Oud 22-08-2013, 00:52
Prospect
Avatar van Prospect
Prospect is offline
Hallo,

Op een feest in januari kreeg iemand een paar meter van me vandaan een epileptische avond. Ik had dit nog nooit gezien en wist niet hoe het er ongeveer uit zou moeten zien, dus ik wist niet wat het was op dat moment. Ik dacht serieus dat die jongen een overdosis drugs had genomen of een slechte xtc-pil of iets dergelijks en aangezien ik zelf onder invloed was van xtc op dat moment waren die gedachten niet zo fijn... Gebruikers kunnen het zich wel voorstellen denk ik, hoe angstig en paniekerig ik me toen voelde.
Na een tijdje gingen deze gedachtes wel m'n hoofd uit en ik heb nog een supertoffe avond gehad, maar de hele tijd liep ik nog met die jongen in mijn achterhoofd. Pas later hoorde ik dat het een epileptische aanval was en dat het niks met drugs van doen had, maar ik bleef me er wat rot en angstig over voelen.

Nu ben ik van 9 tot en met 11 augustus op een festival geweest en daar kreeg iemand op de zaterdag ook een epileptische aanval, weer pal naast me. Ik stond bij de hardtechno stage en de lichtshow daar was één en al stroboscoop lichten, ik stoorde me er totaal niet aan (ik krijg er soms wat hoofdpijn van, meer niet. Dit keer had ik nergens last van) maar nadat die jongen die aanval gekregen had en ik plotseling besefte dat die stroboscoop lichten wel heel insane waren (meerdere mensen maakten die opmerking ook) werd ik totaal niet goed. Het bleef maar door m'n hoofdspoken van 'die aanval komt door die lichten... en ze zijn wel echt erg... dadelijk ga ik ook K.O.'. Die gedachte kreeg ik maar niet uit mijn hoofd. Ik was op dat moment overigens ook onder invloed van drugs (4-FMP) maar die gedachtes stonden los van de drug, ik ken dat stofje goed genoeg om te weten dat het niks daar mee te maken had.
Plotseling werd ik echt gruwelijk duizelig, de wereld schoot compleet langs me heen en ik moest echt weg bij die lichten anders was ik zeker weten tegen de vlakte gegaan.
Ik durfde niet eens meer de tijd te nemen om tegen m'n maten te zeggen dat ik even een break nam dus ik wees maar gewoon snel even richting de bankjes en half lopend/half rennend ging ik er vandoor. Ik was zo hard bezig om niet mijn bewustzijn te verliezen dat ik onderweg ook een aantal mensen overhoop heb gelopen, uiteindelijk zag ik een grote boom en heb me daar tegenaan laten ploffen.
Ik heb daar even gewacht tot het weer beter ging en ben vervolgens na een minuut of twintig weer naar mijn vrienden gelopen die gelukkig richting een andere stage wouden waar minder stroboscoop lichten waren.
Maar ook hier werd ik met momenten gruwelijk duizelig en licht in mijn hoofd, ik ben ook nog twee maal heel snel weggelopen omdat ik het weer voelde opkomen, dit was telkens op de momenten dat die stroboscoop lichten aan stonden. En constant zat ik met die gedachte in mijn hoofd van 'wat nou als ik dadelijk ook een epileptische aanval krijg.'
Toen was de zaterdag afgelopen en hebben we nog tot 's ochtends vroeg een afterparty gehouden met een groepje. Als ik aan het praten was of er gebeurde iets grappig of whatever, dus wanneer ik was afgeleid, had ik helemaal nergens last van, maar verder bleef ik weer met die gedachte zitten en werd op die momenten ook nog een aantal keer duizelig.

