het infuus ernaast. Joseph is inmiddels uit de rolstoel, hij mag weer naar huis.

Hm, er komt iemand aan, ik ga stoppen. Tot ziens!


“Hoi Tanja. Hoe gaat het met je? Weet je welke dag het vandaag is?”
“Goed, nee. Wat voor dag is het dan, behalve Tweede Kerstdag?”
“De dag waarop jij op je eigen benen gaat staan. Je gaat van de sondevoeding af. Je gewicht is boven de veertig kilo. Denk je dat je het aankan?”
“Ja.”
“Je bent erg zeker van jezelf. Vergeet niet dat het een hele grote verantwoordelijkheid is, om voor jezelf te zorgen.”
“Ik heb geleerd dat niet eten verkeerd is. Henk gaat binnenkort achter de tralies, dus ik hoef me niet meer schuldig te voelen. Het kwam deels door hem, dat ik niet at. Nu weet ik hoe ik mijn eetgedrag moet houden. Het zal vast en zeker niet makkelijk worden, maar ik wil en zal.”
“Het wordt niet makkelijk. Je moet niet denken dat je de Anorexia hebt overwonnen, maar denk dat je een veldslag hebt gewonnen. Hij werd weliswaar voor je gevochten, zonder dat jij er veel aan deed. Toch neemt het niet weg dat jij je kranig hebt gehouden. Ik ben trots op je, maar ook bezorgd om je. Het is zo makkelijk om nu de fout in te gaan, pas daar goed voor op. Nu spant het erom. Nu moet je leren op je eigen benen te staan. Verpest het niet. Tweede kansen zijn zo zeldzaam.”
“Ik wil het niet verpesten. Ik ga echt mijn uiterste best doen!”
“Bravo. Het kan even pijn doen, ik ga de naald nu uit je halen.”
“Au.”
“Klaar. Meis, ik kom nog regelmatig bij je op bezoek, maar nu moet je het zelf doen. Je rib geneest ook goed, hoewel die mijn deskundige visie nog nodig heeft. Gegroet. En veel succes, je kunt het wel!”
“Tjakka!”
“Voor ik het vergeet: je mag een half uur per dag naar buiten. Vogeltjes kijken, mee fladderen met de wind, noem maar op. Als je maar maximaal een half uur buiten bent. Je kunt de tuin van het ziekenhuis gaan verkennen. En nu ga ik er vandoor, ik moet mijn ronde aflopen.”
“Super! Bedankt, heel erg bedankt. Tot ziens.”
“Bedank me als je beter bent.”
“Wat hebben jullie tegen bedankjes...”
“Doei.”
“Ajuus.”


“Ha Tan!”
“Hey Joseph! Kijk eens, geen slangen meer in me!”
“Gefeliciteerd! Mag je ook naar buiten?”
“Een half uur per dag.”
“Ruig. Hier, een cadeautje.”
“Wauw, een vaas. Bedankt. Hij is erg mooi, voor een kale vaas.”
“Ik weet het. Kom mee, ik wil je iets laten zien. Hier, je jas. Snel aantrekken, het is echt gaaf.”
“Wat is het?”
“Een verrassing. Kom je?”
“Oké.”
“Hm, de buitenlucht!”
“Heerlijk hè?”
“Jazeker. Ik heb het zolang niet geroken...”
“Ogen dicht nu, goed? Ik heb je handen vast, geloof me als ik zeg dat het de moeite waard is.”
“Oké...”
“En open je ogen maar.”
“Oh! Wat prachtig! Het is schitterend! Die bloemen, het zijn er zoveel! Een heel veld... En groen gras met een blauwe lucht...”
“Ik wist wel dat je het mooi zou vinden. Ik kwam het tegen op een van mijn vele tochten door het ziekenhuis. Het plekje vinden was moeilijk, maar een pad vinden wat er fatsoenlijk naar toe leidde was nog moeilijker.”
“Het is... Een ware utopie. Prachtig...” Hoe mooi kan iets zijn...
“Vandaar de vaas ook. Hier liggen de bloemen, wacht even.”
“Waar ga je naar toe?”
“Alsjeblieft. Bloemen voor mijn vriendin.”
“Aw... Ze zijn prachtig...” Zal ik met hem gaan tongzoenen? Hij is zo geweldig... Ik hou echt van hem. Zielsveel. Ja, ik ga het doen. “Ik hou van je, Joseph.”
“En ik hou van jou.”


Lief Dagboek,

Het is inmiddels achttien april en ik schrijf dit vanuit Rusland. Er is veel tijd voorbij gegaan en nog meer veranderd. Ik ben geadopteerd, door Natasja en Fjodor.

Henk, de klootzak, zit in de gevangenis, voor levenslang. Dat is dus, vrij vertaald, twintig jaar. Als hij vrijkomt, ben ik zevenendertig jaar oud, dan kan ik hem aan. Joseph is dan ook nog bij me, we houden zielsveel van elkaar. Hij zal me ten allen tijde beschermen, dus ook als Henk vrijkomt. Hij stelde voor de pers in te lichten over het tijdstip dat hij vrijkomt, zodat hij door het volk veroordeeld wordt ter doodstraf, maar ik wilde zoiets niet. Dan verlaag ik me tot Henk zijn niveau.

De wereld lijkt nooit stil te staan. Alles om me heen zie ik nu anders. Ik ben gegroeid, mentaal gegroeid. Ik ben nog niet helemaal genezen van de Anorexia Nervosa, maar ik ben echt op de goede weg, aldus Ben Larssen en Fjodor. En ik ben het roerend met hen eens. Er zijn nog altijd momenten van zwakte, waarop ik het liefste niets eet, maar dan kijk ik om me heen.
Overal zijn mensen die om me geven en die het niets uitmaakt hoe ik eruit zie. Ze steunen me, door dik en dun. Bij mijn enige en laatste terugval, hielp Fjodor me eruit. Iedereen ben ik ontzettend dankbaar. Ik heb mezelf echt ontdekt, tijdens een reis van vijftig kilo, naar minder dan vijfendertig en vervolgens weer terug naar en dit zeg ik met trots, tweeënvijftig kilo.

Tijdens deze reis heb ik tegen veel demonen gevochten, tegen mijn eigen demonen en tegen mijn bloedsverwanten. En tegen Henk. De laatste demon zal ik nooit vergeten. Ik koester nog steeds eeuwige wrok tegen hem en zal hem nooit kunnen vergeven. Ik weet dat God anders wil, maar ik kan het simpelweg niet opbrengen. Misschien dat het, veel later als ik nog meer ben gegroeid, er wel in zit. Ik lig er toch niet al te vaak wakker van.

Van pappa, mijn echte vader, hoor ik niets. Vanaf het moment dat hij voor die laatste keer over de drempel stapte en het huis verliet heb ik niets meer van hem gehoord. Het zit me niet dwars, ik heb er vrede mee. Natasja en Fjodor hebben gezegd dat als ik hem ooit op wil zoeken, ze me daar zo goed mogelijk bij willen helpen. Joseph heeft zelfs aangeboden met mij de wereld rond te reizen, als zoektocht naar mijn vader. Maar ik glimlachte en zei dat ik al bij mijn familie was. En dat ben ik.



Tanja

[Vlooienband]

Einde!

ligt het aan mij, aan de vroege morgen, of ben je een stuk vergeten te kopiëren?

Hoezo ligt Joseph in het ziekenhuis, wie heeft hem die steekwond bezorgt?
Nja, tkan ook gewoon aan mij liggen hoor

[Vlooienband]

vleermuissie schreef op 09-09-2003 @ 06:43:
ligt het aan mij, aan de vroege morgen, of ben je een stuk vergeten te kopiëren?

Hoezo ligt Joseph in het ziekenhuis, wie heeft hem die steekwond bezorgt?
Nja, tkan ook gewoon aan mij liggen hoor

oeps

eens kijken of ik het snel kan veranderen

*speelt voor Vlooienband*

“Joseph? Waar ga jij naar toe?”
“Naar Tanja.”
“Kom eens hier, wij gaan naar huis. Morgen mag je weer naar haar toe, maar nu niet.”
“Maar...”
“Zoon, het bezoekuur is al lang afgelopen. We moeten naar huis. Als je wilt, kan moeder nog even naar haar toe gaan?”
“Graag. En willen jullie niet met de dokter spreken?”
“Dat hebben we al gedaan. Fjodor, rij jij de auto vast voor? En Joseph, ga jij met je vader mee?”
“Ik wil... Mag ik hier niet blijven? Of even afscheid nemen?”
“Goed, dan blijven we allemaal nog even hier. Maar om negen uur wil ik thuis zijn!”
“Laten we naar Tanja gaan. Kijk, daar ligt ze. Het tweede bed van links.”
“Ocharme! Het kind is helemaal... Ze heeft in ieder geval geen koorts meer, dat staat hier.”
“Waar?”
“Hier, kijk maar. Bij de laatste controle, die was een kwartier geleden, was ze koortsvrij.”
“Die kaarten zijn best handig.”
“Dat wel. Maar we moeten gaan. Wij tweeën kunnen haar zo al wakker maken en dat wil je toch niet?”
“Nee, dat zeker niet. Dag meis. Ik kom morgen weer terug, beloofd.”


Au... Mijn lijf... Ik geloof dat ik nog beter af was toen pappa mij sloeg. Wat heeft die gemene dokter Woensel, nee, dokter ván Woensel in vredesnaam gedaan? Au, au en nog eens au!
Hm, misschien gaan de watten in mijn hoofd weg door water te drinken. Gatver, vieze smaak in mijn mond! Ik heb een bak nodig en snel ook! Waar zijn zusters als je ze nodig hebt... Niet kokhalzen, niet overgeven! Hou het tegen, probeer het, Tanja! Ranzigheid...
Te laat... Misschien kan ik het knopje indrukken, waardoor de zuster komt... Wha, ik zit onder... Mijn vinger heb ik ten minste niet in mijn keel gestoken. Maar dat gelooft niemand! Ze vinden me gewoon een stomme anorexiapatiënt, niks meer! Goed, ik heb niets te verliezen.

“Had jij gebeld?”
“Ja... Ik geloof dat ik heb overgegeven... Ik werd misselijk, sorry. Ik deed het echt niet expres, eerlijk! Ik heb het niet zo bedoeld, dit hoorde niet te gebeuren...”
“Meisje, rustig maar. Natuurlijk is het je schuld niet, veel mensen zijn misselijk na een lange operatie als die van jou. Stil maar, ik maar je bed wel schoon. Wacht even, dan pak ik een rolstoel. Jij kan ook wel een douche gebruiken.”
Kijk, dat is aardig. En ze neemt het me niet eens kwalijk! Misschien is het allemaal niet zo slecht.
Hoe laat zou het zijn? Buiten is het nog donker, pikkedonker zeg maar gerust. Zo’n vijf uur? Ja, want rond zeven á acht uur komt de zon op en het moet ochtend zijn, anders zou er meer lawaai op de straat zijn. Of lig ik aan de andere kant van het ziekenhuis?
“Is het water niet te heet?”
“Nee hoor, het is zalig. Dank u wel. Heeft u enig idee hoe laat het is?”
“Het is nu half zes precies. Ben je niet moe meer?”
“Nee, ik ben redelijk wakker. Het is overal nog een beetje pijnlijk, maar ik zal wel weer weg kunnen vandaag.”
Dus kan je me aankleden en weg laten gaan? Pappa komt het vandaag als het goed... Als het slecht is te weten, dus ik wil er dan niet bij zijn wanneer hij komt en me in elkaar slaat. Mag dat?
“Als ik de dokter goed begrepen heb, blijf je hier nog wel een poosje. Maar bekijk het van de zonnige kant; je wordt hier op je wenken bediend.”
“Joepie.” De douches zijn hier oké. Dus als ik vergeet dat ze me voor de helft met een spons aan het wassen is en dat mijn hele borstkas niet nat mag worden, zal dat wel in orde zijn. Alleen die... Nou, die stomme dikmakers... Vandaag, sondevoeding... Ach, ik zal er beter van worden. En dik. Dat zei ik niet! Eigenlijk wel, ik ga dik worden. Heel dik... Ze kunnen de deuropening alvast verbreden, Tanja komt er aan! Pas op, een zonsverduistering! Nee, het is Tanja. Aaahhhhh, ren voor je leven! Ik kan er maar aan gewend raken, want dat is hoe ik zal eindigen... Moddervet verloren. Jakkes.
“Ik heb je nieuwe pyjama hier liggen, je vader heeft die voor je gekocht. Kan jij je dat nog herinneren? Dat was voordat je geopereerd werd.”
“Mijn vader?!? Weet hij nu al waar ik ben? Dat is fout, heel fout! Ik moet hier weg en snel! Kunt u me helpen, mij wegmoffelen?”
“Je wist dat toch? Ik heb het over die man samen met een jongen van jou leeftijd. Toen je in de verkoeverkamer lag heeft hij een lange tijd bij je bed gezeten.”
“Dat was niet mijn vader, maar de schoolarts. De schoolpsycholoog annex schoolarts, om precies te zijn.”
“In ieder geval heb je nu weer een lekkere, schone pyjama aan. Daar knappen de meeste mensen meteen van op, als ze even gedoucht hebben en andere kleren aanhebben.”
“Dat kan ik me heel goed voorstellen. Bedankt.”
“Het is mijn werk. Als het goed is, heeft de andere nachtzuster je bed al verschoond, dus dan kan je fijn nog eventjes slapen.”
“Klinkt geweldig. Weet u misschien wat de dokter vandaag allemaal gaat doen?”
“Van Woensel?”
“Ja, hem bedoel ik.”
“Even kijken op je kaart. Hm, hier staat dat je vandaag sondevoeding krijgt. Dan zal hij waarschijnlijk om negen uur “s ochtends aan je bed staan. Maak je maar geen zorgen, het komt allemaal goed.”
“Ik hoop het.” Maar op dik worden hoop ik niet! Oeh, een zacht kussen. Zalig... En geen felle lampen, rust... “Slaap lekker.”


Hebben ze hier geen klok? Slecht slapen door een rottig vooruitzicht, ik heb het aan mezelf te danken, maar niet weten hoelang het duurt eer mijn lichaam helemaal vergaat, is niet fijn. Eens kijken... Een tv, dat is leuk. Heb ik de afstandsbediening? Klok... Waar? Is dat er een? Nee, dat is het niet. Dan maar via de tv. Teletekst? Ja, dat zit erop. Oh, het is pas zeven uur! Nog twee uur voordat Van Woensel komt... Kan ik weggaan? Nee, dat moet ik niet doen. Ik moet sterk zijn, mezelf voorbereiden. Ik ga beter worden. Joseph heeft me ook liever beter dan ziek. Dus sondevoeding... Hier heb ik geen zin in, gadverdamme! Ik wil gewoon alleen zijn en ziek blijven! Want dit is pas ziek, ik lig te wachten tot ze me als een gans met een trechter gaan voeren! Hier is het dan niet met een trechter, maar met een naald, maar dan nog! Verdorie, ik heb dit allemaal aan mezelf te danken... Ik vervloek mezelf, serieus. Ik ben niks meer dan het resultaat van een wrede grap... Arg upon me!


