[verhaal] Fleur & Meike

[Anneee]

Het is lang geleden dat ik iets geschreven heb, maar ik leef nog steeds en ben ook nog steeds lid. Dit heb ik vanmiddag geschreven, een nieuw stuk verhaal van iets waar ik vorig jaar ook al mee bezig was. Het is misschien veel, maar ik plaats het toch. De titel is nog geen titel, maar ik weet nog niks anders.


Ze waren allebei acht jaar toen ze per ongeluk naast elkaar gingen zitten in de banken van de oude kerk. Fleur was op de plek gaan zitten waarvan ze dacht dat haar ouders die aangewezen hadden, maar ze bedoelden één bank naar achteren. En Meike was die ochtend boos geweest op haar moeder en wilde niet naast haar zitten, daarom was ze een bank naar voren gegaan. Ze bleven daar de hele dienst zitten en durfden niet naar elkaar te kijken. Twee krampachtige hoofdjes, drie vlechten (twee van Fleur en één van Meike) en vier blauwe ogen die naar de dominee staarden en hem probeerden te volgen, maar het was te moeilijk. Na de dienst had Fleur papa’s hand gepakt en niet meer los gelaten. Meike liep haar moeder straal voorbij en toen ze het laatste stukje kerkpad bereikt had, zette ze het op een lopen door de weilanden naar huis.

Dezelfde middag nog, na het middageten, bedacht Fleur dat ze het leuk vond om te gaan wandelen in de tuin. Dat deed ze vaker. Ze nam de poppenwagen met de knuffelbeer erin en boog haar hoofd naar Meneer Beer.
“We gaan wandelen,” zei ze, “vind je dat niet leuk?”
Maar Meneer Beer zei niks terug. Ze was al best groot en ze wist waarom hij niets zei. Hij leefde niet zoals zij. Maar ze praatte altijd tegen hem en ze durfde niet zomaar te stoppen. Misschien merkte hij dat toch wel.
Buiten scheen de zon en de vogels floten. Het was een echte zondagmiddag. Papa was bij de strenge opa en oma en mama legde Maarten in bed. En Fleur liep in de tuin, de grote mooie bloementuin met de grote appelboom waar je goed in kon klimmen, maar wat ze alleen maar durfde als papa haar vast hield.
Ze reed met Meneer Beer naar de schommel, haalde hem uit de wagen en zette hem in de kleine kinderschommel van Maarten. Voorzichtig duwde ze hem heen en weer.
“Leuk hè? Ik doe het heel voorzichtig, want anders val je op de grond.”
Toen ze geen zin meer had, legde ze Meneer Beer terug in de wagen. Hij viel meteen in slaap. Fleur ging op haar eigen schommel zitten, die grote houten, en sleepte met haar voeten over de grond. Eigenlijk mocht dat niet van mama, want het waren haar nette schoenen en anders moest ze die steeds opnieuw schoonmaken. Maar mama zag het toch niet, en ze deed toch heel voorzichtig?
Hoe ze erbij kwam, wist ze ’s avonds niet meer, maar opeens reed ze met Meneer Beer naar het tuinhekje. Nooit alleen door het tuinhekje naar buiten, hoorde ze mama zeggen. Maar ze parkeerde Meneer Beer netjes naast de paal waar altijd, behalve op zondag, de was hing en maakte het hekje voorzichtig open. Dat ging best makkelijk. Ze zette een voet buiten de tuin, nog één, langzaam een paar pasjes en rende toen heel hard het pad af door de weilanden. Ze voelde de wind door haar haren waaien.

Meike was wel thuisgekomen voor het middageten, maar ze zat verveeld in haar aardappels te prikken en wilde nog steeds niet tegen haar moeder praten. Haar vader zat in de grote bruine stoel bij het raam naar buiten te staren en reageerde niet toen haar moeder mopperde dat Meike zich niet zo hoorde te gedragen tegen haar ouders. Ook toen ze van tafel gingen en haar moeder Meike hard bij haar vlecht naar achteren trok en haar twee klappen in haar gezicht gaf, zo hard dat bij Meike de tranen over haar rode wangen naar beneden rolden, reageerde haar vader nog niet. Pas toen de voordeur met een harde dreun dichtsloeg en hij zijn dochtertje door de voortuin de weg af zag rennen, keek hij vragend naar zijn vrouw.
“Niet luisteren is voelen,” zei ze en veegde haar handen af aan haar blauwgeblokte schort. Met de vieze borden in haar handen liep ze naar de keuken. Haar man wendde zijn ogen weer naar het raam en zag nog net zijn dochtertje in het bos verdwijnen.

Fleur stond aan de rand van het bos hijgend stil en bedacht dat ze misschien een beetje ver van huis was. Mama had vast het openstaande tuinhekje gezien en zat nu ongerust op de bank in de woonkamer op haar te wachten. (In werkelijkheid, maar dat kon Fleur niet weten, had ze Maarten uit zijn bed gehaald en liep door de weilanden, Fleurs naam roepend, en ze had haar man gebeld dat hij onmiddellijk naar huis moest komen.)
Toen Fleur zich om wilde draaien om weer snel naar huis te rennen, de vrijheid die ze nu had, beangstigde haar, rende naast haar een snikkend meisje het bos in. Tien meter verder botste ze bijna tegen een boom aan, sloeg haar armen eromheen en klom naar de eerste tak (met haar mooie jurk aan, mag dat wel?, dacht Fleur) en verborg toen haar hoofd in haar handen.
Mama had altijd tegen Fleur gezegd dat ze niet weg moest rennen voor verdriet en hoewel Fleur bedacht dat ze weg zou rennen voor mama, omdat die haar vast miste, liep ze toch langzaam het bos in. Ze ging niet wegrennen voor verdriet, ze ging aan het meisje vragen of ze haar misschien kon helpen. Dan was mama vast trots op haar. Maar toen ze onder de boom stond, wist ze niet meer wat ze zeggen moest en ze bleef met haar handen in de zakken van haar jurk staan.

