Verhalenwedstrijd: Ogen

[Ieke]

Ogen

Ik kijk vaak terug op mijn leven,
Dat tot nu toe een grote puinhoop is geweest.
Ik ben geboren om perfect te zijn, om carrière te maken en om gelukkig te zijn.
Nu zit ik in een afkickcentrum tussen allemaal arme mensen die ook de verkeerde kant op zijn gegaan. Ik voel me vreselijk en weet niet wat ik wil met mijn leven. Toch weet ik dat het op een dag allemaal goed komt met mij en dat allemaal door mijn ogen.

Het begon allemaal met mijn ouders. Mijn vader, de rijke zakenman. Echt iemand met hart voor zijn zaak. Hij wilde perfect zijn, dat was hij dan ook. Hij was knap, ambitieus, succesvol en had thuis een mooie vrouw zitten. Mijn moeder paste in die opzichten precies bij mijn vader. Als kind deed ze fotomodellenwerk, maar na haar studie rechten is ze een succesvolle advocate geworden.
Mijn ouders trouwde jong en mijn moeder raakte op haar 29e zwanger van mij. Kind of geen kind mijn ouders’ leven ging door. Ik zag ze daarom ook erg weinig.
Ons gezinnetje leek voor de buitenwereld perfect. Als buitenstaander zal ik denken, zo die hebben het goed voor elkaar. Ze hebben alles!
We hadden ook wel alles. Ik bedoel, mijn kamer stond vol met speelgoed en andere mooie spulletjes. In onze achtertuin lag een mooi groot zwembad en er stond een leuke speeltuin in. Als ik mijn pa vroeg om de nieuwste barbie, kreeg ik die.
Toch miste ik iets in die tijd. Ik miste het contact met mijn ouders. Ik miste het gevoel wat elk kind met zijn ouders deelt, dat vertrouwen die liefde. Nee, dat zijn de dingen die ik nooit heb gekend.
Mijn oma zorgde voor mij toen ik nog een klein baby’tje was. Ze kwam elke dag langs en verwende me toen.
Maar toen ik nog geen jaar was overleed mijn oma. We krijgen een oppas die elke dag voor mij zal zorgen. Ze heette Bernadeth. Bernadeth was een niets-zeggende vrouw. Ze zat altijd maar een beetje half dood bij ons in huis. Als ik iets vroeg zei ze ‘ja hoor, dat is goed’ of ‘nee, nu even niet’. Ze wist niks van kinderen af, ze deed gewoon waar ze zin in had. Meestal hing ze de hele dag voor de televisie of speelde videospelletjes. Ik mocht dan maar een beetje toekijken.
Mijn ouders waren natuurlijk te druk bezig om dat te zien. Bernadeth was een leuk meisje om te zien en dat was denk ik waar ze op doelde. Een meisje dat er goed uit ziet, dus iemand waardoor ons gezinnetje van de buitenkant mooi lijkt.
Soms als mijn vader terugkwam van een zakenreis kwam hij wel eens naar mij toe. Hij riep dan: “Bobine kom eens even bij je vader zitten”. Ik was natuurlijk helemaal blij, eindelijk iemand die mijn naam liefdevol uitspreekt en mij vraagt om naar hem toe te komen. Hij vroeg dan altijd hoe het met mij ging. Daarop antwoordde ik dan weer :”Goed hoor, lieve vader”. Ik wist destijds niet eens wat dit betekende, maar de zin was er gewoon met de paplepel in gegoten.
Meestal lachte hij dan even naar me en bekeek me. “Je bent groot geworden meid” zei hij dan vaak, daarna keek hij naar mijn ogen. “Maar bobbie, je ogen zijn nog steeds hetzelfde en dat zal ook altijd zo blijven. Want lieve Bob, die ogen zijn van je vader, door die ogen zal jij later populair en gelukkig worden. Je zal de goede beslissingen maken. En lieverd, jouw pappie zal altijd achter die beslissing staan, omdat het ook mijn ogen zijn”.
Ik moest dan altijd lachen en keek hem blij aan.
Waarop mijn vader weer vertrok uit de kamer om de volgende maand weer hetzelfde toneelstukje te spelen.
Deze toneelstukjes waren denk ik wel het hoogtepunt uit mijn kinderjaren. Begrijp me niet verkeerd we deden ook leuke dingen als gezinnetje. In de zomer gingen we altijd op vakantie. We gingen dan ver weg. Een week van tevoren was mijn moeder al gestresst aan het inpakken, omdat ze anders bang was dat ze iets zou vergeten. Mijn vader had het die week nog erg druk, dus had daar nog geen tijd voor. Aruba was onze lievelingsvakantiebestemming. Het was altijd mooi weer daar. We huurde dan een appartement aan het water. Ik ging dan naar de kinderopvang daar. Dat was altijd leuk. Soms gingen we zwemmen in het zwembad en een andere keer waren we weer creatief bezig. Mijn ouders kwamen me dan om een uur of zes ophalen. Ik weet nog wel dat ik een zeeleeuw had gemaakt van klei. De juf vond dat die van mij het mooiste was en ik was natuurlijk helemaal trots op mezelf. Toen m’n moeder me kwam halen liet ik het trots zien. Ik wist dat m’n ouders daar blij mee waren, ik was immers ook succesvol. Maar m’n moeder moest erom lachen: “Simpel zeg” zei ze toen. Die avond lag ik toen huilend in m’n bedje. Zo klein als ik was, ik begreep precies dat ze het helemaal niet mooi vond.

