Advertentie | |
|
30-07-2003, 17:27 | |
Gang.
Het is vreselijk druk in de klas, ik hou er niet van, ik ben liever alleen. Als er niemand op me let, loop ik naar meneer Verhoeven, de wiskunde leraar. Ik vraag hem zachtjes of ik op de gang mag gaan zitten. Hij kijkt me aan, twijfelt en knikt dan. Daan, die vooraan de klas zit, heeft alles gehoord, als ik de deur open wil doen buldert hij:"He, Sprietje waar ga je naar toe". Iedereen lacht, ik maak snel dat ik weg kom. Daan is een pestkop en ik heb het ongeluk het slachtoffer te zijn. Ik ben dan ook wel ontzettend mager, hou van boeken lezen en leer graag, maar wat dan nog. Hij kijkt je stom aan als je hem vraagt wat de stelling van Phytagoras is. Ach ja, ik moet me niet zo druk maken. Ik sla de boeken open, maar kan mijn aandacht erniet bij houden. Ik hou ervan mensen te observeren, het nadeel daarvan is dat ik mijn aandacht nergens bij kan houden. Als ik op de gang zit probeer ik mensen te beschrijven, ik probeer dat zo objectief mogelijk te doen, maar dat lukt me niet. Meike komt aanlopen, ik heb het al duizend keer gedaan, maar toch probeer ik het weer. Op een lege bladzijde schrijf ik: Meike. Ze loopt door de gang met een zelfverzekerde houding. Ze is gewild, draagt de juiste kleding en behoort tot een groep die zich onderscheid van anderen. Ze is lang, slank, mooi, maar ze zou mooier zijn als ze eens zou lachen. Ze kijkt met een norse blik de ruimte in, als ze lacht lachen haar ogen niet mee. Ze voelt zich superieur aan degenen die niet tot haar groep behoren en dat laat ze graag merken. Natuurlijk laat ze dat graag merken. Ik was vorig jaar zo verliefd op haar en tijdens het schoolfeest heb ik het haar in een dronken bui verteld. Ze lachtte me vierkant uit. Ik durfde dagen niet naar school. Zonder een blik op me te werpen loopt ze door en gaat bij haar al even populaire vriendinnen staan. Even later lopen twee meisjes door de gang. Een van de twee kijkt schuchter naar de grond terwijl het andere meisje tegen haar praat en lacht. Ze is niet mooi, het lijkt alsof ze zich daarvan bewust is en ze zich daarvoor schaamt. Haar vriendin daarintegen heeft een andere uitstraling, een andere sfeer om zich heen hangen. Als ze lacht heeft ze iets, terwijl het toch ook geen schoonheid is. Ze heeft zoiets van : Ik ben zoals ik ben en daar voel ik me goed bij. Ik kijk ze na als ze doorlopen. Als ik haar klaterende lach niet meer hoor, heb ik weer het gevoel dat ik alleen ben, op de gang. Ik vind haar leuk. Ik ken haar niet, maar ze straalt iets uit dat me aantrekt......... Ik wist echt niet wat te schrijven, als jullie het wat vinden ga ik verder, maar ik ben er zelf niet echt tevreden over. Ik vond het kleine stukje persoonlijk beter. Ik ga nog eens een nieuw verhaal eromheen verzinnen. Misschien wordt die leuker.
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
|
31-07-2003, 22:27 | |
Ik vind haar leuk. Ik ken haar niet, maar ze straalt iets uit dat me aantrekt. Ze heet volgens mij Marjan, ze is pas nieuw op school. Ik zou graag eens met haar willen praten, maar ik durf niet goed, stel dat ze me stom aankijkt als ik haar iets vraag? Misschien komt mijn kans nog wel. Ik weet wel dat ik nooit meer zo voor gek wil staan als vorig jaar bij Meike.
