Oud 05-08-2005, 14:29
Verwijderd
Eén van de weinige keren dat ik voordat ik begon al een idee had over hoe het verhaal zou gaan lopen. Ik geloof zelf dat het niet zo heel erg goed werkt. Naar mijn idee is het krampachtig en bijt ik mezelf een paar keer goed in de staart. Maar goed.

Dit is het eerste deel. Morgen of overmorgen doe ik het tweede en laatste deel plaatsen.

- - -

Marvin McEwan had nog een kwartier de tijd om iets te verzinnen dat zijn baan, zijn carrière en zijn verse huwelijk kon redden. De hele dag al had hij nagedacht over een verhaal, maar zoals vaker de laatste weken zonder vrucht. Beelden en korte situaties, maar geen verhalen van minimaal een kwartier, liefst twintig minuten. Hij staarde naar alle knoppen, schermen en schuiven op het paneel voor zich en ze keken vragend terug. Hij aaide met zijn vinger over een draaiknop zonder dat het paneel aanstond. “Ja,” mompelde hij “vroeger ging het bijna vanzelf.”
Hij wist het zeker; hij was het kwijt.

De eerste paar sessies die hij achter het paneel van Traumwerk doorbracht, waren geweldig. Hij mocht nachtdiensten draaien en dat kwam hem goed uit. ’s Nachts borrelde de inspiratie als een frisse bron in hem op en draaide hij aan de knoppen tot hij de mooiste werken gecomponeerd had. De recensenten zongen bijna lofliederen op hem, de mensen op straat zwaaiden vriendelijk en zijn Sonja stond elke morgen in de deuropening te wachten. Met een veelbetekende glimlach zou ze dan zeggen “Ik heb toch zo heerlijk gedroomd”, waarna ze een kus op zijn wang drukte.
Maar de borrelende bron was nu een verziekte modderpoel waar hij slechts met veel hoofdpijn en geschuifel op zijn stoel de meest basale lijken uit kon opdreggen. Mensen keken hem niet meer vriendelijk aan op straat, maar wachtten ze tot hij voorbij was, en bogen zich daarna fluisterend naar elkaar. “Weet je wie dat was?” Was. Ook de recensies waren vernietigend geworden. In plaats van op handen gedragen werd hij nu met voeten getreden. Maar dit alles kon Marvin nog voor lief nemen. Wat hem het diepste trof was dat hij nu elke morgen vroeg zelf zijn handpalm op het deurslot moest leggen en blij mocht zijn als hij ’s avonds bij Sonja een kus mocht halen. Alsof ze alleen maar bij hem was geweest vanwege zijn geweldige werk, en nu hij zijn reputatie niet meer kon naleven…

Marvin had nog vijf minuten voordat de kussens ingeschakeld werden en gierig op zijn signaal zouden wachten. Hij liet zich bijna verleiden een klassieke dooddoener uit de kast te trekken… Zonder kleren op het kantoor aankomen, bijvoorbeeld, of een bus missen op een benauwde examendag. Hij grinnikte even. Dan zou hij beter direct zijn ontslag kunnen indienen.
Hij rekte zich uit en concludeerde dat er vannacht geen verhaal zou komen. Hij knakte zijn vingers en ging aan het werk. Op het scherm voor zich liet hij verschillende zachte kleuren door elkaar vloeien, maar niet gemend worden. Hij startte de muziekmodule op en liet lange, zachte tonen door een eindeloos rustige waterval van kleur klinken. Aangezien hij het muziekstuk goed kende, wist hij beeld en geluid vrijwel synchroon te laten lopen. Wel, misschien zou een recensent daar nog een goed woord voor over hebben.
Na een half uur psychedelica geproduceerd te hebben, leunde hij achterover. Over de lengte was niet te klagen, hoewel er vast wel iemand zou zijn die het woord ‘saai’ in de mond zou nemen. Marvin werd niet goed van de recensenten. Soms leek het wel of het publiek niet naar zijn werk keek, maar naar de beoordelingen van die lui, en op basis daarvan afrekende met hem. “Ze zijn gewoon jaloers omdat zij het niet kunnen”, mompelde Marvin, maar hij proefde de bittere onzin op zijn tong. Bovendien, hij kon het zelf ook niet meer.

