Blauwe ogen

[joes]

Ze keek recht naar de wastafel, het tafereel wat zich erin afspeelde. Verward maar kwaad probeerde ze de rode vlekken op haar hand en onder haar nagels weg te schrobben. De stapel papier op de wastafel was bijna op en de zeep, oorspronkelijk groen, kreeg een steeds bruinere kleur maar het wilde niet weg, het kwam maar terug.

Woest gooide Norah de laatste prop weg. Kut, dacht ze en keek haar spiegelbeeld aan, ze werd gek. Op haar gezicht zaten bloedvlekken, niet de hare. Met één gebaar gooide Norah verwoed de kraan open en begon met haar hand het bloed weg te halen. Pijn, de wonden onder haar nagels werden roder en het water prikte. Achter zich hoorde ze wat geritsel, gevolgd door een kuch. Norah keek vanuit haar ooghoeken naar de wc-hokjes. Ze was het verleerd. Nee, ze leerde het weer. Door de spiegel nam ze binnen een paar seconde heel de ruimte in zich op. Ze stond in de mannen wc. Ze draaide de kraan zachtjes dicht, haalde haar hand over haar jaszak waardoor ze het revolver voelde zitten. Ze droogde haar gezicht af met haar mouw. Maar haar handen, oh haar handen brandden. Ze kon het niet negeren, nooit niet. Wat moet ik nu? ‘Oplossingen’, had hij gezegd, ‘oplossingen zitten hier’, terwijl hij met zijn wijsvinger naar zijn borst wees, ‘hier’. Norah sloeg met haar handpalmen tegen haar hoofd en kneep haar ogen dicht. Weg dat beeld! Weg die stem! “Je bloedt”. Norah keek de jonge man aan, verbijsterd. Deze schrok van Norah’s blik, haat. Norah keek naar haar handen. Het was haar bloed, hij was allang weg.

Norah keek naar haar handen en trilde. “Oh, god” fluisterde ze. Tranen in haar ogen vertroebelden haar zicht en haar vingers kregen een rare vorm. Leon vertrouwde het niet. Dûh. Hij nam het meisje naast zich op. Donkerblond haar met lichte plukken, onverzorgd. Een grote oude herenjas en haar spijkerbroek was gerafeld en afgedragen. Hij bekeek haar door de spiegel terwijl zij naar haar handen keek, die hadden een vreemd soort van schaafwonden aan haar vingers en nagels... In haar rechter jaszak zag hij iets. Wat is dat?! Opeens vervormde de plaats voor Leons ogen, de doffe klap, de snelle voetstappen door de gang, het slaan op deuren, het binnenstormen van dit toilet gebouw, de kraan, het bloed.. Shit. Met een schok sloeg Leon zijn ogen op, in de spiegel werd hij vastgehouden door de blik van het meisje. Ze keek hem met diepblauwe en haat gevulde ogen aan. Hij kon zich niet bewegen, hij wilde rennen, rennen, rennen! De rechter mondhoek van het meisje trok een paar millimeter omhoog. “Mooie blauwe ogen” fluisterde ze. Wat? Leon keek haar wat verward aan. Norah’s gezicht betrok gelijk; ze voelde nog de adem van die stem in haar gezicht terwijl hij die drie woorden zei. Met haar handpalm sloeg ze weer tegen haar hoofd, maar de geschiedenis wilde niet weg, het ging niet weg. Híj was weg. Leon deed een stap opzij en raakte de prullenbak aan. Norah keek op, dan zette ze twee stappen, pakte hem vast, en rende vervolgens met hem tegen de muur aan. Leons achterhoofd knalt tegen de koude betonnen muur en even draaide het voor zijn ogen. “Eerst verras je ze, dan zet je ze klem, vervolgens dwing je ze met jou macht. Het draait om macht. Zorg dat jou positie de machtigste wordt” zei Norah, met een harde stem, terwijl ze recht in Leons ogen keek. Deze voelde zich een beetje duizelig, hij zat klem, klem tussen haar en de muur. “Wat doe jij hier?”. Leon keek haar aan “wat doe ik hier?”. ‘Ik zat rustig hier op de wc toen een of ander psychotisch doorgedraaid wijf met een pistool op zak mijn rust kwam verstoren. Dát deed ik’. “Ik werk over vannacht” zei hij zenuwachtig. "Jaja", Norah zette haar onderarm tegen Leons keel aan en duwde. Leon deed zijn mond open in een wanhopige poging adem binnen te krijgen, zijn ogen gingen tranen en hij keek angstig naar Norah. Die keek kwaad, ‘mooie blauwe ogen’ spookte het door haar hoofd. Leon voelde langs de muur maar er was niks om zich te verdedigen. Langzaam trok hij zijn hand weer terug tot er opeens een hard geluid ruiste, blazende of zuigende lucht, zo klonk het. Met schok keerde Norah terug naar de werkelijkheid en haar greep op Leon verzwakte. Met alle kracht die hij had duwde hij het meisje naar achter. Norah viel keihard op de grond. Leon kon er niet langs, ze lag precies in de weg. Ze pakte haar pistool en richtte hem op Leon. Deze drukte zich tegen de betonnen muur, wie weet in de hoop om er door te vallen ofzo. Norah liep op hem af, voorzichtig, dit voelde natuurlijk aan. Net voor dat ze de trekker wilde over halen bedacht ze zich iets. Leon ademde uit, de tweede keer in vijf minuten dat hij nog nooit zo blij was dat te doen. Hij knikte langzaam. “Ze liggen verderop, in mijn kantoor”. Norah gebaarde hem naar de deur te lopen terwijl ze hem onderschot hield. “Pak ze, en haal me uit dit gebouw. Jij rijdt”.

[Drez]

Ik heb heel snel gelezen, maar het valt vooral op dat je verschillende tijden door elkaar gebruikt, nogal storend.

[I C U]

Hm... Op zich beloofd dit wel wat. Zeker als inleiding vind ik het erg sterk. Als een op zichzelfstaand stuk vind ik het minder.
Ben benieuwd wat je er verder van maakt!

Norah keek naar haar handen en trilde “oh, god” fluisterde ze

Punt na trilde, dan oh (hoofdletter enzo...)

haar spijkerbroek was duidelijk uit de jaren ’70

Spijkerbroek uit de jaren '70? Apart...

Als ik het goed begrijp beschrijf je eerst hoe de klap tegen de muur voor Leon is, en vervolgens vertel je dat Norah hem tegen de muur duwt. Dat werkt verwarrend. Plaats er een witregel tussen om het te verduidelijken, of haal een van de twee beschrijvingen weg.
Als ik het verkeerd heb, is er blijkbaar alsnog iets niet duidelijk

“Ik werk over vannacht”.

Deze zin snap ik niet. Die staat daar een beetje loos. Zegt Leon dat als antwoord op Norah's vraag? Of is het een gedachte? Of zegt Norah dat?

Leon ademde uit, de tweede keer in 5 minuten dat hij nog nooit zo blij was dat te doen.

Getallen onder de twintig voluit.

Hij knikte langzaam “ze liggen verderop, in mijn kantoor”.

Puntje na langzaam, ze met een hoofdletter.

Zo, wat kleine puntjes van kritiek! Maarre, al met al: Het boeit!

[joes]

Hee, bedankt voor je kritiek. Ik schrijf niet zo veel, nog niet zo lang en ik ken die puntjes en kritieken en regels niet. Sorry

Hij wordt tegen de muur geduwt en daarna, als hij zegt Ik werk over vannacht gelooft ze hem niet en wilt ze hem een soort van wurgen. Misschien dat dat nu duidelijker is geworden, ik heb het een beetje veranderd. Dit verhaal is nog geen stuk zelf, het vervolg komt!

