Een Verhaal over een Autistisch Kind

[PsychoBoy]

Dit is een waargebeurd-verhaal over een autistisch kind, en ik moet nog verder schrijven. Wat ze precies gezegd hebben schreef ik niet, meer overzichtelijk van z'n hele leven.

----

Sander , een jochie van Vier jaar met een nogal ernstige vorm van Autisme,
met een soort Animatiebeweging op de bank, met een autootje te rijden, uren door..
De Ouders wisten niet echt wat ze moesten.
Ook bleek hij een gave te hebben, maar niemand wist dat hij die had.
Maar er kon gewoon geen kontakt meer mee gemaakt worden, helemaal niet.
Er kwamen soms mensen langs die wel wisten dat hij Autisme had,
en ze wilden hem in een kindertehuis doen, want de ouders konden niet voor hem zorgen.
Maar de Moeder wees hen de deur, ze wou er echt voor vechten!

Later is Sander op speciaal onderwijs gekomen.
Hij was nu 7 jaar.
Martijn was altijd erg verlegen, en kon niet voor zichzelf opkomen,
wel kon hij kontakt toelaten, wat vroeger nooit lukte.
Ook kreeg hij visioenen, waarvan hij dus niks begreep.
De heldere beelden die hij kon zien van de toekomst, kon hij niet laten weten,
'Hoe moest hij kontakt maken?'.
Dat was iets wat hij niet wist, en hij kon het ook niet.
Hij was zo bang, en in de visioenen zag hij soms ook rare beelden die voor hem heel onbegrijpelijk waren.
Wat waren dit voor beelden? Hij wist het niet. Het was een vage beeld, dat in de toekomst pas helder zou worden.
Hij wist niet wat het voor een beeld was, en hij had een fijn gevoel over de toekomst.
Alsof hij wist wat hij ging meemaken. Hij zag hoe hij weer met z'n vrienden kon praten,
maar was dit waar?? Zoals hij nu leefde zag hij dat beeld, dus het was gewoon enorm vaag..
En soms was hij zo enorm kwaad wanneer hij thuis was, maar die woede had niet eens een doel.
Waarom was die woede, waarom was die verdriet? Sander wist het zelf niet eens.
De Ouders al helemaal niet.
Pas ietsje later begonnen de Psychose-aanvallen.
Het waren lichte, maar ze kwamen altijd wanneer z'n moeder boos op hem was.
Altijd op dat moment zakte hij weg in een weer Rare Gedachte.
Dit was nooit een fijn moment voor Sander, hij kwam gevangen te zitten in een negatieve gedachte.
Een gedachte die hij liever niet had, net op tijd vocht hij er tegen, en hij had de negetieve gedachte verslagen,
het was ongeveer een kwartier bezig.
De Moeder werd steeds bezorgder, maar voor Sander was het een opluchting.
Paar maanden later was er weer een Psychose-aanval, deze was groter, veel groter.
Hij was boos op z'n moeder, alle gedachtes sprongen door z'n hoofd.
Opeens kreeg hij een raar beeld, weer een raar beeld. Sander werd even van de werkelijkheid weggehaald, en in een
ander soort gedachtedimensie neergezet, door een eigen gedachte.
Deze was ook erg negatief, Sander zag een persoon, een vaag persoon.
Hij wilde weten wie die persoon was.. De Persoon stond gewoon stil,
en Sander werd bang, heel erg bang..
Sander was alleen, en was hartstikke bang, het was een gevaarlijk persoon.
Deze Persoon zal waarschijnlijk iets te maken hebben met Rare Beelden.
Sander zelf zag ook iets in dit persoon. Hij was niet echt, dat was duidelijk.
Sander moest hem verslaan, hij had in die wereld een soort zwaard, daarmee wilde hij hem slaan.
maar tegelijkertijd kreeg Sander allemaal gedachtes in de gedachte, de Persoon voor hem deed dat waarschijnlijk.
Hij lachte heel hard, heel erg hard. Sander moest alweer vechten in een Gedachte, opgesloten in een gedachte.
Die overwon hij, en nou moest hij die Persoon pakken.
Dit lukte niet echt, hij was zo moe en uitgeput, maar hij gaf niet op.. Op een moment had Sander iets gezegd en hij kon niet tegen
die woord, op dat moment verdween hij, en Sander werd weer wakker op de werkelijke wereld.

Hij zag op de klok dat het allemaal 3 uur geduurd heeft, en dat de Ouders ook 3 uurtjes uit z'n buurt zijn geweest.
Dit vond hij een beetje gek.
En juist op dat moment begon hij de dingen meteen weer een beetje anders te zien.
Hij zag in dat hij wel even alleen kon zijn.
De gave was inmiddels verdwenen, hij had hem niet meer.. En Toch kon hij nog een soort persoon voelen.
Die er allemaal voor gezorgd heeft.
Hij liet het erbij, en hij had de goeie weg weer gevonden.

