Verhalenwedstrijd: Meisje van gedachten

[Ieke]

Meisje van gedachten

Aarzelend stapte ik de trein in en vond ik een plekje bij een raam dat me beviel. Ik hoopte maar dat dit de goede trein was, de vele borden en de drukte op het station hadden me in verwarring gebracht. Ik wilde weg om rust vinden, maar blijkbaar moest je je daarvoor eerst staande zien te houden in deze chaos. Met een zucht bedacht ik me dat het eigenlijk allemaal niets uitmaakte. Het belangrijkste was dat ik ver van huis ging.
Langzaam begon de trein te rijden. Een beetje krampachtig keek ik naar buiten en zag hoe het grijze station steeds sneller voorbij gleed. Het eerste kwartier voelde ik me slecht op mijn gemak, hoewel ik me probeerde te ontspannen. Uiteindelijk vertraagden mijn gedachtes en zakte ik weg in een grauwe gedachteloosheid. Nog wat later was ik me niet meer bewust van mijn omgeving.

Het wezen werd wakker in het rood. Even raakte het in paniek, op deze plek was het nog nooit geweest, maar toen kwam ineens de herinnering. Iemand had het wezen verteld over het rood, het was een aangename plaats. Het wezen knikte opgelucht en herinnerde zich nog meer. “Ik ben ik,” fluisterde ze. “Het meisje van gedachten.” Ze begon hard te lachen en het rood verschoot in groen. In snel tempo veranderde het landschap in een heuvelachtige omgeving met gras en bomen. Ze voelde het gras onder haar groeien. “Niets blijft ooit hetzelfde, maar van mij mag het best wat langzamer gaan.” Even keek ze om zich heen, toen schudde ze vastberaden haar hoofd. “Zo kan het niet langer.”
“En wie bepaalt dat?” klonk plotseling een mannenstem. Verschrikt keek ze op en zag iemand in geheel rode kleren op haar af komen.
“O, ben jij het,” mompelde ze. “Ik weet dat ik geen rechten heb, het was enkel een suggestie.”
“Ik ken die suggesties van jou.” De man grinnikte. “Soms denk ik dat je vergeet waar je bent. Misschien moeten we je maar terugsturen, voorgoed.” Hij liet zijn ogen over haar lichaam glijden, dat verdween zodra hij er zijn blik op liet rusten. “Meisje van gedachten.”
“Ik wil niet terug, niet de hele tijd. Ik heb Imkrovij nodig… Laat me anders hier blijven, want ik kan het daar niet meer aan.” Smekend keek ze naar hem op.
“Wat weet jij daar nu van? Je kunt het best aan, als je het maar probeert. Mislukkeling die je bent, je geeft toch niet nu al op? Wij helpen je toch?”
Het meisje liet haar hoofd hangen. Ja, hij had gelijk. “Ik zal het blijven proberen,” beloofde ze.
De man knikte en verdween. Toen het meisje zich omdraaide, verscheen er een regenboog aan de lichtgroene hemel. Ze voelde hoe de zon haar verwarmde en haar kracht en geluk zond. Starend naar de felle kleuren van de regenboog werd ze al gauw vervuld van een blijdschap die haar volledig in bezit nam.

Met een schok werd ik wakker. De droom zat nog in mijn lichaam, langzaam trok de blijdschap weg. Vroeger droomde ik maar heel af en toe over Imkrovij, tegenwoordig bijna elke nacht. Aan de ene kant was dat prettig, de dromen waren vaak erg mooi en gaven me een bijzonder gevoel. Aan de andere kant was het vooral beangstigend, want ze leken vaak bedrieglijk echt. Soms vergat ik zelfs dat Imkrovij enkel een nachtelijke fantasiewereld was en was ik ervan overtuigd dat ik die nacht echt in het bos was geweest. Bovendien werden mijn dromen steeds grimmiger. Eerst was ik altijd van harte welkom geweest, de laatste tijd veranderde dat. Overdag wilde ik vaak dat de dromen stopten, maar als ik eenmaal “het meisje van gedachten” was, smeekte ik of ik niet voor eeuwig kon blijven. Dit verwarde me en daarom had ik na lang twijfelen besloten op vakantie te gaan. Verandering van omgeving zou vast goed voor me zijn, hopelijk zou ik dan weer rustige nachten hebben.
“Mevrouw, mag ik uw kaartje?” Verschrikt keek ik op naar de conducteur, die behoedzaam glimlachte. Ik gaf hem mijn kaartje en richtte mijn blik weer naar buiten. “U zit in de verkeerde trein,” deelde de treinbeambte mee. “U bent nu op weg naar Maastricht, niet naar Groningen.” Sprakeloos keek ik hem aan. Ook al was het typisch iets dat mij kon overkomen, toch kon ik het niet geloven. Was ik dan echt zo’n mislukt persoon? “En nu?” vroeg ik uiteindelijk zachtjes.
Ik merkte dat de conducteur een beetje medelijden met me had, want hij gaf me het kaartje terug en haalde zijn schouders op. “Over een paar minuten zijn we in Eindhoven, stap daar maar uit.” Ik knikte kort en voelde mijn wangen branden van vernedering. De gedachtes vlogen door mijn hoofd en ik wist ineens niet meer waarom ik ooit op vakantie had gewild. De reden waarom ik mijn dromen niet meer wilde, was ik plotseling ook kwijt en ik besloot dat ik gewoon veilig thuis zou blijven. Ergens realiseerde ik me wel dat ik me aanstelde. Het was belachelijk dat ik meteen mijn plannen opzij schoof zodra er ook maar iets mis ging. Toch verdween mijn laatste twijfel snel toen ik de prachtige regenboog weer voor me zag. In Imkrovij beleefde ik zulke geweldige en bijzondere dingen, daar had ik het openbaar vervoer niet voor nodig. Bovendien hoefde ik daar een stuk minder moeite voor te doen. Ik hoefde enkel maar in slaap te vallen.

Ze viel neer in een wereld vol illusies die haar grijnzend toelachte. Maar op het moment dat ze dat besefte, was het al te laat en zat ze gevangen in haar droomwereld vol mensen en Goden die met haar konden doen wat ze wilden.