Een brief aan iedereen die het even niet meer ziet zitten:
Liefste,
De wereld staat stil
wit, bewegingloos, bevroren,
enkel de wind jaagt nog fluitend
over het kille land
De zomer heeft uiteindelijk
tegen de koude
het onderspit moeten delven
en ligt nu begraven
in de harde zwarte aarde
En nu,
nu zijn de bloemen verdwenen,
de vlinders verdronken,
en wiegen de kale bomen
mistroostig heen en weer
Maar op een dag,
in de schemering van de vroege winternacht
verschijnt er plotseling een barst
in de dikke donkere wolken
Een bundel zonlicht breekt door
en streelt en troost de vermoeide aarde
En daar,
daar op die bleke winterse zonnestralen
dansen honderden,
nee duizenden sneeuwvlokjes
hand in hand
Hun wijde rokken van ijs
waaieren om hen heen
als winterse rozen
terwijl zij dansen en dansen,
wervelen en cirkelen
Hun dunne kristallen stemmetjes
walsen over de wind
en die wind,
die eerder slechts regen
en koude had gebracht
draagt nu
een blijde boodschap
met zich mee
Wanneer de wereld
koud en donker en eenzaam is
luister dan goed,
en ik wens
dat dan hun lied
opnieuw weerklinkt.
Amey (13 jaar)
|