Toen ik zes jaar was ging ik voor het eerst naar school. Ik was hier heel erg aan toe. Ik had nooit gekleuterd, omdat m’n ouders dat onzin vonden. Ze leerde me liever zelf dingen. Nouja zelf, ze huurde liever zelf mensen in om het mij te leren. Zo kreeg ik een gymleraar, die mij leerde om de handstand te doen en om te rennen en dat soort dingetjes. Ik ging ook op zwemles. Ik kreeg een privé-leraar die het mij snel leerde. Ik deed altijd heel erg m’n best en al helemaal als mijn ouders keken. Soms als ik heel erg mijn best had gedaan en de leraar naar mijn moeder stapte en zei dat ik het erg goed deed kon ik af en toe een lach op haar gezicht zien. Dan wist ik waar ik het voor had gedaan en was ik altijd helemaal blij.

Mijn basisschool was in een dorp verderop. Mijn ouders vonden dat de plaatselijke scholen niet goed genoeg waren. Ze wilde een goede, strenge school voor mij. Deze school moest mij immers de basis geven voor mijn carrière. Mijn ouders wiste nog niet precies wat ik zou gaan doen. Ze wilde natuurlijk eerst mijn resultaten afwachten. Mijn vader vond mij vooral een advocaat maar mijn moeder zag meer in mij als dokter.

Mijn eerste schooldag kan ik me nog goed herinneren. Natuurlijk had ik helemaal zin in school. Thuis heb ik altijd gehoord dat school iets geweldigs is, het is de basis voor een mooi en gelukkig leven. Ik was van plan om goed mijn best te doen, misschien dat m’n moeder dan nog wel eens naar me lachte of misschien sloeg ze dan wel een arm om mij heen en zei ze “goed gedaan schat”.

Na een autoreis die wel een jaar leek te duren kwamen we eindelijk bij school aan. Het was een hele grote school. Het gebouw bestond uit meerdere verdiepingen en was donkerbruin. Ik vond het er duister en eng uitzien. Op het grote schoolplein was het erg druk. Er waren kinderen aan het rennen en er stonden ouders die hun kinderen naar school brachten en met weer andere ouders praatte.
Bernadeth leidde me het gebouw in. Ze leek precies de weg te weten. “Je zit in lokaal 107, dat is op de tweede etage bij juffrouw Birmingham” kondigde ze aan.
Bernadeth bracht me naar het lokaal en ging weer naar huis. Mevrouw Birmingham had een grote bril en haar haar had ze zorgvuldig opgestoken in een knotje. De klas was best wel groot. Allemaal onbekende ogen staarde naar mij. Ik had het gevoel dat ik flauw ging vallen van de angst en spanning, maar dat gebeurde gelukkig niet. Mijn juffrouw stelde mij voor aan de klas en ik mocht gaan zitten. Gelijk daarop begonnen we met de les. De juf leerde ons rekenen. Ik snapte er al gelijk helemaal niks meer van. Het was zo ingewikkeld. Ook al had de juf gezegd, dat we het mochten vragen als we het niet meer zelf wisten, ik durfde geen vraag te stellen omdat ik bang was dat de juf mij dom zou vinden.
In de pauze praatte ik met een aantal kinderen uit m’n klas. Ik dacht dat ze me wel aardig vonden en dat ik gewoon normaal was net als hun, maar dat bleek later niet zo te zijn.

De jaren op de basisschool waren voor mij een drama. Ik had geen vriendinnen, er was niemand die mij aardig vond. School vond ik erg moeilijk, ik snapte er bijna niks van. Ik wilde alles zo graag goed doen, maar het lukte me gewoon niet. Ik kan me nog goed herinneren, ik zat in groep 6 ofzo, dat de juf naar mij toe kwam en vroeg of mijn moeder me vandaag op kwam halen. “Nee Bernadeth haalt me altijd op” antwoordde ik toen. “Dan bel ik vanavond wel even op, ik moet even iets met haar bespreken” zei ze op ernstige toon. Ik ben nog nooit zo bang geweest als die dag. Straks zegt ze tegen mijn ouders dat ik dom ben of dat ik niet mijn best doe. Wat zou mijn moeder dan wel niet van mij vinden, misschien wil ze me wel niet meer. Ik ben altijd bang geweest in het donker en voor spinnen, maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo bang ben geweest als voor dat telefoontje.

