Wie ben jij?

[gewoonmax]

Wie ben je, en hoe ben je zo geworden?

Nee ik bedoel niet de naam. Maar wat is je persoonlijkheid, hoe ben je, waar zitten je plus en min punten, etc. En dan ook.. hoe is het tot stand gekomen (opvoeding, gebeurtenissen,etc.). Niet dat iedereen dat van zichzelf weet, maar zo wel zou ik het graag willen weten.. Eens kijken hoe goed de mensen zichzelf kennen in NL.

[arPos]

ik ben een vrij arrogante soms ietwat botte ongeduldige humorvolle soms sociale en erg gulle jongen

en tja de reden daarvan is karakter tot opvoeding, omgeving tot ervaring

Offtopic: lijkt verdumme wel een contactadvertentie
edit: ts jij moet starten he...

[mara18]

Ik ben een lief meisje dat bang is om te kwetsen en gekwetst te worden. Dat is zo gegroeid door de kordate en strenge aanpak van mijn moeder.
Voorts ben ik eigenwijs en doe ik graag mijn zin. De reden daarvan is vermoedelijk het feit dat ik geen broers of zussen heb.

Uiteraard nog veel meer, maar daar zitten jullie vast niet op te wachten Dit is zowat het voornaamste.

Ik ben iemand die de indruk geeft erg lief te zijn maar ondertussen vaak keihard en egoïstisch is, geen zin heeft om naar het gezeur van anderen te luistern maar zelf nogal wil klagen. Verder ben ik een uitslover, op ieder gebied haast en verwacht dat stiekem ook van anderen. Soms heel erg sociaal, soms op het autistische af.
Dat komt door alles waardoor een karakter gevormd wordt, dûh.

[Chloe Siere]

Ik ben iemand die heel rustig overkomt, waardoor mensen op een gegeven moment van me kunnen schrikken als ik meer mezelf ben. Dan geef ik heel nadrukkelijk mijn mening, neem ik de leiding en ben ik aanwezig. Omdat dit niet correspondeert met hun beeld van mij, vinden ze dat irritant. Sommige mensen kunnen daar goed doorheen kijken, anderen niet. Ik word dan ook regelmatig niet geaccepteerd door bepaalde mensen. Vind ik niet zo heel erg, want de gene die overblijven, zijn vaak de leukste mensen

Verder ben ik lief en onzeker. Mijn onzekerheid komt vaak naar voren en dit kan vervelend zijn, voor mezelf en voor anderen. Zo voel ik me snel in de steek gelaten, ben ik bang dat anderen mij niet meer mogen en durf ik bepaalde dingen niet te doen. Het is sterk afhankelijk van de mensen bij wie ik ben. Als er weinig mensen zijn met wie ik het echt goed kan vinden, kan ik helemaal dichtklappen. Als ik ze wel goed ken en een goede band met ze heb, ben ik een heel ander persoon.

Als laatste ben ik iemand die zichzelf graag ontwikkelt en continu wil groeien. Ik wil zo hoog mogelijk streven en neem geen genoegen met minder. Hierdoor kan ik slecht samenwerken met mensen die minder bekwaam zijn dan ik. Dat zorgt er weer voor dat sommige niet met mij willen samenwerken, maar anderen juist weer ontzettend graag.

[coopergirl]

Enkel de mensen die erg onzeker over zichzelf zijn, of filosofisch zijn of het als schoolopdracht hebben vragen zich af wie ze zijn. Je kunt nooit omschrijven wie je bent, mijn manier van boodschappen doen, autorijden, mijn schoudertas etc echt alles zegt iets over wie en hoe ik ben. Mijn tas is van buiten fleurig en van binnen een chaos, boodschappen doe ik met lijstje in m'n hoofd en ik loop van de ene naar de andere kant in de supermarkt en weer terug. In de regel wil ik bij bepaalde mensen geliefd zijn, heb ik een aversie tegen inhoudsloze mensen, is mijn denkwijze vaag, houd ik van paranormale zaken. In sommige opzichten perfectionistisch in andere situaties nonchalant. Controle wil ik hebben maar ook weer niet, daarom zoek ik uitvluchten in wiet bijv. Ik leef van dag tot dag en de toekomst is een groot zwart gat, dat is het al zeker 5 jaar en er is geen therapie tegen op gewassen. Beter kan ik laten zien wie ik ben door abstract te teken of zo. Het meest verwant voel ik me met de kat van mijn moeder, Flipje.

[Redhair]

Mijn mentor vroeg me dat een aantal maanden geleden, omdat ik in de klas veel verschillende kanten liet zien. Ik was bot, ik was behulpzaam, ik was vrolijk, ik was afwezig.

Ik heb daar iets over geschreven, vrij lang om hier te plaatsen. Toch doe ik het, mensen moeten maar zien of ze het willen lezen.


Ik moest eens opschrijven wie ik nou werkelijk ben. Zo’n opdracht vind ik interessant. Ik ben een filosoof, vind het heerlijk om met bepaalde vrienden te filosoferen. Na te denken over het leven, de zin ervan, de mensheid en invloeden van de maatschappij, geloof, wat dood nou precies is, wat ethisch is. Heerlijk is het om in verhitte discussies terecht te komen. Allemaal leuke theorieën te bedenken, naar elkaars theorieën te luisteren, erover na te denken.

Ik kroop dezelfde avond dat ik de opdracht kreeg achter mijn computer. Begon vrij sterk, maar zwakte af. Er volgde een relaas over wat ik allemaal heb meegemaakt, hoe ik in het leven stond en sta. Het eindigde met een conclusie die ik getrokken had, maar niet op basis van het verhaal wat er bij stond. Het was op basis van mijn gedachten, die niet op papier stond. Ik besloot het even te laten voor wat het was, er over na te denken, wat met vrienden over praten, hun mening horen. Ik begon deze gesprekken met het begin van mijn eerste poging, die luidt als volgt:

“Wie ben ik nou eigenlijk? Het eerste wat in mij opkomt is niemand. Ik ben niemand. Iedereen is niemand. Persoonlijkheid is een illusie. Je hebt misschien een oppervlakkige persoonlijkheid, maar daar blijft het bij. Iedereen schuilt achter maskers. Verschillende maskers voor verschillende situaties en personen.”

De meeste kwamen direct met tegenargumenten. Mijn vriendje zei dat persoonlijkheid zeker geen illusie is, dat iedereen wel iemand was. Dat ik wel degelijk iemand was.
Ik vroeg hem wie ik dan was. Hij zei dat het niet zomaar te omschrijven was.
Maar stel nou dat ik die vraag stel aan twee vriendinnen, twee vrienden, mijn vriendje, mijn ouders en mijn broer. Dan zal je een paar overeenkomsten horen, daarnaast vooral tegenstellingen. Want bij mijn vrienden ben ik anders dan bij vriendinnen. Thuis ben ik anders dan bij mijn vriend. Ik legde hem dit voor, daar moest hij me wel gelijk in geven. Toch bleef hij argumenten aanvoeren dat iedereen wel iemand is, persoonlijkheid bestaat. Daarnaast zei hij dat persoonlijkheid een begrip is dat eigenlijk niet te beschrijven is. Iets wat de mens heeft verzonnen, net als tijd bijvoorbeeld. Ben ik het helemaal mee eens.