Hoofdstuk Vier


“Goedemorgen! Zijn we er helemaal klaar voor?”
“Hallo.”
“Niet zo somber zijn, de operatie is goed verlopen. Heel goed, trouwens. Je ribben zullen goed genezen.”
“Joepie.”
“Chagrijnig door de sondevoeding? Uiteraard, dat is te verwachten. Maar luister, je wordt er beter van. Je had voordat je in het ziekenhuis kwam al aangegeven beter te willen worden, te willen gaan eten. Beschouw dit als een harde duw naar de goede richting. Je kunt de boel zelf alsnog verpesten, maak je daar maar geen zorgen om. Denk maar aan de dochter van Gerda.”
“Ik weet het...”
“Luister meid, dit is eventjes doorbijten. Maar denk er aan dat er mensen zijn die...”
“Die van me verwachten dat ik beter ga worden? Dat weet ik ook wel...”
“Nee, dat bedoel ik niet. Laat me uitpraten. Er zijn mensen die je steunen. Zij willen alles doen om je weer op de been te krijgen, maar ze vergeten één ding en dat is dat je het zelf moet doen. En jij moet niet vergeten dat je het voor jezelf doet. Alleen voor jezelf moet je beter worden. Je hebt vast en zeker een paar keer gedacht van “Voor Joseph moet ik beter worden”, maar zo werkt het niet. Je moet voor jezelf beter worden.”
“Oké...”
“Ik ga je nu aan de sondevoeding koppelen.”
“Jeuj.”
“Heb je nog vragen?”
“Misschien... Ik weet zelf niet echt of ik wel of niet beter wil worden. Beter worden heeft consequenties, namelijk het dik worden. En ik weet dat u vindt dat ik niet dik ben, maar ik beweer het tegendeel. Als ik in de spiegel kijk, zie ik een dik persoon. Een dik, lelijk kutkind.
Ik weet dat ik beter wil worden, maar ben ik klaar voor die consequenties?”
“Dat zijn de standaard gedachten van iemand met anorexia. Je zal jezelf de komende jaren altijd te dik vinden. Dat hoort bij de ziekte. Het gaat er echter om, dat je weer op een gezond gewicht komt. Probeer daarvoor te zorgen. De motivatie heb je nu nog niet zo hard nodig, dat zal je pas nodig hebben als je van de voeding af gaat. Er komt straks een psycholoog, die gaat hier meer met je over praten. Je kunt het redden, meisje. Je hebt een goede kans en een goede dokter. Vergeet niet dat ik al veel succes met dit soort gevallen heb gehad.”
“Dus ik ben een geval.”
“Je weet hoe de vork in de steel zit. En aan jouw gezicht te zien, vind je de term “anorexia nervosa” erger dan het woord “geval”. Nu, ga slapen. Je hebt je rust nodig.”
“Bedankt...”
“Dat moet je alleen zeggen als je het meent. Ik haat loze bedankjes. En ik zal later deze dag nog langskomen.”
“Oké. Tot later dan maar.”
Dag dokter van Woensel... Bent u nu blij? U mag me legaal vergiftigen.

Vervloekt! Vervloekt, vervloekt en nog veel meer vervloekingen!!! Ik wil helemaal niet eten, bah!!! Haal dit uit me, laat het weggaan... Nee, het mag niet zo zijn! Ik word niet dik, alles is in orde. Het is oké, ik ben gezond. Ik word nu gezond. Het is geen gif, geen slecht spul. Ahhhh, dat is het wel! Ik word hier vergiftigd! Elk moment kan het mijn buik binnendringen, kan het me vernietigen!
“Help.” Niemand, maar dan ook niemand kan me horen! Ik sta er gewoon alleen voor. Als ik het nu eens uit mijn arm haal... Niemand zal het zien. Het is toch onder de dekens. Kan toch? Nee, dat mag niet. “Hellup.”
Niemand hoort me! En zeker niet als ik de woorden normaal uitspreek. Ik moet gewoon rustig blijven. Rust. Kalmte, nietwaar? Zouden ze toekijken? Mij bespieden, terwijl ik hen niet kan zien? De kwade geesten die mij vergif toedienen kijken! Ik weet het zeker, ze lachen!
“Here Jezus, vergiftig mij niet, ik smeek het U. Ik zal braaf zijn en vader gehoorzamen. Alstublieft, stop deze machines! Ze zijn duivels, ze doden me! Ik weet dat ik slecht ben en pappa niet dien, hem niet gehoorzaam en hem verraad, maar doet U me dit alstublieft niet aan! Ik zal zelfs, als U dit op laat houden, pappa zonder tegenstribbelen plezieren. Maar ik smeek U dit op te laten houden!” Alsof het zin heeft... Ik ben vervloekt, dan heeft dit geen zin. Het is nutteloos...

“Tanja? Ben je in orde? Ik hoorde je praten, heb je iets nodig?”
Oeps. “Eum, nee, dank u wel. Ik ben in orde. Het is goed, nietwaar? De dokter heeft me aan de sondevoeding gezet, dus ik zal beter worden. Hoewel, niet beter worden, want dat moet ik zelf willen. En ik wil dat niet, dus hebben we een probleem. Het is erg, omdat ik zelf niet beter wil worden. De dokter zei dat ik het eerst moet willen, voordat het ook echt wat uitmaakt. Maar dat is niet zo, nu zit ik al aan de voeding en nu word ik al vet gemest! Nu vergiftigen ze me al, iedereen haat me! Iedereen wil me dik hebben, dikker en lelijker! Iedereen, echt iedereen! Ze haten me allemaal!”
“Hé, hé! Meiske, doe rustig aan! Ontspan, ga weer liggen, je mag je niet teveel bewegen, anders...”
“Ja, ik weet wat er anders gebeurd! Dan beweeg ik teveel en verlies ik calorieën! En dat willen we niet, dat Tanja afvalt! Ze is nog niet dik genoeg! Laten we haar allemaal gaan pakken, mest haar maar vet, dat willen jullie toch?”
“Rustig nou! Je denkt niet helder, we willen je juist helpen! Maria! Assistentie in kamer B11!”
“Nee, geen assistentie! Niet meer mensen! Ik ben niet gek, ik ben niet slank! Ik heb helemaal geen hulp nodig! Ik wil mijn pappa...”
“De maatschappelijke dienst is heeft hem ingelicht, maar hij werkt nu nog. Hij komt vandaag vast en zeker.”
“NEE!!! Niet Henk, hij niet! hij is slecht! Ik wil niets met hem te maken hebben, ik wil MIJN pappa! Mijn pappa, Hij Die Mij De Teddybeer Gaf moet komen! Ik wil hier weg!”
“Shhht maar. Het is al goed, stil maar. Niet huilen.” Pappa... Hé, de deur gaat open. Pappa?
“Had je geroepen?”
“Ja. Ze werd ineens hysterisch.”
“Dan had je de code er bij moeten roepen. Als je gewoon om assistentie brult, weet niemand wat er aan de hand is, oké?”
“Goed. Sorry, ik dacht er niet bij na.”
“Zolang je hier nog stage loopt, moet je bij alles dat je doet nadenken. Als je een volleerde zuster bent, kan je uit instinct handelen.”
“Oké. Ze is nu rustig.”
“Het komt vaak voor, bij patiënten zoals deze. Paniekaanvallen resulteren uit onveilige situaties, Tanja hier is net aan de sondevoeding gezet. Tanja, meisje, neem dit maar. Je zal er van kalmeren.”
“Zuster, wat geeft u haar nu? Op de school zieden ze dat je patiënten geen kalmerende middelen mag geven, zelfs niet als ze zo doen.”
“Ik weet zelf wel wat ik wel of niet mag doen. Nu krijgt ze een slaappil, zodat ze rustig wordt. Loop je mee, dan gaan we naar de koffiekamer en bespreken we dit verder.”
“Goed. Maar moet niemand bij haar blijven?”
“Kijk, ze slaapt al. Over twee uur wordt ze weer wakker, dan kijken we weer naar haar. Kom nu.”


Goedemorgen wrede wereld, goedemorgen kou die mij elke dag teistert. Goedemorgen naald, die in mijn huid zit, waar het vergif doorheen loopt. Druppelt. Sijpelt. Het sijpelt mijn lichaam binnen en niemand doet er wat aan. Iedereen ziet het en weet het, maar niemand wil er wat aan doen. Vervloekt!
“Klop, klop”
“Jah?” Wat nu weer? Wie komt nu weer genieten van het mishandelen van een ik?
“Hoi Tanja. Ik ben zuster Naima.”
“Je loopt hier toch stage, dan ben je geen zuster.”
“Dat is waar. Ik kom met je praten over de sondevoeding, daarstraks raakte je er van in paniek. Je weet dat je er aan ligt om beter te worden? Niemand wil je wat aandoen, iedereen wil juist dat je beter wordt.”
“Lieten jullie me daarom inslapen?”
“Dat was om je rustig te krijgen. De hoofdzuster deed dat. Luister, we willen je alleen maar helpen.”
“Dat zei pappa ook.”
“Je vader wil je helpen.”
“Toen hij me met een pook sloeg.”
“Oh.”
“Iedereen wil me op zijn of haar eigen manier helpen. Maar helemaal niemand vraagt wat ik wil. Dat doet er niet toe. Het gaat er alleen maar om dat kleine Tanja het zo vreselijk mogelijk heeft, ban het begrip “plezier” uit haar hoofd en we zijn een klein beetje tevreden. Maak haar zo vet als een varken door een naald in haar arm te douwen en er slangen in te doen, die vergif invoeren, zijn we dichter bij het uiteindelijke doel: Tanja naar de verdoemenis helpen!”
“Tanja! Dat is niet waar. Je hebt een serieus ondergewicht. Je zit aan de sondevoeding omdat je niet anders kan. Je eet niet en dus moeten de broodnodige voedingsstoffen op een andere manier je lichaam binnenkrijgen. Je bent een martelares, je martelt je eigen lichaam zo erg dat het elk moment kan bezwijken. En dan helpt het niet dat je in het ziekenhuis ligt, dan ben je dood. Luister naar ons, geloof ons nou! We willen je alleen maar helpen, dat is echt alles.”
Dat zeggen ze allemaal... Of zou zij anders zijn?
“Eten is geen vergif, meis. Je wordt er beter van. En je krijgt niet eens zoveel binnen, het grootste deel wat naar binnen komt is vocht. Dat neemt overigens niet weg dat je zelf ook moet drinken, hoor.”
“Maar niemand heeft aan mij gevraagd wat ík wil! Dan ben je toch tegen me, of heb ik dat weer verkeerd?”
“Wat wil je dan?”
“(...)”
“Zeg maar wat je wilt, meid. Dan zie ik wat ik er aan kan doen.”
“Ik weet niet wat ik wil. Aan de ene kant wil ik zielsgraag normaal zijn, gewoon kunnen huppelen over het groene gras, terwijl de vogeltjes kwetteren. Dat standaard “joepie”-beeld dus. En aan de andere kant wil ik niets meer dan afvallen. Ik bén dik, ik moet dat alleen maar doen. Dat zeggen de Drie Geboden.”
“De drie geboden?”
“De Drie Geboden.”
“Wat houden die in?”
“Dat zijn de drie redenen waarvoor ik op aarde ben.”
“Namelijk?”
“Ik ben hier op aarde om? Om te leren, studeren en te vermaken. Ik ben een? Ik ben een stom kind en een kostenplaatje.”
“Maar meis, dat is helemaal niet waar! Je bent een geweldig persoon, je hoeft mensen niet te vermaken, je moet niet persé studeren of leren! Je mag ook plezier maken.”
“Nee, dat is niet zo! Ik heb alle Geboden al geschonden!”
“Denk dan aan de tien geboden, die van God. Zijn geboden heb je niet overschreden, toch? Of ken je ze niet, ben je wel of niet religieus?”
“Ik ken ze zeker: Nummer één: Gij zult geene andere goden voor mijn aangezicht hebben; Tweede gebod: Gij zult geen beeld, noch eenige gelijkenis maken, van hetgeen dat boven in de hemel is, noch van hetgeen dat onder op de aarde is, noch van hetgeen dat in de wateren onder de aarde is. Gij zult u voor die niet buigen, noch hen dienen. Want Ik, de HEERE, uw God, ben een ijverig God, die de misdaad der vaderen bezoeke aan de kinderen, aan het derde en aan het vierde lid dergenen, die Mij haten en doe barmhartigheid aan duizenden dergelijken, die Mij liefhebben en mijne geboden onderhouden; Nummer Drie: Gij zult den Naam des HEEREN, uws Gods, niet ijdellijk gebruiken, want de HEERE zal niet onschuldig houden, die zijnen Naam ijdellijk gebruikt; Nummer Vier: Gedenkt den Sabbatdag, dat gij dien heiligt. Zes dagen zult gij arbeiden ...”
“Goed, je kent ze dus allemaal. Zie je nou dat je die geboden niet hebt geschonden?”
“Dat heb ik wel! Het vierde gebod, zes dagen zult gij arbeiden! Dat heb ik niet gedaan! En het vijfde gebod, “Eer uwen vader en uwe moeder, opdat uwe dagen verlengd worden in het land dat u de HEERE, uw God, geeft.” Ik heb vals gesproken over mijn vader! Ik heb mijn moeder verwenst en ik heb mijn biologische vader verloederd! Ik ben verloederd...”
“Meisje, je overdrijft dit alles. Kalmeer, ik ga iets van een priester, pater of wat dan ook halen, zodat je kunt biechten. Dan ben je verlost van je zonden, oké?”
“Jeuj.”

