Ik voel me eenzaam

[Wither]

Hallo, ik ben een 19 jarige jongen en ik voel me eenzaam.

Even vooraf, ik ben niet echt uit op aandacht of medelijden, maar meer naar mensen met hetzelfde probleem en hun ervaringen en mischien wel oplossingen...

Het is eigelijk best raar. Ik vind mezelf niet het type dat snel als eenzaam bestempeld word door anderen. Ik ben geen pokdalige computernerd ofzo, ik vind mezelf er best goed uitzien en krijg regelmatig aandacht van vrouwen. Ik heb zelf ook een lieve vriendin die me elke dag wel verteld dat ze van me houdt. Ik kom niet uit een ongelukkig gezin, ook al zijn mijn ouders gescheiden toen ik 15 was en mijn vader nu in Duitsland woont.

Ik ben op kamers gegaan toen ik 19 werd, en zit nu in een huis bij een ex-collega van me waar iedereen leuk, ontspannen en veel met elkaar omgaat. Ik eet bijna elke avond met die ex-collega en dat is allemaal best gezellig. Ook ga ik af en toe op stap met m'n huisgenoten, m'n vriendin en een goede vriend van me.

Toch voel ik me klote. Het is op momenten meer dan anders, maar het is altijd aanwezig. Ik heb toen ik naar de HAVO ging een hevige depressie gehad. Ik dacht dat niemand me mocht, en lag dagenlang in m'n bed. Als ik er dan uit probeerde te komen om naar school te gaan brak ik in tranen uit.

Ik heb toen bij een psycholoog gelopen en ben er redelijk bovenop gekomen. Ik kreeg 2 goede vrienden op school en ging meestal wel oke om met iedereen. Toch komt dat gevoel regelmatig terug, en dan kan ik in een uur tijd van vrolijk naar zwaar teneergeslagen gaan. En de laatste 2 weken voel ik het weer.

Een van mijn vrienden woont nu in Rosendaal en ik spreek hem dus heel weinig. De andere is fulltime aan het werk en ik spreek hem ook steeds minder. Dat zijn mijn beste vrienden.

Als ik dan denk aan wat ik nog meer heb, realiseer ik me dat dat bar weinig is. Ik heb de mensen hier in huis, maar als ik dan kijk naar wat zij hebben aan sociaal leven buiten dit huis, voel ik me alleen. Iedereen heeft wel wat mensen van een bandje hier, of mensen die ze kennen van de kroeg daar.

Ik heb geen contact meer met mensen van de HAVO. Ik ben altijd best wel een opgevertje geweest. Ik heb Korfbal, Judo, Atheletiek geprobeerd en ben ermee gekapt toen het me te lastig werd. Ik heb ook geen buitenschoolse activiteiten of verenigingen waar ik mensen van ken.

Als ik alleen al hoor dat andere mensen leuke dingen gaan doen met een groep vrienden, wordt ik ontzettend verdrietig. Vandaag heb ik zelfs een terasje gepakt met een oude bekende, en dan was harstikke gezellig. Maar als ik dan thuiskom komt het weer evenhard terug. Ik voel me dan eenzaam en overbodig. Ik denk er dan aan dat ik mischien subtiel moet verdwijnen en mezelf moet doden. Ik wil huilen, maar het lukt me niet.


Ik weet ook niet echt wat ik hiermee probeer te bereiken, maar ik moet het even kwijt. Ik hoop dat jullie me wat goede raad kunnen geven.


Verder wil ik nog even iets laten zien wat ik onlangs gemaakt heb:

[Paulo Nuñez]

ja is klote ik heb dat ook weles ooit ........maar dan denk ik zo uiteindelijk moet je het toch zelf allemaal doen

[latino-gurl]

Ik weet precies hoe je je voelt, Ik zit nu zelf op HAVO4 en voel hetzelfde..heb het idee alsof niemand me egt mag...terwijl ik wel een vriendinnengroepje heb op school. Ik ga alleen niet zo vaak uit...waardoor ik me ook zo alleen voel. ik heb onlangs ruzie gekregen met een meisje op mijn school, die best wel popu was..en daardoor is het eigenlijk alleen maar erger geworde....ik weet egt niet hoe ik uit deze klote-bui moet komen..

pfff heb zelf advies nodig..

[Isiyanka]

Ik ken dat gevoel ook wel ja... ik denk dat iedereen (of iig heel veel mensen) zich wel eens zo voelen Vroeger had ik ook altijd heel weinig vrienden, op de een of andere manier is dat ergens tijdens de middelbare school toch wel veranderd.
Werk je? Doe je een opleiding? Probeer dan eens of er mensen daarvan aardig zijn, eens iets willen gaan drinken, wat dan ook Op een sport oid gaan helpt ook, of (als je een opleiding doet) eens kijken bij een studie- of studentenvereniging. Het zijn allemaal best wel standaard adviezen, maar dat is waarschijnlijk zo omdat ze gewoon echt helpen
En durf ook alleen te zijn Je kunt best dingen in je eentje ondernemen, dat is meestal best goed voor je. Veel mensen die wel met heel veel mensen omgaan vinden dat ook niet leuk, zijn bv bang om alleen te zijn of te lijken en gaan dan mss wel om met mensen die ze eigenlijk niet zo mogen.
Je bent de moeite waard. Je bent absoluut niet eenzaam en overbodig, kijk maar naar de mensen die je goed kennen (die vrienden en je vriendin), zij vinden jou ook de moeite waard en zij zullen het wel weten, toch?
Heel veel sterkte hiermee

[ChateauDenise]

Hmm..

Het lijkt erop alsof je problemen hebt met het leggen van nieuwe contacten. Of zie ik het verkeerd?

Ja, zoiets lijkt me ook. Wat denk je zelf dat er de oorzaak van is?

