[Verhalenwedstrijd] Graal

[flyaway]

Graal

Er was eens een meisje dat samen met een oude tovenaar en haar vader, die koning was, in een gigantisch kasteel woonde. Het kasteel werd beschermd door vele ridders, die ’s nachts met z’n allen in een houten huis op de binnenplaats van het kasteel sliepen en ’s middags aan een ronde tafel lunchten. Het meisje was erg ongelukkig, want het kasteel was tochtig en koud en ze moest elke dag weer zes trappen van elk 85 treetjes af om van haar slaapkamer bij de eetzaal te komen. De middagen besteedde ze aan spinnen, maar dat was zo slaapverwekkend dat er ’s avonds een ridder moest komen om haar de 510 treden op te dragen. De ridders vonden dat helemaal niet erg, want de prinses was de mooiste vrouw van het hele land. Hoewel ze een voorliefde had voor vette wilde zwijn en konijnenbout en daardoor niet bepaald een slanke den was, had ze wel heel mooie ogen. Bovendien konden de ridders niet al te kritisch zijn. De prinses was naast de mooiste ook de enige vrouw van het land.

Haar vader wilde graag dat ze trouwde, maar hij wist niet welke ridder de beste echtgenoot zou zijn. Omdat de ridders aan een ronde tafel aten, was er nooit een leider opgestaan die de beste plek van de tafel op had kunnen eisen. Er was ook nooit ruzie geweest over wie het meisje de trappen op mocht dragen, dat gebeurde volgens een strak schema. Daarom ging de koning naar de oude tovenaar om hulp te vragen. De oude tovenaar woonde helemaal boven in een torenkamer, zodat de koning zo uitgeput was toen hij eenmaal boven was, dat het hem niet lukte om op de deur te kloppen. Hij hijgde zo dat hij met zijn hand steun moest zoeken bij de koude muur. Zijn vingers grepen in oude spinnenwebben en omdat de koning vreselijk bang was voor kleine beestjes, begon hij nu nog heviger te ademen en zelfs een beetje te huilen.
“Mijn hemel, Majesteit, gaat het wel goed met u?” De oude tovenaar zweefde de trappen op en opende de deur van zijn kamer. “Misschien wilt u even zitten?” Hij begeleidde de koning naar een stoel die ook al onder de spinnenwebben zat. De koning ging op het puntje van de stoel zitten en keek schichtig om zich heen.
“Ik kom voor Graal”, zei de koning zodra hij wat gekalmeerd was. Hij wilde dit gesprek zo snel mogelijk achter de rug hebben. Heimelijk was hij een beetje bang voor de oude tovenaar, omdat hij wist dat de tovenaar tot veel machtigere dingen in staat was dan hij.
“Graal?” De oude tovenaar drentelde door zijn torenkamer heen, alsof hij iets zocht.
“Mijn dochter, de prinses. Ze heeft een echtgenoot nodig, maar ik weet niet welke ridder het geschiktst is.”
“Ah, prinses Graal”, herhaalde de tovenaar bedachtzaam, alsof hij niet al zeventien jaar met haar in één kasteel woonde. “Kan ze niet zelf iemand kiezen?”
“Natuurlijk niet!” De koning was geschokt. “Dadelijk kiest ze iemand die haar niet goed behandelt!”
De tovenaar knikte en deed een kast open. Een paar oude boeken vielen eruit en veroorzaakten zulke grote stofwolken dat de tovenaar volledig uit het zicht verdween. De koning begon hard te hoesten en kon niet antwoorden toen de tovenaar hem vroeg wat hij nu eigenlijk kwam doen. Het duurde een hele tijd voordat het stof was neergedaald en de koning weer op adem was gekomen. “Zou u mij kunnen helpen om de beste echtgenoot uit te kiezen? Hij moet dapper en slim zijn.”
“Dapper en slim! U vraagt nogal wat van zo’n armzalige ridder. Maar misschien hebt u ooit gehoord van mijn heldendaden vroeger? Ik heb ooit met mijn magie dit kasteel gered, wist u dat wel?”
De koning schudde zijn hoofd. “Ik kom niet voor uw oude verhalen, ik kom voor uw hulp! Hoe kan ik testen welke ridder het dapperst is?”
“Moet het per se een ridder zijn dan?”
“Natuurlijk! Verder zijn hier toch geen mannen.”
De oude tovenaar humde misnoegd en rommelde verder in zijn kast. “U zou haar in een torenkamer kunnen opsluiten. De eerste die haar bevrijd, mag haar hebben. Als u wilt, kunt u zelfs deze torenkamer gebruiken.”
“Dat is een heel goed idee!”, zei de koning. “Dank u wel!”
En hij holde zonder nog om te kijken de trappen af om zijn dochter te zoeken. De tovenaar grijnsde.

