Ik wil een kindje.

[MissBi@tch]

btw herken ik je kinderwens als geen ander.. alleen ik heb een vriend die gelukkig zelf ook niks liever wil dan kinderen.. alleen zijn we het er allebei over eens dat we pas stoppen met pil als we allebei een eigen inkomen hebbe en een eigen plekje om te wonen... (mocht het er per ongeluk van komen dan is de situatie anders en houden we t waarschijnlijk)
maar je word op dat forum wel n hoop wijzer vind ik...

xxx Anka

[Screaming Slave]

ik denk dat je vriend een angst heeft voor ouderschap, vanwege het feit dat zíjn ouders hem Ludo hebben genoemd :/

[Yab-Yum]

Ik heb ook per periodes dat ik heel erg verlang naar een kindje, en dat ik er veel over droom enzo. Gelukkig weet ik mijn realisme nog te bewaren, want er is geen denken aan dat t zou kunnen nu! En in mijn fantasie is het bovendien allemaal heel rooskleurig en in het echt hoeft dat helemaal niet zo te zijn! Maar ik ken zeker het gevoel.

[deesmees]

je bent geloof ik geobsedeerd door baby's
Iemand die geen kind wil,kun je niet gaan dwingen om jouw even te bevruchten!!!!!!!! en zeker niet door hem in val te lokken
Accepteer gewoon dat je nog even zult moeten wachten op een baby,maybe denk je er over een tijdje wel heel anders over.
En zorg eerst voor huis inkomen enz enz voordat je een kleine op wereld zet,want die monsters kosten veel hoor (monsters is niet verkeerd bedoeld hoor )
Ben ook gek op kids,wil ze ook liefst nu al maar ik wacht paar jaar totdat ik alles op orde heb,en dan is er nogtijd genoeg voor

[The Crash Bash]

Het is mischien heel fijn om een kind te hebben maar je moet het ook langs een andere kant zien je bent 18, je gaat mischien vaak weg met vrienden maar als je een kindje hebt is dat niet zo makelijk meer en je hebt nog veel dingen aan je hoofd dan.

[)Vampje(]

deesmees schreef op 21-07-2003 @ 18:56:
je bent geloof ik geobsedeerd door baby's
Iemand die geen kind wil,kun je niet gaan dwingen om jouw even te bevruchten!!!!!!!! en zeker niet door hem in val te lokken

Ben jij dom of zo? Of gewoon blind? Dyslectisch misschien? Bril op de verkeerde sterkte?
Ik heb namelijk al bekend gemaakt dat ik me nooit zou verlagen tot het dwingen van iemand om baby's te nemen. En mooi dat hij heeft gezegd het wél te zien zitten.
En misschien ben ik geobsedeerd ja. Dat kun je leuk vinden, dat kun je niet leuk vinden: maakt niet uit, 't is zo.

Vampiria schreef op 21-07-2003 @ 19:16:
Dat kun je leuk vinden, dat kun je niet leuk vinden: maakt niet uit, 't is zo.

ga je een evt. jongetje Hans noemen?

[poesiefox]

Een studentenbijbaantje als naschoolse opvang of oppas in een gezin met een baby lijkt me voor jou ideaal. Dan kun je je helemaal uitleven.

[poesiefox]

En een meisje Pien?

[)Vampje(]

azaziël schreef op 21-07-2003 @ 19:21:
ga je een evt. jongetje Hans noemen?

Haha, nee, maar de shows krijgt 'ie wekelijks te zien als 'ie wat ouder is

En Crystal Method: dan zul jij toch zeker nooit een kinderwens krijgen, want stel nou dat je kind net zo dom is als jij!! Zit je mooi mee opgescheept dan.

[)Vampje(]

poesiefox schreef op 21-07-2003 @ 19:22:
En een meisje Pien?

Dat absoluut.

[deesmees]

ik zeg niet dat je dat gaat doen,maar waarschuw je juist dat je dat niet moet doen

denk aan toekomst van je kind en niet alleen aan gevoelens van jezelf!

deesmees schreef op 21-07-2003 @ 19:25:
ik zeg niet dat je dat gaat doen,maar waarschuw je juist dat je dat niet moet doen

denk aan toekomst van je kind en niet alleen aan gevoelens van jezelf!

