Jeetje waar moet ik beginnen..

[coecie]

Het is heel lang geleden dat ik hier voor het laatst postte, maar zit in een lastig parket met mijn 'vriend' 'ex-vriend', geen idee wat het nou precies is. Al het advies dat ik krijg van mijn vriendinnen of moeder maakt me woest. Misschien omdat ze zeggen wat ik niet wil horen, misschien omdat ze door hun goedbedoelde advies mij in een positie brengen waar ik hem moet gaan verdedigen tegen hun boze woorden, terwijl ik zelf eigenlijk ook boos ben. Maar ik vind hem ook nog heel erg leuk. Hééél erg leuk.

Ik hoop dat iemand van jullie het wil lezen om als buitenstaander wat advies te kunnen geven, ik denk dat het wel een beetje lang verhaal wordt, ik zal proberen het leuk op te schrijven.

Ongeveer 8 maanden geleden ontmoette ik een jongen in een discotheek. Je weet hoe dat gaat, aan het einde van de avond zoenden we met elkaar en we begonnen te daten. Al vrij snel voelde hij voor mij als mijn vriendje, zonder dat we dat ooit echt hadden uitgesproken. Ik was nog niet bepaald verliefd op hem, maar we hadden het gezellig en het was winter, dus wat zou het. Na een maand of 3, toen ik toch al vrij gehecht aan hem was geraakt begonnen de eerste barstjes van zijn kant te komen. Hij kreeg last van de welbekende bindingsangst op een avond toen hij laat uit zijn werk nog even langs mijn huis kwam. Tot dan toe was er nog geen vuiltje aan de lucht geweest, dus toen hij met een bedroefde blik in zijn ogen aan kwam zetten, had ik geen idee waar hij zo ontstemt over was.

Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit. Hij wist niet of dit het wel was, of hij wel verliefd was op mij, of hij wel toe was aan een relatie. We hebben er úúúren over gepraat. Na een tijdje (het was ondertussen 5 uur 's ochtends) werd ik moe van zijn eindeloze ge-emmer over dan weer wel, dan weer niet toe zijn aan een relatie en werkte ik hem de deur uit. Ik was diepbedroefd, ik had het niet zien aankomen en merkte ineens hoeveel ik eigenlijk al om hem gaf. De volgende dag belde hij me aan het einde van de middag op, zei dat hij zichzelf een stommeling vond en helemaal niet al die dingen had willen zeggen en, of ik het niet alsjeblieft nog eens wilde proberen met hem. Ik stemde blij toe en dacht, nu weten we waar we aan toe zijn en zijn we dus inderdaad vriendje en vriendinnetje.

Ik gaf mezelf over aan mijn verliefdheid, maar merkte dat hij, ongeveer een maand later, ineens niet meer aan me wilde zitten, afbelde als we hadden afgesproken en opmerkte dat we toch wel erg serieus waren geworden (terwijl we elkaar maar 2x per week zagen). Ik had geen zin in dit gedoe en vroeg hem of hij misschien nog steeds met de twijfels rondliep van een maand daarvoor. Toen zijn antwoord hierop bevestigend was, heb ik het met hem uitgemaakt. Kerst kwam er bijna aan, en het laatste waar ik zin in had was een vriendje die nergens bij zou kunnen zijn omdat dat 'te heftig' zou zijn, en vragende familieleden. Bovendien vind ik seks heel belangrijk in een relatie, maar om er ongeveer om te moeten smeken is mij mijn eer te na.

We zagen elkaar een maand of anderhalf niet, en gingen toen met elkaar uit eten ergens. Hoewel ik in die maand dat we elkaar niet hadden gezien nauwelijks verdrietig was geweest, noch hem had gemist, was ik na dat etentje helemaal kapot. Het zal er ook wel mee te maken hebben gehad dat mijn ouders ineens aankondigden na 30 jaar te scheiden, en ik daarom het idee had dat ik zelf graag wel iemand wilde hebben, ik weet het niet. In ieder geval begonnen we elkaar na die keer langzamerhand steeds vaker weer te zien, eerst alleen als vrienden, maar al snel begonnen we het ook weer met elkaar te doen. We hadden het heel erg gezellig, en de seks was/is echt fantastisch. Zonder dat we ooit uitspraken wat het dan nu was tussen ons, kwamen we op het punt aan dat we 3 a 4 dagen per week bij elkaar sliepen, al elkaars vrienden goed leerden kennen en elkaar bijna elke dag opbelden om leuke dingen te doen. Nooit ruzie, en altijd alleen maar leuk, de perfecte relatie zou je denken.

