Uitmaken?

Ik zit een klein beetje met een dilemma.. Ik heb bijna 5 maanden met mijn vriend.
Maar het voelt echt niet meer goed.. Er vallen stiltes tussen ons, ik heb geen zin meer om naar hem toe te gaan. Ik wil het graag uitmaken, ik voel niet zo veel meer voor hem.

Maar daar zitten wat problemen aan..
Ten eerste woont hij een uur hiervandaan (ruim), en ik vind het ontzettend lullig om hem helemaal hierheen te laten komen, voor zo'n mededeling.. En aangezien mijn vader (wegens hersentumor) geen auto mag rijden, en mijn moeder haar rijbewijs aan het halen is, kan ik niet even naar hem toe.
Hij heeft me gevraagd via MSN, en we bespreken ook veel gevoelige dingen op msn, maar kan ik het dan ook uitmaken op msn..? (we zitten wel bij elkaar op school trouwens.)

Ten tweede zit mijn vriend lichtelijk in een depressie. Hij is net een paar maanden weg bij psychiater, (zijn soulmate heeft zelfmoord gepleegd een jaar geleden) en hij verteld me in vertrouwen dat hij er over nadenkt "er" een eind aan te maken. Omdat hij het niet meer ziet zitten, hij heeft pfeiffer, slecht op school, beste vriend dus overleden,
Hij houdt van me, dat weet ik, maar als ik het uitmaak.. heeft 'ie nog meer ellende.

En het derde punt, is dat mijn vriendje niet echt op 'overgaan' staat. En aankomende week toetsweek is. En de week daarna herkansingen.
Hij zit al zo in de put, en straks gaat ie niet over, omdat 'ie nog dieper in die put komt en helemaal niet meer kan leren.. Pas over twee weken zeggen is dan een oplossing, maar hou ik dat vol..

Maar het knaagt zo aan me, ik voel me schuldig omdat ik het aanhoud, en ik voel me zo .. tja vast aan regeltjes. (Niet dat er regels zijn natuurlijk)
Als ik in de les zit op te letten bijvoorbeeld, (en hij zit achter me,) continue proberen aan m'n been te zitten met z'n voet, of aan mn staart trekken en dan glimlachen naar me. En ik heb aangegeven dat ik dat niet wil..
Ik wil het uitmaken, maar kan ik dat wel maken..?

Ik heb ook zoiets meegemaakt in mijn vorige relatie, maar toen was het mijn vriendin die heel erg zo deed zoals jij nu beschrijft. Op een gegeven moment gaan dat soort mensen aan je hangen, dat doen ze niet bewust, maar dat is wel hoe het gaat. Nu lijkt het voor jou dat hij niemand anders heeft dan jou, maar zo zal het vast niet liggen.

Een relatie heb je met z'n tweeën en mijn ervaring is is dat het beter werkt om eerlijk te zijn, anders wordt je na een tijdje gek.

Dat maakt het echter niet makkelijker.

[Rysair]

linooz schreef:

Ik heb ook zoiets meegemaakt in mijn vorige relatie, maar toen was het mijn vriendin die heel erg zo deed zoals jij nu beschrijft. Op een gegeven moment gaan dat soort mensen aan je hangen, dat doen ze niet bewust, maar dat is wel hoe het gaat. Nu lijkt het voor jou dat hij niemand anders heeft dan jou, maar zo zal het vast niet liggen.

Een relatie heb je met z'n tweeën en mijn ervaring is is dat het beter werkt om eerlijk te zijn, anders wordt je na een tijdje gek.

Dat maakt het echter niet makkelijker.

Ze kan het nu zeggen (op school) tegen haar vriend, maar dat kan nare gevolgen hebben denk ik. Lastige situatie dit!

Rysair schreef:

Ze kan het nu zeggen (op school) tegen haar vriend, maar dat kan nare gevolgen hebben denk ik. Lastige situatie dit!

voor die nare gevolgen ben ik dus een beetje bang..

