27-02-2002, 13:46
|
|
|
26-02-02
Lief dagboek Ik kan het niet meer aan, de spanningen in dit huis laten mijn hart steeds zwakker kloppen... ik ben bang, bang dat het stopt. Het is vreemd want vroeger, nouja vroeger nu praten we over een jaar geleden ging alles nog goed, maar sindsdien zijn er dingen veranderd..Ik ben veranderd. Ik denk dat het er mee te maken heeft dat bepaalde emoties die al die tijd begraven zijn geweest omhoog zijn gekomen, en een ontploffing hebben veroorzaakt. Keer op keer blijf ik het maar analyseren, zoekend naar een oplossing het enige wat ik er aan over hou ben een chaos in Mn hoofd uitend in een hoofdpijn. Ik wil niet opgeven, ik wil blijven door vechten, vechten totdat het weer goed gaat... aan alle stomme dingen komt een eind, dus dan zou er hier ook een eind voor moeten zijn..Maar ik weet niet of ik nog langer kan wachten want het breekt me op. Het begon met kleine ruzietjes, om nutteloze dingen als teveel computeren of te weinig huiswerk doen, het waren geen enge ruzies, er was iniedergeval nog nooit politie bij geweest. Maar na die ene keer, die keer dat er wel politie bijkwam... ben ik bang, zo ongelofelijk bang. Overdag word ik achtervolg door beangstigende stemmen in mn hoofd, een paar vertelt me dat ik niet moet luisteren naar wat mensen zeggen, dat ik geen mislukkeling ben maar een waardig mens als ieder ander. Maar dan zijn er ook nog die hoge, schreeuwende stemmen die me vertellen dat ik het er zelf na heb gemaakt dat ik lieg tegen alles en iedereen, dat ik mezelf ziek heb gemaakt en nu langzamerhand gek wordt door eigen toedoen. Zoals bij alles probeer ik ook die stemmen te verklaren, het enige wat in me opkomt is dat mijn vermoeidheid parten speelt, of zou ik wel gek zijn? ...en de stemmen beginnen weer. S'nachts word ik geteisterd door nachtmerries, ik word steeds vaker wakker badend in het zweet snakkend naar adem. Net zoals die ene avond, 7 jaar geleden. Rond 1 uur nachts werd ik wakker, ik had gedroomd dat er wat was met papa en ik vloog naar beneden... en vertelde in snikken aan mn moeder dat er wat met hem was. Waarschijnlijk heeft mn moeder gedacht dat ik een doodgewone nachtmerrie had gehad en dat ze me daarom terug in bed heeft gelegd. De volgende dag stond de politie aan de deur... Na die ene droom ben ik altijd bang geweest om te dromen, want mijn dromen kwamen uit, ik probeerde mezelf wakker te houden en als ik in slaap dreigde te vallen zei ik eerst een paar keer..."niet dromen niet dromen". Ik denk dat ik de dromen gewoon niet meer toeliet, maar sinds kort zijn ze er weer... ik zie dingen die een tijdje later gebeuren, maar ik kan het niet weigeren het gebeurt gewoon. Dat zijn mn persoonlijke problemen, waarvan ik dacht dat ze los stonden van het gebeuren in huis, maar doordat ik zo intens bezig was mn problemen te verbloemen heb ik waarschijnlijk tegelijkertijd een muur om mezelf heen gebouwd waardoor het voor mijn moeder alsmaar moeilijker werd om tot me door te de dringen, en de muur letterlijk naar beneden probeerde te slaan. Ik zoek naar oplossingen om deze hel te beëindigen, Praten eindigt blauwe plekken, Huilen eindigt in schreeuwen..De oplossingen waar ik tot nu toe naar heb gezocht en heb aangegrepen waren bedoeld om de 'huissituatie te verbeteren' maar misschien is dat onmogelijk, of iniedergeval onmogelijk voor nu. Misschien moet ik gaan zoeken naar een oplossing voor mezelf, of zou ik dan egoïstisch zijn? En dan nog... wat zou ik dan moeten doen, weglopen? ..Dan ben ik weg, kan ik overnieuw beginnen. Maar school dan? ,Ik wil niet over 20 jaar zeggen..."ik heb geen diploma omdat ik een ernstige vorm van puberen had" want misschien is dat het wel, misschien is het helemaal niet zo erg hier..misschien ben ik gewoon een vreselijke puber een puber die haar moeder drijft tot wanhoop, een zogenaamd "problem-child" je weet wel van die meisjes die je altijd op televisie ziet in van die vreselijke talkshows, misschien ben ik ook wel zo'n meisje... Maar misschien, al klinkt het stom, heeft het niks met mij te maken, misschien hebben mij stemmen gelijk en ben ik geen mislukkeling maar ligt het aan mn moeder. 