De bel gaat, het volgende uur begint. Of ik nou wil of niet ik zal de klas in moeten gaan. We hebben Nederlands, mijn favoriete vak. Ik heb een prachtig verhaal geschreven over eenzaamheid. Als ik naar binnen loop, komt Daan op me af. Hij pakt me vast en beveelt me met dreigende stem mijn verhaal af te geven, want hij heeft het niet af. Ik weet dat ik niet kan weigeren en geef het verhaal af. Daan glimlacht, laat me los en gaat bij zijn vrienden zitten. Ik voel me lamlendig. Dat gevoel wordt versterkt wanneer mevrouw Kleinsma me vraagt mijn verslag in te leveren. Volgens mij ziet ze aan me dat ik het niet heb, zonder mijn antwoord af te wachten, stuurt ze me de klas uit. Daan lacht. Ik meld me en moet afwassen totdat de pauze begint. Tijdens de pauze verstop ik me in het scheikundelokaal waar we het volgende uur les hebben. Ik schrijf in die tijd een nieuw verhaal voor Nederlands. Ik ben niet helemaal tevreden met het resultaat. Na eens diep gezucht te hebben, denk ik aan Daan en probeer uit te vinden hoe ik ervoor kan zorgen dat hij me met rust laat. Ik pak mijn kladblok en probeer hem te beschrijven. Daan. Hij loopt met grote, zekere stappen. De eigendunk straalt van hem af. Hij heeft iets uitdagends in zijn doen en laten. Hij is lang, gespierd, door de zon gebruind en ontzettend knap volgens de meisjes. Als hij lacht laat hij een rij witte tanden zien. Hij lacht op verschillende manieren. Tegen een leuk meisje lacht hij ondeugend, maar over het algemeen lacht hij vals. Hij is populair, niet zomaar populair, maar ontzettend populair. Als je hem ziet, zou je zeggen dat hij perfect is. Dat is ook de reden dat hij altijd een hele harem om zich heen heeft hangen. De les begint. Ik berg mijn kladblok op en hoop dat ik de komende uren overleef...........
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
|
03-08-2003, 13:59 | |
Ik ben niet met mijn gedachten bij de les. Ik luister naar het gesprek dat Daan voert met zijn vriend Thomas. Ik kom erachter dat ik niet de enige ben die Marjan opgemerkt heeft, Thomas heeft haar ook opgemerkt, al zijn zijn bedoelingen niet zo zuiver.
Daan zegt tegen hem: 'Sorry hoor, normaal ben ik het met je keuze's eens, maar ik zou niet weten waarom je net dat wijf zou willen naaien." "De kakkers krijg ik mijn bed niet in, dus probeer ik eens een meisje dat normaal gesproken niemand kan krijgen. Al is ze niet knap, toch heeft ze iets. Ze lacht op een bepaalde manier, och, wat zit ik nu te bazelen, als ik haar dan mijn bed in heb gekregen, dump ik haar weer. Makkelijk toch, ik weet zeker dat ze zo voor me zal vallen." Daan rolt met zijn ogen terwijl hij zegt "Nou ga je gang maar, je hebt mijn zegen." Ze beeindigen het gesprek als de bel gaat. Mijn hoofd tolt, zoveel informatie in een keer, ik weet niet wat ik ermee moet. Ik krijg het gesprek maar niet uit mijn hoofd, 's avonds in bed vind ik opeens een oplossing. Met een glimlach op mijn gezicht val ik in slaap. Ze loopt naar me toe en glimlacht, ik voel dat ik rood word, maar ik weet dat dat niets uitmaakt. Ze drukt zich tegen me aan, ik voel dat ze ontzettend zacht en teer is. Een golf van geluk overspoelt me. Dat gevoel is er nog steeds als ik wakker wordt, vol goede moed bereid ik de komende dag voor...........
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
|
06-08-2003, 20:40 | |
Nog geen week geleden vroeg mijn Nederlandse lerares of ik misschien ook stukken voor de schoolkrant wou schrijven. Ik twijfelde omdat ik Thomas dan wel erg vaak zou tegenkomen. Hij maakte de illustraties, ik zou dus of ik nou wilde of niet met hem moeten samenwerken.
Mijn plan was nog niet helemaal uitgewerkt en ik wist dus niet of succes gegarandeerd was. Maar als het was zoals ik had horen zeggen, mag je schrijven wat je wilt en daar hoopte ik dus op. Toen ik aankwam op school, zag ik dat Thomas er geen gras over liet groeien. Hij stond wat mij betreft wel erg kort bij Marjan. Ze lachte, haar gezicht was rood van het fietsen. Ze zag er op haar manier zo ongeloofelijk knap uit. Ze droeg een strakke spijkerbroek en een rood topje. Daan liep naar hen toe en maakte zo te zien een heel grappige opmerking, want nu hield ze het niet meer van het lachen. Ik liep langs hen heen naar binnen, terwijl ik de opmerkingen van Daan langs me heen liet gaan. Ik ga meteen naar mevrouw Kleinsma toe. Ze zit over haar bureau gebogen en glimlacht als ze me ziet. "En vertel het eens jongen" zegt ze met een zachte stem. Ik zeg haar dat ik heel graag bij de redactie van de schoolkrant wil komen. "Fijn" zegt ze "de eerst volgende vergadering is al vanmiddag, ik zie je dan wel om 2 uur in het wiskundelokaal." Ik knikte, toen ik haar lokaal uitliep, liep Marjan net langs me. Ze glimlachte en zei met een vrolijke stem "Hoi, heb jij je toevallig ook net aangemeldt voor de schoolkrant" Ik knikte. "Ik ga me ook aanmelden, wil je misschien heel even met me meelopen, ik krijg altijd de kriebels van dat mens." Weer knikte ik, ik kon geen stom woord uitbrengen. Ik liep achter haar aan weer het lokaal van mevrouw Kleinsma in. Toen we weer buiten stonden zei ze "De lessen beginnen, bedankt dat je mee bent gekomen. Ik zie je wel bij de vergadering, doei."En weg was ze. Met een bonkend hart volgde ik de eerste lessen.
