verhaal nederlands

[ikke_ik]

Leuk, zo’n vakantie! 19-12-‘04



Ze verveelt zich dood. De hele dag zit ze al voor de caravan naar het water te staren. Het is prachtig weer. Ze is te loom om te gaan zwemmen. Lex komt pas weer vanavond, zoals al die drie weken dat ze hem kent.
Jeetje, wat duurt dat lang! Ze kijkt op haar horloge…het is net half drie geweest. Hij heeft gezegd dat ‘ie om half acht zou komen, nog vijf uur dus. Nou ja, vijf uur? Dat wordt wel iets langer! In de afgelopen weken is hij welgeteld twee keer op tijd gekomen. Als ze hem dan vraagt, waarom hij zo laat is, doet hij het af met de woorden ‘dat hij nog even bij een vriend langs moest’, en meer van dat soort smoesjes.
Ze heeft zich al vaak afgevraagd of hij haar niet gewoon gebruikt, en dat ze hem om die reden moet dumpen. Maar als hij diep in de nacht, of ’s ochtends vroeg weer weg gaat, en ze hem vraagt of hij dit keer wél op tijd komt, belooft hij haar stellig dat hij de volgende avond écht op de afgesproken tijd bij haar caravan zal zijn. En elke nacht weer gelooft ze hem. Bovendien, ze zal hem toch nooit kunnen dumpen. Hij is zo lief, zo leuk! Zijn enige minpuntje is dus zijn misbesef van tijd. O, herinnert ze zich, dat is niet het enige! Het andere minpunt is dat hij per se met haar naar bed wil gaan. Elke nacht is het hetzelfde liedje. Dan smeekt hij haar weer om ‘dat’. Maar dat wil ze niet! Het klinkt misschien bekrompen, maar ze wil nog maagd zijn als ze trouwt.
Dat heeft ze hem vaak genoeg verteld, maar hij blíjft aandringen. Ze is met hem al verder gegaan dan ze ooit is geweest. Ook dit had ze eigenlijk niet gewild, maar onder zijn aandringen bezweek ze. Nu is ze bang, dat ze, omdat hij zo aandringt, toch ‘het’ met hem zal doen.

‘Hey lieve schat’, hoort ze zachtjes in haar oor. Langzaam kijkt ze op, er verschijnt een glimlach op haar gezicht als ze Lex ziet. ‘Hey Lexie’, zegt ze, en ze geeft hem een zoen. Vervolgens kijkt ze op haar horloge…half acht precies. ‘Ja, ik ben op tijd, goed hè?’, zegt hij lachend. Betrapt zegt ze haastig dat ze alleen even wilde kijken hoe lang ze geslapen heeft.
‘Ik heb een verassing voor je’, zegt Lex geheimzinnig. ‘Kom, kleed je even snel aan, dan gaan we.’ ‘Waarheen dan?’, vraagt ze onnozel, terwijl ze de caravan inloopt om haar paarse bikini om te ruilen voor een spijkerrokje en een groen topje met spaghettibandjes. ‘Tsja, dat is dus de verassing hè?’, lacht hij.
Ze loopt achter hem aan naar zijn auto, die ongeveer twintig meter verderop staat. Zijzelf heeft het niet zo op auto’s, ze heeft haar rijbewijs dan ook niet. Begin dit jaar wilde haar moeder haar autorijlessen geven voor haar achttiende verjaardag, maar die had ze haastig afgeslagen. In ruil daarvoor heeft ze deze vakantie gekregen.
Lex, die vijf jaar ouder dan haar is, zou niet kunnen leven zonder zijn volvootje. Zodra hij achttien was, nam hij rijlessen, en toen hij die gehaald had, kocht hij gelijk een klein autootje van zijn gespaarde geld.

