Verhalenwedstrijd: Het welverdiende kaartje.

[Ieke]

Het welverdiende kaartje.


Stomverbaasd keek ze naar het lege frietbakje in haar hand. Ze maakte er langzaam een wit bolletje plastic van. Van de geel-blauwe trein was alleen nog maar het kontje te zien. Het vers afgestempelde treinkaartje in haar linkerhand wapperde door de wind in de stationshal. Zuchtend liet ze zich vallen op het dichtstbijzijnde bankje. In de prullenbak naast haar gooide ze het stukje plastic.
“Verdomme. Ik heb de trein gemist.” Ze vloekte in zichzelf. Uit de rugzak die ze naast zich had neergezet pakte ze een tijdschrikft en begon te lezen. Ze kon haar aandacht er niet bijhouden. Waarom had ze die trein nou gemist? Ze had zelfs een paar minuten extra gepland om het treinkaartje kopen. Van die treinkaartjesautomaat snapte ze niks, dus ze had daar rustig de tijd voor genomen. Op de stationshal had ze nog genoeg tijd over om een bakje frietjes te halen, maar zij met haar domme hoofd kon nog steeds de trein missen. Ze moest maar eens vaker met de trein gaan.

De tijd tikte langzaam verder. Ondertussen waren er al vier verschillende mensen naast haar komen zitten, maar de trein die ze wilde hebben kwam pas weer over een kwartier.
“Hé! Hebbie een vuurtje voor me?” Opeens stond er een stinkende man naast haar. In zijn grijze baard hingen stukjes sla en kruimeltjes brood. Hij had zijn lange haar vastgebonden in een staartje en de gaten in zijn jas waren dichtgemaakt met gekleurde stukjes stof. Ze had moeite om haar frietjes binnen te houden, maar de glimlachende oogjes die haar aankeken zorgden ervoor dat ze het nog binnen kon houden.
“Nee, het spijt me. Ik rook niet.” Ze probeerde de zwerver zo aardig mogelijk aan te kijken.
De straatbewoner tilde haar rugzak voorzichtig op en zette die op de grond neer. Hij veegde het stukje bank naast haar schoon en ging zitten. Zijn jas werd rechtgestreken alsof het een duur Hugo Boss pak was.
“Wat zittie hier alleen.”
“Ja, ik heb de trein gemist.” Ze keek even op van haar tijdschrift, maar probeerde niet al teveel aandacht te besteden aan de man. Wist zij veel wat hij allemaal met haar kon doen. Straks ging hij haar nog aanraken of om geld smeken. Nee, ze kon beter luisteren naar wat haar moeder haar ooit had gezegd; Ga nooit met vreemde mannen in zee.
“Hoe kwam da dan?” De man sliste. Toen ze goed keek zag ze dat zijn gebit uit een fietsenrek bestond en half verrot was. Haar brakneigingen kwamen weer boven en ze zocht snel een kauwgompje in haar rugzak.
“Oh, tijd vergeten.”
“Welke trein moet je hebben dan?” Wat ging hem dat aan? Snel keek ze op haar horloge en zag dat haar trein gelukkig al over vijf minuten kwam. Als die maar geen vertraging had.
“Hij komt zo.”
De man legde zijn hand op haar been. Vol ergenis keek ze naar de veelste lange nagels met dikke zwarte randen. Ze begon vreemd te wiebelen met haar been, maar de man reageerde niet.
“Wilt u mij misschien loslaten?” Maar de man keek niet op en verschuifde zelfs zijn hand iets naar boven. Hij durfde wel! Snel sprong ze op en pakte haar rugzak. Het tijdschrift liet ze maar liggen op het bankje. Ze probeerde de vieze sporen die de hand had achtergelaten, van haar blauwe spijkerbroek te krijgen. De vlekken verdwenen, maar de rillingen op haar rug bleven.