Per’soon•lijk•heid
De persoonlijkheid (vrouwelijk); de persoonlijkheden

1 iemand met een zeer persoonlijk karakter
2 iemands hoedanigheden, eigenschappen en karaktertrekken
voorbeeld
+bijvoeglijk naamwoord
een gespleten persoonlijkheid
een schizofreen
3 belediging
4 persoon


Iemands hoedanigheden, eigenschappen en karaktertrekken. Daar schiet je nog niets mee op. Ik weet niet hoe ik mijn karakter moet omschrijven. Als je het woord karakter opzoekt, krijg je: de innerlijke eigenschappen die de ene persoon van de andere onderscheiden .
Daar raak je bij mij een teer punt. Is de ene persoon wel van het andere te onderscheidden? Dat gezwam over dat ieder mens een individu is, dat iedereen uniek is, waar is dat op gebaseerd? Mensen zijn kuddedieren, allemaal kleine zandkorreltjes van een ongelooflijke massa.
Want vraag vijf meisjes van mijn leeftijd maar eens wat voor karakter ze hebben. De bekende ‘beschrijf je zelf in vijf woorden’ vraag. Ik durf te wedden dat spontaan een veel voorkomend antwoord zou zijn. Vrolijk, gek en spontaan.
Ben jij dat, of is je masker dat? Want als jij vrolijk, gek en spontaan bent werkt dat goed mee in sociale contacten. Iedereen is onzeker, bang om niet geaccepteerd te worden. Met die vrolijke, spontane houding maak je meer kans op sociale contacten dan wanneer je steeds vertelt dat je jezelf lelijk vindt, dat je je verveelt, je zo zielig bent.
Sociale contacten zijn belangrijk in deze maatschappij. Dat is het begin van een lange weg, waar status belangrijk is. Tussen neus en lippen door vertellen dat je met die ene jongen bent uitgegaan, zal aanzien bij vriendinnen opleveren.
Maargoed, ik drijf af. Zo begon ik bij meer goede vrienden hoe zij over persoonlijkheid dachten, naar aanleiding van mijn intro. Een vriendin was even aangeslagen, dacht er over na. Ze kwam met de conclusie dat ik wel eens gelijk kon hebben. Dat wij inderdaad niemand zijn. Tenminste, niet op de manier van individu met eigen persoonlijkheid en alles daar om heen. Ze was nog steeds een beetje beduusd, toen ze hardop begon te redeneren. Vroeg zich af of ze mij eigenlijk wel kent, of ik haar. Maar iemand kennen kan eigenlijk niet. Een mens heeft zoveel verschillende kanten, kan zo vreemd uit de hoek komen. Je ziet kanten, denkt diegene te kennen. Maar diegene heeft ook maskers. Mensen zijn kameleons. Per situatie zichzelf aanpassend, uit veiligheid. Pure zelfbescherming, de confrontatie uit de weg gaan. Iets heel natuurlijks.
Afgelopen avond hebben mijn broer en ik ruim twee uur lang gefilosofeerd. Na allerlei onderwerpen gepasseerd te hebben kwamen we hier op uit. Ook hem vertelde ik mijn idee hierover. Hij gaf me over het algemeen gelijk, met sommige argumenten was hij het niet eens. Daarna liet hij zijn theorie los. Hij pakte een doosje, hield het tussen ons in. Vroeg wat ik zag. Ik omschreef de zijde van het doosje aan mijn kant. Hij omschreef de zijde aan zijn kant. We omschreven allebei wat anders, de zijdes hadden ook een andere opdruk. Hij vertelde dat het doosje een mens was. Ik omschreef hoe ik die mens zag, wat de mens aan mij liet zijn. Hij omschreef wat die mens aan hem liet zien. Andere dingen. Toen opende hij het doosje. Dat was zoals die mens was. Zijn zogenaamde persoonlijkheid. Het had weer een andere opdruk dan de zijdes. Maar het doosje zit normaal dicht, buitenstaanders kunnen die binnenkant niet zien. Het doosje, de mens in kwestie, ook niet.

Neem de woorden egoïsme en onbaatzuchtigheid eens.
Egoïsme is de levenshouding van iemand die voortdurend het eigen belang en eigen welzijn op het oog heeft , aldus het woordenboek.
Onbaatzuchtigheid is zijn eigen voordeel veronachtzamend ter wille van anderen .
Twee tegenstellingen dus. Egoïsme heeft een negatieve klank. Er zit een wrange nasmaak bij. Mensen zijn egoïsten, helemaal in de westerse maatschappij, waar het om kapitalisme draait, al willen ze dat graag ontkennen. Zonder eigen belang red je het ook niet in deze wereld, met jezelf wegcijferen help je niemand.
Onbaatzuchtigheid is daarentegen iets positiefs. Iets voor anderen doen, zonder dat jij ermee geholpen bent, zonder dat jij er beter van wordt. Het is sociaal. Dit kan over verschillende dingen gaan, zowel onbenullige als belangrijke.
De klant die voor jou in de rij bij de kassa staat en een dubbeltje tekort komt. Jij geeft haar een dubbeltje. Opstaan in een volle bus voor een bejaarde dame. Geld storten op giro 555 als er weer een ramp is gebeurd. Je registreren als orgaandonor, om mensen een kans op genezing te gunnen als jij overlijdt. Allemaal dingen waar jij verder niets mee opschiet, denk je. Maar als jij de vrouw een dubbeltje geeft, krijg je bedankjes te horen. Als jij opstaat voor de dame in de bus, zal ze naar je glimlachen. Je vertelt aan iemand dat je honderd euro op giro 555 hebt gestort. Lacherig voeg je eraan toe dat jij je goede daad voor die dag weer gedaan hebt. Als de registratie voltooid is, bedenk jij tevreden dat als je dood bent toch nog iets voor mensen betekent. Misschien red je wel het leven van een jonge moeder, die een ernstige aandoening aan haar hart heeft.
Jij krijgt van al deze dingen een goed gevoel. Vind jezelf wellicht sociaal, bent in ieder geval tevreden dat je ‘je goede daad’ weer verricht hebt. Je niet de eerste de beste egoïst bent. Dus zo is onbaatzuchtigheid ook een begrip dat de mens verzonnen heeft. Alles moet benoemd worden. Ook dingen waarvan we willen dat ze bestaan, die meer houvast in ons materialistische leven geven. Is onbaatzuchtigheid niet ook een sluikse vorm van egoïsme dan? Ik ga me er beter door voelen wanneer ik iets goeds voor een ander doe. Me goed voelen heeft met eigen belang en eigen welzijn te maken, niet waar?

Back to the point. Ik moest opschrijven wie ik nou eigenlijk ben. Maar ik ken mezelf niet. Ik weet niet bij wie, of in welke situatie, mijn masker het dichtst bij de ‘echte ik’ zit.
Het enige wat ik weet is dat een mens onberekenbaar en wreed is. Maar bovenal gecompliceerd. Uiteindelijk lijkt alles erom te gaan hoe je een goed mens kan zijn. Wat je nou werkelijk vindt, wat je denkt. Wie je nou werkelijk bent.
En dat is iets wat niemand weet.

