LOST IN TRANSLATION (Sofia Coppola, 2003)

Ok

[BCR]

lovetear schreef op 16-02-2004 @ 19:53:
Ik was in utrecht, was nog net op tijd omdat ik eerst naar de verkeerde bioscoop gegaan was .

, was je naar het Rembrandt gegaan? Maar ik was ook in Utrecht Toevallig!

[lovetear]

Blue Crystal Rose schreef op 17-02-2004 @ 22:51:
, was je naar het Rembrandt gegaan? Maar ik was ook in Utrecht Toevallig!

Nee ik was eerst naar hoog catherijne(of hoe je dat ook schrijft), dat was volgens mijn moeder het city theater. Viel het jou trouwens ook op dat er zo veel mensen met een bril waren ?

[BCR]

lovetear schreef op 17-02-2004 @ 22:55:
Nee ik was eerst naar hoog catherijne(of hoe je dat ook schrijft), dat was volgens mijn moeder het city theater. Viel het jou trouwens ook op dat er zo veel mensen met een bril waren ?

Whaha, nee? Maar het waren wel allemaal typische Vara-lezers . En sommige mensen wisten niet eens naar welke film ze gingen

[lovetear]

Blue Crystal Rose schreef op 18-02-2004 @ 21:40:
Whaha, nee? Maar het waren wel allemaal typische Vara-lezers . En sommige mensen wisten niet eens naar welke film ze gingen

Varalezers zullen dan wel brillig zijn . Mijn ouders wisten ook niet wat voor film het was, ik had ze gewoon meegesleurd, achteraf vonden ze het niet erg .

[Freshh~]

deze film wil ik graag zien..

[scala]

Vind de titel interessant klinken en zo te lezen wel een goede film, dus ben zeker benieuwd

Heb de film net gezien, en mjah, hij was wel interessant, máár ik had toch ergens een ontevreden gevoel.

Eerst de pluspunten: de sfeer, de muziek, de acteurs, de setting.

Minpunten:
- De scenes waren af en toe wat onsamenhangend. Het ene moment is Charlotte gezellig met Bob in de stad, het andere moment is ze zich opeens weer aan het vervelen op haar kamer. Ik had juist verwacht dat ze vanavond het moment van hun ontmoeting wat vaker tijd met elkaar zouden doorbrengen.

- Sommige dingen blijven onuitgewerkt of onverklaard: de Japanse talkshow bijv, is een welkome afwisseling, maar blijft beperkt tot één scene. De whiskey-commercialshoot had ook langer gemogen. Dat waren voor de mij de leukere momenten.
Wat onverklaard blijft is de gesuggereerde one-night-stand met die zangeres; Bob is daar helemaal het type niet voor, en de daarop leidende reactie van Charlotte is ook wat vaag...Eerst teleurstelling, en vervolgens elkaar doodzwijgen in het restaurant. Dat had beter uitgewerkt kunnen worden.

- De dialogen: zo....nietszeggend. Het blijft vrij oppervlakkig ("Hi", "How are you?", "What are you doing here?"), met hooguit wat pseudo-diepzinnige praat over haar toekomst. Verder heel veel stille momenten terwijl je juist verwacht dat ze spraakzamer zouden zijn.

Het is eigenlijk een beetje hetzelfde licht-ontevreden gevoel dat ik had bij The Virgin Suicides; ook ontbrekende samenhang en uitwerking van bepaalde scenes.

[legatus]

Verder heel veel stille momenten terwijl je juist verwacht dat ze spraakzamer zouden zijn.

Er wordt veel "gezegd" zonder te spreken in die scenes. Daarom zijn ze ook zo sterk. Dialoog gedreven veel zijn zo vervelend omdat je dan beter een boek kunt lezen of een toneelstuk kunt gaan bekijken. Films zijn beelden en vertellen het verhaal. Niet dat dialogen geschrapt moeten worden.

De meeste minpunten die je noemt hadden de relaties naar de achtergrond verdrongen.

Ik heb de film net gezien en ik ben er nog stil van..WAUW wat een mooie film.. de sfeer.. ik vond dat zo gaaf.. En het is wat legatus zegt, het zijn juist die stiltes die veelzeggend zijn.
Ook de vervreemding van het land, de stad en de Japanners is goed gedaan. Ik vind het echt een goede film

[Jules]

Ik heb hem vanmiddag gezien, en ik vond 'm echt heel goed Prachtige beelden van de stad, dialogen .. en gepast grappig op z'n Bill Murrays. Heerlijke film

[Queen Klazina Wok]

Peperkorrel schreef op 04-02-2004 @ 18:33:
Geweldige film. Het gevoel van het je bevinden in een totaal vreemde, haast absurde cultuur wordt perfect weergegeven. En de chemie tussen Murray en Johansson straalt er vanaf. Sowieso allebei al erg overtuigende acteurs.

