Welke film heb je het laatst gezien en wat vond je etc etc. deel 17

lovetear schreef op 21-10-2005 @ 08:07 :

Spoiler

je zag een man zich aankleden op zijn kamer, volgens mij was het tony leung. Maar die heb ik voor de rest nergens in de film terug gezien, dus ik vroeg me af wat dat met de film te maken had.

Weet jij hoe dat zit, of zag ik het verkeerd?

Spoiler

Ja, dat was inderdaad Tony Leung Chiu Wai. Hij zou eerst een grotere rol krijgen maar dat is er schijnbaar niet van gekomen.
Een theorie, buiten dat 't een cameo is, is dat het charismatische type charmeur van Leslie Cheung weliswaar dood is, WKW wil vertellen dat er ergens anders ook zo'n type rondloopt

[reine claude]

Dinalfos schreef op 21-10-2005 @ 03:19 :
Het is een tijd geleden dat ik de film voor het laatst zag, dus over de muziek kan ik even niets met zekerheid zeggen. Maar volgens mij was er net als bij The Shawshank Redemption sprake van klassieke muziekgeschal via de radio ofzo. Maar als dat niet zo is, dan vond ik het blijkbaar wel meevallen met deze vorm van manipulatie, aangezien ik redelijk allergisch ben voor in-your-face traanklier-terrorisme waarbij alle subtiliteit wordt opgeofferd voor de snik. Dat is bij The Green Mile zeker niet het geval, anders zou ik het me wel herinneren. Ja, de film is “zielig” en “treurig”, precies zoals het een gematigd beschouwelijk en emotie gedreven filmisch werkje betaamt, maar zorgt er daarentegen wél voor dat veel kijkers aan het eind van de film weten waarom ze treurig of geroerd zijn. Dat is bij veel andere films met ietwat bombastische verhalen wel anders, daar zij het door middel van goed getimede slechte muziek en uitvergroot spel presteren om de kijker te laten geloven dat hij echt huilt om wat zich afspeelt op het scherm, in plaats van het besef te doen groeien dat ze in werkelijkheid huilen dankzij muzikale bespelingen van het algemeen sociaal besef dat in ieder (niet-psychopatisch) mens schuilt. Muziek heeft dat effect helaas, wanneer het misbruikt wordt. En hoewel ik best wil geloven dat deze film niet vies is van een béétje al dan niet muzikale manipulatie. Bij de executie van John Coffey wordt er niet uitsluitend gesopt uit eenvoudig medemenselijkheid(om vervolgens met terugwerkende kracht de rest van de film te hoog in te schatten) of iets dergelijks, want het gebeuren is van zichzelf relatief sober en onderkoeld voor een film als deze. Nope, me dunkt dat ze dat overdreven gedoe welbewust hebben vermeden, en het werkte blijkbaar naar behoren.

Maar goed, The Green Mile is dus in ieder geval geen ultra-realistische arthouse film met politieke(afgezien van de duidelijke anti-death penalty statements) dan wel filosofische pretenties, maar gewoon een relatief publieksvriendelijk gevangenis-drama met een aparte invalshoek en opbouwend commentaar dat zich binnen voor mensen herkenbare ethische contrijen(eigenrichting, treiteren, morele chantage, onrecht etc) manoeuvreert.
Dit hoeft absoluut niet slechter te zijn dan hetgeen professionele critici lijken te prefereren, aangezien er ook over die films doorgaans genoeg te mekkeren valt. Remember, echt succesvolle en uitgebalanceerde ratio’s voor wat betreft karakterontwikkeling, conscious play en subtext zijn ook in veel van die andere films niet echt schering en inslag, hoe graag ze het ook zouden willen doen geloven. Deze laatste opmerking gaarne niet interpreteren als een veralgemeniserende aanval op kunstzinnige/betrokken/serieuze films(over dit onderwerp). Ik probeer alleen te zeggen dat je er niet blind vanuit moet gaan dat dergelijke thema’s geen basis kunnen vormen voor entertainment-georienteerde cinema, zonder gelijk slechter te zijn. Er zijn gevangenisfilms die beduidend meer intellectuele relevantie ambiëren en, heel strikt genomen, ook beschikken over een meer functionele karakterbelichaming om dat te ondersteunen, maar die daarentegen lang niet altijd goed voor de dag komen als ‘complete package’. Als je begrijpt wat ik bedoel.

Verder is The Green Mile voor zover ik het me kan herinneren een vertelling over de belevingswereld van Paul Edgecomb, de cipier, en zijn niet-zo-heel-erg bovennatuurlijke blaasproblemen. Na een begin te hebben gemaakt met zijn ontwikkeling, verspringt de focus tot een wat wijdere spanne, met als middelpunt natuurlijk die excentrieke boom. Vervolgens schuift Edgecomb tijdelijk wat naar de achtergrond, om ruimte te maken voor de karakter koppeling met John Coffey die op dat moment op handen is. Ja, die Coffey is een voorspelbaar karakter in de zin dat hij een beer van een vent is met een gouden hartje. Maar de manier waarop dit geschreven personage de onvermijdelijke cliché’s reflecteert(en soms onderuit jast), in combinatie met het acteerwerk van Michael Clarke Duncan(personage is cliché, de acteur en zijn positie in het verhaal compenseren dat grotendeels) maakt dat de film toch een bepaalde gelaagdheid krijgt. Zoals gezegd is dit niet te vergelijken met onafhankelijke, zwaar artistieke producties, maar het gaat echt te ver om het neer te zetten als volledig vlak. Te meer ook omdat Coffey en Edgecomb geleidelijk naar elkaar toe groeien waardoor het “gemis” aan concrete achtergrondinformatie wordt opgevangen door een meer abstracte vorm van developement. En het acteerwerk van beide heren is echt niet zo gimmicky en karikaturaal als jij lijkt te denken, dus die band krijgt zeker vorm. Ze hebben ook duidelijk geprobeerd om naast nieuwsgierigheid en affectie ook een zekere mate aan terughoudendheid en wankele arrogantie door te voeren in edgecomb’s karakter, waardoor beide acteurs veel dieper dan gebruikelijk moeten graven in hun acteervermogens om toch een hart te geven aan het geheel. Slimme zet, want nu verloopt de groei langzamer en geraffineerder, wat enige plezierige nuances met zich meebrengt. Dit is misschien op papier geen originele aanpak, maar het past door de uitwerking perfect in de rest van het scenario.