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
|
07-08-2003, 13:05 | |
Om twee uur liep ik richting het wiskundelokaal voor mijn eerste vergadering. Marjan zat naast Thomas. Toen ze me zag, gebaarde ze me vrolijk dat ik bij haar moest komen zitten. Thomas keek raar op toen ik ging zitten, maar hield gelukkig wel zijn mond. De volgende schoolkrant zou over twee weken uitkomen. Ik zou een verhaal schrijven en ik moest samen met Marjan en Thomas een verslag maken over het beleid tegen hangjongeren van de gemeente. Ik was ontzettend blij dat ik met Marjan samen kon werken. Na de vergadering spraken we af dat we elkaar om vijf uur zouden treffen bij haar thuis. Thomas keek verveeld. Ik vroeg me af waarom hij nog niets tegen me had gezegd. Normaal kon hij het niet laten 'leuke' opmerkingen te maken.
Om vijf uur stond ik voor haar deur, ze woonde in een keurige buitenwijk. Ze deed de deur al open voordat ik gebeld had, "Hoi, kom maar binnen"zei ze en ik liep achter haar aan de keuken in. Het huis zonnig, maar hoe kan het ook anders dacht ik. Ze stelde me voor aan haar moeder. Je kon zo zien dat Marjan haar dochter was, de gelijkenis was verbluffend. Het enige verschil was dat ze ouder was. "Thomas komt niet" zei Marjan "hij had het te druk, hij zei dat hij wel wat zou tekenen als wij het stuk geschreven hadden." Ze grijnsde en zei "Nou, dan doen we het wel alleen, niet?", ik knikte. Dat was eigenlijk niet zo'n goede zet van Thomas dacht ik bij mezelf. Misschien komt hij wel niet omdat ik er ben, daar zal het wel aan liggen. Als ik er bij ben kan hij zich niet op haar storten, nou ja, het kan wel, maar dan loopt hij meer kans dat ze hem afwijst. Of niet, ik weet het niet, hoe zou ik dat ook moeten weten, ik heb geen ervaring wat betreft vrouwen. We zaten aan de keukentafel en bespraken hoe we het zouden aanpakken. Of beter gezegd: zij praatte en ik luisterde. Op een gegeven moment zei ze "Je bent ook niet erg spraakzaam he?" "Als je niet praat val je niet op"zei ik. "Het is wel jammer want je hebt een fijne stem om naar te luisteren." "Tja"antwoordde ik, ik wist niet wat ik anders moest zeggen, ik was verbaast en zielsgelukkig omdat ze dat zei. Rond acht uur ging ik naar huis. De volgende dag zouden we alle informatie die we vandaag nog zouden opzoeken, in de pauze bespreken. Met mijn hoofd in de wolken ging ik naar huis.
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
Laatst gewijzigd op 08-08-2003 om 11:37. |
08-08-2003, 12:26 | |
Toen ik thuis kwam, ging ik meteen achter de computer zitten. Ik was vast besloten indruk op haar te maken. Tot 1 uur 's nachts heb ik gewerkt en het resultaat mocht er zijn, vond ik dan. Het beleid tegen hangjongeren van de gemeente was volgens ons te hard, we hoopten mensen achter ons te krijgen die mee zouden protesteren tegen het beleid. Maar dat ging niet zomaar, we moesten met goede argumenten komen en andere oplossingen. En dat was het punt waar het nog niet zo lekker ging. Argumenten tegen het beleid van de gemeente hadden we genoeg, maar we moesten met oplossingen komen die de overlast tegen zouden gaan.