[arPos]

mara18 schreef op 01-08-2006 @ 10:58 :

Voorts ben ik eigenwijs en doe ik graag mijn zin. De reden daarvan is vermoedelijk het feit dat ik geen broers of zussen heb.
.

ik heb ze wel en doe hetzelfde

[Zwoek]

Redhair schreef op 01-08-2006 @ 14:49 :
-Verhaal-

Mooi stuk. Ik had het laatst ook met iemand over dat kennen. Of diegene mij wel kent, of ik diegene wel ken? En ik kwam ook tot de conlcusie dat ik niet wist of ik diegene kende. Ik bedacht me ook dat ik er niet helemaal achter zou komen wie ik zelf was. Ik ben wel een persoon die veel opschrijft en dénkt dat die weet wie ik ben. Ik weet het in grote stukken wel, maar dan weet ik mijn 'persoonlijkheid' nog niet. Ik kan er uren over door denken, maar na een tijdje dwaal ik ook weer af naar andere dingen.
Ik zou even goed moeten nadenken om te zeggen wie ik ben.

Des te langer ik over deze vraag nadenk, des te meer ik besef dat ik eigenlijk geen idee heb wie ik ben.

[JaJ]

Rasmusje schreef op 01-08-2006 @ 16:37 :
Des te langer ik over deze vraag nadenk, des te meer ik besef dat ik eigenlijk geen idee heb wie ik ben.

Des te langer in over de vraag nadenk, des te meer ik er van overtuigd raak dat op die vraag, voor mij, alleen maar de antwoorden van anderen van belang zijn.

[mara18]

arPos schreef op 01-08-2006 @ 15:05 :
ik heb ze wel en doe hetzelfde

Daar gaat mijn theorie

[~*kar*~]

Rasmusje schreef op 01-08-2006 @ 16:37 :
Des te langer ik over deze vraag nadenk, des te meer ik besef dat ik eigenlijk geen idee heb wie ik ben.

hmm...
voor mij idem

[Skilly]

Ik ben iemand die vaak verward/verlegen overkom. Maar als mensen me kennen aardig ben. Ook ben ik nogal onzeker/twijfelachtig. Vooral tegenover het andere geslacht. Soms doe ik aardig tegen mensen terwijl ik ze niet mag. Dus ik ben ook een vals persoon. Maar verder veel medelevend persoon en altjd een luisterend oor.

Me gedrag is ten grootst bepaald omdat ik vroeger tot de middelbare school 3e klas behoorlijk ben gekwets en gepest. Want daarvoor was ik zeer spontaan tegen onbekende en nu niet echt maar het het begint weer terug te komen.

[Tonnie B.]

Redhair schreef op 01-08-2006 @ 14:49 :
Hij pakte een doosje, hield het tussen ons in. Vroeg wat ik zag. Ik omschreef de zijde van het doosje aan mijn kant. Hij omschreef de zijde aan zijn kant. We omschreven allebei wat anders, de zijdes hadden ook een andere opdruk. Hij vertelde dat het doosje een mens was. Ik omschreef hoe ik die mens zag, wat de mens aan mij liet zijn. Hij omschreef wat die mens aan hem liet zien. Andere dingen. Toen opende hij het doosje. Dat was zoals die mens was. Zijn zogenaamde persoonlijkheid. Het had weer een andere opdruk dan de zijdes. Maar het doosje zit normaal dicht, buitenstaanders kunnen die binnenkant niet zien. Het doosje, de mens in kwestie, ook niet.

Mooie vergelijking.

Ik ben het met veel dingen die je schrijft wel eens, al denk ik niet dat mensen zichzelf niet kunnen kennen.
De een zal zichzelf beter kennen dan de ander, sommige mensen zien hun eigen zwakheden of negatieve kanten niet, anderen weten dat prima van zichzelf.
Ik denk dat je op latere leeftijd jezelf wel kan kennen, jij weet wel hoe je bent in wat voor situaties.
Maar dat geldt denk ik niet voor andere mensen. Anderen kunnen slechts een stukje van jou leren kennen.
Maargoed, dan is het ook weer de vraag wat 'kennen' dan precies inhoudt.

Het zal heel wat tijd kosten om op te schrijven wie ik (denk dat ik) ben. Die tijd heb ik nu niet, maar het is wel iets interessants vind ik om soms s over na te denken.

[Antoni]

Dat is de moeilijkste vraag die je me kunt stellen. Soms denk ik dat er eigenlijk geen ik is, maar dat 'ik' slechts een begrip is om een opeenstapeling van eigenschappen te benoemen.

Hoe kan ik er zeker van zijn dat als ik morgenochtend wakker word dat er eenzelfde 'ik' in mij zit? Wat als al mijn eigenschappen en herinneringen opgeslagen zijn in mijn brein? Dan zou ik er niets van merken als een andere 'ik' mijn lichaam bewoont.

Soms vraag ik me af of ik mezelf wel ken. Ik lijd niet aan MPD, maar soms lijkt het alsof ik niet altijd dezelfde persoon ben. Voor mij is er geen 'ik'.

Ik ben minder aardig dan mensen denken en minder zelfverzekerd dan mensen denken. Verder kan ik mezelf helemaal geven aan mensen die ik vertrouw, er zijn maar weinig mensen die ik 100% vertrouw, en praat ik moeilijk over dingen die diep in me zitten. Vefder ben ik ongeduldig en kom ik voor mezelf en anderen op als ik het ergens niet mee eens ben. Ik voel me het best als ik het gevoel heb dat ik veel voor andere mensen beteken.
Denk ik.

Hoe dat komt? Ervaring.

Ja, dat vraag ik me ook wel eens af. Ik weet 't niet.

[girl-in-trouble]

Ik ben aardig, behulpzaam, ben er voor vrienden als ze me nodig hebben, maar ben ook ontzettend onzeker over mezelf. Die onzekerheid wil nog wel 'ns uit de hand lopen.