Prinses Graal zat zoals altijd in de eetzaal te spinnen. Ondertussen dagdroomde ze over de dag dat een mooie jonge prins met vlammend rode haren haar uit het kasteel zou bevrijden en mee zou nemen naar een land waar altijd de zon scheen. In haar land regende het veel te vaak en als dan eindelijk een keer de zon scheen, had ze daar niets aan, omdat ze bijna altijd binnen was. Om van de eetzaal naar buiten te komen, moest ze 253 treden af en dat was veel te vermoeiend voor haar. Ze kon ook niet aan een ridder vragen of hij haar wilde dragen, want overdag moesten de ridders oefenen met paardrijden en zwaardvechten. Soms keek ze uit het raam en zag ze hoe de ridders op elkaar inhakten. Hoewel ze wist dat ze haar daarmee wilden beschermen, vond ze het er altijd behoorlijk oncharmant uitzien. Bovendien wilde ze helemaal niet beschermd worden, ze wilde juist bevrijd worden. Ze vond de ridders sowieso maar niets, ze stonken naar paarden en durfden nooit wat tegen haar te zeggen, uit angst dat ze haar dan uit hun handen zouden laten vallen. Haar prins zou een keurige en goudeerlijke jongeman zijn die precies zei wat hij wilde en zich alleen maar bezig hield met nobele daden, zoals het bevrijden van prinsessen uit gigantische kastelen. Dus toen haar vader hijgend beneden kwam en haar vertelde dat een van de ridders haar echtgenoot zou worden, was ze niet bijster enthousiast. En toen hij zei dat ze daarvoor in een torenkamer moest gaan zitten, werd ze laaiend.
“Ik wil niet in een torenkamer! Ik haat torenkamers!”, krijste ze.
De koning keek haar verbaasd aan. “Maar lieverd, iedereen zal strijden om je te redden, dat is toch fijn? Je wilt toch zeker wel een dappere echtgenoot?”
“Ja, maar daarvoor hoef ik toch niet in een torenkamer te gaan zitten? Wat moet ik daar al die tijd doen?”
“Nou, misschien kunnen we aan iemand vragen of hij je spinnewiel ook naar de torenkamer wil verplaatsen… En je kan met de oude tovenaar praten, hij is heel geleerd, hoor. Ik heb gehoord dat hij vroeger een keer het kasteel heeft gered, interessant hè?”
Graal keek haar vader verward aan. “Ik ga toch niet in de torenkamer van de tovenaar zitten? Die kamer is gewoon hier in het kasteel, elke ridder kan daar zo naartoe. En ik heb trouwens helemaal geen zin om met die engerd in één ruimte te zitten.”
De koning keek beteuterd. Daar had hij nog niet aan gedacht. “Maar de tovenaar zei…”
“Kan me niets schelen wat hij zei”, snibde zijn dochter. “Hij wilde zeker de draak spelen die de ridders moeten verslaan. Daar komt niets van in.”
De koning haalde zijn schouders op. Vrouweninzicht was nooit zijn sterkste kant geweest, maar het was hem duidelijk dat zijn dochter er volstrekt geen zin in had om in een torenkamer opgesloten te worden. Hij moest wat anders bedenken. Daarom ging hij op zijn troon zitten in zijn nadenkhouding: knieën wijd uit elkaar, elleboog op zijn linkerknie, kin in zijn hand en zijn ogen half dichtgeknepen, precies zoals zijn vader dat aan hem had geleerd. Hij kon zijn aandacht echter niet bij zijn gedachtes houden omdat Graal maar bleef tieren en het spinnewiel zo mishandelde dat het een vreselijke herrie maakte. De koning durfde haar niet te vragen om wat zachter te doen, hij was bang dat ze dan nog veel kwader zou worden. Daarom besloot hij om maar weer terug naar de oude tovenaar te gaan. Deze keer nam hij Graal mee.