Ze stapt voorin, en Lex neemt plaats achter het stuur. De rit, die ruim vijfendertig minuten duurt, verloopt in stilte. Zíj zit zich af te vragen waar ze heen gaan, en híj moet op de weg letten.
Uiteindelijk draait Lex de parkeerplaats van het zeer chique restaurant ‘Les Deux Poulets’ op. Hij moet even zoeken naar een plekje, want het is heel vol. Als ze uit zijn gestapt zegt ze dat ze dit toch echt niet kan betalen. Lex stelt haar gerust door te zeggen dat híj trakteert, maar dat wil ze eigenlijk niet. Ze weet hoe ontzettend duur dit restaurant is, en Lex kennende zal het niet eens een simpel hoofdgerecht worden, maar een luxe vijfgangen menu.
Dit is niet voor het eerst dat hij veel geld aan haar uit gaat geven: In de eerste week dat ze hem kende nam hij een prachtig ringetje voor haar mee als cadeau, met echte diamant, in de tweede week gingen ze samen naar een dorpje in de buurt, en kocht hij een hoeveelheid kleren voor haar waar ze een nieuwe garderobe mee kon maken, en nu dus dit. Ze snapt echt niet hoe hij aan zoveel geld komt. Maar ja, ze breekt zich er verder het hoofd maar niet over, en gaat gewoon genieten van het aankomende etentje.

Ze heeft weer eens gelijk gehad. Toen ze de menukaart zag en alleen een hoofdgerecht wilde nemen, zei hij dat ze niet zo raar moest doen. Terwijl ze terug lopen naar de auto slaat Lex een arm om haar heen en zoent haar. Zijn adem stinkt naar wijn. Dat kan ook wel, want ze hebben met z’n tweeën twee flessen wijn achterover geslagen.
Als ze bij de auto zijn vraagt ze Lex of het wel verstandig is om in deze toestand te gaan rijden. Hij lacht om haar bezorgdheid en stelt haar gerust. Lex zegt dat hij nog kan rijden als hij tien flessen wijn op heeft. Grinnikend om zijn opschepperij stapt ze in. Lex rijdt de parkeerplaats af en zij kijkt wat afwezig naar buiten, de duisternis is.
Bij een T-splitsing slaat Lex rechtsaf. Verbaasd vraagt ze zichzelf af of ze daar niet naar links hadden gemoeten. Ze schudt haar hoofd en zegt tegen zichzelf dat ze het vast fout heeft, Lex weet de weg echt wel beter.
De weg gaat over in een karrenpad en hobbelend rijdt Lex verder. Ze weet echt wel zeker dat dit er niet was op de heenweg. ‘Waar…’, begint ze haar vraag, maar Lex schudt zijn hoofd. Het zal wel bij de verassing horen, denkt ze. Het pad is nu echt een bospad geworden. Aan weerszijden ziet ze ook alleen nog maar bomen. Opeens rijden ze een open plek op. ‘Einde van de rit’, zegt Lex dreigend. Ze wordt een beetje bang van hem als ze naar zijn gezicht kijkt. Er hangt een vreemde waas over zijn ogen. ‘Stap uit’, gebied hij. Ze twijfelt even, maar als hij nog iets wil zeggen stapt ze vlug uit.
Hij loopt om de auto heen, en ze deinst achteruit. Maar opeens is de glans die over zijn ogen hing weg en is hij weer de lieve Lex. ‘Rustig maar schatje, er is niets’, zegt hij geruststellend. Ze kalmeert en doet een stapje naar voren, naar hem toe. Hij legt zijn handen om haar middel en geeft haar een tongzoen. Als ze hem terugzoent gaat hij met zijn handen onder haar truitje. Opeens gaat alles heel snel.
Na afloop weet ze niet precies wat er gebeurt is, ze weet alleen dat ze door hem verkracht is. Ook moet hij haar thuis gebracht hebben, want hoe komt ze anders weer in haar bed terecht? Één ding is zeker! Ze wil hem nooit meer zien, en niets meer met hem te maken hebben! Ze is helemaal in shock, en alles doet pijn. Het liefst zou ze nu naar huis gaan, bij haar moeder zijn en haar hart uitstorten! Maar dat gaat niet, want ze kan hier niet weg, tot haar moeder haar over anderhalve week op komt halen.