[joes]

2.
Norah rende naar de kamer, achter in het huis. Precies zoals papa verteld had. Op de achtergrond hoorde ze geschreeuw en voorwerpen die braken. Ze huilde maar ze merkte het niet eens. Het kleine meisje rende snel naar de kamer, gooide de deur open en keek snel rond. Papa had het haar al vaak uitgelegd maar ze wist het niet meer, wat was het veiligst? Het meisje keek rond, bang. Het geluid op de achtergrond werd luider, even vergat ze waar ze was en viel ze met haar gedachten het geluid binnen. Overal om zich heen hoorde ze geschreeuw. Haar vader was ook bang, hij vreesde ook. Dit maakte Norah nog ongeruster. Vikings zijn nooit bang zei papa. Norah stapte de kamer binnen en sloot zachtjes de deur. Ze kwam nog maar net boven de deurkruk uit. Ze keek rond. Daar! Dat was het. Achter het bureau zat een rooster. Snel rende ze naar het bureau. Ze viel op haar knieën en begon aan het rooster te trekken. Bij papa ging dat zo gemakkelijk! Toen kwam het los, het was zo zwaar dat de zwaartekracht, het met een schok naar beneden trok. Norah stond op en boog zich. Nu kon ze er zo in, maar ze moest er iets voor zetten van papa. Wat? Hij had altijd hetzelfde gebruikt, bij elk huis, elke kamer. Ze begon aan het rooster te trekken en duwde het tussen het bureau en de muur zoals papa had uitgelegd. Ze veegde de natte tranen die over haar gezicht liepen weg, ze jeukten. Haar blonde haren hingen los. Haar vader zou er net een vlecht van maken. Dat had hij beloofd.

Even stond ze weer stil. Het geluid was zachtjes geworden. Tot een heel harde schreeuw Norah weer wakker schudde. Ze zag het witte beeld, van een raar spul gemaakt wat niet zwaar was. Al leek het wel zo. Ze pakte het en trok het voor het gat. Maar hoe moest zij er nu in? Normaal zette papa het ervoor maar waar was hij? Verslagen zakte Norah op de grond. Naast het witte beeld. “Papa!” fluisterde ze. Ze wilde het roepen, eigenlijk. Schreeuwen. Maar ze wist dat ze dat niet moest doen. Het gestommel in de kamer werd steeds wilder en agressiever. Er kwamen nu ook woorden bij, waarvan Norah de betekenis niet kende. “Hou hem vast” hoorde ze iemand kwaad roepen. Norah’s ogen werden groot en angstig keek ze om zich heen. Ze snapte het niet. Er was nog een andere man. Haar ogen gingen huilen en ze kroop bang naar de verste hoek van de kamer. “Nee” hoorde ze haar vader schreeuwen. “Nee!”. En toen viel het stil. Alles stopte. Norah’s kleine wereld draaide niet meer. Ze hoorde niets meer. Een gedachte zei dat alles nu over was, en alles weer veilig. Maar ze voelde iets anders. Alsof al haal blijdschap wegviel.

Norah zat in de hoek en ademde niet eens meer. Verward keek ze om zich heen. Wat had ze niet? Ze miste iets, maar ze wist niet wat. “Het ligt in deze kamer, dat weet ik zeker” zei een jonge mannenstem op de gang. Het klonk jonger dan papa’s stem. Die was zacht. Mooi. Papa kon mooi zingen. Waar was papa? “Papa!”. De voetstappen stopten. Langzaam ging de deur van de kamer open. Een oude man stapte de kamer binnen en keek Norah recht in het gezicht. Ze schrok. Die man keek boos, gemeen. Hij liep naar Norah toe. Ze voelde haar onderlip trillen. “Dag mooi meisje” zei de man, terwijl hij voor haar hurkte. Hij probeerde aardig te kijken. “Wat heb je mooie blauwe ogen, zijn die net als die van je papa? Ik herken ze van mijn zoon”. Norah prevelde enkele woorden maar hij verstond ze niet. “Wat zeg je nu?”. “Mijn papa, waar is papa?”. Opa glimlachte, nep. “Het is maar goed dat ik je hoorde, anders was je nu in groot gevaar geweest. Ik kom je redden mooi meisje”. Hij stak zijn handen uit om haar op te tillen maar ze duwde ze van zich af. Nu pakte hij haar hard vast en tilde haar alsnog op, ze stompte hem op zijn schouder maar het deed enkel haar handen pijn. “Stil maar” zei hij zachtjes, telkens, opnieuw en opnieuw. Toen stopte ze, “Mijn opa? Papa zei dat je gemeen was” zei ze zachtjes. Opa glimlachte “Blijf maar bij mij slim meisje, ik zal nooit gemeen tegen jou zijn. Nouja, áls jij mij helpt. Vertel me nu je naam”. Maar Norah’s aandacht was al naar een ander punt uitgegaan. Ze kon door de hal heen kijken, de woonkamer in. Daar zat een jonge man met zijn rug naar haar vader toegekeerd. Deze lag op de grond, hij bewoog niet, lachte niet naar haar. Was papa dood? Met zijn ogen wijd open keek hij haar aan. Er druppelde iets over zijn oog, zijn rechter oog. Hij knipperde. Norah’s ogen werden groter en ze stak over haar opa’s schouder haar armen uit. Deze draaide zich met een ruk om en staarde recht in haar papa’s gezicht. Norah draaide mee en keek ook. “Papa!” schreeuwde ze. De jonge man draaide zich om en keek naar de man op de grond. Haar vaders lippen bewogen maar Norah kon hem niet verstaan. Toen knalde er iets, en papa’s hoofd, bloedde, en bloedde.

Norah bewoog als een gek in haar opa’s armen en hij liet haar vallen. Ze rende naar haar vader, zijn blik kwam steeds dichterbij. “Papa! Papa!”. Ze rende, maar hij leek een eeuwigheid weg. De benen van het kleine meisje renden niet hard genoeg. Daar lag haar vader, hij keek haar aan maar deed niets. Ze huilde, ze viel, ze stond op, ze rende, ze draaide, ze viel weer. Ze huilde, en gilde. Papa’s ogen keken haar aan maar... Met twee armen werd ze ruw weggetrokken. Ze zag alleen nog die blik, terwijl de jonge man haar vader de bank op sleepte. “Ik bescherm je” zei de stem van haar opa. Maar ze hoorde niets, ze zag alleen.

3.
Precies 16 jaar later, en een uur later, kwam een jonge man met de lift omhoog. Hij móest zijn baas spreken. De jonge man, Jonas, zo noemt hij zich, bekeek zichzelf in het glas. Zijn kleding was een beetje gescheurd, en het zal vol vieze vlekken. Hij kwam net van een afspraak met Jetro, hun leverancier. Alles ging goed, totdat Jetro plotseling zijn wapen trok en Jonas zich moest verdedigen. Verdomme. De lift telde verschillende verdiepingen, twintig in totaal gokte Jonas. Zijn baas zat op de achttiende verdieping, dat wist hij wel. Gelijk naast de glazen lift zat de trap, Jonas lette er niet op, het was laat. Waarschijnlijk was iedereen al naar huis, op wat mensen na dan. Maar die zaten meestal op de tweede verdieping, daar was hij al voorbij.

Hij keek strak voor zich uit. Tot hij vanuit zijn ooghoeken, twee personen zag. Een vrouw, met een wapen, en een man die met zijn handen omhoog de trap afliep. Jonas draaide zich met een ruk om naar het tafereel wat zich steeds verder onder hem afspeelde. De vrouw keek opeens omhoog en Jonas stapte geschrokken achteruit. Norah. Ze leeft nog.

[I C U]

Het verbaast me echt dat er niet meer mensen zijn die reageren... Maar goed, dan neem ik die edele taak op me

De vaas brak, ze voelde het gewoon

Deze zin staat een beetje loos in het verhaal, het hoort er niet thuis, lijkt het. Of maak het iets duidelijker, of beter nog: laat het weg.