“Terug. Hier, je kunt biechten. Als je me nodig hebt, hoef je alleen maar te drukken op het knopje aan je bed, oké?”
“Goed. Bedankt zuster.”
“Kind, hoe lang is het geleden dat je hebt gebiecht?”
“Lang Vader, lang geleden. Ik weet niet waar ik moet beginnen...”
“Begin maar bij het begin.”
“U mag niets doorvertellen?”
“Alles blijft tussen jou, mij en God.”
“Mijn pappa, mijn biologische pappa is lang geleden vertrokken. De reden is mij onbekend, maar ik meen dat het door mij komt. Ik ben slecht, dat met vast en zeker invloed op hem hebben gehad. Mijn moeder sloeg me vaak en ik noemde haar alleen maar moeder. Elke dag herinnerde ze me eraan dat ik nutteloos was en maar voor drie redenen bestond, de Drie Geboden. Die Drie Geboden vertellen dat ik op aarde om te leren, studeren en te vermaken. En dat ik een stom kind en een kostenplaatje ben. Ik heb die Drie Geboden gebroken en ik heb twee Geboden van de Heere gebroken. Ik heb gezondigd tegen gebod vier en vijf. Ik heb spijt, maar dat helpt niet. Ik verdien dit leven niet en God straft me door dit alles te laten gebeuren.”
“Hoe heb je de geboden precies gebroken?”
“Ik heb, een kleine tijd geleden, op zondag mijn huiswerk moeten maken, omdat pappa me de dag daarvoor bewusteloos had geslagen. Ik heb de gehele zaterdag gerust, omdat ik bewusteloos was. En ik heb de laatste tijd niet kunnen werken omdat ik onder narcose was of werd geopereerd. Het vijfde gebod heb ik op de meest schandelijke manier ooit gebroken, ik heb verteld dat pappa me sloeg. Ik heb kwaad over hem gesproken. En ik heb niet verteld, om het vijfde gebod te eren, dat pappa moeder hoogstwaarschijnlijk heeft vermoord, maar dat weet ik niet zeker. Ook ben ik onrein.”
“Onrein, mijn kind?”
“Hoe kan ik het u vertellen, zonder het vijfde gebod te breken?”
“Door het gewoon te vertellen. Het is in orde.”
“Elke keer als pappa boos is, of er gewoon zin in heeft, doet hij slechte dingen bij me.”
“Wat voor slechte dingen?”
hij verkracht me dan. Hij zit aan me en kust me. Gaat met zijn tong overal op en doet vervelende dingen. Wil dat ik hem... Pijp. Hij slaat me en heeft me een aantal keer met een mes bedreigd. Ik denk dan slechte dingen over hem, ik verwens hem soms zelfs. Ik weet dat het slecht is, omdat ik het derde gebod van de Drie geboden dan verbreek. Het doel om te vermaken. Ik haat mijn leven, ik koester het gescHenk dat God me heeft gegeven niet. Soms zie ik het nut van alles niet meer en wil ik gewoon dood zijn. Ook heb ik zondige gedachten gehad jegens Joseph, een jongen die ik leuk vind. Hij vindt mij ook leuk en nu hebben we verkering. Ik wil geen zondige dingen doen, maar ik mag hem erg graag.”
“Je hebt de Tien Geboden niet gebroken, de dingen die je zijn overkomen was allemaal overmacht. Alleen met die jongen, Joseph, is geen overmacht. Dat is de pubertijd. Daar kan je ook niets aan doen, dat hoort gewoon bij je leeftijd. Meisje, ik ben al lang vertegenwoordiger van het woord Gods, maar wat jij hebt, is niet goed. Ik zou niet durven zeggen dat God dingen niet goed doet, maar het kan beter bij jou. Wat je vader, je biologische vader bij je heeft gedaan is niet goed. Maar welke reden hij er ook voor had, het heeft niets met jou te maken. Hij had niet weg mogen gaan. Een man hoort voor zijn gezin te zorgen. En wat je moeder heeft gedaan: God heeft haar gestraft en vergeven. Zij is nu in het Koninkrijk der Hemelen, haar schuld is kwijtgescholden. Wat je vader, je adoptievader betreft, wat hij doet is fout. Hij hoort je te beschermen tegen alle kwade invloeden van buiten, niet er zelf een te worden. Geloof me als ik zeg dat God wilt dat je beter wordt. Doe het voor hem. Hij wil gezonde kinderen, gezonde erfgenamen. Vergeet de Drie Geboden die je moeder je heeft verteld en volg die van God op. Onthoudt dat we allemaal zijn kinderen zijn en een kostbaar gescHenk meedragen: een vrije wil. Jij weet zelf wat goed en fout is. Handel uit eigen inzicht, God straft je niet met de sondevoeding en de gebroken ribben, hij geeft je een gescHenk. Hij wil je doen inzien dat het leven wonderbaarlijk is. Zo was je vorige week nog onderdrukt, nu lig je in een ziekenhuis en word je een nieuwe kans geboden. Grijp die kan met beide handen aan, meisje. Zorg ervoor dat je beter wordt, zorg ervoor dat je een fijn leven krijgt. Als je het mij persoonlijk vraagt en ik weet zeker dat God er net zo over denkt, is je adoptievader het leven niet waard. Het leven heeft zin, het leven is een gescHenk van God. Verspil het niet.”
“Oh.”
“Ik weet het, dit alles klinkt ongelovig. Maar geloof mij, geloof God, als ik zeg dat het de juiste manier is. Je moet deze dingen doen, wil je een goed leven kunnen leiden.”
“Bedankt. U heeft me geholpen.”
“Je moet je adoptievader die dingen niet laten doen. Zeg het tegen de maatschappelijke dienst, zij kunnen er dan voor zorgen dat je veilig voor hem bent.”
“Maar dat is zondigen tegen het vijfde gebod.”
“Je adoptievader heeft meer gezondigd. Hetgeen dat hij heeft gedaan is niet juist. Het is fout en slecht. Jij moet je plicht uitvoeren en jezelf beschermen tegen hem.”
“Goed. Ik zal het ze vertellen. Over enige tijd. Kan dat?”
“Des te sneller je het aan het vertelt, des te sneller ben je van je adoptievader af. Zolang je het geheim houdt, weten ze van niets en kunnen ze niet anders dan hem weer bij je te laten. Ze hebben wettelijk dan niks tegen hem.”
“Ik ben er nog niet klaar voor, om het tegen iemand te zeggen. U bent anders, van u weet ik dat u het niet verder zal vertellen. Als ik het echter tegen iemand anders zeg, nou, daar ben ik gewoon nog niet klaar voor. De Drie Geboden spreken het ook tegen.”
“Die drie geboden bestaan niet! Ze zijn slecht. Je hebt de tien geboden van God op te volgen, je hoort niet in andere geboden te geloven!”
“Maar ik durf het nog niet te vertellen! Pappa zou me vermoorden als hij er achter komt!”
“Wacht dan. Maar wacht niet te lang, het kan ook te laat zijn.”
“Goed, ik zal niet te lang wachten. Voorlopig lig ik toch in het ziekenhuis, dan kan hij me niets maken.”
“Sterkte, meisje. En vertrouw op God.”
“Zal ik doen.”


Dat hebben we ook weer achter de rug. Geloof ik nog wel in God? Ja, dat doe ik. De priester zei dat God me zo een nieuwe kans geeft, dan grijp ik hem wel aan. Maar ik denk nog steeds dat ik te dik ben! Ik kan mezelf niet anders zien dan te dik... Dokter van Woensel zegt dat het na verloop van tijd over zal gaan, dus goed.
Pff, ik ben kapot op...

“Tanja? Slaap je? Mijn naam is Anita van Veen, ik werk voor de maatschappelijke dienst.”
“Huh?”
“Ik begrijp dat je nog erg moe bent, maar we moeten praten. Je vader kan vandaag op bezoek komen.”
“Waar? Hou hem tegen, ik ben er nog niet klaar voor! Niet, haal hem weg!”
“Rustig, hij is er nog niet. Hij kan vandaag komen, maar ik wil eerst met jou praten, voordat hij binnenkomt. Hij wacht buiten.”
“Wha! Kunt u niet wat beter bericht hebben, voordat u me wakker maakt? Dat is niet leuk om te horen bij het wakker worden, hoor!”
“Sorry. Maar we moeten praten. Wat heeft je vader allemaal bij je gedaan?”
hij heeft me geslagen en brak per ongeluk een paar ribben. Hij kon er niets aan doen.”
hij sloeg je met een pook en je bleef één dag bewusteloos. Over het algemeen kunnen mensen er dan veel aan doen. Meisje, je kunt me alles vertellen.”
“Goed. Laatst kwam ik later dan gewoonlijk thuis... die dag had ik van school gespijbeld. Dat doe ik niet vaak, het was de eerste keer, mevrouw. Echt waar. Het was alleen... Joseph, de jongen waarmee ik die dag door had gebracht, zag dat ik overstuur was vanwege mijn moeder. Zij is een paar weken geleden gestorven. Toen ik thuiskwam, had de school al naar pappa gebeld, om te vragen waar ik was. Pappa was natuurlijk erg boos, omdat ik had gespijbeld. Hij had gewoon een slechte dag. Dat is alles.”
“Niets meer?” Hij verkracht me ook wel eens. Als hij er zin in heeft, anders niet. Maar om dat te zeggen? Nee. Dat is slecht en ik mag geen slechte dingen over pappa zeggen, anders wordt hij kwaad. En dat wil ik ten allen tijde voorkomen.
“Nee, dat is alles.”
“Tanja, ik wil elke dag een gesprekje met je hebben. Dan kunnen we praten voer je vader, over Joseph, want hij is nu je vriendje, nietwaar?”
“Ja.”
“Dat dacht ik al. En ik wil het ook hebben over je ziekte.”
“Mijn ribben zouden binnen een half jaar genezen.”
“Over je Anorexia Nervosa.”
“Jeuj. Mevrouw, ik ben moe.”
“Dan laat ik je voor vandaag met rust. Hier, mijn kaartje. Als er ooit iets is, wat dan ook, kan je me altijd bellen. Aarzel niet. Goed?”
“Jups.”
“Zal ik vragen of je vader binnen komt?”
“Oké.” Stomme maatschappelijke dienst! Ze gaan allemaal nare dingen doen! En pappa dan? Hij zal kwaad zijn, hij zal hartstikke boos zijn!!! “Mevrouw?”
“Ja?”
“Blijft u erbij?”
“Wil je dat?”
“Ja. Maar wil u dat niet tegen hem zeggen?”
“Goed. Waarom?”
“Lijkt me veili... fijner. Het is een rare reden, ik weet niet eens of het een reden is. Het lijkt me gewoon fijner.”
“Goed. Tanja, als hij je weer slaat, moet je dat direct tegen ons zeggen. Dan kunnen we tegenmaatregelen nemen.”
“Oké.”
“Meneer? U kunt binnenkomen.”
“Tanja! Hoe gaat het met je?”
“Ik leef. Sorry pappa, sorry! Het spijt me heel erg, ik had het niet moeten zeggen, het is mijn schuld.”
“Meis, rustig maar. Het komt allemaal goed, ik laat je niet meer alleen. Het is al goed, ik neem het je niet kwalijk. Je kon er niets aan doen. Nu, hoe gaat het echt met je?”
“Ik zit aan de sondevoeding.”
“Te mager?”
“Ze zeggen van wel.”
“Ze hebben gelijk. Je bent te mager. Dat is echt slecht, je moet meer eten. Eet je nu gewoon?”
“Nee. De sondevoeding is al genoeg. Ik heb geen honger.”
“Verdomme Tanja, dat zeg je altijd! En ondertussen ben je zo iel als de pest!”
“Sorry! Ik weet dat het slecht is...”
“Het is niet slecht, het is dom! Je helpt jezelf naar de vernieling! Maar dat is nu niet erg meer. Alles komt goed, geloof me. Straks, als je het ziekenhuis weer uit mag, komt alles goed. Dan zijn we weer bij elkaar, dan zal ik je verzorgen, samen komen we er doorheen, deal?”
“Oké...”
“Ik heb wat voor je meegebracht. Kijk, maak het maar open.”
“Wauw, een zakmes. Bedankt.”
hij is nog van je echte vader geweest. Je weet dat je vader bergbeklimmer was? Dit was zijn mes. Zie je dat het zelfs een hoogtemeter heeft?”
“Ja. Het is mooi. Dank je wel, pappa.”
“Graag gedaan. Moet je niet rusten?”
“Ja.”
“Dan ga ik. Ik kom nog wel eens lang, oké?”
“Jep. Dag pappa.”
“Dag meisje van me.”
“Tot ziens, Tanja. Ik ga nu ook naar huis, morgen kom ik weer terug.”
“Dag mevrouw van Veen. Bedankt voor alles.”

Wow. Dat ging beter dan verwacht. Ik dacht echt dat pappa heel kwaad zou zijn en me zelfs... Brr, laat ik dat maar niet aan denken. Het ging goed en daar draait het om. Laat ik maar wat gaan slapen. Misschien komt Joseph straks nog, daar wil ik goed voor zijn uitgerust. Alles is zo vermoeiend...

“Dacht je dat het zo makkelijk ging?”
“Pappa!”
“Jij vuile smiecht! Ik zal erop wachten tot je thuiskomt, dan zal je wat meemaken! Je zal wensen dat je nooit geboren was! Je hebt me verraden! En ondertussen hang je het heilige boontje uit, je wilt gewoon dat mensen medelijden met je krijgen! En dat zullen ze krijgen, medelijden! Ze zullen denken wie dat meisje in de kist met de witte anjers is! Iedereen zal denken hoe zielig dat meisje is, overleden op haar zeventiende! Ze was nog zo jong, wat was het toch een ongelukkige val van de trap, nietwaar? Dat zullen ze zeggen, dat zullen ze denken! Trut die je bent! Als je het lef maar niet hebt om meer te vertellen dan dat je nu hebt gedaan, begrepen?”
“Ja pappa, sorry pappa! Maar wil je alsjeblieft je hand van mijn ribbenkast afhalen, het doet pijn! Het is nog niet genezen, alsjeblieft!”
“Ocharme... Arm klein meisje. Dat is zo ziekjes, niet? Arme kleine. Kom maar bij pappa, hij zal je troosten. Hij maakt alles wel goed, kom maar.”
“Pappa, nee.”
“Niet huilen liefje. Ik ga alles weer goed maken.”
“Mm...”
“Niet huilen. Je bent het mij verschuldigd. Kom eens hier.”
“Ik wil het niet...”
“Shhht. Niemand kan je horen, de zusters hebben lunchpauze en het is nog geen bezoekuur. Stil maar, het is snel voorbij. Pappa heeft je gemist.”
Ik wist dat er niets zou veranderen. Het is alleen maar erger geworden. Pappa kan me nog steeds ver... verkrachten. En ik krijg nu ook sondevoeding. Alles is klote. Vervloekt.
Nee, verdoem me! Niet die tong! Gadverdamme, I hate frenchkissing! Jakkes!
“Niet zo tegenstribbelen, lieverd.”
“Hé, wel godverdomme, laat haar met rust, vuile schoft! Klootzak, ga van haar af! Tanja!”
“Joseph! Ga weg Joseph, ga weg! Hij zal je vermoorden!”
“Nee! Hij moet van je afblijven, ik zou je beschermen, dat heb ik gezegd!”
“En daar hebben we de geliefde van mijn dochter? Sodemieter jij eens even heel gauw op! Voordat ik je wat aandoe!”
“Laat haar met rust!”
Oh mijn God, Joseph, ga alsjeblieft weg hier! Hij zal je lynchen, dat weet ik zeker! Pappa, laat hem met rust... als ik nu eens... Ja, ik klim uit mijn bed. Met het zakmes kan ik hem wegjagen, voordat pappa hem wat aandoet.
“Joseph, het is goed. Ga weg, alsjeblieft! Hij vermoordt je zo, ga weheeeg!”
“Niet huilen, Tan. Alles komt goed, ik ga je vader wegjagen. Het komt allemaal goed.”
“Nee Joseph, laat hem met rust. Ga alsjeblieft weg, voordat er erge dingen gebeuren.” Laat me het mes alsjeblieft niet te voorschijn halen...
“Jongen, rot je op, of moet ik je wegrammen?”
“Joseph, als je niet weggaat, laat ik je zoweg gaan!” Als ik niet zo huilde, zou het vast en zeker veel stoerder klinken.
“Tan? Dat mes? Wat heb ik je gedaan? Wat doe je nu?”
“Kinders, flikker op!”
“Pappa, niet slaan! Laat hem met rust!”
“Oh!” Oh mijn God! Wat heb ik gedaan? Pappa deed het, hij sloeg hem en toen kwam Joseph in het... Ik heb hem vermoord! Hij viel in mijn mes, het is mijn schuld!
“Joseph? Nee, het spijt me! Ik wilde alleen maar dat je wegging, niet dat er zulke dingen gebeurden! SORRY! Ga niet dood, alsjeblieft! Ik wilde het juist voorkomen... pappa, jij deed het!” Nu zal ik wel praten, het is allemaal zijn schuld! “Huh? Pappa? Waar ben je? AAAHHHHH! Hij is weg! Nu krijg ik de schuld en sterft Joseph! Verdoem me!!! HELLUP!!!!!”
Waar blijven alle mensen nou? Nu heb ik een keer hulp nodig en komt er niemand! “HELP! Joseph, blijf leven, ga niet dood!”
“Tanja? Had je me geroepen? Wat is... Verdraaid, wat is hier gebeurd? BRANCARD NODIG IN KAMER B11!!!”
“Ik deed het niet expres, echt waar! Pappa kwam en hij... Joseph kwam binnen toen hij... Gaat hij dood?”
hij heeft hulp nodig. En jij hoort in bed te liggen. Hup, je staat in de weg. Is dit jouw mes?”
“Ja... Pappa gaf het me vandaag... En nu is hij.. Joseph!”
“Maak baan, maak baan! Mensen, laat me erbij! Hup, leg de knul op de brancard! Hij moet onmiddellijk naar de OK!”
“Ik bedoelde het niet zo...”
“Naima, blijf jij hier? Ze heeft steun nodig en ik wil weten wat er is gebeurd.”
“Ja, dokter.”