“Meisje! Je tijdschrift!” Verschrikt dook ze weg achter een pilaar. Hij mocht haar niet zien. Als die zwever zo door bleef gaan kon ze nog weleens door hem worden aangerand.
“Je tijdschrift! Je laat je tijdschrift zomaar liggen!” De stem klonk niet als die smerige man, maar je weet maar nooit. Ze begon te rennen richting de andere kant van het spoor. Waar bleef die trein nou?
Er kwam hijgende iemand aangerend. De donkere krullen van de jongeman dansten op zijn hoofd en de zilveren ketting die hij droeg wiebelde heen en weer. Voor haar kwam hij hijgend tot stilstand.
“Alsjeblieft. Je tijdschrift.” Hij gaf het aan haar en steunde daarna met zijn handen op zijn knieeën.
“Waarom rende je weg toen ik je riep?” Ze keek de jongeman verschrikt aan. Dus hij had haar geroepen. Alle haartjes op haar lichaam gingen overeind staan en ze voelde dat ze op haar wangen rode blosjes kreeg.
“Sorry. Ik dacht dat jij die zwerver was.”
“Welke zwerver?”
“Die zwerver daar op dat bankje. Hij zat aan me.”
“Oh Hans! Hij is wel aardig hoor, alleen een beetje aanhankelijk.” De jongeman begon te lachen. “Hij is de stations-zwerver kan je zeggen. De daklozenkrant verkoopt hij hier.”
“Ik heb me dus aangesteld.” Ze voelde haar wangen nog roder worden.
“Een beetje, maar dat kon je niet weten. Hé, is dat je trein?” Hij wees naar het gevaarte die langzaam het station binnen reed.
“Ja, dat is ‘m. Tot ziens!” Ze zwaaide met haar tijdschrift naar de jongen. Hij zwaaide terug en gaf haar een knipoog.
“Hopelijk tot ziens. Prettige reis!”
Ze voelde een kriebeltje in haar buik. Een klein vlindertje had zich ontpopt. Met een huppeltje rende ze naar de één van de deuren die zich net openden. Een hele stroom mensen verliet de trein. Toen de meeste mensen eruit waren stapte ze erin en zocht een leeg plekje bij het raam. Ze kon de zwerver Hans zien zitten op het bankje waar zij net ook had gezeten. Hij keek alle mensen die in de stationshal liepen aandachtig aan. Af en toe zwaaide hij naar mensen, dat waren vast “bekenden”.
De jongen van het tijdschrift zag haar zitten en gaf haar snel een handkusje. Een tweede vlindertje begon te fladderen in haar buik.

“Uw kaartje alstublieft.” Ze gaf haar kaartje aan de conducteur. Hij staarde aandachtig naar haar kaartje en trok zijn wenkbrauw op.
“Meis, je zit in de verkeerde trein.” Hij keek haar recht aan in de ogen.
“Dat kan niet! Dit is toch de trein naar Utrecht?” Ze rukte haar kaartje uit de hand van de conducteur. “Verdomme”, zei ze zachtjes. Ze had niet een retourtje naar Utrecht gekocht, maar eentje naar Uitgeest. “Verdomme”, vloekte ze weer zachtjes.
“Ja, dit is de trein naar Utrecht ja. Maar ik heb het idee dat jij heel ergens anders heen moet.” De conducteur griste weer het kaartje uit haar hand en pakte haar tas op.
“Bij het volgende station ga je eruit. Voor deze keer krijg je geen boete, maar let voortaan op met kaartjes kopen hè.”
Ze stond op van het bankje en liep achter de conducteur aan. Alle mensen in de coupé keken haar na en ze hoorde ze zachtjes fluisteren. Hoe had ze zo stom kunnen zijn? Ze had helemaal geen extra tijd hoeven uittrekken voor dat kaartje kopen, ze kon het toch niet. Waarom was dat ding ook zo verrekte moeilijk. De NS had toch wel rekening kunnen houden met meisjes zoals zij?
“Zo, dit is het volgende station. Dag!” Ze kreeg een duwtje in haar rug en voordat ze besefte dat ze zich weer op een perron bevond, reed de trein alweer langzaam weg. Achter haar hoorde ze mensen tikken op de ramen. Vlug draaide ze zich om en zag nog net dat drie kleine kinderen hun tong naar haar uitstaken. Ze voelde woede komen borrelen in haar lichaam en zocht snel iets om mee te gooien. Een paar stappen bij haar vandaan stond een halfvol blikje cola. Ze raapte het op en smeet die in de richting van de wegrijdende trein. De cola spetterde alle kanten op, haar hele jas kwam onder te zitten, maar het deed haar niks. Hoe kon ze nou zo stom zijn een verkeerd kaartje te kopen? Zelfs die kleine ukkies vonden het grappig!
“Rottrein!” Haar stem galde door de stationshal. Enkele mensen keken haar aan, maar de meeste besteedden geen aandacht aan haar. Nee, natuurlijk niet! Niemand snapte ook waarom ze zo overstuur was.
“Rotconducteur!” Opnieuw gilde ze. Een klein meisje keek haar verschrikt aan en klemde zich vast aan de benen van zijn moeder.

