Love hurts!

[Fleurrr2010]

Hoihoi allemaal, ik moet gewoon even m'n verhaal kwijt... en wil het daarom even van me afschrijven. Sinds gisteravond is het uit en ik voel me er zo rot om...
Ik tik dit met tranen in m'n ogen, om het maar even weg te typen, zodat ik me straks hopelijk een klein beetje beter voel. Vannacht ook geen oog dicht gedaan, van half 2 tot half 9. Vreselijk, ik lag maar te malen en alles. Ik kon niet geloven wat er gebeurd was en hoopte dat ik droomde... maar langzaam begon het me door te dringen en de tranen bleven maar komen die nacht... zoiets wil ik niet vaak nog meemaken, want het maakt je kapot...

Maar ik zal eens beginnen met m'n verhaal (het is lang, dus hou je maar vast in this rollercoaster story:

Vorig jaar in juni kreeg ik een relatie met een jongen. We kwamen elkaar tegen via een vriend van hem/huisgenoot van mij. We hebben toen een paar keer afgesproken in de zomervakantie en dat was echt heel gezellig en duurde heel lang elke keer, wat natuurlijk alleen maar positief is en een teken van gezelligheid en dat we het wel goed met elkaar konden vinden. Ik ging op vakantie en hij bleef hier vanwege tentamens. Ik miste hem daar, en toen was het nog niet officieel aan, maar zat er wel aan te komen. We hadden dagelijks contact. En toen ik terug vroeg hij: ben je nu officieel m'n vriendinnetje en halverwege juli was het officieel aan.
We hadden het samen heel gezellig. Ik vond hem lief en hij mij ook en zo ging dat de eerste maanden ook wel zo z'n gangetje. Het was wel weer wennen toen de zomervakantie voorbij was, omdat je elkaar dan toch minder ziet, maar gelukkig wonen we in dezelfde stad en studeren we aan dezelfde uni.

Vanaf halverwege januari hadden we het af en toe weleens heel kort over de knelpunten. Die naar mijn idee in elke relatie wel voorkomen. Zo vond hij mij treuzelen en vond ik dat hij af en toe nogal koppig kon zijn. Maar we hebben het er nooit echt uitgebreid over gehad (achteraf hadden we dat wel beter moeten doen), omdat het altijd toch wel goed ging en we het samen fijn hadden.

Tot vorige week... ik had 's avonds een borrel van de studiereis en zou daarna nog even bij hem langsgaan, rond een uurtje of half 11. Het begon heel gezellig en er leek ook niks aan de hand. Let op dit gaat echt om kleine dingetjes en vind het nog steeds raar hoe het gelopen is. Hij had chips en dipsaus en ik legde wat chips op z'n tafel en toen zeurde hij niet doen, want dan wordt de tafel smerig. En toen dacht ik, ach stel je niet aan, er zijn ergere dingen in de wereld.
Hij vroeg de hele tijd of ik bleef slapen, maar dat wist ik niet echt, want ik had de volgende dag veel dingen te doen. Hij had een sausje voor bij de chips gemaakt en die was erg lekker, dus ik was benieuwd wat erin zat, dus dat vroeg ik 'm. Maar hij bleef stug volhouden dat het geheim van de kok was en ik wilde het gewoon graag weten en begon me daar een beetje aan te irriteren, omdat hij het wel een uur volhield, het geheim van de kok. Toen was het ineens 1 uur en hij zei dat ik maar beter kon gaan, omdat hij een presentatie had de volgende ochtend om kwart voor 11 en zei dat hij nog wat moest doornemen. Ik zei, ik blijf wel hier, gaan we meteen slapen. Maar toen deed hij ineens heel chagrijnig en daar had ik ook geen zin in, om dan nog te blijven. Dus toen ben ik naar de voordeur gelopen richting m'n fiets en hij kwam me toen achterna.
Ik zei, ik ga, maar vind het niet fijn om nu nog zo laat te fietsen en hopend dat er niets zou gebeuren onderweg. Je weet het maar nooit met bepaalde mensen op straat. Hij zwaaide me uit vanaf de deuropening en ik fietste weg, zonder doei en zonder zwaaien. Achteraf wel hard en heb ik wel spijt van, maar vond het gewoon vervelend dat hij me zomaar liet gaan en langs dat pad alleen liet fietsen en niet gewoon zei, je blijft hier, want je gaat nu niet meer de straat op.