Het was Marjans idee geweest er een heel verhaal van te maken. Ik persoonlijk vond het niet iets voor de schoolkrant, maar ik wilde haar ook niet tegenspreken. Zo zou ze alleen maar kwaad worden, want ze was er erg enthousiast over. Ik ging vandaag expres iets later naar school, want ik wilde Daan niet tegen komen op de gang. Vandaag moesten we een opstel schrijven over een zelfgekozen onderwerp en ik had zo'n donker bruin vermoeden dat Daan het niet gemaakt had en de mijne op zou eisen. Gelukkig, ik kwam mevrouw Kleinsma tegen voordat ik Daan tegen kwam en leverde mijn opstel meteen in. Ik liep achter mevrouw Kleinsma aan de klas in. Toen zij even niet keek, pakte Daan me vast en vroeg dreigend om mijn opstel. Ik zei dat ik het al had ingeleverd, Daan vloekte en gaf me een schop. "Je denkt dat je slim bent, he Sprietje, maar ik pak je wel." Nadat hij me nog een schop had gegeven liep hij weg. Ik rilde over heel mijn lijf en vermoedde dat Daan me inderdaad zou pakken. Het was geen loos dreigement geweest, dat zag ik aan de manier waarop hij smoesde met Thomas. In de pauze sprak ik met Marjan. Ik gaf haar kopieen van alles wat ik had gevonden, zij gaf mij kopieen van wat zij al had gevonden. Ik vroeg aan haar "Waarom ben je zo geinteresseerd in dit onderwerp?" "Ik ben helemaal niet geinteresseerd in dit onderwerp, ik dacht dat jij het leuk vond." "Nou nee, niet echt, maar we hebben nu al zoveel informatie dat het jammer is om er niets mee te doen." "Je hebt gelijk, eigenlijk best wel grappig dat we allebei dachten dat de ander geinteresseerd was." "Ja, dat kun je wel zeggen." "Maar ik moet nu gaan, ik heb met Thomas afgesproken. Zullen we overmorgen afspreken om drie uur bij mij thuis?" "Oke" en weg was ze. De dag was om. Daan en zijn vrienden probeerden me de hele tijd pootje te lappen, wat meestal - onder daverend gelach - ook nog lukte. Op die momenten voelde ik me verschrikkelijk. Niemand zei er iets van, of ze deden alsof ze het niet zagen, of ze lachten. Ik weet niet welke ik erger vond. Ik pakte mijn fiets en ging naar huis. Toen ik het bruggetje naderde, zag ik een hoop fietsen staan die de doorgang belemmerden. Naast de fietsen stonden Daan en zijn vrienden. Ik wist dat ik niet om kon draaien en fietste door in de hoop dat ze toch niets zouden doen. Die hoop was tevergeefs. Toen ik langs hen reed, duwden ze me van mijn fiets af. De pijn trok door mijn hele lichaam. Daan beukte er op los. Op een gegeven moment vonden zijn vrienden het genoeg en haalde hem van me af. Als een mak lammetje luisterde hij naar hun. Voordat hij zijn fiets pakte, gaf hij me nog een schop en zei "De volgende keer heb je een verslag voor me." Ze pakten hun fietsen en reden weg. Ik lag in het gras en voelde me gebroken. Langzaam probeerde ik overeind te komen. Ik voelde aan mijn gezicht, tot mijn verbazing merkte ik dat de tranen over mijn wangen liepen. Mijn gezicht was gezwollen ik vermoedde dat ik bont en blauw was. Ik zat enkele minuten in het gras en probeerde bij bewustzijn te blijven. Toen voelde ik een hand op mijn schouder. Een aardige stem vroeg of het met me ging. Ik schudde mijn hoofd, nee, het ging helemaal niet goed met me. Ik draaide me naar de persoon toe. Het was een man van een jaar of vijftig. Hij zei: "Ik heb het allemaal gezien, maar ik kon niets doen. Dat snap je toch wel?" Ik knikte, ja ik snapte het wel. Opeens werd het zwart voor mijn ogen, ik verloor mijn bewustzijn. Die klappen voor mijn hoofd waren toch niet zo goed voor me geweest.
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
|
13-08-2003, 17:41 | |
Ik had een knallende koppijn, voorzichtig deed ik mijn ogen open. Ik lag in een voor mij onbekende omgeving. Een vrouw komt naar me toe, zachtjes praat ze tegen me. Ze heeft een fijne zachte stem. Op de achtergrond hoor ik mijn moeder. De vrouw verteld me dat ik in het ziekenhuis lig, ze noemt allerlei medische termen die ik niet begrijp en zegt dan dat ik verder moet rusten. Ik sluit mijn ogen en val in een diepe onrustige slaap.