Meike had wel door dat er iemand onder de boom stond, en tussen haar vingers door zag ze dat het het meisje van vanochtend uit de kerk was, maar ze durfde haar gezicht niet te laten zien, want ze wist niet wat ze moest zeggen en hoe ze eruit zag. Toch liet ze zich uit de boom naar beneden glijden, veegde haar tranen af met de rug van haar hand en zag dat haar jurk een beetje gescheurd was.

Ze stonden nu tegenover elkaar, maar durfden niet te kijken en ze zeiden niets. Toen zei Fleur, met haar hoofd naar de grond, dat Meike’s jurk een beetje groen was. Ja, zei Meike. En dat zij thuis in de achtertuin een hele grote boom had, maar dat ze daar nooit alleen in durfde te klimmen. Niets aan, zei Meike. Ze zei ook dat ze het heel vaak deed omdat haar moeder haar dan niet kon vinden.

“Is jouw moeder lief?” vroeg ze.
“Altijd,” zei Fleur.
“Is ze nooit boos?”
“Soms,” antwoordde Fleur.
Ze keken elkaar voorzichtig aan. Meike had blauwe ogen, Fleur had ook blauwe ogen. En allebei hadden ze donkerbruine lange haren. Fleur had een witte jurk met groene bloemetjes en Meike een blauwe jurk met witte bloemetjes.
“Zullen we zondag weer naast elkaar gaan zitten?” vroeg Meike.
Fleur knikte. Meike ook. En ze lachten naar elkaar.

Toen Fleur thuiskwam, merkte ze niet eens dat mama moest huilen en papa heel boos was. En ze vond het niet erg dat ze voor het avondeten al naar bed moest. Toen ze naar boven liep, riep ze vanaf de trap naar beneden dat ze een vriendinnetje gevonden had. In bed miste ze Meneer Beer, die nog in de tuin moest staan, maar ze vond het niet erg. Meneer Beer praatte niet terug, maar haar vriendinnetje wel.

Toen Meike thuiskwam, sloop ze meteen naar haar kamer, deed een andere jurk aan en propte deze ver weg in de kast. Beneden in de kamer kroop ze op schoot bij haar vader en daarna bij haar moeder, die op de bank zat en haar zachtjes door haar haren streelde.

Ik heb geen op- of aanmerkingen, zelfs geen mierengeneuk.

Komt er nog meer?

[Sasz]

goed verhaal zeg! jah ik ben ook erg benieuwd of er nog meer komt!

[Signy]

Ziet er goed uit. Leuk dat je telkens switcht van Fleur naar Meike... daar ben ik altijd fan van.
Dat van die Meneer Beer vind ik ook leuk.

[Nijn*]

Absoluut leuk! Ik kan niets vinden aan foutjes.. Ik hoop op snel een vervolg!

Leuk verhaal! Dat switchen vind ik ook leuk! Hield mijn aandacht goed vast!

Tussen haakjes zetten in een verhaal suckt.

Een zin met ''en'' beginnen suckt ook.

De rest niet.

Grim

[Nijn*]

Oeh even verwarrend..ik moest echt even goed nadenken hoor.. Maar opzich wel grappig zo'n sprong in de tijd. Alleen het laatste stukkie vond ik erg verwarrend..

[Anneee]

Het worden wel veel flashbacks ja. Dat is nu niet duidelijk, dat snap ik wel. Maar het is ook maar een begin. Ik moet er nog heel veel aan doen.

[Sasbeest]

Mooi verhaal, ik heb geen opmerkingen, ook geen foutjes gezien. Zou graag meer lezen!

[Anneee]

Dank je wel. Ik ga vanavond, misschien vanmiddag al, weer verder. Het laatste stuk schrap ik waarschijnlijk, het is niet zoals ik het verhaal in mijn hoofd had zitten. Ik heb hier op de computer nog heel veel meer staan, daar ga ik mee verder.

EDIT
Ik had er gisteren nog een stuk bijgeschreven, daar heeft Nijn* op gereageerd, maar dat heb ik net verwijderd. Het is niet wat ik wil en het is verwarrend om het te laten staan. Daarom. Misschien komt er vanavond of vanmiddag al wat meer.

[Een Tweeling]

Leuk verhaal, het leest heel fijn vind ik.

*hè, nu is er opeens een stuk weg. Ow ik zie het al, dat ga je herschrijven - jammer, want ik vind die tijdsprong wel ok!*

Ik vind dat je goed beschrijft hoe Fleur (als ze nog 8 is) doet en nadenkt over dingen, zoals Meneer Beer, in bomen klimmen, hoe haar ouders daarop zullen reageren. Erg leuk gedaan!

Nou, ik wacht op het nieuwe vervolg.

[Anneee]

Vervolg. Op verzoek. Wel lang en een sprong in de tijd (even uitleggen ).


De buurt zag er weinig uitnodigend uit. Ongure steegjes die naar donkere, zuur ruikende binnenplaatsjes leidden, waar buurtbewoners hun afval hadden gedropt en waar jongetjes zich de hele nacht stonden te vervelen. Geen bomen, behalve dat kleine, halfdode boompje, aan het einde van de straat, bijna te klein om vanaf hier te kunnen zien. Geen tuinen voor de huizen en alleen maar groen onkruid tussen de gebarsten stoeptegels. Niet een buurt om je hele leven in te slijten, tenzij je niet anders gewend was.
Met het kleine stukje papier, waarop ze de straat en het huisnummer had geschreven, als een propje in haar hand gefrommeld, keek Fleur zoekend om zich heen. Zonstraat, hoe bedachten ze het, en nummer éénenveertig. Ze was nu bij nummer zeven. Het was dus in ieder geval aan deze kant van de weg. Bijna reed ze tegen een autodeur aan, die net voor haar neus opengedaan werd. De bestuurder schold verschrikkelijke woorden. Ze gunde hem geen blik waardig, wat dacht hij wel, en fietste snel door. Nummer vijfendertig en daarna nummer vierenveertig. Maar wel dat kleine halfdode boompje. Ze remde, stapte af en zette haar fiets neer, in de hoop dat het boompje het gewicht zou houden en draaide zich toen om naar de huizen. Hier ergens moest het zijn, maar waar dan? Zou er een achteringang zijn? Maar ze had nergens een poort gezien, waar ze dan doorheen kon. Hadden ze niet even iets meer informatie kunnen geven aan de telefoon?