En zij zegt dat ze dat dus ook niet zal doen.

[)Vampje(]

deesmees schreef op 21-07-2003 @ 19:25:
ik zeg niet dat je dat gaat doen,maar waarschuw je juist dat je dat niet moet doen

denk aan toekomst van je kind en niet alleen aan gevoelens van jezelf!

Dat zei ik ook al in m'n eerste post, lees die maar eens goed

[)Vampje(]

Ik kan met vreugde meedelen dat mijn vriend en ik van plan zijn rond het voorjaar in verwachting te zijn.
Okee, een baby kun je niet 'plannen', maar het is nu even niet anders vanwege mijn studie, zijn werk en het feit dat we allebei nog thuis wonen.
Hij heeft aangegeven de rest van ons leven voor mij en onze kleine te willen zorgen, en hij wil z.s.m. een boerderijtje kopen, zodat we lekker veel ruimte hebben. Aan geld is er van zijn kant geen gebrek.
Ik ben zelf van plan om naast mijn studie parttime te gaan werken om ook mee te kunnen betalen aan alle spullen die we nodig hebben.
Eerst ga ik dus een jaartje studeren om te kijken hoe me dat bevalt. Ik wil het in elk geval een keer meegemaakt hebben. Misschien pak ik mijn studie weer op als de kleine oud genoeg is om naar een crèche te gaan.

[Girl87]

Vampiria schreef op 23-07-2003 @ 21:47:
Ik kan met vreugde meedelen dat mijn vriend en ik van plan zijn rond het voorjaar in verwachting te zijn.
Okee, een baby kun je niet 'plannen', maar het is nu even niet anders vanwege mijn studie, zijn werk en het feit dat we allebei nog thuis wonen.
Hij heeft aangegeven de rest van ons leven voor mij en onze kleine te willen zorgen, en hij wil z.s.m. een boerderijtje kopen, zodat we lekker veel ruimte hebben. Aan geld is er van zijn kant geen gebrek.
Ik ben zelf van plan om naast mijn studie parttime te gaan werken om ook mee te kunnen betalen aan alle spullen die we nodig hebben.
Eerst ga ik dus een jaartje studeren om te kijken hoe me dat bevalt. Ik wil het in elk geval een keer meegemaakt hebben. Misschien pak ik mijn studie weer op als de kleine oud genoeg is om naar een crèche te gaan.

Kom je ook nog eens op www.tienerenzwanger.nl/forum ? Aangezien je dit plan pas een week (?!) hebt, vind ik dat je nog even moet wachten...(en om nog meer redenen, zie T&Z forum)

[Jolanda_Denyce]

Meisje, je kan niets plannen!
je kan wel willen om in het voorjaar zwanger te zijn maar of het lukt.....
Ik heb er ook een tijd over gedaan.

Ik heb er dan helemaal alleen voor gekozen, een bewust alleenstaande moeder dus.
Ik ben 20 en het is wel pittig hoor!
Een kindje hebben is niet alleen maar leuk en lief maar er zit veel meer aan vast!
Heb je de verantwoordelijkheid wel? Wat als het kindje plots ziek word, wat doe je dan?
Het is echt heavy op bepaalde momenten.
Denyce is een echte huil-baby geweest, 7 weken lang, dag en nacht janken!
Ik kon het aan, ik had er dan ook wél 5 jaar overna gedacht want ik wilde het al vanaf mijn 14e, een kindje.
Ik heb stage gelopen op een kinderdag verblijf en ik paste regelmatig op de kids van mijn kennis dus ik wist wel wat ik kon verwachten, ik wil niet zeggen dat je ervaring moet hebben want dat is onzin, ieder kind is anders.

Ik ben nu bezig voor een 2e kindje, dat zal helemaal pittig worden maar meissie, denk er goed overna he, een baby is geen pop die je maar even in de kast kan leggen als je even geen zin heb!