Onderweg kreeg ik een smsje van: 'Hee lieverd, laat je nog wel even weten als je thuis bent, zodat ik weet dat je veilig aangekomen bent? Slaap lekker! X' Op dat moment had ik echt zoiets van zoek het even uit en heb dus ook niets teruggestuurd, mij wel laten fietsen s nachts alsof het je niet eens uitmaakt als er iets zou gebeuren onderweg. Ik was gewoon boos omdat ik 's nachts die weg nog moest fietsen, langs die bosjes, terwijl er een tijdje geleden wat meisjes verkracht zijn in de stad en zoiets kan overal gebeuren, daarom fiets ik die weg liever niet alleen naar huis, vooral niet om half 2 s nachts, vooral ook omdat ik geen enkele andere fietser tegenkwam..Op dat pad zijn namelijk ook weleens mensen neergestoken, al is dat wel iets van drie a vier jaar geleden, maar dan nog. Om daar te fietsen alleen vond ik gewoon een beetje eng en niet fijn.
Toen ik thuis in m'n bed lag (rond drie uur s nachts), kreeg ik nog een sms: 'Ben je nog niet thuis, moet ik een zoektocht op touw zetten? X'. Toen heb ik maar wel iets teruggsmst, niet dat hij in één keer de politie of iets anders gaat bellen, want daar had ik nou ook geen zin in.

Ik stelde voor om even een break in te lassen (1 april), niet goed over nagedacht, maar een impulsieve reactie op die avond. Ik zei we moeten elkaar maar even wat minder zien, tot 20 april, dan kom ik weer terug van m'n studiereis. Bovendien is het deze week tentamenweek en ik had er iets van drie, dus veel tijd zat er wel tussen. Maar ik had het even gehad en kon ook niet echt precies verklaren waarom, misschien toch die koppigheid. Hij stuurde dat hij zich aan me ergerde dat ik zo treuzelde en niet besloot om wel/niet te blijven slapen. En dat hij de dag ervoor slecht geslapen had (nacht van 31 maart op 1 april). Hij vond het goed om het even te laten rusten en 20 april verder te kijken. Verder ging hij met de pauze akkoord en we wensten elkaar nog fijne pauze en een stom Paasweekend begon, Pasen was wel leuk, maar m'n gedachten waren bij hem.

Dat weekend heb ik er nog eens goed over nagedacht en hoe overtrokken dit dan ook was. Vrijdagnacht heb ik in m'n bed zitten huilen om de hele situatie, klinkt misschien stom, maar het voelde gewoon zo verrot. Waarom had ik in hemelsnaam een pauze (korte break noemde ik het naar hem) ingelast terwijl ik er gewoon spijt van had achteraf en het een reactie uit korte boosheid was. Kleine dingetjes die zo groot waren geworden, van muggen tot olifanten.

Zaterdag hebben we geen contact meer gehad en dat was wel even wennen, want normaal gesproken hadden we dagelijks wel een paar keer dat we elkaar smsden. Zondag vroeg ik hoe het met hem ging en wat hij onder de pauze verstond, want daar hadden we het nog niet eens over gehad. Via een sms zei hij dat de pauze eigenlijk inhield dat we elkaar minder zouden zien, maar elkaar nog wel spreken, bijvoorbeeld hoe de tentamens waren gegaan. Omdat we allebei vonden dat de 20e wel erg lang duurde en dat we tussendoor wel even moesten bepalen wat het nou echt inhield die pauze zouden we donderdag (8 april) gisteren/vannacht dus even afspreken. Zo gezegd, zo gedaan. Hij kwam om half 11 s avonds langs. Ik was nog met een huisgenoot de woonkamer aan het schoonmaken, dus dat maakten we even af en we moesten nog even de banken terugzetten. Ik wilde eerst met hem praten en gaf hem daarom geen kusje (achteraf spijt van gehad, want dit kan het mogelijk verergerd hebben).