Als ik weer wakker word, voel ik me stukken beter. Mijn moeder zit bij mijn bed en zoent me opgelucht als ze ziet dat ik wakker ben. Opgewonden begint ze te praten. Ik vang maar flarden op, maar genoeg om te begrijpen wat er allemaal is gebeurd nadat ik mijn bewustzijn heb verloren. De man heeft me naar het ziekenhuis gebracht en de politie gewaarschuwd. De politie heeft op zijn beurt ervoor gezorgt dat Daan en zijn maten opgepakt zijn. Ze zijn weer vrijgelaten, maar worden toch vervolgt wegens mishandeling. Straks zal er een agent komen om mij te verhoren. Nadat ze haar verhaal heeft gedaan, kijkt ze me verdrietig aan, de tranen springen in haar ogen. Dan springt ze op en loopt mijn kamer uit.
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
|
15-08-2003, 17:00 | |
De agent is een ernstig kijkende man van een jaar of veertig. Hij heet Jan Vermaas. We zijn alleen in de kamer, rustig laat hij mij mijn verhaal doen. Terwijl ik praat, schrijft hij af en toe iets op een kladblok. Als ik uit gepraat ben zegt hij "Dit is een ernstige zaak, die Daan en zijn vrienden kunnen een fikse taakstraf en een strafblad verwachten. Nu zijn ze geschorsd, maar ooit zullen ze weer terug naar school komen. Als je wat opgeknapt bent zal de school met jou en je ouders kijken of het nog wel verantwoord is je daar naar school te laten gaan. Of zij worden van school gestuurd, maar daar kan ik je niets over zeggen, oke?"Ik knikte. Ik overzie de gevolgen nog niet helemaal, maar heb geen zin er nu over na te denken. Jan kijkt me aan, in zijn ogen zie ik medelijden. "Je zal het verder nog wel horen, rust nu maar en zorg dat je beter wordt" "Ja"zei ik met een schorre stem. Jan stond op, gaf me een hand en ging de deur uit. Nu was ik weer helemaal alleen.
Nadat Jan weg was gegaan, kwam mijn moeder weer binnen. De tranen waren uit haar ogen verdwenen, somber staarde ze me aan. Ik kan er niet tegen als ze zo kijkt. Met een zachte stem zei ze: "Ik heb met de dokter gesproken. Als het goed gaat mag je volgende week naar huis. Je mag wel pas over twee, drie weken naar school." Ik keek haar aan, zij mij niet het leek alsof ze mijn blik ontweek. Ik wil dat ze weggaat, ik vind het erg, maar als ze zo doet word ik depressief. Het lijkt alsof ze mijn gedachten raad. Ze staat op en probeert te glimlachen "Ik ga, ik moet je broertje ophalen van school" Als ze weg is, overspoelen de depressieve gedachten me.
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
|
21-08-2003, 19:05 | |
Ik hoor een zachte stem, ik weet dat het de verpleegster is. Een heel aardige vrouw, voordat ze weggaat komt ze altijd nog even met me praten. Haar zoon heeft twee jaar geleden zelfmoord gepleegd. Ze is er nog steeds kapot van.
Hoewel ze vrolijk probeert te doen, zie je de pijn en verdriet in haar ogen. Ik kan niet goed tegen verdriet van anderen, maar desondanks praat ik graag met haar, ze is tegenover mijn moeder een aangenaam gezelschap. De gespreksonderwerpen zijn altijd hetzelfde. Eerst vraagt ze aan me hoe ik me voel, daarna begint ze te vertellen over haar zoon, Michel. Je zou denken dat ik daar na een tijdje genoeg van had, maar ze vertelde op zo'n manier dat het boeiend bleef. Vandaag vertelde ze over zijn eerste schooldag. "Ik zie hem nog steeds staan, met zijn kleine rode schooltasje. Hij keek me doordringend aan terwijl hij vroeg: mamma je komt me toch wel ophalen, he? In tegenstelling tot zijn klasgenootjes huilde hij nooit als ik wegliep. Dat maakte indruk, al snel was hij de populairste uit de klas. Eerst was ik bang dat hij bij degenen zou horen die buiten gesloten werden. Het was een hele slimme jongen, daarom, maar het is allemaal wel goed gekomen" Ze zuchtte, een nauwelijks hoorbare zucht, maar onmiskenbaar een zucht. "Ik ga maar eens naar huis, tot morgen". "Hoi" Toen de deur dicht viel was ik weer alleen en afgesloten van de buitenwereld. Ik had wel een t.v. maar had eigenlijk geen zin om geconfronteerd te worden met de buitenwereld. Ik had zin om te schrijven, moeizaam kwam ik overeind en pakte mijn kladblok. Ik schreef: Michel. Manier van lopen en glimlachen onbekend. Gestorven 13 09 89 op 23 jarige leeftijd. Grote, stevige jongen. Lang, blond haar, dat op zijn 16 de kort, blond haar werd. Populair, maar niet gelukkig. Hij voelde zich - op een een of andere manier- buiten gesloten. Hij leefde in zijn eigen (droom)wereld. In het begin riep hij die droomwereld zelf op, later kwam het door de drugs. Hij had een groot rechtvaardigheids gevoel, trok zich alles aan. Zijn moeder adoreerde hem. Volgens mij gebruikte hij haar meer dan eens zonder dat zij het zag. De reden van zijn zelfmoord was volgens mij de eenzaamheid, die hem alsmaar meer omringde. Door Michel begon ik zelf na te denken over de voor en nadelen van het leven. Het spijt me, maar de nadelen zijn bij mij groter als de voordelen. Is dat een reden om zelfmoord te plegen? ik weet het niet.