En tja, Stephen King is wellicht geen vertegenwoordiger van de high art, maar zijn talenten als schrijver zijn toch echt onmiskenbaar.




De Fransman was natuurlijk een bijrol. Niet dat dat betekent dat je een excuus hebt voor gebrekkige karakterontwikkeling of zo, maar een van de bijeffecten van dit verhaal is dat het op eenvoudige doch universeel begrijpelijke wijze iets impliceert over de discrepantie tussen een aan iets kleins vasthoudend zielig hoopje mens en zijn eigen niet in een notendop te definiëren verleden. Ik denk dat het punt van King in deze is geweest dat de aard van het delict weliswaar iets kán zeggen over de persoonlijkheid(sontwikkeling) van iemand, maar nimmer iets over zijn menselijkheid of zijn rechten als mens. Een welbekend standpunt, natuurlijk, maar het geeft wel een beetje meer context aan het personage. Kijk, dat je dit punt ook had kunnen maken mét achtergrondinformatie over zijn daden begrijp ik ook wel. Maar het is in dit geval geenszins een verplichting(imo) omdat zijn ontbrekende geschiedenis onderdeel uitmaakt van de moral grounding van de film, terwijl zijn relatie met het muisje(en zijn veelzeggende reactie op het doodtrappen ervan) en de medegevangenen/cipiers de het verhaal in directe zin helpt voortstuwen. Twee verschillende componenten die elk een ander deel voeden en elkaar uiteindelijk van enige back up voorzien. Ik ga verder niet beweren dat er helemaal niets mankeert aan de bijrollen of zo, maar het is zeker ook niet zo dat zijn ontroerende verhouding met de muis echt puur en alleen voor het sentiment is ingevoegd. Het zal hebben meegespeeld bij het schrijven van het filmscript omdat het een gunstig effect oplevert, maar ze zijn zich in de praktijk nergens te buiten gegaan. Echt eenzijdig sympathiek wordt dat ventje namelijk nergens, hij wekt bij mensen slechts tegenstrijdige gevoelens op, waarvan medelijden er eentje is.

Kortom, jouw stelling “geen toelichting = geen muis” is imo echt onzin.




Wat Billy betreft ben ik het wel een beetje met je eens. Hij is inderdaad een typische Hillbilly dombo met welgeteld núl hersencellen en de woorden “I deserve death” op zijn voorhoofd.. Toch vind ik dat het acteerwerk van de acteur wel het een en ander goed maakt. Plus, zijn functie in de film is weer anders dan die van Fransoosje, namelijk die van aanstichter van de gebeurtenissen waar de film over gaat. Zijn karakter is zeker niet eenzijdiger dan gemiddeld het geval is in een goede film met duidelijke prioriteiten.

Tering.

[lovetear]

cyc schreef op 21-10-2005 @ 14:42 :

Spoiler

Ja, dat was inderdaad Tony Leung Chiu Wai. Hij zou eerst een grotere rol krijgen maar dat is er schijnbaar niet van gekomen.
Een theorie, buiten dat 't een cameo is, is dat het charismatische type charmeur van Leslie Cheung weliswaar dood is, WKW wil vertellen dat er ergens anders ook zo'n type rondloopt

Spoiler

ik heb een beetje op internet gelezen, maar ik vond de gedachte dat WKW het idee van een oneminute friend op deze manier tussen tony en de kijker tot stand brengt ook best overtuigend, het zou allebei even goed kunnen denk ik.

Ja, dat ook idd. Verder alles al gezien van WKW?

[lovetear]

cyc schreef op 21-10-2005 @ 15:17 :
Ja, dat ook idd. Verder alles al gezien van WKW?

Ashes of time, the hand en as tears go by moet ik nog zien, voor de rest wel ja, inclusief six days en the follow . Ik ben big fan van hem .

Laatste film die ik gezien heb is star van guy ritchie, vond hem best leuk.

[Mark Almighty]

Dinalfos schreef op 21-10-2005 @ 04:45 :
Damn, ik maak weer eens veel te lange zinnen

Ik vind het juist een verademing om bijdragen te lezen over films die verder gaan dan 'wel leuk' of 'tien keer kut'.

The Tramp (1915)

Charlie Chaplin-film die nog best vermakelijk is door de vlotte slapstick en het typetje zelf.

Making a Living (1914)

Een short film met Chaplin als oplichter (nog niet als hét typetje), in een niet te volgen verhaaltje. Intertitles ontbreken, waardoor gesprekken onbegrijpelijk worden en het geheel erg saai.

Dinalfos schreef op 21-10-2005 @ 03:19 :
Het is een tijd geleden dat ik de film voor het laatst zag, dus over de muziek kan ik even niets met zekerheid zeggen. Maar volgens mij was er net als bij The Shawshank Redemption sprake van klassieke muziekgeschal via de radio ofzo. Maar als dat niet zo is, dan vond ik het blijkbaar wel meevallen met deze vorm van manipulatie, aangezien ik redelijk allergisch ben voor in-your-face traanklier-terrorisme waarbij alle subtiliteit wordt opgeofferd voor de snik. Dat is bij The Green Mile zeker niet het geval, anders zou ik het me wel herinneren.