“Waar gaan jullie met hem naar toe? Komt hij er weer bovenop?”
“Shhht maar. Hier, drink wat thee. Kalmeer eventjes.”
“Wat gaat er nu gebeuren?”
hij wordt geopereerd. Wat is er gebeurd? Jullie mochten elkaar toch zo graag?”
“Dat mogen we nog steeds. Maar nu haat mij me vast en zeker!!! Ik wilde het helemaal niet doen! Alleen werd ik wakker gemaakt door een dikke mevrouw van de maatschappelijke dienst! Rode lippenstift, gepermaneerd haar. Zei dat pappa buiten stond te wachten. Ze vroeg dingen aan me, wat pappa allemaal deed en waarom hij me sloeg! Ze wilde alles weten, maar dat wilde ik niet vertellen. Ze mochten het niet weten! En pappa gaat me vermoorden! Hij vermoord me als ij weet dat ik het heb gezegd! Ik heb het nog niet gezegd, maar nu ga ik het doen! Ik vind het niet meer leuk! Ze kunnen de pot op met het Derde Gebod van de Grote Drie Geboden! Sorry moeder, ik weet dat het fout is, maar ik zwijg niet langer! Pappa kwam binnen, toen de maatschappelijke mevrouw dat aan hem vroeg. Eerst zou hij alleen met mij in een kamer zijn, maar toen ik vroeg of ze erbij wilde blijven, deed ze dat. Pappa kwam binnen en deed heel lief. Vroeg hoe het met me ging en zo... hij gaf me dat mes, het was eerst van mijn echte pappa. Die was bergbeklimmer. Toen hij weg was, ging ik slapen, werd ik later door hem wakker gemaakt! Hij was boos... “
“En toen?”
“Ik zei dat het me speet, eerlijk waar! Ik heb hem helemaal niet uitgedaagd, maar hij wilde het toch doen... Ik zei dat ik het niet wilde, maar het maakt hem niets uit... Hij trok me naar zich toe en begon me te omhelzen. Ik zei dat hij me pijn deed, omdat mijn ribben gebroken zijn. Het maakte hem helemaal niets uit! Hij begon me overal kussen te geven, terwijl ik hem wel probeerde te duwen... Het maakte helemaal niets uit... Zijn hand deed hij onder mijn pyjamajas. Hij voelde aan het verband en ging naar boven. Betastte mijn borsten. Kneep er in. Ik stribbelde tegen en huilde zachtjes, dus hij begon te tongen met me. Ik klemde mijn tanden op elkaar, maar dat leverde een mep in mijn gezicht op...”
“Hier, een zakdoek. Vertel maar verder, dat lucht op.”
hij ging op het bed zitten en trok de deken wat naar beneden. Tot hier, tot mijn dijbenen. Zijn ene hand had hij op mijn achterhoofd, hij dwong me te tongen. De andere hand deed hij in mijn pyjamabroek. In mijn onderbroek. Hij... Zo bleef hij een tijdje aan de gang. Toen kwam Joseph binnen! Ik wist dat pappa heel boos was, omdat Joseph binnen kwam. Hij vindt dat nooit fijn, als hij zo gestoord wordt. Ik riep tegen Joseph dat hij weg moest gaan, maar die wilde mij redden. Ik wilde dat hem niets overkwam, dus ik dacht dat als ik hem met een mes, het mes van mijn echte pappa, zou bedreigen, dat hij dan weg zou gaan. Het zou de beste oplossing zijn. Pappa zou dan eventjes zijn gang gaan, dat zou ik ook wel overleven! Het was niet de eerste keer... dat pappa dat deed. Maar het werkte niet! Pappa en Joseph stonden als hete furies tegenover elkaar en wilden elkaar aanvliegen. Maar Joseph zou dat niet overleven! Hij zou sterven en dat is slecht!!!”
“Wat gebeurde er toen? Joseph en je vader stonden dus tegenover elkaar, klaar om te vechten. Waar was jij?”
“Ik was uit mijn bed gekomen en stond achter Joseph. Ik zei tegen hem dat hij moest gaan, maar hij wilde dat niet doen. Hij draaide zich om naar mij en toen duwde pappa hem. Hij kwam terecht in het mes... het is allemaal mijn schuld!”
“Het is je schuld niet. Je kon er niets aan doen. Meisje, dit leert ons dat wapens slecht zijn.”
“Maar hij kwam terecht in mijn zakmes!”
“Je vader duwde hem. Dat is jouw schuld niet, dat is de schuld van je vader. We gaan de politie nu bellen, zodat er een proces-verbaal opgemaakt kan worden. Je vader moet aangepakt worden.”
“Kunnen we de maatschappelijke dienst ook bellen? De dikke mevrouw heeft een kaartje achtergelaten. Ik wil haar graag bellen.”
“Goed, ik ga even een telefoon halen. Blijf maar rustig in bed liggen.”

“Hier ben ik weer. Waar is het kaartje van de maatschappelijk werkster? Ah, hier heb ik het. Nul zes, zeven twee drie acht... Hier, hij gaat over.”
“Hallo, met Tanja.”
“Tanja? Ah, het meisje in het ziekenhuis. Wat is er, kind?”
“Mijn vader... Ik heb u niet alles verteld.”
“Wil je dat ik naar je toekom, of wil je het nu vertellen?”
“Er is een ongeluk gebeurd. Ik geef u de zuster wel even, zij kan het u bondiger vertellen. Maar kunt u hier ook naartoe komen? Ik wil pappa nooit meer zien.”
“Oké, geef de zuster eerst maar. Dan bespreken we daarna wat we allemaal gaan doen.”
“Tot ziens.”

“Kunt u het haar uitleggen, zuster?”
“Natuurlijk, geef de telefoon maar. Hallo? U spreekt met zuster Naima Jardo, van het Pieterpaul ziekenhuis. Er is zojuist...”
Hoe zou het nu met Joseph gaan? Hopelijk komt hij er weer bovenop. Pappa, ik haat je! Het maakt me allemaal niets meer uit, welke geboden ik breek. Pappa moet gepakt worden. Niemand, maar dan ook niemand mag Joseph wat doen. Hij had hier helemaal niets mee te maken, pappa, verdomme! Klootzak!
Ik ben moe... Verdoemde vermoeidheid!
“Ik heb alles net aan mevrouw Anita van Veen verteld. Ze gaat onmiddellijk een aanvraag indienen om de adoptie ongedaan te maken, hiervoor gaat ze samenwerken met de politie. Je komt voorlopig onder voogdij van de staat te staan, maar dat zal ze straks nog uitvoerig bespreken. Eerst moet je uitrusten. Zo kom je helemaal niet aan rust toe en dat komt het genezingsproces niet ten bate.”
“En Joseph?”
“Die ligt nu in de O.K., neem ik aan. Ga jij nou maar slapen.”
“Ik ga niet slapen voordat ik weet hoe het met hem gaat. Ik wil weten hoe het met hem gaat!”
“Meisje, je doet moeilijk! Mijn taak is om jou te laten rusten, dus werk nou mee!”
“Ik wil eerst weten hoe het met hem gaat! Kunt u het niet, alstublieft, eventjes navragen?”
“Ik ben zo terug. Maar ik beloof niks, je moet geluk hebben, wil ik weten hoe het met hem gaat.”
“Oké. Tot zo. En bedankt!”
“Ja, ja. Rust ondertussen nou wat uit.”
“Zal ik doen...” Nou mens, schiet op! Zou hij nog leven? Zijn vader en moeder zullen vast en zeker heel boos op me zijn... Op heel mijn familie welteverstaan! Ze zullen mij de schuld geven, ik weet het bijna zeker... En wat als die zuster alleen tegen mij zegt dat ze naar Joseph gaat kijken? Dan kom ik helemaal niets te weten, terwijl Joseph ondertussen de meest vreselijke dingen over me denkt! Stel dat hij nu al wakker is, dan kan ik hem helemaal niet zien... dan kan ik er niets aan veranderen. Ik kan er nu al niets aan veranderen. Hij zal het me kwalijk nemen. Hmpf...
Misschien moet ik dan eventjes mijn ogen dicht doen. Het heeft geen zin om wakker te blijven, dus dan kan ik ze net zo goed even dicht doen. Eventjes maar, dat maakt toch niet uit? En het kussen is zo heerlijk zacht... Een klein momentje maar. Slapen...

Goedemiddag, mijn naam is Anita van Veen. Ik kom voor Tanja, zou ik er door mogen?”
“Nee. Het meisje moet rusten en ik sta erop! Ze heeft al teveel problemen gehad vandaag en nu moet ze echt... Anita van Veen zei u? Aangenaam kennis te maken, ik ben Naima Jardo. Ik ben de zuster die u aan de telefoon heeft gesproken.”
“Aha, hallo. Zou ik niet, voor deze ene keer, naar het meiske mogen? Ik moet een aantal dingen met haar bespreken.”
“Nee, dat mag zeker niet.” Bij Allah, deze dame komt er niet in! Tanja moet en zal rusten! “Ik moet haar ook nog wat vertellen, maar dat heb ik ook niet gedaan, omdat ze moet rusten. We moeten haar vandaag met rust laten. U kunt het wel met mij bespreken.”
“Nee, daar heb ik niet veel aan. Kan ik wachten tot ze weer wakker is?”
“Liever niet. Dan gaat ze al bezoek krijgen.”
“Van wie, als ik vragen mag?”
“Joseph. De jongen heeft het overleefd, maar het was maar net. Het had niet veel gescheeld of hij zou dood zijn.”
“Waar is hij getroffen?”
“Het mes kwam nét niet in zijn maag. Als het ook maar een paar millimeter meer naar rechts kwam, zou de jongen er niet meer zijn. Hij ligt nu in een bed, hier in de buurt. Hij is in de war.”
“Waarom?”
“Tanja stak hem neer, weet u wel? Tussen geliefden komt dat meestal als een shock.”
“Uiteraard ja. Het was me eventjes ontschoten. Heeft u enig idee wanneer ze wakker zal worden?”
“Ik heb geen flauw idee. Maar zoals ik al zei, vandaag mag ze geen bezoek meer ontvangen.”
“Lastig. Ik moet toch echt...”
“Vandaag mag ze geen bezoek meer ontvangen. Ik blijf bij mijn mening, als u het persé wilt, moet u naar de hoofdzuster gaan. Misschien dat zij er anders over denkt.”
“Dan ga ik dat doen. Bedankt voor de tip. Ik begrijp dat u uzelf gewoon aan de regels moet houden. Het gekke is dat ik mijn regels opvolg, maar goed. Tot ziens.”
Vervelende vrouw! Ambitieus zijn is één ding, maar wat zij doet... goed, ik heb haar naar de hoofdzuster gestuurd, dat is slim gedaan. Wat die ook zegt, ik volg mijn regels op. Dat worden goede punten, bij het eindverslag van de stage!

“Naima? Mevrouw hier heeft overleg met mij gepleegd en ik ben van mening dat ze, gezien de situatie, wel eventjes naar Tanja mag, het moet alleen niet gekker worden, u mag alleen bij het meisje, goed? Ik weet niet of die agenten hier bij u horen, maar die moeten buiten wachten.”
“Die horen inderdaad bij mij. Als ze buiten moeten wachten, is dat ook geen probleem. Ze moesten het proces-verbaal laten ondertekenen, maar ik neem aan dat ik dat ook wel kan laten doen. Dank u wel.”
“Het is goed. Naima, goed geregeld deze situatie. Daar zal ik, bij je beoordeling, op het eindverslag, zeker aan denken.”
“Mevrouw? Het is eigenlijk wel noodzakelijk dat de agenten binnen mogen komen. Als ze dat niet mogen, hebben we geen zaak tegen de adoptievader en is hij dus binnen de kortste keren weer op vrije voeten.”
“Nou, voor deze éne keer dan. En ik sta maar één agent toe, niet meer!”
“Ik dank u wel.”