7 jaar geleden is mijn vader overleden, net 8 was ik toen, mijn vader was mn held hij droeg de meeste zorg voor mij omdat Mn moeder full-time werkte, ik kan eerlijk zeggen dat ik meer gaf om hem dan om haar, ik wil dit niet kunnen zeggen... ik wil kunnen zeggen "natuurlijk gaf ik even veel om haar als om hem" maar dat kan ik niet, dat zou liegen zijn en daar bereik ik niks mee. Zijn dood heeft het leven van Mn moeder Mn broertje en mij 180 graden gedraaid, alles werd anders en we zagen dingen vanuit een ander oogpunt. Ik denk dat het Mn moeder altijd dwars heeft gezeten dat ik meer om hem gaf dan om haar, ik was een echt papa's kindje en na zijn dood veranderde ik in een inzichzelfgekeerd meisje. Mijn broertje kon nooit wat fout doen, voor zover ik terug kan denken is hij altijd haar oogappel geweest, hij heeft ook niet veel van Mn vaders dood meegekregen... hij was een echte mama's kindje..En daarom haar favoriet. Horen ouders eigenlijk wel een favoriet kind te hebben? Maar ik denk dat mijn moeder die emoties een hele tijd heeft weten binnen tot die ene nacht, die nacht van de ontploffing. Als ik er aan terug denk schieten de tranen in mn ogen en krijg ik een koud gevoel van binnen..Ik word er bang van. Ik ben bang voor de volgende ruzie, want misschien loopt die niet goed af. Het feit dat ik geen vrienden heb, of naja... geen 'echte' vrienden maakt het er moeilijker op, want ik kan mn gevoel niet kwijt, en de mensen die de tijd nemen om te luisteren begrijpen me niet, niet écht tenminste... ze vinden het kut voor me maar veel meer niet,wat natuurlijk volkomen normaal is gezien het feit ze niet doormaken wat ik doormaak...gelukkig maar,dit wens ik niemand toe. Dat is het moment dat ik ben begonnen met gedichten te schrijven en brieven naar papa, al slaat het natuurlijk nergens op... het is niet alsof hij het kan lezen ofzo..Maar het helpt alsof ik net doe alsof we op de bank zitten en ik vertel hoe mn dag is geweest. Ik wist dat mn moeder tot gemene en haatdragende acties bereid was maar dat ze dit zou doen had ik niet verwacht, hoe kun je het in je hoofd halen om andermans brieven en gedichten te gaan lezen... dat is gewoon zó privé, en dat ze het nog ontkent ook, maar ik weet het zeker..Want ze versprak zich tijdens het eten "ja en als je het eten weer niet goed vindt stuur je het maar naar papa" ze deed alsof het een grapje was, mn broertje snapte het niet echt maar er verscheen een vreemde grimas op zn gezicht... ik rende van tafel en sloot mezelf snikkend op in mn kamer. Een klein jaar geleden ben ik ook beginnen met snijden, in het begin voor aandacht... ik wou gewoon dat iemand aandacht voor me had, maar het nieuwe er vanaf was waren mensen niet meer geïnteresseerd... ik sneed toch niet door dus het was niet gevaarlijk, en ze lieten me achterwege. Vanaf toen heb ik gezworen elke keer als er ruzie was zou ik mezelf snijden opdat ik dan misschien mezelf kon dwingen te veranderen. Het hielp niet, maar bedorven als ik was in mn hoofd dacht ik dat moest wachten op verbetering en ik ging door... en door en door..Tot op het punt ik bereid was er een eind aan te maken, THANK GOD dat ik het niet heb gedaan... wat was ik stom. Nu ben ik 2 maanden gestopt en ik heb het niet meer nodig, want het helpt gewoon weg niet. Daar ben ik trots op,de trotse blikken en woorden van