[legatus]

Wordt zeer goed bezocht in Nederland. Gelukkig maar.

legatus schreef op 18-03-2004 @ 18:29:
Wordt zeer goed bezocht in Nederland. Gelukkig maar.

Ik zie de up van deze topic en ik word er weer blij van Dit is een film die ik echt op DVD wil gaan bezitten

En ik blijf erbij dat die vriend van me die hem slecht vond gewoon geen smaak heeft..

N00dles schreef op 22-02-2004 @ 00:22:
Heb de film net gezien, en mjah, hij was wel interessant, máár ik had toch ergens een ontevreden gevoel.

Eerst de pluspunten: de sfeer, de muziek, de acteurs, de setting.

Minpunten:
- De scenes waren af en toe wat onsamenhangend. Het ene moment is Charlotte gezellig met Bob in de stad, het andere moment is ze zich opeens weer aan het vervelen op haar kamer. Ik had juist verwacht dat ze vanavond het moment van hun ontmoeting wat vaker tijd met elkaar zouden doorbrengen.

- Sommige dingen blijven onuitgewerkt of onverklaard: de Japanse talkshow bijv, is een welkome afwisseling, maar blijft beperkt tot één scene. De whiskey-commercialshoot had ook langer gemogen. Dat waren voor de mij de leukere momenten.
Wat onverklaard blijft is de gesuggereerde one-night-stand met die zangeres; Bob is daar helemaal het type niet voor, en de daarop leidende reactie van Charlotte is ook wat vaag...Eerst teleurstelling, en vervolgens elkaar doodzwijgen in het restaurant. Dat had beter uitgewerkt kunnen worden.

- De dialogen: zo....nietszeggend. Het blijft vrij oppervlakkig ("Hi", "How are you?", "What are you doing here?"), met hooguit wat pseudo-diepzinnige praat over haar toekomst. Verder heel veel stille momenten terwijl je juist verwacht dat ze spraakzamer zouden zijn.

Het is eigenlijk een beetje hetzelfde licht-ontevreden gevoel dat ik had bij The Virgin Suicides; ook ontbrekende samenhang en uitwerking van bepaalde scenes.

Deze kritiek lees ik hier wel meer. Wat mij opvalt is dat niemand eruit haalt wat het grote thema in deze film is: displacement. Niemand is op zijn plaats, niets is op zijn plaats: van relaties met geliefden tot aan ringtones. Niets.
Dit thema is dus op alles doorgevoerd. Je ziet het in de relaties terug. Zo is Harris niet op zijn gemak in zijn huwelijk. Charlotte ook niet.
Ook bij elkaar zijn zij niet op hun plek - ze zijn twee mensen die op een verschillend maar overeenkomstig punt in hun leven zich staande te houden: zij, omdat ze net begint aan haar carriere en niet weet wat ze moet doen, hij aan het eind van zijn carriere en in een midlife-crisis zit. Bovendien is er een leeftijdsverschil dat hun relatie ongemakkelijk maakt. Daarom kiest Harris ook voor de makkelijke jazz-zangeres, die meer bij hem en zijn situatie past. Charlotte weet dat ergens ook en kan hem daarop dan ook niet aanspreken. Charlotte's reactie hierop kan ook niet anders zijn dan wat bozig zijn, maar meer ook niet. Ze weet dat ze hetzelfde zijn, maar ook te verschillend - een dergelijke relatie kan ze dus ook eigenlijk niet van hem verwachten. Ze beseffen dat zij een meer platonische realitie hebben en/of een vader-dochter relatie. Zij is meer jaloers op een dochter-manier dan op een potentiële vriendin manier. Bovendien is ze niet dom ...
Dit verklaart ook het ongemakkelijke in hun conversaties - displacement, omdat zij niet met zichzelf nog met hun omgeving om kunnen gaan. Misschien dat ze oppervlakkig overkomen, maar het komt allemaal vrij natuurlijk over. Veel meer dan "pseudo-diepzinnige praat" doe je niet in zulke situatie. Bovendien past dit soort conversatie in het displacement-thema - het moet zo van de tong rollen...
Displacement is er ook bij andere karakters: de moeizame contacten met Japanners; de vele mensen in de film die voorbij schieten zonder gezicht; de mensen achter de speelautomaten die alleen oog voor het scherm hebben, et cetera.