Akkoord, de muziek is niet het struikelblok.

Ja, de film is “zielig” en “treurig”, precies zoals het een gematigd beschouwelijk en emotie gedreven filmisch werkje betaamt, maar zorgt er daarentegen wél voor dat veel kijkers aan het eind van de film weten waarom ze treurig of geroerd zijn.

Nou, dat beschouwelijke vind ik wel meevallen. En emotie is één ding, sentiment is daar weer een overtreffende rede van - emotie kan inderdaad de drijvende kracht van een film zijn, sentiment niet.
Dat de kijkers na afloop weten waarom ze treurig of geroerd zijn pleit inderdaad vóór de film, maar tégen de artistieke waarde ervan. Immers, wat is de kijker wijzer geworden?

Dat is bij veel andere films met ietwat bombastische verhalen wel anders, daar zij het door middel van goed getimede slechte muziek en uitvergroot spel presteren om de kijker te laten geloven dat hij echt huilt om wat zich afspeelt op het scherm, in plaats van het besef te doen groeien dat ze in werkelijkheid huilen dankzij muzikale bespelingen van het algemeen sociaal besef dat in ieder (niet-psychopatisch) mens schuilt.

Tja, ik vind deze vergelijking niet echt nodig. Granted, de muziek is, zoals hierboven al toegegeven, niet de spil in het transparante sentiment ('emotie'). Maar dat uitvergrote spel (ik spreek liever van ongenuanceerd) blijft. Feit is dat een accent manupilerenderwijs óók op acteren an sich geplaatst kan worden. Tel hier dat pointe-loze plot bij op, en je hebt... niks.

Bij de executie van John Coffey wordt er niet uitsluitend gesopt uit eenvoudig medemenselijkheid(om vervolgens met terugwerkende kracht de rest van de film te hoog in te schatten) of iets dergelijks, want het gebeuren is van zichzelf relatief sober en onderkoeld voor een film als deze. Nope, me dunkt dat ze dat overdreven gedoe welbewust hebben vermeden, en het werkte blijkbaar naar behoren.

Met dat eerste ben ik het eens; een executie is een aanleiding tot beroering. Doch, waar is de eigenlijke aanzet tot het hebben van medelijden met John Coffey als degene die geëlektrocuteerd wordt? Het is een dommige, sullige man met een probleem dat voornamelijk hemzelf tart. Aangezien het probleem verder niet werkbaar is, het is nl. overduidelijk verzonnen, zullen alleen de mensen met een zwak voor sentiment iets voelen voor Coffey. Met andere woorden: Een executie d.m.v. elektrocutie is een eigenlijk aanzet tot het hebben van bepaalde gevoelens, dat het in The Green Mile John Coffey betreft voegt hier niks aan toe.

Maar goed, The Green Mile is dus in ieder geval geen ultra-realistische arthouse film met politieke(afgezien van de duidelijke anti-death penalty statements) dan wel filosofische pretenties, maar gewoon een relatief publieksvriendelijk gevangenis-drama met een aparte invalshoek en opbouwend commentaar dat zich binnen voor mensen herkenbare ethische contrijen(eigenrichting, treiteren, morele chantage, onrecht etc) manoeuvreert.

Sorry, maar dit vind ik echt een verkooppraatje. 'Aparte invalshoek' ? Als je de verscheidene King-plots de revu laat paseren, dan kun je niet anders dan te concluderen dat het binnen een bepaald ordinair kader (het oeuvre van King) valt. Juist dat er verder van die herkenbare dingen bij zitten 'nuanceert' het weer zo arbitrair. Was dan 'all the way' gegaan, denk ik. Nee, dit is ronduit publieksvriendelijk, en daarom artistiek gezien niet relevant - ik praat voor mezelf, niet voor de doelgroep, want ik ga niet al te zeer mijn best doen om slechte films te vermijden. Mocht ik er dan toch één tegen komen, dan zal ik mijn gal spuwen ook. Dit pleit dan wel weer voor de overweging waaruit de film is voortgekomen, dat geef ik toe. Maar objectiviteit is een uitgangspunt, we bevinden ons nl. op een forum, en ik ga daarom ook geen water bij de wijn doen.

Dit hoeft absoluut niet slechter te zijn dan hetgeen professionele critici lijken te prefereren, aangezien er ook over die films doorgaans genoeg te mekkeren valt.

Tja, dit vind ik ook weer een moedwillige, doch nodeloze vergelijking. Waarom de film niet an sich beoordelen?

Ik probeer alleen te zeggen dat je er niet blind vanuit moet gaan dat dergelijke thema’s geen basis kunnen vormen voor entertainment-georienteerde cinema, zonder gelijk slechter te zijn. Er zijn gevangenisfilms die beduidend meer intellectuele relevantie ambiëren en, heel strikt genomen, ook beschikken over een meer functionele karakterbelichaming om dat te ondersteunen, maar die daarentegen lang niet altijd goed voor de dag komen als ‘complete package’. Als je begrijpt wat ik bedoel.

Ja, maar ook entertainment kan slecht zijn. Dat iets ter vermaak bedoeld is, wil toch niet zeggen dat we allemaal een oogje dicht moeten knijpen? Ik heb een paar knelpunten genoemd, en die komen voort uit persoonlijke waarneming, niet omdat het 'slechts' entertainment zou zijn of ter vergelijking van... Ik zie de noodzaak tot vergelijken niet zo. Ik meen zelfs dat The Green Mile best een goede film had kunnen zijn, als de door mij genoemde tekortkomingen (en meer) zich niet zo prominent hadden voorgedaan.