Toen de zondag. Overdag nog steeds met die gedachte rondgelopen, paar keer lichtelijk duizelig geworden maar het ging best redelijk. Toen werd het donker en er kwamen meer en meer stroboscoop lichten en het ging weer helemaal fout. Ik ben naar mijn tent gevlucht om even tot rust te kunnen komen en wat te kunnen drinken, maar ik voelde het weer zo erg fout gaan dat ik niks tegen mijn vrienden heb gezegd en die was ik vervolgens kwijt. Ik ben dus maar de hele tijd bij de tent gebleven wat erg zonde was van de laatste dag, ik ben nog eenmaal teruggelopen om te kijken of ik mijn maten of andere bekenden tegenkwam maar tevergeefs, en ik voelde het weer duizelen daar op het terrein. Toen wou ik maar wat proberen te slapen maar dat lukte totaal niet aangezien ik speed had gesnoven en ik voelde me zelfs zo liggend op mijn dekbed weer compleet duizelen en bijna van de wereld gaan. Het ging zo ver dat ik maar naar de eettent ben gevlucht en daar de hele tijd op een bankje heb gezeten omdat ik bang was een epileptische aanval te krijgen in mijn tentje waar niemand me kon zien en waar ik misschien wel twee uur lang nog zo zou liggen totdat mijn maten terugkwamen. Na het festival weer bekenden tegengekomen en later ook mijn eigen groep en we hebben de hele nacht tot 's ochtends vroeg gebarbecued, dit ging met mijn gedachten en duizeligheid hetzelfde als de zaterdagnacht.
's Nachts ben ik ontzettend ziek geworden met koorts en griep en ik werd om de 5 minuten wakker. De momenten dat ik wel sliep was ik onophoudelijk aan het kreunen in mijn slaap hoorde ik de dag erna van mijn tentgenoten.

Nu is het dus bijna twee weken later en nog steeds heb ik last van de gedachte van "Wat als ik nou een epileptische aanval krijg?".
Ook ben ik nog steeds met momenten vrij duizelig.

Ik ben zo bang om een keer een aanval te krijgen dat ik zelfs niet meer naar festivals en feesten durf te gaan, en ik heb er nog een aantal op de planning staan die ik voor geen goud wil missen... Maar ik durf gewoonweg niet. Ik denk zelf dat het tussen de oren zit en dat ik over een maand of één, twee weer zorgeloos naar feestjes ga en geen last heb van de stroboscooplichten, maar aan de andere kant ben ik heel erg bang dat het een keertje fout gaat op een feest en ik denk niet dat die gedachte voorlopig uit mijn hoofd gaat.

Ik hoop dat iemand mij verder kan helpen.

(Ik ben overigens niet naar de EHBO gegaan op het festival omdat ik beide dagen drugs had gebruikt en ik was bang dat ze me daar wouden houden of zelfs een ambulance zouden laten komen omdat ze bang waren dat mijn drugs versneden was met andere stoffen).
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 22-08-2013, 00:55
Prospect
Avatar van Prospect
Prospect is offline
Misschien belangrijk om te melden trouwens, ik ben een aantal jaar terug (2009 en 2010) een keer of drie, vier gewoon random uit het niets flauwgevallen. Misschien dat er een verband is.
Met citaat reageren
Oud 22-08-2013, 02:16
bloodyb
Avatar van bloodyb
bloodyb is offline
Ik weet niet of er een verband is tussen flauwvallen en epilepsie. Wel dat een epilepsieaanval kan worden opgewekt door stroboscopen maar ik neem aan dat je dan al aan epilepsie lijdt. Als je er zo bezorgd over ben ga dan eens praten met je huisarts. Of ben je bang dat je te horen krijgt dat je beter wat minder pilletjes e.d. moet slikken?
__________________
Huh-huh-huh you said but. Shut up Bunghole! Je suis Manneke Pis
Met citaat reageren
Oud 22-08-2013, 10:04
Pluis
Avatar van Pluis
Pluis is offline
Je hebt geen epilepsie. De duizeligheid die jij beschrijft hoort niet bij epilepsie. Verder is het ook niet besmettelijk, dus als iemand naast je een aanval krijgt wil dat niet zeggen dat jij ook risico loopt. Die stroboscoop lichten zijn ook niet schadelijk voor je, maar het is wel vermoeiend om naar te kijken. En mensen met epilepsie krijgen er kortsluiting van omdat zij al een probleem in de hersenen hebben.
Wat jij ervaren hebt is angst. Pure angst. En dat kan zo heftig zijn dat je denkt dat je doodgaat. Daarom wilde je ook steeds weg bij die lampen: het triggerde de angst.
En voor de duidelijkheid: flauwvallen heeft niets te maken met epilepsie.

