Hulp.

Ik vraag me een aantal dingen af.


Voor degenen die hulp hebben gezocht bij problemen:
Hoe ben je daartoe gekomen? Kwam je er zelf mee, en ben je zo hulp gaan zoeken? Of dwong je omgeving je om bijvoorbeeld naar de dokter of psychiater te gaan?
Hoe reageerde je omgeving erop?
En heb je het gevoel dat je echt geholpen bent? Door middel van gesprekken, medicijnen, steun of wat dan ook?


Voor degenen die dat niet doen/deden:
Waarom niet? Ben je bang voor de reacties van mensen? Ben je bang om niet serieus genomen te worden, of voor gek verklaard te worden oid? Of wil je er zelf doorheen komen, wat er ook is?

[~~dolce~~]

[QUOTE]freakjuh schreef op 04-11-2003 @ 17:11:

Hoe ben je daartoe gekomen? Een lerares vond het een goed plan om naar de leerlingenbegeleidster te gaan. ik wou eigenlijk niet.. Toen me mentor ook nog eens geweldig begon te zeiken ben ik maar gegaan-->gevolg, heb dr een half jar gezeten met tegenzin.. uiteindelijk was het wel goed en ging het goed.. moest ik van school.. nu zit ik na 2 jaar bij bureau jeugdzorg.
Hoe reageerde je omgeving erop? ober dat op school zei eigenlijk niemand wat, over jeugdzorg vonden ze allemaal heel knap enz.. en dat ik nu wel moest doorzetten en niet moest opgeven..
En heb je het gevoel dat je echt geholpen bent? op school ben ik zeker geholpen, alleen we kwamen niet meer verder op een gegeven moment. bij jeugdzorg weet ik nog niet,ben dr pas twee keer geweest, word nu weer doorgestuurd naar altrecht.

[*moonchild*]

freakjuh schreef op 04-11-2003 @ 17:11:

Voor degenen die dat niet doen/deden:
Waarom niet? Ben je bang voor de reacties van mensen? Ben je bang om niet serieus genomen te worden, of voor gek verklaard te worden oid? Of wil je er zelf doorheen komen, wat er ook is?

ik durf niet echt. mede omdat ik bang ben voor reacties van mensen, omdat gewoon heel weinig mensen alles weten wat er aan de hand is, ben ik bang voor onbegrip enzow.
en het liefst wil ik er zelf doorheen komen. al denk ik steeds vaker dat dat niet gaat lukken.

[freakinaround]

ik heb geen hulp gezocht, omdat ik bang ben dat mn mam wel weer zal denken dak me aanstel, ze zeurt al als ik koppijn heb (gisteren er bijna door flauwgevallen), dusja, en ze zegt altijd dat ik chagarijnig ben, altijd, ook al ben ik super vrolijk, zolang ik niet lach ben ik depressief volgens haar
En verder..ik weet ook niet echt wat er met me is.

[dyfusica]

[

Voor degenen die hulp hebben gezocht bij problemen:
Hoe ben je daartoe gekomen? Kwam je er zelf mee, en ben je zo hulp gaan zoeken? Of dwong je omgeving je om bijvoorbeeld naar de dokter of psychiater te gaan?
Hoe reageerde je omgeving erop?
En heb je het gevoel dat je echt geholpen bent? Door middel van gesprekken, medicijnen, steun of wat dan ook?


Mn huisarts raadde het me zeer sterk aan en ik was toen depressief dus toch maar gedaan.
Omgeving heb ik het voor verzwegen en verder reageerde die goed.

Beetje, nog niet echt geholpen maar wel verder.

[coopergirl]

Hoe ben je daartoe gekomen? Kwam je er zelf mee, en ben je zo hulp gaan zoeken? Of dwong je omgeving je om bijvoorbeeld naar de dokter of psychiater te gaan?

Moeder had m'n afscheidsbrieven gevonden. Per direct werd de huisarts gealarmeerd. Deze schakelde de crissisdienst vh RIAGG in. Zodoende ben ik onderhand ruim 4 jaar bij 't RIAGG.

Hoe reageerde je omgeving erop? En heb je het gevoel dat je echt geholpen bent? Door middel van gesprekken, medicijnen, steun of wat dan ook?