We gingen naar m'n kamer en hadden het er niet meteen over. Allebei wilden we er niet echt over beginnen en praatten eerst over wat andere dagelijkse bezigheden. Rond een uurtje of half 12 vroeg ik, hoe zie jij die pauze nou eigenlijk voor je? En toen zei hij jij? Toen zei ik jij eerst, want ik had het al een beetje via sms laten weten, minder contact en de 20e besluiten wel of niet door te gaan (harde woorden, en dat had ik toen 1 april niet moeten doen, achteraf ook spijt van). Toen zei hij ineens ja ik zat me die avond gewoon heel erg te ergeren, en een tijdje geleden ook al aan dingen, zo vond hij dat ik treuzel (één keer bijna een trein gemist, bus was iets later en een zware tas en hij vond dat ik te langzaam liep, uiteindelijk wel gehaald die trein, maar zoiets kan toch eens een keer gebeuren). Verder vond hij dat ik hem af en toe weinig aandacht geef, wat ook wel door drukke tijden kwam dat en ook wel een beetje door mezelf. Ik ben zelf af en toe niet zo snel open naar mensen, behalve als ik ze echt goed ken en ik weet dat ik ze kan vertrouwen, dus dan kon ik af en toe een beetje afstandelijk toen, terwijl ik het van binnen ook niet fijn vond dat ik dat deed, maar gewoon zo gebeurde af en toe. En dat hij vond dat ik hem wel anders had mogen verwelkomen, dus een kus of omarming toen net voor het gesprek en dat dat de zaak ook wel veranderde, maar ik wilde liever eerst even praten en dan knuffelen, wat dus niet meer kan.Toen zei hij ineens dat hij zich dus al vaker ergerde en zich altijd nog inhield en dat die 1 april gewoon de druppel was en dat ie dit weekend heeft nagedacht en dat het beter was dat we als vrienden uit elkaar zouden gaan.

Op dat moment wist ik het ff niet meer, er ging van alles door m'n hoofd heen, tranen, maar die wilde ik nog niet uiten..verdriet, onbegrip. Ik had verwacht dat we wel een soort woordengevecht zouden hebben naar aanleiding van die week ervoor, maar niet dat hij het wilde uitmaken.
Ik vroeg hem daarom ook of hij dit van tevoren al besloten had, en toen zei hij dat hij er een beetje over nagedacht had afgelopen weekend toen hij dacht aan de minpunten in de relatie, maar eigenlijk op de fiets gisteravond naar mij nog niet echt wist wat voor afloop het zou hebben het gesprek tussen ons. Ik weet niet maar waarom weet hij het op de fiets dan nog niet zeker, maar ik wilde gewoon zeggen dat die break een beetje overdreven was van mijn kant en dat ik zeker nog wel verder met hem wilde... maarja toen maakte hij het ineens uit.

Ik vroeg hem of het echt uit was voorgoed, of dat het weer zou kunnen dat het toch weer aan zou kunnen gaan tussen ons. Daar was hij een beetje twijfelend over. Eerst zei hij namelijk, hoe denk jij dat deze relatie nog te redden valt. En toen zei hij ineens ja dat het nu gewoon uit is en dan allebei single, weer vrij zijn en dat we over een tijdje wel kijken of we elkaar missen... En direct daarna, we kunnen het nog een positieve wending geven.
Maar buiten bij de fiets, toen hij wegging, zei hij ineens weer het tegenovergestelde, nee misschien moeten we beide onze eigen weg op gaan en wel zien hoe het loopt.

Waarom twijfelt hij zo en geeft hij niet een concreet antwoord of het wel uit is of niet en of hij het nog wel of niet meer een kans wil geven?