De volgende twee dagen ligt ze alleen maar in haar bed, en komt er alleen uit om naar de wc te gaan. Ze eet niet en ze drinkt niet. Lex laat zich niet meer zien, gelukkig.
Drie dagen na de dramatische gebeurtenis wordt er op de deur geklopt. Oh nee, denkt ze, maar doet toch de deur open. Het blijkt de vrouw uit de caravan naast de hare te zijn. ‘Ik heb je al 2 dagen niet gezien, ben je ziek’, vraagt de vrouw. Ze mompelt dat dat inderdaad zo is, en vraagt of de vrouw haar nu weer met rust wil laten. Beledigd maakt de vrouw aanstalten om te vertrekken, maar als ze naar haar gezicht kijkt, zegt de vrouw toch nog: ‘Het gaat echt niet goed met je, als je iets nodig hebt, weet je me te vinden’. Ze bedankt de vrouw en doet daarna de deur dicht.
Even later klinkt er weer geklop. In gedachten vervloekt ze de buurvrouw en doet weer de deur open. Degene die daar staat is niet de buurvrouw…Het is Lex! Hij ziet er verwilderd en angstig uit. Ze schrikt zich half dood en wil haastig de deur dichtdoen, maar Lex zet zijn voet tussen de deur, zodat deze niet dicht kan. Helemaal gek van angst begint ze tegen de deur te duwen, maar Lex haalt zijn voet niet weg.
Hij vraagt haar om hulp. Lex begint een verhaal over drugs, drugsdealers en schulden.
Het komt erop neer dat hij drugs over de grens moet smokkelen, en daar een flink bedrag voor zou krijgen. Tijdens het smokkelen gaat het mis, hij verliest de zak met drugs, maar hij zegt wel dat hij ze bezorgd heeft. Dus Lex krijgt het geld, zo’n twintigduizend euro. Zijn opdrachtgever komt erachter dat hij die drugs helemaal niet heeft bezorgd, dus moet hij het geld terugbetalen. Maar dat is ondertussen wel op. De mensen voor wie Lex werkt hebben gezegd dat hij het geld gisteravond om 12 uur af moet leveren. Dit heeft hij niet gedaan, en nu zitten ze achter hem aan. Dus hij wil onderdak, en wel bij haar.
Hoewel ze maar de helft van het verhaal begrijpt, heeft ze wel door dat hij voor een tijdje bij haar wil intrekken. NEE, gillen alle stemmen in haar hoofd, en ‘NEE’, gilt ze ook hard tegen hem, en geeft de deur zo’n klap dat Lex zijn voet wel weg móet trekken, omdat deze half verbrijzeld is. Ze doet gelijk alle sloten op de deuren, en alle ramen dicht.
Lex blijft nog een tijdje op de deur bonken, maar ze gaat jammerend met een kussen over haar oren op bed liggen. Als de avond valt sterft het geluid weg. Ze staat op en kijkt door het raam. Niemand. Ook Lex’ auto is nergens te bekennen. Ze gaat weer in bed liggen en valt in slaap. Twee dagen lang bevindt ze zich in een soort coma.

Na twee dagen bonkt er weer iemand op de deur. Ze gilt dat diegene weg moet gaan, maar dan klinkt de stem van de buurvrouw. Kreunend staat ze op en doet de deur van het slot. Opgewonden komt de vrouw binnen met een krant, die ze onder haar neus duwt.
Ze staart naar de foto op de voorpagina. Daar, onder een laken dat zijn hele lichaam bedekt, behalve zijn hoofd, ligt Lex. Het moet Lex wel zijn, de gelijkenis is overduidelijk. Het stemmetje van de buurvrouw snerpt in haar hoofd: ‘Dat is toch je vriendje, ja toch?’
Ze leest het artikel dat naast de foto staat. Volgens de krant is hij vermoord. Drie keer, drie keer is er op hem geschoten, het eerste schot in zijn buik, het tweede in zijn schouder, en de derde, de fatale, in zijn hoofd. Hij was op slag dood.
Ze zakt in elkaar. Als ze bijkomt, ligt ze in een ziekenhuis. Naast haar bed zit haar moeder, die haar hand vasthoudt. ‘Het komt allemaal goed, mijn lieve kleine meisje’. Na het horen van deze geruststellende woorden valt ze weer in een diepe slaap.

Het is twee maanden later. Langzaam pakt ze de draad van haar oude leven weer op. Studeren, werken, met vrienden afspreken. Alleen ’s nachts, in bed, komen de herinneringen. Volgens haar psychiater gaat het over…ooit.




= een verhaal voor nederlands...magk wat opbóúwend commentaar?