Huidige medicijnen (seroxat) werken super. Echter, met therapiën heb ik naar mijn idee nog niet veel mee bereikt... (Of het moet komen dat veranderingen heel langzaam gaan waardoor ikzelf het niet door heb )

Ik vind dat mijn familie -buiten ons gezin om- net doen alsof ik een krankzinnige ben omdat ik in therapie ben..
Soms krijg ik van die stupide belerende opmerkingen naar m'n hoofd;
'Je kunt beter stoppen met je weekendbaantje, want school en werken dat is geestelijk veel te zwaar voor je'.
Inwendig kan ik ze dan wel vervloeken, ik doe immers m'n best tegen depressies door dingen te ondernemen (werken, in bestuur van school zitten e.d.) en dan krijg je dít als feedback

[Masquerade]

Hoe ben je daartoe gekomen?
De situatie thuis met mijn vriend liep uit de hand. Hierdoor zijn mijn ouders achter mijn problemen gekomen. Al eerder vroeg mijn moeder of ik het niet eens fijn zou vinden met iemand te praten. Dit omdat in onze familie vrij veel gebeurd is. Op dat moment wist ze niet dat het niet zo goed met me ging. Toen ben ik zelf dus naar de huisarts geweest om te vragen om begeleiding. Die psychiater die de dokter me aanraadde heb ik echter nooit gebeld. Ik kwam later vanzelf terecht bij het RIAGG.

Hoe reageerde je omgeving erop?
Mijn omgeving was alleen maar blij dat ik hulp ging zoeken.
Ik heb eigenlijk nooit slechte reacties gehad. Het is niet zo dat iedereen het weet trouwens, maar wel de mensen die dicht bij me staan.

En heb je het gevoel dat je echt geholpen bent?
Ik word geholpen ja. Ik kan praten over dingen waarmee ik zit, met iemand die er ook echt verstand van heeft. Verder is ze ook nog eens hartstikke aardig. Daar ben ik heel erg blij om.

Door middel van gesprekken, medicijnen, steun of wat dan ook?
Ik slik sinds kort antidepressiva. Ik kan nog niet zeggen of het helpt, maar ik hoop er op. De gesprekken vind ik even belangrijk als de medicijnen. Misschien zelfs belangrijker.

Vanwaar deze vraag?

Ik kan op beide dingen reageren..

Eerst het wel hulp hebben gezocht.
Toen ik in de vierde klas zat ben ik ooit naar mijn huisarts gestapt om hulp te zoeken. Ik had al heel veel alleen gedaan en ik had het gevoel dat ik vastzat, dat ik niet verder kwam in mijn eentje. Ik hoopte iemand te vinden die mij nieuwe inzichten kon geven. Ik werd doorverwezen naar de jeugdafdeling van het riagg waar ik een intake gesprek kreeg. Dat intake-gesprek hielp alleen al..
"ik gun het mezelf niet gelukkig te worden lijkt wel"
"dat doe je wel, anders zat je hier niet"
Alleen dat antwoord leerde me al heel veel. Ik kreeg echter een te lieve therapeute. Ze liet me maar lullen en gaf eigenlijk geen enkel tegengas of feedback. Maakt maar stomme aantekeningen. Ik zat daar niet om te vertellen, ik zat daar om met iemand te praten. Heeft niets geholpen, ben ik mee gestopt en uiteindelijk kwam ik er toch wel weer uit.

Nou over geen hulp zoeken:
Op dit moment voel ik me weer wat meer in de war. Mn ouders zijn uit elkaar, ik heb een nieuwe vriend, school is klaar, ik moet keuzes gaan maken. Allemaal veranderingen. Allemaal confronaties met dingen. Ik zou best hulp willen nu. Gewoon iemand die me de harde waarheid zegt, die door mijn schild van mooie woorden heenprikt. Die me aankijkt en niet voorzichtig met me is, die me niet ziet als kwetsbaar en breekbaar. Ik ben echter niet op zoek naar hulp.. Ik ben inderdaad bang voor wat mensen van me denken. Ik ben bang dat mensen me als iemand met problemen gaan zien, als iemand die depressief is of die het niet meer ziet zitten. Als iemand die het niet alleen afkan. Als zielig, breekbaar, kwetsbaar. Ik weet dat ik dat alles niet ben, namelijk.. Ik wil gewoon graag met iemand praten die ver van me afstaat, niets met mij te maken heeft, niet van mij houdt. Voor wie ik een vreemde ben.

Ik doe het ook niet uit luiheid, eigenlijk. Dat gedoe van rond moeten gaan bellen en straks zit ik weer met zo'n lief tutje opgescheept.. dan moet ik weer van therapeut wisselen enzovoorts.