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
|
23-08-2003, 18:20 | |
De week is om, ik mag naar huis. Ik voel me nog niet helemaal goed, maar ik kan thuis uitzieken. Nouja, uitzieken is misschien niet het juiste woord, maar ik kan geen ander woord bedenken.
Er is niemand die me komt halen, mijn moeder had het te druk met mijn broertje die ze verafgood. De taxichauffeur wacht buiten op me, ik heb niet veel spullen bij me mijn moeder heeft gisteren alles meegenomen. Een kaart heb ik bewaard, de kaart die Marjan me gestuurd heeft. Ze zou langskomen als ik thuis was, want ze hield niet zo van ziekenhuizen, zei ze. Ik verheug me ontzettend op haar komst. Onderweg naar huis, staar ik stilletjes uit het raampje van de taxi, terwijl de chauffeur tegen me praat. Hij lijkt het niet te merken dat ik nauwelijks luister. Hij praat over zijn vrouw en kinderen en laat me foto's zien. Op de foto staan drie leuke, blozende kindertjes, "Allemaal van mij" zegt hij trots.
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
|
23-08-2003, 21:27 | |
Leuk verhaal.
Wel heel snelle wendingen. Je kunt een heel boek schrijven joh als je alles nog wat verder uitwerkt! (ps ken je het boek Liefdewerk oud papier, van Karel Eykman? daar leek het begin van het verhaal een beetje op)
__________________
I'm as calm as a fruitstand in New York and maybe as strange - Ryan Adams
|
24-08-2003, 15:09 | ||
Citaat:
Ik ken het boek niet. Leuk boek?
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
|
24-08-2003, 15:58 | |
Ik ben bijna thuis. De chauffeur is eindelijk uitgepraat over zijn kinderen en praat nu over zijn werk. Ik luister nu oprecht geinteresseerd naar zijn verhalen. Hij verteld goed, bouwt de spanning goed op. Terwijl hij verteld bekijk ik zijn profiel, een forse man, waar je bang van zou zijn als hij die zachte blik in zijn ogen niet had. Als we bij mijn huis aankomen, wou ik dat ik verder af woonde. Hij helpt me uit de auto, zegt goedendag en gaat naar zijn volgende klant. Als ik hem nakijk, besef ik dat ik spijt heb omdat ik eerst zo geoninteresseerd deed, terwijl hij zo enthousiast over zijn kinderen sprak. Als je toch zo'n vader zou hebben, moest je je gelukkig prijzen.
Ik pak mijn huissleutel uit mijn broekzak en open de deur. Het is doodstil in huis. Nadat ik mijn tas in de gang gelegd had, liep ik naar de keuken. Op het prikbord hing een briefje van mijn moeder, ze was samen met mijn broertje naar een voetbalwedstrijd. Ze zouden pas laat thuis komen. Fijn, denk ik, heel fijn. Je bent twee weken weg en er is niemand die je komt halen of thuis op je wacht. Mijn broertje zal het allemaal geregeld hebben, godverdomme. Ik kijk in de koelkast, ik heb honger. Er staat een bord eten, mijn lieverings eten. Zouden ze dan toch aan me gedacht hebben. Dit maakt mijn hele dag weer goed.
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
|
24-08-2003, 17:18 | |
Als ik mijn eten op heb, pak ik mijn tas en ga naar mijn slaapkamer. Ik gooi mijn tas en de vloer en ga op bed liggen. Ik pak de kaart van Marjan en lees hem ik weet niet hoe vaak door. Ik word warm van binnen als ik aan haar denk, dan denk ik aan Thomas en de rillingen lopen over mijn rug. Ik schaam me omdat ik niet meer aan hem en Marjan heb gedacht. Dadelijk ben ik te laat en is ze al in zijn 'val' gelopen. Ik pieker me suf, hoe kan ik haar helpen als ik waarschijnlijk niet meer naar school ga bij haar. Ik kan niets bedenken. Misschien moet ik het haar gewoon vertellen, zijn de laatste gedachten voordat ik in slaap val.