respect van mijn kennissen(echt vrienden zijn het niet denk ik,op een enkeling na)om me heen waren bevredigend,eventjes voelde ik me slim,niet langer de mislukkeling. Toen mn moeder de krassen en sneeën zag werd ze hels,ik was vergeten een trui aan te doen en zette mn elleboog op tafel,ze vloog van dr stoel af "GODVEDOMD KLOTEKIND" na een uur tieren schreeuwen en brullen kwam ze mn kamer in "maartje we moeten praten"...praten praten praten praten...en wat hield ik er aan over...blauwe plekken,inside and outside. Nu ben ik op het punt gekomen dat ik weet dat er wat moet gebeuren want dit is niet normaal,dit is gewoon emotionele mishandeling en dat is fout,dat mag je niemand aandoen...ook stomme mensen niet. Maar wat moet ik dan doen?...gewoon weglopen,de trein instappen en nooit meer terugkeren...dat kan toch niet,dan gaat ze vast de bezorgde mama uithangen en de politie bellen en dan wordt ik in zo'n grijs gebouw gegooid voor onopvoedbare kinderen...en dat wil ik niet. Door deze hele situatie ben ik onzeker geworden,ik walg van mn lichaam en van hoe ik ben en doe. Ik durf geen mensen mee naar huis te nemen,wat zullen ze wel niet denken als ze mn moeder zien...dan gaat ze natuurlijk weer doen alsof er niks aan de hand is en denkt iedereen dat ik heb lopen liegen,of ze vernederd me waar ik bij ben.. Ik weet niet hoe het verder moet met mij...maar ik weet een ding zoals het klokje thuis tikt,tikt het hier niet.. 12-07-2012 Lief dagboek, Het is een tijdje geleden geweest dat ik heb geschreven,zeg maar 10 jaar. Er is in die tijd een hoop verandert,veranderingen zijn niet altijd positief maar in dit geval wel. Ik kan niet geloven dat ik er ooit zo aan toe ben geweest,zo hulpeloos... Waarschijnlijk heb ik er goed aangedaan om die stap te wagen en naar jeugdzorg te gaan,ik weet niet of ik het emotioneel had overleefd als ik langer in dat huis had gewoond. Maargoed zeker weten doe ik natuurlijk nooit,want daarvoor moet je allebei de kanten hebben meegemaakt. 2 weken geleden heb ik het eerste gesprek met mama gehad,het was vreemd...alsof het een vreemde was,we barstte allebei in tranen uit...ze is zo verandert,zo anders. Als ik nu met haar praat laat ze me uitpraten en ze is geïnteresseerd,ik zag in haar ogen dat ze spijt had,ik wou haar omhelzen,maar ik durfde niet. Volgens mijn psycholoog moesten we het gesprek niet te lang maken omdat we beiden tijd nodig hebben om het te laten bezinken en vandaar dat we maar 20 min. hebben gepraat. Na het gesprek was ik uitgeput. De stemmen die ik in mijn hoofd heb,heb ik onder controle...najah voor zoverre dat ze me niet meer bang maken,ik heb met verscheidene professionele mensen gepraat en allemaal zeggen dat het iets is wat ik waarschijnlijk mijn hele leven zal houden,en dat ik er mee moet leren leven,en tot nu toe lukt dat. Ik vond jou terug in de doos met spullen die ik van huis ooit heb meegenomen 10 jaar terug,de doos die ik nooit heb durven open maken. Het is vreemd en eng om terug te lezen hoe ik me heb gevoeld. Ik werk nu zelf bij jeugdzorg,het doet me goed mensen te kunnen helpen die hetzelfde doormaken als dat ik jaren heb meegemaakt. Dit is tevens de laatste keer dat ik gebruik van je zal maken,ik heb besloten je weg te doen...om verder te kunnen leven in de toekomst zal ik sommige dingen van het verleden van me moeten laten rusten,plus dat ik nu kan praten over gevoelens dus ik heb je eigenlijk niet meer nodig. Bedankt voor de steun die je me hebt geboden,ik zal het niet vergeten. En nu allemaal in koor over mijn slechte interpunctie gaan zeuren  [zat een beetje enge spellingsfout in  ]------------------ I can look love straight in the eyes and say:I hate you... [Dit bericht is aangepast door CemetarySlut (27-02-2002).] 
