Het begrip van een treinreiziger

Het begrip van een treinreiziger

Terwijl ik de eerste woorden van deze vertelling opschrijf, weet ik nog niet wat de volgende zullen zijn. Maar ze zullen u schokken, ik waarschuw u. Ik weet nog niet waarom en hoe, maar wees er op voorbereid gepijnigd te worden en de rest van uw leven te zien veranderen. Voortaan kunt u niet meer normaal in de trein naast een onbekende zitten. Voortaan kijkt u even goed, want wie weet, zit u naast mij. En geloof me, dat wilt u niet. Waarom, dat weet ik nog steeds niet, maar sommige dingen weet je voordat je hun redenen weet. Stellingen verzin je voordat je ze bewijst. Dus ga ik nu aantonen waarom u mij moet vrezen.

Het was twee weken geleden, het was geen zondag maar een dinsdag. Ik zat in de trein. Er zaten meer mensen in de trein, maar ik zat eenzaam en alleen. Mijn doel om vrienden te krijgen in het openbaar vervoer wilde die dag nog niet lukken. Maar hij was nog niet voorbij dus ik had nog alle tijd. En die tijd kwam, toen er weer een stop was. Mensen kwamen en mensen gingen, zoals dat altijd gaat. Dit keer kwamen er meer dan dat er gingen, dus al gauw bleek dat iemand mij zou moeten vergezellen of moest gaan staan. De luie mens van tegenwoordig sterft liever dan enkele minuten te staan, dus al gauw zat er een vrouw tegenover mij. Een vrouw met blond haar, een jonge vrouw. Als ik mijn medepassagiers zou mogen kiezen, zou ik jonge vrouwen kiezen. Zo ziet u maar, als ik wil word ik op mijn wenken bediend, zelfs als het gaat om mensen in de trein.
Iemand als ik, die niet weet waar die kijken moet, kijkt naar de mensen. Met deze vrouw tegenover me keek ik naar deze vrouw. Ik vroeg me af hoelang het zou duren totdat ze door zou hebben dat ik naar haar keek – zou ze weten dat ze tegenover iemand, een man, was gaan zitten? - en mij zou slaan of niets zou doen dan terugkijken of zou weglopen of aan de noodrem zou trekken. Het duurde vier minuten en vijftien seconden. Ze keek naar mij en ik keek terug, recht in haar blauwgroene ogen. Vier minuten en vijftien seconden had ik op dat moment moeten wachten en dat moment, dat duurde slechts drie seconden. Ja, ik maak wat mee in mijn leven. En die vrouw waarschijnlijk ook.
Ze keek weg, uit het raam (of naar het raam?). Ik neem aan dat zij ook mijn blauwe ogen had gezien, wat zou ze denken? Zou ze het nog weten? Of was ze me nu al vergeten? Ik besteedde inmiddels al een kwartier aan een mij onbekend persoon, die dat misschien niet eens door had. Ik besloot dat het tijd werd voor een gesprek, immers zij luisterde geen muziek noch las zij een krant, wat betekende dat ze zich verveelde. “Kom je hier vaker?” Een betere zin had ik op dit moment niet uit kunnen kiezen. “Pardon?” “U hoorde me wel, kom je hier vaker?” Uit onderzoek is gebleken dat mensen inconsequent tutoyeren als charmant beschouwen. “Nou, ja op zich zit ik vijf dagen in de week in deze trein, op weg naar Amsterdam.” “Is het uw lievelingstrein, is dat het?” “Neen. Dit is de voordeligste manier om mijn bestemming te bereiken. Het trein is het middel om bij Amsterdam te geraken. Ik kies treinen op hun richting, snelheid en kosten. Ik begin me nu wel af te vragen waar u uw treinen op selecteert.” “Treinen moeten lekker ruiken en een beetje vol zitten. Als ik op een trein af stap en hij ruikt naar hondenpoep, dan ben ik zeker weten afgeknapt, dan maakt hij geen kans meer bij me.”