Maar ik vind die onzekerheid gewoon zo vervelend. Ik ben nog lang niet toe aan een nieuwe relatie en wil eigenlijk gewoon met hem verder, dus of geen relatie en ook niks beginnen met andere jongens of met hem. Maar stel dat als ik op studiereis ben ik besluit voor hem te gaan en dat hij ineens zegt dat als ik terug ben, nee toch niet meer, dan is het weer zoals nu. Maar hij zei het ook zo makkelijk, gewoon als vrienden verder gaan, moest ook meteen de sleutel van zijn deur inleveren enzo, voelde heel ongemakkelijk.
Het leek zo nonchalant, alsof het hem niks deed, gelukkig liet hij toen hij wegging ook wat traantjes zien. Ik zei eerst nog kunnen we het echt niet gewoon nog proberen, want we hadden de laatste tijd elkaar ook niet zoveel gezien, vanwege drukte qua aankomende tentamenweken. Dus ik zei, blijf je nog slapen en dan gewoon alleen knuffelen, omdat het al drie weken geleden was dat we nog samen geslapen hadden en misschien dat het allemaal ook wel in de hand had geholpen. Maar hij wilde het niet, het was uit, dus dan slaap je niet meer samen. En hij ging weg... en ik moest het er gewoon even kort met een vriend op MSN over hebben... ik zat er zo mee en had dit ook echt niet verwacht...

Vannacht was echt stom en rot en naar en wil er niet eens meer aan denken...
Ik stuurde hem vanochtend een smsje of hij ook zo belabberd geslapen had en of ik vanmiddag nog kort langs mocht komen om nog wat dingen te zeggen en hem voor de studiereis nog even te zien, voordat ik de trein naar huis ging nemen.

Hij vond dat ik best nog even langs mocht komen. Maar ik wil hem eigenlijk zeggen dat ik het liefst een streep door die stomme 1 april wil zetten en gewoon verder wil gaan. In een relatie heeft iedereen toch minpunten en daar kan je toch ook gewoon aan werken. Hij zei namelijk dat we dat wel gedaan hadden, maar dat het opgelost was. Maar in mijn ogen hebben we die minpunten nooit echt goed besproken en er iets aan gedaan om het beter te krijgen...
Ook zei hij dus dat hij zich al langer heel erg irriteerde aan mijn minpunten (wat wel kwetsend is om te horen), maar dat hij zich inhield en aardig hield. (En hij doet alsof ik er niks meer aan kan verbeteren, terwijl ik dat voor mijn gevoel wel kan, maar als hij mij geen kans meer geeft). Maar dan vraag ik me af, waarom zeg je dat dan niet gewoon, wat zit je dwars, hoe moet het anders.

Nu wil ik graag verder met hem en wil onze relatie nog een kans geven, maar ik weet niet of hij dat nog wil... als het zo makkelijk uitgaat. Wat vinden jullie moet ik er nog meer doorgaan, of heeft het toch geen nut.
Denken jullie dat hij het nog wil, al is dat natuurlijk lastig want jullie kennen hem niet.
Ik ben benieuwd naar vanmiddag al zie ik er toch tegenop, het zal wel weer zoiets als gisternacht worden en ik vind dat ik vannacht genoeg tranen heb laten rollen, om dat nou vanmiddag weer te herbeleven...

Wat is jullie advies/mening/opmerking op dit verhaal? En vinden jullie dat je minpunten moet oplossen of het maar moet uitmaken

Waarom is hij zo twijfelend over het uitmaken en zegt hij eerst ja, we kunnen het nog een positieve wending geven en zegt daarna zo stellig dat het voorbij is en dat we single zijn en over een tijdje wel zien of we elkaar missen.

Streep erdoor, werken aan minpunten en samen verder gaan en niet van kleine muggen olifanten maken, dat is mijn mening.

Thanks voor het lezen van dit enorm, lange verhaal

Kusje mij

[Cherry Springs]

Als je vanmiddag met hem praat moet je denk ik maar proberen duidelijk te krijgen of hij echt denkt dat het nooit meer verder kan gaan. Misschien is het beter van wel en dan kan jij er ook echt een punt achter zetten en proberen te accepteren dat hij het niet meer wil.

[Cherry Springs]

Overigens vind ik het heel naar voor je en heel veel sterkte!

[Volk]

Heb je ook een samenvatting?