[Jours Tristes]

Ik herken een heleboel in je verhaal en ik kan je dus ook niet echt goede raad geven. Ben op het moment heel erg bezig hier uit te komen, maar ik weet niet zo goed hoe. Ik kan je eens pm'en, is misschien handiger...

[Wither]

Naja, ik heb geen problemen bij het leggen van nieuwe contacten. Ik ben juist wel makkelijk in de omgang. Als ik nieuwe mensen ontmoet maak ik meestal wel makkelijk een praatje, heb zelfs een jaartje in een kledingwinkel gewerkt, en dan lul je ook met iedereen. Het is meer dat ik moeite heb met het onderhouden van contacten. Ik ben mischien een beetje paranoide, dat ik dingen ga denken die mischien helemaal niet zo zijn. Dat mensen op een bepaalde manier over me denken. En dat ik vanuit die gedachtengang juist relaties verpruts.

Op zich is het ook harstikke fijn om alleen te zijn, maar ik wou gewoon graag dat ik wat meer had om naar uit te wijken, een goed vertrouwde vriendenkliek. Maar alles is bij mij van zo'n korte duur lijkt wel. Ik heb dat hier wel in huis. Maar ik denk dan dat ik contact heb met die mensen omdat ze zowiezo al bij me in de buurt zijn. Ik heb niks daarbuiten, denk ik dan. Niks vertrouwds, snap je?

Hey en Jours Tristes, als je je MSN adres PM't kunnen we mischien zo wel wat praten.

Toch bedankt voor de steun iedereen.

[ChateauDenise]

Hmm, dus het probleem om contacten te onderhouden is moeilijk.

Ik ben mischien een beetje paranoide, dat ik dingen ga denken die mischien helemaal niet zo zijn.

Kan het misschien zijn dat er iets mis is gegaan in je verleden? Waar denk je op dat moment aan als je 'dingen' gaat zien die niet zo zijn? Komt het door opmerkingen? Of hoe andere personen reageren?

[Wither]

Ja, god, mis in het verleden... alles ligt in het verleden, en daar zal vast wel iets niet in orde zijn geweest.

Maar als antwoord op je vragen... Ik denk dat ik inderdaad manieren waarop mensen reageren, verbaal maar vooral non-verbaal, ga interpeteren op een negatieve manier. Mischien is het wel m'n zelfbeeld wat ik op hun reflecteer ofzo...

[Flaming Hobo]

voel mijzelf ook altijd eenzaam, ongeacht gelegenheid of gezelschap.
hulpeloos alsof alles om jou draait maar niet goed is afgestemd (klinkt vaag maar volgens mij kom t wel over)

je bent in ieder geval niet alleen

@Wither; ik herken van de ene kant wel iets in je verhaal, maar van de andere kant weer niet. Heb je dat misschien ook, dat je je meer op je gemak voelt bij 1 persoon, dan dat je in een groep bent? Ik heb dat namelijk wel, ik ben liever met een vriendin alleen om iets te doen (uitgaan, shoppen etc.), terwijl als ik met een groepje vriendinnen ik ergens heen ga, ik me meteen minder op m'n gemak voel.

[Eend]

Zelf ben ik ook een heerlijk negatieve denker. Ik interpreteer ook alles negatief, waardoor mensen gevaarlijker lijken dan ze zijn en dan hou je automatisch meer afstand, omdat je jezelf wilt beschermen tegen dat gevaar.
Ik denk dat jij meer moeite hebt met het contact maken dan je denkt. Je blokkeert jezelf, doordat je zo negatief interpreteerd. Zo geef je anderen minder kans, maar ook jezelf minder kans om een leuk oppervlakkig contact te hebben.

Sinds ik met therapie heb geleerd om minder negatief te interpreteren (wat me meestal nog steeds niet lukt ) merk ik wel dat ik veel meer vrienden heb gekregen. In mijn team hield ik ook altijd iedereen heerlijk op afstand, niemand kende mij echt. Nu heb ik met iedereen wel goed contact, behalve met de mensen die zichzelf dus afsluiten. Dat afsluiten gebeurd meestal onbewust, want ik zou vroeger ook gezegd hebben dat ik geen moeite had om contact te maken, maar dat had ik dus wel.

Ik denk dat dit bij jou ook wel een rol speelt, voor zover ik kan beoordelen.

[Mariekje*]

Heej Wither,

Een ontzettend herkenbaar verhaal voor mij. Een praatje maken met een onbekende is totaal geen probleem, maar zodra mensen te 'dichtbij' me komen, raak ik in paniek, sla op de vlucht... Ga dingen denken (die er heel niet hoeven te zijn) en dat ze wel enkel interesse in me hebben om me een lus te naaien.

Ik wantrouw eigelijk iedereen, en dat breekt me. Maw. uiteindelijk ben ik niet in staat relaties te onderhouden, iets dat ik eigelijk nooit geleerd heb (ouders zijn gescheiden, thuis was het altijd erg onrustig, dus ontzettend veel dingen van mijn 'opvoeding' heb ik of mezelf bij moeten brengen of werd me verteld door buitenstaanders. Dit is 1 van de enige dingen die ik nog steeds niet 'kan', maar daar heb ik inmiddels een psycholoog voor in de arm geslagen, in de hoop dat ik er op zijn manier wat verbetering in weet te brengen).

Ik zelf heb toch eigelijk aardig wat vrienden en vriendinnen. Toch zie ik hen niet vaak, ik heb het gevoel alsof we uit elkaar zijn gegroeit in de tijd dat ik vorig jaar depressief was. Ik heb een andere kijk op het leven gekregen, geniet van elke dag en ben erg positief en optimistisch. Mijn vrienden hebben dit juist veelal niet, vinden andere dingen als mij leuk, zijn een beetje in de tijd blijven hangen. En toch, ik weet dat ik er altijd welkom ben. Maar het is gewoon tijd voor wat vernieuwing.