Verder is The Green Mile voor zover ik het me kan herinneren een vertelling over de belevingswereld van Paul Edgecomb, de cipier, en zijn niet-zo-heel-erg bovennatuurlijke blaasproblemen. Na een begin te hebben gemaakt met zijn ontwikkeling, verspringt de focus tot een wat wijdere spanne, met als middelpunt natuurlijk die excentrieke boom. Vervolgens schuift Edgecomb tijdelijk wat naar de achtergrond, om ruimte te maken voor de karakter koppeling met John Coffey die op dat moment op handen is. Ja, die Coffey is een voorspelbaar karakter in de zin dat hij een beer van een vent is met een gouden hartje. Maar de manier waarop dit geschreven personage de onvermijdelijke cliché’s reflecteert(en soms onderuit jast), in combinatie met het acteerwerk van Michael Clarke Duncan(personage is cliché, de acteur en zijn positie in het verhaal compenseren dat grotendeels) maakt dat de film toch een bepaalde gelaagdheid krijgt.

Je vertelt het mooi, echt waar, maar ik zie het niet. Je spreekt over een karakterkoppeling, wat talig het bij-de-ballen-grijpen symboliseert. Tja, als iemand je van een ellendige blaasontsteking afhelpt, dan is dat natuurlijk een aanleiding voor een kentering. Maar 'karakterkoppeling' vind ik hier een veel te mooi woord voor.
Overigens is de film inderdaad een vertelling van de belevingswereld van de cipier gespeeld door Tom Hanks, die dus te maken krijgt met bovennatuurlijke krachten... de persoon Edgecomb blijft vlak. Want ook thuis zit hij te telkens te tobben over Coffey. En verder wordt zijn karakter zo geleidelijk aan geschetst, dat het reeds sinds het begin duidelijk is dat hij sympathie zal krijgen voor Coffey; hij is immers zelf sympathiek! Dat lijkt me toch zeer voorspelbaar. Als de gemene cipier nou meededogen zou krijgen met Coffey... of dat Edgecomb een groeiende hekel ontwikkelt naar Coffey toe... kijk, dan hebben we tenminste nog wat om over na te denken.
De compensatie en het onderuit jassen van cliché's hebben ik ook niet waar kunnen nemen. Kun je een voorbeeld noemen van iets waarin Coffey iets deed tegen de verwachtingen in? Dat helen van die muis was zóó bigot, ik ben benieuwd wat je daar tegenover kunt stellen. John Coffey is een goedzak, maar hij weet vanuit die karakterschets níks te ondermijnen of te nuanceren. Want, is hij gedurende de hele film ook niet opmerkelijk dom?

Zoals gezegd is dit niet te vergelijken met onafhankelijke, zwaar artistieke producties, maar het gaat echt te ver om het neer te zetten als volledig vlak. Te meer ook omdat Coffey en Edgecomb geleidelijk naar elkaar toe groeien waardoor het “gemis” aan concrete achtergrondinformatie wordt opgevangen door een meer abstracte vorm van developement.

Zie mijn bovenstaande punt - het is alles behalve onverwacht dat juist díe twee een soort van band krijgen. Wat mij betreft benadrukt dit juist al het gemis. Wat is er zo speciaal aan de band tussen die twee?

En het acteerwerk van beide heren is echt niet zo gimmicky en karikaturaal als jij lijkt te denken, dus die band krijgt zeker vorm.

Er is nu sprake van miscommunatie; ik heb nooit beweerd dat het acteerwerk van beide heren, of van wie ook in de film for that matter, 'gimmicky' was. Ik stelde slechts dat acteerwerk, hoe goed (!) ook, in verkeerde verhouding toegepast kan worden in een verhaal, zoals dat van The Green Mile. Edgecomb en Coffey worden prima neergezet als goedzakken, maar dat is nu juist het hele eieren eten - het zijn goedzakken zonder méér. Dit is dus een verwijt aan de regisseur/scriptwriter.

De Fransman was natuurlijk een bijrol. Niet dat dat betekent dat je een excuus hebt voor gebrekkige karakterontwikkeling of zo, maar een van de bijeffecten van dit verhaal is dat het op eenvoudige doch universeel begrijpelijke wijze iets impliceert over de discrepantie tussen een aan iets kleins vasthoudend zielig hoopje mens en zijn eigen niet in een notendop te definiëren verleden. Ik denk dat het punt van King in deze is geweest dat de aard van het delict weliswaar iets kán zeggen over de persoonlijkheid(sontwikkeling) van iemand, maar nimmer iets over zijn menselijkheid of zijn rechten als mens.

Je stelt dus dat King zijn publiek onderschat? Iemand die weet-ik-veel wat voor misdaad begaan heeft zou volgens de gemiddelde King-lezer een menselijke wil tot overleven 'mogen' hebben TOT duidelijk wordt wat hij gedaan heeft. Want er zou discrepantie kunnen optreden. Verder denk ik dat een schrijver zich niet zou moeten wagen aan een dergelijk scenario (death row) als-ie dat humanistische gewauwel écht gelooft. Ik doel nu op je laatste regel.
We hebben te maken met iemand die over een lijn gestapt is, een misdaad begaan heeft, en zich daarom op death row bevindt. Dat je je dán beroept op 'de rechten van een mens' geeft een behoorlijke wispelturigheid weer, júist binnen dat karakter. De enige rechten die nog op hem van toepassing zijn, zijn zaken als eten en drinken. Je kan filosoferen wat je wil, maar besef je dat hij die 'rechten van de mens' ook vóór het begaan van die misdaad had. En dan nog, in de film is gewoon sprake van een scheve verhouding van zijn persoon ten opzichte van het scenario. Mensenrechten of niet.