Toen ze weer een beetje tot rust was gekomen ging ze opzoek naar een kaartjesautomaat. Dat ding was natuurlijk weer in een hoekje weggepropt zodat ze uren kon zoeken. Ze slenterde een beetje en schopte af en toe tegen steentjes die ze zag liggen. Ook op dit station zag ze een zwerver. Deze zag er wel iets verzorgder uit, maar ze besloot aan deze man geen aandacht te versteden. Uiteindelijk was ze bij de treinkaartjesautomaat aangekomen. Er stond één iemand voor haar. Ze zag hem heel snel met zijn vingers op het schermpje drukken en daarna vlug zijn pinpas in het gluufje stoppen. Kon zij dat maar.

Langzaam tilde ze haar arm op. Haar vinger raakte het beeldscherm aan. Ze bewoog haar vinger richting het knopje “dagkaart”. Dit ging nog, maar nu de stations. Op welke station stond ze nu dan? Voorzichtig keek ze om zich heen. In de verte zag ze op een groot blauw bord “Voorhout” staan, daar zal ze zich nu wel bevinden. Ze draaide zich weer om naar de automaat en drukte op de V. Ze begon zenuwachtig te worden, er stonden al twee mensen op haar te wachten. Vlug drukte ze op Utrecht en duwde haar pinpas in de gluuf. Er was een kort hoog geluidje te horen.
“Oh nee! Verdomme! Rotding!” Ze begon als een gek tegen de kaartjesautomaat te trappen. “Zeg nou niet dat ik geen geld meer heb! Nee, laat het niet waar zijn!”
De zwerver die ze eerder had zien zitten kwam naar haar toe en vroeg wat er was.
“Ach man! Alles gaat mis vandaag!” Ze rukte haar pas weer uit de gluuf en liep stampvoetend weg. De wachtende mensen keken haar verbaasd aan en begon te fluisteren.
“Mama? Is dat meisje boos?” Een dikke kleuter wees met een zijn vingertje naar haar en trok ondertussen aan de rok van zijn moeder. De moeder tilde haar zwaargewicht op en stelde hem gerust. “Nee hoor, en je weet dat je niet maar wijzen naar andere mensen hè.”
De zwerver kwam achter haar aangerend.
“Kan ik je ergens mee helpen? Wat is er aan de hand?” De man legde voorzichting een hand op haar schouder.
“Ik heb vandaag eerst de trein gemist, toen kwam ik erachter dat ik een verkeerd kaartje had, toen ben ik uit de trein geschopt en toen was ik blut.” Met een zucht plofte ze neer op de vloer. De zwerver kwam naast haar zitten en legde een klein stappeltje “daklozenkranten” op haar schoot.
“Hier, verkoop deze maar. Het geld is voor jou.” Een derde vlindertje ontpopte zich in haar buik. Maar deze keer niet omdat ze de zwerver leuk vond. Nee, ze had respect voor deze man. Hij was zo arm, maar toch wilde hij haar helpen om op haar plaats van bestemming te komen.
“Bedankt! Heel erg bedankt.” Ze stond op en toverde een glimlach op haar gezicht. Bij de uitgang van de stationshal zocht ze een plekje waar ze het beste kon gaan staan. Twee oude dametjes keken haar verbaasd aan, maar kochten gelijk een krant van haar.
“Daklozenkrant! Wie wil er nog een daklozenkrant?”

Na een klein half uurtje was haar ene hand leeg en haar andere hand vol met geld. Ze vloog de zwerver om de hals en bleef maar bedankt zeggen. Hij zette haar naast zich naar en gaf haar een aai over haar hoofd.
“Het is al goed meisje. Koop jij maar lekker je kaartje.”
“Bedankt uhm...”
“Noem me maar Hans. Hans Worst.”
“Bedankt Hans! Tot ziens!”
Huppelend als een klein meisje ging ze naar de treinkaartjesautomaat. Alsof haar vingers opeens vleugeltjes hadden gekregen toetste ze alles snel in. Haar verdiende geld stopte ze in het gluufje. Een geratel, een klikje, een lampje die ging branden en daar kwam het kaartje, haar redding voor deze avontuurlijke dag. Ze pakte het kaartje vast alsof het een blokje goud was.

De eerst volgende trein richting Utrecht kwam het station binnen denderen. Ze zwaaide naar de zwerver Hans Worst en stapte vlug de trein in. Opnieuw zocht ze een plaatsje bij het raam. De trein kwam weer in beweging en ze zag het perron van Voorhout in de verte verdwijnen.
“Uw kaartje alstublieft.” Ze gaf haar kaartje aan de conducteur. Hij staarde aandachtig naar haar kaartje en gaf haar een klein knikje.
“Een prettige reis verder.”