Hoewel we het er nooit over hadden wat het dan was tussen ons, knaagde er bij mij toch nog een soort stemmetje dat hij zich er nog eens over moest uitspreken. Toen hij een weekje op vakantie ging en ik veel tijd had om er op mezelf over na te denken besloot ik dat nu het moment was om de kwestie aan te kaarten. Hij kwam terug en leek zelf ook nagedacht te hebben, overlaadde me met kadootjes en zoenen en 'ik heb je gemist-uitspraken', etentjes met zijn ouders. Alle dingen die je doet als je verliefd bent en het was fantastischer dan ooit tevoren, losjes voerden we een paar gesprekken en maakten vakantieplannen. Het is dus weer aan heb ik toen gedacht, en ik liet mijn onrustgedachten maar varen.

Afgelopen donderdag, héél laat 's avonds belt hij me op. Ik lag al in bed, hij was onderweg naar de stad om met vrienden te gaan drinken. Ik weet niet of hij chagrijnig was of wat er aan de hand was, maar hij begint een soort ruzie uit te lokken aan de telefoon door te zeggen dat hij een afspraakje heeft op zaterdag. 'Heb je dat echt?' vraag ik aan hem, waarop hij antwoord, 'nee, maar als ik dat zou willen, zou dat dan mogen?' Een stom gesprek volgt waarin ik tegen hem uitvlieg omdat hij allemaal dingen zegt waarover hij helemaal niet nadenkt en datzelfde riedeltje weer afdraait over twijfelen aan een relatie. Ik gooi de hoorn erop omdat ik te woest ben om nog tegen hem te kunnen praten. Geen idee heb ik waar dit ineens vandaan komt, maar waarschijnlijk zit het in zijn karakter.

Nu is hij gisteren bij me langs gekomen om het erover te hebben, ik had een briefje in zijn bus gestopt waarin ik mijn woede heb uitgelegd en mijn gevoelens in de kwestie omdat ik niet het idee had dat ik het in een gesprek kon uitleggen zonder dat hij er stomme dingen tussendoor zegt en ik van mijn punt afdwaal. Uiteindelijk, nadat hij gisteren 9 of 10 keer opnieuw en opnieuw heeft gezegd dat hij twijfelt aan de liefde in het algemeen, twijfelt of ik de ware wel ben, twijfelt of dat iets uitmaakt, twijfelt of hij toe is aan een relatie, twijfelt of hij wel verliefd op mij is, maar continue benadrukken dat hij denkt dat hij spijt krijgt als hij me niet meer zou zien, is voor mij de maat vol. Ik vertel hem dat hij niet de enige is die hier iets te beslissen heeft, en dat mijn gevoelens me nu vertellen dat ik geen zin heb in een man die zo onvolwassen de hele tijd maar alles wil betwijfelen, te slap is om een keuze te maken tussen wel of niet samen zijn, en daarmee is het uit. Hij gaat naar huis, nadat ik tegen hem heb gezegd dat hij me niet meer moet bellen, omdat ik wél zeker ben van mijn gevoelens voor hem, en als hij mij opzadelt met zijn twijfels dat niets doet voor mij, en alleen maar uit egoïstische overwegingen is.

Vanochtend om 11 uur krijg ik een spijtsmsje. Dat hij het niet leuk vind zonder me, niet zomaar alles wil achterlaten en liever bij mij wil zijn dan in zijn eentje de wereld tegemoet te treden. dat hij stom is en.... jullie hebben dit al gehoord.

Wat moet ik nou doen? Aan de ene kant ben ik zo boos dat hij zo met mijn gevoelens speelt dat ik hem nooit meer wil zien, aan de andere kant ben ik nog zo verliefd op hem (alhoewel ik niet weet in hoeverre dat komt omdat hij zo moeilijk doet) dat het enige wat ik wil bij hem zijn is. Ik weet niet of ik mijn gevoelens van trots opzij moet zetten om het nog maar eens een keer goed te maken met hem, zonder de garantie te hebben dat hij over een maand niet weer in dezelfde twijfels vervalt, of dat ik dit gewoon maar moet negeren en verder moet gaan met mijn leven, omdat hij toch niet zal veranderen, en al helemaal niet van de ene avond op de volgende ochtend.