Mja, misschien kom ik er nog wel toe

Hoe ben je daartoe gekomen? Kwam je er zelf mee, en ben je zo hulp gaan zoeken? Of dwong je omgeving je om bijvoorbeeld naar de dokter of psychiater te gaan?
Hoe reageerde je omgeving erop?
En heb je het gevoel dat je echt geholpen bent? Door middel van gesprekken, medicijnen, steun of wat dan ook?

Mijn mentor adviseerde me eens met de huisarts te gaan praten en daarna kreeg ik al snel door dat ik zelf ook wel hulp wilde. Die heb ik een paar maanden gehad, maar ik heb er weinig aan gehad, ik kon niet goed met die psycholoog overweg.
In de tussentijd begonnen met seroxat, daar heb ik wel veel aan, ik slik het nu een paar weken en ik voel al verbetering.
Verder heb ik veel aan gesprekken met mijn moeder gehad.

Ik ga wel weer op zoek naar hulp binnenkort, maar ik wil eerst zelf nog even nadenken over wat er volgens mij mis is.

Mijn omgeving is vrij begrijpend, mijn ouders hebben nog een dochter die depressief is, dus ze kennen het klappen van de zweep. Vriendinnen steunen me wel, maar een deel begrijpt niet hoe ik me voel, dat vind ik wel jammer.

[extinction]

Op een gegeven moment vond ik dat het zó kut ging dat ik tegen mezelf zei; nu kan je kiezen; je verkloot je leven door zo aan te blijven hobbelen, of je gaat met iemand praten. Toen koos ik maar voor dat laatste. En zo erg is dat ook niet.
Ik heb overigens twee keer hulp gezocht. De eerste keer heeft m'n moeder het voor me geregeld, die zag gewoon dat het niet goed ging, en de tweede keer, anderhalf jaar daarna, heb ik zelf de telefoon gepakt en de psych op gebeld of ik weer langs mocht komen.

Ik heb zeker het gevoel dat ik geholpen ben. Alleen maar door gesprekken en vragen. Mocht ik eens goed over mezelf nadenken, over dingen waar ik nooit over nagedacht had. Toen keek ik van boven op me neer, had ik overzicht. Terwijl ik, als ik mezelf kut voel(de), me alleen maar klein enzo kon voelen. Dat beetje overzicht is erg fijn. Ja, ik ben wel geholpen.

Mijn omgeving weet het van de eerste keer dat ik naar een psych ging, van de tweede keer heb ik het ze niet verteld. Gaat ze niks aan, ze hebben er ook nooit naar gevraagd, naar hoe ik me voelde. M'n ouders/familie weten het uiteraard wel.

[Nona]

De formulieren zijn de deur uit. Nu alleen nog de afspraken.

Voor degenen die hulp hebben gezocht bij problemen:
Hoe ben je daartoe gekomen? Na een erg vermoeiende week had ik een gigantischa paniekaanval gehad, en dat nog wel tussen vrienden. Ik heb me de week daarna niet erg lekker gevoeld - ik was bang dat ik weer terug zou vallen naar alles wat ik een paar jaar geleden doormaakte, ik was onzeker en het ging gewoon niet lekker. Ik wilde er wel wat aan doen, maar ik twijfelde of die vorm van hulp niet te drastisch was. Thread geopend en die schatten hier hebben me dus gerust gesteld en me verteld dat ik gewoon hulp kon zoeken en dat dat echt niet erg was.
Kwam je er zelf mee, en ben je zo hulp gaan zoeken? Ik ben er dus niet zelf mee gekomen, dat durfde ik ook niet.
Of dwong je omgeving je om bijvoorbeeld naar de dokter of psychiater te gaan? Nee, niet nodig.
Hoe reageerde je omgeving erop? Voordat ik naar de huisarts ging ben ik eerst met mijn moeder gaan praten. Ze reageerde redelijk goed en begrijpend, ze nam het in ieder geval wel heel serieus. We hebben lang zitten praten en er kwam zelfs uit dat ze wel ongeveer wist hoe het voelde. Met mijn vader heb ik er tot nu toe nog helemaal niet over gepraat. Ik weet ook nog steeds niet of ik dat wel wil - hij begrijpt vrij weinig van angst.

De rest is nog niet op mij van toepassing - ik heb nog geen gesprekken gehad.

[Auntie M]

freakjuh schreef op 04-11-2003 @ 17:11:
Ik vraag me een aantal dingen af.


