"Ik waarschuw u wel als u uit moet stappen", zei de buschauffeur. Ik hoopte het voor hem. Ik wist bij god niet waar hij heenging. Weilanden raasden langs mijn raampje en mijn map viel de hele tijd om. Vanuit mijn ooghoeken begonnen vrolijke zwarte stipjes naar het midden toe te kruipen, en ik dwong mezelf om diep adem te halen. Wat was ik toch een dom katje, ik had iets moeten eten die ochtend. En die dag ervoor. Ik wou dat ik kon zeggen dat het door de stress kwam, maar punt is dat ik gewoon wat had moeten eten. Dan maar niet slank. Na deze overpeinzing gooide de buschauffeur de deuren open en ik hobbelde braaf naar buiten.
Ah bah! Ik stond, zoals ik al twee weken verwachtte, écht in de middle of nowhere. In de verte een weiland, hier een paar belachelijk lelijke gebouwen, achter me een sloot en een boerderij-achtig iets. Rondkijkend ontdekte ik op het lelijkste gebouw de naam van het bedrijf waar ik kwam solliciteren. Het zou toch niet waar zijn. Maar goed, positief blijven denken, en ik liep door de regen met mijn map die richting in. Het gebouw was donkerzilverkleurig, en had een lelijk geblokte vorm. De deur was amper te onderscheiden. Ik belde aan en een nogal iq-loos persoon opende de deur.
Binnen was het mogelijk nog erger. In de hoek stond een gokkast. Ik keek ernaar en vroeg me af wat dat ding hier deed in een ontwerpbureau. Ik kreeg thee een plofte neer in een knalrode stoel in het midden van het smakeloze jaren tachtig tapijt. Even later kwam er een vrouw op me af die meer iets weghad van een gans.
Ik werd rondgeleid in het gebouw, achterin bleek een heuse werkruimte te zitten. Spontaan keken zo'n 25 jonge mannen naar mij op. Waarschijnlijk was ik het eerste vrouwfiguur die langskwam in tien jaar en die onder de 90 kilo woog en nog enigszins smaakvolle kleding droeg. Er begon een vermoeden bij me te reizen. "Jullie maken dingen voor casino's?" En jawel hoor, het bedrijf bleek alleen onwijs lelijke casino ophangborden te maken, van die fel gestreepte kitsch dingen die boven de gokkasten hangen. Iets anders deden ze niet. En dat was ook zeker aan ze te zien. "Zo lelijk en opvallend mogelijk", was hun motto. Nouh, niet het mijne.
We kwamen aan in een kamertje met -volledig naar mijn verwachting- jaren 80 tapijt en lelijke rode stoelen. Aan de muur hingen 'mooie foto's' van gokkasten. Er werd me uitgelegd wat het bedrijf deed en ik moest me inhouden om niet chagrijnig te gaan kijken. Wat een trieste zooi, maar een andere stage zou ik niet meer kunnen vinden, gezien school al eerder een fout gemaakt had en het al veel te laat in het jaar was. Ik moest wat dingen laten zien die ik maakte, en ze schenen nog al onder de indruk te zijn. Daarna gingen ze weg om te overleggen terwijl ze mij een schetsje lieten maken van een gokkast. Je zal het maar dagelijks doen.. elke dag weer nieuwe variaties maken op van die kitsch casino borden, elke dag, elke week, jaar in jaar uit.. vind je het gek dat die dingen zo lelijk zijn..
Toen ze weer binnenkwamen deelden ze me meteen mee dat ze me niet wilden aannemen. Ik was bijna blij. "Je bent niet erg gemotiveerd." Goh hee, meen je dat? "En we vinden je niet hier passen." Nou, daar was ik zelf ook al achter. Binnen no time had ik mijn spullen alweer ingepakt. De rest van mijn ontwerpen kregen ze lekker niet te zien. Richting de uitgang lopend nam ik afscheid en wou ik ze bijna veel plezier wensen met de rest van hun leven lelijke lichtgevende casino kitsch dingen maken.
In de bus besloot ik te stoppen met school en het komende jaar maar vakken te gaan vullen bij de albert heijn. Dat is namelijk wél afwisselend werk (iedere keer een ander schap) met nog enigszins boeiende mensen, en betaalt in ieder geval beter dan zo'n stage... tevreden stapte ik uit en liep met mijn map door de regen.
Dit verhaal is op de waarheid gebaseerd, en als ik t goed opgeschreven heb, helemaal waarheid.
__________________
Kijk op teletekst pagina 666 voor meer opties.
|