Jonas groette Marvin bij het naar buiten gaan vanachter zijn receptie. “Pas op, Marvin”, waarschuwde hij, “volgens mij staat er buiten weer zo’n goochem”.
Buiten regende het zacht. Marvin trok zijn kraag overeind en zette zijn hoed op tegen de gure wind. Hij maakte zich klaar om de kille morgen in te stappen toen hij achter zich gesis hoorde. Een man in een zwart pak waarop dauwdruppels glinsterden wenkte hem zonder de handen uit de zakken te halen. De goochem.
“U werkt bij Traumwerk, nietwaar?”, begon de man in het zwart.
“En al zou dat?” Marvin had al vaker dit soort mensen tegenover zich gehad, misschien zelfs deze ene mens, en hij had er in het geheel geen zin in.
“Wel, als dat zo is, dan heb ik een interessant aanbod voor u”, en in zijn jaszak knisperde het geld.
Marvin zweeg, dus de man ging verder. “Ik kan u veel geld betalen als u mij het één en ander over uw werk vertelt,… eh, over de machines bijvoorbeeld?” Knisper, knisper.
“Het spijt me. Ik weet niets en ook al zou ik iets weten, zou ik het niet kunnen vertellen. Probeert u de directeur maar te bereiken, maar ik adviseer u dat via de conventionele weg te doen. Hij houdt er waarschijnlijk niet van om ’s morgen vroeg besprongen te worden, en ik ook overigens net zo min.” Marvin liep boos weg.
Hij was, net als al zijn college’s al vaak benaderd door dit soort mensen. Meestal kwamen ze van andere bedrijven. Ze wilde kennis van hem kopen, om zelf een soortgelijke service op te richten, of om aanpassingen aan de kussens te kunnen maken. Zelfs de meest basale informatie over de kussens was goud waard, na de vreselijke verhalen die verteld werden over de mensen die geprobeerd hadden zelf eraan te sleutelen. Niemand wilde zijn armen laten koken in een storm van elektriciteit, dus niemand maakte zijn kussen open.
Een enkele keer kwamen er mannen van de overheid, maar meestal zochten die hogere werknemers op. De propagandamogelijkheden van de Traumwerktechniek leken hen weergaloos.
Maar bedrijven en overheid vingen beiden bot. Traumwerk gaf haar geheimen niet prijs en alle medewerkers kregen net genoeg informatie om hun werk te kunnen doen. Hoeveel geld hen ook geboden werd; ze waren nutteloos voor anderen en vervangbaar voor Traumwerk.

Soms frustreerde dit Marvin. Zijn grootste successen had hij geboekt op een machine waar hij het fijne niet van wist en nu zou hij zijn publieke ondergang op hetzelfde onbekende podium van techniek beleven. Hij drukte op wat knoppen op zijn Traumwerkpaneel, wat zijn commando’s weer vertaalde in signalen. Die werden opgevangen door de Traumwerkkussens die overal zacht wachtend in bed lagen, en die vervolgens de golven omzetten in patronen die de hersenen konden oppikken en vertalen tot dromen. Het was hem een wonder en het leek hem gevaarlijk ook. Nog altijd was het neuropsychologen onduidelijk wat dromen precies deden met de mens en hier zat hij, elke avond op knoppen te rammen om allerlei onzin het hoofd van duizenden onbekenden in te pompen. “Ho”, corrigeerde hij zichzelf, “duizenden min één”. Sonja en hij hadden ook al sinds jaar en dag een Traumwerkkussen.

