[hersenspinsel] Drie seconden

Typisch zo'n hersenspinsel voor het slapengaan, die er 's ochtends minder mooi uitkomt dan dat je die nacht had gedroomd.



Ze keek me aan, het waren drie luttele seconden, maar haar ogen staan op mijn netvlies gebrand. Ik wilde eigenlijk mijn gezicht afwenden, maar ik moest blijven kijken. In drie seconden vertelde ze mij haar verhaal.

In de eerste seconde huilde ze om het verdriet van de afgelopen jaren. De tranen stroomde als wilde rivieren en ik voer met ze mee over haar gladde wangen. Als ik niet zo te doen met haar had gehad, was ik vast benieuwd geweest naar hoe zout ze wel niet zouden smaken. Misschien dat ik zelfs wel had gevraagd of ik ze eraf mocht likken. Maar nu had ze mijn schouders nodig voor haar tranen en niet mijn tong. Ik voelde met haar mee ook al wist ik dat ze het me later kwalijk zou nemen. Ze huilde mooi, alsof er elke keer een beetje pijn uit haar ogen kwam rollen. Ik veegde ze weg met mijn handpalm, en aaide zacht haar wangen.

De tweede seconde schreeuwde ze om de pijn die ze voelde. De grote wonden in haar hart waren beter te zien dan de krassen in haar armen. Ik had ze al zo vaak geprobeerd te helen, maar na een tijd liet ze dat zelfs niet meer toe omdat het haar meer pijn deed elke keer haar ellende onder ogen te zien. Spijt was te laat, zeker nu. Ze krijste het uit en haar stem branden door de stilte van de kamer. Ik wil er iets van waarde op verwedden dat als het langer had aangehouden ze mijn gehoor had beschadigd. Ze gilde mooi, alsof er elke keer een beetje boosheid uit haar mond kwam schieten. Ik bedekte met mijn klamme handpalmen haar oren.

Pas bij de derde seconde liet ze me liefde zien. Voor Philip, die haar lieve kopjes gaf als ze huilde en haar tranen droogde. Voor mij, omdat ik haar streelde als ze pijn had en haar ogen bedekte als het teveel werd. Voor The Beatles omdat ze naar haar luisterde door zelf muziek te maken. Ze lachte mooi, alsof er elke keer een beetje meer liefde uit haar kwam stralen. Ze pakte mijn handen vast en kneep zachtjes. Ik glimlachte, en ze vroeg me wat er was. Ik antwoorde niet.

Alleen je laatste alinea vind ik redelijk goed. De rest is met uitzondering van een paar zinnen precies wat ik al veel vaker heb gelezen en dat vind ik jammer, want er zijn heus wel andere manieren om dit te omschrijven. Mooi beschrijvend is het wel, je stijl - niet zo erg dat het vervelend wordt, maar gewoon: mooi.

Verder niet veel zinnigs te zeggen, zoek het eens in andere hoeken.
Wat ik beter vind aan de laatste alinea zijn de dingen die je niet zou verwachten: opeens de kat ertussendoor, The Beatles, dat de 'ik' persoon niet antwoord - etc. Vernieuwende dingen.

Fri.. schreef op 25-07-2006 @ 23:14 :
Alleen je laatste alinea vind ik redelijk goed. De rest is met uitzondering van een paar zinnen precies wat ik al veel vaker heb gelezen en dat vind ik jammer, want er zijn heus wel andere manieren om dit te omschrijven. Mooi beschrijvend is het wel, je stijl - niet zo erg dat het vervelend wordt, maar gewoon: mooi.

Verder niet veel zinnigs te zeggen, zoek het eens in andere hoeken.
Wat ik beter vind aan de laatste alinea zijn de dingen die je niet zou verwachten: opeens de kat ertussendoor, The Beatles, dat de 'ik' persoon niet antwoord - etc. Vernieuwende dingen.

Ja ik snap wat je bedoelt. Dit is ook nog maar een ruwe schets en in opbouw. Ik heb hier ook een paar losse flarders die er ook in zouden kunnen passen, maar dit is eigenlijk de kapstok geworden. Ik zal kijken wat ik kan veranderen.
In ieder geval bedankt

Ik ga mee met Fri.., niet echt speciaal, had misschien zelfs beter in dichtvorm gegoten kunnen worden. Verder staan er schoonheidsfoutjes in die ik er nu niet uit wil halen

Ik ben echt lui.