Ik ben zo geworden omdat ik nooit genoeg vertrouwen heb gekregen van anderen en omdat ik veel problemen heb. Mijn ouders zeiden in de tweede de hele tijd tegen me 'je kunt het niet' terwijl ik dolgraag naar het vwo wilde. Uiteindelijk heb ik me daar rot voor gewerkt.
In de vierde maakte ik een grote fout: Het was bijna galabal en ik wilde knap lijken voor een jongen waar ik verliefd op was. Ik ging lijnen, wat uiteindelijk voor de nodige problemen zorgde met gym. We hadden coopertest, en aan het einde van de rit viel ik bijna flauw. Ik had een hele tijd nodig om bij te komen.
Bijna op het einde van de vierde ging het juist erg goed met me. Ik at weer normaal en was weer terug op mijn oude gewicht. Toch sprak mijn lerares gym met mijn mentor, dat ze dacht dat ik niet lekker in mijn vel zat en dat ik dringend gesprekstherapie nodig had. Mee dan twee weken zat ik in spanning. Ik probeerde er alles aan te doen om die gesprekken te cancelen, wat me uiteindelijk ook lukte.
Door dat gedoe was ik behoorlijk aangekomen, wat ik niet kon accepteren. De hele zomervakantie lang trainde ik vaak meer dan zes uur per dag en at daarbij heel slecht. Resultaat: 5,5 kilo afgevallen.
Na de zomervakantie lukte het me om weer een beetje stabiel te blijven, maar snoepen durfde ik niet meer. Ik had uiteindelijk een record van 118 dagen niet snoepen.
Beetje bij beetje ging het weer beter met me en ik begon ook beter te eten (al was ik daarvan helemaal niks aangekomen), maar eind april werd ik vijf dagen ziek en kwam op een heel laag gewicht terecht. Daar voelde ik me echt verschrikkelijk bij, omdat ik ook wel inzag dat dat niet mooi meer was. Ik zette alles op alles om die 2,6 kilo weer aan te komen. Wel kreeg ik problemen op school met mijn lerares gym. Zij zei letterlijk in mijn gezicht dat ze dacht ik wat mankeerde. Het eerste wat ik deed, was naar mijn mentor gaan, omdat ik dat zelfde gedoe als een paar jaar gelden niet meer wilde. Het hielp =).
Na de zomervakantie zat ik pas weer op mijn gewicht van voor dat ik ziek werd.
Weer een hele tijd ging het goed, tot dat ik in Februari van dit jaar ruzie met mijn ouders kreeg. Ik werd depressief, en ook in de maanden die daarop volgden zou ik nog regelmatig depressies hebben.
Net voor de eindexamens liep het helemaal uit de hand. (Ik was meer depressief dan wat anders en had daarvoor gesprekken via internet met een professional, maar dat had niets uitgehaald.) Ik was begonnen met mezelf te verwonden als ik het allemaal niet meer aankon. Toen ik het de eerste keer deed, schaamde ik me diep en eloofde het nooit meer te doen, maar daar kon ik me niet aan houden. Tijdens de hele examenperiode had ik het gedaan (ik was vrijwel de hele tijd depressief, dus het is echt een wonder dat ik geslaagd ben) en heb daar flink wat littekens aan over gehouden.
(Het hele schooljaar beschreven leraren me als stil en onopvallend, maar de laatste paar maanden kon ik mijn depressies niet meer verbergen en hebben de leraren mij ook een aantal keren depressief gezien.)
Toen de uitslag bekend werd, was ik eerst heel blij (ik was meer dan een maand niet meer depressief), maar niet lang daarna volgden vele ruzies met mijn moeder. Het ging bergafwaarts, met alles eigenlijk.
Nu gaat het nog steeds niet echt goed met me. Ik zie erg op tegen komend schooljaar en alles wat daar bij hoort (introductie) en alleen het praten daarover maakt me nu al depressief. Ik mag nu echt van geluk spreken als ik 'ns een dag geen depressie heb...

[Lienieken]

Goh, moeilijk om je eigen karakter te analyseren

Eerst en vooral ben ik redelijk verlegen! Als ik nieuwe mensen leer kennen ben ik in het begin nogal terughoudend, maar eenmaal ik de mensen wat beter ken ben ik een ander persoon! Volgens vrienden ben ik een luisterend oor voor iedereen en behulpzaam (krijg ik vaak te horen ) Humor is heel belangrijk in mijn leven, na een moeilijke dag eens goed kunnen lachen kan deugd doen! Koppig kan ik ook zijn Mijn eigen zinnetje doordrijven..
Verder heb ik mensen rondom mij nodig..een goei babbeltje kunnen doen me mensen!

en verdere analyses zal ik jullie besparen!

[Alizée!]

Rasmusje schreef op 01-08-2006 @ 16:37 :
Des te langer ik over deze vraag nadenk, des te meer ik besef dat ik eigenlijk geen idee heb wie ik ben.

[akumabito]

arPos schreef op 31-07-2006 @ 23:14 :
ik ben een vrij arrogante soms ietwat botte ongeduldige humorvolle soms sociale en erg gulle jongen

en tja de reden daarvan is karakter tot opvoeding, omgeving tot ervaring

Zouden we familie zijn ofzo?

[=zwart wit=]

ik ben gek door een samenloop van omstandigheden.

[fractuur]

Ik ben omschreven als: recht door zee, ongeduldig, lief, humorvol, bot (hetgeen voortkomt uit dat ik altijd met dingen in mijn hoofd zit, ik er heel erg lang over pieker, en het dan maar plompverloren zeg), spontaan, sociaal, beschouwend, intelligent en 'makkelijk' (als in: lui).

Verder kan ik wel een heel verhaal over mijzelf houden, maar dit is de laatste paar maanden over mij gezegd. Heb je, hoewel subjectief, meer aan dan wat anders.

[MTpower]

Ik ben altijd erg rustig en stil, als ik wat (lees: veel) drank op heb kan ik wel wat luidruchtig zijn en soms wat aggressief uit de hoek komen
Eigenlijk altijd wel vriendelijk, niet snel kwaad, maar als je me eenmaal kwaad hebt heb je de poppen aan het dansen
Ik ben iemand die altijd graag eerst de kat uit de boom kijkt en dingen 3 keer over denkt voor ze eindelijk echt te ondernemen.

Hoe dat is gekomen...
Opvoeding/omgeving

[kweenie23]

Ik ben heel erg aardig, standvastig, doorzetter, realist, slim, sociaal, gelukkig, kijk arogant maar ben t absoluut niet, btje ijdel, denk veel na, hou altijd aan afspraken, netjes en nog wel meer natuurlijk.

[Roosje]

Ik weet het niet. Ik kan echter wel een zooi karaktereigenschappen opnoemen, als je dat leuk vindt: intelligent, nadenkend, zorgzaam (wat betreft kleine kinderen vooral), vaak heel stilletjes, soms juist niet, een contradictie op pootjes, arrogant (of iets te zeker van haar eigen gelijk, het is maar hoe je het noemen wilt en ik prefereer de laatste omschrijving), an sich veel overhebbend voor anderen, totdat het teveel wordt, verlegen&onzeker, vooral wat betreft nieuwe mensen, onopvallend zolang ik stil ben - althans, dat idee heb ik, maar daar dachten mijn leraren anders over -, met vlagen erg creatief, und so weiter. Maar zegt dat wie ik ben?

Ik betwijfel het. Ik denk dat het meer over me zegt als ik vertel dat ik er al ruim een dag over prakkiseer of Salinero nu naar links of naar rechts loopt op de foto boven mijn bureau, dat er op mijn prikbord een foto hangt van Bert en Ernie die een persconferentie houden, dat het een heerlijke teringzooi is op mijn kamer met mijn grote orka er middenin, dat mijn pijnstillers naast mijn pil en mijn make-up-remover naast mijn spierverwarmingszalf liggen, dat ik 's avonds ga janken als ik mijn knuffel niet bij me heb, dat ik ooit Labello's spaarde maar ze nu staan te verpieteren, dat ik er niet tegen kan als mensen met mìjn schrijfpennen schrijven, dat ik de Cosmopolitan die ik drie weken geleden kocht om mee te nemen op vakantie nog steeds niet gelezen heb, dat ik er niet tegen kan als ik iets uitreken en men moet het narekenen (Jezus, ik kan wel tellen), dat ik al tijden probeer om geen smileys meer te gebruiken, dat ik allergisch ben voor taal- en spelfouten en dat elk verhaal dat ik schrijf in feite mijzelf beschrijft. Of een mogelijke mij.

[El Chupacabras]

Ik ben gewoon een mezelf!

[Nona]

El Chupacabras schreef op 31-08-2006 @ 00:53 :
Ik ben gewoon een mezelf!

Als je nog eens iemand tegenkomt die niet zichzelf is mag je hem naar dit topic doorverwijzen.