Ik zou graag wat vaker buiten de deur komen, een middagje gaan shoppen, stappen, naar de bios gaan, ergens een beetje rondhangen, desnoods zwemmen. Maar dingen in je eentje ondernemen is eng/moeilijk. Om iemand te vragen (bijv. mijn (beste) vriend(en)) vind ik moeilijk, het voelt ongemakkelijk, wil ze niet tot last zijn [mijn onzekerheid, bang dat ze me toch niet willen... onnodig met mij 'opgescheept' zitten. Terwijl het nergens op slaat, want zouden ze me echt niet willen waren ze zelf al wel weggegaan toch?]. Op dit vlak sta ik gewoon zwak, en zou ik iemand nodig hebben die me op sleeptouw neemt..

En net wat je zegt. Zodra je van mensen weer verhalen hoort over wat voor leuke dingen zij weer gaan doen met hun vriendengroep, voel ook ik me al snel verdrietig. Het gaat er niet om, dat ik dat ook zou willen.. (uitgaan bijvoorbeeld), maar meer om het zelfmedelij dat je krijgt, dat jij weer als enigste lekker in je eentje thuiszit, terwijl iedereen plezier aan het maken is. De eenzaamheid. Ik haat dat gevoel. Ik ken eigelijk maar met weinig dingen jaloezie.. enkel op mensen met een leuke vriendengroep, mensen die dus iets 'vertrouwds' hebben, kan ik stik jaloers zijn. Werkelijk onuitstaanbaar.

Mocht je erover willen praten verder, op msn of iets dergelijks, dan mag je me altijd Pm-en dan geef ik je mijn adres.
Kus,
Kelz.

[AILLILA]

Ik ken het gevoel ook wel, maar wat volgens mij echt belangrijk is, is om niet bij de pakken neer te gaan zitten, maar initiatief te tonen...wordt lid van een sportverening, club of iets dergelijks, zo leer je snel genoeg mensen kennen.
Sta ook open voor nieuwe dingen, en stel zelf eens voor om met klasgenoten/collega's uit te gaan/ergens wat te gaan drinken.
Probeer zelf wat te ondernemen!
Want echt, soms is het wel eens lekker om thuis te kniezen en jezelf zielig te voelen (waarmee ik echt niet bedoel dat jij dat doet ofzo), maar je raakt alleen maar dieper in de put als je zelf geen actie onderneemt!

succes!

[Wither]

Zo vreemd dat niemand hier alleen is in zijn probleem, maar toch zoveel mensen zich eenzaam voelen.


Maar Happyyy, je boort iets aan waar ik helemaal niet bij stilgestaan had. Ik bedoel, ik weet dat het zo is bij mij, had het alleen nog helemaal niet in consideratie genomen. Ik voel me ook veel meer op m’n gemak bij 1 persoon of soms in kleine gezelschappen. Ik ga het liefst met een vriendin naar de bios of wat drinken, of met m’n 2 beste vrienden een spelletje spelen.

Gister is ook weer zo’n typisch voorbeeld. ’S avonds kwam er een van m’n beste vrienden langs, ik zat gewoon een beetje met hem te ouwehoeren en muziek te luisteren. Toen kwam een huisgenote vragen of we zin hadden in een kaartspelletje. Op zich was dat allemaal wel leuk, maar voelde me fijner met hem alleen. Toen hij weg was besloot ik om maar even wat huiswerk te maken, en na een tijdje hoorde dat ik er nog allemaal gepraat werd in de kamer langs me. Dus ik ging maar even een kijkje nemen, en heb nog wat zitten drinken met 2 huisgenoten. Ook allemaal wel gezellig, en daarna ben ik nog even mee gegaan met een huisgenote naar haar kamer, hebben we daar nog wat zitten praten en Tool zitten luisteren. Ging om 8 uur ongeveer naar bed.

Nou zou je denken dat dat toch een prima sociale dag was, maar toch voel ik dat helemaal niet zo. Het is mischien helemaal ongegrond, maar ik heb het gevoel dat ik die vriend weer moest uitnodigen, ik naar die huisgenoot z’n kamer gestapt ben, ik vroeg of we nog ff een pilsje zouden pakken op haar kamer. Het zou me veel meer voldoening geven als ik vaker ergens naartoe uitgenodigd werd. Ik vraag me dan ook af of die mensen met me zouden omgaan als ik niet bij hun in huis zo wonen.

En Eend, je hebt mischien wel gelijk, maar het ligt niet aan het contact maken, maar toch echt meer in het onderhouden. Mischien moet ik minder geven om wat andere mensen van me denken, dan maak ik me mischien ook minder druk tijdens een sociaal contact en maak ik niet kapot wat me dierbaar is.

Maargoed, mischien moet ik zelf ook meer ondernemen, maar ik ben gewoon bang dat ik daar hetzelfde zou doen, en uiteindelijk weer een buitenbeentje wordt.

Bij mij is het zo;
Op de basisschool heb ik nooit veel vriendinnen gehad. Ik vond iedereen in m'n klas 'dom', en ik kan gewoon niet met ze opschieten. Toen ben ik als enige van de klas naar een andere middelbare school gegaan, waar ik heel erg veranderd ben. Ik heb ook behoorlijk wat zelfvertrouwen (vooral zo sinds m'n 14e ofzo), en daardoor heb ik toch aardig wat contacten gelegd.