Het gaat zo tegen mijn gevoel in om iemand uit mijn leven te bannen aan wie ik elke dag denk, en wie ik altijd leuk vind om te zien. Van wie ik weet dat hij elke dag aan mij denkt, en het altijd leuk vind om mij te zien (tenminste dat zegt hij). Ik begrijp helemaal niet waarom we überhaupt problemen zouden moeten hebben, en ik wil niets liever dan hem nu opbellen en zeggen dat we snel weer afspreken. Maar het probleem is hijzelf, en het zit in hem.

Ik weet niet of ik mijn hart of mijn hoofd moet volgen. Dus, wat vinden jullie?

(dankjewel als je alles hebt gelezen en me daadwerkelijk advies kan/wil geven!)

Ik heb het allemaal gelezen, maar ik heb het idee dat je zelf het antwoord al weet; Je hebt het in ieder geval een paar keer gezegd.

Jij hebt er niets aan om steeds heen en weer geslingered te worden tussen zijn twijfels. De ene dag wil-ie wel bij je zijn, de andere dag gaat hij weer twijfelen. Dat werkt gewoon niet, want hij weet obviously niet wat-ie nou eigenlijk wil. Hier heb jij niets aan en ga je je gewoon rot door voelen. Hij is, zoals je zelf al aangaf, een beetje onvolwassen hierin. En vooral dat telefoongesprek, kom op zeg! Wat voor antwoord had-ie nou verwacht? Natuurlijk vind jij het niet leuk als-ie met andere meisjes af gaat spreken, en al helemaal niet als hij op zo'n kinderachtige manier jou gaat testen.

Misschien de beste raad die ik je kan geven, aangezien je zelf aangeeft dat je eigenlijk gewoon bij hem wilt blijven, is dit:

Vraag (lees: eis) dat hij een poosje tijd voor zichzelf neemt, zodat-ie daadwerkelijk kan nadenken zonder dat jij (en dit is niet verkeerd bedoeld) zijn beslissingen en gedachten beïnvloedt. Hij zit teveel met zichzelf in de knoei volgens mij, en zolang hij zelf niet eens weet wat hij nou eigenlijk wil, blijft het voor jou ook moeilijk om je plaats te vinden.

En afgezien daarvan, moet hij ook niet gaan denken dat-ie je kan weggooien en terugnemen wanneer hij dat maar wil. Je bent geen speelgoedje dat klaarligt wanneer hij er zin in heeft, toch? Gewoon duidelijk zijn én duidelijkheid vragen!

Wat Tara zegt, lijkt me idd heel goed als hij eens een maand of wat nadenkt zonder dat jullie elkaar zien, en dan maar eens verder kijken. Hoewel ik betwijfel of hij daarna niet gewoon weer in hetzelfde patroon vervalt. Vind het supergoed dat jij gezegd hebt dat hij de boom in kan en maar eerst een kerel moet worden die beslissingen kan nemen voor je met hem om wil gaan. Echt top, dat is heel moeilijk (vandaar de twijfels nu ook van jouw kant natuurlijk ).

Ik snap dat het zo leuk is, maar dat eeuwige getwijfel is slópend. Je kunt best doorgaan hoor, en ik ga er vanuit dat hij dan ook best vaak weer naar je terugkomt, maar wil je dat? Dat hij er elke keer weer moeilijk over gaat lopen doen, en twijfelt en onzeker is, en dan net als jij besluit dat het echt genoeg is, hij weer op z'n knieën terugkomt? Het is niet bepaald een patroon waar je erg gelukkig van wordt, denk ik...

(Het doet me trouwens denken aan het dramatische liefdesverhaal van een kennis van me wier ex/vriend ook télkens dit deed, wat echt slopend was... hij had trouwens borderline ).