Een welbekend standpunt, natuurlijk, maar het geeft wel een beetje meer context aan het personage. Kijk, dat je dit punt ook had kunnen maken mét achtergrondinformatie over zijn daden begrijp ik ook wel. Maar het is in dit geval geenszins een verplichting(imo) omdat zijn ontbrekende geschiedenis onderdeel uitmaakt van de moral grounding van de film, terwijl zijn relatie met het muisje(en zijn veelzeggende reactie op het doodtrappen ervan) en de medegevangenen/cipiers de het verhaal in directe zin helpt voortstuwen. Twee verschillende componenten die elk een ander deel voeden en elkaar uiteindelijk van enige back up voorzien. Ik ga verder niet beweren dat er helemaal niets mankeert aan de bijrollen of zo, maar het is zeker ook niet zo dat zijn ontroerende verhouding met de muis echt puur en alleen voor het sentiment is ingevoegd. Het zal hebben meegespeeld bij het schrijven van het filmscript omdat het een gunstig effect oplevert, maar ze zijn zich in de praktijk nergens te buiten gegaan. Echt eenzijdig sympathiek wordt dat ventje namelijk nergens, hij wekt bij mensen slechts tegenstrijdige gevoelens op, waarvan medelijden er eentje is.

Kortom, jouw stelling “geen toelichting = geen muis” is imo echt onzin.

Maar ontkrachten kan je 't niet. Je zegt dat zijn ontbrekende geschiedenis uitmaakt van 'moral grounding' - huh? Dat het e.e.a. voortstuwt ben ik met je eens, maar het stuwt wel in de verkeerde richting, daar het geen eigenlijke grond kent. Een schurk van het laagste allooi die een muis koestert omwille van wat medelijden. Tja, dan kun je wel weer aankomen met de rechten van een mens, maar dat abstraheert het wel aanzienlijk. Kortom, je kunt wel allerlei gevolgen en plotwendingen aantekenen, maar ze kennen geen grond! En medelijden is uiteraard óók sentiment. Wat anders? Het achterwege blijven van zijn geschiedenis is een schreeuwen leegte, welke niet opgevuld/genuanceerd wordt door moral grounding, voortstuwing, of '...elkaar voeden en van backup voorzien'.
Maar ik denk dat dit een persoonlijke geschil is. Jij vindt dat het gecompenseerd wordt, terwijl ik de eigenlijke functie al niet erken.

Wat Billy betreft ben ik het wel een beetje met je eens. Hij is inderdaad een typische Hillbilly dombo met welgeteld núl hersencellen en de woorden “I deserve death” op zijn voorhoofd.. Toch vind ik dat het acteerwerk van de acteur wel het een en ander goed maakt. Plus, zijn functie in de film is weer anders dan die van Fransoosje, namelijk die van aanstichter van de gebeurtenissen waar de film over gaat. Zijn karakter is zeker niet eenzijdiger dan gemiddeld het geval is in een goede film met duidelijke prioriteiten.

Sam Rockwell is inderdaad weergaloos in de film. Hij gaat er echt voor. Maar enerzijds een man die het hart heeft om voor een muis te zorgen, en anderzijds de rücksichtlose wildebras duidt in mijn optiek op waardeloos scriptschrijven. Zijn karakter is dan wel niet 'eenzijdiger dan...', maar hij vormt in de film wel te sterk contrast.

De slechte cipier + Billy = intens slecht, oftewel zwart.
Edgecomb + Coffey = ronduit goed, oftewel wit.

En het verhaal hinkt gedecideerd op het ene contrast dan weer op het andere - grijs bestaat niet.

[Mark Almighty]

Jammer dat ik The Green Mile niet heb gezien, want ik vind de discussie heel interessant. Voor dit soort dingen blijf ik terugkomen in het topic. Ik had er dan ook graag zelf iets over gezegd. Ik heb 'm hier wel liggen op video, maar zit niet echt te springen om 'm te kijken. Volgens sommige mensen is 't een gore film en als ik dat zo lees over elektrocuteren enzo... Nee, dank je.

Heb net het eerste uurtje van Easy rider gezien (was op Canvas). De scènes waarin onze twee hippie-helden op hun motoren door het Amerikaanse landschap crossen zijn geweldig. Prachtige beelden, heerlijke jaren '60 muziek eronder en genieten maar. Echter, de stukken daar tussen zijn naar mijn mening zo onboeiend dat ik geen 3 kwartier tot het einde uit wilde zitten.

Frankenstein (1931)

Ik had Bride of Frankenstein al gezien, en die vond ik ietsje beter dan dit eerste deel. Het acteerwerk is soms ronduit belabberd, houterig en stijfjes, en de continuïteit laat ook te wensen over. Niet zo heel geweldig dus.
Wel een pluspunt is het expressionistische decor van Dr. Frankenstein's werkplaats.

[Balance]

Pride and Prejudice

Ohh, wat was die leuk
Echt zo'n heerlijke zwijmelfilm, met toch íets meer inhoud dan de meeste standaardfilms. Heerlijk om naar te kijken, leuke karakters, goede acteurs en actrices.

[Dexter_M]

Bewitched

Leuk vermakelijk filmpje, niet echt speciaal.
Leukste was de cameo van Steve Carrel

[MTpower]

Filmpje!