“Ze wil niet”, verklaarde de koning verongelijkt. Hij zat weer op de stoel vol spinnenwebben en was een beetje chagrijnig door al die trappen. Deze keer had het hem nog veel langer gekost om op adem te komen, omdat hij Graal had moeten dragen. Dat deed hij normaal nooit, vanwege zijn zwakke rug, maar nu had er niets anders opgezeten. De ridders mochten natuurlijk niet bij dit gesprek aanwezig zijn.
“Natuurlijk wil ik niet!” De prinses was zo kwaad geweest dat ze had besloten om niets meer te zeggen, maar nu kon ze zich niet meer inhouden. “Ik wil niet in een torenkamer! En zeker niet in deze!” Misprijzend keek ze rond. De koning volgde haar blik en zag nu nog duidelijker dan eerst al het vuil waarin de oude tovenaar leefde. Ineens begreep hij zijn dochter ietsje beter.
“Ze wil niet in een torenkamer”, herhaalde de koning nog maar eens en hij keek de oude tovenaar wanhopig aan.
“Het zal toch moeten”, zei de oude tovenaar. “Ik heb namelijk deze ring in een nis gevonden en ik heb het vermoeden dat Graal hem precies past.” Hij hield de ring triomfantelijk omhoog. Het was een prachtige gouden ring met een grote roze diamant erop.
Graal keek naar de ring en haar hart sprong op. Zoiets moois had ze nog nooit gezien. Ze griste hem uit de hand van de tovenaar en duwde hem om haar ringvinger. Hij bleef na het eerste kootje steken, dus probeerde ze hem om haar pink. Daar paste hij wel. Blij keek ze naar haar vader, die een beetje verward terugkeek.
“Degene die deze ring past, moet worden opgesloten”, zei de oude tovenaar plechtig. “Zij moet wachten totdat zij bevrijd wordt, zo gaat de legende.”
“Wat?” Graal vond de ring nu ineens helemaal niet meer zo mooi. Een beetje protserig was hij en ze vroeg zich ineens af of de diamant niet gewoon een of andere waardeloze kristal was. Tegen een legende kon ze echter niet op, dat begreep zij ook wel. “Maar er is hier niet eens een draak”, zei ze. “Behalve u dan”, had ze nog willen zeggen, maar dat durfde ze niet. De oude tovenaar kon immers wel toveren en ze had geen zin om voortaan kwakend en springend door het leven te gaan.
“Dat is inderdaad een probleem”, knikte de oude tovenaar. “De enige draak die ik zo gauw weet, is Nessie.”
“Nessie? Maar dat is toch…” Voordat ze haar zin af kon maken, had de oude tovenaar haar al bij haar arm vastgepakt en zweefden ze samen door het torenraam naar Loch Ness. De tovenaar zette haar in een bootje en duwde haar van de kant af. Pas toen leek Graal zich te realiseren wat er gebeurde. “Haal me eruit!”, riep ze. “Ik dien een motie van wantrouwen in!” De tovenaar begreep niet wat ze bedoelde, dus dat hielp allemaal niets. Graal dobberde in een bootje op Loch Ness en moest wachten totdat ze bevrijd zou worden.