[Malossi]

Hallo. Ten eerste wil ik even zeggen dat je het leuk geschreven hebt. Daarom heb ik ook alles gelezen.
De kwestie; Wat mij direct opvalt is dat zijn twijfels steeds terugkomen na ongeveer een maand. Een maand waarin jullie iets opbouwen, waarin jullie groeien. Opzich klinkt die relatie op dat moment hartstikke leuk, zeker van jouw kant. Alleen denk ik dat hij op dat moment het gevoel heeft dat het 'over de top' draait. Dat zijn bindingsangst op dat moment vat op hem begint te krijgen, omdat hij dan doorheeft dat al zijn tijd niet meer voor hemzelf is en hij meer en meer rekening moet houden met jou, meer dan dat hij op kan brengen.
Verder valt het mij op dat misschien jij wel hard van stapel loopt, wat hem af zou kunnen schrikken.

Mijn advies; Wat jullie hadden klinkt echt super. Daarom zou je er zo weer in kunnen stappen. Alleen is het voor jou misschien handig dat je de wetenschap hebt dat hij zou kunnen twijfelen. Daarom denk ik niet dat hij de ware voor je is. Maar wat je nu met hem hebt kan misschien best leuk zijn. Probeer er als je opnieuw begint wel met hem over te blijven praten, zonder dat je de controllfreak gaat zijn.

[coecie]

Dankje wel Tara en Freyja, ik weet inderdaad ook wel wat het beste is. Ik wéét wat het beste is. Ik vóel het alleen niet.

Ik wil hem best wel een maand geven om er zelf over na te denken, maar moet ik dan gewoon een maand lang mijn telefoon niet opnemen, of moet ik het tegen hem zeggen? Ik heb nu in ieder geval gezegd dat ik hem voorlopig nooit meer wil spreken, dus een maand valt in ieder geval binnen die tijd. Als ik aankondig dat we over een maand elkaar misschien zien... jezus, ik weet het allemaal ook niet. Ik doe gewoon niks, dat is altijd het makkelijkst als je het even niet meer weet.

Verdomme waarom kunnen mensen niet gewoon een beetje veranderen soms, het zou het leven zoveel makkelijker maken!

coecie schreef:

Dankje wel Tara en Freyja, ik weet inderdaad ook wel wat het beste is. Ik wéét wat het beste is. Ik vóel het alleen niet.

Ik wil hem best wel een maand geven om er zelf over na te denken, maar moet ik dan gewoon een maand lang mijn telefoon niet opnemen, of moet ik het tegen hem zeggen? Ik heb nu in ieder geval gezegd dat ik hem voorlopig nooit meer wil spreken, dus een maand valt in ieder geval binnen die tijd. Als ik aankondig dat we over een maand elkaar misschien zien... jezus, ik weet het allemaal ook niet. Ik doe gewoon niks, dat is altijd het makkelijkst als je het even niet meer weet.

Verdomme waarom kunnen mensen niet gewoon een beetje veranderen soms, het zou het leven zoveel makkelijker maken!

Ja als dát nou eens zou werken. Maar dat denken de moeilijke personen in kwestie waarschijnlijk ook over ons.

[cenerentola]

Ik krijg het idee dat hij nog moet wennen aan het feit dat hij een relatie heeft. Op dit moment wil hij nog lekker uitgaan en met zijn vrienden afspreken. Hij is er gewoon nog niet aan toe. Ga gewoon verder met je leven, je komt hem vast nog wel een keertje tegen tijdens het uitgaan en misschien slaat de vonk weer over op het moment dat hij wel toe is aan een relatie.

[coecie]

Dankjullie wel voor je berichtjes.

Het heeft gewoon wat tijd nodig denk ik... Om hem helemaal te vergeten. Gisteren belde hij op, om als vanouds gewoon wat te kletsen. Toen ik hem vroeg naar dat berichtje dat hij gestuurd had zei hij dat hij bang was om weer in herhaling te vervallen als we het erover zouden hebben. Ik denk daarover natuurlijk precies hetzelfde, maar dan moet hij ook niet zo stom berichtjes gaan sturen, toch?

Hij zei verder weer allemaal lieve dingen waarvan ik de war raak zoals, dat ik waarschijnlijk de ware ben en weet ik veel wat, en dat hij gewoon daar niet aan toe is. Maar wel dat hij hoe dan ook met me wil blijven omgaan. Dat hij me mist en elke dag wel iets heeft dat hij met me wil delen. En verder dat hij een domme jongen is die zijn lul nog achterna wil lopen. Het maakt me allemaal niet zoveel uit wat hij zegt. Ik geloof dat we elkaar inderdaad maar beter niet meer kunnen zien voorlopig.