“Tanja? Wordt eens wakker, ik ben het, Anita van Veen. Ik heb hier een proces-verbaal bij me, kan je dat even ondertekenen? Ik heb het samen met de politie opgesteld, er staat in dat je vader je herhaaldelijk heeft verkracht. De politie wil nogmaals langskomen, zodat je kunt vertellen wat er is gebeurd. Dit is slechts een aanklacht, we kunnen je vader pas goed pakken op hetgeen dat hij Joseph heeft aangedaan. Voor dat kan gebeuren, moet je alles nogmaals aan de politie vertellen, kan je dat doen?”
“Goedemiddag.” Ze weet ook echt niet hoe je mensen met goed nieuws wakker kan maken, of heb ik het nou fout? Hé, ik zou te horen krijgen hoe het met Joseph gaat! “Hoe gaat het met hem? Is hij in orde?”
“Ik weet het niet, de politie is naar je vader toe. Ze pakken hem nu op, waarschijnlijk zit hij nu goed opgesloten in de gevangenis.
“Ik bedoel Joseph. Het maakt me niet uit hoe het met pappa gaat. Voor mij hoeft pappa niet meer te leven. Ik wil hem niet meer zien. Het is echt genoeg geweest.”
“Je hebt dus echt besloten dat je het achter de rug wilt hebben?”
“Ja. Hij mag dit niet meer doen. Wat hij bij mij deed, oké, dat is één ding. Maar hij zat aan Joseph! Wat hij bij mij heeft gedaan maakt me niks uit, dat verdiende ik gewoon. Alleen de dingen die hij bij Joseph heeft gedaan! Hij sloeg, duwde hem! Vervloekte man! Hij is te ver gegaan.”
hij ging al te ver op het moment dat hij zijn vingers niet van jou kon houden. Onthoud dat goed, Tanja. Niemand mag zulke dingen bij andere mensen doen. Niet bij Joseph, niet bij jou, bij niemand niet. Hij zit fout en nu gaan we hem straffen.”
“Dat gaan we zeker doen. God kent genade, maar ik ben boos. Ik wil hem te pakken nemen.”
“Ben je er klaar voor om het aan de agenten te vertellen?”
“Ja.”
“Dapper, heel dapper.”
“Meneer? Komt u binnen, ze is klaar om het verhaal te vertellen.”
“Goed. Hoi, ik ben Willem Jordaan. Ik ben agent, sinds veertien jaar. De bedoeling is dat je eerlijk vertelt wat er allemaal is gebeurd. Je hoeft niet bang te zijn, alles zal goed komen. Ik ga het gesprek opnemen, met deze memorecorder. Hij is nu nog niet aan, ik zet hem zodadelijk aan. Heb je nog vragen?”
“Wat moet ik allemaal vertellen? Alleen wat vandaag, daarstraks gebeurde?”
“Wat zou je nog meer moeten zeggen?”
“Dat mij pappa het prettig vond mij te... Nou, daar aan te raken. En me te... Gewoon, hij vond en vind het prettig om slechte dingen bij me te doen.”
“Laten we eerst beginnen bij vandaag. De bandrecorder staat aan, Tanja, vertel maar wat er is gebeurd.”
“Nou, ik werd wakker gemaakt, hier, door mevrouw van Veen. Ze vertelde me dat pappa buiten stond. We hadden het eerst over hetgeen dat pappa me heeft aangedaan, namelijk mij het ziekenhuis in slaan. Ik heb twee gebroken ribben gekregen, waarvan er eentje zelfs is verbrijzeld. Dat komt door pappa. Hij werd keer kwader dan normaal, omdat de school had gebeld dat ik spijbelde. Dat was eenmalig, op een donderdag. Donderdag de vijfde, van december geloof ik. Het was toen Sinterklaas. Ik spijbelde omdat Joseph zag dat ik heel erg overstuur was. Dat kwam door de dood van mijn moeder zo’n anderhalve week geleden. Joseph vroeg waarom ik even niet op school was gekomen en ik vertelde dat mijn moeder was overleden. We gingen die dag naar zijn huis, nadat we wat thee hadden gedronken in een café in de buurt. We hadden toen veel gepraat. Dat was echt fijn. Ik knapte er veel van op. Toen ik thuiskwam, was pappa heel boos, vanwege het telefoontje van de school. Hij schold me uit en vroeg waar ik had gezeten, noemde me een hoer, een slet, ga zo maar door. Begon me te slaan, later pakte die de pook er bij. Ik werd bewusteloos en kwam via school, de volgende dag, in het ziekenhuis.
Ik heb anorexia, dus daarom lig ik nu aan de sondevoeding. “k Zie u zo kijken naar die slangetjes... Goed, pappa mocht dus binnenkomen, vandaag. Mevrouw van Veen bleef er op mijn verzoek bij. Toen was pappa erg aardig. Gaf me zelfs een mes, dat van mijn echt, biologische pappa is geweest. Een hoogtemeter zat er zelfs op. Hij was namelijk bergbeklimmer. Pappa ging weg en mevrouw van Veen ook. Ik ging slapen en later maakte pappa me héél erg boos wakker. Ging allemaal enge dingen zeggen, dat ik slecht was, hem verraden had en dat ik dood zou gaan. Dat ik dan pas echt medelijden zou krijgen. Hij zei erg veel. Na een tijdje stopte hij met praten en wilde hij me troosten of zo. Dat was zijn motief ten minste. De waarheid was, dat hij gewoon wilde neuken. Sorry, dat zei ik niet netjes. De waarheid was, dat hij gewoon seks wilde hebben. Hij begon me te knuffelen, kwam op mijn bed zitten en begon onder mijn pyjamajas te voelen. Kneep in mijn borsten, u kent het vast wel. Hij gaf me overal kussen, wat ik haat. Daarna begon hij te tongen. Van alle dingen waar ik een hekel aan heb, is zijn natte, glibberige rottong wel het ergste. Hij deed zijn hand hier, op mijn achterhoofd, zo dwong hij me mee te kussen. Ik deed dat niet. Ik deed dat helemaal niet, ik doe dat nooit. Het is smerig.”
“Wil je even pauzeren?”
“Nee. Ik ben hiermee begonnen, dan maak ik het ook af. Maar mag ik wat water?”
“Natuurlijk. Alsjeblieft.”
“Bedankt. Goed, hij was me aan het kussen en betastte me. Hij trok de dekens omlaag, tot op mijn dijen. Met zijn ene hand hield hij mijn hoofd nog steeds vast en blind, op de tast, ging de andere smerige hand naar beneden. In mijn pyjamabroek. In mijn onderbroek. Hij voelde de hele tijd. Dit heeft hij vaker gedaan, maar meestal kwam er dan ook seks van. Nu verijdelde Joseph het. Hij kwam binnen en riep dat pappa van me af moest gaan. Ik huilde, de hele tijd al. Eerst was het zachtjes binnensmonds gesnik, omdat pappa... Me de mogelijkheid niet gaf tot echt huilen. Hij wilde dat ik stil was.
Ik wilde dat Joseph wegging, omdat papa hem zou vermoorden. Echt waar, hij zou hem zonder problemen de nek om kunnen draaien. Hij is zo groot en sterk... Overal trouwens. Ook daar, daar beneden. Ik riep naar Joseph “GA WEG!”, Omdat hij niet gewond mag raken. Hij en pappa stonden heel dreigend naar elkaar, tegenover elkaar. Pappa keek hem ziedend aan en Joseph keek heel serieus, hij wilde persé dat pappa weg zou gaan. Ik klom uit mijn bed, met het mes uitgeknipt. Ik wilde Joseph laten zien dat ik gewapend was en dat hij dus weg moest gaan! Hij kon wel vermoord worden... Pappa is zo sterk, dat één klap van hem al dodelijk is... Ik zei nogmaals tegen Joseph dat hij weg moest gaan, hij draait zich naar me om en pappa slaat hem... Het is allemaal mijn schuld. Joseph kreeg zó”n knal, dat hij zij evenwicht verloor... Viel recht in het mes... Míjn mes.
Ik riep om hulp, maar niemand kwam. Ik wilde nog tegen pappa zeggen dat hij een kloterige rotzak was en mijn vader niet meer was, maar hij was weg. Sorry, dat was echt te grof. Dat neem ik terug. In ieder geval kwamen de dokters wat later. Toen kwam er ook meteen chaos. Ik werd weer in bed gelegd. Ze wilden dat ik ging slapen, zuster Naima Jardo bleef bij me en stelde me gerust. U weet de rest, als het goed is. De maatschappelijk werkster, mevrouw van Veen, werd gebeld en u ook. Dat was het wel zo’n beetje.”
“Oké. Dat is een vervelende dag geweest. Het spijt me voor je, dat echt. Zoiets verdient een mens niet en zeker niet zo’n meisje als jij. Ben je bereid dit alles onder ede te verklaren?”
“Kunnen we pappa zo te pakken krijgen?”
“Ja. Dat is de beste manier.”
“Dan ben ik daartoe bereid. Zonder twijfel. Moet ik nog ergens krabbelen?”
“Wij, mijn collega en ik, gaan nu naar het bureau en stellen het proces-verbaal op. Later deze dag komen we langs, met het hele rataplan. Dat moet je dan even ondertekenen.”
“Niets meer? Weten jullie zeker dat alles volgens het boekje is gegaan? Ik bedoel, alles hoort volgens het boekje te gaan, zodat pappa rechtvaardig is behandeld en dus niet later, bij het proces door een stomme, gemene advocaat gepakt vrijgesproken wordt door een foutje in de procedure.”
“Maak je daar maar geen zorgen over. Alles is geregeld, ik zie je vanmiddag dan weer.”
“En de verkrachtingen? Kan ik daar nog wat aan doen?”
“Ja. Wil je dat nu ook doen?”
“Ja. Ik wil hem niet gewoon te pakken nemen, ik wil hem goed te grazen nemen. Op alle fronten val ik aan. Moet ik nu weer een heel verhaal afleggen, of volstaat het als ik zeg dat hij me vaak verkrachtte, op willekeurige tijdstippen, op willekeurige locaties?”
“Willekeurige locaties?”
“Ja. We waren een keer in de bioscoop, het was de film Sneeuwwitje. Hij moest van moeder met mij naar de film, om kennis te maken. Daar verstond hij echter heel wat anders onder. Hij begon me overal aan te raken, terwijl er kindertjes naast ons zaten. Hij stopte zijn vinger in me, hield mijn mond dicht, zodat ik niet kon schreeuwen. Ik wilde ook niet schreeuwen, daar schaamde ik me veel te veel voor. Hij deed me ook pijn, door de paar schaamhaartjes die ik kreeg, uit te trekken. Vanaf dat moment heb ik ook een hekel aan het epileren van haar. Dat was de bios. Voor de rest heeft hij me thuis vaak verkracht. Omdat ik niet at, werd ik niet meer ongesteld. Ik voelde me te lelijk, daarom at ik niet. Nu wil ik het nog steeds niet, maar daar moet ik aan gaan werken. De verkrachtingen gingen gepaard met geweld. Hij gebruikte zijn eigen piemel niet altijd. Soms was het een bezemsteel, voedsel... Geen leuke dingen. Heeft u hier genoeg aan?”
“Meer dan genoeg. Tanja, dank je wel. Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat die klo... man niet bij je kunt komen. Er is nu een groep agenten naar hem toe en hoogstwaarschijnlijk hebben ze hem al opgepakt. Tot ik hoor dat hij daadwerkelijk is gearresteerd, blijft mijn collega hier, voor je deur. Hij zal geen twee meter bij je in de buurt komen. Geloof me, we kunnen dit aan. Hij zal hangen.”
“Houdt u me op de hoogte?”
“Dat zal ik zeker doen.”
“Dan wil nu nog één ding weten, iets dat ik de hele tijd al vraag: hoe gaat het met Joseph?”
“Die vraag kan ik beantwoorden, Tanja.”
“Nou?”
hij leeft nog. De zuster zei tegen me dat hij net niet in de maag is getroffen, het scheelde maar een haartje.”
“Tan?”
“Joseph? Ben je in orde? Ze zeiden dat je... Je zag er zo bleek uit, ik dacht dat je dood was! Sorry, het spijt me zo erg, ik had je helemaal niet willen... Ik... het spijt me!”
“Het is goed, ik weet dat je het niet expres deed. Wie zijn dit?”
“Dit is een agent, agent Willem heet hij. Willem Jordaan. En dit is een maatschappelijk werkster, Anita van Veen. Het spijt me zo...”
“Het is goed. Ik weet je het zo niet af had willen doen lopen.”
“Ik was zo ongerust... Sorry... Echt, ik bedoelde het niet zo. Sorry!”
“Shhht. Het is goed. Alles is in orde, kijk, ik leef nog. De dokter zegt dat ik er een litteken aan overhoud, maar dat is niet erg. Meisjes vallen op littekens, of ben jij de uitzondering op de regel?”
“Haha”
“Wat?”
“Ik was zo ongerust... En nu doe je er zo luchtig over... Dat is vreemd, maar leuk.”
“Jongelui, moeten wij soms even weggaan?”
“Eum, nou, laten we dit eerst even snel afhandelen, meneer Jordaan, zijn wij zo klaar? Dan hoor ik in de loop van de middag nog van u. Heel erg bedankt voor alles, ik hoop dat we pappa, Henk, zo te grazen kunnen nemen. Aan mij zal het in ieder geval niet liggen. En mevrouw van Veen, moeten wij nog dingen bespreken?”
“We zijn inderdaad klaar. De agent blijft hier voor de deur staan. Tot horens, Tanja.”
“Wij tweeën moeten nog wat regelen, Tanja. Nu sta je onder voogdij van de staat, weet je wat dat inhoudt?”
“Nee. Maar kan dat later? Ik ben moe.”
“Goed. Dan kom ik morgen weer langs. Tot morgen.”
“Doeg.”
“Tot ziens!”

“Jij bent druk, zeg! Straks moet ik nog nummertjes gaan trekken.”
“Voor jou maak ik tijd. Kijk, ze zijn meteen de deur uitgewerkt. Joseph, het spijt me echt. Ik schaam me zo erg, maar ik wilde je beschermen tegen hem. Hij is zo sterk, dat hij je met één klap dood kon maken. Dat kan hij nog steeds, trouwens.”
“Het is niet erg, joh. Ik begrijp het wel, je wilde voorkomen dat hij me de nek omdraaide. Het principe is goed, alleen de uitvoering ervan had een averechtse uitwerking.”
“Dat had het zeker...”
“Hoelang doet hij dit al?”
“Je bedoelt zeker “deed”, nietwaar?”
“Ja.”
“Sinds mijn moeder hem leerde kennen, dus rond mijn zevende. Ik schaam me er voor. Tot vandaag hield ik het angstvallig geheim. Ik heb wel gebiecht, vanochtend. Dat was een hele opluchting, ik kon alles aan de pastoor vertellen. Hij zei me ook naar de maatschappelijke dienst te gaan en te vertellen wat Henk deed. Ik durfde toen nog niet. En ik dacht dat, zolang hij mij alleen maar kwaad deed, het allemaal niet zo erg was. Ik verdiende het. Nu denk ik soms nog steeds zo, maar het neemt snel af. Zelfrespect of iets dergelijks. Hij kwam vandaag aan jou. Toen knapte er iets in me. Ik had er helemaal genoeg van. Ik wilde die tong van hem niet meer bij me, ik kreeg zo’n grondige hekel aan hem! Aan mij komen is één ding, maar toen hij aan jou kwam...
Ik heb het aan de politie verteld, met het commentaar dat ik hem wil pakken. Ik wil het hem zo erg betaald zetten, ik wil wraak!”
“Dan zul je wraak krijgen. Maar zorg er ook voor dat je beter wordt, oké?”
“Jazeker. Ik doe mijn uiterste best. Ik wil echt beter worden.”
“Laten we dan met z”n tweeën beter worden. Dat kan, toch?
“Zeker. Joseph, neem je het me echt niet kwalijk?”
“Helemaal niet. Je kon er niets aan doen, als ik het geloof, waarom geloof jij het dan niet?”
“Ik geloof het wel. Ik ben alleen nog wat geschrokken.”
“Maak je geen zorgen. Alles, maar dan ook alles komt goed. En nu moet ik er weer vandoor, de zuster wordt anders kwaad!”
“Vast niet, ze valt wel mee hoor, als je haar wat beter kent.”
“En jij kent haar wat beter?”
“Nee, maar het zou toch kunnen? Ik wil niet dat je weggaat, blijf gewoon hier, bij mij.”
“Ik zit in een rolstoel!”
“Dan kom je er uit en ga je bij mij op bed liggen.”
“Schuif eens op.”
“Hou me in je armen, blijf bij me... Laat me het allemaal vergeten, alsjeblieft.”
“Kom maar. Sluit je ogen, denk aan een prachtige groene weide, met bloemetjes en bijtjes, grote gele zonnebloemen en een schitterende blauwe lucht. Entspann.”
“Laat me niet alleen.”
“Shhht.”

“Goedemiddag, Tanja?”
“Jah?”
“Tisser?”
“Nou, ik wil Tanja graag even spreken.”
“Die slaapt nog half.”
“Hier wil ze wel wakker voor worden.”
“Wat is er dan, agent?”
“Ah, je bent wakker. Nou, ik heb hier het proces-verbaal. Of je het even wilt ondertekenen. Kijk, hier, hier en hier.”
“Alstublieft.”
“Dank je. Je vader is nu...”
“ADOPTIE vader.”
“Sorry. Je adoptievader is nu gevangen genomen en wordt ondervraagd. Hij krijgt het niet makkelijk, dankzij jou.”
“Dat is fijn. Wanneer kan hij veroordeeld worden?”
“Dat duurt nog eventjes. Het kan een paar maanden duren, maar ondertussen doet de maatschappelijke dienst haar best om de adoptie zo snel mogelijk ongedaan te maken. Binnen één maand is dat geregeld. Een straatverbod zal er ook aankomen, maar dan voor dit ziekenhuis.”
“Loopt die gek dan nog los?”
“Nee jongen, hij loopt niet los. Het is gewoon dubbele voorzorg, agent Jordaan stond er op dat er ook een straatverbod zou komen.”
“Bedank hem voor me, wilt u?”
“Zal ik doen. Goed jongelui, ik ga er weer vandoor. Fijne dag verder en beterschap!”
“Bedankt. Tot ziens!”