Thuisgekomen was Sonja al weg. Marvin strompelde moe wat rond door het huis, maar nergens vond hij een memo van Sonja. Met de droeve gedachte van twee magneten die elkaar afstoten en aantrekken tegelijk, en daarom altijd langs elkaar zouden blijven schieten, viel hij in slaap. Hij droomde niet.
Vijf uur later startte hij zijn terminal om te zien of er recensies waren van zijn nachtelijke arbeid. Een aantal recensenten waren zelfs gestopt met over hem schrijven en de overigen besteedden alleen aandacht aan hem als ze hem dieper de stront in konden duwen. “Zouteloos”, en “het zoveelste dieptepunt voor McEwan in de voortgaande daling van de kwaliteit van zijn werk”. Mooi, dacht Marvin, een goed begin van de dag.

Hij probeerde de wetten van het magnetisme te doorbreken en belde Sonja op haar werk. Na acht keer overgaan nam ze op. Ze keek eerst vriendelijk neutraal, zoals het gezicht van een bedrijf eruit moet zien. Daarna herkende ze Marvin, keek ze geschrokken en daarna geërgerd.
“Hoi schat”, zei Marvin.
“Sorry, ik heb het druk. Ik bel je zo terug, ok?”, en ze hing op.
Ze belde niet terug, net als de vorige keren dat ze dit beloofd had. Marvin voelde zich dieper wegzakken en besloot daadkrachtig haar niet te bellen om te vragen of ze al zou bellen. Dat maakte hem zo aanhankelijk en afhankelijk. Bovendien had hij wel wat beters te doen dan, hij moest voor vanavond aan de slag. Zijn baas had de recensies ook gelezen en dat kon nooit in Marvins voordeel werken. Sterker nog, bedacht hij, zijn baas had de dromen ook gedroomd, natuurlijk. Verdomme.
Marvin keek even naar de kussens in het tweepersoonsbed voordat hij naar buiten ging. Het Traumwerklabel keek hem glimmend aan. Hij had nooit begrepen hoe al die technologische apparatuur om te ontvangen en te verzenden in zo’n kussen kon zitten, terwijl het toch zacht en donzig bleef.

De regen was opgehouden, maar nog altijd was het donker en smerig buiten. Natte straattegels stonken van een herfst die nog lang zou duren. Marvin probeerde zijn voeten alleen op hele tegels te zetten, maar hoe dichter hij bij de bibliotheek kwam, hoe meer er gebroken waren. De buurt was verpauperd en het gebouw zelf verlaten en vervallen. Er was al jaren niemand meer geweest, zo leek het. Marvin probeerde de houten deur, maar deze klemde. Ernaast was een raam ingeslagen en hij kroop erdoor. Vast het werk van inbreker die teleurgesteld dezelfde weg naar buiten genomen hadden. Hier was niets meer te halen, alleen oude, verrotte boeken die niemand las.
Er waren nog wel boekenlezers. Mensen die geen geld hadden om een Traumwerkkussen te kopen en zich op andere manieren moesten vermaken. Maar de overheid had geen geld meer op een bibliotheek te onderhouden of zelfs te slopen. Het gevolg was schimmelende zooi waarvan Marvin lachend herinnerde dat het ooit cultuurerfgoed genoemd werd. Hij trok op goed geluk een boek uit de kast en bladerde er wat in. Onhandig viel het op de grond en spatte de bladzijden uitéén. Hij pakte een nieuwe en bladerde nu wat voorzichtiger. Hij knikte, vouwde het dicht en ging naar huis. Die nacht zou iedereen dromen over drie Russische broers en hun vermoorde vader.

Sonja zat tegenover Marvin aan de kleine eettafel. Hij had gekookt en hij wist niet zeker of het gelukt was. Aan de overkant schoof Sonja stukjes eten van links naar rechts over haar bord. Hij keek naar haar maar zei niets. Hij was moe. Moe van het werk en moe van haar verborgen boodschappen die onder zijn huid kropen en zeiden dat ze hem niet meer moest.
Hij vroeg geen liefde van haar, want liefde was niet van deze tijd. Liefde was sentimentele onzin die je alleen in oude televisiefilms nog zag, als je er tijd voor had. Of als je nog meer geduld had in oude boeken, maar… Marvin stopte zijn gedachten.

