Lifestory with sad ending.

[Equanimity]

Beste mensen,

Allereerst wil ik even melden. Als een moderator persé geïnteresseerd is in wie ik ben, traceer mijn IP maar na. Ik heb nooit contact gehad met mods. Of veel gepost. Ik heb veel privé gedaan.. Dus die curiosity mag je terzijde plaatsen.

Ik moet gewoon even mijn verhaal en gedachtes ergens kwijt. En ik weet heus wel dat hier een aantal trolletjes rond dwalen en dat heeft totaal geen effect op mij. Dus bij deze..

Ik heb een zwaar verleden gehad. Zwaar met het feit dat ik suicidaal was geworden. Van mijn 12e tot mijn 15e zeg maar. Mijn gedachtes leidde alleen maar tot dood en het moorden van mensen. Dat kwam via mensen wat mij mentaal en fysiek helemaal kapot gemaakt hadden. Ik wist zelfs niet eens meer hoe ik moest lopen. Ik durfde de deur niet meer uit en ben zo zeg maar de online wereld in gevlucht. Dit heeft ongeveer tot mijn 20ste geduurd. Elke dag mezelf geconfronteerd, boeken gelezen.. Verhalen en informatie van mensen aangehoord en dit dag in en uit toegepast. Er kwam op mijn 20ste een lichtpuntje. Ik ondervond dat ik daadwerkelijk een persoon was. Niet een wrak of zombie die zichzelf zocht. En ik had mijzelf gevonden op mijn 21ste. Een jaar lang mezelf continu ondervragen.

Nu na al die jaren heb ik veel ervaring opgedaan. En heb veel mensen geholpen. Ik vind alleen nergens meer plezier in. Ik deed altijd maar doelloos werk.. Zo werkte ik al die tijd van mijn 14e, tot mijn 19e part time als vakkenvuller. Regelmatig werkte ik full-time als ik vakantie had. En vond al snel na mijn studies (die overigens verkeerd waren) dat ik ineens een kantoorbaantje had. Dit hield ik 4 jaar voor tot ik weer een burn-out kreeg.

Ik werd verwezen naar een revalidatie programma. Dat is een groepering psychologen en fysiotherapeuten die die je proberen op weg te brengen en de basis principes van leven leren. De ademhaling, dat beweging belangrijk is.. Dat je van jezelf moet houden, bla bla.. Daarbij leren ze ook wat psychologische dingetjes waar iedereen gefascineerd over was, behalve ik. Halverwege de "revalidatie" ben ik eruit gestuurd. Omdat ik "niet" deed wat er verwacht werd van mij. Ik moest planningen bij houden die totaal niet bij mij paste. En ondanks dat mij geleerd was om "NIET" dingen te doen die bij me paste. Pushte ze mij om het te doen. Na 2 maal te proberen was het niet goed, en daarna weigerde ik het om ook maar verder te doen. Ik werd voor vanalles rot gescholden en dat deerde me niet. Ik stond boven hun. Hun waren boos, niet ik. En schouderophalend liep ik weg. Terug de vrijheid in.

Ik had weer een baantje als vakkenvuller opgepikt om zo weer mijn balans te vinden in het leven. En dat ging goed. Maar al snel voelde ik dat het niet bij mij paste. Het doelloos uitvoeren wat andere vinden is niet zo zeer mijn wereldje. Snel kwamen er spanning tussen mijn baas en mij. En ondanks dat ik weer gelijk had, ben ik schouder ophalend maar gaan doen wat hij verwachtte. Ik heb 2 trajecten gehad om zelf een bedrijf op te zetten en dat faalde ik. Wat mij best weer de grond in boorde. En dat is vrijwel pijnlijk.
Uiteindelijk werd ik ontslagen, en dat deerde me niet. Ik was helemaal overtuigd dat ik mijn bedrijfje kon oprichten, en dat lukte ook... Tot mijn angst van vroeger omhoog kwam. Een overweldigende faalangst.

Ik had een aanbod gekregen om in het buitenland voor een bedrijf te werken. Wat heel goed verzorgd was en wou deze graag aannemen. Maar het contact met het bedrijf is heel zwakmatig. Ik krijg steeds uitstel te horen en word steeds door verstuurd naar andere afdelingen. Het is een beginnend bedrijf en dit is vaag.

Nu al met al heb ik 2 zussen. 1 is het huis uit en de andere is zeer kattig en geprikkeld. Overal probeert ze mij de grond in te boren met het feit dat ik werkloos ben (zonder uitkering). Mijn band met mijn familie of zelfs gezin is zeer zwak. Een alcoholische moeder die mij nooit iets heeft geleerd. En een vader die steeds van huis weg is. Mijn hele leven heb ik mijzelf dus opgevoed. Verder heb ik nog 1 oom, en de rest van mijn familie heb ik het band mee stop gezet. Gretige rijke mensen. egocentrisch. Gewoon mensen wat niet bij mij passen.
Qua vrienden zit ik goed. Veel mensen die om me geven en alles. Waar ik goede gesprekken mee kan voeren.
Financieel zit ik zwaar klote. Ik heb zo goed als niets meer zeg maar.