Volgens mij zijn er daarna 3 mogelijkheden: Of hij krijgt spijt over een paar maanden en het is te laat want ik heb een ander ontmoet, of het is niet te laat want ik zit nog steeds met mijn hoofd bij hem, of hij gaat zijn eigen weg en ik ook. In elke van de drie gevallen denk ik dat we over dat tijdje wel gewoon met elkaar kunnen omgaan, althans dat hoop ik ook. Of het dan als vrienden is (in de laatste twee gevallen) of als stelletje. We zullen we zien wat de toekomst brengt.

Ik denk dat je de goede keuze hebt gemaakt. Een beetje tijd en ruimte is voor hem ook beter, zodat-ie eindelijk even op een rijtje kan zetten wat hij nou wil. Hij zegt dat hij zijn lul nog achterna wil lopen, en het is fijn dat-ie zo eerlijk is, maar dan kan hij niet zo door blijven gaan met jou. He can't have it both ways, en dat moet hij toch wel gaan begrijpen.

Ik hoop alleen voor jou dat hij je dan ook echt een tijdje alleen laat, want als-ie je steeds blijft bellen, dan wordt het voor jou alleen maar moeilijker. Ga alleen niet op hem wachten natuurlijk, want het lijkt erop dat hij erg veranderlijk is. Mocht hij je over een paar maanden toch nog willen en jij hebt tegen die tijd een ander, dan is dat zijn probleem. Vrienden blijven/worden is natuurlijk altijd mogelijk als jullie dat allebei willen, want volgens mij kunnen jullie het wel gewoon goed met elkaar vinden.

[coecie]

Oh helemaaaaaaaal niet standvastig ben ik. Maar het is geloof ik wel beter nu. Ik was de afgelopen dagen zo verdrietig en zo afgeleid door mijn sombere gedachten (die natuurlijk toch de hele tijd naar hem uitgingen) dat ik geen woord kon lezen en geen woord kon schrijven. Superonhandig midden in de tentamen periode en terwijl ik mijn scriptie aan het schrijven ben.

Van het weekend hem dus maar opgebeld om mijn hele hart eruit te gooien en alles te benoemen wat ik stom vond, wat ik niet wilde en waar ik bang voor was. Ik weet niet eens meer wat ik allemaal heb gezegd, maar het was geloof ik wel goed, want het leek erop alsof de 'break' eigenlijk toch ook helemaal tegen zijn zin was. (voor hoe lang, maarja..)

Vandaag en gisteren sijpelden er ook verhalen binnen van vrienden van mij, die hij afgelopen week 'ineens' opgezocht heeft om ze het een en ander te vragen... Dat vond ik eigenlijk wel leuk, en ook heel lief, ik heb er niets over tegen hem gezegd.

Nu hebben we aankomend weekend afgesproken, en elkaar de hele tijd weer aan de telefoon. Ik heb een stemmetje in mijn achterhoofd zitten dat de zegt: "je houdt jezelf voor de gek", maar die kan ik veel beter negeren dan het stemmetje dat zegt: "nu komt het nooit meer goed". Dus ik heb een paper geschreven en ben hard aan het leren. Als ik dan toch zo verdrietig moet zijn, dan liever als ik vrij ben en niets anders aan mijn hoofd heb.

Ben ik nou een slap stuk?

coecie schreef:

Oh helemaaaaaaaal niet standvastig ben ik. Maar het is geloof ik wel beter nu. Ik was de afgelopen dagen zo verdrietig en zo afgeleid door mijn sombere gedachten (die natuurlijk toch de hele tijd naar hem uitgingen) dat ik geen woord kon lezen en geen woord kon schrijven. Superonhandig midden in de tentamen periode en terwijl ik mijn scriptie aan het schrijven ben.

Van het weekend hem dus maar opgebeld om mijn hele hart eruit te gooien en alles te benoemen wat ik stom vond, wat ik niet wilde en waar ik bang voor was. Ik weet niet eens meer wat ik allemaal heb gezegd, maar het was geloof ik wel goed, want het leek erop alsof de 'break' eigenlijk toch ook helemaal tegen zijn zin was. (voor hoe lang, maarja..)