-Vele jaren later-

Hij zat nu in Groep 7 van de Speciaal Onderwijs.
Hij was vele dingen van Autisme kwijtgeraakt.
Hij begon nu dingen anders te zien.
En hij had nu steeds meer angst, dit was dus kortom een slecht teken.
Hij had vooral rust nodig, soms kwam er een lichte Psychose aanval, en moest hij dingen opvolgen
van z'n hoofd, iemand had dus nog steeds de leiding van zijn lichaam.
Maar Sander kon er gewoon niet tegen vechten.

Ook waren Sander's ouders uit elkaar gegaan.

Soms had hij een Psychose-aanval waarbij hij wel in de werkelijkheid was, maar dat er een persoon gewoon in de klas liep,
dan was hij zo erg bang, dat hij over alle tafels begon te rennen, en hij liet zich op de grond vallen, enzovoort.

De Meester schrok hier altijd heel erg van.
Ook de Ouders die dat dan te horen kregen.

-Een jaar Later-

Sander zat nu in Groep 8 van de Speciaal Onderwijs, met
een juf die hij weleens eerder had gehad in Groep 3.
Sander kende haar heel goed, en wist hoe ze in mekaar zat.
Sander was in de zomervakantie al heel wat veranderd.
Hij had steeds minder Tics van de Tourette-syndroom, en hij had geen Psychose-aanvallen meer.
Hij kreeg een steeds beter geheugen, en een hele goeie ook want hij kon alles onthouden,
Als de Meesters en Juffen iets vergaten, liet Sander hun eraan herinneren, en dan stonden ze even verbaast, en dan zo:
"Oh ja... verrek ja..".
Sander had nog steeds angsten.
Bij de meeste angsten was er toch nog zo'n leider in hem die zei dat hij die moest spelen, alsof het theater was, of anders...
Dus met andere woorden: Hij kon zich er wel overheen zetten, maar hij deed het niet.
Wat later kon hij het wel,
maar sommige waren wel logisch en hij hield er wat.

-Een halfjaar later-

Sander's tante was overleden,
Sander was erg verdrietig, maar mocht het niet van buiten laten zien.
Hij moest sterk zijn!
Sander trooste z'n verdrietige vader en moeder.
Dat deed z'n vader goed.
Ook de juf leefde met Sander mee.

-Een paar maanden later-

Sander was nu erg moedig geworden,
alles was nu wat makkelijker geworden.
Contact had hij nu echt geen moeite meer mee,
z'n zwakke plek was eerder liefde, en ook die was nu veel sterker geworden.
Sander was erg vooruit gegaan in de jaren.
Dat realiseerde hij zich.
Hij kon al z'n jaren en dromen herinneren, en kon nu pas begrijpen waarom het zo moeilijk voor hem was,
en waarom ook anderen zo raar tegen hem deden.

Nu wist hij eindelijk wat de visioen betekende en hij werd er wijzer van.
Nu kon hij heel goed omgaan met z'n autisme.
Het leek wel alsof het verdwenen was.

Ik zal het zo ff helemaal lezen...maar er zitten zo nu en dan woorden met hoofdletters tussen die er niet horen (die hoofdletters dus)...staat een beetje vreemd...

Misschien ook een idee om alle enters die er te veel in staan er uit te halen, dat leest een stuk prettiger.

Paar 'foutjes':
'Sander , een jochie van Vier jaar met een nogal ernstige vorm van Autisme, met een soort Animatiebeweging op de bank, met een autootje te rijden, uren door..' -> deze zin klopt niet helemaal

'Op een moment had Sander iets gezegd en hij kon niet tegen
die woord, op dat moment verdween hij' -> dat woord

'-Vele jaren later- ' -> dat zie ik toch wel als een jaar of 5, wat zou betekenen dat Sander al in groep 2 oid goed klok kon kijken, iets wat niet vaak voorkomt

'Hij had steeds minder Tics van de Tourette-syndroom' -> het Tourette syndroom (het is het syndroom)

Voor een iemand van 12 vind ik het een heel behoorlijk verhaal. Misschien zou je moeten proberen het nog iets meer in een verhaal vorm op te schrijven...'k denk dat het dan iets meer zou 'lopen'. Soms komt er opeens een zin tussendoor uit het niets (zoals z'n ouders die gescheiden zijn), misschien die dingen iets meer verweven.

[PsychoBoy]

Ja je hebt gelijk,

Die zal ik wel veranderen..
('k weet dat er spellingsfouten in zitten, en dingen niet kloppen)