Toen ze terug wilde lopen naar nummer vijfendertig, struikelde ze over een winkelkarretje dat half op de stoep, half op de straat stond geparkeerd. Het gaf een hels kabaal en meteen ging er ergens boven een raam open.
“Gaat het?”
Fleur keek omhoog. Een meisje met blonde vlechten keek naar beneden.
“Ja hoor, alles goed.”
“Zoek je misschien iets?”
Stond dat meisje haar al langer te bekijken? Ze vouwde het briefje uit.
“Ik moet op Zonstraat éénenveertig zijn. Weet jij misschien...-?”
“Ja, dat is hier,” onderbrak het meisje haar, “dan moet je die kleine bruine deur hebben.”
Fleur keek zoekend om zich heen en ontdekte toen dat er een kleine deur verscholen zat naast nummer vijfendertig. Een stuk of drie bellen hingen er naast.
“Je hoeft niet te bellen, ik kom je wel even opendoen. Wacht even.”
Het raam ging dicht en vlak daarna hoorde Fleur dat er iemand naar beneden kwam. Even later verscheen het blonde meisje voor het kleine raampje in de deur. Ze glimlachte, en de deur ging open.
“Ik ben Marieke. Ik neem aan dat je naar de kamer komt kijken?”
“Ja.” Fleur knikte. “Ik ben Fleur.”
“Fleur...” Alsof het meisje aan haar naam proefde, zo sprak ze hem uit.
“Mooie naam. Kom verder, we wonen helemaal boven.”

De trappen waren bruin en kraakten. Fleur zocht naar een leuning, maar kon deze niet vinden. Marieke volgde haar blik en zei: “Ja, de leuning is een half jaar geleden zomaar naar beneden gevallen, we schrokken ons te pletter van die knal. Middenin de nacht, moet je je voorstellen. We dachten dat iemand de deur geforceerd had. Maar we hebben nog geen nieuwe. De huisbaas, hè.” Ze maakte een hoofdschuddend gebaar.
“Hoe lang woon je hier?”
“O, pas een half jaar. Vlak voordat de leuning naar beneden viel, ben ik in mijn kamer gekomen. Misschien heb ik wel veroorzaakt, ik ben zo onhandig.” Ze lachte hard, Fleur ook. Dat was herkenbaar.

Drie trappen hadden ze gehad, toen ze een deur open zag staan. Een helder licht scheen het trappenhuis in, dat was wel wat anders toen ze hier binnen was gekomen.
“Je kunt daar je jas ophangen.”
Marieke wees naar een kapstop. Een echte staande! En de gang was lichtgeel geschilderd, met donkerrood tapijt op de vloer. Ideaal om met blote voeten op te lopen en een stuk beter dan haar huidige kamer, waar de houten vloer je om de haverklap splinters bezorgde.
Ze liepen door de gang naar een kleine kamer. Aan een ronde tafel zat een ander meisje met zwarte haren. Ze was slank en had een lieve glimlach op haar gezicht, net als Marieke. Een roze theepot stond op de tafel.

“Haar heb ik van de straat geplukt,” zei Marieke, “we moeten toch de deur eens iets opvallender maken. Laten we hem rood verven.”
Het andere meisje lachte. Toen keek ze Fleur nieuwsgierig aan, die meteen een stap naar voren deed. Ze moest er het beste van maken, want het huis had haar hart meteen al gewonnen.
“Hoi, ik ben Fleur.”
“Sara.”
“Ga zitten,” zei Marieke, “wil je thee?”
Fleur knikte. Er viel een stilte, hoewel deze niet ongemakkelijk was. Een fijne stilte, waarin ze op adem kon komen. Van die trappen zou ze nog wel een conditie krijgen. Mocht ze de kamer tenminste krijgen.
“Wat studeer je?” vroeg Sara.
“Kunstgeschiedenis,” antwoordde ze. “En jullie?”
“Geneeskunde,” beantwoordde Sara meteen haar vraag.
“Economie,” zei Marieke, vlak na Sara.
“Leuk?”
Ze knikten allebei.
“Zijn er al veel mensen geweest vanavond?”
“Eigenlijk moeten wij de vragen stellen,” zei Marieke, terwijl ze thee in schonk.
Dat was waar. Fleur zweeg.
Sara lachte. “Marieke, ga je gang.”
“Goed.”
Marieke ging op haar stoel zitten, legde haar benen op de tafel en dacht na.
“Nu moet ik met een hele interessante vraag komen, niet?”
Ze knikten allebei. Sara keek Fleur aan en gebaarde. Niet helemaal normaal, dat kind, of daar kwam het in ieder geval op neer.
“Fleur,” begon Marieke met een serieus gezicht, “als je nou de kamer zou krijgen, wat zou je dan als eerste veranderen?”
“Jou,” antwoordde Fleur. Ze voelde zich volkomen op haar gemak en Marieke zou het vast wel goed opnemen.
Sara in ieder geval wel.
“Ha Marieke, ik ben voor Fleur! Ik mag haar wel, nu hoor je het eens van een ander”, lachte ze.
Marieke rolde met haar ogen en veegde een paar haren uit haar gezicht.
“Humor heb je in ieder geval, dat is fijn.”
Voorzichtig bracht Fleur de beker naar haar mond, nam een slokje en brandde meteen haar tong.
“Heet hè?” zei Sara meelevend.
“We laten je eerst het huis wel zien,” besloot Marieke, “dan kunnen we daarna onze thee opdrinken.”