Haha, ik kende hem al maar hij blijft ontzettend leuk! Echte humor van Paul de Leeuw. Je moet er van houden, dan is hij echt super

Mark Almighty schreef op 22-10-2005 @ 01:01 :
Jammer dat ik The Green Mile niet heb gezien, want ik vind de discussie heel interessant. Voor dit soort dingen blijf ik terugkomen in het topic. Ik had er dan ook graag zelf iets over gezegd. Ik heb 'm hier wel liggen op video, maar zit niet echt te springen om 'm te kijken. Volgens sommige mensen is 't een gore film en als ik dat zo lees over elektrocuteren enzo... Nee, dank je.

Je krijgt wel het nodige te zien wat betreft het electrocuteren, ja. Daarbij gaat het ook een keer goed mis... Maar écht goor wordt het nergens, vind ik.

[ook hallo]

Win a date with Ted Hamilton (ofzoiets )

Echt zo'n bagger film, saai, vol met cliches en na 10 min. weet je hoe de rest van de film verloopt en het was ook niet grappig

Nobody knows / Dare mo shiranai

Wel een hele lange film, maar erg mooi en sfeervol. Arme kinderen. Het einde vond ik wel heel erg open, dat was wel jammer.

[DanielC]

Afgelopen week

1. Zombiegore. Leuk, vermakelijk, precies wat ik had gehoopt maar natuurlijk niet goed. 5/10

2.Troma's War. Leuk, vermakelijk, precies wat ik had gehoopt maar natuurlijk niet goed. 5/10

3. The Life Aquatic with Steve Zissou 2 keer gezien deze week. Leuk, mooi en allemaal andere lovende dingen. 8/10

4. Saw. De 4e keer gaat het toch wel stomvervelend worden. 6.5/10

5. The Thing. Zwaar oké. 7.5/10

6. Lost in Translation Ook de vijfde keer ofzo, nog steeds geweldig. 8.5/10

7. Paths of Glory. Derde keer en nog steeds heel erg sterk. 9/10

8. Cube. Net als "Saw" ook de tweede keer in twee weken, maar wel iets beter te doen. 7/10

9. Collateral. Verassend goede actiefilm met Cruise en Foxx. 8/10

10. Fear & Loathing in Las Vegas. Leuk. 7/10

11. Adaptation. Erg goed, lekkere slimme film met een mooie rol van Cage. 8/10

12. Salò o le 120 giornate di Sodoma raakte me de tweede keer toch wat meer dan de eerste keer, maar nog steeds niet zo schokkend als iedereen 'em doet voorkomen. Niet mijn fav. PPP. 6.5/10

13. Akira, lekkere, physchedelische anime film. 8/10

14. Eternal Sunshine of the Spotless Mind onverwachts goed voor een tweede keer. 8/10

15. Barry Lyndon, visueel samen met 2001 de mooiste Kubrick, verhaal staat mij niet heel erg aan maar dat maakte niet zo uit vond ik. 8/10

16. The Fifth Element ook de zoveelste keer, blijft gewoon goed. 7.5/10

17. South Park, Bigger, Longer & Uncut blijft lachen! 7.5/10

18. Boccaccio '70. Ben net klaar met de eerste twee verhalen. Het Fellini stuk viel me toch ietswat tegen, Monicelli stuk was erg leuk. Straks het stuk van Visconti en De Sica kijken.

Had een vriend uit engeland op bezoek dus moest veel herkijken wat ik in de twee weken daarvoor ook al had gezien.

[Dexter_M]

'Shitsurakuen': jôbafuku onna harakiri
lost paradise (us title)

Een japanse zieke film.
Over een vrouw die zefmoord pleegt. De zelfmoord scene duurt 18 min en je ziet alles van ingewanden die op de grond vallen.
Alleen jammer dat er geen subs bij zaten
5/10

[stopmakingsense]

FAUST

gister in Lantaren/Venster gezien

een film uit 1926 van F.W. Murnau met live muziek van Willem Breuker Kollektief

Een van de meest geniale films met een van de beste live begeleidingen ooit! Ik aanbid de mensen die 5 jaar lang deze film bij elkaar hebben lopen sprokkelen

duidelijk gelijk de dvd gekocht

Modern Times

Geweldige Chaplin-film, met een grappige voedermachine-scene en heel veel flauwe slapstick die stiekem erg leuk is

[Freshh~]

Sylph schreef op 22-10-2005 @ 12:30 :
Nobody knows / Dare mo shiranai

Wel een hele lange film, maar erg mooi en sfeervol. Arme kinderen. Het einde vond ik wel heel erg open, dat was wel jammer.

kut gemist

[Floris_22]

Father Goose

Cary Grant is weer meesterlijk in deze film. Het is af en toe net een klein kind.
Lekkere cynische oneliners schieten je voorbij. Heb me goed vermaakt tijdens deze film. Helaas is de onvermijdelijke romantiek weer aanwezig, ze trouwen met elkaar terwijl ze elkaar krap 2 weken kennen.
Maar ja daar kijk ik dan maar overheen.

Edit: ff een paar meesterlijke quotes.

Walter Eckland: So far you're shared me out of my clothes, my food and my house. Now, how about sharing some of my things with me.

Anne: You stepped on my foot.
Walter Eckland: You put it under mine.

Catherine Freneau: How do you know it's a "she"?
Walter Eckland: Her mouth is open, now be quiet.

[Hulk]

Eurotrip

had ik al tig keer gezien maar hij blijft ultiem aanrader mocht je hem nog niet gezien hebben

[ook hallo]

Eternal sunshine of the spotless mind

Echt onwijs mooie film!! Leuke personages en film blijft ook wel boeien tot het eind

[merels]

memento, pff eerste twintig minuten gemist maar ik begrijp het, met wat hulp, nu wel. mooie film.
oh en de kleine blonde dood gekeken, was opzich aardig maar anders dan het boek, die vader kwam veel minder in beeld.
ik vond antonie kamerling er wel kkgeil

The Great Dictator (1940)

Erg treffend, deze anti-nazi film van Charlie Chaplin. Er zijn wonderbaarlijk genoeg heel veel overeenkomsten (de razzia's, de werkkampen, Hitler's ware ideeën) met wat zich de volgende 5 jaar zich zou afspelen in Europa.