Voor degenen die hulp hebben gezocht bij problemen:
Hoe ben je daartoe gekomen? Kwam je er zelf mee, en ben je zo hulp gaan zoeken? Of dwong je omgeving je om bijvoorbeeld naar de dokter of psychiater te gaan?
Ik ben door mijn werkgever naar het rugadviescentrum gestuurd omdat die bang was dat ik een langdurig ziektegeval zou worden. Heb vorig jaar blokkade van het SI-gewricht gehad en 2 maanden thuis gezeten. Bij het RAC krijg je een intake om te bepalen hoe 'erg' jouw geval is en hoe zij je dan zouden kunnen helpen door middel van groepstrainingen (lichamelijk), groepsgesprekken, counseling etc.
Ik was geen risicogeval en met een aantal counselingsessies zou ik geholpen zijn. Het RAC gaat trouwens wel heel erg uit van het standpunt psycho-somatisch.

Hoe reageerde je omgeving erop? Positief. Baat het niet dan schaad het niet.

En heb je het gevoel dat je echt geholpen bent? Door middel van gesprekken, medicijnen, steun of wat dan ook?
In het begin was ik heel sceptisch tov de gesprekken, zoiets van 'hallo ik heb iets aan mijn rug, hoe kun je me dan helpen met die geituhwolluhsokkuhgesprekken?'. Maar na 3 gesprekken merkte ik dat ik er toch wel iets aan had. Hun methode is 'zelfreflectie' te gebruiken om dingen naar jouw hand te zetten. Je kunt het dus zelf allemaal veel makkelijker maken dan je in eerste instantie denkt. Zelfreflectie is bijzonder confronterend maar heel verfrissend (kan het iedereen aanbevelen om eens in die spiegel te kijken).
De lichamelijke oorzaak van mijn rugpijn hebben ze niet weg kunnen halen (maar dat zeggen ze in het begin al) echter ik weet nu wel hoe ik er mee om moet gaan zodat het niet mijn leven gaat beheersen.

[WishfulDreaming]

freakjuh schreef op 04-11-2003 @ 17:11:
Ik vraag me een aantal dingen af.


Voor degenen die dat niet doen/deden:
Waarom niet? Ben je bang voor de reacties van mensen? Ben je bang om niet serieus genomen te worden, of voor gek verklaard te worden oid? Of wil je er zelf doorheen komen, wat er ook is?

Ik wil me niet aanstellen, denk dat ik overdrijf, weet niet of ik er zelf wat aan wil doen en heb de discipline er niet voor. Daarbij vind ik het heel moeilijk om bij iemand om hulp te vragen.

[Gilrups]

Ik wil best wel hulp, maar durf niet tegen m'n ouders (moeder dan vooral) te zeggen wat er allemaal is (am vooral dan), ik wil haar niet kwetsen. Heeft iemand zoiets ook wel?

[rare kwast]

ik herken het wel gilrups.

ik durf ook geen hulp te zoeken, of mijn ouders het te vertellen.
mijn vader is soms een beetje "bot" dus weet niet wat ik van hem kan verwachten en mijn moeder maakt overal een super groot probleem van....
helaas heeft mijn (beste) vriendin inmiddels een brief naar mijn ouders geschreven en alles wat ik hun niet wilde vertellen (omdat ik ze dan zou kwetsen) er in verteld.
maar het meeste heb ik als nog ontkent (heb de brief te pakken gekregen (ik weet het niet goed)

[Gilrups]

M'n mam is gisteren met de leerlingenbegeleidster gaan praten. Ik ben er onder uit gekomen met "Misschien word ik wel gewoon ouder?". Ik wil niet dan m'n moeder d'r slecht voelt om mij ofzo.
M'n vader maakt me eigelijk niet uit, het boeit hem toch niets.

Hebben je ouders de brief gelezen? Had je gevraagt aan je vriendin een brief te schrijven?
Liefs

[light fighter]

Ik kan op beide vragen beantwoorden

Omhulp te zoeken, ik ben nooit gedwongen alleen de counselor merkte dat ik heel onzeker was en constant positieve feedback vroeg, en toen vroeg ik eens een keer wat toen ik alleen was, vna het een kwam het ander, zij heeft toen hulp aangeboden. daar was ik toen niet klaar voor, een week later wel heel lang gesprekken met haar gehad twee jaar en vorig ben ik op eigen idee naar de leerjaarcoordinator gegaan voor gespecialiseerde hulp en daar ben ik nooit geweest. maar die gesprekken hebben achteraf geholpen

Waarom ik niet naar jeugdzorg ben geweest ja, omdat ik bang was voor de reacties en je ouders er vanaf moeten weten en dat zag ik persoonlijk niet zo zitten.