Het huis zag er verzorgd uit. De keuken was opgeruimd en ook nog een stuk groter dan bij haar in huis. Maar misschien kwam dat wel omdat het opgeruimd was.
Marieke’s kamer was niet opgeruimd, maar Marieke zei dat ze niet in een schone kamer kon leven. Dat was ook wel te zien, een enorme berg kleding lag voor de kast en de vloer was bezaaid met boeken, papieren en tijdschriften.
Sara’s kamer daarentegen was netjes, een kamer die bij haar paste, voor zover Fleur nu een beeld van haar gekregen had. Lichtblauw, donkerblauwe vloerbedekking, een donker houten twijfelaar in de hoek en een keurig opgeruimd bureau.
En er was nog een kamer, die er heel kunstzinnig uit zag. Er hingen theaterposters op de muur en overal hingen bloemen en schilderijen.
“Dat is de kamer van een huisgenootje, die is er vanavond niet, maar we hebben haar toestemming een leuke huisgenote uit te zoeken, wees maar gerust,” zei Sara en ze lachte.
“Ze is heel aardig, maar wel een beetje afwezig soms. Maar ze heeft het heel druk, ze doet de toneelschool en is nu bezig met een project. Daarom zien we haar amper,” voegde Marieke eraan toe.
En toen haar ‘kamer’. Groot, veel groter dan haar kamer van nu. Misschien wel twintig vierkante meter. En leuk. De kamer was L-vormig. Als ze nou haar bed om de hoek zou zetten, dan had ze een soort slaapkamertje. Gordijn ervoor, en dan had ze nog ruimte over ook. Schilderen hoefde niet meer, de kamer was lichtoranje met lichtgeel. Kleuren die ze mooi vond. En net als in de gang lag ook hier rood tapijt. Als ze de kamer nou maar kreeg, dan kon ze eindelijk weg bij haar huisbaas.

Toen ze hun thee opdronken, die inmiddels lauw was geworden, vertelde Sara nog wat over de regeltjes in huis. Om de beurt schoonmaken, om de beurt voor elkaar koken en in het weekend kon ze hier gewoon blijven. Voor ze het wist, namen ze afscheid van elkaar.
“Morgen bellen we je,” zei Marieke.
Sara liep mee naar beneden.
“Het is hier inderdaad somber,” beaamde ze, toen Fleur het voorzichtig zei. Vlak voordat ze de deur achter Fleur dicht deed, zei ze: “maak je maar niet druk, ik denk dat het wel goed komt. Ik vind je in ieder geval erg aardig. En Marieke haal ik wel over.”

Vergeleken met de kamer die ze net bekeken had, was haar huidige kamer wel erg klein. Fleur schopte haar schoenen uit, liep naar de grote leunstoel en was meteen weer een splinter rijker. Chagrijnig peuterde ze het stukje hout uit haar grote teen, toen de telefoon ging. Mama.

“Het was een mooi huis,” zei ze enthousiast. Niet té, want ze wilde niet heel erg teleurgesteld zijn als het niet door zou gaan.
“Ja, en mijn kamer ook. Er zit een hoekje in, ik zou een soort aparte slaapkamer kunnen maken.”
Ze zag het echt al voor zich. Ho, niet teveel aan denken. Misschien moest ze wel gewoon in dit kamertje blijven.
“Nee, die waren echt aardig. Sara en Marieke. En nog een ander meisje, maar die was er niet. Nee, ik weet niet hoe ze heet, dat heb ik niet gevraagd. Hebben ze ook niet gezegd, nee.”
Dit stomme kleine kamertje. En ze had al zo vaak gehospiteerd, ze was het wel een beetje zat eigenlijk. Oh, ze hoopte zo dat het nu goed zou gaan. Maar Sara had het gezegd.
“Ik bel wel als ik meer weet. Morgen. En ik kom in het weekend naar huis, Diana is jarig. Ja. Dag mam!”

Ze zette de tv aan en probeerde zich te verdiepen in een film, die al bijna een uur bezig was. Een waar gebeurd verhaal. Misschien ontspande ze zich zo en zou ze vannacht kunnen slapen.

“Meike, Meike! ”
Ze rende op haar blote voeten door de tuin. Aan de andere kant van de heg hoorde ze een deur opengaan.
“Meike?”
Ze stond stil bij een grote boom en een gat in de heg. Zoals in Jip en Janneke, wat mama altijd aan haar voorlas. Vroeger stak ze haar hoofd er altijd doorheen. Nu was ze te groot.
Er liep iemand in de tuin van de buren. Heel stil. Ze hoorde zachte voetstappen, maar geen stem.
“Meike!”
En ook geen antwoord.

Ik vond het stukje dat je weg hebt gehaald minder dan het eerste stuk en ook minder dan het laatste stuk.

Kan het zijn dat ik een stukje van dit verhaal of iets soortgelijks ooit al eens gelezen heb?

[Anneee]

Leonoor schreef op 19-07-2004 @ 14:22 :
Ik vond het stukje dat je weg hebt gehaald minder dan het eerste stuk en ook minder dan het laatste stuk.

Kan het zijn dat ik een stukje van dit verhaal of iets soortgelijks ooit al eens gelezen heb?

Dan is het maar goed dat ik het heb weggehaald.

Ja, want ik ben hier vorig jaar in de zomer mee begonnen en het zou kunnen dat ik toen dit stukje ook een keer geplaatst heb.

[Sasbeest]

Oeeh! De derde huisgenote, dat is...dat is..dat is toch niet...



Leuk stuk!

[miss x]

Ik vind het wel een leuk verhaal,vooral het eerste stukje vind ik goed snapte alleen niet meteen die grote sprong in de tijd (zal in t vervolg beter de kleine lettertjes lezen ) vind em trouwens wel erg groot, persoonlijk eigenlijk iets te groot maar dat is mijn mening, ben benieuwd naar het volgende stuk

[Nijn*]

Goed hoor! Een stuk beter dan het stuk dat je hebt weggehaalt. Niet zo verwarrend meer. Echt een leuk verhaal, ben benieuwd naar het vervolg..

[Sasz]

goed verhaal maar ik ben erg nieuwsgierig naar het volgende stuk!

Spoiler

ik denk dat ik wel weet wie die 3e huisgenoot is...

[Anneee]

Weer een stukje, dit maal iets korter. Ik weet nog niet wanneer ik weer iets plaats, dus geniet er maar van.