Voor jouw toekomst op festivals: het ergste wat er jou kan gebeuren is dat je flauwvalt door de angst. Is dat vervelend? Ja. Onoverkomelijk? nee want je wordt vanzelf weer wakker. En je kan het best een beetje kalm aan doen op zo'n festival. Dus letterlijk even pauzeren als het te heftig wordt. En blijf voorlopig even van de pillen af want die gaan niet samen met angstaanvallen.
__________________
"Haar linker borst is groter, evenals haar rechter"
Met citaat reageren
Oud 26-08-2013, 23:23
Prospect
Avatar van Prospect
Prospect is offline
Ik denk dat je inderdaad gelijk hebt Pluis.
Zit gewoon niet goed in mijn vel (toevallig?) sinds dat festival en daarbij heb ik dan die angst om tegen de vlakte te gaan van die stroboscoop lichten. Die angst is nog steeds vrij sterk aanwezig, over een kleine twee weken staat een festival op het programma waar ik echt al maanden naar uitkijk maar ik durf eigenlijk niet eens meer te gaan. Ik denk dat ik je tip van het pauzeren maar even ga uitvoeren en een maandje of twee maanden niet naar feesten en festivals ga.
En ja, van de drugs blijf ik voorlopig ook even af want ik heb de laatste tijd ongezond vaak van alles naar binnen gekiept en gesnoven en dat zal zeker voor een groot deel meespelen bij het niet lekker in mijn vel zitten.
Met citaat reageren
Oud 27-08-2013, 00:47
bloodyb
Avatar van bloodyb
bloodyb is offline
Of je gaat eens naar een festival zonder pillen te downloaden!
__________________
Huh-huh-huh you said but. Shut up Bunghole! Je suis Manneke Pis
Met citaat reageren
Oud 27-08-2013, 20:05
Prospect
Avatar van Prospect
Prospect is offline
Downloaden?
Maar doe ik ook regelmatig
Met citaat reageren
Oud 15-09-2013, 09:44
Severus
Avatar van Severus
Severus is offline
Hallo Prospect,

Jouw verhaal is heel erg herkenbaar voor mij - ik heb ook last van iets gelijksoortigs, al heb ik zelf wel degelijk epilepsie (fotosensitieve epilepsie; ik ga dus van mijn stokje van stroboscopisch licht). Dit heb ik al vanaf mijn 16e - op die leeftijd heb ik twee tonisch-klonische aanvallen gehad (waar slechts 3 maanden tussen zat). Helaas voor mij waren mijn ouders er beide keren niet bij en wilden ze het niet geloven toen mensen (die er wél bij waren geweest) zeiden dat ik een epileptische aanval had gehad; ze namen aan dat ik gewoon was flauwgevallen en dat die mensen er meer van maakten dan het was. Pas toen mijn middelste zus - toen 15 jaar - bij ons thuis ook een epileptische aanval kreeg (waar zij toen wél bij waren), ging bij hen het lichtje branden en lieten ze mij ook onderzoeken. Bij mij kwam er fotosensitieve epilepsie uit, bij mijn zus was het gegeneraliseerde epilepsie.