Displacement is ook doorgevoerd naar de editing. Daar waar veel grosso modo films kiezen voor continuïteitsmontage (alsof er geen 'happen' in de tijd zitten), kiest Copolla voor een meer hakkelige vorm van montage, die de kijker van plaats naar plaats slingert. Toch blijft door de in standhouding van de chronologie een vaste lijn zichbaar, waardoor je niet geheel in het ongewisse achterblijft.

Dit thema kun je dus overal terugvinden. Je kunt het ook verder terugvoeren op displacement in onze maatschappij. De film begint en eindigt met beelden vol borden en tekens die niets meer betekenen. (Voor ingewijden: Baudrilllard's hypertextualiteit). Ze leven letterlijk in een wereld die zij niet begrijpen. En de wereld begrijpt hen niet.
Anderen die wel functioneren, zoals Charlotte's man John en zijn vrienden, zijn zelf ook betekenisloos en nep (John acterende vriendin: "Yes, me and Keanu have a lot in common: we both live in LA, we both have two dogs... Yeah, and we both like mexican food, so yeah it was fun").
- en zo kan ik nog wel uren doortypen.....

Kortom: displacement. Je ziet het in de montage, in de dialogen, in de relaties tussen karakters en zelfs in de mise-en-scene, waardoor je zelf met dat 'vrolijkerige' gevoel van displacement de bios uitloopt
Knap staaltje werk.

[superjip]

heb m gister op de pc gekeken, na m vorige week al in de bios te hebben gezien...'t is, en dat zal wel raar klinken, 1 van de beste films die ik ooit gezien heb, aangezien ik zowel bij de eerste als de tweede keer, een waar voldaan gevoel had. De stiltes die gebruikt worden zijn allemaal zo op hun plaats...Daarbij spelen die 2 ook zo natuurlijk.
Hoe alledaags deze film ook mag overkomen, hij staat boven aan mijn lijstje.

[Gaea]

Ik vond de film geweldig! De hele sfeer, de muziek, alle beelden. Het was zo goed gemaakt dat je als het ware kon voelen wat de hoofdrolspelers ook voelen. Ik vind dit een van de beste films die ik tot nu toe heb gezien!

[punxnotdead]

Ik heb de film gisteren gezien end ik vond em echt heel mooi. Prachtige sfeer, mooi camerawerk, goed geacteerd.

En voor mensen die hem al gezien hebben een leuk stukje om te lezen.
Een vertaling in het engels van wat de japanse regisseur allemaal zegt tegen bob tijdens de opname voor die whiskey commercial.

Spoiler

Bob, who is in town to make a whiskey commercial, doesn't speak Japanese. His director (Yutaka Tadokoro), a histrionic Japanese hipster, doesn't speak English. In one scene, Bob goes on the set and tries to understand the director through a demure interpreter (Akiko Takeshita), who is either unable or (more likely) unwilling to translate everything the director is rattling on about.
Needless to say, Bob is lost. And without subtitles, so is the audience. Here, translated into English, is what the fulmination is really about.


DIRECTOR (in Japanese to the interpreter): The translation is very
important, O.K.? The translation.

INTERPRETER: Yes, of course. I understand.

DIRECTOR: Mr. Bob-san. You are sitting quietly in your study. And then
there is a bottle of Suntory whiskey on top of the table. You
understand, right? With wholehearted feeling, slowly, look at the
camera, tenderly, and as if you are meeting old friends, say the
words. As if you are Bogie in "Casablanca," saying, "Cheers to you
guys," Suntory time!

INTERPRETER: He wants you to turn, look in camera. O.K.?

BOB: That's all he said?

INTERPRETER: Yes, turn to camera.

BOB: Does he want me to, to turn from the right or turn from the left?

INTERPRETER (in very formal Japanese to the director): He has prepared
and is ready. And he wants to know, when the camera rolls, would you
prefer that he turn to the left, or would you prefer that he turn to
the right? And that is the kind of thing he would like to know, if you
don't mind.

DIRECTOR (very brusquely, and in much more colloquial Japanese):
Either way is fine. That kind of thing doesn't matter. We don't have
time, Bob-san, O.K.? You need to hurry. Raise the tension. Look at the
camera. Slowly, with passion. It's passion that we want. Do you
understand?

INTERPRETER (In English, to Bob): Right side. And, uh, with intensity.

