Verhalenwedstrijd: Het Verdriet

[Ieke]

Het Verdriet



Haar ogen staren, maar zien niets. Haar huid voelt kilte, maar zij voelt niets. Niets dan Het Grote Verdriet dat in haar huist, dat alles overheerst en al het andere klein en onbelangrijk maakt. Een traan glijdt over haar zachte wang, valt op de grond en vervloeit met de andere tranen, onherkenbaar maar toch aanwezig. De sfeer op de kille gang is bedrukt en weinig uitnodigend. Het Verdriet drukt zwaar op haar, op haar vader en moeder, op haar kleine zusje Sterre, dat het allemaal niet begrijpt maar weet dat er een verdriet heerst, dat zo groot is dat er geen troost mogelijk is.

“Iris?” klinkt een zachte stem naast haar. Ze reageert niet. Ze hoort niets, ziet niets, voelt niets. Niets dan Het Verdriet.

“Iris?” Ze kijkt haar moeder aan, roodbehuilde ogen in een vlekkerig gezicht zien op Iris neer. “Ach, meisje toch” haar moeder gaat op haar hurken naast haar zitten. “Meisje, meisje, meisje” Ze slaat haar armen stevig om het koude, rillende lijf van Iris heen. Het Verdriet komt los, het schokt naar buiten in gierende tranen. Tanen, die op de grond liggen, tranen, die op de witte, onvriendelijke lakens gevallen zijn, tranen die op de plastic stoeltjes liggen. Tranen, overal tranen. Verdriet. Haar vader komt het kamertje uit, met Sterre aan de hand. Ook hij zakt naast Iris en haar moeder neer, slaat zijn armen stevig om hen heen. Sterre staart met grote, niet-begrijpende ogen naar hen op. Zij kende hem niet. Ze kende hem nauwelijks! En nooit zal ze hem kennen. Zijn vrolijke lach als hij Sterre door de lucht zwierde, Zijn vertederde blik als hij naar het wiegje van haar keek, een paar jaar geleden. Zijn beschermde houding als het om Iris ging. Zijn stem, die pas een tijdje laag was, en waar hij zo trots op was. De rommel in zijn kamer, in de keuken, de badkamer, overal waar hij was geweest liet hij troep na. Vroeger had Iris zich daar aan geërgerd. Nu heeft ze er alles voor over om die rommel op te kunnen ruimen. Maar het kan niet. Er is een leegte, een leegte in haar. In hun allemaal. Ze kan het niet geloven, maar het is waar.

Ze heeft hem nog gezien. Zijn flitsende lach, die zijn hele gezicht verlichtte, die zijn hele omgeving verlichtte. Ze heeft hem nog gezien, vlak voor het gebeurde. Vlak voordat Het gebeurde.





“TOM!!!” gilde Iris, maar het was al te laat. Zijn lach veranderde razend snel in een van angst verwrongen gezicht. Piepende remmen, een schreeuw, een dreun... en dan stilte. Die stilte, die allesoverheersende stilte, dondert nog na in Iris’ hoofd. Traag kwam ze in beweging, traag stapte de dodelijk geschrokken man uit zijn gedeukte auto, traag kwamen de omstanders dichterbij. Geluidloze tranen gleden over haar wangen toen ze het hoofd van haar broer in haar schoot legde, op de gesloten ogen in het bleke gezicht neerkeek. Geluidloze tranen die op zijn wangen spatten en zich vermengden met het bloed dat uit een grote snee bij zijn slaap drupte. Zachte handen die haar overeind trokken. Vragen die haar niet bereikten. Bezorgde woorden waar ze niet naar luisterde. Ze zag alleen het bewegingloze lichaam van haar broer. Ver weg klonken de sirenes, ver weg klonken de gehaaste woorden van artsen in witte jassen.

Artsen... wat haat Iris die artsen, die artsen die haar het nieuws brachten, die ongemeende meelevende woorden prevelden, die onterecht begrip toonden. Wat haat ze die artsen, die haar broer niet konden redden. Haat doorspoelt haar, maar kan het verdriet niet verdrijven. Ze mist hem, ze mist hem zo dat het pijn doet. De pijn is niet uit te houden, hij knelt in haar borst en vestigt zich daar. Bij elke nieuwe gedachte aan Tom zwelt die pijn weer op. Ze zal hem nooit meer zien, ze zal hem nooit meer horen. Ze kan het niet verdragen.





De eerste dagen blijft ze thuis, op haar kamer, ze eet niet, slaapt niet, drinkt alleen wat water. Haar tranen zijn op maar ze huilt nog altijd, van binnen zal ze altijd blijven huilen.