Toen mijn zus haar eerste aanval kreeg, was ik in eerste instantie helemaal alleen met haar. Wij deelden destijds een kamer samen en we waren ons 's morgens aan het klaarmaken voor school. Zij was haar tanden aan het poetsen met de elektrische tandenborstel en ik stond met mijn rug naar haar toe, iets tegen haar zeggend. Toen hoorde ik opeens een hele harde bonk. "Hoorde je dat?" vroeg ik, "wat was dat voor geluid?" Toen ik geen antwoord kreeg, draaide ik me om. Heel even dacht ik: "He?" en toen pas zag ik dat mijn zus op de grond lag. Het was echt heel erg akelig - ze had een soort doodsgrimas op haar gezicht, met een wezenloze blik in haar ogen en ze bewoog op een hele rare manier (van hoe ik het me herinner, leken het niet de typische stuiptrekkingen die je ook wel op TV ziet). Ik pakte haar armen vast en kon amper haar naam over mijn lippen krijgen, zo geschrokken was ik. Ze reageerde echter niet, waarna ik met moeite mijn moeder riep, want mijn keel leek haast verlamd. Mijn moeder kwam en die heeft zich toen over mijn zus ontfermd. Na enkele minuten was de aanval over. "Wat is er gebeurd?" vroeg mijn zus, met wijd opengesperde ogen - het was duidelijk dat ze nog niet helemaal bij bewustzijn was (of ja, dat ze niet voor de volle 100% functioneerde), dus toen hebben mijn moeder en ik haar samen weer terug naar bed gebracht. Zij is die dag niet naar school gegaan, ik wel. Die hele dag is toen in een waas aan mij voorbij gegaan; slechts één leraar heeft toen bezorgd aan me gevraagd of het wel ging.

Daarna begon de medische "mallemolen" voor mijn zus - en ik werd er ook in meegesleept. Ik wilde er niets mee te maken hebben, maar mijn moeder stond erop dat ik ook onderzocht werd. De onderzoeken waren eng; vooral het EEG-onderzoek was heel erg eng, want daarbij flitsen ze met een stroboscopische lamp boven je ogen terwijl je in een verdonkerde kamer ligt. Ik was toen heel erg bang dat het bij mij een aanval zou uitlokken, en heb toen ook steeds herhaaldelijk mijn handen voor mijn ogen moeten doen. Gelukkig heb ik dat uiteindelijk overleefd zonder een aanval te hebben gekregen; ik had geluk gehad wat dat betreft. Uiteindelijk bleek dus dat we beiden epilepsie hadden, waar waarschijnlijk een erfelijke component aan zat. Mijn zus ging aan de medicijnen - ik weigerde medicatie, want ik vond dat niet nodig zolang ik uitlokkende factoren vermeed. Dat is 12 jaar lang goed gegaan, tot op de dag van vandaag.

Maar ongeveer een week of twee na het meemaken van de aanval van mijn zus begon ik last te krijgen van angstklachten. Op een morgen bij het rondbrengen van de kranten werd ik opeens duizelig en voelde ik me alsof ik naar de grond toegezogen werd. Ik was heel erg bang dat ik een aanval zou krijgen, dus ik ben toen zo snel mogelijk naar huis gegaan. Eenmaal thuis kreeg ik een paniekaanval, ook iets heel erg akeligs waarbij ik het gevoel kreeg dat ik gek werd en dat ik van de wereld werd losgerukt. Die dag ben ik toen thuisgebleven en hebben mijn ouders de rest van mijn krantenronde gedaan.

