Oud 18-05-2004, 00:43
Tisch
Tisch is offline
Twee jaar oud al dit verhaal.

De traagheid van het bestaan




Mijn vader, moeder en ik onderhielden thuis een schildpad. Wanneer we hem eten gaven, duurde het een poos voordat hij begreep dat het voor hem was. Geruisloos keken we dan, net zolang tot hij toehapte. De schildpad was mijn vaders keus. Hij wilde een huisdier, maar geen kat of hond. Die waren taboe. ‘Ik wil een apart dier’, zei hij, waarna hij voorzichtig op tafel sloeg. Mijn vader zocht naar manieren om zichzelf van de rest van de straat te onderscheiden. In een schildpad zag hij klaarblijkelijk zo’n kans. ‘Maar papa’, begon ik, ‘die beesten kunnen echt niets.’ Mijn vader was onverbiddelijk en drie dagen later stond bij ons in de huiskamer een groot bassin met een schildpad. Toen ik een naam voor haar verzon, zei mijn vader: ‘Namen zijn niet van belang. Als het daaraan moet liggen…’ Binnen een week stierf onze schildpad. Omdat mijn vader niet hield van zwakke wezens, wilde hij het bassin bij het oud vuil zetten en vervolgens illegaal een aap kopen. Mijn moeder stak daar een stokje voor. Ze zei: ‘Jean-Marie, je gaat gewoon een nieuwe schildpad kopen!’
Zo belandde de tweede maar zeker niet laatste schildpad in ons bassin.

De schildpad illustreert de toenmalige verhoudingen binnen ons gezin perfect. Mijn moeder had altijd het laatste woord, hoewel mijn vader dikwijls anders deed geloven. Hij hield van de verdraaide werkelijkheid, zocht naar vluchtroutes in de geijkte patronen. Soms vond hij ze, zoals de dag waarop hij met een kever thuiskwam en mijn moeder goedkeurend knikte. Die avond bracht mijn vader mij naar bed en nadat hij het lampje boven mijn hoofd had uitgeknipt, vertrouwde hij me toe dat ik niet moest denken dat mijn moeder de lakens uitdeelde.

Mijn moeder zocht altijd naar redenen om zichzelf te verliezen. Ze vond het bijvoorbeeld nodig om tijdens het bakken van een brood in bad te gaan. Om vervolgens ziedend de kamer binnen te rennen, een handdoek om haar blote lichaam geslagen, en te roepen: ‘Mijn brood! Mijn brood!’ Ook mijn moeder hield van de verdraaide werkelijkheid. Daarnaast had ze veel vreemde eigenschappen, maar de vreemdste was toch wel dat ze weigerde te huilen. ‘Heel mijn leven heb ik nimmer een traan gelaten! Huilen is voor zwakkelingen’, zei ze bij elke emotionele gebeurtenis.

Mijn vader had een zwak voor huilende mensen. Ook werd hij lyrisch van ideeën. Hij zei vaak: ‘Mensen zijn dom als ze hun ideeën meteen weer torpederen’. Ik nam aan dat het klopte, want mijn vader was een volwassen man. Vandaar dat ik tijden heb rondgelopen met het idee om een einde te maken aan het leven van onze schildpad. Ik vond dat hij een kansloos leven had. Eigenlijk vond ik het een stom idee om de mooie schildpad te vermoorden, maar mijn vader had de gezegende woorden gesproken dat niet elk idee direct de grond in geboord diende te worden. Op een uiterst zonnige vrijdagmiddag nam ik de schildpad uit het bassin en sloeg hem met een baksteen dood. Zonde.