Geez, moet ik nu mijn levensverhaal beschrijven in één topic? Ik ben vrij onzeker, maar doe me liever een beetje stoer voor, alsof ik alles durf en me nooit ergens iets van aantrek. Maar tegelijkertijd vind ik mezelf helemaal niet zo leuk, heb ik moeite met nee zeggen en help ik liever anderen voor ik aan mezelf denk. Ik ben ook wel enigzins lui. Of liever: ongeconcentreerd. Ik kan me niet bijster lang op één ding richten en hoewel ik graag lees kan ik vaak niet meer dan twee bladzijden achter elkaar lezen aangezien ik dan afgeleid word, door de omgeving of door mijn eigen gedachten.
En ik ben erg fel in discussies, maar dat wisten sommige mensen al.

[Somebody Special]

Ik ben aardig en direct, ben erg behulpzaam maar kan niet tegen mensen die zich niet willen laten helpen, ben koppig en eigenwijs, verlegen en een grappenmaker, rustig en uitgelaten, kan goed luisteren maar ook goed praten, kan niet overweg met domme mensen maar stoor me aan mensen die denken dat ze geweldig (slim) zijn.

Kortom, een hoop tegenstellingen, het ligt volkomen aan de situatie waarin ik me bevind.

[DreamFlyer]

Ik heb 2 kanten... (denk ik zelf) Ene moment kan ik heel erg lief en aardig doen en geintreseerd zijn ijn de andere en ben ik behulpzaam en wil dingen graag uitleggen...
Andere moment kan ik enorm bot en sjago zijn en wil je mij niet in een donker steegje tegenkomen...enk heb dan een beetje een kort lontje..maar dat merkt niemand omdak het lontje altijd alsk thuis en alleen ben opbrand..

[Faerie]

Ik ben omschreven als: heel aardig, spontaan, ik praat tegen iedereen, zeg alles wat ik denk/waar ik mee zit, lief, gezellig, begaan met anderen.

Dit zijn idd mijn positieve karaktereigenschappen. Met mij kun je echt helemaal uit je dak gaan, dus lekker uitgaan en meeschreeuwen met liedjes en dansen en gewoon ff totaal vergeten dat je misschien wel eens voor lul kunt staan! Ik kan ook enorm goed luisteren en mensen echt advies geven en steunen als ze zich slecht voelen en hulp nodig hebben.

Mijn negatieve eigenschappen zijn dat ik best jaloers kan zijn, me vaak te goed voel voor bepaalde mensen dus erg bot kan doen, dat ik echt enorm twijfelachtig ben, ik heb dus echt moeite met kiezen, zelfs al bij het boodschappen enz, hierdoor heb ik ook heeel vaak het idee dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt en heb ik vaak spijt. Dat ik onzeker ben hoef ik gelukkig niet meer aan dit rijtje toe te voegen, want over die periode ben ik echt heen (blij mee!!!!). Verder maakt angst ook wel een deel uit van mijn leven, ik ben bang voor veranderingen, voor het onbekende. Ik moet me namelijk vaak goed voorbereiden voor iets 'nieuws', anders voel ik me echt totaal niet op mijn gemak. Ook ben ik er bang voor dat iets me niet lukt, en heb daardoor wel eens moeite met echt risico's nemen en echt voor iets te gaan. Edit: eigenlijk is dit dus wel onzekerheid .. Verder kan ik ook best wel naïef zijn, alhoewel ik nu wel steeds meer leer van die fouten die ik heb gemaakt door mijn naïviteit (ik word dus minder naïef).

Redhair schreef op 01-08-2006 @ 14:49 :
Het enige wat ik weet is dat een mens onberekenbaar en wreed is. Maar bovenal gecompliceerd. Uiteindelijk lijkt alles erom te gaan hoe je een goed mens kan zijn. Wat je nou werkelijk vindt, wat je denkt. Wie je nou werkelijk bent.
En dat is iets wat niemand weet.

Ben ik het totaal niet mee eens, en wil ik best wel eens over filosoferen, maar niet in deze topic.

Tevens is er een aspect van mijn persoonlijkheid dat een gruwelijke hekel heeft aan het op schrift stellen van zelfreflectie

[Faerie]

Benfatto schreef op 02-09-2006 @ 19:39 :
Ben ik het totaal niet mee eens, en wil ik best wel eens over filosoferen, maar niet in deze topic.

Tevens is er een aspect van mijn persoonlijkheid dat een gruwelijke hekel heeft aan het op schrift stellen van zelfreflectie

Waarom heb je daar zo'n hekel aan?

[madelief21]

Vind het ook best moeilijk om zo een omschrijving te geven van mijn karakter. Ik denk dat een mens veel te complex is om te beschrijven. Er zijn altijd basiseigenschappen die je kunt opnoemen. Maar ook hier kan ik zeggen dat als ik met diverse mensen een gesprek zou hebben van hoe zie jij mij ? Zij ieder met een hele andere omschrijving zouden gaan komen. Ik denk dat iedereen in staat is om in een bepaalde situatie druk te zijn of juist erg rustig. Sociaal en toch ook weer teruggetrokken. Iedereen is wel eens moeilijk en wat minder flexibel. Of juist weer heel erg flexibel. Maar goed, ik heb mezelf ontwikkeld tot wie ik nu ben door boeken lezen, gesprekken met mensen, praktische dingen, school, opvoeding, vrienden en ga zo maar door denk ik. één eigenschap, waarvan ik niet eens zeker weet of het een eigenschap is of dat ik hem zelf ontwikkeld heb. Is rechtvaardigheid ik probeer dat wel altijd zoveel mogelijk te blijven.

over die vraag heb ik heel vaak nagedacht en er is nog nooit een goed antwoord uitgekomen vind ik ..

ik denk:
Sociaal, anders tegenover de buitenwereld, gezellig, sportief, moet mensen om meheen hebben anders word ik gek. Kan niet echt stil zitten , als ik verdrietig ben doe ik met vrienden erbij alsof ik vrolijk ben, puur omdat ik dat niet durf te uiten ..
dit was het wel zo'n beetje denk ik?

Ik ben te veel om in een forumreply te passen. En ik ben te lui om een poging tot een verkorte versie van mijzelf te doen.

[Ann]

ben iemand die af en toe brutaal uit de hoek kan komen maar aan de andere kant nooit iets zegt. Ik ben op dit moment ook aan het uitvinden wie ik ben en ik kan er maar moeilijk achter komen. Op dit moment erger ik me vaak te veel aan mensen die eigenlijk gewoon heel lief zijn. Maar dat zou wel aan de depressie liggen ofzo ... maar eigenlijk ken ik mezelf helemaal niet goed..

Redhair schreef op 01-08-2006 @ 14:49 :
Mijn mentor vroeg me dat een aantal maanden geleden, omdat ik in de klas veel verschillende kanten liet zien. Ik was bot, ik was behulpzaam, ik was vrolijk, ik was afwezig.

Ik heb daar iets over geschreven, vrij lang om hier te plaatsen. Toch doe ik het, mensen moeten maar zien of ze het willen lezen.