Het 'probleem' waar ik eigenlijk nu nog mee zit is dat ik me met iedereen wel kan vermaken, maar niet met iedereen tegelijk. Ik heb een stuk of 6 echte vriendinnen (waarbij ik alles kwijt kan). Maar toch zie ik ze liever afzonderlijk van elkaar, dan allemaal samen. Iemand enig idee hoe dat kan? Ik ben gewoon liever in kleiner gezelschap. Ik heb me daar bij neer gezegd (ook met uitgaan enzo, met een groep uitgaan is gewoon niks voor mij, ik ga liever met 1 enkele vriendin/vriend), en nu gaat het prima met me. Maar toch ben ik nog steeds opzoek naar een verklaring hiervoor.

[Zut Alors!]

Het is ook gevaarlijk om je te vergelijken met anderen. Ze lijken het altijd beter te hebben dan jou. Maar denk eens na: geef jij hun het beeld dat je een eenzaam, zielig figuur bent, of laat je ze een betere kant zien? Vaak laat men namelijk een rooskleurig beeld zien van je leven, omdat je niet wilt dat mensen medelijden hebben. Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die echt zo gelukkig zijn als dat ze zeggen.

Mooie tekening trouwens, hoe heb je die gemaakt? Ik zou alleen de tekst iets centraler zetten.

Gegroet!

Tja zo'n gevoel heb ik ook wel...

Ik heb wel vrienden waar ik lol mee kan hebben en ook wel veel om geef en andersom. Maar toch voel ik me wel eenzaam omdat ik momenteel wel iemand mis die bv geregeld over de vloer komt en (persoonlijke) interesse toont. Het vinden van 'nieuwe' spannende mensen en wat mee kan opbouwen is lastig. De gasten waar ik nu school mee werk bijvoorbeeld hebben al een 'besloten' leventje en hebben weinig behoefte aan na-schoolse-activiteiten of persoonlijke vragen, beetje jammer.

Maar ook die 'faal angt achtige' trekjes herken ik wel. Dat komt dat vooral voor bij mensen waar ik veel om geef. Juist omdat ze me veel doen wil ik ze niet teleur stellen. Meestal verdwijnt dat gevoel vrij snel als ik ze zie maar toch houdt het me altijd bezig.

Ik ben ook niet zo'n groeps mens, 1 to 1's better. Tja ik denk dat je in je omgeving moet uitkijken naar diegene waarmee je op één lijn ligt, zodat je geleidelijk aan een goede band mee kunt opbouwen. Net als die gozer van vroeger waar je mee had afgesproken, dat was erg gezellig en misschien dat als wat vaker wat met hem afspreekt dat je weer een band kan opbouwen. Weg eenzaam gevoel..

btw nice peace of art!

[Eend]

Wither schreef op 25-03-2005 @ 16:23 :
En Eend, je hebt mischien wel gelijk, maar het ligt niet aan het contact maken, maar toch echt meer in het onderhouden. Mischien moet ik minder geven om wat andere mensen van me denken, dan maak ik me mischien ook minder druk tijdens een sociaal contact en maak ik niet kapot wat me dierbaar is.

Hmm, als je de formule hebt gevonden, mag ik die dan ook hebben?

Het zal inderdaad iets meer met het contact-onderhoud te maken hebben. Ik weet bij mezelf ook niet precies waar het ligt. (Wat weet ik nou wel van mezelf? )

Ik vul echt letterlijk alles voor anderen in. Ik hoef ze niet eens te ontmoeten, ik weet toch al waar ze kritiek op hebben. Van mijn psychiater moest ik op de markt geld gaan verdienen met deze gave
Maar het is zwaar irritant, want ik geloof ook heilig in mijn eigen gedachtes. Ik kan mezelf echt niet tegenspreken, daarom ben ik nu allemaal formulieren telkens aan het invullen.

[kleine_meis]

het gevoel van eenzaamheid en overbodigheid ken ik maar al te goed...

Net zoals de topicstarter heb ik er gen problemen mee met iemand een praatje te maken of iets dergelijks. Ben ik redelijk tevreden met mn uiterlijk, waar ik niet te vreden mee ben werk is aan.

Het verschil is echter dat de mensen die ik zag als vrienden, me sinds vorig jaar hebben laten stikken en dat terwijl ik er altijd voor hun was. Zo gauw het even niet meer lekker met mij ging hadden ze geen tijd meer voor me.

Mijn beste vriendin zit nu een half jaar in het buitenland en een jongen die ik erg leuk vind en zegt er altijd voor me te zijn lijkt het ook niet door te hebben dat ik me rot, overbodig en alleen voel.

Tegenwoordig iedere keer wanneer ik iemand vraag om wat leuks samen te gaan doen, dan krijg ik of geen antwoord, of vergeet de betreffende persoon het of word er heel kort van tevoren afgebeld.

Ik zit doordeweeks savonds heel alleen op mn studentenkamer. Ken nog bijna niemand in mijn studiestad.

In de weekenden ben ik ook zo goed als alleen, van ellende ga ik dan maar alleen dingen doen. Ben inmidels alweer 2 keer in mn eentje naar de bioscoop geweest, huur in mn eentje een film, ga alleen sporten enz...

Ik hoop voor iedereen die met het eenzaamheidgevoel zit, dat dat gauw zal verdwijnen...

[MeantShape]

Wat jij schrijft is heel herkenbaar voor mij. Het is alsof je in een glazen stolp zit van waaruit je alles ziet en meemaakt, contacten hebt en vrienden. Maar er blijft een gevoel van leegte en eenzaamheid alsof je niet echt verbonden bent met je omgeving.

Eén van de dingen die mij hiermee hielpen was op een wezenlijk niveau contact maken met mijn omgeving. Als je er meer over wilt weten stuur je me maar een PM.
Een tweede methode die ik gebruikte was contact maken met de aarde. Sommige mensen noemen dat "gronden" of "aarden". Het is niet zoiets als je vinger in een potje tuiaarde steken maar veel meer met geestelijke kracht.