Toen ik dertien was, las ik in een boek dat de werkelijkheid een toneelstuk was. Sindsdien ben ik haar anders gaan bekijken. Ik besloot dat ze een kans was om uit te blinken. Ik wilde niets liever. Misschien deed ik hetzelfde als mijn vader, maar op dat moment voelde het alsof ik ver boven hem stond. Allereerst probeerde ik mijn huilbuien te controleren: in een goed toneelstuk hoorde drama en aangezien de werkelijkheid een toneelstuk was, kwam het van pas als je wist wanneer je tranen moest tonen. Als tweede onderwierp ik de werkelijkheid aan een gedegen onderzoek. Mijn hoofdconclusie luidde dat de werkelijkheid een periode was. Je kon haar snel doorlopen, of juist langzaam. Mensen die kozen voor de snelle wijze, vielen niet op. Er was immers al zoveel haast in de wereld. Mensen die langzaam waren, vielen op. Tenzij ze gehandicapt of bejaard waren, dan mocht je traag zijn.
Een langzaam kind van dertien, dat viel op.
De volgende ochtend liet ik mijn moeder zeven keer roepen voordat ik opstond. Als ik langzaam wilde worden, moest ik het bij de wortels aanpakken. Gruwelijk traag slofte ik vervolgens naar de ontbijttafel. Mijn moeder las de krant. Vader stond in de file naar zijn werk. Ik kreeg het voor elkaar vijf minuten lang in mijn koffie te roeren. Mijn moeder wenkte dat ik moest opschieten. Ik negeerde haar zo goed en kwaad als dat kon, en smeerde gedurende vier langgerekte minuten mijn boterham. Wederom wenkte mijn moeder dat ik op moest schieten. Ze sterkte haar gebaar met de opmerking dat ik anders te laat zou komen. Te laat komen vond ik eng. Snel at ik mijn boterham op en toog naar school. De traagheid van het bestaan moest wijken voor angst.

Op school gedroeg ik mij die dag normaal. In de beslotenheid van ons huishouden zou ik mijn ervaringen met traagheid opdoen om die later in de buitenwereld te gebruiken. Dat was de enige, juiste volgorde; zo moest het. Het was idioot om te denken dat ik zomaar, zonder oefening, kon uitblinken.

Maandenlang koesterde ik thuis de traagheid van het bestaan en liep ik op school mee in de schichtige maat van het moment. Mijn ouders stelden weliswaar vragen, maar veroordeelden mij niet. Mijn vader was zelfs trots op mij, en af en toe, als mijn moeder niet keek, vertraagde hij zijn pas en zei: ‘Zo kan het ook, zo kan het verdomme ook!’ Wat mijn vader niet wist, was dat mijn moeder, achter zijn rug om, ook meedeed aan mijn vertraging van de werkelijkheid. Ook zij sprak er euforisch over, zij het op haar manier, met een schelle stem: ‘Ieks! Dit is leuheuk!’

Steeds vaker verkozen mijn ouders de traagheid boven hun normale ritme en op een gegeven moment konden ze het niet meer ontkennen: ze hielden van de traagheid. Ons huishouden veranderde drastisch: plots verloor de klok, toonbeeld van haast, haar belangrijke status en hetzelfde gebeurde met de horloges, wekkers en zandlopers. Tijd doet haasten, leidt tot aftellen. In ons huis had de traagheid het definitief gewonnen van de haast.

Op een zondagmiddag was de dag aangebroken dat wij met de traagheid naar buiten zouden treden. In slow motion liepen we door het park. Merkwaardig was niet zozeer dat iedereen ons nawees, maar wel dat men ons uitlachte. Wij, de langzamen, werden uitgelachen door mensen die zelfs op zondag aan hun gsm waren geketend. Waarop baseerden zij hun hoon? Hoe dan ook zat het mijn vader niet lekker; hij hield ervan zich te onderscheiden, maar niet op een negatieve manier. Hij wilde bóven de rest staan, niet eronder. Mijn vader zei: ‘Ik kan het niet. Ik kan het verdomme niet!’. Vervolgens maakte hij rechtsomkeer, met krachtige stappen, met snelheid. Applaus steeg op uit de groep mensen die ons zojuist had uitgelachen. Mijn vader kreeg een rood hoofd, stak zijn handen in de lucht en juichte schaamteloos. De traagheid moest wederom wijken voor angst. Mijn moeder en ik hielden weliswaar stand, maar toch had de traagheid verloren, die zondagmiddag in het park.
Mijn vader vertrok diezelfde dag nog uit huis. Hij pakte zijn koffers in, keek langdurig naar de plek waar de klok had gehangen en zei ten slotte: ‘Belachelijk, hoe wij ons keer op keer laten beetnemen! Eerst met die verdomde schildpad, en nu dit weer!’ Ik schrok: wisten ze dat ik de schildpad had vermoord? Mijn moeder geleidde mijn vader naar de deur en voordat ze die sloot, riep ze hem na: ‘Zwakkeling, maak toch eens af waaraan je begint! Elk idee eindigt bij jou in je hoofd, Jean-Marie’. Met gebogen hoofd en zonder omkijken stapte mijn vader in zijn wagen en reed weg. ‘Zo’, sprak mijn moeder toen monter, ‘daar hebben we geen last meer van’.