Vandaag en gisteren sijpelden er ook verhalen binnen van vrienden van mij, die hij afgelopen week 'ineens' opgezocht heeft om ze het een en ander te vragen... Dat vond ik eigenlijk wel leuk, en ook heel lief, ik heb er niets over tegen hem gezegd.

Nu hebben we aankomend weekend afgesproken, en elkaar de hele tijd weer aan de telefoon. Ik heb een stemmetje in mijn achterhoofd zitten dat de zegt: "je houdt jezelf voor de gek", maar die kan ik veel beter negeren dan het stemmetje dat zegt: "nu komt het nooit meer goed". Dus ik heb een paper geschreven en ben hard aan het leren. Als ik dan toch zo verdrietig moet zijn, dan liever als ik vrij ben en niets anders aan mijn hoofd heb.

Ben ik nou een slap stuk?

Oh dear, je bent geen slap stuk. Ga mijn topic maar eens lezen, dan zul je wel zien dat zodra er gevoelens bij in het spel zijn, de rationaliteit het raam uit gaat. Je probeert vast te houden aan iets dat dierbaar voor je is, en de gedachte dat je het kwijt kan raken is gewoon heel eng. Dat zou je slap kunnen noemen, maar volgens mij is het gewoon menselijk.

Ik denk dat je voor jezelf moet beslissen of die onzekerheid waarmee hij je soms laat zitten, of dat het waard is. Het is heel duidelijk dat jullie allebei heel veel om elkaar geven, dus daar hoef je het niet voor te laten. Maar hij weet volgens mij nog steeds niet echt wat-ie nou wil, en daar moet je wel mee om kunnen gaan als je besluit toch bij hem te blijven.

[coecie]

Hoihoihoi, die twee weken 'pauze' en het afspraakje daarna... allemaal een heel goed idee!

Niets niks slappe stukken en je aan je trots vast houden omdat dat moet. Het afspraakje van zaterdag vorige week was heel leuk en heel gezellig, we waren vreselijk klef want we hadden elkaar enorm gemist. Toen we 's avonds in bed lagen begon hij wel even te miepen dat hij me niets wilde kwetsen en of ik wel wist wat hij bedoelde als we aan het zoenen waren waarop ik antwoordde, 'Weet je zelf wel wat je bedoeld als je dit zegt?' 'Eh neee' was zijn antwoord.

Sindsdien is het weer eens gezelliger dan ooit en slapen we elke avond bij elkaar en we hebben een vakantie geboekt voor de zomer. Als hij nog eens gaat zeuren of twijfelen denk ik dat ik hem gewoon niet serieus neem, aangezien die buien van hem de dag erna altijd weer overgevlogen zijn heb ik geen zin meer om me er druk om te maken.

Wat ook leuk was was een feestje van vorige week waar we samen naartoe gingen. heel veel mensen vroegen steeds of we nou eigenlijk iets met elkaar hadden, waarop mijn antwoord steevast 'nee' was en ik hem de hele tijd 'ja, eeh, ja, ik geloof het, misschien wel' hoorde zeggen

Lalala, de zomerrrr

[miekmuis]

Ik wil niet je pret bederven, maar je bent wel erg enthousiast terwijl ik uit je verhaal nog geen enkele commitment van zijn kant opmaak. Hij vindt het nu weer even leuk met je, maar hij kan net zo goed volgende week weer zeggen dat hij ook met anderen wil daten of jou gewoon links laten liggen. Hoe dan ook is het nou niet echt een vriendje in goede en slechte tijden, maar meer iemand die er is wanneer het leuk is en daarna hard wegholt. Als je daar genoegen mee kunt nemen is dat prima, maar ga geef jezelf niet teveel valse hoop.