Opa glimlachte, nep, “het is maar goed dat ik je hoorde, anders was je nu in groot gevaar geweest. Ik kom je redden mooi meisje”.

Na 'nep' een punt, dan 'het' weer met hoofdletter.

Deze lag op de grond, dood?

Hier zou ik iets aan veranderen. Dat dood bungelt er maar zo'n beetje achteraan, terwijl het eigenlijk het belangrijkste van de zin is.
Ik neem aan dat Norah een veilige plek zoekt, en dat vindt achter een rooster, een soort schuilkelder of iets dergelijks. Als dat zo is, begrijp ik het principe
Wat ik een goed punt vind: je zet Norah echt neer als een klein meisje, en dat doe je overtuigend. Die opa lijkt me niet helemaal pluis, maar dat is hij waarschijnlijk ook niet. Ook dat komt erg goed over.
Het laatste stuk (hoofdstuk 3) sluit aan op het eerste stuk, of niet?

Verder kon ik niets meer vinden... Sorry als ik hier en daar aan het mierenneuken ben, maar toch. Als je het doet, moet je het goed doen

Keep writin'!

[joes]

Ik neem aan dat Norah een veilige plek zoekt, en dat vindt achter een rooster, een soort schuilkelder of iets dergelijks. Als dat zo is, begrijp ik het principe
Wat ik een goed punt vind: je zet Norah echt neer als een klein meisje, en dat doe je overtuigend. Die opa lijkt me niet helemaal pluis, maar dat is hij waarschijnlijk ook niet. Ook dat komt erg goed over.
Het laatste stuk (hoofdstuk 3) sluit aan op het eerste stuk, of niet?

Ja, haar vader heeft het al vaak aan haar uitgelegd, en soms heeft ze er al in moeten verschuilen. Maar daar kom je later in het verhaal nog wel achter.


Dat laatste stuk sluit er inderdaad op aan. Moeilijk om dat duidelijk te maken, vandaar ook de 16 jaar later. Helaas, dat werkte toch niet helemaal .

[joes]

Ik ben er nog neit helemaal tevreden mee, maar ik weet niet precies hoe ik het nu precies goed kan krijgen....

3.
Precies 16 jaar en een uur later, kwam een jonge man met de lift omhoog. Hij móest zijn baas spreken. De jonge man, Jonas, zo noemt hij zich, bekeek zichzelf in het glas. Zijn kleding was een beetje gescheurd, en het zal vol vieze vlekken. Hij kwam net van een afspraak met Jetro, hun leverancier. Alles ging goed, totdat Jetro plotseling zijn wapen trok en Jonas zich moest verdedigen. Verdomme. De lift telde verschillende verdiepingen, twintig in totaal gokte Jonas. Zijn baas zat op de achttiende verdieping, dat wist hij wel. Gelijk naast de glazen lift zat de trap, Jonas lette er niet op, het was laat. Waarschijnlijk was iedereen al naar huis, op wat mensen na dan. Maar die zaten meestal op de tweede verdieping, daar was hij al voorbij.

Hij keek strak voor zich uit. Tot hij vanuit zijn ooghoeken, twee personen zag. Een vrouw, met een wapen, en een man die met zijn handen omhoog de trap afliep. Jonas draaide zich met een ruk om naar het tafereel wat zich steeds verder onder hem afspeelde. De vrouw keek opeens omhoog en Jonas stapte geschrokken achteruit. Norah. Ze leeft nog.

Norah bleef even stilstaan op de trap. Omhoog kijkend. Ze ademde diep in en een angst sloeg om haar hart. Jonas was zijn beste man, de enige die aan haar gewaagd was. Opa had haar lang geleden al kennis laten maken met hem. Om vrienden te worden zei hij toen. Mocht hij willen; Jonas en zij waren vijanden. Vanaf de eerste dag. Leon keek vanuit zijn ooghoeken naar achter, de vrouw stond stil, naar boven te kijken. Hij keek ook, snel; een lift. Misschien hebben ze hem en dat doorgedraaide wijf wel gezien. Maar zijn enthousiasme verdween even snel als de lift de hoogte in ging. Ze was gevaarlijk. Gevaarlijk.. en afgeleid. Dit was zijn kans, zijn gedachten ging opeens snel werken. Oplossingen zoeken, dat was zijn baan, hij was hier goed in. Denk na sukkel, zei hij tegen zichzelf. Denk na, snel. Maar hij wist dat ze sterker was, slimmer, doortrapter. Norah verschoof haar aandacht weer naar de jongen voor haar, haar redding. Ze lachte zachtjes. Het geluk zat haar mee. “We gaan iets sneller lopen, nu”. Leon voelde alle hoop weer in zijn schoenen zakken en liep haastig voort. Naar de parkeerkelder. Norah volgde elke beweging die hij maakte, ze had vroeger al snel geleerd hoe ze snel en secuur te werk kon gaan. Jonas ook. “Nog sneller”, zei ze voor de zekerheid.

De parkeerkelder was koud. Leon bibberde en sloeg zijn armen over elkaar om zichzelf warm te houden. Norah zag drie auto’s en haalde de sleutel uit haar jaszak. Ze keek erna, en daarna naar die jongen voor haar. Leon draaide zich om en keek haar recht in het gezicht. Norah verzwakte door zijn blauwe ogen, mooie blauwe ogen. Ze had genoeg bloed gezien vandaag, genoeg geschoten. “Oke, we doen het zo”, ze liet haar wapen zakken, “Jij vertelt mij wat jou auto is, dan laat ik jou gaan”. Leon’s gezicht klaarde een beetje op. “Het is..”, zijn adem stokte. Dan laat ik jou gaan herhaalde de stem van de vrouw in zijn hoofd. Ze schiet me dood, zodra ik het zeg, schiet ze me dood. Leon werd bang, hij wilde niet dood. Wat nu? De vrouw keek hem bijzonder aardig aan maar hij wist zeker dat ze goed kon liegen. Hij kon kiezen: nu dood, of later. Zijn hart ging harder kloppen en het werd moeilijker adem te halen. Later, dan kon hij zichzelf misschien nog redden. Norah keek naar de jongen. Er staan drie auto’s, zo moeilijk vinden zal het toch niet zijn? Maar hij hield zijn lippen stijf op elkaar en keek naar de grond. “Zeg het me!” riep ze kwaad. Hij bewoog niet, althans zijn lippen niet. Norah begreep het niet, dan had hij de kans en dan deed hij niks. Ze stapte boos naar hem toen en duwde tegen zijn schouder. “Zeg het me! Ik moet hier weg, je weet niet wat daar binnen is gebeurd en je weet niet wie er daar binnen nu rondloopt. Laat me gaan!” ze merkte dat er angst door klonk in haar stem. Ze ademde even diep in, ze voelde haar adem trillen terwijl ze uit ademde. “Ik moet weg, je snapt het niet”.

Leon keek haar aan, en lachte in zichzelf. Dus nu was ze bang, dan is er waarschijnlijk politie in het gebouw. Wie anders zou zij kunnen vrezen. Terwijl hij zijn ogen op de vrouw voor hem hield, zag hij achter haar twee voeten. Hij stelde zijn ogen scherp en nam de persoon op. De man, in een gerafeld pak en met lang blond haar, stond met een wapen gericht op Norah. Norah merkte dat de blik van de jongen voor haar zich op iets anders vestigde, iets achter haar. Jonas, ongetwijfeld. Leon’s ogen waren groter geworden. Dit was geen politie, dit was... nog zo’n persoon. Gewéldig. Norah ademde diep in, sloot haar ogen voor een kleine seconde en fluisterde iets. “Ren, jongen, ren”. Leon voelde dat de vrouw zijn autosleutels weer in zijn zak liet zakken. De man achter haar zette een voet naar voren. Heel gericht, alsof hij denkbeeldige takjes die konden breken, ontweek. “Norah?” zei hij zachtjes, op vragende toon. Toen lachte hij heel hard, maar Leon kon geen spoor van ironie in die lach bespeuren. Sarcasme misschien. De man legde zijn andere arm ook op zijn wapen en richtte.