Wreed word ik uit mijn slaap gehaald. Mijn moeder heeft me zowat uit het bed gegooit. "Jij verdomd rotjong, vieze, lelijke aandachtstrekker. Het eten van je broer opeten, hij heeft verdomme nog niets gehad" schreeuwt ze "Dat arme jong vergaat van de honger" Mijn broertje staat grijnzend in de deurpost, terwijl mijn moeder staat te schreeuwen. "Je krijgt het elke keer weer voor elkaar, he" Ik weet dat het geen zin heeft te reageren, dus hou ik mijn mond. Nadat ze nog allerlei verwensingen tegen me geschreeuwd heeft, loopt ze weg. Als mijn moeder naar hem kijkt zet mijn broertje een zielig gezicht op. Ik haat hem en haar erbij.
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
|
25-08-2003, 15:36 | |
Ik hoor de voordeur dichtslaan, als ik uit het raam kijk zie ik dat mijn moeder en broertje weglopen. Die gaan zeker uiteten. Dat zal Sander wel niet erg vinden denk ik bij mezelf. Ik vraag me af waarom mijn moeder zo'n duidelijke voorkeur voor hem heeft. Hij is tegenover mij dan wel knap en overal goed in, maar wat dan nog? Het is altijd al zo geweest, Sander kon alles maken. Als hij eens wat deed was het of schattig of het was mijn schuld. Hij is de perfecte jongen, terwijl ik een lelijk misbaksel ben, een ongelukje. Ik weet zelfs niet wie mijn vader is. Ik hou me al jaren bezig hiermee, maar kom nooit verder. Als moeder hou je toch van al je kinderen of zie ik dat verkeerd, hoe lelijk of dom ze ook zijn je zegt altijd dat ze voor jou de beste zijn en dat je ze niet kwijt wilt, hoeveel je ook voor ze krijgt.
Toen ik voor het eerst naar de kleuterschool ging, ging een nieuwe wereld voore me open. Ik was er heilig van overtuigd dat alle moeders als mijn moeder waren. Daarom was ik in het begin doodsbang voor de kleuterjuffrouw alleen omdat ze aardig tegen me was. Ik was nog nooit iemand tegen gekomen die aardig tegen me deed. Mijn moeder haatte me, leeftijdsgenootjes lachtten me uit en de minnaars van mijn moeder waren me liever kwijt als rijk. Zo kwam ik in een geheel andere wereld terecht, mijn klasgenootjes waren alles behalve aardig tegen me en toch ging ik graag omdat ik wist dat zij me zou beschermen. Mijn moeder zei altijd dat ik dom was, zij kwam erachter dat ik alles behalve dom was en leerde me op mijn vijfde al lezen en schrijven. Als ik iets nieuws had geleerd ging ik apetrots naar huis, om daarna weer afgekraakt te worden door mijn moeder en haar nieuwe vriend. Nadat mijn moeder me van het kleuterschooltje afhaalde, raakte ik steeds meer in een isolement,waar ik tot de dag van vandaag nog niet helemaal uit ben gekomen. De genegenheid die de kleuterjuffrouw voor me voelde ben ik overgens nooit meer bij iemand tegengekomen. Mijn moeder en broertje blijven heel lang weg, dat doen ze wel vaker. Ik vraag me zo onderhand al niet meer af waar ze zijn. Om tien uur ga ik op bed liggen en luister naar Nirvana. Terwijl de stem van Kurt door de kamer schalt val ik in slaap.
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
|
25-08-2003, 17:09 | |
Ik heb het zelf eens gedeeltelijk overgelezen en ben er achter gekomen dat ik mezelf tegen spreek wat betreft de moeder. Eerst zit ze met tranen bij zijn bed en daarna haat ze hem opeens.
Ik ga eens kijken hoe ik dat kan verklaren.... Ik heb alles achter elkaar gezet op Word, het zijn al 7 bladzijden. Als het af is ga ik er misschien op bepaalde plaatsen nog dingen tussen voegen, zodat je een goed lopend verhaal krijgt als je het allemaal achter elkaar leest. Ga maar weer eens verder denken over het vervolg.