Ik moest eens opschrijven wie ik nou werkelijk ben. Zo’n opdracht vind ik interessant. Ik ben een filosoof, vind het heerlijk om met bepaalde vrienden te filosoferen. Na te denken over het leven, de zin ervan, de mensheid en invloeden van de maatschappij, geloof, wat dood nou precies is, wat ethisch is. Heerlijk is het om in verhitte discussies terecht te komen. Allemaal leuke theorieën te bedenken, naar elkaars theorieën te luisteren, erover na te denken.

Ik kroop dezelfde avond dat ik de opdracht kreeg achter mijn computer. Begon vrij sterk, maar zwakte af. Er volgde een relaas over wat ik allemaal heb meegemaakt, hoe ik in het leven stond en sta. Het eindigde met een conclusie die ik getrokken had, maar niet op basis van het verhaal wat er bij stond. Het was op basis van mijn gedachten, die niet op papier stond. Ik besloot het even te laten voor wat het was, er over na te denken, wat met vrienden over praten, hun mening horen. Ik begon deze gesprekken met het begin van mijn eerste poging, die luidt als volgt:

“Wie ben ik nou eigenlijk? Het eerste wat in mij opkomt is niemand. Ik ben niemand. Iedereen is niemand. Persoonlijkheid is een illusie. Je hebt misschien een oppervlakkige persoonlijkheid, maar daar blijft het bij. Iedereen schuilt achter maskers. Verschillende maskers voor verschillende situaties en personen.”

De meeste kwamen direct met tegenargumenten. Mijn vriendje zei dat persoonlijkheid zeker geen illusie is, dat iedereen wel iemand was. Dat ik wel degelijk iemand was.
Ik vroeg hem wie ik dan was. Hij zei dat het niet zomaar te omschrijven was.
Maar stel nou dat ik die vraag stel aan twee vriendinnen, twee vrienden, mijn vriendje, mijn ouders en mijn broer. Dan zal je een paar overeenkomsten horen, daarnaast vooral tegenstellingen. Want bij mijn vrienden ben ik anders dan bij vriendinnen. Thuis ben ik anders dan bij mijn vriend. Ik legde hem dit voor, daar moest hij me wel gelijk in geven. Toch bleef hij argumenten aanvoeren dat iedereen wel iemand is, persoonlijkheid bestaat. Daarnaast zei hij dat persoonlijkheid een begrip is dat eigenlijk niet te beschrijven is. Iets wat de mens heeft verzonnen, net als tijd bijvoorbeeld. Ben ik het helemaal mee eens.

Per’soon•lijk•heid
De persoonlijkheid (vrouwelijk); de persoonlijkheden

1 iemand met een zeer persoonlijk karakter
2 iemands hoedanigheden, eigenschappen en karaktertrekken
voorbeeld
+bijvoeglijk naamwoord
een gespleten persoonlijkheid
een schizofreen
3 belediging
4 persoon


Iemands hoedanigheden, eigenschappen en karaktertrekken. Daar schiet je nog niets mee op. Ik weet niet hoe ik mijn karakter moet omschrijven. Als je het woord karakter opzoekt, krijg je: de innerlijke eigenschappen die de ene persoon van de andere onderscheiden .
Daar raak je bij mij een teer punt. Is de ene persoon wel van het andere te onderscheidden? Dat gezwam over dat ieder mens een individu is, dat iedereen uniek is, waar is dat op gebaseerd? Mensen zijn kuddedieren, allemaal kleine zandkorreltjes van een ongelooflijke massa.
Want vraag vijf meisjes van mijn leeftijd maar eens wat voor karakter ze hebben. De bekende ‘beschrijf je zelf in vijf woorden’ vraag. Ik durf te wedden dat spontaan een veel voorkomend antwoord zou zijn. Vrolijk, gek en spontaan.
Ben jij dat, of is je masker dat? Want als jij vrolijk, gek en spontaan bent werkt dat goed mee in sociale contacten. Iedereen is onzeker, bang om niet geaccepteerd te worden. Met die vrolijke, spontane houding maak je meer kans op sociale contacten dan wanneer je steeds vertelt dat je jezelf lelijk vindt, dat je je verveelt, je zo zielig bent.
Sociale contacten zijn belangrijk in deze maatschappij. Dat is het begin van een lange weg, waar status belangrijk is. Tussen neus en lippen door vertellen dat je met die ene jongen bent uitgegaan, zal aanzien bij vriendinnen opleveren.
Maargoed, ik drijf af. Zo begon ik bij meer goede vrienden hoe zij over persoonlijkheid dachten, naar aanleiding van mijn intro. Een vriendin was even aangeslagen, dacht er over na. Ze kwam met de conclusie dat ik wel eens gelijk kon hebben. Dat wij inderdaad niemand zijn. Tenminste, niet op de manier van individu met eigen persoonlijkheid en alles daar om heen. Ze was nog steeds een beetje beduusd, toen ze hardop begon te redeneren. Vroeg zich af of ze mij eigenlijk wel kent, of ik haar. Maar iemand kennen kan eigenlijk niet. Een mens heeft zoveel verschillende kanten, kan zo vreemd uit de hoek komen. Je ziet kanten, denkt diegene te kennen. Maar diegene heeft ook maskers. Mensen zijn kameleons. Per situatie zichzelf aanpassend, uit veiligheid. Pure zelfbescherming, de confrontatie uit de weg gaan. Iets heel natuurlijks.
Afgelopen avond hebben mijn broer en ik ruim twee uur lang gefilosofeerd. Na allerlei onderwerpen gepasseerd te hebben kwamen we hier op uit. Ook hem vertelde ik mijn idee hierover. Hij gaf me over het algemeen gelijk, met sommige argumenten was hij het niet eens. Daarna liet hij zijn theorie los. Hij pakte een doosje, hield het tussen ons in. Vroeg wat ik zag. Ik omschreef de zijde van het doosje aan mijn kant. Hij omschreef de zijde aan zijn kant. We omschreven allebei wat anders, de zijdes hadden ook een andere opdruk. Hij vertelde dat het doosje een mens was. Ik omschreef hoe ik die mens zag, wat de mens aan mij liet zijn. Hij omschreef wat die mens aan hem liet zien. Andere dingen. Toen opende hij het doosje. Dat was zoals die mens was. Zijn zogenaamde persoonlijkheid. Het had weer een andere opdruk dan de zijdes. Maar het doosje zit normaal dicht, buitenstaanders kunnen die binnenkant niet zien. Het doosje, de mens in kwestie, ook niet.