De volgende zondag zaten ze weer naast elkaar in de kerk. Fleur had het aan papa en mama gevraagd en toen ze ja hadden gezegd was ze voorzichtig naast Meike in de bank geschoven. Meike was die ochtend alleen naar de kerk gekomen. Ze had geen ruzie met haar moeder, maar haar vader was ziek en er moest iemand thuis blijven om voor hem te zorgen.
Twee hoofdjes, één vlecht van Meike, twee van Fleur en vier blauwe ogen die naar de dominee staarden en hem probeerden te volgen, maar het was nog steeds te moeilijk.
Na de dienst stonden ze verlegen tegen over elkaar. Het was moeilijk om iets te zeggen, bedacht Fleur, als je niet wist wat je moest zeggen. Meike wist het ook niet.
Papa en mama stonden met Maarten in de wagen op Fleur te wachten aan het eind van het kerkpad. Meike wist dat haar moeder thuis klaar zat met zelfgebakken koek en thee. Ze schuifelden wat met hun voeten. Fleur keek Meike voorzichtig aan, en Meike keek terug.
“Kom je vanmiddag in de boom klimmen?” vroeg ze.
Meike knikte.
Toen draaide Fleur zich om en rende hard naar papa en mama. Aan mama’s hand liep ze naar huis, waar papa de tafel dekte en mama warme broodjes maakte.
Meike rende hard het kerkpad af, door de weilanden, vlug naar huis. Haar moeder zat inderdaad klaar met koek en de theepot.
“Waar is papa?” vroeg ze. Boven hoestte iemand hard.
“In bed,” zei haar moeder en ze liep met de koek naar de keuken. Meike had er nog niets van op.

“Kom!”
Meike zat al op de eerste tak van de boom. Fleur had een krukje uit de keuken gepakt en was erop geklommen. Ze probeerde haar armen om de tak heen te slaan, maar dan bleef ze hangen, ze kwam maar niet omhoog. Papa tilde haar er zo in, zelf kon ze het echt niet.
“Het is niet moeilijk,” zei Meike. Ze reikte Fleur haar rechterhand aan. Fleur greep in en voelde Meike’s warmte door haar hand naar haar arm stromen. Ze keek Meike aan en moest lachen. Toen Meike teruglachte, stroomde de warmte door haar hele lichaam. Ze had een vriendinnetje!
Meike bedacht dat ze Fleur omhoog moest trekken. Ze zei dat Fleur haar benen om de stam heen moest doen en zo omhoog moest klimmen. En daar was een uitsteeksel, daar kon ze haar voet opzetten. Dan trok zij haar wel omhoog naar de eerste tak. Dan zouden ze daar gewoon blijven zitten. Meike keek verlangend omhoog naar de rest van de boom, maar ze dacht dat haar nieuwe vriendin dat te moeilijk zou vinden.
Fleur liet zich langzaam omhoog trekken. Ze zette haar voet op dat gekke uitsteeksel, gleed bijna weer naar beneden, maar Meike had haar goed vast. Toen ze eindelijk naast haar op de tak zat, verscholen tussen de blaadjes, zag ze dat haar jurk groen was. Maar ze vond het niet erg, want ze zat in de boom, zonder hulp van papa!

Zwijgend zaten ze daar naast elkaar. Meike nam Fleur voorzichtig op van opzij. Ze had kleine sproeten op haar neus. Fleur wreef erover.
“Zomerstipjes,” zei ze, “dat zegt papa altijd.”
“Mijn vader is ziek,” zei Meike, en ze wist niet waarom ze dat zomaar vertelde. Van haar moeder mocht ze daar nooit over praten. Dat gaat de buurt niks aan, zei ze altijd.
“Mijn vader mag nooit naar buiten van mijn moeder.”
“Nooit?” vroeg Fleur, “ook niet heel even als de zon schijnt?”
“Nee, want ze zegt dat hij dan nog veel zieker wordt en dat hij dan dood gaat.”
Fleur schrok. Als je vader dood ging, dan was hij echt heel erg ziek. Ze wilde niet dat papa dood zou gaan. En mama en Maarten ook niet. Ze moesten altijd bij haar blijven.
“Dan moet hij niet naar buiten,” zei ze tegen Meike.
“Nee,” antwoordde Meike.
Beneden piepte iets. Ze keken ernaar. Mama had Maarten uit bed gehaald en in de schommel gezet. De schommel was helemaal niet oud, maar toch maakte hij geluid. Papa had al gekeken hoe dat kwam, maar hij had niets gevonden. Als Fleur Meneer Beer erin zette, was de schommel wel stil.
Meike dacht aan haar vader. Vanmiddag na het eten was ze bij hem in bed gekropen. Hij voelde koud aan en ze kon zijn botten in zijn buik al voelen. Toen hij weer hard moest hoesten, was ze op haar tenen weggeslopen.
Ze boog zich naar Fleur toe en fluisterde zachtjes in haar oor.
“Wat?” zei Fleur.
“Mijn vader gaat toch dood. Ook al komt hij nooit buiten, omdat dat niet van mijn moeder mag. Hij gaat toch wel dood. Iedereen gaat dood, maar hij gaat het eerste dood. Omdat ik zijn botten al kan voelen.”
Fleur antwoordde niet. Ze vond het eng, maar ook zielig voor Meike. Voorzichtig sloeg ze haar arm om haar vriendinnetje heen. Meike legde haar hoofd op Fleur’s schouder en zo zaten ze dicht tegen elkaar aan op die eerste tak van de boom. De hele middag.

[Nijn*]

Vet lief

Van haar moeder mocht ze daar nooit over praten. Dat gaat de buurt niks aan, zei die altijd

zei ze altijd, lijkt me

*ik neem wel wraak door te mierenneuken *

Grim

[Anneee]

Grim schreef op 19-07-2004 @ 20:45 :
Van haar moeder mocht ze daar nooit over praten. Dat gaat de buurt niks aan, zei die altijd

zei ze altijd, lijkt me

*ik neem wel wraak door te mierenneuken *

Grim

Wraak waarop?

Ik had net 'ze' veranderd in 'die' omdat ik 'ze' te aardig vond klinken voor de moeder die ik in m'n hoofd heb. Maar wees gerust: in het originele bestand staat nog gewoon 'ze'.

Anneee schreef op 19-07-2004 @ 20:51 :
Wraak waarop?