Belangrijk is ook om je eenzaamheid te accepteren. Eenzaamheid is een ding waar je onder kunt lijden terwijl het feit dat je alleen bent een realiteit is waar je mee kunt leven. Je kan nog zoveel contacten en vrienden hebben en leven in een wereld van feesten of zo en toch doodeenzaam zijn. Het is een duidelijk signaal van binnenuit dat er iets op een andere manier moet.

Je schrijft dat je misschien beter af bent als je dood bent maar ik zie dat juist als de ultieme vorm van eenzaamheid. Je lost er niets mee op en je vergooit je kansen om er iets aan te doen door uit het leven te stappen.

Hoe dan ook, succes ermee en PM of mail me maar voor wat meer info.

[ValliantWarrior]

Ooit tot God gebeden? moet je doen, dat helpt

[mathfreak]

ValliantWarrior schreef op 26-03-2005 @ 10:39 :
Ooit tot God gebeden? moet je doen, dat helpt

Als je niet in een (hypothetisch) Opperwezen gelooft heeft dat naar mijn idee weinig nut.

[Wither]

God ik ben echt labiel op het moment. Ik zit een nummer te luisteren, Many Waters van Haste the Day, en heb het gevoel alsof ik ga huilen maar het verstopt zit. Het voelt als een braakneiging in m'n ogen (god, fijne vergelijking, dude)

Maar toch zie ik ze liever afzonderlijk van elkaar, dan allemaal samen. Iemand enig idee hoe dat kan

@Happyyy

Ik denk dat dat gevoel van samen willen zijn met hoogstens een persoon, voortkomt uit het feit dat als je in een groep zou zijn, die persoon iemand anders uit de groep mischien wel veel interesanter zou kunnen vinden. Dat de andere mensen meer aandacht besteden aan elkaar dan aan jou. Ik moet toegeven dat ik dit echt ook in mezelf herken, en dat dat mischien ook wel aan de grond ligt van veel van m'n 'issues'. Maargoed, als ik dit forum zo zie ben ik gelukig niet de enige... zou het mischien in de genen liggen ofzo?

Maar denk eens na: geef jij hun het beeld dat je een eenzaam, zielig figuur bent, of laat je ze een betere kant zien? Vaak laat men namelijk een rooskleurig beeld zien van je leven, omdat je niet wilt dat mensen medelijden hebben. Ik denk dat er maar weinig mensen zijn die echt zo gelukkig zijn als dat ze zeggen.

@Zut alors

Ja ik hoor wat je zegt. Natuurlijk barst ik niet in tranen uit bij iederen die ik tegenkom ofzo, ik probeer gewoon een beetje een lach op m'n gezicht te houden. Niet alleen om de schijn hoog te houden, ik weiger ook om mezelf te laten beheersen door angst in sociale situaties. Ik weet ook wel dat mensen waar ik tegen op kijk, zelf ook hun problemen hebben. Drugs, geld... whatever. Maar juist wat zij hebben aan sociale omgeveing... dat zou mij nu gelukig maken.

Het feit dat iedereen alleen kan zijn, zelfs in groepen, zelfs in een stad waar duizenden mensen wonen, heb ik ook een lopend projectje over. Ik zal er eens iets van laten zien.



Die andere is ook een photoshop werk, compleet gemaakt met verschillende digitale kwasten. Ik wou daar een beetje mee experimenteren en liep al een tijdje rond met dat idee. Ben nogal gefascineerd met de herst zeg maar. Fijn om te horen dat je het mooi vindt. Ga alleen lekker niks aan die tekst doen

@Pastelli

Jij ook bedankt dat je het mooi vind.

Ik ken dat ook op school, veel mensen uit mijn klas komen uit Limburg en zijn ook behoorlijk jong (16, hoewel dat niks hoeft te zeggen, kijk maar naar Kelz). Toch is het lastig, de omgangsnormen zijn best veel anders. Maargoed, je moet ook proberen het goede van dingen in te zien. Die oude vriend zocht laatst ook contact met mij, dat deed me wel goed. We gaan ook wel vaker een beetje afspreken denk ik.

Hmm, als je de formule hebt gevonden, mag ik die dan ook hebben?

@Eend (jaja, ik ga jullie vandaag allemaal even af)

Ik zal de formule naar je mailen als ik hem heb... als er tenminste nog E-mail bestaat als ik 70 en seniel ben...

Ik ken dat ook dat ik nogal een sterk zelfbeeld heb, en altijd geloof in mijn eigen gelijk en gerechtigheid. Mischien is dat het eerste wat je los moet laten, zodat je ook dingen kan aannemen van je andere ik.

@klein_meis

Je bent tenminste hier niet alleen in. Blijf dit topic volgen, en ik weet zeker dat je er wat van opsteekt. Ik persoonlijk, voel het me al helpen.

Hoe dan ook, succes ermee en PM of mail me maar voor wat meer info.

@Idomind

Hey dude, ik ga je zeker even PMen met m'n msn adres als je dat wilt. Ik denk dat ik wel goed met je kan praten, gebasseerd op de dingen die je zegt. Het raakt me wel, wat je zegt.

@ValliantWarrior & Mathfreak

Sorry, ik denk dat mijn gedachtengang al hypocriet genoeg is zonder god. Zie dit niet al een belediging, ik vind het mooi als jij daar kracht uit kan tappen, maar ik doe het liever zelf. En natuurlijk met behulp van de relexte mensen hier.