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
|
25-08-2003, 18:23 | |
Niet slecht wat je hebt geschreven!! soms is je schrijfstijl een beetje.. echt zoals een tienerboek voor 12/13 jarige meisjes, maar ik weet niet of dat de bedoeling is. verder vind ik dat gevloek ertussen echt onnodig. je kan het beter vervangen. sommige mensen zullen hierop afknappen, en ik vind het altijd een stuk stijlvoller staan als er in een boek niet gevloekt word, gewoon als blijk voor respect voor mensen met een ander geloof (en als je respect daarvoor hebt vind ik dat altijd slim overkomen of zo). maar goed, das verder natuurlijk je eigen keus.. verder een mooi verhaal. ik ben benieuwd hoe het gaat lopen. ik hoop dat hij niet 3 bladzijden verder verkering heeft met Marjan, dat zou te perfect zijn. doe was raars of zo. dat Marjan met die andere gast krijgt, en hij zwaar in de put komt.. balblabla... anders word het een beetje té Carry Slee achtig.......
bovenalles: Goed verhaal Keep going!! ik denk, idd, dat als je sommige dingen verder gaat uitbreiden het een goed boek kan worden!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ik ben benieuwd.. (zet in je voorwoord wel even MET DANK AAN SCHOLIEREN.COM )
__________________
just call it music
|
25-08-2003, 18:43 | ||
Citaat:
Dat van die schrijfstijl voor meisjes van 12/13 was niet de bedoeling. Ik weet zelf niet hoe het gaat eindigen, maar hij zal zeker geen verkering met haar krijgen. Ik wist eigenlijk niet dat er zoveel gevloek tussen stond. Ik zal proberen het niet meer te doen. De rest kan ik volgens mij niet meer veranderen, maar misschien doe ik dat wel als ik het af heb en alles na ga. Het kan best wel waar zijn wat je zegt over dat afknappen. En verder: Als het helemaal af is, maar dan ook helemaal af, dus achter elkaar gezet, spellingsfouten eruit en toevoegingen erbij. Zijn er dan mensen die het hele verhaal willen hebben? Dan kan ik het mailen. Want er mogen maar 5000 tekens per bericht, dus hier kan ik het dan niet zetten. Het is maar een idee, maar misschien zijn er mensen geinteresseerd.
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
|
25-08-2003, 21:08 | ||
Citaat:
Dit is overgens ook voor de anderen die misschien reageren.
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
|
25-08-2003, 23:01 | ||
Citaat:
mijn mail is sarah_jonkers_@hotmail.com over het verhaal: Mooi geschreven, makkelijk te lezen en een boeiende verhaallijn |
26-08-2003, 21:24 | |
Mijn moeder en broertje zaten al aan het ontbijt. Mijn moeder negeerd me totdat sander weg is. Als de deur achter Sander dichtvalt, zegt ze ruw "Het spijt me dat ik gister zo reageerde, het was niet de bedoeling." Ja, ja, dat zal wel dacht ik, dat zeg je altijd. Altijd nadat ze hatelijk tegen me had gedaan, zei ze dat het haar speet. Het zijn niet meer dan woorden, of ze het meent? Nee, ik weet zeker dat ze het niet meent.
Er zijn keren dat ik denk: ja, ze houdt toch van me, zoals andere moeders van hun kinderen houden. Maar waarom uit ze haar gevoelens voor mij alleen als ik op het ziekenhuis lig wegens iets ernstigs? Dan zit ze wel treurig langs mijn bed. Of doet ze maar alsof ze droevig is, om de schijn te wekken dat ze veel van me houdt. Ik weet het niet, mijn moeder is heel wispelturig van aard. Alleen wat betreft Sander is ze dat niet. Hem verafgoodde ze al toen hij baby was.
__________________
"Falling feels like flying, until you hit the ground. And everything looks beautiful, until you take a look around"
|
Advertentie |
|
Topictools | Zoek in deze topic |
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
Muziek |
Goofy GanG - Wildlife Feat. Ouzboy, Dex, Parazit, Flesh, Karma joker007 | 0 | 12-03-2013 15:29 | |
Muziek |
Di 13 Maart @ GVH : Gang Green (USA), Nothing Done & Said And Done Malfunction | 15 | 07-02-2007 17:56 | |
Muziek |
Underground Gangster HipHop PaPua | 8 | 13-01-2007 11:48 | |
Eten & Drinken |
Hoeveel gangen is het maximale dat je geteten hebt? Jolt | 91 | 12-12-2005 20:55 | |
Games |
Gangsters 2 DG | 6 | 05-05-2004 15:28 | |
Games |
Gangsters 2 MC | 14 | 10-08-2001 06:22 |