4.
Als een reflex, uit angst, duwde Leon de vrouw naar de grond. De kogel boorde door Norah’s boven arm en ze kon een pijnkreet niet onderdrukken. Met een klap viel ze op haar andere schouder op de grond en haar hoofd raakte de grond daarna met een klap aan. Norah onderdrukte haar behoefte even te liggen en haar lichaam rust te bieden en drukte zichzelf op. De wondjes onder haar nagels prikten weer, maar deden onder voor haar schouder. Net toen ze opstond kwam Jonas’ vuist recht op haar gezicht af. Ze kon hem niet ontwijken. Om niet om te vallen deed ze twee stappen achteruit. Jonas lachte, tekenen van zwakte. Hij deed snel nog een stap en trapte met zijn andere been tegen de binnenkant van haar been, ongeveer een hand boven haar knieschijf. Hij raakte haar precies goed en ze zakte in elkaar op de grond. “Kom op, Norah” riep hij, “Ik schrok toen ik je zag, toen ik hém zag, wat jij hem aan hebt gedaan. Waarom? Sta op Norah. Of ben je álles verleerd?”. Hij dook opeens met zijn twee handen naar Norah’s nek. Het leek alsof zijn vingers haar luchtpijp vastpakten en hem dubbelvouwden. Ze kreeg geen adem. Norah bewoog heen en weer maar ze kwam niet los, ze voelde de kracht uit haar lichaam stromen. Toen zette ze van haar af en duwde Jonas vanuit een ebi weg en stond behendig op. Nu stonden ze tegenover elkaar, net als vroeger tegenover elkaar. Altijd moest zij tegen Jonas strijden, altijd dreven ze elkaar tot het uiterste. Soms won de een, soms de ander. Wat het deze keer was... Achterin haar hoofd hoorde ze weer de stem van hem, die man die ze vanavond voor het laatst had gezien. Patrick Keller.

“Oke, nu wil ik Norah en Jonas” riep Keller keihard door de zaal. Zestien jonge mensen, meisjes en jongens, keken Keller aan. Geïntrigeerd door zijn kracht, zijn gezag. Hij was hun wereld, alles wat hij zei, wat hij jou vertelde, dat deed je. Je verdedigde hem, en de organisatie. Je bestond niet, althans, je bestond alleen hier, in deze ruimte, je had geen leven buiten deze verlaten basis. Jonas stond glimlachend op en trok zijn haar nog een beetje aan in zijn staart en ging vervolgens op de mat staan. Norah stond ook op en liep rustig naar de mat. Ze keek Jonas recht in de ogen en nam de begin positie aan. Zijn ogen waren kil, alleen gericht op nu en het opkomende gevecht. Ze lachte even in zichzelf, Jiu Jitsu was om jezelf te kunnen verdedigen in plaats van aanvallen, maar zij en Jonas waren altijd beiden de aanvallers. “Je weet het”, riep Keller keihard, “verstoor het lichamelijk en geestelijk evenwicht van de tegenstander”. De veertien overige mensen keken Jonas en Norah aan. Die genoten ervan, allebei. Ze wisten dat zij de beste waren, Keller was trots op hen. Een reeks van snelle bewegingen volgden, die allemaal heel precies uitgevoerd werden. Norah zocht een manier om Jonas’ zwakke plekken te vinden in dit gevecht. Moeilijk te bereiken, hij verdedigde zich heel goed. Langzaam begon Norah haar eigen lichaamskracht te voegen aan de kracht van Jonas. Nu verloor hij zijn macht in het gevecht en raakte uit zijn evenwicht. De mensen op de banken jubelden, ze zagen de pijnlijke blik in Jonas’ ogen nu hij hard de matten raakte, en genoten ervan. Het enige wat zij kenden was pijn en verlies of winst.

Jonas stond behendig weer op, Norah strompelde wat achteruit. De oude ruimte van enkel wat metaal en klinknagels vol sadistische tieners had zich ingeruild voor de, op drie mensen na, verlaten parkeerkelder. De pijn in haar schouder verzwakte Norah, en ze wist dat ze ging verliezen. Onverwacht snel kwam Jonas weer op haar af en ze voelde hoe ze een paar meter achteruit vloog. De kracht van zijn stoot leek immens. Norah viel hard op haar linkerzijde. Op haar gewonde schouder. Ze schreeuwde weer van pijn en de tranen schoten in haar ogen. Maar haar schouder was niet het enige wat ze voelde, haar heup deed pijn. Ze was geland op het pistool. Ze rolde snel op haar rug en trok tegelijkertijd met haar rechterhand het pistool uit haar jas. Jonas die op haar af liep, stond even stil, trok vervolgens zijn wapen en richtte het op haar. Zo stonden, en lagen ze, voor wat leek een eeuwigheid. Leon, die dit hele schouwspel had aangezien besloot dat het tijd was om te gaan. Langzaam begon hij achteruit te lopen. Zijn auto was niet meer ver weg. Jonas knipoogde naar Norah, die verontwaardigt haar wenkbrauw optrok. Het leek alsof alles in een seconde gebeurde, terwijl Jonas schoot en Norah dacht haar leven te verlaten, voelde Leon iets in zijn boven been ontploffen en zakte hij duizelig in elkaar. Hij gilde, maar hij merkte het niet eens, de pijn was overweldigend en hij kromp in elkaar. Norah schrok en haar aandacht verplaatste zich heel even naar de jongen. Jonas trapte het wapen uit Norah’s handen. “Sta op Norah, vécht”. Norah stond langzaam en moeizaam op. Ze kon niet meer. Jonas lachte en zette zijn aanval in. De eerste bewegingen kon Norah makkelijk verweren maar ze wist dat Jonas haar moe probeerde te maken. Éen kleine fout en Norah en Jonas rolden over de grond, hij zette haar in een klem. Nu lag ze vast, ze kwam er niet uit. Jonas wist het en versterkte zijn greep. Norah kon niks meer doen, niks. Alles was stil, afgezien van haar worstelende lichaam dat probeerde los te komen. Het was stil. Totdat Jonas een kreet uitsloeg en zijn greep gelijk verzwakte. Alsof ze hierop had gewacht bewoog Norah zich onmiddelijk behendig van hem vandaan en keek op. Jonas lag in elkaar gekrompen op de grond en iets roods verspreidde zich over de betonnen vloer.

Leon ademde zwaar op en neer, het was raak. Norah keek hem ontzet aan en kwam vervolgens langzaam omhoog. Leon’s hand trilde maar hij richtte het wapen op haar. “Ik mikte niet” zei hij dapper, “het maakte mij niks uit”. Norah lachte, ze liep een beetje scheef vanwege haar schouder, maar ze liep nog. “Kom op” zei ze dreigend, “denk je nou echt dat ik nog een kogel er in heb? Ik had er maar een, voor die man boven”. “Wat?” zei Leon, enigszins verbaasd. Hij dacht een kleine seconde na, maar wat ze zei was niet logisch. Ze had haar wapen ook gericht op die blonde man. Maar Norah was inmiddels al bij hem. Ze rukte het wapen uit zijn hand en stopte het lachend terug in haar jaszak. “Sukkel”. Ze pakte de sleutels uit de zak van de jongen en Leon viel terug op de vloer, bang. Hij huilde, hij had kunnen schieten, verdomme. “Ik wil niet dood” stotterde hij door zijn tranen heen. Norah gooide haar hoofd in haar nek en rolde met haar ogen. Ze ademde een keer diep in en draaide zich om. “Mietje, kom maar mee dan”. Ze trok hem met een stevige greep aan zijn arm op en dwong hem met haar mee te lopen. Zijn ene been sleepte wat achteraan. Hij verrekte van de pijn, maar Norah gaf hem geen aandacht. “Wil je dan éindelijk zeggen waar die stomme auto van jou is?”. Leon snikte. Norah keek hem verontwaardigd aan. “Ga je het me nou nog niet vertellen?! Ik laat je liggen hoor, bij hem. Ik kan het hier zo in scène zetten alsof jij hem hebt vermoord. Zeg het me!”. Leon snikte nog een keer, hij had maar een keus; het werd nu gedwongen later dood. “Die gele..”. Norah glimlachte voldaan en keek naar de gele auto die versierd was met rode vlammen. “Dat was te verwachten”.