Wither schreef op 26-03-2005 @ 15:48 :
@Happyyy

Ik denk dat dat gevoel van samen willen zijn met hoogstens een persoon, voortkomt uit het feit dat als je in een groep zou zijn, die persoon iemand anders uit de groep mischien wel veel interesanter zou kunnen vinden. Dat de andere mensen meer aandacht besteden aan elkaar dan aan jou. Ik moet toegeven dat ik dit echt ook in mezelf herken, en dat dat mischien ook wel aan de grond ligt van veel van m'n 'issues'. Maargoed, als ik dit forum zo zie ben ik gelukig niet de enige... zou het mischien in de genen liggen ofzo?

Ik heb echt geen idee of het aangeboren is of niet. Of dat je er gewoon 'in' groeit zeg maar. Wat jij zegt kan inderdaad best kloppen, dat ik gewoon het gevoel heb dat anderen mensen interessanter zijn dan ik. Ik denk altijd zoiets als; waar er 3 zijn, is er 1 teveel. En ik voel me gewoon alsof ik die ene ben. Daarom probeer ik situaties met meerdere (en vooral met 3) personen, zoveel mogelijk uit de weg te gaan.

Ik was vorige week bij mijn fysiotherapeut, ik heb best diepgaande gesprekken met die man (tijdens de behandeling). Over school enzo, en wat ik precies hierna wil enzo. Ik had al een keer verteld dat ik (als enige meisje) N&T doe. Hij vond dat raar, aangezien jongens meestal diegene zijn met aanleg voor techniek enzo. Zelf had hij vroeger ook een betastudie gedaan. En 't gekke was dat alles wat hij zei gewoon klopte: dat soort mensen zijn denkers, en hebben over alles en iedereen een mening. Ze weten precies wie ze kunnen vertrouwen en wie niet. En contacten onderhouden is moeilijk, aangezien dat soort mensen van iedereen iets denken (wat misschien wel niet zo is).
Ik herkende er wel iets in, ik heb dat zelf namelijk ook dat ik direct een mening of iedereen heb. Wat ik me nu dus afvraag of dit soort beweringen voor iedereen opgaan met een betastudie, dat er dus ook echt een 'denker' achter dat soort personen zit (en dat het dus voornamelijk 'denkers' zijn die dit soort problemen hebben). Dus eigenlijk precies 't zelfde als wat jij je ook afvraagt, is het iets wat je al van jongs af aan hebt (net als talent voor bepaalde vakken), of is het iets wat iedereen kan hebben...?!

ga rukken, zal je vast goed doen.

[AILLILA]

Eend schreef op 26-03-2005 @ 01:27 :


Ik vul echt letterlijk alles voor anderen in. Ik hoef ze niet eens te ontmoeten, ik weet toch al waar ze kritiek op hebben. Van mijn psychiater moest ik op de markt geld gaan verdienen met deze gave
Maar het is zwaar irritant, want ik geloof ook heilig in mijn eigen gedachtes. Ik kan mezelf echt niet tegenspreken, daarom ben ik nu allemaal formulieren telkens aan het invullen.

hey... wat jij zegt herken ik heel erg in de verhalen van een hele goede vriendin van mij. Zelf voel ik mensen ook vrij goed aan, maar zij voelt echt alles van mensen, hoe ze denken, hoe ze voelen, ze begrijpt iedereen, kan zich in iedereen verplaatsen, maar daardoor wordt ze gek van alle emoties als ze met iemand praat. Ze "weet" wat ze willen horen en houdt overal rekening mee. Dit heeft tot gevolg dat ze heel moeilijk met mensen kan omgaan.

Ik weet niet of dit is wat jij bedoeld, maar ik dacht het te herkennen.

[Brasco]

Ik heb er ook last van... Ik heb fantastische vrienden, erg leuke en lieve ouders en ben tevreden met mijn uiterlijk.. toch voel ik me de laatste paar maanden erg eenzaam.. Ik merk dat ik wanhopig opzoek ben naar nog meer contact. Ik zie mijn vaste vriendengroep elke dag en nog steeds wil ik meer contact. Ik wil nieuwe mensen leren kennen en constant mijn huis uit. Ik kan me niet meer focussen op mijn werk (heb een eigen bedrijf) en kan simpelweg niet meer alleen zijn. Zelfs achter de computer dingen voor mezelf doen lukt niet... Ik zit alleen nog achter de computer om t MSNen en fora's langs te lopen. De balans is zoek.. ik kan niet meer met mezelf bezig zijn.. ik heb geen enkele reden om eenzaam te zijn want ik heb meer dan genoeg mensen om me heen en ik ga regelmatig de hort op.. Ook heb ik opeens een sterke behoefte aan een serieuze relatie.. een langdurige relatie met iemand opbouwen en je aan iemand binden. Maar helaas ben ik enorm gesloten. Mensen zeggen altijd dat ik erg sociaal ben en open ben over vanalles.. Maar eigenlijk vertel ik alleen persoonlijke dingen aan mijn beste vrienden en langzaamaan ook aan mijn ouders. Maar ik ben eigenlijk erg bang om mezelf bloot te geven terwijl ik echt geen traumatische dingen heb meegemaakt die dit gedrag zouden kunnen verklaren.. Wel ben ik bang dat de scheiding van mn ouders op mn 3e (heb sindsdien nauwelijks contact met mijn echte vader, en zie mn stiefvader dan ook als echte vader) meer invloed op me hebben gehad als ik dacht.. want alles wijst erop dat ik bindingsangst hebt in zowel relaties als vriendschap.. en hoewel ik me niet slecht voel, denk ik er steeds meer over om toch maar naar de psycholoog te gaan om te kijken of ik hierbij geholpen kan worden.. maar ik ben bang dat ik ten eerste niet goed duidelijk kan maken waar ik last van heb, en dat mijn klachten niet ernstig genoeg zijn.. maar goed.. ik herken je verhaal dus absoluut..