Toen Sonja een douche nam, dook Marvin de slaapkamer in. Hij bekeek haar kussen aan alle kanten totdat hij het serienummer op het label vond. Hij noteerde het getal, stopte het papiertje in zijn broekzak en vertrok vroeg naar zijn werk. Hij moest immers nog naar de bibliotheek.

- - -

LUH-3417
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 05-08-2005, 20:04
Choking Duck
Avatar van Choking Duck
Choking Duck is offline
Eerlijk gezegd wel een erg goed stukje.
Ik vraag me af hoe je er in godsnaam op gekomen bent!
Nouja, ik wacht op meer!
__________________
Of gewoon niet.
Met citaat reageren
Oud 05-08-2005, 20:26
Euryalo
Avatar van Euryalo
Euryalo is offline
wauw, goed verhaal...het deed me zelfs een beetje denken aan 'de ogen van de tijgers' van Tonke Dragt, qua fantasie, en dat is een compliment
__________________
†-"Als ik alleen geloof wat ik begrijp, is mijn geloof net zo groot als mijn hoofd." Godfried Bomans -†
Met citaat reageren
Oud 05-08-2005, 21:31
Verwijderd
Meer! Uitgebreid commentaar kun je morgen verwachten. <3
Met citaat reageren
Oud 06-08-2005, 16:35
Verwijderd
En de rest.

- - -

Met trillende vingers voerde hij het nummer van Sonja in. Haar kussen stond nu als afgesloten geregistreerd. Het was een standaardhandeling die iedere medewerker van Traumwerk kon volbrengen in het geval van wanbetalers. Hij had nog tien minuten de tijd voordat het gros van de mensen zou inschakelen en hij moest nog twee verhalen voorbereiden. Hij scheurde de bladzijden uit het boek over de Russische broers en probeerde er een stapel van te maken die de machine kon verteren. Over een paar minuten zou er een samenvatting uitrollen die hij na wat sleutelen zo naar het Traumwerkpaneel kon converteren.
Terwijl de machine ratelde, las hij een ander boek met de hand. De bladzijden waren plakkerig met papierschimmel en soms waren er flarden uitgescheurd. Iemand had in een vorige eeuw bepaalde stukken onderstreept en er uitroeptekens of notities bijgezet. Marvin snapte er niets van, maar het verhaal kon hij wel vatten. Onvervalste, ware liefde, zoals het vroeger was. Zodra de eerste uitzending klaar was, zou hij het kussen van Sonja als enige ontvanger selecteren en een tweede uitzending doen. Hij zou het hoofd van Sonja vol met echte liefde pompen en de volgende morgen zou hij haar witte prins op het paard zijn, of wat die uitdrukking ook alweer was.

Marvin kwam naar buiten en de goochem wachtte weer op hem. Dit keer zette hij het op een rennen en achter zich hoorde hij nog een vraag. Iets over microscopische nanotechnologie in een kussen. Thuisgekomen viel hij als een blok in slaap. De hele nacht had hij gespannen met zijn voeten zitten trappelen achter het paneel.
De recensies met betrekking tot zijn stuk plagiaat waren verassend. Niemand had verwacht dat hij nog een interessant werk kon produceren en sommigen dachten zelfs dat er nog hoop voor hem was. Alsof de hoop zich materialiseerde ging de telefoon over. Marvin nam op en het was Sonja.
“Ik heb fijn gedroomd, Marvin”, zei ze koud.
“Oh? Is dat zo?”
“Ja. Ik vond het een erg goed verhaal. Ik hoop alleen dat je er een vervolg op maakt, want ik wil weten wie de vader nu vermoord heeft, en ik ben niet de enige.”
“De vader…?”
“Ja. Nu, ik moet weer verder. Ik zie je vanavond.”
Marvin kon niets meer uitbrengen en Sonja had al opgehangen. Op de één of andere manier had zij ook de droom over de Russen ook gekregen. Dit kon niet!