Dat het vertrek van mijn vader het begin van het einde was, had ik niet verwacht. De dagen na zijn vertrek waren zwaar. We hadden geen gezin meer, maar slechts een duo. Dat deed pijn. Omdat mijn moeder heilig overtuigd was van het getal drie, vulde zij het lege bassin in de huiskamer met een nieuwe schildpad. Aan mij vroeg ze: ‘Blijf je er dit keer vanaf?’ Ik knikte. Cynisch genoeg besloten we de schildpad Speedy te noemen. Dat was mijn moeders idee. Het had volgens mij te maken met het vertrek van mijn vader. Vreemd, doch begrijpelijk. Een dag later lag een ansichtkaart op de deurmat, met de tekst:

Goed bezig, zeer goed bezig! Ga zo door.

Groeten namens de hele buurt.

Het was mijn moeders handschrift. Jemig, verloor mijn moeder nu ook al de objectieve kijk op haar eigen toneelstuk? Mijn vader weg, mijn moeder half schizofreen en ik… ik had hen ertoe aangezet. Mijn vader had gelijk. Waartoe kon traagheid leiden? Niets! Helemaal niets! Wanorde en ruzie. We moesten stoppen! Het was over… de traagheid had het verloren en moest met opgeheven hoofd het toneel verlaten.

Mijn moeder was echter een andere mening toegedaan. Ze zei: ‘De hele buurt staat achter ons, je hebt die kaart toch gelezen! We gaan door, zeker gaan we door. Al blijkt het de aarde op ons gedolven graf! We gaan door, jongen! Dóóóóór!’ Maar hoe… dát wist ze niet zo goed. Vandaar dat ik uit liefde voor mijn moeder het heft in handen nam en de traagheid een comeback liet maken die zijn weerga in de menselijke geschiedenis niet kende: mijn vader terugwinnen! Of dat toch minstens proberen.

In onze kever reden we vervolgens naar de flat waar mijn vader, naar eigen zeggen, woonde. Mijn moeder had hem op zijn gsm gebeld en het enige wat hij had gezegd was: ‘In de flat achter het station. Maar schiet op, want ik vertrek over een half uur naar Azië!’ Gelukkig kwamen we net op tijd, hoewel we geen vaart hadden gemaakt. Mijn vader laadde juist zijn koffers in de taxi die voor de flat stond. Op zijn hoofd droeg hij een rieten, ietwat vreemde hoed. Alsof de zon ooit nog zou gaan schijnen. Toen hij ons zag, nam hij de hoed af en maakte een diepe buiging. Daarna schudde hij mij driftig de hand en stapte in de taxi. ‘Papa, doe niet zo flauw!’, zei ik, terwijl ik hem aan zijn mouw eruit probeerde te trekken. Hij lachte, maar zweeg. Mijn moeder bekeek het tafereel van een afstand en volgens mij had ze de moed al opgegeven. Mijn vader was een verloren zaak voor haar. Dit riep ze ook. ‘Laat hem maar, he’s a lost case’. Ik liet de mouw van mijn vaders jas echter niet los. Hij zou niet naar Azië gaan! Wat moest hij daar in hemelsnaam? Hij hoorde hier, bij ons en de traagheid. Desalniettemin wist mijn vader zich aan mijn greep te ontworstelen en sloot hij het portier. Hij zwaaide nog wat en toen reed de taxi weg. Mijn moeder leek verguld met de situatie en dan vooral met haar gelijk. Ze rende de taxi achterna, terwijl ze duidelijk hoorbaar voor de halve aardbol schreeuwde: ‘Ik heb gelijk! Vlucht maar Jean-Marie, vlucht maar, zwakkeling!’ Hoewel de situatie natuurlijk verre van lachwekkend was, moest ik een beetje om mijn moeders gedrag lachen. Dat lachen verging mij echter toen ik bedacht dat mijn moeder achter de taxi aanrende! Rennen was niet bepaald een uiting van traagheid. Nadat zowel taxi als moeder om de hoek waren verdwenen, bleef de bühne een tijd leeg. Enkel de stem van mijn moeder was hoorbaar. Ook die stopte plotseling en even later stond ze hijgend naast mij. ‘Zie je nu wel’, pufte ze, ‘je vader is een zwakkeling!’.
‘Ja’, antwoordde ik. ‘Het werd hem duidelijk even te veel.’
‘Hij is gevlucht naar Azië! We hebben gewonnen. Vergeet die stomme traagheid nu maar. Vanaf vandaag zal alles anders zijn. Je vader is eindelijk weg, jongen! Besef je dat?’
Ik besefte het wel, maar een vreugdeorgasme zoals mijn moeder ervoer, leek mij niet de juiste verwerking. Toch knikte ik, al was dat om haar gelukkig te maken.