“Dat is goed nieuws, nietwaar?”
“Ja Joseph, dat is heel goed nieuws. Het beste nieuws van de dag, om precies te zijn. Op het feit dat jij nog leeft na, natuurlijk. Het gevecht gaat beginnen.”
“We redden het wel. Ben je nog moe?”
“Kapot op.”
“Ga dan maar verder slapen. Het is pas drie uur, dus je dan nog fijn lang slapen. Uitrusten...”
“Slaap lekker.”


“Tanja? Ik wilde even melden dat Joseph in orde... Goh, als ze dat nu nog niet weet. Hé, Joseph, ga eens gauw naar je eigen bed! Kom op, wakker worden!”
“Mag ik niet... heel even, ze was bang.”
“Nee, het reglement van het ziekenhuis wil dit niet. Anders kom ik in de problemen. Kom op, ik help je wel even.”
“Mag ik niet, eum... Kan er hier nog een bed komen?”
“Jongen, overdrijf niet zo. Je moet naar je eigen bed, dat weet je zelf ook wel. En als je niet meewerkt, laat ik je overplaatsen, naar een andere afdeling. Het is maar een weekje, dat je hier moet blijven. En kijk eens hoe laat het is! Acht uur, dat is veel te laat voor jou om nog wakker te zijn!”
“Maar ik ben achttien!”
“En gewond. Ga nu rusten, je ouders zouden dat ook willen.”
“Oké...”
“Kom, leun even op mij. En dan... Huppatee, in de rolstoel. Zeg maar gedag tegen je vriendin.”
“Doei Tan... Morgen kom ik weer!”
“Dat zullen we nog wel zien. Eerst slapen, jullie.”
“Ze slaapt.”
“Nu jij nog.”


Een hele goede morgen! Ken je me nog, Tanja?”
“U bent Gerda, nietwaar? Van de röntgenafdeling! Ik herken u nog, ja. Hallo.”
“Hoi meid. Hoe gaat het met je? Ik heb gehoord dat je gisteren nogal een onrustige dag achter de rug hebt gehad. Dokter van Woensel heeft staan razen en tieren.”
“Echt waar?”
“Jazeker. Dat niemand zijn patiënt met rust wilde laten en dat het allemaal veel te druk voor je zou zijn. Hij is juist om die reden niet naar je toegekomen, omdat hij wilde dat je rust zou krijgen. Ook heeft hij er aan gedacht om je naar een gesloten afdeling te sturen, mar dat was slechts een grapje.”
“Heeft hij gehoord waar de drukte om was?”
“Ja. De maatschappelijk werkster heeft dat verteld. En hij is de dokter die je vriend er bovenop heeft geholpen! Wist je dat niet?”
“Nee. Ik was nogal bezig met andere dingen. Ik keek alleen maar naar Joseph. Hij moest en zou beter worden, dat was alles dat me kon schelen. Al zou de hele wereld binnenlopen... Ik keek naar Joseph. Ik werd weggetrokken door een zuster, die me vervolgens mijn bed in hielp. Vandaar. Maar het gaat wel goed. Ik slaap veel. En ik krijg voedsel binnen.”
“Hoe vind je dat laatste?”
“Niet zo tof.”
“Maar?”
“Ik heb het nodig. Ik mag niet weer terugvallen, ik ben nu bezig met beter worden, dus dan zal ik dat ook worden. Ik moet het willen! Gisteren, toen Joseph hier was. Hebben we het er ook even over gehad. Hij zei, dat ik hetgeen at ik wilde, kon bereiken. Dan kan ik het ook. Eerst wil ik Henk achter de tralies zetten en voorgoed! De gemenerik zal boeten!”
“Dat is een goede zet. Vergeet alleen niet dat je, in de race om hem alles betaald te zetten, een stevige opdonder van je lichaam heb gehad en dat je dat moet verwerken. Zorg ervoor dat je gezonde eetgewoontes krijgt.”
“Dat probeer ik.”
“Uiteraard. En daarom heb ik voor jou echt Hollandse nieuwe, zoute haring meegenomen. Ik weet dat je nu meteen gaat denken dat het vet is en dat vet slecht is, maar je moet toch gezond gaan eten. Ik laat het hier voor je liggen, eet het op. Het is gezond.”
“Bedankt...”
“Je hoeft geen bedankje te stamelen, maar realiseer je dat ik je wil helpen. Ik ben er om je te helpen.”
“Oké...”
“Dag Gerda, hoe gaat het?”
“Oh, hallo dokter van Woensel. Het gaat goed, ik breng Tanja eventjes een bezoekje. Ik heb toch pauze, maar hij is kort. Dus ik ga weer verder. Beterschap. En ik kom je nog wel een keertje opzoeken.”
“Tot ziens. En bedankt.”
“Doeg.”

“Schat van een mens, nietwaar? En die heeft meteen haring voor je meegenomen. Gut te gut te gut, ze is zo’n lief, warm mens. Geeft veel liefde, sinds haar dochter overleden is. Zulke mensen moeten er meer zijn. En jij kan haar vaker aan je bed verwachten, ze is vastbesloten meisjes zoals jij te laten genezen.”
“Oh. Ze is inderdaad erg begaan met me. Ze is aardig.”
“Inderdaad. Goed, hoe gaat het met je? Ik zie dat je al wat kleur in je gezicht hebt gekregen. En gisteren was je dag veel te druk. Daar gaan we vandaag veel aan doen, jij gaat vandaag rusten.”
“Maar ik ben niet moe.”
“Dat ben je wel. Je hebt gisteren niet voldoende rust gehad. Probeer vandaag zoveel mogelijk te slapen, goed?”
“Oké...”

“Mooi. Dan gaan we over tot de orde van de dag. Omdat je nu nog aan de sondevoeding zit, hoef je eigenlijk niet te eten, maar dat gaan we wel doen. Ik laat de zusters zo een mager, vetarm dieet brengen, wat jij vandaag op moet eten. Ze zullen er ook voor zorgen dat je in het uur dat daarop volgt, met rust gelaten wordt, zodat je in alle rust het eten alleen op kan eten. Nu, je temperatuur. Draai je hoofd eens naar rechts.”
“Zo?”
“Ja, zo. Even stil blijven liggen, ik doe de thermometer in je oor. Één en twee seconden. Piep, hij is klaar. Goed, geen verhoging. Hoe voel jij jezelf? Hoofdpijn, buikpijn, kramp?”
“Nee. Ik voel me wel oké. Alleen voelt mijn maag vreemd.”
“Vreemd?”
“Vol.”
“Dat komt door het eten. Raak daar maar aan gewend, dat is een gevoel dat je nog vele malen zal krijgen.”
“Wanneer mag ik hiervan af?”
“De sondevoeding?”
“Ja.”
“Dat ligt geheel aan jezelf. Als je meer dan veertig kilo weegt, mag je er vanaf. Dat kan nog wel even duren, bij anorexia-gevallen is gewicht erbij krijgen vaak moeilijker dan afvallen. Maar je wordt aan een strakke lijn gehouden, je mag niet naar buiten, je mag niet teveel bewegen, dat zijn allemaal dingen die er toe bijdragen dat je weer snel beter bent. Boven de veertig kilo komt, bedoel ik daarmee.”
“Maar het schiet niet op... Ik weet het, het klinkt heel ondankbaar, maar ik stelde me altijd voor dat als ik aan de sondevoeding zat, ik ook meer wilde eten. Alleen is het tegendeel juist waar! Ik wil alleen maar minder eten, ik voel me misselijk en kan wel kotsen... En niet door de misselijkheid.”
“Dat moet je uit je hoofd laten! We zijn goed op weg, meid! Zolang jij maar doorzet komt het allemaal goed. Je kunt zelf het beste uit je halen, maar ook het slechtste. En als je dat laatste doet, weet je wat er zal gebeuren. Je zal meer en meer afvallen, tot jij jezelf bij Gerda haar dochter kan voegen. Wil je dat?”
“Nee... Maar ik wil ook niet dikker worden. Het is lastig, er trekken twee krachten aan me, de ene zet dat ik moet eten en de andere dat ik deze slangen uit mezelf hand moet rukken, en alles uit moet braken. Ik weet dat ik de eerste keus moet kiezen, maar het is nog zovaak dat ik de tweede wil doen... Ik droom er zelfs over!”
“Wat droom je dan?”
“Dat ik hier lig, met die slangen in me. Door de slangetjes stroomt allemaal vet, puur vet! Ik word alsmaar dikker en dikker, eerst ben ik mollig, dan word ik dik, dikker en uiteindelijk kan ik de deur niet meer uit. Het bed is weggehaald, omdat ik het kapot maakte. Ik lig op de vloer, te baden in het vet. En dat is nog de minst enge droom.”
“Dat is een weerspiegeling van je ergste nachtmerrie. Je kunt er niet veel aan doen, behalve van jezelf houden. Omhels de persoonlijkheid die je bent en niet het lichaam dat je hebt. Aan deze woorden heb je niets, tot je realiseert dat je heel erg fout bezig bent. Realiseer dat nou meisje, anders ga je steeds maar de fout in. Verbetering is nodig, verbeter jezelf dan! Begrijp dat je fout zat en dat je nu een tweede kans krijgt.”
“U heeft gelijk... Ik zat fout, oké, maar het is zo raar, zelfs als ik blij ben dat ik in het ziekenhuis lig en “beter” word, voel ik me nog dik. Ik snap dat niet...”
“Dat is een kwestie van tijd. Zie je nu waarom je veel moet rusten? Als je dat niet doet, ga je er teveel over nadenken en krijg je argwaan jegens alles. Gisteren flipte je toch, even nadat ik weg was gegaan?”
“Ja. Het werd me eventjes teveel. Ik dacht, er zit vergif in die slangen. Ik kreeg het te benauwd.”
“Daarom moet je rusten. Het zijn tekenen van oververmoeidheid, die angstdromen en de gedachten die je hebt.”
“Dan zal ik dat gaan doen... Ik waardeer het echt, wat u, wat iedereen, voor mij doet. Maar het is soms zo moeilijk. Sorry.”
“Geen excuses, die kan je maken door beter te worden. Begin met kleine dingen, zoals deze haring. Eet die eens op, tezamen met hetgeen dat ik zodadelijk voor je laat komen. Je kunt het wel.”
“Goed...”
“Nog vragen?”
“Ja.”
“Namelijk?”
“Mes, vork en een bord. Heeft u dat?”
“Komt er aan. Ik laat een zuster het onmiddellijk brengen. Ik ga weer verder met mijn ronde. Meid, je kunt het. Gewoon doorbijten en koppig zijn tegen de afslankdemonen.”
“Bedankt. Tot ziens, dokter.”
“Tot ziens.”

Daar ben ik mooi klaar mee... Ik moet haring gaan eten, haring! Dat is zo ongelofelijk vet, ranzig en weet ik veel wat nog meer! Hoewel, ik was er vroeger dol op. Ja, dat was zo. Vroeger wilde ik zo veel als dat mogelijk was. Goede oude tijden... Ach wat, ik kan het wel eten! Ik ben ondervoed, dan mag ik het nemen. Ondervoed, tralalala. Dat betekent dat ik niet genoeg voeding, voedsel binnen heb gekregen. Dus ik moet eten, ik kan niet anders. Ik ga een zoute haring opeten. Even wachten op de zuster, voordat die eens binnenkomt...

““Morgen!”
“Hoi. Ik wil eten.”
“Goed zo! Hier, bestek. En ik heb meteen, op bevel van de dokter, een ontbijt voor je klaargezet. Dan kan je toch goed aansterken. Ik weet dat het er veel uitziet, maar begin met kleine beetje te eten. Wat wil je drinken?”
“Thee alstublieft.”
“Kijk eens aan, een lekkere, grote kop thee. Pas op, want hij is nog heet.”
“Oké. Bedankt. Zou u er voor willen zorgen dat het komende uur geen mensen bij me kunnen komen? Ik wil dat graag alleen opeten. Zonder mensen die me aanstaren.”
“Prima. Maar je moet het wel écht opeten, hoor!”
“Ja...” Vervloekt, hoe wist ze dat ik met de gedachte van het raam heb zitten spelen?
“Het is gezond, Tanja. Eet smakelijk.”
“Bedankt... Zit het bestek in die doos?”
“Op dat bord liggen ze, ja. Ik weet dat het eruit ziet als een klein pakketje, maar het eten is heerlijk.”
“Oké.” Ga nou weg! Straks bedenk ik me en wil ik het niet meer eten...
“Als je me nodig hebt, kan je gewoon op het belletje drukken.”
“Oké.”


Voedsel... Hm, eerst die haring maar. Graat weghalen? Nee, is al gebeurd. De staart hoef ik niet op te eten. Kleine stukjes, hele kleine stukjes. Kom op Tanja, je moet eten. Ik zit ook al aan de sondevoeding, ik hoef niet nog eens te eten! Het is lekker. Ik wil het eten. Één hapje maar. Even proeven hoe het smaakte. Het is zo lang geleden... Ik zal dik worden! Dat zal ik niet. Ik kan dit doen, ik moet dit zelfs doen. Ik ben ondervoed. Mager. Verpest mijn botten. Ik heb eten nodig. Kijk, het is gezond! Goed, daar gaat “ie.
Kauwen. Slikken. Slikken! Hm, dat was niet erg. Het was lekker. Maar hoeveel calorieën zaten er wel niet in? Teveel!!! Het moet er weer uit, kots dan, kreng! Nee. Ik hoef niet over te geven. Ik kan het eten. Ik kan dit doen. Het is veilig. Eten is... Eten is goed! En gezond. Was het lekker? Ik proefde zowat niks. Kijk, dat doe ik mezelf allemaal aan! Ik kan niet eens meer proeven of iets wel of niet lekker is! En mijn tandvlees doet pijn... Wanneer het eten pijn doet, maar nog wel nodig is, kan je duidelijk zien dat er iets niet goed is. Iets is hier fout. Goed, hapje nummer twee. Er zijn in het totaal nog maar vijftien stukken, als ik die op heb gegeten, heb ik een halve haring op. Dat is goed, nietwaar?
Ja, dat is goed. Kauwen... Slikken. Ging makkelijker. Hapje nummer drie. Ik ben al zo goed bezig! Ik eet, ik, het meisje met Anorexia Nervosa, eet! Als ik niet eet, laat ik pappa, Henk, me gewoon te grazen nemen! Ja, het is ook zijn schuld! Nee, dat is het niet. Maar ik geef hem wel veel voldoening door niet beter te worden. Inderdaad. Dus eten die haring!