Met een schaar ging Marvin het kussen van Sonja te lijf. Misschien was het nummer op het label niet het goede nummer en moest hij binnenin iets vinden. Ergens moest een printplaat zitten en printplaten liegen niet. Pas nadat hij de rand van de sloop opengeknipt had, dacht hij aan de dodelijke schok waar Traumwerk de wereld voor waarschuwde. Hij scheurde de rand los en de zachte vulling dwarrelde uit het kussen op het bed. Marvin wachtte tot er iets zwaars uit zou vallen, maar dit kwam niet. Hij graaide in de sloop, keek erin en keerde hem binnenstebuiten, maar er zat niets in. Alleen maar zachte vulling.

“Toen in de recensies las, wist ik dat het goed was”, zei een geanimeerde Sonja tegen een doodse Marvin. Nu was het zijn beurt om lusteloos met brokken voer heen en weer te schuiven. “Die jongste broer alleen al, hoe heette hij? Alexej? Alleen met hem zou je al een reeks verhalen kunnen maken. Ik denk dat iedereen het eens is met Robertson als hij zegt dat een koude, Russische winternacht je heerlijk doet slapen.”
“Ja”, stamelde Marvin. Hij was niet bezig met de Russen. Hij was bezig met Traumwerkkussens. Met doodnormale kussens die alleen een logo en een label erop hadden. Hij was bezig met zijn werk en het paneel waarop hij werkte. Was dat soms een kartonnen doos met plastieken knoppen? Wat deed hij daar al die avonden als de kussens doodnormale kussens waren? En hoe kreeg iedereen dezelfde droom in zijn hoofd als het niet via de kussens was? Hij begreep er niets van.

Die avond slenterde hij lusteloos naar zijn werk. Ook al hadden sommigen hem gefeliciteerd met zijn jonge, kleine succes, bleef hij zelf van binnen zuur. Hij plofte neer in zijn stoel en keek naar de knoppen. Nog vijf minuten de tijd maar hij had nergens zin in. Het zou toch niet uitmaken wat hij deed. Hij besloot niets te doen. Hij zette zich af tegen het paneel, rolde met zijn stoel naar de koffieautomaat en wilde er zo lang mogelijk blijven.
Totdat achter hem een deur opende.
“De directeur wilt u graag spreken, meneer McEwan. Volgt u mij?” Marvin volgde.

“Het is ontoelaatbaar”, borrelde de vettige directeur vanachter zijn sigaar, “dat het personeel van Traumwerk op eigen houtje registratienummers uit het systeem gooit en daarnaast de zendpiraat uit gaat hangen. Je prestaties van de laatste maanden zijn al niet om over naar huis te schrijven, McEwan, maar dit soort acties maken uw positie binnen ons bedrijf er niet zekerder op. Je zal met een verdomd goede verklaring moeten komen, McEwan.”
Marvin had flets naar het tapijt voor zich gestaard. Hij wilde niet meer vechten voor zijn zinloze baan. Hij wilde alleen maar antwoorden en daarna weglopen. Hij wilde weten wat er van deze directeur overbleef als hij met een speld in zijn bolle buik prikte. Wat er van Traumwerk overbleef als hij de zijkant openscheurde en de zachte, zinloze vulling eruit haalde.

“Mijnheer de directeur?” begon Marvin nederig, “ik heb geen verklaring voor mijn gedrag. Althans, geen goede. Maar voordat u mij ontslaat, had ik graag dat u mij antwoord gaf op de volgende vragen; Waarom zijn de Traumwerkkussens niets meer dan een sloop met zachte vulling? Waarom zit er niets in? Hoe kan het dat toch iedereen dezelfde dromen droomt en wat gebeurt er als ik aan de knoppen op het paneel draai? Wie ontvangt die signalen?”
De mond van de directeur viel open en zijn sigaar stuiterde op zijn glimmende, houten bureau. Hij stamelde wat en zweeg weer. Zenuwachtig liet hij zijn vingers over elkaar lopen en zo leek hij wat controle terug te krijgen. “Meneer McEwan, wilt u mij volgen?”

