wie herkent zich in mijn verhaal?

[terror4life]

ik ban op het moment best ongelukkig en zou graag willen weten of iemand zich herkent is dit verhaal:

Ik loop de trap op, gewoon, zoals ieder ander de trap op zou lopen, zonder zorgen, alleen om boven te komen, bah, alweer huiswerk maken. Maar deze gedachte zonk als een blok weg bij mijn aanblik van hem boven aan de trap. Hij stond daar, met een grote onplaatsbare kist in zijn handen. Toen begon hij te lopen, snel, recht op me af. Wat moet ik doen, naar beneden, blijven staan, langs hem heen was geen mogelijkheid. Ik koos ervoor te blijven staan, foute keuze dus, stom, dat had ik van tevoren ook wel kunnen bedenken. Voordat ik het wist kreeg ik de kist in mijn buik geduwd, net zolang totdat ik het uit zou schreeuwen van pijn, maar ik, koppig als ik ben, schreeuwde niet, vertrok geen spier. (of kwam dit doordat ik te bang was?) Hij duwde nog harder, totdat de pijn ondraaglijk werd en ik in elkaar kromp van pijn. Toen hij eindelijk zijn zin had liep hij trots naar beneden, waarbij hij nog een keer zijn been tegen mijn hoofd plantte. Ik bleef daar onbeweeglijk zitten. Was hij weg? Ja, ik hoorde beneden de deur dichtslaan. De klap waarmee de deur wordt dichtgegooid valt me al niet eens meer op, dat is net zo normaal geworden als de scheuren die erdoor in de muur zijn gekomen. Ik vraag me af of we dit huis ooit nog kunnen verkopen zonder het eerst op te knappen. De klap van de deur betekende voor mij dat ik moest rennen, naar mijn kamer, alleen daar was het veilig. Deur dicht, sleutel om, het was een gewoonte geworden, rustig ademhalen en op bed liggen. Weer kromp ik in elkaar, waarom moest ik nou op dit soort momenten ook nog eens hoofdpijn krijgen? Mijn wangen werden al snel nat, iets wat ik slim tegen had kunnen houden op de trap. Ik legde mijn handen op mijn buik en drukte er eens flink in, misschien dat dat de pijn verhielp, niet dus, nadat ik mijn handen van mijn buik af had gehaald kwam het net zo had weer terug. Elke keer probeerde ik dat, maar nooit helpt het, waarom doe ik het nog? Zoals altijd nam ik me voor niet meer iets te proberen, waarvan ik van tevoren wist dat het toch niet zou helpen, verspilde tijd. Ik wou een paracetamol pakken, maar daarvoor zou ik van mijn kamer moeten, dat was te gevaarlijk, stel je voor dat ik hem tegen zou komen op de gang? Of dat hij de badkamer in zou stormen om me nog eens flink na te meppen? Nee, dan liever hoofdpijn. Ik luisterde even goed, dit had ik wel geleerd, na elke avond naar mijn kamer te zijn gevlucht, luisteren of er niemand was. Ik hoorde mijn moeder beneden huilen. Ik zette gelijk mijn gehoor uit. Dat was nog het ergste, dat mijn moeder huilde, ik wou dat ik naar beneden kon gaan om haar te troosten, maar dat was te gevaarlijk, want nog een klap riskeerde ik daar niet voor. Ik sloot mijn ogen en dacht na hoe het zou zijn zonder hem misschien dat ik dan wel een keer zou kunnen lachen als ik op de naar huis fietste, of zelfs maar aan thuis dacht. Tien minuten later kwam ik weer een beetje bij, ging rechtop op bed zitten, even door de pijn heen bijten, het gaat vanzelf weer over. Dacht ik, die nacht werd ik nog drie keer wakker van hem, rondstampend in mijn hoofd.

als dit hier niet hoort wil ik het ook weten, dank jullie...

[terror4life]

sorry dit was niet bedoeld als poll, ik snap het nog niet helemaal, ik zal het opnieuw proberen, kan deze eraf???

[elledc]

Deze kan je verwijderen door bij 'wijzig' het vakje 'verwijderen' aan te duiden.

[Quiana]

http://forum.scholieren.com/showthre...readid=1023988

Poll lijkt me idd vrij overbodig.