Ik had net 'ze' veranderd in 'die' omdat ik 'ze' te aardig vond klinken voor de moeder die ik in m'n hoofd heb. Maar wees gerust: in het originele bestand staat nog gewoon 'ze'.

dat mens, haar moeder, weetikveel, iig niet die!

Wraak omdat er een foutje in mijn verhaaltje is gevonden en ik nou chagerijnig ben omdat mijn verhaal niet perfect is en waarschijnlijk nog verder afgekraakt zal worden door Tisch, LUH of Charlottetje, als ze het al goed genoeg vinden om tot het einde uit te lezen.

Zo, die zin moest eruit

Grim

[Nijn*]

Grim schreef op 19-07-2004 @ 20:56 :
dat mens, haar moeder, weetikveel, iig niet die!

Wraak omdat er een foutje in mijn verhaaltje is gevonden en ik nou chagerijnig ben omdat mijn verhaal niet perfect is en waarschijnlijk nog verder afgekraakt zal worden door Tisch, LUH of Charlottetje, als ze het al goed genoeg vinden om tot het einde uit te lezen.

Zo, die zin moest eruit

Grim

Wees gerust, er zit weer een verhaal van mij aan te komen, kan je je daar uitleven. Ik was tenslotte degene die het foutje vond..*trots is*

[Sasbeest]

Grim schreef op 19-07-2004 @ 20:56 :
dat mens, haar moeder, weetikveel, iig niet die!

Wraak omdat er een foutje in mijn verhaaltje is gevonden en ik nou chagerijnig ben omdat mijn verhaal niet perfect is en waarschijnlijk nog verder afgekraakt zal worden door Tisch, LUH of Charlottetje, als ze het al goed genoeg vinden om tot het einde uit te lezen.

Zo, die zin moest eruit

Grim

Oef, een gefrustreerde Grim...

Ik vond het weer een leuk stuk, meer meer meer!

[Sasz]

idd weer een goed stuk! ik wil ook meer! wanneer komt je boek uit , dan ga ik m kopen!

Ik vond het tweede stuk echt geweldig. Ik was me onder het lezen echt voor aan het stellen hoe alles eruit zag en hoe die Marieke dr haar uit haar gezicht wreef.
Het begin van stuk drie vond ik een beetje (te)veel lijken op een stuk uit deel een, maar dat zal je wel met een bedoeling gedaan hebben. Het tweede stuk van deel drie vond ik weer erg goed!

[Anneee]

pandarve schreef op 20-07-2004 @ 14:48 :
Ik vond het tweede stuk echt geweldig. Ik was me onder het lezen echt voor aan het stellen hoe alles eruit zag en hoe die Marieke dr haar uit haar gezicht wreef.

Dat is mooi, want juist over dat stuk was ik best onzeker. Ik was bang dat het misschien niet goed over zou komen, maar dat is dus (bij jou) niet het geval.
Het klopt dat het begin van het derde stuk bijna gelijk is aan het eerste stuk. Misschien dat ik dat nog verander, maar nu laat ik het nog even staan.
Bedankt in ieder geval!


Nog een stukje...



Fleur werd wakker. Ze keek op haar wekker. Half zeven. Gelukkig had ze wel geslapen, maar ze had een vreemde droom gehad. Ze kon het zich niet helemaal meer herinneren, maar het ging over het dorp waar ze vroeger gewoond had. Over de weilanden en de oude kerk. Misschien droomde ze erover, omdat ze er pas nog geweest was.

Ze stond op, pakte haar handdoek en liep richting de douche. Op de gang kwam ze Simon tegen. Hij had alleen een handdoek om en zijn haar was nat.
“Goedemorgen Fleur!”
Ze mompelde iets terug. Ze woonde hier niet alleen, Simon woonde hier ook. Samen stonden ze sterk tegen de huisbaas. Zou ze hem vertellen dat ze gehospiteerd had?
“Kom je vanavond bij me eten?” vroeg hij.
Ze haalde haar schouders op.
“Als ik kan. Ik laat het je weten.”
“Ik ben pas om vier uur weer thuis. Leg maar een briefje neer dan.”
Ze knikte.

Toen ze tussen de bomen door naar haar faculteitsgebouw liep, hoorde ze plotseling haar naam. Op het pad stond Vera hard te zwaaien en te roepen. Snel liep ze naar haar toe.
“Jij kunt ook nooit normaal over een pad lopen hè?” merkte haar vriendin op. Fleur haalde haar schouders op.
“Ik houd gewoon van bomen.”
Vera lachte.
“Ja, dat is duidelijk.”
Ze gaf Fleur een arm.
“Hoe ging het gisteren?” vroeg ze belangstellend.
Fleur glimlachte.
“Wel goed. Het waren aardige meisjes en de kamer was super!”
“Ja?”
“Groot, met een hoek waar ik mijn bed neer kan zetten. Dan kan ik een aparte slaapkamer maken.”
Vera keek haar lachend aan. “Ik snap er niet veel van, maar je klinkt enthousiast. Wanneer hoor je het?”
“Vanavond.”
“Het zou wel fantastisch zijn,” antwoordde Vera, “dan ben je eindelijk van die huisbaas af.”
Toen keek ze bedenkelijk.
“En Simon?”
“Die weet het nog niet.”
Fleur keek Vera aan.
“Het voelt een beetje alsof ik hem dan in de steek laat. Terwijl ik al vanaf het begin tegen hem gezegd heb dat dit een tijdelijke kamer voor me is.”
“Heel tijdelijk. Een jaar.”
Vera grinnikte.
“Maar je hebt toch al vaker gehospiteerd?”
“Veel vaker. Ontelbare keren. Maar dat heb ik hem niet verteld.”
Vera keek haar vragend aan.
“Ik vind het zielig voor hem. Hij doet zo zijn best,” antwoordde Fleur.
“Ach, hij vindt wel weer een nieuwe huisgenoot. Iedereen wil tegenwoordig een kamer,” zei Vera op een overdreven toontje.
“Als ik die kamer tenminste krijg.”

