'A Night In Tipsy Tin Tin'

[Woodstock]

Café Tipsy Tin Tin was propvol met jongeren, zoals iedere zaterdagavond. Het podium achterin stond vol dansende jongens en meisjes, de vloer trouwens ook. Buiten zaten enkele mensen te kleumen op het terras. Het was koud.
Binnen stond Dido tussen Liesbeth en Josien op het podium, in een hoekje tegen de muur geleund te kijken hoe de jongens zich in een pit stortten. Het gebeuk en geduw was niet van de lucht, boven alles uit schreeuwde Fred Durst, de gekleurde schijnwerpers sproeiden hun licht alle kanten uit en Dido was gelukkig.
Berend had er niets op tegen gehad haar mee uit te nemen. Hij had weliswaar Jedidja ook meegenomen, maar die zat in een andere kroeg, want ze hield niet van Tin Tin-muziek.
Koos zou haar - Dido - straks thuisbrengen, hij had het zelf aangeboden. Niemand van de club deed moeilijk over het feit dat het uit was tussen Beer en Dido, ze vonden het allemaal leuk dat Dido nog steeds meeging.
De pit zag er gevaarlijk uit. Het leek een gevecht. Jongens gingen met elkaar op de vuist, zo zag het eruit. De meisjes drukten zich dicht tegen de muur aan als de wildebrassen te dichtbij kwamen.
"Wil je wat drinken?" schreeuwde Liesbeth in haar oor. Ze knikte en riep terug: "Moet ik effe meelopen?"
Liesbeth schudde haar hoofd. "Kan het alleen wel af!" Ze wrong zich langs de pit en sprong van het podium. Dido keek haar na. Liesbeth droeg een zwartfluwelen gothic-jurk met rood van voren, onder de veters. Haar ogen en mond waren zwart opgemaakt, zodat ze nog bleker leek en haar witblonde haar droeg ze in een vlecht, doorvlochten met zwart lint. Ze zag er vervaarlijk uit, maar het stond haar. Bovendien was ze beslist niet zo'n bitch als ze eruit zag, integendeel. Liesbeth was een ontzettend leuke meid. Een echte vriendin.
Josien was heel anders, meer hippie-achtig. Ze had lang, lichtbruin haar dat steil naar beneden hing, ze droeg altijd een band om haar voorhoofd, wijde jurken en enorm veel kettingen en armbanden.
Dido voelde zich altijd intens gewoon naast die twee, met haar stijlloze kleren en saaie haar. Ze keek langs haar lichaam naar beneden: gewone spijkerbroek en gewoon blauw hempje.
Niks aan. Ze zou jurken willen dragen en broeken met pettycoatpijpen, strak van boven en wijd van onderen, en grote wijde t-shirts en poncho's en Scandinavische mutsen, en al dat soort alternatieve dingen meer. Vreemdsoortige kleren in felle kleuren, net als Josien. Maar dan anders, want ze wilde er niet precies hetzelfde bijlopen als Josien; dat kon ze haar niet aandoen.
Wat zou ze kunnen doen met, bijvoorbeeld, de kleren die ze nu aanhad?
Ze dacht even na, en kreeg toen een leuk plan. Ze boog zich over naar Josien, en riep in haar oor: "Ga je even mee naar buiten? Ik wil je wat vragen."
Josien maakte haar kleren meestal zelf, wist ze.
Ze wachtten totdat Liesbeth terug was met de drankjes, daarna liepen ze met z'n drieën door de drukte naar het terras. Josien vond drie stoelen, zette ze in een kringetje en plofte neer. "Spuit op, bruid van Aineas."
Dido lachte. "Ik vind mijn kleren zo saai. Daar zou ik graag eens wat verandering in brengen. Kun je me helpen?"
Josien klapte verrukt in haar handen. "Hoera! Een schitterend idee. Kom met me mee, straks. Blijf bij me slapen. Of had je al afgesproken?"
"Ja, ik moet naar huis. Maar ga je volgende week weer?"
"Ja. Dan ga je met me mee en kunnen we vast wat ideeën bedenken. Kom dan om een uur of negen bij mij met je spullen. Liesbeth, kom jij ook? Jij hebt altijd van die spannende ideeën."
Liesbeth knikte en lachte. "Dan wordt het wel zwart! Dat is de enige kleur die ík draag."
"En dat rood in je jurk dan? Nee, Elisabeth, zo'n die-hard goth ben je nou ook weer niet. Je hebt je haar niet eens zwart geverfd."
"Het zou je ook niet staan," zei Dido eerlijk. "Dat zilverblonde is juist geheimzinnig."
Liesbeth lachte verrukt naar haar, alsof ze nog nooit een groter compliment had gekregen. Dido voelde zich ontzettend goed. Wat was het zalig om vriendinnen te hebben! Veel fijner dan een vriend. Jongens bleven nou eenmaal jongens.
"Toch wel jammer van Beer en jou," Josien werd ineens ernstig. "Hij was toch after all een echte Aineas, hè?"
"Ja, hij heeft me achtergelaten op een eiland," knikte Dido dramatisch. "Maar een wereldrijk zal hij niet stichten met die Jedidja van hem. Hebben jullie haar al ontmoet?"
Liesbeth knikte. "Wel een beetje een kakmeid, hoor. Ze keek zo vreemd naar ons, alsof er iets raars aan ons was, en zij en Beer zijn ontzettend klef."