[Wither]

Ik was vorige week bij mijn fysiotherapeut, ik heb best diepgaande gesprekken met die man (tijdens de behandeling). Over school enzo, en wat ik precies hierna wil enzo. Ik had al een keer verteld dat ik (als enige meisje) N&T doe. Hij vond dat raar, aangezien jongens meestal diegene zijn met aanleg voor techniek enzo. Zelf had hij vroeger ook een betastudie gedaan. En 't gekke was dat alles wat hij zei gewoon klopte: dat soort mensen zijn denkers, en hebben over alles en iedereen een mening. Ze weten precies wie ze kunnen vertrouwen en wie niet. En contacten onderhouden is moeilijk, aangezien dat soort mensen van iedereen iets denken (wat misschien wel niet zo is).
Ik herkende er wel iets in, ik heb dat zelf namelijk ook dat ik direct een mening of iedereen heb. Wat ik me nu dus afvraag of dit soort beweringen voor iedereen opgaan met een betastudie, dat er dus ook echt een 'denker' achter dat soort personen zit (en dat het dus voornamelijk 'denkers' zijn die dit soort problemen hebben). Dus eigenlijk precies 't zelfde als wat jij je ook afvraagt, is het iets wat je al van jongs af aan hebt (net als talent voor bepaalde vakken), of is het iets wat iedereen kan hebben...?!

Ik denk dat je zeker een denker bent als je je voelt zoals iedereen hier beschrijft. Zoals ik al eerder beschreef denk ik dat ik me perfect gelukig kan voelen in precies dezelfde situatie als waarin ik nu zit. Ik weet dat ik een over-analyst ben, en over alles en iedereen kan gaan zitten denkendenkendenken totdat ik een beeld van iets of iemand heb wat mischien volkomen onreel is, maar wel klopt in mijn koppie. Ik heb mezelf dan ook geleerd om dat uit te schakelen, maar dan komt het in drievoud terug, zoals nu. Ik ben dus wel een denker, maar kan me ook veranderen in een (geforceerde)niet-denker en ben dan gelukig.

Ik denk dus dat een echte niet-denker gewoon vrolijk doorgaat met dingen, waarop een denker zou blijven steken door zijn eigen over-analyses. Maar ik denk niet dat elke denker zich dan weer zo hoeft te voelen. Het is meer iets wat een over-analyst doet, zoals ik. Ik weet ook niet of dat iets te maken heeft met een exacte geest hebben of niet. Ik heb C&M gedaan, en ik ben absoluut geen exacte denker. Ben heel slecht in natuurkunig en wiskundig denken. Ik neig meer naar het artistieke en vormgeef gedeelte. Voel me dan soms ook wel een beetje minderwaardig aan exacte denkers, maar dat is een ander verhaal.

Ik denk dus dat je door subtiele gebeurtenissen in je leven leert om dingen even goed te overwegen voordat je ermee doorzet. En dat groeit al gauw in een nare eigenschap, zoals dingen die je beter gewoon doet, te veel aandacht te geven.

Zo ik begrijp m'n eigen verhaal nog maar amper, hoop dat jij er iets uit kan opmaken. Het lijkt me in ieder geval wel intresant om het er wat meer over te hebben

Ook heb ik opeens een sterke behoefte aan een serieuze relatie.. een langdurige relatie met iemand opbouwen en je aan iemand binden.

Dat had ik vandaag ook. Had een relexte avond en nacht achter de rug met m'n vriendinnetje, en zat aan de ontbijtafel naar haar te kijken en te denken dat ik wel elke dag met haar samen zou willen en kunnen zijn.... ze is alleen 16

[Daboman]

Oh ja, zeker herkenbaar.

En ik heb het vorig jaar helemaal in extreme mate gehad. Door een hele vervelende gebeurtenis ben ik in m'n examenjaar vrijwel al m'n vrienden kwijtgeraakt. En nee, dat was niet mijn schuld, maar het gebeurde wel. Iemand die waanbeelden over mij had heeft onbewust vrijwel alles wat ik had tegen me opgezet. Ik kon hier helaas niet goed mee omgaan (wie wel?? try me ). En daar stond ik dan in m'n eentje in de boze buitenwereld.

Toch voel ik me steeds minder vaak alleen. Nu ik op een nieuwe school zit, heb ik weer heel wat nieuwe vrienden gemaakt. Eigenlijk heb ik gewoon m'n hele leven omgegooid; ik ben ook op 2 sporten gegaan (allebei eens in de week), nadat ik er eerst een aantal had uitgeprobeerd.

Er is iets heel belangrijks dat je je moet realiseren als je je alleen voelt. Ik vrees dat jij vooral kijkt naar wat je kunt krijgen. Dit is niet iets waar je vrolijk van wordt. Het verandert volgens mij ook zo in dat je gaat kijken naar wat je niet kunt krijgen. En dus wordt je ongelukkig. Daarom is het belangrijk om te kijken naar wat je tot nu toe hebt bereikt. En ik denk dat dit veel meer oplevert. Ik voel me er wel veel beter door. Als ik er goed over nadenk heb ik nog steeds instabiele contacten, maar ik ga er tegelijk ook vanuit dat dit nog een beetje moet groeien.

Ik denk dat het ook belangrijk is je vrienden wat aandacht te geven. Echt laten zien dat je geinteresseerd in ze ben. Daarbij jezelf ook niet anders voordoen dan je bent. Ze zullen dan ook geinteresseerd raken in jou. Zo vinden jullie vanzelf wel dat jullie elkaar iets te bieden hebben, of dat nou onbewust of bewust gebeurt.

[Nothing__wyin__]

ik ben niet in de mood om alles te lezen of een zeer lang verhaal te typen.. ik wou alleen zeggen dat ik me dag in dag uit eenzaam voel.. waar ik ook ben..

liefs, Nothing..