Nu ben ik 26, en ik heb geen idee waar ik heen wil. Echt totaal geen idee. Nu kun je me wel een beroepskeuzetest aanleggen maar dat is onzinnig. Dat werkt niet. Daar komt uit dat de electrotechniek wat voor mij is! Of iets technisch. Terwijl dat totaal niet bij mij past. Ik vind het leven sinds ik 12 jaar ben totaal oneerlijk. En ik zie hier totaal geen reden om meer mee door te gaan. Het lijkt erop dat alles wat ik doe of probeer, tegen gehouden word door alles om me heen. En om van binnenshuis de rest van mijn leven mensen te helpen, zie ik ook geen nut van in. Ik heb genoeg voor mensen betekend, en daar ben ik blij en trots om. Dit doe ik puur uit goedheid van mijn hart.

Nu ben ik niet de meest onbenullig persoon. Ik ben zelfs iemand die zeer diepdenkend is en van nature een brainstormer. En na 26 jaar te lopen klooien en steeds maar falen, met als gevolg dat ik nu werkelijk in een gekkenhuis woon, zonder geld of motivatie. Zie ik er als enige uitweg om het te beëindigen. Ik leef al als kamerplantje. En ja, ik beteken wel degelijk wat voor mensen. Maar ik zie het gewoon niet in om doelloos zoals de meeste mensen leven ook te gaan leven. Om een huisje, boompje, beestje aan te trappen zonder enige diepgang. Om een standaard baan te nemen, en genoegen te nemen van simpel papier dat ik per direct weer kwijt ben aan belasting om temptaties dat mij tijdelijk plezier te geven.

Ben ik de enige die hier zo over denkt?

Gekkenhuis als in een sarcastische benaming voor waar je nu woont, of een denigrerende benaming voor een psychiatrische instelling?

Het grootste deel van je verhaal vind ik verwarrend en ik weet niet helemaal wat je probleem is. Wil je niet leven (zelfmoord), wil je anders leven (vrij zijn), heb je een probleem met leven (depressief of andere dingen die je beperken)? Wil je niet leven omdat je niet kunt leven zoals je graag wil?

Wat betreft 'anders dan huisje boompje beestje', die mogelijkheid bestaat. Je moet er wel het lef voor hebben en risico's durven nemen en omgaan met dingen die gaan tegenvallen en moeilijke momenten. Pak een aantal spullen in je rugzak en ga op pad. Ga reizen. Dat hoeft niet duur te zijn als je dat lef hebt. Logeer bij mensen (gebruik couchsurfing bijvoorbeeld), pak korte baantjes aan die je geld opleveren om weer een halte verder te raken of om te eten. Als je toch niet om je leven geeft zoals het nu is, probeer dan die andere kant op te zoeken. Misschien bevalt je dat wel, is dat wat je zocht. Er zijn mensen die het doen, die gelukkig zijn. Het kan.

[Prue Halliwell]

Zoals je op mij overkomt: Je bent achterdochtig en depressief. Je bent de lust in je leven kwijt. Dat snap ik, dat kan ik begrijpen. Je zal toch op zoek moeten naar een therapeut. En dan bedoel ik er een die 1 op 1 met je werkt. Probeer er een paar. NEt als schoenen moeten sommige mensen ook bij je passen.
Vertel hem/haar wat je dwars zit, dat je lust in het leven weg is en waarom. Ik snap dat je zegt dat het leven niet eerlijk, want dat is het ook niet. Daarom moet je je leven niet met andere vergelijken. Want iemand die jouw problemen niet heeft (een alcoholische moeder, een vader die vaak van huis is en siblings die neit aaridig tegen je doen) is niet meteen hoger in rang dan jij. Het betekent alleen dat die andere problemen/obstakels heeft, die hij/zij moet overwinnen. Obstakels waarvan jij misschien zegt: is dit alles en dit is de oplossing.. snap je?

[Daantje_0705]

Het lijkt mij handig als je een keer naar je huisarts gaat of bijvoorbeeld naar het matschappelijk werk of in elk geval iemand die je kan helpen om je leven weer een beetje op de rails te krijgen. Zo doelloos verder leven, maakt niemand gelukkig. Zorg dat iemand je helpt met een studie of baan, eigen woonruimte, een hobby of bezigheid.

[Schrödinger]

Zoek werk en stel je wat minder aan.

[Equanimity]

Bedankt voor jullie reacties, minus de laatste. Maar dit had ik eigenlijk al vaker verwacht.
Ik zal het even laten rusten, en misschien mediteren. Om later pas een besluit te maken. Ik waardeer de reacties en informatie

Je zou terug kunnen reageren, ik stel je een paar vragen. Besluiten moet je niet maken op andermans meningen. Besluiten neem je zelf. Als je ons nodig hebt om over dingen na te denken, dan lijkt het me duidelijk dat je twijfelt aan wat je sowieso wil. Daarom, beantwoord eerst wat vragen, dat wij weten hoe en wat, want met dat verwarde levensverhaal kunnen mensen weinig. Verleden weegt door, natuurlijk, maar dwingt je niet tot handelen in het heden.

[Daantje_0705]

Bedenk dat je zelf verantwoordelijk bent voor het grootste deel van je eigen geluk. Door afwachten verandert er niets dus doe dat niet te lang. Het is misschien eng om hulp te zoeken maar het is helemaal niet raar en uiteindelijk word je er alleen maar beter van.