[Kaa]

miekmuis schreef:

Ik wil niet je pret bederven, maar je bent wel erg enthousiast terwijl ik uit je verhaal nog geen enkele commitment van zijn kant opmaak. Hij vindt het nu weer even leuk met je, maar hij kan net zo goed volgende week weer zeggen dat hij ook met anderen wil daten of jou gewoon links laten liggen. Hoe dan ook is het nou niet echt een vriendje in goede en slechte tijden, maar meer iemand die er is wanneer het leuk is en daarna hard wegholt. Als je daar genoegen mee kunt nemen is dat prima, maar ga geef jezelf niet teveel valse hoop.

ik ben het hier compleet mee eens.
en gatverdamme! Hier heb je toch gewoon helemaal geen zin in? Jij bent 25, ik neem aan dat hij geen 14 meer is....Kom op zeg...dat is toch geen vent.
het blifjt jou keuze wat je er mee doet, maar bedenk je goed dat als jij straks bij m blijft en je bent drie jaar verder (of wat dan ook) je er echt steeds minder zin in al hebben om bevestiging bij hem te zoeken. En ook al draait hij bij, het zal altijd in jouw hoofd rondspoken dat hij in het begin niet honderd procent voor je koos. 'Heb ik m dan gedwongen?' 'Als ik niet vast had gehouden, was hij dan wel gebleven?' en meer van dat soort gedachten zullen je parten spelen. Zeker omdat jij wel heel bewust voor hem wil kiezen.
Als je daar mee kan leven; prima. Ga er voor.
Ik denk dat hij donders goed weet wat hij wil, en dat twijfel in relatie altijd negatief is.
Echter vind hij het wel erg fijn om iemand te hebben om op terug te vallen zolang hij het 'ja dit is het'-gevoel nog niet is tegengekomen. Hij geeft zelf aan; het lijkt me eng om de wereld in mn eentje tegemoet te treden. De enige persoon waar hij dus werkelijk aan denkt en vanuit wiens oogpunt hij handelt is hij zelf. Een egoistische instelling lijkt me geen goed begin voor n 'vaste' relatie. (ik ga er van uit dat dat is waar je op lange termijn op uit bent, het klinkt me niet als een scharrel)
En tot slot snap ik dat je in n zwakke periode bevattelijker bent voor mannelijke aandacht. Maar hou je keuzes helder, en als je instemt met dingen besef dan wel wat de eventuele emotionele gevolgen kunnen zijn. Want als ik het zou moeten beoordelen is hij echt niet klaar voor wat voor relatie dan ook. Sterker nog; hij is niet eens mans genoeg om 'alleen' te zijn.

[feministe]

Sorry meid, maar als ik het zo lees, lijkt het wel alsof hij je alleen maar nodig heeft als het hem uitkomt. Ik zou bijna gaan denken dat hij gaat lopen whinen op t moment dattie miss iets anders leuks ziet rondlopen.. en als dat t niet is, komt hij toch wel weer terug bij jou.
En misschien moet je wat harder voor jezelf zijn. Ja je bent wel een slap stuk en puur omdat je je zo laat behandelen.. en niet eens 1 keer, maar meerdere malen.
Oftie nou een ander heeft tussendoor of niet, dan nog vindt hij je echt niet leuk genoeg. Waarom zo twijfelen als er geen reden toe is? En hij heeft nog steeds niets laten zien, waardoor ej kan merken dat hij het echt niet meer doet!
Jezus meid, diep dat zelfrespect op en besef es dat je meer waard bent!!

[/feminste]

En ook ik snap dat vrouwen dom zijn wat mannen betreft (ik ook) en dat we het nooit zullen leren, als je bovenstaande onderstreepte dingen maar onthoudt, anders gaat het veel te ver!
Als het dan toch een keer uitgaat, sla je jezelf voor je kop dat ej het zover hebt laten komen.

[Kaa]

"He's just not that into you"

[cenerentola]

Leuk dat jullie weer samen zijn!

[coecie]

Dank je wel voor jullie reacties, ik begrijp precies wat jullie bedoelen, en ik hou mezelf al die dingen ook vaak voor. Een 'call back to reality' en daar donder ik weer van mijn roze wolk af. Een beetje realiteitszin is inderdaad nooit weg.

Hoe dan ook, ik herken mijzelf en hem niet helemaal in de dingen die jullie schrijven. Als hij iets zegt over twijfels ben IK altijd degene die meteen wegholt, logisch natuurlijk, want ik hebt mijn trots en me zomaar laten vertellen dat hij twijfels over me heeft is kwetsend en niet fijn. Ik heb zelf geen twijfels, dus onze gevoelens zijn waarschijnlijk verschillend, het is beter als we het maar beëindigen... Ondertussen merk ik wel uit hoe hij tegen me doet als we elkaar zien, hoe vaak hij me belt, de dingen die we afspreken en dat al zijn vrienden honderduizend dingen over me weten omdat hij klaarblijkelijk erg veel over me praat wel dat hij me heel leuk vind. Tegengestelde signalen dus, het ene zeggen, en het andere doen.