Simon had een briefje neergelegd. Hij zou vanavond uitgebreid gaan koken, en of ze nou mee at of niet, het eten was om zes uur klaar. Bovendien moest hij haar, stond er, iets vertellen en dat wilde hij niet zomaar op de gang na het douchen doen, als hij bijna geen kleren aan had. Ze glimlachte. Gekke Simon. Ze had nog twee uur en besloot om even helemaal niets te gaan doen. Dat kon best, ze had al haar werk voor de komende week toch al af. Toen ze gisteren nerveus was geweest voor de kijkavond, had ze alles al zitten maken.

Weer een leuk stuk. Niks op aan te merken verder, behalve dat het mijn nieuwsgierigheid aanwakkert.

Sorry, maar ik vind het niet zo leuk ...

Mijn* schreef op 20-07-2004 @ 17:28 :
Sorry, maar ik vind het niet zo leuk ...

Waarom niet dan?

Grim

[Nijn*]

Ik vind het juíst leuk Ga zo door!

ik heb nu alle stukken in 1 keer achter elkaar gelezen, en vind het echt super!
ben heel nieuwsgierig naar hoe het verder gaat!

[Anneee]

Mijn* schreef op 20-07-2004 @ 17:28 :
Sorry, maar ik vind het niet zo leuk ...

Dat mag hoor. Maar ik ben wel benieuwd, net als Grim, waarom dan.

[Sasz]

ik vind t wederom weer goed

[Dreamerfly]

"Toen Fleur zich om wilde draaien om weer snel naar huis te rennen, de vrijheid die ze nu had, beangstigde haar, rende naast haar een snikkend meisje het bos in."

Het onderstreepte zou ik tussen 2 streepjes o.i.d.zetten, het las niet fijn.

Voor de rest vind ik het erg leuk(geschreven). Je neemt mij echt mee het verhaal in en het roept veel mooie beelden op! .

Je schrijfstijl is wel oke, maar het onderwerp trekt me niet zo. Misschien kannik beter zeggen, ik vind het wel goed, maar niet leuk.

[xineof]

Wat een mooi verhaal . Ik vind het vooral knap hoe je de belevingswerelden van die twee jonge meisjes zo goed oppakt, en daarmee de duidelijke tegenstelling schept tussen de flashbacks/andere delen.

En verder is het gewoon hartstikke leuk om te lezen; leuk verhaal, sterke schrijfstijl .

[Anneee]

Up.

Ik vroeg me af of ik nog meer moest plaatsen?

Anneee schreef op 24-07-2004 @ 12:21 :

Ik vroeg me af of ik nog meer moest plaatsen?

ja

ik post hier eig nooit. maar lees wel een aantal verhalen, en ik vind deze echt goed. ben heel benieuwd naar hoe het verder gaat.

[Sasz]

Ik vroeg me af of ik nog meer moest plaatsen?

jaaaaaaaaa

Anneee schreef op 24-07-2004 @ 12:21 :
Ik vroeg me af of ik nog meer moest plaatsen?

Wat denk je?

Anneee schreef op 24-07-2004 @ 12:21 :


Ik vroeg me af of ik nog meer moest plaatsen?

Hbe je een keus dan?

[Anneee]

Grim schreef op 24-07-2004 @ 15:57 :
Hbe je een keus dan?

Ik geloof het niet, hè?



Dus...


Ze plofte neer op haar bed en liet zich languit op haar rug vallen. Het was een leuke dag geweest vandaag. Ze hadden college gehad over de Gouden Eeuw en de literatuur die toen populair was. Met Vera had ze afgesproken dat ze in de zomer met elkaar op vakantie zouden gaan naar Frankrijk. Ze wilden graag naar Parijs om naar het Louvre te gaan, maar Zuid-Frankrijk trok ook. En waarom zouden ze het niet gewoon combineren? Frankrijk was een prachtig land, zei Vera, en de wijn en het stokbrood waren ook erg lekker. Ze zouden er gewoon van gaan genieten. Een supervriendin had ze!

“Fleur?”
Ze schrok. Een meisje met een lange bruine vlecht stond naast haar. Ze keek haar aan, nieuwsgierig. Meike.
“Fleur, zullen we straks iets leuks gaan doen. Samen? We kunnen naar een terrasje gaan, het is mooi weer en we hebben elkaar zo lang niet gesproken.” Fleur schudde haar hoofd en sloot haar ogen. Toen ze ze weer opende, was Meike weg.

In de slaapkamer van Simon rook het naar spaghetti met tomatensaus. Hét studentenmaaltje. Maar wel lief van hem dat hij gekookt had. Ze was benieuwd wat hij haar wilde vertellen, en zou ze het ook maar vertellen? Ze wist nog steeds niet of ze de kamer wel of niet had, er was nog niet gebeld.
“Tadááá!” Simon kwam binnen met een pan dampende spaghetti. Hij ging zitten en schepte haar bord vol. Het zag er lekker uit.
“Wijn?”
Hij hield een fles rode wijn omhoog. Fleur knikte. Ze nam niet vaak wijn, een gewoonte die ze van thuis had meegenomen, maar als ze het dronk, vond ze het wel lekker. En misschien was het vanavond wel feest, als ze Marieke of Sara gesproken had.
Simon stak twee kaarsen aan, waarvan het leek alsof hij ze speciaal gekocht had voor dit etentje.
“Gezellig,” zei ze.
Hij keek haar glimlachend aan. Verbeeldde ze zich het, of twinkelden zijn ogen? Ze werd steeds nieuwsgieriger naar wat hij haar te vertellen had.
Tijdens het toetje, Simon noemde het deftig het dessert, maar het was gewoon yoghurt met siroop, keek ze hem recht in zijn ogen.
“Vertel het nou!”
De hele maaltijd had ze al gevraagd wat er aan de hand was, maar hij had steeds alleen maar geheimzinnig geglimlacht en niets gezegd.
Hij schudde zijn hoofd.
“Nog even wachten, meisje.”
Ze keek op haar horloge. Half acht. En nog steeds geen telefoon.
“Verwacht je een telefoontje?”
Alsof hij haar gedachten kon lezen.
Fleur keek hem aan, schattend. Bedacht of ze zijn reactie kon voorspellen. Zou hij boos worden, of verdrietig? Of het kon hem niets schelen, ze zouden elkaar toch wel blijven zien.
“Ik moet je iets vertellen, Simon.”
“Ik jou ook.”
Ze lachte.
“Maar nu ben ik eerder.”
Hij keek haar afwachtend aan.
“Ik ga misschien verhuizen,” zei ze, “ik heb gisteren gehospiteerd en ik word vanavond gebeld.”
Hij keek ongelovig.
“Echt waar.”
Ze knikte, keek blij, maar was onzeker. Wat vond hij ervan?
“Dat is leuk,” antwoordde hij bedachtzaam, “maar blijven we elkaar wel zien?”
Ze knikte weer, als het aan haar lag wel. Simon was een goede vriend van haar geworden, ze kon helemaal zichzelf zijn als ze bij hem was en ze voelde zich volkomen op haar gemak. Iets dat ze niet vaak meemaakte wanneer ze met een jongen op trok.