Toch komt de dag dat ze weer naar school moet. Het ongeluk is twee weken geleden gebeurd, maar het verdriet blijft aan haar borst knagen. Twee weken van leegte liggen achter haar en er zullen nog jaren van leegte volgen.

“Iris, je komt nog te laat!” haar moeder roept zachtjes, om Sterre niet wakker te maken. Zuchtend pakt Iris haar schooltas, sjort hem op haar rug en loopt de trap af. “Zal ik je even brengen?” haar moeder kijkt haar bezorgd aan. Iris voelt de tranen weer opwellen, ze kan het niet. Hoe kan ze nu naar school gaan? Hoe kan ze nu over het schoolplein lopen, en doen alsof er niets gebeurd is? Hoe kan ze nu haar aandacht bij wiskunde houden?

“Ik kan het niet, mam, ik kan het niet.” Huilend zet Iris haar tas op de grond. “Ik kan het écht niet.”

“Iris, je moet verder. We moeten allemaal verder. Als het niet meer gaat mag je naar huis gaan, ik heb de school al ingelicht. Je moet verder met je leven, meisje, Tom zou willen dat je verder ging.”

“Maar hoe kan ik nou...” De tranen stromen over haar wangen, ze doet geen moeite om ze weg te vegen. Ze gaat op de onderste traptrede zitten en laat het verdriet naar buiten komen. Maar de pijn blijft.



“Iris?” Haar moeder legt een hand op haar schouder. “Iris? Gaat het wel?” Iris schudt haar hoofd. Ze wil niet naar school. Ze wil niet meer leven. Ze kán niet meer leven.

“Zal ik je naar school brengen?” Iris schudt weer met haar hoofd.

“Ik ga zelf wel” zegt ze. “Het gaat alweer..” niets is minder waar, het gaat helemaal niet. Maar ze trekt langzaam haar jas aan en doet haar tas zorgvuldig op haar rug. Ze geeft haar moeder een laatste omhelzing, een laatste kus op haar wang, ze drukt haar stevig tegen zich aan. Dan stapt ze op haar fiets, en begint te trappen, eerst richting huis, maar als ze de deur van het huis dicht hoort slaan verandert ze van richting, en fietst richting zee. De wind die ze tegen heeft is koud, koud als haar handen, koud als haar hart. Haar fiets zet ze neer voor het paadje dat de duinen in slingert. Ze zet hem tegen een hekje, maar ze zet hem niet op slot. Haar tas zet ze netjes op de bagagedrager, haar jas houdt ze aan. Langzaam beklimt ze het steile paadje, dat omgeven is door struiken. Ze steekt haar koude handen diep weg in haar zakken, haar hoofd houdt ze verborgen achter de hoge kraag. Als ze boven aan de trap staat die naar beneden leidt, naar de grauwe zee en het wild opdwarrelende zand, komen alle herinneringen weer boven, hoe ze altijd op het strand wandelden, eindeloze gesprekken voerend over allerlei uiteenlopende onderwerpen... de avonden thuis, de ochtenden dat hij even bij haar in bed kroop, zijn ongeduldigheid als hij haar hielp met haar scheikunde vergelijkingen... Haar vriendinnen waren altijd jaloers op de goede band die Iris en haar broer hadden.

Ze voelt een verlangen opkomen, een verlangen om bij Tom te zijn, om het verdriet niet meer te voelen. Het verlangen laat haar benen bewegen, ze loopt stap voor stap de trap af, uiterlijk rustig, want van binnen raast het.

Haar voeten raken het rulle zand, haar hand laat de leuning van de trap los, haar ogen richten zich op de bulderende, wilde zee. Als verdoofd loopt ze verder, tot ze aan de waterrand staat. Ze richt haar blik naar beneden, de loodgrijze lucht wordt weerspiegeld in de zee. Ze doet een stap naar voren, het koude water voelt ze niet. Nog een stap, en nog een, ze loopt door tot ze tot aan haar middel in het water staat. Dan begint ze te zwemmen, traag beweegt ze haar armen, traag beweegt ze haar benen. Ze zwemt door tot ze niet meer kan. Dan houdt haar lichaam op met bewegen, ze sluit haar ogen en laat zich wegzinken in de zoute, kolkende golvenmassa. Niet één keer beweegt ze meer, niet één keer hapt ze meer naar lucht, niet één keer denkt ze erover om voor het leven te vechten. Het leven vloeit uit haar weg, evenals de pijn, en het verdriet. Het is voorbij, het is over. Voor altijd.