Intens kon ik genieten van dit soort gesprekken. In mijn liefde voor treinen interesseerde zich vrijwel niemand dus als ik iemand had gevonden, dan praatte ik en alles mochten ze weten. “Zie je, treinen zijn mijn leven. Ik ben nog steeds op zoek naar de ultieme trein, naar de ware. Dit is mijn trein niet, deze trein is slechts een goed alternatief, een tussenstation tot de laatste trein, de trein die mij mag ontmaagden.” “Ja, ja. Ja. O. Ja.” Deze vrouw had blijkbaar geen tekst meer. Dat was uiteraard geen probleem met mij als gesprekspartner. Ik blijf wel praten, ziet u. “Treinen moeten vol zitten met mensen, jonge en verse mensen. Honden tellen niet mee, ik zit liever in een trein waar geen hond in stapt, dan in een trein waarin alleen maar honden zitten. Ik hou van treinen. Ik wacht wel op mijn trein. Ik weet het, de trein wacht niet op mij. Maar dat hindert niet. Ik ben nu al 34 jaar op zoek en heb hem nog niet gevonden. Een ding heb ik wel kunnen vinden en dat is een bezigheid. 34 jaar lang ben ik bezig geweest en dat mag van mij zo blijven. Andere mensen zijn hun hele leven op zoek naar God. Die vinden ze ook niet, maar ze zijn er wel mee bezig. Op lege levens kun je hen niet betrappen, zij hoeven niet op zoek.”
Ze keek weer naar of uit het raam. En ik keek met haar mee, ik keek hoe we aan weilanden voorbijgingen, aan boerderijen, aan huizen, aan dorpen, aan steden, aan golfbanen. Ze had niet meer gereageerd. Misschien werd het haar teveel. Sommige mensen begrijpen het gewoon niet en dat kan ik begrijpen. Zolang ik maar begrip heb, word ik gewaardeerd.
Ik zag in de verte Amsterdam aankomen. Het begon tijd te worden. Ik moest nu besluiten, of mijn trein trouw te blijven of deze vrouw achterna te gaan en haar met haar onbegrip te helpen. Ik kon niet kiezen. Keuzes maken in je leven zou je eigenlijk aan een ander moeten overlaten, maar aangezien die dat op zijn beurt ook weer doet, kom je in de problemen. Ik stond op en liep naar een willekeurige man toe. “Heeft u misschien een dobbelsteen? Ik ben de mijne vergeten. Ik mis hem.” “Maar natuurlijk heb ik een dobbelsteen. Dat wordt dan vijf euro.” “Alsjeblieft.” “Dank u wel, veel plezier ermee. Hij heet Dobbie.”
Ik smeet Dobbie de lucht in: even voor de vrouw, oneven voor de trein. De dobbelsteen kwam neer met 3 ogen beneden. “Nog een vraag, meneer. Welke kant moet ik nu kiezen?” “Die kant die je ziet als je van boven kijkt.” “O, ja. Is 4 even of oneven?” “Dat weet ik zo even niet. Misschien moet je dat even aan iemand anders vragen, een wiskundige bijvoorbeeld.” Aan de andere kant van het gangpad zat een kale man met een oorring. Meteen raak natuurlijk. “4 is een even getal, het is immers deelbaar door 2.” “Dank u wel.” Nu was ik natuurlijk vergeten waar even voor stond. Maar gelukkig had ik dat hier opgeschreven dus door terug te bladeren kwam ik tot de conclusie dat ik voor de vrouw moest gaan. Ik ging weer zitten en zei tegen haar, die toch niet luisterde: “Ik zal uw onbegrip teniet doen.”
De vrouw keek naar of uit het raam. En ik wachtte, geduldig als ik ben, totdat de trein stopte bij Amsterdam Centraal. De vrouw stond op en liep weg, zonder nog acht te slaan op mij. Ik stond tien seconden later op en liep weg, met niemand om geen acht op te kunnen slaan. Ik liep achter haar aan. We liepen over een brug, naast elkaar. Zij zonder aan te geven of ze wist wie ik was, of ze wist dat ik naast haar liep, of ze wist dat ik dezelfde man was als de man in de trein. Ik zei “U begrijpt het niet, he. Spring van de brug, daar kun je van leren. Spring, mevrouw, spring en vergeet dat je mijn liefde voor de treinen niet kunt waarderen. Ze luisterde niet. “Waarom luistert er niemand naar me?” schreeuwde ik. “Luister naar me, of je zult er spijt van hebben! Mijn woorden zullen hun impact hebben en anders mijn daden. Spring, blondie, spring!” Ze sprong niet. Ze luisterde niet. “En wie niet wil horen, moet SPRINGEN!” Ze zetten een sprint in, maar ik was sneller. Ik duwde haar, ik schopte haar net zolang totdat ze viel. En ik schreeuwde en schreeuwde “NEEEEEE!” totdat er een plons te horen was.
Ooit zal ze me dankbaar zijn. Ook u zal dat zijn. Ik zei dat u mij zou vrezen. Maar dat is niet nodig. Ik probeer alleen maar te helpen. Vergeet me niet, onthoud wat ik schreef. Luister.

Het duurde even voordat ik kon lachen, maar ik vind hem tof.

Secret Agent schreef op 18-10-2006 @ 10:56 :
Het duurde even voordat ik kon lachen, maar ik vind hem tof.

Dank je wel. Nog nooit positief commenteer gehad hier geloof ik, dus ik ben hier wel blij mee