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
27-02-2002, 14:22
|
|
|
|
wat maakt interpunctie nou weer uit?
Ik vind het heel mooi geschreven, vooral het tweede deel, heel realistisch. Ook mooi dart zich dat in 20012 afspeelt, toch krijg je het gevoel dat het nu is
__________________
Do you count the sundays when I'm there?
|
|
27-02-2002, 14:35
|
|
|
|
het is pr8ig
*heeft er verder geen woorden voor*
__________________
zeekoeien op het gangpad zijn altijd een voorteken sow... BEWARE!!!!
|
|
27-02-2002, 15:27
|
|||
|
|
Citaat:
Citaat:
|
||
|
27-02-2002, 20:52
|
|
|
|
Ik wil toch wel graag meer reacties
|
|
27-02-2002, 21:20
|
|
|
|
 ik moest huilen bij het eerste stuk ik denk alleen wel dat in het twee stuk, je wat meer gevoelens moet laten zien, of is dat juist niet de bedoeling?
__________________
...amen...
|
|
27-02-2002, 21:45
|
||
|
|
Citaat:
en maartje... k mag dan wel geen vriendinnetje enzoow van je zijn (misschien zelfs geen kennis) maar... tog egt heel veel sterkte :\ en k hoop voor je dat je verhaal (het 2e deel) een beetje waarheid voor je zal worden en dat alles goed komt, misschien klinkt t stom uit mijn mond ofzoow, maar k meenut... suc6
__________________
¤~*vlaaaa invasie in aantocht, vannilevla-warriors, houdt uw 2 smaken aardbeien/vanille- & hopjes-vlapakken gereed :p*~¤
|
|
|
27-02-2002, 22:16
|
|
|
|
bedankt voor de reacties,sorry dat je moest huilen mirol
al kan het natuurlijk ook een compliment zijn omdat mijn verhaal je raakt En dat 2e gedeelte moet idd. minder gevoelig zijn het idee daarbij moest zijn dat ze niet meer met opgekropte emoties zit omdat ze er over praat en geen behoefte meer heeft er over te schrijven,misschien moet ik dat verduidelijken. Tara je bent wel een kennis van me,dat we over het algemeen niet zo goed met elkaar overweg kunnen neemt niet weg dat ik je wel een aardig meisje vindt,we botsen alleen vaak door de vele meningsverschillen enzo maar bedankt voor je steun
|
|
27-02-2002, 23:22
|
|
|
wow.... echt wow gewoon..
ik denk dat dit ook een verhaal is voor mensen die in zon situatie zitten.. zo zie je maar dat het goed KAN komen.. ik vind het echt een onwijs emotioneel en mnooi verhaal... kuz
__________________
Doej lieve randy roar :(
|
|
28-02-2002, 12:46
|
||
|
|
Citaat:
|
|
|
28-02-2002, 17:31
|
|
|
|
dis echt mooi gewoon....geen woorden voor eigenlijk elendige shit
|
|
28-02-2002, 18:18
|
||
|
|
Citaat:
*geeft applaus*
__________________
...amen...
|
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
| Topictools | Zoek in deze topic |
|
|
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 09:50.
Adverteren