Citaat:
l_sandra schreef op 14-12-2005 @ 11:14 :
Heyhey,
eerste keer dat ik het dan ook maar ga vertellen, ik ben nu bijna 16 jaar en zit al vanaf mijn dertiende met Anorexia. al gaat het bij mij met pieken en dalen. Zo kan ik in een half jaar tijd 8 kilo aankomen, maar ook 10 kilo afvallen. meestal schommel ik nu rond de 45 kilo (ik ben 1.65) maar zo heb ik vorig jaar periodes gehad dat ik slechts 32 kilo woog. ik viel vaak flauw, en was extreem mager, en ik verbaas me erover hoe makkelijk ik mensen om de tuim heb kunnen leiden.
'goh, je bent wel erg mager geworden, je bent toch niet op dieet he?' 'neehoor, ik heb bloedarmoede en daardoor minder trek in eten' Zelfs mijn ouders kon ik zo ompraten dat ik nooit naar een psycholoog hoefde. Op dit moment gaat het redelijk met me, ik weet dat ik niet dik ben, maar eten is gewoon moeilijk.
wat jij doet, goed ontbijten, lunchen en avondeten is heel gezond, dat probeer ik nu ook. Alleen zeg je dat je ook overgeeft na het avondeten. probeer eens bezig te zijn na het avondeten, dwing jezelf niet te spugen. zo kun je het in stapjes afbouwen.
daarbij ben jij nu 20 (toch?) en niet meer minderjarig, als jij echt van je eetstoornis afwilt en er ook helemaal voor wilt gaan kun je je laten opnemen in een eetstoorniskliniek. De ursela is een voorbeeld die patienten opneemt die al lang een eetstoornis hebben. je zit dan met mensen van je eigen leeftijd en krijgt therapieen, groepstherapien enzovoorts, zodat je je eigen lichaam weer leerd accepteren.
Laat anorexia nooit van je winnen meis, dat is het niet waard!
|
Het is idd niet moeilijk om mensen zo voor te liegen dat ze je geloven...was bij mij ook zo, tot op een gegeven moment... En toen was ik dus echt DE l*l ! Ik weet idd van de klinieken en daar moest ik eerst ook heen maar wilde dat dus absoluut niet. En ook nu zie ik dat niet zo zitten. Ik wil niet dat mn hele omgeving van mn probleem weet en buiten dat, mn moeder denkt nu dat het heel goed gaat en als ik haar moet vertellen hoe hard ik de laatste tijd weer tegen haar lieg. En opzich wil ik er heel graag van af, aan de ene kant, maar aan de andere kant geeft het me op de een of ander manier ook zo'n steun en zo'n goed gevoel... Het is echt heel tegenstrijdig, ik wil het kwijt, maar wil het houden, het is mijn vijand, maar mn grootste vriend... Ik word alleen zo moe van die strijd iedere keer, met mezelf. En bij mn vrienden voel ik me goed en ben ik gewoon heel vrolijk en hyper, maar zodra ik alleen in me huissie zit voel ik me zo rot en alleen, terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet ben. Ik haat mn lichaam alleen zo erg, en overal waar ik heenga, gaat het met me mee... En ik zet weken hele schema's op waar ik me dan aan probeer te houden, en dat gaat vaak wel goed. Het is dan heeeeeeel weinig maar oke. Alleen het overgeven, ik krijg het er niet uit en miss wil ik het ook wel niet genoeg of denk ik dat ik het wil maar wil ik het eigenlijk helemaal niet genoeg... Ja, dit klinkt allemaal miss heel vaag maar dat is het ook. Ik wil het wel maar ben bang om het kwijt te raken, die controle en het afvallen, ben zo bang dat ik weer aankom terwijl er net weer 8 kilo af is. En ik wil er nog sowieso 4. Miss voel ik me dan goed genoeg zodat ik niet meer over hoef te geven, ik weet het niet...
Heb jij ooit hulp gehad en weet iemand uit je omgeving ervan ? Heb jij dat ook, dat het zo tegenstrijdig is, dat het je vriend is maar ook je vijand enzo ? Of ben je er echt alleen blij mee ? Dat was ik vroeger namelijk wel.
Nou, veel sterkte ook voor jou in ieder geval...
Liefs...