Terwijl hij de auto weg hoorde rijden verloor Jonas langzaam zijn bewustzijn. Hij wist dat hij wel heel veel geluk zou moeten hebben, wilde hij dit overleven. Maar op de een of andere manier kon hij het niet verdragen door Norah uitgeschakeld te worden, niet nu ze net hém ook had uitgeschakeld. Terwijl hij steeds verder in het zwart zakte zag hij het lichaam van Keller voor zich. Alles waar hij naar op keek was weg. Het lichaam had hij in een vreemde positie aangetroffen. Totaal niet meer in de juiste verhoudingen. Overal lag bloed. Ze had niet eens zomaar geschoten op hem, nee ze had het gedaan zoals hij het hun had geleerd. Wreed. Ze had met hem gespeeld, met zijn leven gedold. Hij verachtte haar. Hij en, hopelijk, 14 overige. Jonas’ gedachte gang stopte langzaam, zijn adem ging wat langzamer, rustiger. In de verte hoorde hij sirenes, Patrick was gevonden. Een glimlach verscheen op Jonas’ mond en toen viel hij weg. De duisternis in.

[joes]

5.
Leon lag snikkend op de achterbank terwijl hij tegen zichzelf praatte. “Stomme situatie”... “Heb ik weer”... “Wat moet ik nu”... “Rare vrouw”... “Dode man”... Norah ergerde zich mateloos aan dat gesnik van hem, maar ze wilde hem niet afsnauwen. Zij bestuurde de auto en manoeuvreerde hem onopvallend tussen het verkeer door en kriskraste door de straten. “Woon je bij je familie?” vroeg ze, deels om hem het zwijgen op te leggen, deels in de hoop een schuilplaats te vinden. Leon keek via de spiegel raar naar Norah. “Eh nee, in een appartement”. Norah knikte.
“Ben je getrouwd?”.
“Nee..”.
“Gescheiden, kinderen?”
“Nee”
“Woon je met een vriendin samen?”
“Nee”.
“Met een huisgenoot?”
“Nee”.
“Heb je wel een vriendin?”
“Neehee!”.
“Een vriend..?”
“Wat ..?”
“Buren dan?”
“Ja, duh”.
Norah dacht even na. “Heb je een goede band met ze?”
“Niet meer, zie je, ik had een ruzie met ze over de geluidsoverlast, zie ik ‘dj’ namelijk in mijn vrije..”
“Ja, hoef ik niet te weten, heb je vrienden?”
Leon voelde zich beledigd, het was een goed verhaal. “Nee... Nouja, ik woon hier net in deze stad, mijn vrienden wonen verderop”. Ik héb geen sociaal leven, dat wéét ik.
“Dan gaan we nu naar jou huis, waar woon je?”. Leon keek wat verward naar Norah’s achterhoofd. “Gaan we dan niet naar een of andere geheime schuilplaats?”. Norah glimlachte, “dat wordt jou huis nu”.

6.
“Mijn mooie meisje” zei opa zachtjes tegen haar terwijl zij in zijn jas wegdook, bang voor de ander passagiers. Een oude vrouw tegenover hen lachte lief naar haar en hield haar hoofd een beetje schuin. “Eng hè, ik vind het ook nog steeds een beetje eng hoor” knipoogde ze naar haar. Norah keek de vrouw vreemd aan en duwde vervolgens haar hoofd weer tegen opa’s borst. Hij lachte naar de vrouw en streek met zijn hand door Norah’s haar. “Hoe oud is ze?” vroeg de oude vrouw. “Al zeven jaar” zei hij trots waarna hij haar een kus op haar hoofd gaf. “Mijn mooie meisje” zei hij weer, telkens. Norah keek op, recht in zijn gezicht. “Opa”, fluisterde ze, “Opa, waar gaan we nou naar toe, ik wil eruit! Die mevrouw is eng”. Hij lachte, en gebaarde dat ze maar weer tegen hem aan moest zitten. Hij beantwoorde haar vragen bijna nooit. O nee, hij stelde ze liever vóór haar. Vragen zijn eigenlijk voor de domme, zei hij altijd.

Vroeger zei papa tegen haar: “Jou opa wil ik niet meer kennen. Jíj wilt hem niet kennen. Wij twee, mijn mooie Noor, mijn viking, wij vluchten voor hem”. Ze verhuisden heel vaak, door heel Europa, en ze woonden maar een paar maanden in een stad. Maar ze reisden nooit met een trein. Nooit. Papa had een auto. Een kleine auto met een zachte bank, en dan stond de muziek heel hard.

Norah verborg haar gezicht weer in zijn vest, het kriebelde. Papa’s vest rook altijd anders, lekkerder, maar papa wilde haar niet meer zei opa. Ze kneep met haar hand in haar opa’s vest, ze wilde niet weer huilen. Ze moest altijd huilen als ze aan papa dacht. Papa. Ze voelde de schaduw van de mevrouw tegenover hen over haar heen schuiven. “Hier moet ik eruit” zei de oude vrouw terwijl ze voorbij schuifelde. Haar koffer botste tegen Norah’s arm. Norah huilde. Niet om die botsing, ze voelde daar eigenlijk niks van, maar toch om papa. Opa legde zijn wijsvinger onder haar kin en hield haar hoofd omhoog. “Huil je nou?”, zei hij, “huil je nou om dát?!”. Norah snikte, “ja” knikte ze. Opa schudde zijn hoofd en haalde zijn wijsvinger snel weg. “Dan heb ik niets aan je, aanstellerig gedoe”. En hij duwde haar hele lichaam naar de andere kant van de bank. “Ga daar maar huilen, in een hoekje. Niet bij mij”.

Norah bleef in elkaar gedoken zitten aan de ander kant van de bank. Ze keek vanuit haar ogenhoeken naar haar opa. Die keek met een gespannen gezicht naar buiten. Hij negeerde haar, hij wist wel dat ze keek. Norah knipperde en keek langzaam weer naar haar schoenen. Ze haalde nog een keer haar neus op. En nog een keer. En nog een keer. Ze pinkte een traantje weg. Woest voelde ze opa’s hoofd omdraaien, richting haar. Hij ademde diep in en uit, zwaar en hard. Zijn bruine ogen stonden fel in zijn witte gezicht. Norah haalde nog een keer haar neus op. “Hou op”, siste haar opa. Norah keek angstig naar haar schoenen maar liet ze langzaam los en haar blik dwaalde even doelloos rond. Toen vond ze opa’s ogen. Nog een keer. Opa trok als in een reflex zijn hand naar zijn voorhoofd en hij kneep zijn ogen dicht. Boos keek hij weer op, er zaten tranen in zijn ogen. “Ik zet je uit de trein Norah, ik laat je achter hoor”, zei hij dreigend. Norah knikte en deed haar mond een beetje open, ze ademde wel zo. Het was moeilijk niet haar neus op te halen, maar als opa zei dat het niet mocht. Dan moest je het ook níet doen.