Dit alles verpakt in een humoristisch scenario, met de typische slapstick, maken dit een goede film.

[Mark Almighty]

Die wil ik nog erg graag eens zien, N00dles.

Goodbye Lenin

Hoogst originele film. Soms vermakelijk en grappig, soms ontroerend en soms tragisch. Een vrouw die zich altijd heeft ingezet voor de DDR raakt in coma en maakt daardoor de 'Wende' niet mee. Als ze uit coma komt, moeten haar zoon en dochter faken dat de DDR nog bestaat, om zo een te grote schok te voorkomen.

[Metal]

^Toevallig dinsdag gekocht op dvd bij van leest voor 10 euro.
erg mooie film. Soundtrack is ook fantastisch, als ik dat begin nummer hoor (summer '78) krijg ik kippenvel.

[Mark Almighty]

Metal schreef op 23-10-2005 @ 02:05 :
^Toevallig dinsdag gekocht op dvd bij van leest voor 10 euro.
erg mooie film. Soundtrack is ook fantastisch, als ik dat begin nummer hoor (summer '78) krijg ik kippenvel.

Oh ja, dat was ik vergeten te vermelden: in deze film wordt gemaakt van dezelfde pianomuziek als in Le favuleux destin d' Amélie Poulain. Exact hetzelfde. Volgens m'n playlist heet 't 'Comtine d' un autre ete' en is van Yann Tiersen. Weet iemand hoe dat precies zit? Wie heeft van wie gekopieërd of is het een rechtenvrij oud stuk?

[Dinalfos]

Nou ja, Amelie is een oudere film, dus als het niet rechtvrij is.....

[Metal]

Mark Almighty schreef op 23-10-2005 @ 02:10 :
Oh ja, dat was ik vergeten te vermelden: in deze film wordt gemaakt van dezelfde pianomuziek als in Le favuleux destin d' Amélie Poulain. Exact hetzelfde. Volgens m'n playlist heet 't 'Comtine d' un autre ete' en is van Yann Tiersen. Weet iemand hoe dat precies zit? Wie heeft van wie gekopieërd of is het een rechtenvrij oud stuk?

sorry, dat weet ik ook niet
maar het is idd van Yann Tiersen ja

ff kijken

[Sithan]

Eros

Het deel van Michelangelo Antonioni vond ik bijzonder onovertuigend...Dat van Steven Soderbergd had een mooie vorm, maar was niet echt komisch, wat het geloof ik wel moest zijn...Robert Downey JR deed het overigens niet slecht.
En het Japanse deel had twee prachtige scenes met vioolmuziek erachter, maar voor de rest was het niet veel.

PS Yann Tiersen deed zowel de soundtrack van Goodbye Lenin, als Amelie dus hij zal zelf de rechten wel hebben dan...

Mark Almighty schreef op 23-10-2005 @ 02:10 :
Oh ja, dat was ik vergeten te vermelden: in deze film wordt gemaakt van dezelfde pianomuziek als in Le favuleux destin d' Amélie Poulain. Exact hetzelfde. Volgens m'n playlist heet 't 'Comtine d' un autre ete' en is van Yann Tiersen. Weet iemand hoe dat precies zit? Wie heeft van wie gekopieërd of is het een rechtenvrij oud stuk?

De hele soundtrack van Goodbye Lenin is ook van Yann Tiersen, maar dat dat nummer uit Amélie weer gebruikt werd in een ander film, vond ik toch een beetje minder eigenlijk...

Ik heb De tasjesdief weer eens gezien
Die vond ik vroeger altijd superspannend en heel goed. En ik vond de slechterik Lucas (Aus Greidanus Jr) helemaal geweldig. Toen zag ik hem (ik was 10 ofzo) een keer in café Tribunal in Maastricht, voor het eerst dat ik een 'bekende Nederlander' in het wild zag, i.p.v. gewoon in het theater ofzo. Ik was helemaal ondersteboven.
Maargoed, de film, om hem nu weer 's te zien, was vooral jeugdsentiment Best een aardige kinderfilm, maar je ziet echt dingen die je als kind niet zag en die je ook helemaal niet wil zien.. Dat is dan wel weer een beetje jammer, hoewel, ook wel grappig

[Anaïs]

Wallace & Gromit - The curse of the were rabbit

Hilarisch!!!! Fantastisch gemaakt en megagrappig! Veel beter dan Chicken Run!

[zoef de haas]

het zakmes <3
Duikelde van de week dat ding op bij het opruimen van oude videobanden
briljant

[Dexter_M]

Melinda and Melinda.

Echt weer zo standaard romantisch verhaaltje.
Will Ferrel was daarintegen wel weer erg leuk.

6/10

[battlestar]

Beautiful people - leuk , de humor sprak me wel aan.

[Faerie]

zoef de haas schreef op 23-10-2005 @ 15:29 :
het zakmes <3
Duikelde van de week dat ding op bij het opruimen van oude videobanden
briljant

haha ja! dat is de eerste film die ik ooit in de bioscoop heb gezien en ik vond 'm echt super spannend toen. hij is een tijd geleden nog een keer op tv geweest geloof ik

maar als laatste heb ik de film Hellraiser: Deader gezien, en ik vond het ZO'N flutfilm, niet normaal. Ik had enorm veel horror verwacht met Pinhead ofzo, maar uiteindelijk zag je hem super weinig, in fact, je zag hem maar 1 keer iemand martelen met kettingen.