Neem de woorden egoïsme en onbaatzuchtigheid eens.
Egoïsme is de levenshouding van iemand die voortdurend het eigen belang en eigen welzijn op het oog heeft , aldus het woordenboek.
Onbaatzuchtigheid is zijn eigen voordeel veronachtzamend ter wille van anderen .
Twee tegenstellingen dus. Egoïsme heeft een negatieve klank. Er zit een wrange nasmaak bij. Mensen zijn egoïsten, helemaal in de westerse maatschappij, waar het om kapitalisme draait, al willen ze dat graag ontkennen. Zonder eigen belang red je het ook niet in deze wereld, met jezelf wegcijferen help je niemand.
Onbaatzuchtigheid is daarentegen iets positiefs. Iets voor anderen doen, zonder dat jij ermee geholpen bent, zonder dat jij er beter van wordt. Het is sociaal. Dit kan over verschillende dingen gaan, zowel onbenullige als belangrijke.
De klant die voor jou in de rij bij de kassa staat en een dubbeltje tekort komt. Jij geeft haar een dubbeltje. Opstaan in een volle bus voor een bejaarde dame. Geld storten op giro 555 als er weer een ramp is gebeurd. Je registreren als orgaandonor, om mensen een kans op genezing te gunnen als jij overlijdt. Allemaal dingen waar jij verder niets mee opschiet, denk je. Maar als jij de vrouw een dubbeltje geeft, krijg je bedankjes te horen. Als jij opstaat voor de dame in de bus, zal ze naar je glimlachen. Je vertelt aan iemand dat je honderd euro op giro 555 hebt gestort. Lacherig voeg je eraan toe dat jij je goede daad voor die dag weer gedaan hebt. Als de registratie voltooid is, bedenk jij tevreden dat als je dood bent toch nog iets voor mensen betekent. Misschien red je wel het leven van een jonge moeder, die een ernstige aandoening aan haar hart heeft.
Jij krijgt van al deze dingen een goed gevoel. Vind jezelf wellicht sociaal, bent in ieder geval tevreden dat je ‘je goede daad’ weer verricht hebt. Je niet de eerste de beste egoïst bent. Dus zo is onbaatzuchtigheid ook een begrip dat de mens verzonnen heeft. Alles moet benoemd worden. Ook dingen waarvan we willen dat ze bestaan, die meer houvast in ons materialistische leven geven. Is onbaatzuchtigheid niet ook een sluikse vorm van egoïsme dan? Ik ga me er beter door voelen wanneer ik iets goeds voor een ander doe. Me goed voelen heeft met eigen belang en eigen welzijn te maken, niet waar?

Back to the point. Ik moest opschrijven wie ik nou eigenlijk ben. Maar ik ken mezelf niet. Ik weet niet bij wie, of in welke situatie, mijn masker het dichtst bij de ‘echte ik’ zit.
Het enige wat ik weet is dat een mens onberekenbaar en wreed is. Maar bovenal gecompliceerd. Uiteindelijk lijkt alles erom te gaan hoe je een goed mens kan zijn. Wat je nou werkelijk vindt, wat je denkt. Wie je nou werkelijk bent.
En dat is iets wat niemand weet.

dit is een mooi stukje tekst, en ik ben het met bijna alles eens! je hebt een goede mentor die dat in de gaten heeft en je zo'n opdracht laat doen. Onze mentor was geen eens een mentor zoals dat hoort te zijn maarja ..

[Vice]

Redhair schreef op 01-08-2006 @ 14:49 :
*verhaal*

Volgens mij ken jij jezelf erg goed. Zo niet, kijk dan gewoon naar de rest van de 18-jarige meisjes, want bijna iedereen heeft het zelfde idee hierover.

maxman schreef op 31-07-2006 @ 22:30 :
Eens kijken hoe goed de mensen zichzelf kennen in NL.

Want de mensen in 'NL' kennen zichzelf beter of minder goed dan mensen uit bijvoorbeeld 'LUX' of 'BE'? En jij weet van alle mensen hoe zij zijn, zodat je kan controleren of zij zichzelf wel goed genoeg kennen, mm?

Ik ben een vijftigjarige houthakker uit Nieuwbossenveen en in mijn vrije tijd verzamel ik graag besjes, bloemetjes en kleine meisjes bij de vijver in het bos. Dat komt doordat ik een vijftigjarige houthakker uit Nieuwbossenveen ben en door mijn moeder, die mij op mijn vierde op een veld zette en mij gebood vriendjes en vriendinnetjes te zoeken.

En nu? :]

[Apomes]

Tegen mensen die ik niet zo graag heb of tegen mensen die ik niet ken ben ik altijd heel grof en dat is zodat ik zeker weet dat zij gekwetst zijn en dat ze dat dan niet zullen doen bij mij!

Mensen die ik wel ken en graag heb daar ben ik dan weer heel beleefd tegen.

Mijn vader is lucht voor me en moest die doodvallen voor mijn neus zou ik gewoon over hem stappen en doorwandelen. Dat komt door alles wat die me heeft aangedaan.

Voor de rest heb ik een vorm van Body Dismorphic Disorder en eetstoornis. Dat komt wss dan weer door hoe mijn famillie en vrienden tegen me doen/deden. (in de zin van: geven graag opmerkingen over hoe slecht ik er weer uitzie (ookal menen ze het niet altijd).

Ziekelijk jaloers ben ik ook .

Het besef van geld ken ik niet en smijt dan ook alles door de deur. Zo ga ik bevorbeeld elke dag uit eten of koop ik dure kledij en dat doe ik dan wss weer zodat ik me beter voel dan anderen en dat die onzekerheid weg is.

Op relationeel gebied ben ik tegenwoordig een ramp en dat komt omdat ik afscheid heb moeten nemen van de persoon die mijn alles was. en dat doet vreselijk pijn. Voor hem was ik een slet, na hem kan ik zelfs niet meer op iemand afstappen op een fuif uit schuldgevoel of zo lag ik overtijd met iemand in bed en zei ik: 'sorry, ik kan het niet'.

Nu zit ik in een periode dat ik niemand meer wil omdat wat mijn 'alles' mij gaf qua gevoel etc niemand ooit zal kunnen evenaren.

Daardoor zit ik dan weer elke dag te wenen etc!

Heel leuk allemaal en tis dan ook echt leuk om mij te zijn! Want over mijn problemen kan ik niet met iemand echt praten omdat ik dan denk dat ze me vervelend gaan vinden!


Eigenlijk komt het er op neer dat ik extreem onzeker ben over mezelf en het leuke eraan is dat niemand dat ziet omdat ik zoveel energy kan uitstralen.

En nu lijk ik pessimistisch en ik haat pessimisten eigenlijk

Gelukkig vertrek ik juli 2007 naar Griekenland om een maand te trekken (alleen) dus dat zal me wel goed doen! En in september vertrek ik naar Londen om daar te gaan studeren en de kans is dan ook groot dat ik daar een heel nieuw leven ga opbouwen.

Ik ben impulsief, trek me toch wel vrij snel dingen aan, denk altijd dat ik dingen fout doe (al begin ik dat af te leren), ik ben redelijk druk.

Daarentegen ben ik ook weer zorgzaam, heel erg goed met taal, intelligent genoeg, sociaal.

[Droomvlucht]

Wie ben ik..

Ik ben een heel gevoelig, stil en teruggetrokken meisje. Ik ben erg wantrouwend en lichtgeraakt. Ik was heel makkelijk beinvloedbaar, maar ben het afgelopen jaar met hulp van een klasgenootje een stuk assertiever geworden. Nu heb ik uit zelfbescherming wel een flink hard 'harnas' en kan ik erg bot en onvriendelijk uit de hoek komen, maar ik geef nu wel meer mijn grenzen aan. Desondanks ben ik ook erg alleen. Heb weinig tot geen sociale contacten, hoe graag ik deze ook zou opbouwen.

Ik ben een erg behulpzaam iemand, maar alleen naar anderen toe. Mijzelf helpen, dat is nog een flink probleem. Alles wat zich op mezelf richt is eerder destructief dan opbouwend. Ben daar letterlijk door getekend. Maar grof gezegd heb ik liever dat mijn leven word getekend door littekens, dan door een plekje op het kerkhof.