Die avond belde mijn juf inderdaad op. Ik nam nog wel de hoorn op. Het liefst zei ik dat mijn moeder er niet was en dat ze beter nooit meer terugkon bellen, maar dat durfde ik niet. Ik gaf de telefoon aan mijn moeder en keek met een angstig gezichtje toe.
Toen ze ophing keek ze me aan. Er waren geen emoties van haar gezicht te lezen, was ze nu boos of teleurgesteld of verdrietig? Ik zag het niet. Ze riep mijn vader, die er gelijk aan kwam.
“Bobine’s juf belde net” zei ze koel. “Oh en?” vroeg mijn vader nieuwsgierig. Mijn moeder keek me aan en keek toen naar mijn vader. “Ze denkt dat het niet goed met haar gaat” zucht ze. “Met onze Bobine gaat het prima” zei mijn vader toen.
“Nee George, ze schijnt erg haar best te doen, maar ze vinden haar niet slim genoeg en ze heeft geen vriendinnen en ze is erg eenzaam” vertelde mijn moeder op ernstige toon.
“Maar dat is niet zo erg” riep mijn vader toen blij uit. “We huren de beste bijlesleraar in en vrienden hoeft ze niet te hebben, want basisschoolvrienden verlies je toch allemaal op de middelbare school en later”.

Helaas was mijn moeder het totaal met mijn vader eens. Elke dag als ik terugkwam van school mocht ik 5 minuten wat drinken en om vier uur kwam Arthur. Arthur hielp me goed. Aan hem durfde ik aan het begin ook niks te vragen, maar op één of andere manier lukte het hem om me over te halen dat wel te doen. Naast huiswerk praatte hij ook gewoon met me. Ik durfde eerlijk tegen hem te zijn en te zeggen wat ik van mijn leven vond. Ik had er zelf nooit overna gedacht wat ik er van vond. Ik dacht dat iedereen zo was. Door Arthur werd ik meer bewust van mijn leven, zoals het nu was.

Toch heb ik mijn leven altijd goed volgehouden zo. Tot ik in de tweede klas van de middelbare school kwam. Het advies van mijn basisschool was VMBO, maar door veel praten ben ik op het stedelijk gymnasium gekomen. De eerste klas heb ik net aan gehaald. Ik heb elke dag tot iets van 12uur geleerd en was totaal uitgeput. Vrienden had ik nog steeds niet, iedereen vond me raar en dat was ik denk ik ook.
Het was een donkere avond en het kon elk moment gaan regenen. Mijn vader was op zakenreis en mijn moeder naar de schoonheidsspecialiste. Ze was destijds zwanger. Daar was ik blij om, maar aan de andere kant wist ik dat dat kindje net zo’n georganiseerd rotleven zal krijgen als ik had. Dat wenste ik niemand toe. Maar die dinsdagavond. ik had m’n spullen gepakt en in een tasje gepropt. Ik had mijn fiets gepakt waar ik misschien drie keer in mijn leven op had gefietst en ben weggegaan. Ik wist niet waarheen, ik wist alleen dat ik weg wilde. Ik had heel wat spaargeld. Ik kreeg altijd veel van mijn ouders, maar mocht nooit wat uitgeven. Daar kon ik dus wel een tijdje mee voorruit. Ik besloot naar Amsterdam te gaan. Omdat het daar zo druk en soms armoedig was leek het me moeilijk voor mijn ouders om me daar te vinden. In Amsterdam ontmoette ik Rachel. Rachel was 18 jaar, ze was ook weggelopen van huis. Rachel boot me een slaapplaats aan. Het was in een kraakpand, ze leefde daar met een stuk of 8 andere jongeren. Het gekke was, ze accepteerde me gelijk en iedereen was aardig tegen mij. Ik voelde me er goed thuis. Iedereen daar was aan de drugs, sommige waren erger verslaafd dan andere. De eerste week kon ik er goed van af blijven, ik wilde dat niet, omdat ik wist dat het mijn leven zal verpesten. Na die week heb ik eerst af en toe wat gebruikt, gewoon omdat iedereen het deed, gewoon voor de gezelligheid. Later kon ik niet meer zonder, ik nam ook steeds vaker harddrugs. Ik vond mijn leven best goed eigenlijk. Ik was redelijk gelukkig, toch werd ik af en toe best wel depressief als ik bijvoorbeeld geen drugs had. Gelukkig kon ik genoeg betalen, ik had nog steeds geld op de rekening en ik werkte als serveerster in een discotheek.