Ze liepen door gangen van het gebouw waar Marvin het bestaan niet afwist. Aan het einde was een zwaar beveiligde deur met een achtcijferslot en vingerafdrukregistratie.
“De code is 68376301”, zei de directeur, “en je vingerafdruk zullen we er straks inzetten.”
De deur schoof open en onthulde een grote ruimte. Het deed Marvin denken aan de radiokamer van een onderzeeboot. Verschillende mensen hadden een koptelefoon op en staarden naar een scherm. Voor zich hadden ze allemaal een toetsenbord waarop ze enthousiast ratelden.
“Dit”, gebaarde de directeur, “zijn de recensenten. Daar linksachter zit Robertson. Je zal zien dat hij helemaal zo’n kwaaie niet is. Hij doet slechts zijn werk.”
“Welk werk?” eiste Marvin.
“Wel,… luisteren en kijken naar de dromen die hierboven op het paneel gecomponeerd worden. Dit is de enige plek op aarde waar de output daarvan terechtkomt en deze jongens schrijven er recensies over. Recensies die allemaal verschillend van elkaar zijn, op één vlak na. De inhoud. Stuk voor stuk bevestigen ze de inhoud. Ze hameren op subtiele wijze het verhaal in hun tekst en overdekken deze harde noten met zoveel zoete saus van eigen waardering dat geen van de lezers door zal hebben de noot doorgeslikt te hebben.”
“Bedoelt u dat… mijn dromen nergens gekomen zijn?”
“Precies. Je dromen komen hier en deze jongens zijn de machine die elke morgen via de terminal van duizenden mensen de herinnering aan een droom suggereren. Het kussen en de droomcomponisten zijn een farce, maar noodzakelijk om ons denkbeeldige product te verkopen.”
“En nu kom ik hier te werken als recensent?”
“Ja.”
“En als ik weiger?”
“Dan is dat erg ongezond. We kunnen ons geheimpje niet de straat op laten komen, nietwaar?”

Marvin stond weer voor het Traumwerkgebouw. Hij krabbelde achter zijn oren en wilde dat hij rookte. Hij trilde overal en had niets om zich te kalmeren. Achter hem klonk gekuch.
“Pardon, u werkt bij Traumwerk, nietwaar? Kunt u mij misschien iets vertellen over waar u daar mee werkt? Uit de kussens worden wij niet wijzer, maar misschien dat u iets kunt zeggen over de machines?” Knisper, knisper.
“Geloof me vriend, daarbinnen werkt men met de oudste techniek ter wereld” antwoordde Marvin. Hij trok zijn kraag recht en verdween in de nacht.

- - -

LUH-3417
Met citaat reageren
Oud 06-08-2005, 16:59
Kerz
Avatar van Kerz
Kerz is offline
Ah, dit leest goed.

Ga door
Met citaat reageren
Oud 06-08-2005, 17:48
Choking Duck
Avatar van Choking Duck
Choking Duck is offline
Hehe, briljant!
Ik neem aan dat dit het einde is?
Niet echt wat ik van het einde had verwacht, maar wel briljant.
__________________
Of gewoon niet.
Met citaat reageren
Oud 07-08-2005, 20:07
Verwijderd
Bedankt.

Het was ook niet echt helemaal wat ik verwacht had, maar ik wilde er toch een einde aan breien. Het is misschien wat slordig nog, omdat we niets meer horen over hoe het nu verder gaat tussen Marvin en Sonja, maar goed. 'Er moet wat over blijven om zelf te verzinnen' is een goed excuus.

LUH-3417
Met citaat reageren
Oud 09-08-2005, 13:26
Verwijderd
Prachtig! Echt één van de beste kortverhalen die ik ooit gelezen heb Het deed mij wat denken aan Orwell en Roald Dahl trouwens.
Met citaat reageren
Oud 09-08-2005, 13:58
Verwijderd
Wauw, super Origineel, verrassend en super goed en fijn geschreven. Ik moest ook denken aan Orwell, qua sfeer vooral.
Met citaat reageren
Oud 09-08-2005, 15:57
Broeder
Avatar van Broeder
Broeder is offline
Ik ga het straks lezen Ziet er in ieder geval wel wat belovend uit.
__________________
ENIGSINDS WANNEER?
Met citaat reageren
Oud 09-08-2005, 19:30
Verwijderd
Geniaal.
Met citaat reageren
Oud 10-08-2005, 04:16
Verwijderd
Ja, tof. Maar ik ben niks anders van je gewend.
Met citaat reageren
Oud 12-08-2005, 12:01
Verwijderd
Bedankt voor de reacties.