BOB: Is that everything? It seemed like he said quite a bit more than
that.

DIRECTOR: What you are talking about is not just whiskey, you know. Do
you understand? It's like you are meeting old friends. Softly,
tenderly. Gently. Let your feelings boil up. Tension is important!
Don't forget.

INTERPRETER (in English, to Bob): Like an old friend, and into the camera.

BOB: O.K.

DIRECTOR: You understand? You love whiskey. It's Suntory time! O.K.?

BOB: O.K.

DIRECTOR: O.K.? O.K., let's roll. Start.

BOB: For relaxing times, make it Suntory time.

DIRECTOR: Cut, cut, cut, cut, cut! (Then in a very male form of Japanese, like a father speaking to a wayward child) Don't try to fool
me. Don't pretend you don't understand. Do you even understand what we
are trying to do? Suntory is very exclusive. The sound of the words is
important. It's an expensive drink. This is No. 1. Now do it again,
and you have to feel that this is exclusive. O.K.? This is not an
everyday whiskey you know.

INTERPRETER: Could you do it slower and ?

DIRECTOR: With more ecstatic emotion.

INTERPRETER: More intensity.

DIRECTOR (in English): Suntory time! Roll.

BOB: For relaxing times, make it Suntory time.

DIRECTOR: Cut, cut, cut, cut, cut! God, I'm begging you.

Posted originally in NY Times

[deadpassenger]

legatus schreef op 22-02-2004 @ 23:28:
Er wordt veel "gezegd" zonder te spreken in die scenes.

ik vond hem echt goed .

en scarlett johanssen ...
( = MOOI .. )

joosdt schreef op 27-03-2004 @ 16:43:
en scarlett johanssen ...
( = MOOI .. )

Het is fijn om te eens een niet-perfecte vrouw te zien > nice pot-belly, beetje cellulitis. Net goed, zeg maar.

[Magican]

Ik up dit omdat hij gister op canvas was en ik hier een vraag over heb:

Waar sloeg die scene op (behalve dan op displacement) waarin die vrouw/hoer bob versiert? Wat was haar doel?
Wilde ze verkracht worden?
Wilde ze een verkrachtingsfantasie inwilligen?
Was ze gewoon gek?

Waar sloeg het op?

Verder een goede film.

[BendeBen]

Magican schreef op 05-10-2006 @ 14:48 :
Ik up dit omdat hij gister op canvas was en ik hier een vraag over heb:

Waar sloeg die scene op (behalve dan op displacement) waarin die vrouw/hoer bob versiert? Wat was haar doel?
Wilde ze verkracht worden?
Wilde ze een verkrachtingsfantasie inwilligen?
Was ze gewoon gek?

Waar sloeg het op?

Verder een goede film.

tijdje geleden dat ik m gezien heb maar was het niet een hoer die gestuurd was door die reclamemakers om bob te pleasen?

dat wou ie helemaal niet en al helemaal niet zon geflipt wijf wat dus resulteerde in een uitermate grappige scene

tevens om de verschillen tussen de culturen/mensen te benadrukken waardoor bob zich helemaal niet thuis voelt

lip my stockings!!!

[Magican]

Ok, dat begrijp ik maar waarom schreeuwde ze dan dat ze het niet wilde?

[BendeBen]

Magican schreef op 05-10-2006 @ 15:17 :
Ok, dat begrijp ik maar waarom schreeuwde ze dan dat ze het niet wilde?

zij dacht dat de grote blanke man dat wel geil zou vinden, althans zo begreep ik t

[Magican]

Ok, bedankt . Toch raar om te denken dat een man het leuk vindt als je schreeuw dat je niet verkracht wilt worden tijdens de sex.

[hasseltboy]

"Please, oh, Mr.Bob Harris, please don't touche me!Just lip my stocking!"

Magican schreef op 05-10-2006 @ 22:13 :
Ok, bedankt . Toch raar om te denken dat een man het leuk vindt als je schreeuw dat je niet verkracht wilt worden tijdens de sex.

Sja, in Japan is het schijnbaar onder zakenmannetjes wel een gewoonte dat ze houden van een fetish waarbij dominantie en macht (zoals bij een verkrachting) een rol speelt. Net als bijvoorbeeld SM. De vrouw dacht dat Bob Harris ook zulke fantasieën had en deed dus alsof ze aangerand werd, tot grote verbazing van Bob.

[Horror Kitty]

virgin suicides vond ik wel leuk, maar van lost in translation werd ik alleen maar heel erg moe.