[Akhlys]

Ik denk dat je voor jezelf even moet nagaan waarom je bijv. geen zin meer hebt om naar hem toe te gaan en hoe het komt dat het niet goed voelt. Kijk, als 1 van jullie zich niet goed voelt, dan is het logisch dat er stiltes vallen. De gevolgen zijn overduidelijk, maar wat is de oorzaak. Ben je hem zat, ben je zijn gedrag zat, ben je het hebben van een relatie zat en wil je weer single zijn?
Verder vraag ik me af waarom je vriend is gestopt met naar de psychiater gaan, want het is wel redelijk duidelijk dat het hem niet echt lekker zit. Als hij in vertrouwen aan jou verteld dat hij er soms over denkt om er ook een einde aan te maken, dan heeft hij hulp nodig.
Mijn ex heeft iets soortgelijks meegemaakt en is uiteindelijk op mijn aanraden in een ietwat afwijkende vorm van therapie gegaan en dat heeft uiteindelijk heel goed geholpen. (Als je daar meer over wilt weten moet je even een pb'tje sturen)

Het lijkt me gewoon handig om in de eerste plaats na te gaan waar het nou eigenlijk aan ligt en jezelf een paar serieuze vragen te stellen. Er per direct een punt achter zetten is niet verstandig, ook niet over 2 weken, want zoals je zelf al aangeeft kan dat nare gevolgen hebben

deez schreef:

Maar daar zitten wat problemen aan..
Ten eerste woont hij een uur hiervandaan (ruim), en ik vind het ontzettend lullig om hem helemaal hierheen te laten komen, voor zo'n mededeling.. En aangezien mijn vader (wegens hersentumor) geen auto mag rijden, en mijn moeder haar rijbewijs aan het halen is, kan ik niet even naar hem toe.
Hij heeft me gevraagd via MSN, en we bespreken ook veel gevoelige dingen op msn, maar kan ik het dan ook uitmaken op msn..? (we zitten wel bij elkaar op school trouwens.)

Niet op msn uitmaken, ga zelf naar zijn huis toe of zeg het op school.

Op een of andere stomme manier irriteer ik me aan een hoop dingen van hem. Eerst was het altijd; oh de manier waarop ie praat, lacht, grapjes maakt.. Maar ik irriteer me nu aan hoe 'ie tegen mij en andere praat.. Ik irriteer me aan het feit dat hij elke oplossing die ik probeer aan te dragen, elke manier waarop ik hem wil helpen, wegwuift, van "dat werkt toch niet."

En onze echte intresses zijn op een of andere manier naar buiten gekomen, meer als eerst. We zijn samen bijvoorbeeld een weekendje naar Texel geweest, en dan komen we er niet uit.. Ik ben van het 'zonnen' type, hij van de hele dag ravotten type .

Ik vind het vervelend dat ik veel minder tijd met mijn vriendinnen door kan brengen, omdat hij dan begint te "piepen." Mijn vriendinnen wonen bij mij in het dorp, dus dan is een filmavondje totaal eenuurtje of 2.. En als ik dan zeg, sorry ik kan niet vandaag, dan krijg ik te horen: "je wil wel met je vriendinnen etc, maar niet met mij.."
Maar ik heb het gewoon druk met school, en naar hem en terug kost mij ruim 2 uur..

En ik voel me gewoon niet meer fijn bij hem. Ik heb simpel weg geen zin om met hem af te spreken..
De eerste keer dat ik hem weer zie is maandag op school, maar kan ik het dan uitmaken? Of moet ik wachten tot hij alles weer op een rijtje heeft.. Maar hoe lang gaat dat duren.. misschien wel een half jaar.. Sorry, maar 1 week word me al te lang.. En dat kan voor hem toch ook niet fijn zijn?

- ik weet het niet zo goed meer.. :')-

[Akhlys]

Het is dus duidelijk dat je hem zat bent en daarbij dus ook zijn gedrag. Is verder niks mis mee, dat kan gebeuren. Hij mag dan misschien niet helemaal in orde zijn, mentaal gezien, maar dat is nog geen reden om te doen zoals hij tegen jou doet. Ik kan dan ook wel snappen dat je dat zat bent.

Dat elke oplossing wegwuiven, dat herken ik wel. Blijkbaar heeft hij er geen vertrouwen in dat hij eruit gaat komen, maar aan de andere kant wilt hij je hulp ook niet, omdat hij (zoals ik het begrijp) niet eens een poging wilt wagen.

Ervan uitgaande dat hij je hulp dus niet wilt, kan je het beste voor jezelf kiezen en voor je eigen gevoel gaan. Jij irriteert je aan hem, dus zorg je ervoor dat die irritatie niet meer bestaat. Zeg tegen hem dat je maandag met hem wilt praten. Jullie zitten op dezelfde school, lijkt me sterkt dat jullie geen moment met z'n 2en kunnen vinden. Bespreek met hem wat je dwars zit en kijk hoe hij daarop reageert. Mochten jullie er dan nog niet uitkomen zou ik het uitmaken. Klinkt hard, maar het is de realiteit dat het op deze manier voor jou niet gaat werken