Voor de helft op... Het gaat goed. Ik kan het. Zelfs de tour de France rijden is makkelijker, maar daar hebben we het niet over. Ik moet deze hindernis overwinnen. En ik kan het!
Hapje voor hapje, ik weet dat het langzaam gaat. Maar langzaam is niet slecht. Het kan ook goed zijn. Ik doe goede dingen. Kijk, voor driekwart is het op! Nog maar vier stukjes. Doe ik er goed aan? Ho, stop! Deze gedachte blokkeer ik. Ik doe het heel erg goed, dan ga ik niet meer meieren! I can do this!!!
Het laatste stukje. Nog maar eentje. Zeer tandvlees, maar ik zie de finish. Oké, kom op. Hup, in de mond. Kauwen. Jammie, haring! Meer kauwen. En doorslikken.

Wauw. Helemaal alleen gedaan. Nu wat drinken, thee? Ja, thee. Thee is goed. Joepie, ik ben echt op de goede weg. “Jeuj.”
Maar nu eerst slapen, toch? Ja, ik ben moe. De rest komt later wel. Als die haring ruim een uur heeft geduurd, die Hollandse nieuwe, wil ik niet weten hoelang dat ontbijtje duurt. Dat zijn zorgen voor later.
Hij is nu lekker op! Haha, ik heb het zelf voor elkaar gekregen. Yay to me!

Goodmorning sunshine! Ik ben wakker en actief. Want ik heb gegeten! Goedemorgen, oh wrede wereld, u bent fijn! Ik omhels u! Hoe zou het met Joseph gaan? Hm, misschien mag ik wel naar hem toe. Eens even bellen.
“Hai. Mag ik naar Joseph?”
“Nee, maar hij mag wel naar jou toe. Sinds het ontbijt vraagt hij al naar je.”
“Mag hij dan binnenkomen? Ik heb een haring op!”
“Dan mag hij zeker binnenkomen. Zal ik dit weghalen?”
“Graag. Het ruikt niet al te lekker, als de haring op is.”
“Dat zijn ware woorden. Weg met het papier. Zal ik het bord hier laten staan?”
“Ja. Ik heb dat nog niet gegeten.”
“Komt nog wel. Hier, Joseph, je mag naar binnen.”
“Danke Schön.”

“Hey Tan! Goedemorgen!”
“Hai. Hoe gaat het? Nog last van de steekwond?”
“Nee, ik ben oké. Mijn vader en moeder komen zo langs, ze zijn wel tof.”
“Leuk. Ik ben benieuwd ze eens te ontmoeten, je moeder heb ik al eens gezien, maar je vader nog nooit.”
“Nieuwsgierige ouders, dat zijn het. Maar goed, hoe gaat het met jou?”
“Ik heb een haring op.”
“Hé goed zo! Bravo!”
“Jah. Het was wel vreemd, ik proefde er bijna niets van. En het deed pijn aan mijn tandvlees.”
“Dat zal wel normaal zijn. Ik denk het ten minste. Ik bedoel, je hebt al erg lang niets gegeten, dan kan je niet verwachten dat alles koek en ei zal zijn.”
“Precies. Hoe laat komen je ouders?”
“Ze zullen zo wel komen.”
“Zijn ze erg kwaad?”
“Nee, dat zijn ze helemaal niet. Ze begrijpen het, zo zeggen ze zelf. Het zijn toffe ouders.”
“Zo klinken ze inderdaad. Ik ben nerveus.”
“Dat hoef je helemaal niet te zijn, het zijn toffe ouders! Ze accepteren je vast en zeker, geloof me.
“Goed.”
“Hallo! Daar zijn we dan. Joseph, ik had verwacht je op je eigen kamer te zien en niet op die van Tanja. Zij moet ook rusten.”
“Maar mam, ze kan ook rusten.”
“Eerlijk mevrouw, ik kom echt aan mijn rust toe. Ik verveelde me, tot Joseph langskwam.”
“Dan is het goed. We komen er gezellig bijzitten, herken je me nog? Ik ben Natasja en dit is mijn man, Fjodor.”
“Hallo. Het spijt me, wat er met uw zoon is gebeurd. Ik wilde niet dat dit zou gebeuren… Ik wilde hem juist beschermen, ik weet dat het vreemd klinkt, maar het is zo. Logisch zijn is nooit mijn sterkste punt geweest. Sorry.”
“Meisje, we nemen je helemaal niets kwalijk! Heeft mijn zoon dat je niet vertelt?”
“Dat wel, maar ik voel me zo schuldig! Het was mijn mes…”
“We weten dat het je schuld niet is. Stil maar.”
“Jullie zijn tof.”
“Dat valt wel mee. We begrijpen de situatie gewoon. En je wilt tegen je adoptievader vechten. Dat is heel erg knap van je. Als je onze hulp nodig hebt, steunen we je in alle mogelijke manieren.”
“Bedankt…”
“Hoe gaat het nu met je?”
“Goed. Ik heb vandaag al wat gegeten. Ik wil beter worden. Dat is, volgens dokter van Woensel, al een grote vooruitgang. Er zijn veel mensen hier, die me steunen. Het helpt me.”
“Wij willen alles doen om je te helpen.”
“Zie je, Tan? Ze bemoeien zich met van alles en nog wat, maar ze zijn wel aardig.”
“Joseph!”
“Sorry…”
“Wij gaan er weer vandoor. Jullie moeten allebei rusten. Tanja, laat me je een knuffel geven.”
“Mam! Dat wil ze vast en zeker niet!”
“Joseph, ga je bezig houden met andere dingen. Kom hier, meisje.”
“Dag mevrouw.” Wat zijn het toch een heerlijke mensen… Natasja weet precies wat ik nodig heb. Hoe zou ze dat weten?
“Je hoeft ons zo niet te noemen, noem ons gewoon Natasja en Fjodor. We zijn vrienden, geen onbekenden.”
“Bedankt… Jullie zijn zo aardig, terwijl ik jullie zoon… Bedankt.”
“Meisje, het is al goed. We komen nog vaker langs, maar nu moeten we echt gaan. Dag kinders!”
“Tot ziens.”


“Ik zei toch dat ze aardig waren?”
“En gelijk heb je. Je hebt geweldige ouders.”
“Joseph, ga nu naar je eigen bed!”
“Ik dacht dat jullie weg waren!”
“Dat waren we ook, maar Fjodor merkte op dat jij bleef. Jullie moeten allebei rusten!”
“Je moeder heeft gelijk, jong. Hup, naar je eigen kamer.”
“Oké… Doeg Tanja, ik zie je nog wel…”
“Doei.”

Lief dagboek,

Ik weet dat het een tijd geleden is sinds ik je heb geschreven. Er zijn veel dingen gebeurd, dingen die niet moesten gebeuren. Hoewel, misschien moesten ze wel gebeuren. Ze hebben mij veranderd en ik kan niet zeggen dat die veranderingen slecht zijn geweest. Ik heb veel geleerd. Ik heb geleerd en dat is heel belangrijk, om “nee” te zeggen. Ik heb namelijk gevonden dat het genoeg is geweest, met Henk. Ja, Henk. Henk, hij die mijn leven dusdanig verpest heeft, dat ik hem nu te grazen wil nemen. En dat zal ook gebeuren. Ik weet van mezelf dat ik hem te pakken ga nemen, ik zal er zelf voor zorgen dat hij in de gevangenis komt. Hij zit er nu al in, maar dat is alleen in afwachting op zijn proces. Ik klaag hem aan. Een schadevergoeding vraag ik niet, iets dat mijn advocaat annex maatschappelijk werkster heel vreemd vindt. Ik heb getracht uit te leggen dat ik Henk alles gewoon betaald wil zetten. Ach, ze zal het gewoon niet begrijpen, hoe vaak ik het ook uitleg.
Verder zit ik nu al even aan de sondevoeding. Volgende week mag ik er af, omdat ik dan veertig kilo weeg. Wat is het lang geleden, dat ik dat heb gewogen... Ik hoop dat ik het vol kan houden, maar ik zit vol met goede hoop (helaas telt dat niet bij de calorieën). Flauw grapje, maar soms sluipen zulke gedachten er in.
Joseph houdt me goed op de been. We doen leuke dingen, zoals spelletjes (Mens-Erger-Je-Niet, Ganzenbord, Scrabble, ga zo maar door). Ook kunnen we uren met elkaar praten, over van alles en nog wat. Het is zo gezellig, met hem... Ook hebben we gekust! Tongzoenen durf ik nog niet, daarbij moet ik teveel aan Henk denken. Joseph zijn vader zegt dat zulke dingen over zullen gaan, naarmate de tijd verstrijkt. Ik ben benieuwd.
De laatste tijd komen Joseph zijn ouders veel op bezoek. Ze weten ondertussen dat hun zoon al weer naar huis kan, maar hij vindt het in het ziekenhuis fijner. Ik vind het ook leuker als hij er is! Zijn ouders, Fjodor en Natasja, zijn heel erg aardig. Ik denk ook dat ze mij aardig vinden, want ik kan zo open met hen praten, dat is echt heel fijn! Ik geloof dat ik veel heb geleerd. Ik ben nog steeds veel aan het leren, maar ik weet dat de goede dingen de slechte dingen opheffen. Er zit een goede balans tussen die twee. Een groot deel in mijn leven heb ik slechte dingen meegemaakt. Dat wordt nu goedgemaakt. Ik creëer mijn eigen geluk. Het leven is fijn.

Ha Tan!”
Hey! Hoe gaat het?”
“Super. Ik heb mijn ouders vanochtend gesproken.”
“Oh, waren ze hier?”
“Nah, ik heb ze gebeld. Ik wilde vragen of ze wat huiswerk mee konden nemen. Ze vroegen meteen of je al plannen had, voor kerstmis.”
“Plannen? Tenzij je hier blijven liggen meetelt, nee.”
“Nah, dat tel ik niet mee. In ieder geval wilden ze je uitnodigen voor een kerstdiner.”
“Maar ik mag het ziekenhuis niet verlaten.”
“Ze wilden het hier houden, hier binnen. Mijn moeder wil dan allerlei lekkere Russische lekkernijen gaan koken. Lijkt je dat niet gezellig? Kerstsfeer.”
“Ik weet niet zeker of ze me er wel bij willen hebben. Ik kan namelijk nog niet al te veel eten. Dat is nog te moeilijk. Ik wil je moeder echt niet beledigen, maar dat zal wel gebeuren als ik bijna niets eet.”
“Ze weten hoe het met je zit, dat nemen ze je echt niet kwalijk, hoor. Zelfs mijn broertje, Ilja wilt dat je er bij bent. Echt waar, je bent van harte welkom, ongeacht de hoeveelheid die je wel of niet eet. Ilja wil je dolgraag zien, echt waar.”
“Eerlijk? Nou, de zusters van deze afdeling wilden ook al een kerstdiner organiseren, met heel B11.”
“En, hoe lijkt je dat?”
“Stom. Ik ken bijna niemand, behalve de nachtzuster, zuster Naima en nog wat andere zusters.”
“Dan eet je toch gezellig met ons mee?”
“Weet je zeker dat ze het niet erg vinden, als ik weinig eet?”
“Heel zeker. Mijn ouders vinden het al heel erg knap van je, dat je zo ver bent gekomen. Moeder zegt dat het goed met je gaat en zij kan het weten. Zij praat ook met dokter van Woensel.”
“Dan lijkt het me een eer, om mee te eten. Het lijkt me echt hartstikke leuk. Dan maak ik ook kennis met de Russische keuken.”
“Waardoor ken je eigenlijk bijna niemand van de afdeling?”
“Omdat ik verplicht in bed moet blijven liggen. Ik mag helemaal niet lopen en zo…”
“En hoe doe je dat dan als jij je tanden wilt poetsen en naar de wc wilt? Of als jij je wil douchen?”
“Dan mag ik eventjes naar de doucheruimte. Daar helpt de zuster me dan, met uitkleden, met het hele rataplan.”
“Aha. Die po”s zijn zo gruwelijk irritant…”
“Dat zijn ze zeker. Ik ben blij dat ik ze niet hoef te gebruiken.”
“Idem dito.”
“Schaap zou zeggen: “daar blaat ik op!”“
“Schapen kunnen niet praten.”
“Schaap wel. Dat is mijn advocaat.”
“Is dat die onbeschofte gozer die elke dag binnen komt waggelen alsof het hele ziekenhuis van hem is?”
“Jep, dat is hem. Hij is inderdaad dik.”
“Is hij in de rechtszaal ook zo’n asociaal blatend schaap?”
“Nee, dat niet. Hij is daar erger. Moet je horen wat hij midden in een verhoor tegen Henk zei: “zeg gozer, ik mag er dan wel schaapachtig uit zien, maar ik ben het niet! Beken, vunzigerd!”“
“Hèhè! Dat een toffe gozer!”
“Ik weet het. Ik ben bij dat hij mijn advocaat is. En hij werkt pro deo, dat is ook weer een voordeel.”
“Inderdaad. Hé, maar ik moet weer gaan. Naima verbood me langer dan vijf minuten hier te blijven, dus als ik nu niet weg ga…”
“Oké. Zeg je tegen je familie dat ik heel graag me wil eten, bij het kerstdiner?”
“Zal ik doen. Fijn, dat je dat wilt.”
“Je hebt echt een fijne familie.”
“Jij hoort er ook bij. Dat zegt mijn pa ten minste. Mijn moeder kijkt me dan aan en lacht.”
“En Ilja?”
hij vraagt zich af hoe zijn nieuwe zus er uit ziet. Ik geloof niet dat hij het nog helemaal begrijpt, maar dat komt nog wel. Een dezer dagen leg ik het aan hem uit. Ik moet nu echt gaan...”
“En ik houd je op. Ga dan snel, voordat zuster Naima boos binnen komt stormen.”
“Doeg.”
“Ajuus.”




Lief Dagboek,

Het gaat goed met me. Nu, Tweede Kerstdag, geniet ik een beetje. Ik heb gisteren een leuke ervaring gehad, met mijn, zoals Natasja, Fjodor en Joseph zeggen, familie. Ze accepteren me helemaal in de familie, ik heb echt het gevoel dat ik erbij hoor. Het was echt gezellig, ik heb ook Russisch eten op. Ik doe mijn best echt om van de Anorexia Nervosa af te komen. Ergens, diep in mijn hart, weet ik dat het gaat lukken. Natuurlijk zal het niet snel gebeuren, maar het zal toch gebeuren. Toen ik gisteren at, keek Joseph me aan. Hij wist dat ik wist dat het eten vet was en toch at ik het op! Ik kan het nu nog niet echt geloven, maar ik heb dat gedaan. Zonder het uit te braken. Ik heb er ook veel water bij gedronken, zodat de honger me niet lastig kon vallen. Ja, ik zeg honger. Ik probeer nu regelmatig te eten en de sondevoeding komt ook op regelmatige tijdstippen in me, dus zo af en toe krijg ik honger. Een vreemd, maar toch vertrouwd gevoel.
Het kerstdiner was zo gezellig! Wie er allemaal waren: Fjodor, Natasja, Ilja, Joseph, Gerda kwam even langs, Ben Larssen net zo, samen schoven ze aan. Zij hebben de hele avond leuk gepraat, eerst over mij en vervolgens over saaie zaken die volwassenen om een duistere reden altijd interesseren. Dokter van Woensel keek ook even, hoe gezellig we het hadden. Hij pakte zelfs wat eten van Natasja aan! En zij kan goed koken! Het eten was erg lekker, hetgeen dat ik at, was zalig! Alles rook zo heerlijk en de tafel was heel mooi versierd. Ik zat in de rolstoel, met het infuus ernaast. Joseph is inmiddels uit de rolstoel, hij mag weer naar huis.
Hm, er komt iemand aan, ik ga stoppen. Tot ziens!