[DanielC]

Les Valseuses wel een leuke roadmovie. Joyce Roodnat is een verschrikkelijke doos, maar dat heeft weinig met de film te maken...denk ik.

Layer cake -

[Carn]

Goodbye Lenin:

Leuke film alhoewel ik m iets "grappiger" had verwacht.

[siese]

La vie avec mon père:
Mooie beelden en pakkend verhaal

[ook hallo]

Dogville

Echt heel apart gemaakt, aan het begin dacht ik van: zo is het toch niet de hele film, maar je raakt eraan gewend. Vond het echt mooi verhaal, wel een beetje langdradig..

[WolterB]

Voor het weekend:
Super Size Me
Leuke film voor tussendoor, informatief, beetje eenzijdige weergave.

Net:
Misery
Haalt het bíjna bij het boek, zeer knap, lekker ranzig, een echte Stephen King

[Mark Almighty]

Back to the Future- Part III

Voor de 8876202ste keer. Het blíjft een heel vermakelijke, originele, grappige film. Niet zo doordacht als de eerste twee delen, maar nog steeds erg goed.

[Akilina]

The Brothers Grimm

Ik vond het persoonlijk echt een draak van een film. Ik vond het wel hoopvol beginnen, maar uiteindelijk werd het voor mij echt een te bizarre chaos die mij daardoor op den duur begon te irriteren en te vervelen, voor mijn gevoel duurde de film ook heel erg lang. Ik had ook het idee dat er als het ware geprobeerd is veel te veel elementen in de film te verwerken (humor, fantasie uiteraard, een beetje romantiek, spanning, en zelfs een beetje een moraal), maar dat dit alleen niet echt geresulteerd heeft in een samenhangend geheel. Ik vond de beelden zelf en de manier van filmen en lichtval wel heel mooi gedaan. Daarnaast vond ik sommige animaties of special effects fraai, maar andere vond ik ook vaak enigszins lachwekkend. En verder waren al die verwijzingen naar sprookjes (of gewijzigde elementen uit sprookjes) wel leuk soms.

Der Untergang

Deze film vond ik echt heel erg bijzonder en aangrijpend. Dit wist ik wel op voorhand, maar ik had toch niet verwacht dat het zo'n impact op me zou hebben. Er waren echt heel veel momenten bij dat de tranen me echt in de ogen schoten. Ik vind het verder mooi hoe er, in mijn ogen in ieder geval, geprobeerd is een zo neutraal en waarheidsgetrouw mogelijk beeld te schetsen van de hele situatie op dat moment, het shockerende is alleen dat je het nu vanuit een ander gezichtspunt bekijkt. Ik had het idee naar een soort ficitieve documentaire te kijken, je krijgt echt het gevoel dat je een klein beetje weet hoe die laatste dagen geweest moeten zijn. Ik ervoer de film ook als steeds beklemmender en heftiger naarmate de film vorderde. Ik vond het echt een hele sterke film, ik had ook echt even de tijd nodig om bij te komen van de film na afloop.

The Phantom of the Opera

Vroeger als kind was ik helemaal geobsedeerd door de musical, dus toen ik de film zag kwamen ook al die mooie liedjes weer helemaal terug en zo, dat was wel heel leuk. De film is ook eigenlijk precies hetzelfde als de musical (dat had ik niet echt verwacht), maar de film biedt alleen de mogelijkheid dingen verder uit te diepen en te verduidelijken en zorgt er ook voor dat scènes in een hele mooie setting uitgespeeld kunnen worden, zoals dat op het toneel niet mogelijk is. Ik vond het dus echt een coole film. Het had misschien alleen wat aannemelijker en geloofwaardiger geweest als ze een wat oudere en meer doorleefde man the Phantom hadden laten spelen, want hij zag er in de film niet zo mismaakt en gekweld uit, maar ja, dat geeft verder niet.

Vera Drake

Mooie film, maar niet op zo'n manier dat het echt een diepe indruk op me heeft achtergelaten, maar dat hoeft ook niet. Ik vond het gewoon een ingetogen en mooie dramafilm. De hoofdrolspeelster die Vera Drake speelde (Imelda Staunton) vond ik trouwens wel goed acteren, het kwam in ieder geval geloofwaardig over.

[RoxX]

saw
een super vette film, echt de coolste die ik de afgelope tijd heb gezien

four brothers

ja wel oke maar niet heel speciaal ofzo

the long weekend

een beetje een standaar humor film

the 40 year old virgin

wel grappig aangezien ik er bepaalde mense in herken maar ook een standaard humor

unleashed

ja die was ook wel vet

hide and seek

wat een zeikfilm

white noise

ondanks de goeie recenties die ik heb gelezen toch een kut film.

ik hield een film weekend voor mezelf

[DanielC]

Ohayô (Good Morning) - Zwaar oké, geen meesterwerk maar dat kan ook niet altijd natuurlijk. 7.5/10

Hellboy - Wel leuk, heb me iig. prima vermaakt en daar draait het voor mij toch om bij dit soort films. 6.5/10

American Beauty - Blijft erg sterk. 8.5/10

basketbalster schreef op 23-10-2005 @ 22:06 :
Dogville

Echt heel apart gemaakt, aan het begin dacht ik van: zo is het toch niet de hele film, maar je raakt eraan gewend. Vond het echt mooi verhaal, wel een beetje langdradig..

Dogville is inderdaad... apart.

Spoiler

Ik vond alleen het einde vrij zwak. Ja, laten we iedereen doodschieten

[.Pure]

Four Brothers hm wel oke
Hotel Rwanda erg aangrijpend, mooi
Saw