Na een half jaar ontmoette ik Arthur in de tent waar ik werkte. Hij nam me mee naar buiten en wilde met me praten. “Ik ben al een half jaar naar je opzoek meisje” zei hij. Hij keek me aan en ik zag in zijn ogen dat hij erg van mij schok. “Ik wist dat het niet goed zou gaan, hoe mooi je ook bent, hoe rijk je ouders ook zijn ik wist dat dit niet zou werken, maar ik durfde het niet tegen je ouders te zeggen” vertelt hij verdrietig. “Ik ben nu gelukkig Arthur” antwoordde ik toen. Ik probeerde overtuigend over te komen maar aan zijn gezicht zag ik dat hij het niet geloofde. “Ben je aan de drugs” vroeg hij mij. Ik antwoordde eerlijk dat ik verslaafd was. “Ben je hoer” vroeg hij mij daarna. Ik moest even lachen, alsof alle weggelopen meisjes gelijk hoer zijn. “Heel soms” antwoordde ik een beetje beschaamd. Hij keek me niet boos aan en zei even niks. Opgegeven moment zei hij “Kom Bob, we gaan naar huis”. Dat wilde ik natuurlijk niet. “Arthur, ik ben hier gelukkig ik wil hier blijven en ik ga niet met je mee” zei ik zo duidelijk als ik kon. ´Maar Bob” probeerde hij. “Arthur NEE” riep ik zo luid en duidelijk als ik maar kon. Ik zag aan Arthur’s gezicht dat hij schrok van mij, zo’n brutale mond was hij natuurlijk niet gewend. “Bob, je bent nog jong je hebt een hele wereld voor je! Je kan nog alles bereiken wat je maar wilt en bovendien, ik denk dat je je broertje Jeremy wel wilt zien”.
De verleiding was nu te groot om nee te zeggen. Ik had een broertje. Het kan toch niet dat hij vraagt naar zijn zus en dat mijn ouders dan moeten zeggen: “Nee Jeremy, je zus dat verwende nest is zomaar weggelopen en leeft nu als heroïnehoertje.
“Ok dan” stemde ik in.

Arthur bracht me naar een afkickcentrum op ongeveer 20km afstand van ons huis. Daar moest ik minstens zes weken blijven, daarna zouden ze wel verder zien. Gelijk die dag kwamen mijn ouders met Jeremy langs. Jeremy was een prachtige baby en mijn ouders waren nog steeds even knap als daar voor. Ik helaas niet meer, ik was ontzettend mager geworden en zag erg bleek. Mijn haar was grauwig en dood.
Toch omhelsde mijn ouders mij. Mijn vader nam me nog even apart toen mijn moeder met een psycholoog over mij sprak. “Bob, het klinkt misschien raar maar ik ben trots op je” zei hij verlegen. “Trots??” dit was wel het laatste dat ik had verwacht. “Ja bob, je hebt je eigen beslissing genomen, door jou zien mam en ik in dat we een foutje hebben gemaakt in de opvoeding, dit willen we verbeteren voor Jeremy” “En bob, daar hebben we jou hulp bij nodig” zei mijn vader. Ik vond dat lief van mijn vader en kreeg moed om verder te leven.
Helaas viel het tegen. Het was erg moeilijk. Mijn ouders zeiden wel dat ze me altijd zouden steunen enzovoort en ze zouden elke dag langskomen. Dit werd ongeveer één keer in de twee weken. Elke keer belde ze af of ik het niet erg vond dat ze niet kwamen, want ze hadden het toch zo druk!

Ik zit nu nog steeds in een afkickcentrum tussen allemaal arme mensen die ook de verkeerde kant op zijn gegaan. Ik voel me vreselijk en weet niet wat ik wil met mijn leven. Ik weet zeker dat het allemaal goed gaat komen met mij op een dag en dat allemaal door mijn ogen. Met mijn ogen zie ik namelijk dat mijn vader helemaal geen goede beslissingen kan nemen, dat hij zijn werk voor zijn familie laat gaan en zo mensenlevens verpest. Ik wil niet zo als mijn vader worden, ook al hebben we dezelfde ogen. Hetgene dat zich achter die ogen verschuilt is totaal verschillend en datgene gaat mij kracht geven om te vechten tegen dit leven. Om mijn ouders te laten zien hoe het beter kan en om Jeremy een goed leven te geven, zoals ik mijn vader beloofd had, want ik houd me immers wel aan mijn beloftes.