[leon-v]

ik wil opzich ook wel kinderen met mijn vriendin maar nog niet op deze leeftijd. Want ik wil zoiezo eerst een leuke baan, leuk huis enz. maar als ze nu onverw8s zwanger zou zijn dan zou ik het niet weglaten halen. Veel succes met je vriend iig! En ik hoop dat jullie er samen goed over hebben nagedacht

[)Vampje(]

Ik doé niks anders dan de hele dag voor- en nadelen tegen elkaar afwegen, en ik kan er ook goed over praten met mijn vriend. Hij is 26, en ontzettend serieus en wijs op dat gebied.
Bovendien zeg ik dat ik er nog een klein jaartje mee wacht, zodat ik kan zorgen voor een stabiele basis.

Als ik nu een te impulsieve beslissing heb genomen, zal ik daar snel genoeg achter komen. Ja, voordat ik zwanger raak natuurlijk.

[sinsere]

Wat zeggen paps en mams er eigenlijk van Deen, of weten die nog niet van je plannen?

[)Vampje(]

M|ST schreef op 23-07-2003 @ 23:21:
Wat zeggen paps en mams er eigenlijk van Deen, of weten die nog niet van je plannen?

Mijn moeder zegt er niet veel over, mijn vader weet het niet.

Het maakt me verder ook niks uit wat men denkt; als ik met Ludo over onze nabije toekomst mét kindje praat, ben ik volkomen gelukkig en bereid om keihard voor dat geluk te vechten. Hij steunt me, en dat is toch het allerbelangrijkst!

[PV]

Hoe is je vriend nu zo snel van mening veranderd een paar dagen geleden postte je, dat hij geen kinderen wil.. en nu wil ie het ineens wel?

Vampiria schreef op 23-07-2003 @ 23:16:
Ik doé niks anders dan de hele dag voor- en nadelen tegen elkaar afwegen, en ik kan er ook goed over praten met mijn vriend. Hij is 26, en ontzettend serieus en wijs op dat gebied.
Bovendien zeg ik dat ik er nog een klein jaartje mee wacht, zodat ik kan zorgen voor een stabiele basis.

Als ik nu een te impulsieve beslissing heb genomen, zal ik daar snel genoeg achter komen. Ja, voordat ik zwanger raak natuurlijk.

Jij denkt over een jaar alles op orde te hebben? Ik ben benieuwd.

Ik kwam gister een oude vriendin van me tegen (oud als in 'van lang geleden'), ze is 22 nu en heeft een zoontje van 1,5...volgens mij kon ze hem wel achter het behang plakken als ik haar zo over hem hoorde... Ze was moe, 'instabiel', ze kon/kan nu niet werken, ze heeft geen opleiding, werkt niet, leeft dus op het geld van haar man, enz. Geen echt goed begin voor een kind, denk ik. En de eerste paar jaar tekenen een kind enorm, het is belangrijk dat de basis goed is (zowel de eerste paar jaar, als het 'thuis' van het kind). Houd daar rekening mee.

[Ace*Dusty]

In een jaar red je het niet om uit je financiele rompslomp te komen en alles stressloos te hebben.

Spreek uit ervaring

Ik ben gaan samenwonen toen ik 2 maand zwanger was.
alles kost geld en het neemt zoveel stress met zich mee en je kunt zo weinig doen als je zwnger bent.

Je zegt dat je eerst nog een jaar gaat studeren om te kijken hoe dat bevalt. Vind je dat verstandig? wat nou als je na dat jaar voor je kind gaat dan komt er van studeren ook niet veel meer geloof me.

En tegen de tijd dat de eerste naar de creche gaat wil je dan niet een broertje/zusje?

En als studeren nou goed bevalt wacht je dan nog een paar jaar??


Ik zou er eerst nog maar eens heel erg goed over nadenken voor je echt beslislt wat je nou gaat doen.
Of je een kind wil beslis je niet in 7 dagen tijd.

[)Vampje(]

Weet je, het maakt me ook niet uit wat iedereen denkt.
Ik heb namelijk veel meer op orde dan jullie denken, en denk ook eens aan mijn vriend!!! Die kan ook dingen regelen, en hij heeft ook geld om mee te betalen.
Ik weet jullie standpunt nu, en andersom, jullie horen het wel als ik zwanger ben.