“Fleur, wat ik je wilde vertellen. En het goede moment afwachtte. Hoewel ik denk dat het nooit echt zal komen.”
Ze keek hem vragend aan. Nieuwsgierig, maar ook bang. Simon schraapte zijn keel en pakte toen haar handen beet.
“Ik ben verliefd op je, meisje.”
Verliefd? Simon? Op haar? Fleur schoof haar stoel naar achteren. Maar... maar... dat kon niet, dat wilde ze niet. Hij was gewoon haar beste vriend. Niet meer dan dat. Voor haar dan. Verliefd? Nee, dat had ze vast verkeerd verstaan. Ze keek hem aan, hij glimlachte en aaide haar handen. Ze wilde zich losrukken, maar vond dat gemeen. Maar hij moest stoppen.

In een flits zag ze Lucas voor zich. Blonde haren, lang en ook verliefd op haar. In de vierde klas van de middelbare school. Thuis. In Drenthe.

Simon boog zich naar haar toe.
“Zeg iets,” fluisterde hij in haar oor. Toen naderde zijn mond de hare.

Lucas. Na het schoolfeest zou hij haar thuisbrengen. Ze waren samen gegaan. Ze voelde zich blij omdat ze gevraagd was. Door de leukste jongen van hun jaar, alle meisjes waren jaloers. En hij ging met haar! Bij de achterdeur namen ze afscheid. Lucas zei dat hij het heel gezellig vond. Dat ze morgen naar de bioscoop konden gaan. Het schoot door haar hoofd. Hij vroeg haar nu echt mee uit! Lucas bukte zich en gaf haar voorzichtig een zoen. Eerst op haar wang, en toen op haar mond. Zijn tong, heel wild. En zijn handen, opeens onder haar truitje. Ze werd misselijk, probeerde hem weg te duwen, maar miste de kracht. Ze schudde met haar hoofd. Nog een keer duwde ze, hij liet haar los. Lucas keek vreemd.
“Ik kan het niet,” mompelde ze.
Daarna was ze snel naar binnen gevlucht.

De telefoon ging. Fleur stond snel op.
“Ik ga wel.”
“Maar...”
Simon keek teleurgesteld. Ze schudde haar hoofd.
“Het is belangrijk, denk ik.”
Ze rende naar haar kamer, probeerde op adem te komen voordat ze de telefoon op nam. Simon was haar achterna gekomen, maar ze duwde hem de kamer uit.
“Weg, ik wil dit alleen doen. Ik kom zo.”
Toen nam ze de telefoon op.
“Met Fleur!”
“Zo, dat duurde lang.” Marieke aan de andere kant van de lijn.
“Ik moest van beneden komen. Sorry.”
“Maakt niet uit.” Dat was Sara.
“We hebben één lijn, maar meerdere telefoons,” merkte Marieke op.
“Maar daar belden we niet voor natuurlijk,” zei Sara.
Fleur glimlachte. Haar hart klopte. O, dit moment had ze zo vaak meegemaakt, en steeds was het weer anders. Ze wilde die kamer zo graag! En zeker nu... met Simon... stomme Simon. Hoe kon hij nou verliefd op haar worden?

Mooi!

Verder geen commentaar

Grim

[xineof]

Goed vervolg . Ik zag het al wel aankomen dat Simon verliefd op haar was, en ik ben benieuwd of ze die kamer nu wel of niet gaat nemen, want stiekem denk ik dat ze er nog wel achterkomt dat ze ook wat voel voor Simon .

Oftewel: spannend verhaal, ik ben benieuwd naar het vervolg! Het leest echt heerlijk .

[Anneee]

Ik durf niet zoveel meer te plaatsen. Stiekem schrijf ik wel een beetje met het doel dit naar een uitgever te sturen (kan dat, of is het daar niet goed genoeg voor? ), maar stel nou dat ze het goed genoeg vinden om uit te geven, dan koopt niemand dat boek, omdat iedereen het al gelezen heeft.

Anneee schreef op 24-07-2004 @ 17:10 :
Ik durf niet zoveel meer te plaatsen. Stiekem schrijf ik wel een beetje met het doel dit naar een uitgever te sturen (kan dat, of is het daar niet goed genoeg voor? ), maar stel nou dat ze het goed genoeg vinden om uit te geven, dan koopt niemand dat boek, omdat iedereen het al gelezen heeft.

Iedereen, LOL @ jou. Ik gok dat er nou 30 a 40 mensen dat boek gelezen hebben, tegen zeker twee miljoen huishoudens in Nederland *en ik denk nog niet aan België*. En sowieso, een heerlijk reliek

Grim

edit: naar een uitgeverij sturen kan altijd

[Anneee]

Grim schreef op 24-07-2004 @ 17:34 :
Iedereen, LOL @ jou. Ik gok dat er nou 30 a 40 mensen dat boek gelezen hebben, tegen zeker twee miljoen huishoudens in Nederland *en ik denk nog niet aan België*.

Oké, niet iedereen dan... maar toch weer ehm... nou ja, de mensen die hier reageren, hoeveel zijn dat er? Stuk of 7, 8 (ik heb geen zin om te tellen ) minder.

En om nou te zeggen dat ik échte feedback krijg...