De koning was vreselijk bang geworden toen zijn dochter ineens samen met de oude tovenaar was weggevlogen. “Help!”, riep hij vanaf de torenkamer naar de ridders, die helemaal beneden aan de ronde tafel zaten. “Prinses Graal wordt ontvoerd!” Maar de ridders hoorden alleen een vaag geruis en namen nog een boterham, dus moest de koning eerst weer alle trappen afrennen. Toen hij eindelijk naar buiten kwam gerend, waren de tovenaar en de prinses allang uit het zicht verdwenen. Het had zelfs zo lang geduurd, dat de tovenaar alweer terug was. “Beste ridders”, zei hij. “Ik heb een opdracht voor jullie. Prinses Graal is in handen van het monster van Loch Ness. De eerste die haar kan bevrijden, zal haar echtgenoot worden. Let wel op, Nessie is zeer gevaarlijk, alleen de dapperste zal deze opdracht kunnen voltooien. Nietwaar, majesteit?”
De koning knikte, maar niemand lette meer op hem. Alle ridders waren opgesprongen en druk bezig met hun harnas aan te trekken. Omdat ze elkaar niet wilden helpen, was het een chaos van jewelste. De tovenaar bracht de koning naar zijn hemelbed en gaf hem een drankje zodat hij goed zou kunnen slapen. “Ziezo”, mompelde hij. “De koning zal nu goed aansterken, zodat ik ondertussen ervoor kan zorgen dat ík degene zal zijn die Graal zal bevrijden.” Hij liep weer naar buiten, de eerste ridders waren al op hun paard gesprongen. Dat had de tovenaar niet verwacht, vandaar dat hij misschien iets te haastig te werk ging. Hij sprak een spreuk uit zodat er een onzichtbare muur ontstond, waar niemand doorheen kon. Ook de tovenaar niet, tot zijn grote woede. Even fanatiek als de ridders bonkte hij tegen de onzichtbare stenen.

Ondertussen dobberde Graal maar voort. Ze moest een beetje huilen, maar niet teveel, omdat haar mooie ogen anders rood zouden worden. Eigenlijk mocht ze nog van geluk spreken, ze zat in elk geval niet in een torenkamer opgesloten en de draak had ze ook nog niet gezien. Ze droogde haar tranen aan een fluwelen zakdoekje en begon een liedje te fluiten. Toen zag ze vanuit de verte ineens iets roods op haar afkomen. Even was ze bang dat het de draak was, maar toen realiseerde ze zich dat het iemand op de oever was, iemand met knalrode haren. “Hoehoi!”, riep ze. Dat was niet zo prinsesachtig, maar wel erg doeltreffend. De jongen keek op en zwaaide naar haar. “Sta niet zo stom te zwaaien!”, gilde Graal. “Red me liever!”
“Wacht even”, zei de jongen. “Ik zoek een stok.” Hij verdween, maar nog geen minuut later kwam hij terug met een grote tak in zijn hand. Hij strekte zijn hand uit en stak de stok naar haar toe. De prinses pakte hem vast en zo lukte het de jongen om het bootje en haar aan de kant te trekken.
“Dat was helemaal niet moeilijk”, zei Graal. “Je hebt niet eens de draak hoeven te verslaan.”
“Toch heb ik je gered”, zei de jongen. “Mag ik je nu kussen?”
“Pas als ik weet hoe je heet. Ik mag niet met vreemden kussen.”
“Ik heet Galahad”, zei de jongen en hij kuste haar op haar mond. Nu was zijn hoofd net zo rood als zijn haren.
“Ik heet Graal.”
“Wat een mooie naam. Nog mooier dan je ring.”
Graal snoof. “Die ring heeft me alleen maar ellende gebracht. Ineens zat ik hier in een bootje. Ik haat bootjes, bijna net zo erg als torenkamers.”
“Maar nu heb ik je gered, dat is toch fijn?”
“Ja”, zei de prinses. “Gaan we nu naar je kasteel?”
Galahad keek verbaasd. “Ik heb helemaal geen kasteel. En ook geen paard meer, dat is gestolen door struikrovers.”
Graal zuchtte. “Dan moeten we maar naar mijn kasteel gaan.”
Hand in hand liepen ze naar het kasteel. Omdat ze van de andere kant kwamen, konden zij wel door de onzichtbare muur lopen. Daardoor werd de betovering opgeheven. Alle ridders en de tovenaar vielen op de grond. Degenen die bovenop lagen, keken verbaasd naar de jongen en het meisje. “Dit is Galahad”, zei Graal. “Hij wordt mijn echtgenoot.” Zodra de koning weer wakker was, trouwden ze en ze leefden nog heel erg lang.