Norah keek op. “Het is om papa” zei ze dapper. Opa keek geschrokken op, hij hield er niet van als Norah het over haar vader had. “Papa is er niet meer” zei hij kortaf en keek weer uit het raam. “We zijn er bijna Norah”. Norah tuurde vanaf de andere kant van de bank naar buiten. Opa keek even naar haar en gaf vervolgens toe. Ze mocht op schoot zitten. In de verte doemde een station op. Het zag er verlaten uit. “Zie je dat?” zei opa. Norah kneep haar ogen bijna dicht. “Wat dan?”. Opa glimlachte en wees naar een hek met daarachter in de verste verte een donkergroene vlek. “Dat wordt jou nieuwe thuis”.

[I C U]

Hm. Nice! Het leest prettig, het is spannend, het boeit. Very good! hier en daar vergeet je komma's, en bovenarm is een woord (je hebt het ergens staan als boven arm) Verder kon ik geen fouten ontdekken! Ik vind de schuine stukken prettig, ze voegen iets toe.
Ik neem aan dat er gaandeweg iets meer duidelijk wordt over de relatie tussen Norah en Jonas, en ook over de plaats van Keller in dit geheel. Verder moet je denk ik nog es kijken naar dat stuk in de garage, omdat daar nog wel het een en het ander verbeterd kan worden, het is nog iets te plastisch, ofzo. Kan niet echt duidelijk aangeven wat ik bedoel, maar misschien dat je het zo ook wel snapt!

Keep writin', wanna read more!

Edit: Post niet teveel in een keer, dat weerhoudt mensen ervan om te beginnen met lezen...

[joes]

hmm, volgens mij weerhoudt de titel, herinnering ze ervan. Maar ik kon toen niet zo gauw iets verzinnen. Ik zat nu te denken aan, "blauwe ogen" vond ik wel gepast.

[I C U]

joes schreef op 06-06-2005 @ 19:28 :
hmm, volgens mij weerhoudt de titel, herinnering ze ervan. Maar ik kon toen niet zo gauw iets verzinnen. Ik zat nu te denken aan, "blauwe ogen" vond ik wel gepast.

Waarom juist 'blauwe ogen'?

[joes]

Omdat dat Norah's enige teken van zwakte is, en tegelijkertijd een van de dingen die waardoor haar opa gelijk wist wie ze was, door die blauwe ogen is ze gelinkt aan haar vader, en dus aan haar vroege gelukkige jeugd..

[I C U]

joes schreef op 06-06-2005 @ 19:36 :
Omdat dat Norah's enige teken van zwakte is, en tegelijkertijd een van de dingen die waardoor haar opa gelijk wist wie ze was, door die blauwe ogen is ze gelinkt aan haar vader, en dus aan haar vroege gelukkige jeugd..

Dan is het idd een goede titel. Misschien kan je een fb vragen om het te veranderen, maar misschien doen ze dat niet meer...

[joes]

hmm wat is het,, en hoe doe je dat dan?

kvraag me af of het zou werken, zou wel grappig zijn als het werkte. Dan zie je hoe belangrijk titels zijn

[I C U]

joes schreef op 06-06-2005 @ 19:41 :
hmm wat is het,, en hoe doe je dat dan?

kvraag me af of het zou werken, zou wel grappig zijn als het werkte. Dan zie je hoe belangrijk titels zijn

Ik neem aan dat je wilt weten wat fb zijn: dat zijn onze geliefde forumbazen! (Ieke en Luh-iets-met-veel-cijfertjes). Als je een van hen een pm/pb (private message ofwel privé bericht) stuurt waarin je heel lief vraagt of ze je topictitel willen veranderen, doen ze dat misschien wel, als dat mogelijk is... Het valt te proberen natuurlijk! En idd, als dat werkt, is meteen bewezen hoe belangrijk een goede titel is...

[joes]

7.
Norah tilde Leon de lift in en drukte op het nummer van de verdieping. Zeven. Voor haar gevoel gingen ze langzaam naar hoog, maar ze voelde het in haar maag en de deur sprong verrassend snel open. “Daarzo” wees Leon, terwijl hij overdreven hinkte. In de hoop dat iemand zijn of haar deur zou openen en verbaasd de gang op zou kijken, maar helaas. Norah draaide de sleutel om en opende de deur. Ze stapte de kleine gang in en zocht de deur naar de woonkamer. Leon wees hem aan en ze duwde hem langzaam open. Geschrokken deinsde ze terug, maar vermande zich snel en strompelde de kamer binnen. Ze zette Leon neer op de bank. Lachend keek ze rond. “Geen wonder dat je zo’n zielig leventje hebt, ik zou hier ook niet willen komen”. Benadruk het nog even, ja. Leon keek haar sarcastisch aan. “Jij schiet op mensen hoor, dat is nog iets erger zou ik zo zeggen”. Norah lachte. “Ja, maar ik hang ze mooi niet op in mijn kamer”. Ze strompelde langs de vele beesten die de jongen had opgehangen, vossen, katten, een hond, herten, vogels. Allemaal opgezet. Mensen waren al vaker geschrokken toen ze hier kwamen maar Leon vond het mooier zo. Het leek voller, meer gevuld met leven. Norah lachte toen ze voor een vos, met een aparte uitdrukking, stond en even zag Leon een andere kant van haar. Maar hij schudde dit beeld gelijk weer van zich af. Door haar had hij zojuist de ergste nacht van zijn leven meegemaakt. Hij ging wat verzitten en zijn gezicht verschoot van de pijn. Norah keek naar hem, en strompelde vervolgens naar de keuken. Gelukkig had ze ook de nodige EHBO geleerd.

Drie uur later lag Leon schoon en verzorgd op de bank en was Norah ook aan het wassen, uit voorzorg had ze de telefoon eruit getrokken. Leon voelde zich een gevangene in zijn eigen huis, maar dat was hij ook. Hij lag op de bank en staarde naar het plafond of ging al zijn dieren na. In zijn wanhopige eenzaamheid, had hij hen allemaal een naam gegeven en praatte hij soms met ze. Hij woonde ook helemaal niet nog maar net hier. Hij was hier al 10 maanden en 19 dagen, om precies te zijn. En nog geen vrienden, geen sociaal leven of iets. Daarom was hij deze hobby begonnen. ‘Dode vrienden, zijn nog vrienden’ had hij als geruststellend citaat bedacht. Om zijn schaamte te sussen. Ondertussen stapte Norah uit de douche en trok wat kleren van Leon aan. “Wat is je naam?” riep ze vanuit de badkamer. Leon schrok op vanuit zijn gedachten wereld. “Wat? Oh ja, Leon”. Norah glimlachte naar haar spiegelbeeld, ze was bij een vreemd persoon terecht gekomen. Het was een rare vogel, maar wel met een goed hart. Ze twijfelde even of ze er goed aan had gedaan om hem hierin te betrekken. Maar haar blik veranderde weer zodra ze aan de afgelopen avond dacht. Leon was toeval geweest, ze had hem nodig gehad. Geen medelijden Norah, niet nu. Ze kamde haar haren en liep door de woonkamer de keuken in. Schonk de thee in die ze gezet had en liep terug naar de woonkamer. Ze had het matras van Leon’s kamer neergelegd op de grond en ging er languit op liggen. De gordijnen had ze dicht gelaten en het duister vulde de kamer zodra ze de lamp uit deed. Leon ademde rustig en gelijkmatig, hij viel bijna gelijk in slaap. Norah luisterde naar het ritme van zijn ademhaling en voelde zich voor het eerst in weken, maanden weer veilig. Al was ze dat niet. Ze kon langzaam de dieren op de muur herkennen en glimlachte weer. Toen draaide ze zich om en pakte met haar hand het wapen dat onder haar kussen lag. Nu kon ze tenminste rustig slapen.

[Choking Duck]

Schande dat er hier nog bijna niemand heeft gereageerd!
Ik heb het net in een uur ofzo gelezen.
Het is echt goed!
Ga door!
Afentoe wat kleine foutjes, maar aangezien grammatica niet mijn sterkste punt is heb ik er verder ook geen last van
Meer!!!