Diezelfde avond rinkelde thuis de telefoon en toen ik opnam, bleek het mijn vader te zijn.
Hij zat niet in Azië, maar op de stoep voor ons huis. Hij belde niet collect, maar met zijn gsm. Hij huilde niet, maar klonk vrolijk.
Hij vroeg niet naar mijn moeder, maar of hij binnen mocht komen. Ik gaf hem mijn moeder. Die legde op. Telkens weer, want mijn vader belde in totaal zo’n tien keer. Daarna klonk gerinkel, maar van andere aard. De ruit aan diggelen. Mijn moeder schreeuwde moord en brand en wilde het alarmnummer bellen, maar mijn vader greep haar stevig beet en gooide haar op de grond. Dreigend kwam hij op mij afgelopen, terwijl hij zei: ‘Die schildpad was mij lief!’ Nu moest ik toneelspelen en wel de rol van de held. Vandaar dat ik mijn vader, hoe dreigend hij ook keek, trotseerde. Mijn moeder had de weg van de minste weerstand genomen, want die lag bewusteloos op de grond. Ik balde mijn vuist en schreeuwde: ‘Zwakkeling, was verdomme naar Azië gegaan! Lafaard!’ Misschien niet mijn verstandigste beslissing, want hij werd kwader en roder. Mijn moeder ontwaakte inmiddels uit haar coma en kreunde een paar keer, waarop mijn vader ad rem reageerde: ‘Zo heb je in tijden niet gekreund. Jij bent later aan de beurt. Eerst onze schildpaddenmoordenaar.’ Ik zakte op mijn knieën en begon te huilen en smeken: ‘Ik ben nog jong! Ik wil ook alleen uitblinken zoals jij, papa. Vermoord me niet! Vermoord me toch alsjeblieft niet.’ Mijn vader keek plots heel zielig en liep naar mijn moeder. Hij zei: ‘De schildpaddenmoordenaar huilt en toont dus berouw! Hij zal leven. Toon jij ook berouw?’ Mijn moeder leek de problemen te willen wegslikken, maar toen dat niet lukte, schreeuwde ze hysterisch: ‘Nooit zal ik huilen! Huilen is voor zwakkelingen!’.
En toen sloeg mijn vader haar dood. Hij nam de schildpad mee naar Azië, zei hij, en ging heen.

Nu heb ik spijt. Ik had haar kunnen redden.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 18-05-2004, 01:00
Charlottetje
Avatar van Charlottetje
Charlottetje is offline
heb ik dit niet al eens eerder gelezen?

Charlotte
__________________
ja, maar...
Met citaat reageren
Oud 18-05-2004, 01:12
Tisch
Tisch is offline
Ongetwijfeld wel, ik publiceer niet alleen op scholieren.com.
Met citaat reageren
Oud 18-05-2004, 08:37
EggeD
Avatar van EggeD
EggeD is offline
Sterk verhaal - ik heb het in 5 uur gelezen, leek me toepasselijk.
__________________
Lampaan.
Met citaat reageren
Oud 18-05-2004, 10:25
Tisch
Tisch is offline
Dankje.

Nu ik erover nadenk had ik het natuurlijk ook veel langzamer moeten schrijven.
Met citaat reageren
Oud 18-05-2004, 17:44
oeski
Avatar van oeski
oeski is offline
Geweldig verhaal, echt.
Met citaat reageren
Oud 18-05-2004, 18:07
duivelaartje
Avatar van duivelaartje
duivelaartje is offline
Mooi verhaal. Ben alleen halverwege even de draad kwijtgeraakt. Ik moest toen bij weer opnieuw beginnen om het draadje weer terug te vinden. In het midden zit dus een stukje waar ik even doorheen moest, maar daarna liep het echt weer lekker!
Mooi mooi mooi!
Met citaat reageren
Oud 18-05-2004, 18:24
Tisch
Tisch is offline
Dank jullie wel.
Met citaat reageren
Oud 18-05-2004, 18:30
Astuanax
Avatar van Astuanax
Astuanax is offline
Wat een raar verhaal!
__________________
Niets is helemaal waar en zelfs dat niet.
Met citaat reageren
Oud 18-05-2004, 18:35
Tisch
Tisch is offline
Oei,

is dat goed of slecht?
Met citaat reageren
Oud 18-05-2004, 18:50
Verwijderd
Voor mij goed genoeg
Met citaat reageren
Oud 18-05-2004, 22:14
Astuanax
Avatar van Astuanax
Astuanax is offline
Citaat:
Tisch schreef op 18-05-2004 @ 18:35 :
Oei,

is dat goed of slecht?
Niet goed niet slecht, gewoon speciaal, origineel... (eerder goed dus)
__________________
Niets is helemaal waar en zelfs dat niet.
Met citaat reageren
Oud 19-05-2004, 11:07
Fladdergeval
Fladdergeval is offline
Ik heb één opmerking