“Hoi Tanja. Hoe gaat het met je? Weet je welke dag het vandaag is?”
“Goed, nee. Wat voor dag is het dan, behalve Tweede Kerstdag?”
“De dag waarop jij op je eigen benen gaat staan. Je gaat van de sondevoeding af. Je gewicht is boven de veertig kilo. Denk je dat je het aankan?”
“Ja.”
“Je bent erg zeker van jezelf. Vergeet niet dat het een hele grote verantwoordelijkheid is, om voor jezelf te zorgen.”
“Ik heb geleerd dat niet eten verkeerd is. Henk gaat binnenkort achter de tralies, dus ik hoef me niet meer schuldig te voelen. Het kwam deels door hem, dat ik niet at. Nu weet ik hoe ik mijn eetgedrag moet houden. Het zal vast en zeker niet makkelijk worden, maar ik wil en zal.”
“Het wordt niet makkelijk. Je moet niet denken dat je de Anorexia hebt overwonnen, maar denk dat je een veldslag hebt gewonnen. Hij werd weliswaar voor je gevochten, zonder dat jij er veel aan deed. Toch neemt het niet weg dat jij je kranig hebt gehouden. Ik ben trots op je, maar ook bezorgd om je. Het is zo makkelijk om nu de fout in te gaan, pas daar goed voor op. Nu spant het erom. Nu moet je leren op je eigen benen te staan. Verpest het niet. Tweede kansen zijn zo zeldzaam.”
“Ik wil het niet verpesten. Ik ga echt mijn uiterste best doen!”
“Bravo. Het kan even pijn doen, ik ga de naald nu uit je halen.”
“Au.”
“Klaar. Meis, ik kom nog regelmatig bij je op bezoek, maar nu moet je het zelf doen. Je rib geneest ook goed, hoewel die mijn deskundige visie nog nodig heeft. Gegroet. En veel succes, je kunt het wel!”
“Tjakka!”
“Voor ik het vergeet: je mag een half uur per dag naar buiten. Vogeltjes kijken, mee fladderen met de wind, noem maar op. Als je maar maximaal een half uur buiten bent. Je kunt de tuin van het ziekenhuis gaan verkennen. En nu ga ik er vandoor, ik moet mijn ronde aflopen.”
“Super! Bedankt, heel erg bedankt. Tot ziens.”
“Bedank me als je beter bent.”
“Wat hebben jullie tegen bedankjes...”
“Doei.”
“Ajuus.”


“Ha Tan!”
“Hey Joseph! Kijk eens, geen slangen meer in me!”
“Gefeliciteerd! Mag je ook naar buiten?”
“Een half uur per dag.”
“Ruig. Hier, een cadeautje.”
“Wauw, een vaas. Bedankt. Hij is erg mooi, voor een kale vaas.”
“Ik weet het. Kom mee, ik wil je iets laten zien. Hier, je jas. Snel aantrekken, het is echt gaaf.”
“Wat is het?”
“Een verrassing. Kom je?”
“Oké.”
“Hm, de buitenlucht!”
“Heerlijk hè?”
“Jazeker. Ik heb het zolang niet geroken...”
“Ogen dicht nu, goed? Ik heb je handen vast, geloof me als ik zeg dat het de moeite waard is.”
“Oké...”
“En open je ogen maar.”
“Oh! Wat prachtig! Het is schitterend! Die bloemen, het zijn er zoveel! Een heel veld... En groen gras met een blauwe lucht...”
“Ik wist wel dat je het mooi zou vinden. Ik kwam het tegen op een van mijn vele tochten door het ziekenhuis. Het plekje vinden was moeilijk, maar een pad vinden wat er fatsoenlijk naar toe leidde was nog moeilijker.”
“Het is... Een ware utopie. Prachtig...” Hoe mooi kan iets zijn...
“Vandaar de vaas ook. Hier liggen de bloemen, wacht even.”
“Waar ga je naar toe?”
“Alsjeblieft. Bloemen voor mijn vriendin.”
“Aw... Ze zijn prachtig...” Zal ik met hem gaan tongzoenen? Hij is zo geweldig... Ik hou echt van hem. Zielsveel. Ja, ik ga het doen. “Ik hou van je, Joseph.”
“En ik hou van jou.”
Lief Dagboek,

Het is inmiddels achttien april en ik schrijf dit vanuit Rusland. Er is veel tijd voorbij gegaan en nog meer veranderd. Ik ben geadopteerd, door Natasja en Fjodor.

Henk, de klootzak, zit in de gevangenis, voor levenslang. Dat is dus, vrij vertaald, twintig jaar. Als hij vrijkomt, ben ik zevenendertig jaar oud, dan kan ik hem aan. Joseph is dan ook nog bij me, we houden zielsveel van elkaar. Hij zal me ten allen tijde beschermen, dus ook als Henk vrijkomt. Hij stelde voor de pers in te lichten over het tijdstip dat hij vrijkomt, zodat hij door het volk veroordeeld wordt ter doodstraf, maar ik wilde zoiets niet. Dan verlaag ik me tot Henk zijn niveau.

De wereld lijkt nooit stil te staan. Alles om me heen zie ik nu anders. Ik ben gegroeid, mentaal gegroeid. Ik ben nog niet helemaal genezen van de Anorexia Nervosa, maar ik ben echt op de goede weg, aldus Ben Larssen en Fjodor. En ik ben het roerend met hen eens. Er zijn nog altijd momenten van zwakte, waarop ik het liefste niets eet, maar dan kijk ik om me heen.
Overal zijn mensen die om me geven en die het niets uitmaakt hoe ik eruit zie. Ze steunen me, door dik en dun. Bij mijn enige en laatste terugval, hielp Fjodor me eruit. Iedereen ben ik ontzettend dankbaar. Ik heb mezelf echt ontdekt, tijdens een reis van vijftig kilo, naar minder dan vijfendertig en vervolgens weer terug naar en dit zeg ik met trots, tweeënvijftig kilo.

Tijdens deze reis heb ik tegen veel demonen gevochten, tegen mijn eigen demonen en tegen mijn bloedsverwanten. En tegen Henk. De laatste demon zal ik nooit vergeten. Ik koester nog steeds eeuwige wrok tegen hem en zal hem nooit kunnen vergeven. Ik weet dat God anders wil, maar ik kan het simpelweg niet opbrengen. Misschien dat het, veel later als ik nog meer ben gegroeid, er wel in zit. Ik lig er toch niet al te vaak wakker van.

Van pappa, mijn echte vader, hoor ik niets. Vanaf het moment dat hij voor die laatste keer over de drempel stapte en het huis verliet heb ik niets meer van hem gehoord. Het zit me niet dwars, ik heb er vrede mee. Natasja en Fjodor hebben gezegd dat als ik hem ooit op wil zoeken, ze me daar zo goed mogelijk bij willen helpen. Joseph heeft zelfs aangeboden met mij de wereld rond te reizen, als zoektocht naar mijn vader. Maar ik glimlachte en zei dat ik al bij mijn familie was. En dat ben ik.



Tanja

[Vlooienband]

met überveel dank aan vleermuissie, die de problemen met linux en het copy-pasten dapper overbrugde

Vlooienband schreef op 09-09-2003 @ 17:58:
met überveel dank aan vleermuissie, die de problemen met linux en het copy-pasten dapper overbrugde

sja.. ik heb dan ook geen linux, en copy-pasten is zoveel werk niet

^{copy-pasten niet, maar een forum dat zeikt over teveel tekens is wel irritant :#}

[Vlooienband]

vleermuissie schreef op 09-09-2003 @ 18:02:
sja.. ik heb dan ook geen linux, en copy-pasten is zoveel werk niet

^{copy-pasten niet, maar een forum dat zeikt over teveel tekens is wel irritant :#}

sgop ut!

Vlooienband schreef op 09-09-2003 @ 18:11:
sgop ut!

dat heb ik allang gedaan..

en oeh, ik heb gewonnen, want het is gelukt

ik heb niet dat alles gekopieerd, geplakt, erachter gekomen dat het te groot was enz enz enz, zodat niemand het meer ging lezen..!

Reageren, mensen!

[marla]

Ik ben pas vandaag begonnen met lezen, maar ik ben hartstikke moe maar ik wil lezen. dilemma dilemma.... ok morgen lees ik verder... in ieder geval wel goed verhaal. Ik ben verslaafd!!!!

[Margriet]

MOOI!!!!!! MOOI!!!!!!!
Zo goed
Liefs, Margriet

you schreef op 12-09-2003 @ 09:50:
MOOI!!!!!! MOOI!!!!!!!
Zo goed
Liefs, Margriet

zo goed
gefeliciteerd met je verjaardag!

[Little Phoebe]

jammer dat t nu al is afgelopen...

heel mooi verhaal echt super

*huil om einde* mooi geschreven dat einde. dat ze haar moeders wens om gezond te zijn heeft vervuld

*zit met traantjes in oogjes*

wauw...

[Little Phoebe]

btw ik wil Joseph ook wel als vriendje zo begripvol en lief enzo

[Margriet]

vleermuissie schreef op 12-09-2003 @ 10:15:
zo goed
gefeliciteerd met je verjaardag!

Thanks..

[Vlooienband]

muis, you en little phoebe, thanks. Het verhaal heeft wel wat.

blijf het een goed verhaal vinden
goed geschreven, wel wat dramatisch.. maar vind het goed

[waaromniet?]

Ondanks een aantal feitelijke onjuistheden, en zeeeeeeer grote onwaarschijnlijkheden houd het toch wel bezig. Eigenlijk best raar, aangezien de spanningsboog vrij matig, en het plot heel voorspelbaar is. Sorry voor de negatieve houding, want ik heb het zeker wel met plezier gelezen, maar veel meer dan wel ok is het niet.

[Vlooienband]

waaromniet? schreef op 15-09-2003 @ 23:17:
Ondanks een aantal feitelijke onjuistheden, en zeeeeeeer grote onwaarschijnlijkheden houd het toch wel bezig. Eigenlijk best raar, aangezien de spanningsboog vrij matig, en het plot heel voorspelbaar is. Sorry voor de negatieve houding, want ik heb het zeker wel met plezier gelezen, maar veel meer dan wel ok is het niet.

I am such a sucker for happy endings, sometimes. Je hebt helemaal gelijk, daar niet van. Dat met die gebroken ribben en sondevoeding, daar heb ik gewoon op gegokt. dat 40 een minimum van gewicht is, en als je daaronder zit aan de sondevoeding moet, is wel correct. Opgezocht.
Ik vind het verhaal zelf ook niet je van het, het is gewoon leuk om te lezen, zoals je al zegt. voor mijn eerste lange verhaal dat geschreven is in een maand tijd, vind ik het wel oke, wat jij?
*grin* zonder onjuistheden en met iets minder voorspelbaarheid lijkt het net zo'n Tina-verhaal.

[waaromniet?]

Vlooienband schreef op 16-09-2003 @ 19:31:
I am such a sucker for happy endings, sometimes. Je hebt helemaal gelijk, daar niet van. Dat met die gebroken ribben en sondevoeding, daar heb ik gewoon op gegokt. dat 40 een minimum van gewicht is, en als je daaronder zit aan de sondevoeding moet, is wel correct. Opgezocht.
Ik vind het verhaal zelf ook niet je van het, het is gewoon leuk om te lezen, zoals je al zegt. voor mijn eerste lange verhaal dat geschreven is in een maand tijd, vind ik het wel oke, wat jij?
*grin* zonder onjuistheden en met iets minder voorspelbaarheid lijkt het net zo'n Tina-verhaal.

Oh het is wel ok hoor, zeker, maar ik vind de reacties van iedereen een beetje overdreven

Het klinkt alleen zo, zo voorlichterig zegmaar. En, nou ja, je had Joseph wel iets minder ideaal kunnen maken :/ Het mist een beetje diepgang, het enige waar het over gaat is haar strijd tegen anorexia (en haar pleegvader). Je ziet precies zoals ze dat in van die voorlichtingsboekjes en weet ik veel wat altijd noemen de processen, maar verder is er weinig toegevoegd. Ook teveel dialogen, maar dat is al een keer gezegd.

"Sorry dat ik u terwijl u aan het eten bent stoor,"

"Sorry dat ik u stoor terwijl u aan het eten bent." Werkwoorden zoveel mogelijk bij elkaar plaatsen, anders wordt het een rotzooi.

Ik wilde erg graag naar Tanja toe, dit beïnvloedde mijn gedrag

Hij praat veel te netjes. Hoe oud is hij? Dit is erg volwassen taalgebruik, bovendien schrijftaal en geen spreektaal.

"Ik kom meteen! Kunnen jullie me excuseren?"

Zelfde verhaal.

Overigens gebruik je wel extreem veel dialoog, wat het soms nogal rommelig en onoverzichtelijk maakt. Je weet op een gegeven moment echt niet meer wie wat nou zegt...

Ik vond het wel een leuk verhaal, niet extreem bijzonder verder, maar het was cker leuk om te lezen.
Puntjes van kritiek;
idd, Joseph is wel erg beleefd.
bij het verhaal dat ze aan de maatschappelijk werkster gaat vertellen, komt het hele verhaal weer langs, dat was een btje onnodig, vond ik.
Verder; keep up the good work, want vond het wel een heel leuk verhaal!

[titaantje27]

Ha, ik kwam toevallig op deze site terecht en las het begin van je verhaal. Je hebt zeker schrijftalent en iemand die doorschrijft en zichzelf kan motiveren een lang verhaal te schrijven, die komt er wel. Mijn tip is: houdt het klein. Als je doorschiet in drama, schaad je het verhaal. Laat de dramatiek spreken door de omstandigeheden en niet door een personage dat steeds uitspreekt dat ze bang is, zich ellendig voelt, in elkaar geslagen of verkracht wordt.

Verder, probeer je details zorgvuldiger op te schrijven, als je het hebt over Russische lekkernijen, zoek dan uit welke Russische lekkernijen en hoe die ruiken en smaken. Op die manier zet je een sterker beeld neer. Houdt ook goed in je hoofd welk personage spreekt en wat die zegt en vooral hoe. Je kunt je er niet van af maken met een een cliche, je moet in de huid van je personage kruipen, desnoods research doen door te praten met mensen die hetzelfde beroep hebben als jouw personage.

Let ook op je feiten: 'Tanja? Wordt eens wakker, ik ben het, Anita van Veen. Ik heb hier een proces-verbaal bij me, kan je dat even ondertekenen? Ik heb het samen met de politie opgesteld, er staat in dat je vader je herhaaldelijk heeft verkracht. De politie wil nogmaals langskomen, zodat je kunt vertellen wat er is gebeurd.' Dit is feitelijk onjuist, in een proces verbaal staat al wat er is gebeurd. Jij als schrijver hebt de verplichting dit goed uit te zoeken, het zal de geloofwaardigheid van je verhaal zeker ten goed komen.

Verder, petje af hoor, het is niet niks om zo'n lang verhaal te schrijven en je lijn vast te houden je moet echt doorschrijven, dus MEER!!!

Groetjes Aukelien

Het spijt me, maar een thread waar veertien maanden geen reactie op was zo boven komen laten drijven is niet de bedoeling. Met enige pijn in mijn hartje zet ik er een slot op. Het spijt me, thread.

LUH-3417