[I C U]

Sterk stukje weer! Enneh, de titel is veranderd... Ghehe, tis je gelukt!
Ik kon zo gauw maar 1 zinnetje vinden die niet klopt, volgens mij:

Al was het niet.

[joes]

Aight! I sure did niet dat het enig effect heeft gehad !..

Oh well, ik ben nog steeds blijer met deze titel. Ik ben nu weer een nieuw stuk aan het schrijven.

Choking duck: Dankje!

[joes]

Pff computer gecrasht, khad een nieuw stuk, het komt

[I C U]

joes schreef op 16-06-2005 @ 21:27 :
Pff computer gecrasht, khad een nieuw stuk, het komt

We wachten rustig af

[joes]

Leon schrok vaak wakker die nacht. Niet omdat er voor het eerst in jaren weer eens een vrouw in zijn kamer lag, ondertussen wel dus, maar (ook) vanwege de pijn in zijn bovenbeen. Dat meisje, hij moest morgen maar haar naam eens vragen, had hem goed verzorgd en hij was de meeste angst die hij had kwijtgeraakt. Op de een of andere manier wist hij dat ze hem voorlopig niks zou doen. Leon huiverde even bij de gedachte dat hij misschien later dan nog wel... Daar wilde hij niet aan denken. Hij probeerde op een andere manier te gaan liggen maar de pijn in zijn been weerhield hem daar van. Hij ging uit irritatie even rechtop zitten en liet zijn ogen aan het donker wennen. Hij keek rond, zijn vele dieren hingen rustig aan de muur en waakten over hem, langzaam wenden zijn ogen aan het donker en onderscheidde hij de contouren van verschillende meubels. En daar lag zíj. Het drong nu pas tot hem door dat ze heel onrustig ademde, hij zag dat ze bewoog in haar slaap. Leon bleef een paar minuten naar haar kijken. en viel toen zachtjes terug op de bank. Die lag niet zo comfortabel en hij snapte nu waarom zijn moeder had gezegd, niet weer te komen logeren tot hij een normaal bed kocht. Leon besloot dat hij toch een beetje moesten rusten, en dat werkte niet als hij aan zijn moeder dacht, dus sloot hij zijn ogen en luisterde naar de stilte van het duister.

Norahs nacht was heel rustig, en voor haar gevoel droomde ze niets. Maar halverwege de nacht werd ze wakker. Even lag ze in het duister naar het plafond te staren maar ze voelde haar oogleden zwaar worden en ze knipperde een paar keer voordat ze haar ogen weer sloot. Even voelde ze weer of haar wapen er nog lag en luisterde ze naar het ritme van Leons ademhaling. Alles was er nog. Maar het leek alsof haar oogleden, in plaats van de niets betekenende droom, nu een beeld droegen en iets afspeelden. Ze kon haar ogen niet afwenden of dichtknijpen. Ze voelde dat ze weer haar verleden in getrokken werd. Onrustig bewoog ze heen en weer, ze wilde niet terug.

8.
Ze zat tegenover Patrick Keller. De man die haar jarenlang had getraind. Ze keek hem aan met ogen, die eens elke emotie weergaven, maar nu zo leeg waren. Ze was achttien jaar oud, vanaf haar zevende was ze afgebeuld, geslagen, in isoleercellen gegooid. Alles om emotie weg te krijgen en nu was ze zover. Ze had genoeg training gehad, ze had een gigantische woordenschat, kende verschillende talen, kende haar geschiedenis, kende de mens. Keller keek haar aandachtig aan, Norah keek met eerbied terug. Zijn haren waren vrij lang en door elkaar gegooid. Net boven zijn bakkebaarden kwamen wat grijze haren tevoorschijn. Hij was vast begin 40 maar had al veel rimpels in zijn gezicht. Zijn wallen waren overduidelijk aanwezig, maar zijn felle, blauwe ogen maakte hem een mooie man. Norah keek terug naar hem, recht in zijn blauwe ogen. Net als papa. Het enige wat ze nog herinnerde aan haar vader waren zijn ogen. Ze moest niet meer huilen als ze aan haar vader dacht, ze kende hem niet. Haar opa had Keller op zevenjarige leeftijd voorgesteld aan haar als haar nieuwe vader. Zo zag ze hem ook, haar god. Geen vaderlijke genegenheid of bescherming, nee, hij was haar voorbeeld. Ze keek tegen hem op. “We zijn bijna gelijk aan elkaar, Norah” begon hij. Hij had een fijne lage, zachte stem. Norahs ogen werden iets groter. Bijna gelijk. Ze wilde er iets tegen in brengen, zij kon hem nooit evenaren. Maar hij stak zijn hand iets op en gebaarde haar stil te zijn. “Ik laat je gaan. Je eerste opdracht, je laatste training. Ik ben trots op je en ik weet dat je het kan. Je gaat in een team: Jonas, Thomas, Eva en jij”. Norah voelde hoe de adrenaline haar een kick gaf. Keller schoof een briefje naar haar toe. “Jij leidt, geeft de orders. Hier zijn de gegevens van hem. Twijfel niet en schiet gewoon, laat niks in de weg staan. Vrouw en kinderen ook niet”. Norah knikte. “Dank u”. Keller trok beide mondhoeken even omhoog en knikte terug. “Vergeet niet, dit is voor het volk, jóu volk. Wij zijn ingehuurd om hen te verdedigen”. Norah stond op en knikte nogmaals. Vervolgens liep ze naar de deur, in trance. Haar leven begon nu, ze voelde het.

[Choking Duck]

Niks op te zeggen behalve dat het weer een goeie aanvulling is !!
Meer!!!!

[Millroy]

joes schreef op 18-06-2005 @ 15:55 :
“Vergeet niet, dit is voor het volk, jóu volk.

Jouw.
Ach. Het mag er best zijn. Vakantie lectuur voor als ik even niets te doen heb. Maar vernieuwend, of echt spannend lijkt dit me niet te worden.

[I C U]

Oeh, ik kwam er pas net achter dat er weer een nieuw stuk bij is gekomen. Tja, het leest nog steeds prettig.

Hij probeerde op een andere manier te gaan liggen maar de pijn in zijn been weerhield hem daar van

Deze zin stoorde me, hij is te lang en loopt niet lekker.

Hier zijn de gegevens van hem.

Ik denk dat 'Hier zijn zijn gegevens' mooier zou staan, zoals het nu is, is het nogal geforceerd.
Ik vind de laatste alinea niet zo geweldig, het sfeertje is er minder. Verder ben ik nog steeds benieuwd naar de rest! Probeer dit vast te houden.

[joes]

ik heb een dip vandaag, misschien is dat te merken aan mijn stukje tekst Ik heb het in een keer achter elkaar geschreven dus ik hoop dat het goed uit de verf komt. It was about damn time though!