Citaat:
Tisch schreef op 18-05-2004 @ 00:43 :
Hij wilde een huisdier, maar geen kat of hond. Die waren taboe. ‘Ik wil een apart dier’, zei hij, waarna hij voorzichtig op tafel sloeg.
Dat 'Die waren taboe' vind ik niet mooi, en volgens mij is het ook niet nodig. Als je het weglaat sluiten de voorafgaande en de volgende zin veel mooier aan, vind ik, en de strekking blijft mijns inziens duidelijk zat.

Verder zaten er een paar dingetjes in die me tijdens het lezen opvielen, maar ik kan ze niet meer terugvinden dus zullen ze niet al te erg zijn geweest .

Verder vond ik het origineel, hoewel het me op de een of andere manier erg deed denken aan de vader-zoonrelatie van Boudewijn Buch en zijn vader in de Klein Blonde Dood. Maar ach...
Met citaat reageren
Oud 19-05-2004, 11:16
Tisch
Tisch is offline
Blonde dood heb ik gezien noch gelezen

Over die zin: het zegt juist iets over de vader dat de jongen die beesten als 'taboe' omschrijft.
Waarom is een huisdier, kat of hond, taboe?
Waarom zegt dat kind 'taboe'? Waarschijnlijk omdat de vader het zegt, wat erop neerkomt dat de vader vreemd denkt.

Tisch
Met citaat reageren
Oud 19-05-2004, 12:26
Fladdergeval
Fladdergeval is offline
Citaat:
Tisch schreef op 19-05-2004 @ 11:16 :
Over die zin: het zegt juist iets over de vader dat de jongen die beesten als 'taboe' omschrijft.
Waarom is een huisdier, kat of hond, taboe?
Waarom zegt dat kind 'taboe'? Waarschijnlijk omdat de vader het zegt, wat erop neerkomt dat de vader vreemd denkt.

Tisch
Zit wat in, vind het alleen niet mooi staan
Met citaat reageren
Oud 19-05-2004, 12:40
Verwijderd
Misschien had het 'taboe' tussen aanhalingstekens kunnen staan, hoewel het dan misschien wat te dik erop zou liggen. Het is dan wel duidelijk dat het de woorden van de vader zijn die de zoon herhaalt.

Maar goed, ik las het verhaal niet.

LUH-3417
Met citaat reageren
Oud 19-05-2004, 15:15
EggeD
Avatar van EggeD
EggeD is offline
Of "toen ik thuiskwam vond ik de hond in de doofpot". Of is dat te flauw
__________________
Lampaan.
Met citaat reageren
Oud 20-05-2004, 12:09
Nefiâth
Avatar van Nefiâth
Nefiâth is offline
Sterk verhaal. Je schrijfstijl is echt gaaf.
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 20-05-2004, 12:28
VeGs
Avatar van VeGs
VeGs is offline
Netjes! Mooi verhaal en goed geschreven. ^^
Aparte inhoud idd
Met citaat reageren
Oud 20-05-2004, 23:19
Tisch
Tisch is offline
Dankjullie.

Dit verhaal stond overigens in de Brakke Hond. (literair blad in Nederland en Belgie - www.brakkehond.be)

Van dit verhaal stond een korte recensie in het NRC.
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Verhalen & Gedichten Onbestemd
Verwijderd
30 07-11-2012 15:55
Verhalen & Gedichten Verlichting door de voeten van Anja
Moscow
0 03-01-2008 20:26
Verhalen & Gedichten Eurydice.
AfterTheEulogy.
4 22-03-2005 12:48
Seksualiteit Sekshoroscopen!
Elister
81 14-07-2004 17:27
Verhalen & Gedichten Een mythe
SiemdeCyper
25 13-07-2004 23:42
Verhalen & Gedichten Kritiek (dus niet reageren als je niet tegen kritiek kan!)
Tantalus
31 02-02-2002 11:36


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 23:14.