"Ik zie ook niet wat hij in haar ziet," zei Josien. "Ze is wel aardig, maar volgens mij zit er niet veel in."
"En ze komt nooit in de Tin Tin, dat lijkt me op zich al niks voor Beer." Liesbeth weer. "Dit is zijn plek, en wij zijn zijn vrienden. Dat gaat toch niet samen met een kind als zij? Het zou me niks verbazen als ze ook nog op hockey zit."
"Klopt, zit ze ook," vertelde Dido. "Ze zit bij aardrijkskunde bij mij in de klas, en ik heb al behoorlijk wat hockeyverhalen moeten aanhoren."
"Pfff," zei Josien met een vies gezicht. "Nouja, als ze maar happy zijn. Het blijft natuurlijk wel rot voor jou, Didio."
"Ik overleef het wel." Dido keek een beetje weemoedig achterom naar de deur.
Natuurlijk kwamen net op dat moment de jongens naar buiten. Berend stak boven iedereen uit, zijn pikzwarte spikes fier overeind. Geverfd, dacht Dido. Zou Jedidja weten dat hij eigenlijk bruine haren heeft? Roodbruin, een prachtige roestige kleur. Zwart stond raar bij zijn sproeten. Het maakte hem bleek. Bleek was interessant, dacht Dido.
Ze keek van hem weg en richtte haar blik op Arend-Jan, die ook mooi was. Hij boog zich over Josien heen en zoende haar op haar wang, deed daarna hetzelfde bij Liesbeth, en toen kwam hij bij haar. Een hand op haar stoelleuning en een op haar schouder, een warme klamme hand. Een zoen op haar wang en even zijn zweterige huid tegen de hare. "Eej, Arend! Heb je 't overleefd, dat vuistgevecht?"
Hij lachte. Hij had een mooie stem. "Tuurlijk schat. Ik kan wel tegen een stootje."
"Zijn er nog stoelen over?" vroeg Koos, terwijl hij om zich heen keek. Er waren geen stoelen over.
"Weet je wat," zei Dido, als wij nou opstaan, dan pakken jullie deze stoelen en gaan wij op jullie schoot zitten." Liesbeth en Josien keken haar waarderend aan en lachten. "Prima idee!" Met zijn drieën tegelijk stonden ze op, de jongens gingen zitten en Dido plofte neer op de knieën van Arend-Jan. Liesbeth ging bij Koos zitten, haar fluwelen armen om zijn nek en voor Josien bleef Berend over. "Wordt Jedidja hier niet jaloers van?" plaagde ze, en streelde over zijn haar. Berend lachte, en schudde zijn hoofd. "Als ze 't zag, misschien." Hij sloeg demonstratief zijn armen om Josien heen en keek triomfantelijk op haar neer.
Dat kon hem dus niets schelen, of zijn meisje jaloers zou zijn. Dido bekeek het met gemengde gevoelens, van triomf en wantrouwen en ook wel een heel klein beetje jaloezie. Zij zou ook wel op Berends schoot willen zitten, zijn armen om haar middel, zo lekker dichtbij en vertrouwd.
En toen zaten Liesbeth en Koos ineens te zoenen. Out of the blue. Ze hielden elkaar stevig vast en zoenden alsof ze in elkaar wilden verdwijnen.
"Allemachtig," hoorde ze Arend mompelen. Ze keek hem aan en proestte opeens. Hij lachte mee en zei nog eens: "Allemachtig!"
Berend en Josien waren ook perplex. "Snap jij dit nou?" vroeg Josien aan Dido. Ze schudde grinnikend haar hoofd. "Ik ook niet," zei Josien. "Nooit geweten dat die twee iets voor mekaar voelden."
Liesbeth liet Koos los. Ze straalde naar hem. "Dankjewel," zei ze. "Dat had ik even nodig."
"Geen dank, het was me een genoegen," grijnsde Koos.
"Zijn jullie helemáál gek geworden?" riep Josien uit. "Wat heeft dit te betekenen?"
"Ik had zin om te zoenen," legde Liesbeth uit, alsof dat de gewoonste zaak van de wereld was. "En toen vroeg ik aan Koos of hij me dat plezier wilde doen. En dat wilde hij wel."
"Nou niet verliefd op me worden, hè," grinnikte Koos. Hij trok zachtjes aan haar vlecht.
"Insgelijks," kaatste ze terug. Plotseling begon ze te schateren. "Wat staren jullie nou!"
Dido was in de war. Kunnen een jongen en een meisje die bevriend zijn, met elkaar zoenen en dan gewoon op dezelfde manier bevriend blijven? Het leek haar haast onmogelijk. Maar als je er even over nadacht, ideaal. Geen relatiegezeur, geen tragisch serieus gedoe, en toch zoenen.
Vrolijk keek ze Arend-Jan aan. "Ben jij er ook zoéén?"
"Nee, ik vind tongzoenen toch wel iets wat je niet zomaar met iedereen doet... dat vind jij toch ook?" Hij keek haar ernstig aan. Ze schaamde zich al.
"Ja, natuurlijk." Ze woelde speels door zijn haar. Hij lachte en sloeg een arm om haar heen.
"Braaf meisje."
Hij rook lekker. Ze nestelde zich tegen hem aan en voelde zich veilig.

[stroopwafel]

! echt leuk!!

[Signy]

Diez leuk joh! Lekker vroluk.

[Aurora]

Tof verhaal! En leuke namen gebruikt

[Woodstock]

Grazie, amige!

[aquafemme]

gaaaaaaaaf

[metzondernix]

Waaaaaaaaaaaaauw weet je hoe ruig!!! Uit gaan is ruig he?

[Woodstock]

uitgaan is kei roelend! wil je volgende week weer?