De angstklachten hielden aan en verergerden, alhoewel ik gelukkig geen paniekaanval meer kreeg. Zo begon ik uiteindelijk bang te worden voor ruimtes waar veel mensen aanwezig waren, want ik was bang om daar een aanval te krijgen en dat men mij vanaf dan ook anders zou bekijken - en dus begon ik dergelijke situaties te vermijden. Ook was ik bang me bij een aanval te verwonden - zeker ergens buiten in het openbaar, bijvoorbeeld in het verkeer - dus wanneer ik het laten kon, ging ik niet naar buiten en bleef ik veilig thuis. Ik ging ook steeds meer mijn eigen lichaam "scannen" op vreemde sensaties, op tekenen voor een aanval. Mijn handelingen en leven werd steeds meer door die angst beheerst. Ik was continu gestresst, werd depressief en begon ook school een beetje te verwaarlozen (maar ben nog op het nippertje kunnen slagen voor mijn eindexamen). Ik kon daar destijds met niemand over praten; op begrip van mijn ouders kon ik niet echt rekenen, die zeiden voornamelijk dat ik me aanstelde en me moest oprapen. Na ongeveer een jaar of twee verminderde die angst, maar tegen die tijd was ik emotioneel ook vrijwel helemaal gesloopt. Daarna viel er redelijk met de angst te leven, maar emotioneel gezien was het te laat; het had het zijn tol geëist. Toen ik het écht helemaal niet meer kon bolwerken (dit was toen ik de stress van mijn studie er niet meer bij kon hebben) - ongeveer een jaar nadat de angst verminderde - belandde ik uiteindelijk bij de psycholoog. Die zei dat ik een acute stressstoornis heb gehad - gehad, want zoiets is tijdelijks en tegen de tijd dat ik haar zag was de angst al verminderd. We hebben toen de therapie gericht op het verwerken van de traumatische gebeurtenis (namelijk, het meemaken van de eerste aanval van mijn zus) en mij emotioneel weer op de been te krijgen. Dit is slechts ten dele succesvol geweest; soms speelt de angst nog op. Daarnaast merk ik nog steeds dat ik minder in staat ben tot gevoel, door jarenlang gevoelsmatig in een soort overlevingsstand te hebben moeten zitten. Ik denk dat ik te lang alleen heb rondgelopen met deze angst, waardoor er diepe littekens zijn achtergelaten in mijn psyche.

Daarom wil ik jou dus dit meegeven: als je merkt dat deze angstklachten te lang aanhouden, als ze je heel veel stress opleveren en het je leven ook maar enigszins begint te beheersen, ga dan alsjeblieft zo snel mogelijk naar een psycholoog. (Hiervoor moet je eerst naar je huisarts, die je bij het RIAGG zal aanmelden en van daaruit kom je bij een psycholoog terecht.) Loop er niet te lang alleen mee rond, want dan gaat het alleen maar van kwaad naar erger. Een dergelijk leven is echt een nachtmerrie, dus ik hoop dat mijn verhaal ervoor zal zorgen dat jou een soortgelijke ervaring bespaard blijft. Ook hoop ik dat het je een beetje troost biedt dat je hierin niet alleen bent; naast ons zullen er zeker meerdere mensen in de wereld zijn die een dergelijke reactie hebben op het zien van een epileptische aanval. Je bent dus echt niet gek of iets dergelijks (mocht je dat denken), en al helemaal geen aansteller.

Ik wens je heel veel succes hiermee en ik duim voor je dat het zo snel mogelijk weer beter met je zal gaan.
__________________
"If life is a dream, better you dread the waking." ~ Honeythorn Gump
Met citaat reageren
Oud 08-10-2013, 18:43
Prospect
Avatar van Prospect
Prospect is offline
Hey Severus!
Je reactie is helemaal langs me heen gegaan, excuus. Hartstikke bedankt voor je uitgebreide reactie!

De klachten zijn een tijdje een heel stuk minder geworden, maar zijn nu weer volop terug.
Ik heb de laatste tijd op momenten (wanneer ik op de bank lig, in bed lig) momenten dat ik gewoon kort even helemaal wegzak en uit het niets weer bijkom/wakker schrik. Het voelt een beetje als slapen, ik ben er ook niet helemaal bij met mijn hoofd op die momenten. Het is heel anders dan gewoon even wegdromen.

Ook ben ik veel meer gaan nadenken over allerlei enge ziektes, en de angst dat ik ze zelf heb. Dit weekend was ik in de Ardennen en de laatste ochtend aan het ontbijt had ik ontiegelijk veel last van mijn schouder/rug rechts, ik kon mijn hoofd niet eens meer die kant opdraaien. Het werd zo erg dat ik even ben gaan liggen, ik was ook duizelig en de drukte (+- 20 man) werd me even teveel. Ik zei dit tegen een vriend en die zei meer als grapje "Je krijgt toch geen beroerte, hè?". Daarna boven op bed heb ik mezelf hier helemaal gek mee zitten maken, ik was gewoon echt bang dat ik een beroerte kreeg. Ook wordt ik gewoon op random momenten heel duizelig en heb ik een soort van aangeschoten gevoel. Ik zie nu sinds eergisteren eigenlijk ook heel vaag, een beetje met een blurry effect.
Zojuist liep ik naar de bus en kreeg ik een steek in mijn rechterheup, uit het niets, gevolgd door heel erge duizeligheid en even daarna een doof/halfgevoelloos gevoel in mijn rechterbeen en voet. Ook zit ik nog steeds heel slecht in mijn vel.