Nu hou ik mezelf wellicht voor de gek als ik teveel op de leuke dingen focus, maar waarom zou ik dat niet doen? Ik word er ongelukkig van als ik me slechts concentreer op de paar keer dat hij gezegd heeft het allemaal niet meer te weten, en juist blij als ik nadenk over alle leuke dingen die we met elkaar delen. Dat ik dan later 'nog ongelukkiger' zal zijn, als het allemaal onvermijdelijk misloopt is ten eerste onzeker omdat het misschien niet misloopt, maar ook omdat je de mate van ongeluk niet met elkaar kan vergelijken zonder ze allebei door te maken, maar op het moment dat je ze allebei doormaakt kan je ze niet meer allebei ervaren. Ik neem dus maar de gok en zie wel hoe het loopt.

Mijn vriendje is inderdaad geen 14, hij is zelfs 28. Toch ben ik de allereerste 'serieuze' vriendin die hij ooit gehad heeft. Hij heeft wel een hele hoop exvriendinnen waarmee hij een maand of 2, 3 mee ging. Maar nog nooit een echte 'diepere' band met iemand aangegaan. Ondertussen is hij al op de leeftijd dat hij mogelijk zou kunnen gaan samenwonen en zit hij op een punt in zijn carrière waarbij hij uberhaupt enorm aan het twijfelen is of hij zal blijven doorwerken bij zijn huidige baan, of toch terug naar school zal gaan. Dat zijn allemaal excuses die ik maak voor zijn uitspraken over twijfels, dat realiseer ik me, maar ze maken me wel milder in mijn veroordelingen van die uitspraken.

Ik denk dat als ik minder heftig reageer op zijn uitspraken (hem er dus niet meteen uitzetten) een goede manier is voor mij om er mee om te gaan voorlopig. Als ik zijn twijfels weglach hoef ik er zelf ook niet zo over te piekeen en hij is ze de dag erna toch alweer vergeten en heeft dan alleen maar zin om gezellig uit eten te gaan of naar de film. Waarom zou ik die leuke dingen mezelf onthouden omdat hij niet weet wat hij wil? Ik weet zelf ook helemaal niet of ik voor altijd bij hem wil zijn, maar wel dat ik NU heel erg verliefd ben en dus liever wel met hem om wil gaan dan niet.

Dan maar een domme en slappe vrouw, ik ga over twee weken wel lekker op vakantie en ik heb er zin in!

*en iedereen loopt hopfdschuddend van het domme meisje die al het advies in de wind slaat weg*

[Kaa]

Ik heb ook nooit gezegd dat je hem dan maar meteen moet dumpen. Maar ik denk wel dat het ireeel of naief is om te denken 'ach ik zie wel'. Natuurlijk weet je niet wat er in de toekomst gebeurd en misschien loopt het wel goed. Maar de fundamenten van n relatie kunnen best gaan knagen na n aantal jaar. En als je die dingen neutraal van elkaar kan afzetten dan is dat zelfs geen probleem. Als je gewoon in je achterhoofd houdt dat de klap wel eens veel harder kan zijn als je je nu helemaal 'verliest' hier in en langzaamaan gaat denken dat alles wel goed komt, terwilj hij dat misschien helemaal niet zo ziet. Of terwijl hij denkt dat hij hier niet klaar voor is. (wat ik nog steeds een beetje vreemd vind met 28, maar iedereen is anders dus ik houd mn mond).
En natuurlijk moet je genieten van het moment. En verliefdheid is altijd leuk. Maar kijk uit dat het niet overnacht omslaat in houden van, want het is niet leuk om van n koude kermis thuis te komen met het gevoel er ook nog eens bij van; mja dit had ik eigenlijk ook best wel van tevoren kunnen weten.
Anyhoo; succes er mee.
En ik hoop dat het gaat werken voo rjullie

(vergeet jezelf niet wanneer je iemand vertrouwt)