Ik heb door traumatische ervaringen en een slechte behandeling daarvan een verstoord geheugenmechanisme. Ik weet enerzijds weinig van mijn jeugd, maar anderzijds heeft mijn geheugen moeite met herinneringen vast te houden. Ik leef daardoor heel erg bij de dag. Sinds kort probeer ik ook meer naar de toekomst te leven, maar dat lukt nog niet zo goed.

Ik kan niet tegen chaos. Omdat het bij mij van binnen al een flinke chaos is, hecht ik veel waarde aan structuur. Soms tot op het extreme af. Ik kan compleet in paniek raken als ik een schema voor een dag heb opgesteld en daar een kwartier in verschuifd.

Dit verklaart misschien al een beetje waarom ik zo'n moeite met mezelf heb. Ik mis namelijk zelf alle structuur. Ik hou er niet zo van om dit aan mijn problemen te hangen, maar wellicht dat het samenhangt met mijn stoornis. Er word op dit moment onderzocht in hoeverre er bij mij een Dissociatieve Indentiteits Stoornis aanwezig is.
Ik ben geen geheel, maar allemaal kleine stukjes. Alsof mijn leven wel nog opgeslagen zit in kleine Laura's die nooit de kans hebben gehad om groter te groeien, en grotere Laura's die er moesten komen om te kunnen functioneren. Het dissocieren is mijn 'afweer/zelbeschermingsmechanisme' maar ook mijn vluchtgedrag.

Het word de komende tijd hard werken om mezelf weer tot een geheel terug te brengen. Tot een echte ik. Zodat ik ook echt zelf besef: Wie ik ben.

Tot zover mijn openhartige post. Ik hoop dat ik hiermee niet wederom ergens mijn eigen ruiten ingegooid heb. Maar mijn ervaring leert dat de meesta van jullie wel open minded zijn.

maxman schreef op 31-07-2006 @ 22:30 :
Wie ben je, en hoe ben je zo geworden?

Nee ik bedoel niet de naam. Maar wat is je persoonlijkheid, hoe ben je, waar zitten je plus en min punten, etc. En dan ook.. hoe is het tot stand gekomen (opvoeding, gebeurtenissen,etc.). Niet dat iedereen dat van zichzelf weet, maar zo wel zou ik het graag willen weten.. Eens kijken hoe goed de mensen zichzelf kennen in NL.

Ik ben een meisje dat vooral zichzelf vroeger veel verweten heeft. Ik weet nu wat er precies gebeurt is in mijn jeugd en ik heb die gebeurtenissen onder ogen gezien. Ik ben druk bezig geweest met verwerking en het ging me geweldig af. Nu pas begrijp ik dat mij niets te verwijten is van wat er gebeurde toen ik kind was. Ik ben een paar jaar geleden afgekickt op eigen kracht en heb mij aangemeld voor een studie. Ook al kosten een hoop dingen me nu nog veel moeite, ik heb voor mezelf besloten een paar "simpele" dingen gewoon te doen, zoals een diploma halen, in mijn eigen levensonderhoud te voorzien en van drugs af te blijven.

Ik heb nu een hoop vrienden om me heen, een heel lief vriendje en normaal contact met mijn ouders, broertje en zusje. Ik heb het idee dat ik mezelf goed ken, dat ik weet waartoe ik in staat ben. Ik ben iemand die op komt voor zichzelf en heel liefhebbend is. Ik ben intelligent, analytisch en inlevend.
Maar ik ben ook angstig, onzeker, rommelig en ongediciplineerd.

Nu ik een aantal zaken in mijn leven op orde heb, ben ik een beetje de weg kwijt aan het raken. Vroeger had ik zo ontzettend veel om me druk over te maken, zoveel dingen waar ik nog mee om moest leren gaan... Nu dat niet meer hoeft, weet ik niet wat ik verder nog voor mezelf wil. Ik zie dat de mensen om me heen plannen maken voor de toekomst. Ze willen leraar worden of laborant of muzikant of weet ik veel wat. Ze willen trouwen of juist niet, ze willen reizen of een huis kopen, ze willen een vervolgstudie doen of jaar sabbatical houden om een boek te schrijven... Ik weet niet eens wat ik morgen ga doen behalve naar school gaan.
Ik heb mezelf zo lang bezig gehouden met het verleden en later met hoe ik het dag na dag moest redden, dat ik nooit plannen voor mezelf heb gemaakt.
Ik voel me nu een beetje doelloos.

[DvoorA]

ik ben alles en ik heb alle eigenschappen, maar sommige eigenschappen profileren zich meer door omstandigheden en de mensen met wie ik omga en hoe ik me voel. Sommige eigenschappen verdwijnen met de jaren door persoonlijke groei en daar komen andere eigenschappen voor in de plaats. Mensen bestaan uit allemaal hele kleine stukjes...dat je nu bv heel lief bent wil niet zeggen dat dat jouw persoonlijkheid is, onder andere omstandigheden zou je misschien helemaal niet lief zijn. Je kunt eigenlijk alleen vragen: hoe gedraag jij je?

[bij]

ik denk dat ik saai ben, omdat ik niet zoveel vrienden heb. Ja ik heb vrienden die ik zie op school, maar na school gaan zij allemaal hun eigen weg naar hun eigen vrienden waarbij ze zijn in hun vrije tijd en weekend. In weekenden doe ik niets (sociaals) , ja ik sport wel en dat is ook heel gezellig maar als dat klaar is gaat iedereen weer weg. Naar hun eigen vrienden. Ik praat ook niet zo veel.. in een groep vind ik het fijner praten dan 1 op 1 met iemand omdat er dan stiltes vallen.
Ik ben stil, maar soms kan ik thuis heel uitbundig zijn als er iemand is (ouders).

Mijn vader is een pessimist en mijn moeder is een optimist, ik zit er ergens tussen. Als ik met mn ouders praat wanneer ik me weer alleen en vriendloos voel, zegt mijn vader "zo was ik vroeger ook" , alsof dat een excuus is. Om nou te zeggen dat het met mijn vader allemaal is goedgekomen : NEE! Hij is nog steeds eenzaam ( en daardoor pessimistisch? ) , zo wil ik niet worden.

[madelief21]

Ja het is echt interessant die vraag hè mooi stuk van redhair !!! Maar als je hier nou echt heel erg over na gaat denken dan word je gewoon gek. Filosoferen tot op een zekere hoogte maar niet te veel. Want dan raak je gewoon jezelf en alles om je heen kwijt. Ik denk dat je ook gewoon gruwelijk pissed gaat worden op mensen die gewoon hun leventje leven zoals ze doen. Je gaat alles verafschuwen als je hier juist te veel over na gaat denken. Athans dat denk ik hoor.

[hasseltboy]

Benfatto schreef op 02-09-2006 @ 19:39 :


Tevens is er een aspect van mijn persoonlijkheid dat een gruwelijke hekel heeft aan het op schrift stellen van zelfreflectie

idd , als je hier te lang over na gaat denken wordt je gek. Maar persoonlijk vindt ik het wel een heel interessant onderwerp, omdat je er nooit over uitgepraat raakt! Ik denk dat niemand daar een heel goed antwoord kan geven over wie je nou werkelijk bent. Tuurlijk je kunt jezelf wel een beetje beschrijven, maar je zult vast wel eigenschappen hebben waar je zelf nog niet achter bent.