Gebroken op marmer in flarden poëzie

[G. -]

Breek me op marmer van stilzwijgen
Want als laatste hoop weggenomen is,
geeft niks me nog zin om verder te gaan-

Neergelegd in flarden poezie
Je niet opgevallen toen ik in beeld kwam
Blind ben je
duizenden malen bekliefd met mijn woorden

-Men verzweeg het bloed
In sprookjes zoals Sneeuwwitje en Roodkapje
Want Gods kinderen kennen geen wereld zoals ik die ken-

Mijn engelenhaar geweven
Als touw voor ontsnapping
In structuren, niet zonder risico
Want verliefde vleugels
slaan snel te pletter tegen grote burchten

-Op tranen kun je niet drijven
als je gemoed te zwaar geworden is
En geen enkele reddingsboei in zicht-

Want mensen waaien liever mee met orkanen
Ieder op een andere manier,
allen oogdood..


Even in mijn oude gedichtenrommel gezocht, ik weet het, ik verbeter later. Maar soms is het leuk die oude niemandalletjes terug te lezen.

[*nerwen elensar]

De stukjes tussen de streepjes spreken me heel erg aan. Er zitten sowieso leuke vondsten tussen zoals:

Want verliefde vleugels
slaan snel te pletter tegen grote burchten

en

Want mensen waaien liever mee met orkanen
Ieder op een andere manier,
allen oogdood..

Maar het geheel vind ik niet echt goed bij elkaar passen. Heb daarbij een hak op de tak gevoel en er zitten vrij cliché stukjes tussen. Zoals je zelf zegt, moet dit gedicht nog wat verbeterd worden en als je dat doet zal het wel goed zijn. Ben ik zeker van.