[Cherry Springs]

Ze had een vriendje en toen was ze een keer bij hem thuis 's avonds en hij deed chagrijnig dus wilde ze niet bij hem blijven slapen, dus ging ze naar huis fietsen. Toen werd ze boos op hem omdat hij niet zei dat ze moest blijven omdat langs dat fietspad fietsen levensgevaarlijk is* en toen stelde ze voor om pauze te nemen omdat ze impulsief boos op hem was en toen ze gingen bespreken wat die pauze in zou houden, maakte die jongen het uit omdat hij zich ergerde aan het feit dat TS treuzelt, met name. Hij is volgens TS niet duidelijk over of hij hen later misschien nog wel of geen kans wil geven. Zij wil helemaal niet dat het over is.
Nu vraagt ze of ze die vriend moet overhalen om samen aan haar minpunten te werken en gewoon door te gaan of het helemaal uit te laten gaan.

* Ja oké, dat vind ik stom, als je het gevaarlijk vind moet je zelf maar besluiten dat je het wil riskeren en bij hem blijven slapen ook al is hij chagrijnig, je eigen veiligheid is meer van belang voor jou dan voor hem.

Overigens als ze minpunten wil gaan verbeteren moeten die van hem ook onder handen worden genomen. Als hij zich ergert moet hij daar maar met je over praten in plaats van het zomaar uitmaken.

Nou ja zeg, ik vind hem een lompe sukkel en je moet het gewoon uit laten blijven.

Dingen als "Ook zei hij dus dat hij zich al langer heel erg irriteerde aan mijn minpunten (wat wel kwetsend is om te horen), maar dat hij zich inhield en aardig hield. (En hij doet alsof ik er niks meer aan kan verbeteren, terwijl ik dat voor mijn gevoel wel kan, maar als hij mij geen kans meer geeft). Maar dan vraag ik me af, waarom zeg je dat dan niet gewoon, wat zit je dwars, hoe moet het anders."

Ja ammehoela, natuurlijk kun jij je een beetje proberen aan te passen en het kan nooit kwaad om kritisch naar jezelf te kijken, maar koppigheid en treuzelen, tjongejonge, het is niet alsof dat enorme problemen zijn waardoor relaties gegarandeerd altijd mis gaan lopen. Sommige mensen treuzelen, sommige zijn altijd op tijd, en daar valt best een mouw aan te passen maar over het algemeen hou je gewoon rekening met elkaar. (Mijn vriendje is ook zo iemand die niet per se op tijd komt En in staat is om afspraken op het laatste moment af te zeggen omdat er iets tussenkomt, etc, terwijl ik altijd op tijd ben en er graag vanuit ga dat afspraken altijd doorgaan. Maar hij doet enorm zijn best om bij mij in ieder geval wel altijd op tijd te komen en me vooraf te waarschuwen als iets mogelijk niet doorgaat, en ik ga er gewoon niet vanuit dat hij ook echt om 7 uur komt als hij dat de dag ervoor heeft gezegd En zo leven we er prima mee. Zelfde met koppigheid, ik ken echt geen leuke mensen die niet koppig zijn zeg Dan moet ie maar een vrouw uit China halen ofzo)

Het is nooit teveel gevraagd om je een beetje aan iemand aan te passen, maar als iemand denkt dat jij anders moet zijn of eigenschappen wel of niet moet hebben, dan gaat er gewoon iets mis. En dan kun jij wel denken, voor hem wil ik dat aan mij wel veranderen, maar hij zou niet moeten willen dat jij verandert voor je geschikt bent voor een relatie met hem. (En eigenlijk doet hij dat ook niet, want hij zegt dan ook dat jullie er beter mee kunnen stoppen.) Daarbij weet ik uit ervaring hoe moeilijk het is om te (proberen te) veranderen voor iemand - je blijft continu op je tenen lopen, waardoor jullie relatie helemaal niet meer ontspannen is en je gefrustreerd wordt van hem zonder dat hij echt iets doet. Niks aan. Zelfs al 'doe je het voor jezelf', dan nog hou je in je achterhoofd dat je dat soort dingen vooral niet moet doen waar hij bij is, want dan vindt hij je niet leuk meer en maakt hij het uit.

Dus ik zeg, zwelg even in je liefdesverdriet en zoek uiteindelijk iemand die jou wel helemaal waardeert en kan lachen om je koppigheid en je getreuzel