Geluidloos bewoog ze zich voort, met haar rug net van de muur af. Haar ogen waren gevestigd op de donker grijze omgeving rond haar. Met haar oren nam ze elk geluid waar. Ze voelde de adrenaline door haar aderen stromen. Tegenover haar liepen Jonas en Eva. Het pad splitste en Norah gebaarde Jonas en Eva links te gaan, Thomas en zij gingen rechts. Langzaam naderde ze de plek waar ze moesten zijn. Dit werd het, haar eerste moord. Ze hoorde voetstappen en versterkte de greep om haar wapen. Om de hoek liep een bewaker, nee twee. Ze gebaarde Thomas haar te dekken en liep vervolgens iets gebukt naar voren. Een snelle stap naar voren en met 6 kogels doodde ze, in een fractie van een seconde, de twee mannen. Op dat moment sprongen Jonas en Eva naar voren en richtten hun wapen op Norah. Eva zuchtte even en liet vervolgens haar wapen weer zakken. Nu was er nog maar een deur. “Dit was makkelijk” zei Norah. Achter haar hoorde ze een voetstap en ze draaide zich met een ruk om. Ze keek recht in de loop van Thomas’ wapen. Thomas zelf werd vastgehouden en tegen zijn keel werd een mes gehouden. De man die het wapen voor haar hield keek haar uitdagend aan. “Te makke..”. Voordat de bewaker zijn zin af kon maken schoot Jonas, die tegen de muur gedrukt stond, hem neer. Zijn bloed spatte op Norah’s gezicht en hij viel voorover, over Thomas. Norah bukte bijna gelijk om Thomas vanonder de man te trekken toen er in de muur boven haar een gat werd geboord door een andere kogel. Geschrokken keek ze op en trok haar wapen. Ze schoot de duisternis in, waar de kogel vandaan kwam. En rende vervolgens gebukt naar de muur waar Eva en Jonas tegen stonden. Deze liepen langzaam naar de twee zij-ingangen van de ruimte waar ze eerder door gekomen waren. Eva zette geschrokken een stap terug toen een kogel net langs haar wang vloog. Ze voelde hoe de snelheid haar wang schaafde. Hij was er rakelings langs gevlogen. Norah besloot Eva te dekken en liep langzaam richting haar kant. “We zijn ingesloten Norah” riep Eva woest. Norah wierp zich tegen de muur en dacht na. “Het gaat om de missie Eva, dek me”. Norah vuurde twee schoten op de deur in het midden, tegenover haar af. “Jonas, ik ga” riep ze. Keiharde rende ze naar de overkant. De ruimte binnen. Eenmaal binnen stond ze in een grote kamer. Alles was grauw, en er was geen leven te bekennen. Maar Norah voelde dat er iets niet klopte, ze rende naar een hoek in de kamer, waar ze zicht had op elk ander punt in de kamer. Nog voor ze adem kon halen zag ze tegenover haar het wapen van haar slachtoffer. Ze keken elkaar recht in de ogen aan en Norah slikte even. Ze voelde haar hart bonken tegen haar borst, ze keek de dood in de ogen. Haar slachtoffer glimlachte even en… Zijn hoofd sprong uit elkaar. Norah schrok ervan en gooide zichzelf tegen de muur en weerde haar hoofd af. Het bloed spatte overal. Norah keek op naar de deuropening waar Thomas net nog in had gestaan. Hij lag op de grond en zijn rug was met bloed besmeerd. Als een late echo hoorde ze Eva nog zijn naam roepen maar het was te laat.

Zonder dat ze het merkte rolde er een traan over haar gezicht. Nu is het genoeg geweest. Vanuit de ingang van de grote kamer begon ze te schieten, woest. Dit was haar missie, haar zelfstandigheid. Ze was er, ze kon hem niet teleurstellen. De schoten van de andere partij verminderden en ze wist dat ze gewonnen hadden. “Veilig” riep Jonas en Eva riep de bevestiging van haar kant. Norah hurkte neer naast Thomas en draaide hem op zijn rug. Zijn ogen keken haar aan maar ze leefden niet meer. Norah beet op haar lip en sloot zijn ogen. “Ach, kom op zeg” zuchtte Jonas terwijl hij zijn gang in de gaten bleef houden. Kwaad keek Norah op. “Hij hoorde bij ons”. Eva draaide zich om en keek naar Thomas. Haar wang bloedde en het liep langs haar nek op haar zwarte trui. Ze zuchtte diep, het is over. Norah’s ogen werden opeens groot en Eva keek haar niet begrijpend aan maar gooide zichzelf in een reflex tegen de muur aan, maar ze voelde een kogel de zijkant van haar buikholte binnenkruipen en langzaam werd het zwart voor haar ogen, ze zakte in elkaar. Tegen de muur geleund bleef ze zitten. Ze ademde moeizaam. Norah schoot gelijk terug in de richting van de afgeschoten kogel en hoorde een laatste kreet. “Kom op Norah” riep Jonas. Ze rende gebukt naar de overkant en liep naar Eva. “Nee!” riep Jonas kwaad. “Ze houdt ons op, ze redt het toch niet, als wij het willen overleven moeten wij nu gaan, zonder haar. Thomas is er ook niet meer”. Vol ongeloof keek Norah hem aan maar ze wist dat hij gelijk had. “Maar ze heeft pijn Jonas” riep ze kwaad, “we kunnen haar toch niet hier laten lijden”. Jonas knikte en hij duwde Norah op zij. “Nee, Jonas”. Norah trok haar wapen maar het was te laat. Koelbloedig schoot Jonas op Eva. Norah voelde haar in een keer in elkaar trekken en hoorde haar vervolgens langs de muur schuiven en met een doffe klap op de grond vallen…

Norah zat rechtop, met het wapen in haar hand, iemand had haar wakker gemaakt. Leon. Geschrokken keek ze naar de bank, daar lag niemand. Maar een paar meter naast de bank lag iemand met een van pijn vertrokken gezicht op de grond. “Ik dacht” hijgde hij en hij slikte even voor hij zijn zin af maakte, “ik red haar maar” weer slikken en even ademen, “ze heeft het nogal moeilijk geloof ik”. Norah voelde zich kwaad, al wist ze niet waarom, boos stond ze op en trok Leon hardhandig op en legde hem terug op de bank. “Sukkel, red jij nou jezelf maar, dat is meer nodig”. Ze voelde dat de kilte die ze jarenlang om haar hart droeg weer terug kwam. Háár verleden. Leon stootte een kleine pijnkreet uit en keek haar vervolgens boos aan. “Je mag me wel bedanken, je was bang”. Norah wierp hem een felle blik toe “ik ben niet bang, nooit. En ik dank niet, ben niet beleefd, heb geen medelijden. Heb niet teveel sympathie voor mij Leon. Vrees me maar, wie weet wat ik je nog aandoe”. Ze wist niet waar deze woorden vandaan kwamen maar het leek alsof ze ze net als vroeger achter elkaar opsomde. Geschrokken keek Leon haar aan, hij wist niks terug te zeggen. Norah kroop weer onder de dekens en legde haar wapen voorzichtig terug onder haar kussen. Terwijl ze lag zag ze dat Leon wanhopig naar haar keek. Hij probeerde zijn deken te pakken die naast de bank was gevallen. Norah zag hem moeite doen, hij kon er niet bij en ze zag telkens zijn gezicht van pijn vertrekken als hij zijn lichaam verder uitstrekte. Maar het deed haar niks, cynisch lachend deed ze het licht uit. Zal hem leren.

[Choking Duck]

Het was inderdaad tijd!
Maar wel weer een ontiegelijk goeie aanvulling, alleen is het koelbloedig en niet koel bloedig volgens mij .
Maar best aangrijpend zo, dat stukje met 'de eerste moord'.
Ik wacht met smart op meer!

Ik heb dit al eens gelezen.

[joes]

pardon?

[joes]

Misschien nog een reactie?...

wat insinueer je nou? Het spijt me maar ik snap je niet...

[Choking Duck]

Niks van aantrekken, verder schrijven !

[joes]

Ik heb net op DoP een gedicht gevonden wat blauwe ogen heet, super mooi! http://forum.scholieren.com/showthre...readid=1213416

het is van zepp, groot applaus . Ik dacht ik benadruk het hier ff, doet me denken aan Norah

joes schreef op 08-07-2005 @ 14:41 :
Ik heb net op DoP een gedicht gevonden wat blauwe ogen heet, super mooi! http://forum.scholieren.com/showthre...readid=1213416

het is van zepp, groot applaus . Ik dacht ik benadruk het hier ff, doet me denken aan Norah

wat leuk, Vogelvrij attendeerde me op dit topic.. bedankt hoor

Het is best een leuk verhaal, maar.. komt er nog iets nieuws?