[Verhaal] Rome

[Calae]

(Er valt weinig over te zeggen, behalve dat ik dit verhaal vooral voor mezelf geschreven heb. Vandaar dat het symbolische niet echt goed uitgelegd is.)

Koud… Ja, eigenlijk is dat precies het woord dat ik zoek. Er valt niet omheen te draaien. In het begin, toen ik nog niet wist wat de ontmoeting met zich mee zou brengen, was het al koud. Dat hij rond die kilte in mijn leven zou komen was toen een opluchting. Nieuwe banden, nieuwe kennis opdoen, nieuwe ervaringen... Het klonk allemaal aantrekkelijk, en dat was het ook. Tot de vernieuwende warmte plotseling weer plaats moest maken voor de vertrouwde koude.

Ze zeggen weleens dat alle wegen naar Rome leiden. En als ik terugkijk is dat misschien ook wel zo. Een Rome in de tijd van de Gladiatoren misschien, maar herkenbaar was het. Toen de vriendschap, die ooit zo perfect had geleken, plotseling werd weggeblazen. Geteisterd door innerlijke slagen moest ik gedwongen aan een moeizame terugreis beginnen. Terug naar het Rome van vroeger, terug naar de hardheid van teleurstellingen, terug naar de grote witte leegte die men ook wel sneeuw noemt.
Nu ja, ik hád het best sneeuw willen noemen. In plaats van een grote, onduidelijke, lege arena had ik dan iets gehad om op voort te bouwen. Om een soort iglo te creëeren die de koude buitenhoudt. Maar er was niets, alleen maar een grote witte vlakte. Soms verscheen er plotseling een vage vorm, maar meestal wist ik gewoon niet waar ik het te zoeken had. Er waren mensen, ja. Vage omtrekken, die niet dichterbij konden komen. Waar ik ook naartoe reiste, altijd bleven ze vaag. En het ergste was nog dat ik echt wel wist wat ik wilde. Ik wilde geen lege witte vlakte, had in mijn hoofd zelfs al een heel scenario opgebouwd. Wist wat ik wilde, wie ik wilde, zelfs hoe ik het wilde. Maar steeds was er toch één schim die te dichtbij kwam. Een schim met een naam, met een eigen karakter en als ik diep in mijn verstand groef kon ik zelfs een beeld vormen. Ooit had ik dat met plezier gedaan, had ik gedacht dat de witte leegte en de schimmen die erin ronddwaalden me wel thuis zouden brengen. Naar het Rome van lang na de Gladiatoren, zeg maar. Maar verraad, ja, het is jammer dat er zoiets bestaat. Schimmen die plotseling vervormen totdat je de mensen erin niet meer herkent, al doe je nog zo je best. En dat héb ik gedaan, dat wéét ik. Ik heb gerend, geroepen, geruzied, geschreeuwd, bijna alle werkwoorden waar je ge voor kunt zetten heb ik mij in die korte tijd eigen gemaakt.
In de periode dat ik daar was, in die koude witte wereld, is er heel wat veranderd. Soms kwam er meer structuur in, soms tuimelde ik terug naar het begin, soms verdwenen er schimmen en kwamen er nieuwe bij. Zelfs ík ben veranderd. In de lange tijd dat ik daar verbleef, ben ook ik veranderd. Als ik een vorm was geweest, was dat ongetwijfeld een kubus geweest. Met scherpe punten, die de kubus zelf met geen mogelijkheid aan kon raken. Ik heb geprobeerd om weg te rollen van alles, maar de emoties waren zo scherp dat dat haast onmogelijk was. Eigenlijk kon ik alleen maar stuiteren. Steeds even weg, dan weer een hele tijd terug om nieuwe energie te verzamelen om toch nog een stukje verder te komen. Om even alle schimmen te kunnen ontwijken.
Kou, schimmen en een kubus. Waar plaats je die nu? Hoe passen die drie in elkaar? Niet. Het was dan ook een grote chaos daar, in die koude, witte arena in Rome. Maar ik heb ontdekt dat je ook achteruit kunt lopen. Terug, al is het lastiger dan het alledaagse vooruit gaan. Welliswaar ben ik nog steeds in Rome en kan ik als ik om me heen kijk nog steeds dezelfde schimmen, de arena en de misleidende sneeuw zien. Maar ik heb geleerd dat de geschiedenis zich niet keer op keer hoeft te herhalen. Rome is veranderd en zo ook ik en de schimmen om mij heen. Er is één schim die aanzienlijk vager is geworden, die zich steeds verder van mij lijkt te verwijderen. En de schimmen die er echt toe doen, die nooit van vorm lijken te veranderen, ja, die zijn met mij meegegaan. In de grote chaos ben ik niet meer eenzaam, zijn de mensen niet meer doof voor elkaar. En eindelijk weet ik weer hoe ik kan rollen.

[RedWarrior]

Voor mijn gevoel is het mooi gelukt- de beelden die je probeert op te roepen roept het bij mij ook op, en daar hou ik wel van. Alleen een klein slordigheidsfoutje: structeer? Structuur, vermoed ik stiekem []
En er zullen altijd mensen zijn die je wél kunt vertrouwen, vergeet dat niet ^^

[-zen-Chris]

Ik vind het goed geschreven, maar ik had op het einde graag een verduidelijking gezien van de gedachtes van de hoofdpersoon. Want het is voor de lezer teveel giswerk.
Je hebt het dan wel vooral voor jezelf geschreven, maar als je het hier post wil je ook kritiek en advies, niet?

Buiten dat om vond ik het fijn te lezen. Omdat de zinnen goed in elkaar steken. En omdat je wilt weten waar het over gaat, en dus doorleest.