Ik hoor wel meer dat het mensen doet denken aan Roal Dahl, maar ik ken het verhaal waar het zoveel op lijkt niet, en ik heb niet aan hem gedacht tijdens ik dit schreef, dus ik denk dat het gewoon toeval is.

Ik ben zelf niet zo heel erg kapot van dit verhaal... Het plot is op zich wel ok (alleen is het onwaarschijnlijk dat niemand ooit eerder zo'n kussen opengemaakt had, ook al maakt Traumwerk iedereen bang met electrocutie-verhalen) maar ik ben bang dat de stijl er bij ingeschoten is. Normaal heb ik geen idee wat voor verhaal ik schrijf en kan ik gewoon uit de losse pols aan de gang, maar dit keer had ik het idee dat ik een verhaal ging vertellen, waardoor het een soort van clichématige telegramstijl werd, naar mijn idee.

LUH-3417
Met citaat reageren
Oud 12-08-2005, 23:20
Norrage
Norrage is offline
Roald Dahl, Huxley, Orwell...Het doet me aan veel verschillende verhalen wel wat denken maar ik denk dat er in geen geval sprake is dat dat verkeerd is..
Wat een goed, en origineel, verhaal is dit zeg.. Aan het eind ging de schrijfstijl echter wel een beetje achteruit. Het leek inderdaad alsof je het een beetje ging afraffelen.
Bovendien vind ik het juist mooi dat je de lezer te rade over laat. Mijn complimenten, heb nog niet vaak van niet-professionele(of hoe je dat ook noemt in de boekenwereld) schrijvers een verhaal van deze kwaliteit gelezen.

Ik lees hier trouwens dat je meer verhalen hebt geschreven. ik ben na aanleiding van dit verhaal wel benieuwd naar meer maar ik kan me niet echt wijzer maken als ik al jouw posts scan of zo dus als je misschien een linkje of twee zou kunnen neerzetten?

Laatst gewijzigd op 12-08-2005 om 23:24.
Met citaat reageren
Oud 12-08-2005, 23:42
Verwijderd
Bedankt voor de reactie.

Vreemd genoeg kan ik ook niet een lijst met al mijn verhalen tevoorschijn toveren op dit forum, wat ik ook probeer. Als je me zegt wat voor verhalen je tof vindt, dan kijk ik even of ik die ooit gepost heb en zijn we allebei blij.

LUH-3417
Met citaat reageren
Oud 13-08-2005, 00:09
Norrage
Norrage is offline
Ik had er toevallig een paar gevonden gewoon in de topic list. Jouw naam is zo herkenbaar dat dat best makkelijk ging. Zaten goede verhalen tussen maar vond deze de beste

Al lang bezig met schrijven?
Vind het wel leuk dat je op een hele losse manier die korte verhalen schrijft. Ik heb wel eens een kortverhaal gelezen wat goed was, maar het was altijd zo simpel en eenmalig. Maar jij hebt een hele duidelijke en frisse manier van schrijven, en elk verhaal is anders(Alhoewel van de 3 verhalen die ik gelezen heb nu ze alledrie wel wat van elkaar weghebben, vooral in stijl)

Zelf schrijf ik ook veel, maar dat zijn dan vervolgverhalen in boekformaat, (100 a4tjes in word kom ik al snel aan ), en dit vind ik een aardige stimulans om zelf ook eens een kortverhaal te schrijven, zeker omdat ik er aardig wat ideeen voor heb klaarliggen, maar nooit zoiets schrijf omdat ik het gevoel heb er iets mee te willen bereiken(iets wat je met een paginagroot opstel niet zo snel bereikt )
Bovendien;wat ik hier dus zo mooi vond is dat je de lezer iets te rade overlaat...Iets wat ik echt niet goed kan. Ik wil altijd tot in de details doorgaan en alles duidelijk over laten komen...Wat ook de reden is dat ik meer voor de grote vervolgverhalen ga.