Is het misschien toch verstandig om de huisarts te bezoeken? Ik denk nog steeds ergens dat het allemaal tussen mijn oren zitten, net als die steek in mijn heup die ik straks kreeg, ik denk meteen de ergste dingen waardoor ik duizelig word e.d.
Met citaat reageren
Oud 08-10-2013, 20:17
Pluis
Avatar van Pluis
Pluis is offline
Ja ga naar de huisarts, en dan vooral om je gerust te laten stellen! Het is geen leven als je ieder pijntje en friemeltje gaat zien als mogelijk een enge ziekte. Ik gok dat je lekker aan het hyperventileren bent als je je zo bang voelt, want dat kan je duizeligheid en een boel vage klachten verklaren. Maar zeker weten doen wij het op het internet niet en daarom moet je even naar je huisarts. Dan kun je gelijk zeggen dat je al zo lang bang bent dat je een enge ziekte hebt, zodat hij/zij extra z'n best doen om je gerust te stellen.
__________________
"Haar linker borst is groter, evenals haar rechter"
Met citaat reageren
Oud 08-10-2013, 21:17
Prospect
Avatar van Prospect
Prospect is offline
Nee, hyperventilatie heb ik geen last van. Maar hoort dat 'wegvallen' als ik op de bank/bed lig dan niet bij epilepsie? Heb weleens gelezen dat kleine, korte aanvallen van een paar seconden ook ongeveer zo eruit kunnen zien.
Een epilepsietest laten doen durf ik echt niet, want ik wordt nog steeds gek als ik knipperende lichten zie, het is zelfs zo erg dat dat al is bij de flits van een fototoestel...
Maar bedankt voor je antwoord, en ik ga maar eens een afspraak bij de dokter maken.
Met citaat reageren
Oud 25-10-2013, 00:11
Prospect
Avatar van Prospect
Prospect is offline
Citaat:
Wat jij ervaren hebt is angst. Pure angst. En dat kan zo heftig zijn dat je denkt dat je doodgaat. Daarom wilde je ook steeds weg bij die lampen: het triggerde de angst.
Ik denk inderdaad dat je hierin gelijk hebt gehad. De afgelopen twee maanden zijn mentaal (erg) zwaar voor me geweest, ik zat gewoon even in een dip, maar ik ben er nu gelukkig weer - zo goed als - bovenop.

Afgelopen zaterdag heb ik weer voor het eerst een feestje durven pakken, ik was nog steeds bang voor de stroboscoop lampen dus ik heb zelfs van tevoren de organisatie gecontacteerd of er hier veel gebruik van gemaakt zou worden etc. etc.
Het begin vond ik nog wel zwaar, ben twee à drie keer de zaal uitgelopen omdat ik weer bijna van m'n stokje ging, stond op een gegeven moment zelfs op het punt om naar huis te gaan, maar na een tijdje ging het super en had ik helemaal nergens meer last van.

Ik ga weer zorgeloos naar feestjes toe

Laatst gewijzigd op 25-10-2013 om 00:18.
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Nieuws, Achtergronden & Wetenschap " De nachtmerrie van een links Kabinet "
Sanctus
296 06-04-2006 11:24
Levensbeschouwing & Filosofie Geloofgevoelens
merijn
27 30-07-2004 23:52
Psychologie Antidepressiva, hoe werkt het? [BESCHRIJVING]
Eend
27 24-02-2003 19:49
Psychologie seroxat?
shy girl
15 08-10-2002 21:26
Psychologie Epilepsie --> Hypochondrie.
Severus
9 21-07-2002 21:05
Psychologie Ben jij ook wel eens zo bang?
Somebody Special
16 16-02-2002 16:59


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 00:45.