Na alles te hebben gelezen, kom ik erachter dat ik me in heel veel dingen herken die hier gezegd zijn.
Zelf heb ik ook altijd het gevoel dat anderen mij niet zo aardig vinden als anderen mensen. Daardoor voel ik me vaak t vijfde wiel aan de wagen. Terwijl dit vaak niet nodig is.

Ik ben er zelf helaas ook nog niet uit hoe ik dit kan veranderen. Ik weet alleen dat t belangrijk is om niet overal onnodig over te blijven piekeren, en om positief te blijven denken.

Wither schreef op 28-03-2005 @ 00:07 :
Ik denk dat je zeker een denker bent als je je voelt zoals iedereen hier beschrijft. Zoals ik al eerder beschreef denk ik dat ik me perfect gelukig kan voelen in precies dezelfde situatie als waarin ik nu zit. Ik weet dat ik een over-analyst ben, en over alles en iedereen kan gaan zitten denkendenkendenken totdat ik een beeld van iets of iemand heb wat mischien volkomen onreel is, maar wel klopt in mijn koppie. Ik heb mezelf dan ook geleerd om dat uit te schakelen, maar dan komt het in drievoud terug, zoals nu. Ik ben dus wel een denker, maar kan me ook veranderen in een (geforceerde)niet-denker en ben dan gelukig.

Ik denk dus dat een echte niet-denker gewoon vrolijk doorgaat met dingen, waarop een denker zou blijven steken door zijn eigen over-analyses. Maar ik denk niet dat elke denker zich dan weer zo hoeft te voelen. Het is meer iets wat een over-analyst doet, zoals ik. Ik weet ook niet of dat iets te maken heeft met een exacte geest hebben of niet. Ik heb C&M gedaan, en ik ben absoluut geen exacte denker. Ben heel slecht in natuurkunig en wiskundig denken. Ik neig meer naar het artistieke en vormgeef gedeelte. Voel me dan soms ook wel een beetje minderwaardig aan exacte denkers, maar dat is een ander verhaal.

Ik denk dus dat je door subtiele gebeurtenissen in je leven leert om dingen even goed te overwegen voordat je ermee doorzet. En dat groeit al gauw in een nare eigenschap, zoals dingen die je beter gewoon doet, te veel aandacht te geven.

Zo ik begrijp m'n eigen verhaal nog maar amper, hoop dat jij er iets uit kan opmaken. Het lijkt me in ieder geval wel intresant om het er wat meer over te hebben

Ik begrijp het zeker ja, en ik denk ook dat je gelijk daarin hebt. Ik probeer 't ook om niet steeds bij alles stil te staan, en meteen m'n oordeel klaar te hebben over anderen, maar dat is best moeilijk. Ik denk soms dingen over anderen die helemaal niet waar zijn, en ja, dat is gewoon behoorlijk onhandig want dat gaat dan tenkoste van het contact, waardoor ik me vervolgens eenzaam voel.
Verder probeer ik gewoon lol te maken in mijn leven, en vooral niet te veel bezig te zijn met piekeren en overal bij stil te staan.
Vandaag kwam het eenzame gevoel trouwens weer boven water. Ik ben afgelopen week met een jongen uitgeweest, en 't was heel gezellig. Later smste hij dat hij 't leuk vond etc. Maar nu 'k 'm ff niet heb gesproken begin ik weer heel erg te twijfelen en vanalles te denken over of 't wel goed zit (ik wil hem namelijk wel beter leren kennen eigenlijk). Nu voel ik me dus eenzaam, aangezien ik weer eens de hele dag heb zitten piekeren en me dus afvraag of het ook wel echt goed zit. Wat betreft relaties (ook vriendschappelijke dus) heb ik er dus ook (soms) problemen mee, ik denk veel te veel na, en vaak op een negatieve manier, waardoor ik me weer eenzaam ga voelen en ga denken dat diegene me niet meer interessant vindt oid. Best lastig.

Wither schreef op 28-03-2005 @ 00:07 :
Dat had ik vandaag ook. Had een relexte avond en nacht achter de rug met m'n vriendinnetje, en zat aan de ontbijtafel naar haar te kijken en te denken dat ik wel elke dag met haar samen zou willen en kunnen zijn.... ze is alleen 16

Je kan haar dan misschien vaker zien? Of gaat dat niet? Hoe oud ben je zelf trouwens (als ik vragen mag)?

kattenkop schreef op 28-03-2005 @ 22:22 :
Na alles te hebben gelezen, kom ik erachter dat ik me in heel veel dingen herken die hier gezegd zijn.
Zelf heb ik ook altijd het gevoel dat anderen mij niet zo aardig vinden als anderen mensen. Daardoor voel ik me vaak t vijfde wiel aan de wagen. Terwijl dit vaak niet nodig is.

Ik ben er zelf helaas ook nog niet uit hoe ik dit kan veranderen. Ik weet alleen dat t belangrijk is om niet overal onnodig over te blijven piekeren, en om positief te blijven denken.

Het gekke is dat ik heeel positief denk. Alleen op dit gebied dus niet. En zoals jij ook al zegt, ik voel me het 5e wiel aan de wagen, ik kan niet goed functioneren in groepsverband.

[Arcades]

Ik denk dat iedereen hiervan wel iets in zichzelf kan herkennen. Maar denk eens kritsch na, is het niet meer een geval van 'Het gras is altijd groener bij de buren'. Ik zou zeggen: kijk eens goed om je heen, de meeste mensen willen je laten geloven dat ze populairder zijn en meer vrienden hebben dan in werkelijkheid. Ben je wel echt zo eenzaam als je denkt? Heb je niet veel meer aan een selecte groep 'echte' vrienden? Tuurlijk kan ik er naast zitten, ik ben geen psychiater. Maar dit is iig mijn indruk.