Maar nu ga ik er wel een heel lang kortverhaal van maken deze post dus ik hou het hier maar bij...

[edit dag later]
Had dankzij dit forum een site gevonden, die verhalensite en daar kwam ik ineens jou ook tegen...Daar kan ik volgens mij jouw verhalen wel makkelijk vinden

Laatst gewijzigd op 13-08-2005 om 13:21.
Met citaat reageren
Oud 15-08-2005, 16:03
Verwijderd
Ja, ik schrijf al wel een jaar of vier, gok ik, maar met telkens een poos pauze. Soms schrijf ik een paar maanden niets en op een ander moment opeens weer drie in een week. Ik denk (hoop) dat ik ondertussen wel iets als 'een eigen stijl' heb ontwikkeld (als ik meedoe aan de verhalenwedstrijd hier wordt mijn verhaal vaak wel herkend ).

Ik zou het zelf nooit voor elkaar krijgen een verhaal van honderd kantjes te schrijven. Ik zit meestal rond de anderhalve of twee pagina's en dat vind ik lang zat.
Het probleem van zulke lange verhalen schrijven is denk ik dat je vrij moeilijk lezers ervoor kan vinden en dus niet echt makkelijk van anderen hoort hoe goed ze het vinden. Er zijn niet veel mensen die trek hebben in zo'n enorme lap tekst waarvan ze geen idee hebben hoe goed of fijn het is.

Ik ben wel benieuwd welke site je gevonden hebt. Ik plaats wel op verschillende, maar volgens mij is er geen enkele die een complete collectie van mijn verhalen heeft. Het moet natuurlijk niet te makkelijk worden.

LUH-3417
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 15-08-2005, 17:43
Norrage
Norrage is offline
Zelf toen ik mijn eerste grote, lange verhaal neerzette had ik zo'n 10 tot 15 vaste lezers. Dat was echt geweldig. Anders zou ik het probleem wat jij hier ook zegt wel begrijpen inderdaad.
Maar dat bleek echt een goddelijke tijd te zijn, ik weet nog steeds waarom me dat nu niet meer lukt. Wordt men luier?(het is hetzelfde verhaal, dus het ligt niet aan mijn niveau wat slechter zou worden of zo )
Maar die nieuwe site die ik gevonden heb vind ik echt buitengewoon goed...
Ik ben er geregistreerd als iZnoGood..Misschien ontdek je maar daar wel, ik heb namelijk wel wat gereageerd op je verhalen
Met citaat reageren
Oud 16-08-2005, 00:55
Porcelain
Avatar van Porcelain
Porcelain is offline
Allereerst: geweldig creatief idee. Fijne surrealistische trekjes heeft dit verhaal, het leest als een trein! Des te spijtiger dat het niet zo is uitgewerkt: het verhaal mag wel wat minder kort zijn. Nu lijkt het inderdaad alsof je persé ergens naartoe wilde werken. Ik heb me een aantal dingen afgevraagd:

Wat je zelf ook al zei: Waarom heeft niemand anders ooit een kussen opengemaakt?
Elke medewerker kon de code van een 'wanbetaler' (of hoe noemde jij dat mooi) uitschakelen. Maar als Sonja alsnog de droom ontving (door de recensies) dan gebeurde dit toch óók met die 'wanbetalers'?
Ook had je zelf al door dat je met het Marvin/Sonja-thema nieuwshierigheid opwekt, maar je legt het verder niet uit. Ik had verwacht dat zij ook geprogrammeerd zou zijn, ofzo . Om Marvin ertoe aan te zetten beter te gaan schrijven. Maar dat matcht niet met je eigen einde.

Dus: Prachtig idee, heel mooi opgeschreven, maar het lijkt me niet genoeg uitgewerkt.
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 14:10.