Vampiria schreef op 24-07-2003 @ 12:05:
Weet je, het maakt me ook niet uit wat iedereen denkt.
Ik heb namelijk veel meer op orde dan jullie denken, en denk ook eens aan mijn vriend!!! Die kan ook dingen regelen, en hij heeft ook geld om mee te betalen.
Ik weet jullie standpunt nu, en andersom, jullie horen het wel als ik zwanger ben.

Je zei zelf dat je dingen nog niet op orde had, daar baseer ik mijn posts op. Ga eerst maar eens op jezelf of samen wonen en kijken hoe dat bevalt ed. Je zult dan merken dat dat toch iets meer moeite, geld, enz. kost dan je nu denkt. Net als studeren en/of werken.

Je vriend...wil jij op zijn geld leven? Leer eerst zelf leven en jezelf onderhouden, regelen, enz. Jij bent dan moeder, je moet dat soort dingen zelf kunnen. En stel dat er iets met hem gebeurt, wat moet je dan? Terug naar je ouders met je kind?

Wat Ace*Dusty zei: Of je een kind wil beslis je niet in 7 dagen tijd. (Een aantal dagen terug wilde je vriend nog niet eens een kind en nu zou hij jou en het kind willen onderhouden?)

[)Vampje(]

Duidelijk dat hij er, nu het dichterbij komt, veel rooskleuriger over denkt.

[poesiefox]

Deen, meissie, het was nog maar zo kort geleden dat jullie elkaar de hersens insloegen. Bouw eerst rustig aan je relatie. Zet die niet onnodig onder druk met kroost. Wist je dat onderzoek heeft uitgewezen dat de komst van het eerste kind het allergrootste stressmoment is in een relatie? Omdat het de situatie zo grondig en definitief verandert, en niet alle stellen kunnen dat aan. Goede voornemens zijn echt niet genoeg op zo'n moment, je moet echt heel stevig in je schoenen staan.

[)Vampje(]

poesiefox schreef op 24-07-2003 @ 12:39:
Deen, meissie, het was nog maar zo kort geleden dat jullie elkaar de hersens insloegen. Bouw eerst rustig aan je relatie. Zet die niet onnodig onder druk met kroost. Wist je dat onderzoek heeft uitgewezen dat de komst van het eerste kind het allergrootste stressmoment is in een relatie? Omdat het de situatie zo grondig en definitief verandert, en niet alle stellen kunnen dat aan. Goede voornemens zijn echt niet genoeg op zo'n moment, je moet echt heel stevig in je schoenen staan.

Daar kan ik me inderdaad wel in vinden, maar zoals gezgd: we wachten er toch nog een tijd mee. Als het tegen die tijd nog steeds prut met peren is, laat ik het wel uit m'n hoofd. Hoop ik.

[Dominique24!]

Op jezelf wonen, werken, een kind en nog studeren.
Niks is onmogelijk maar het staat er mooier dan het in werkelijkheid is natuurlijk.
Als je 18 bent verdien je naar mijn idee nog niet genoeg om het grootste deel allemaal op eigen kracht te bekostigen.

Je woont zoals ik uit je verhaal opmaak ook nog niet op jezelf, misschien is het verstandig om eerst eens te ondervinden hoe dat gaat zonder kindje.

Succes.

[ZHAzha]

Ik wou ook altijd heel vroeg kinderen, maar sins ik in de kinderopvang werk denk ik daar heel anders over, kinderen vind ik onwijs leuk, maar ik vind het heerlijk om na een dagje werken om 5 uur de deur achter me dicht te trekken en naar huis te gaan.
Als jezelf kinderen hebt kan dat niet.

Maar je moet doen wat je zelf wilt en anders kom ik wel oppassen

[)Vampje(]

ZHAzha schreef op 24-07-2003 @ 17:52:
Maar je moet doen wat je zelf wilt en anders kom ik wel oppassen

Haha, dank

[sinsere]

Ja en ik kom op kraambezoek, en dan komt je kindje bij mij in de klas

[)Vampje(]

Jeeeuj, ik heb supporters!!

Vampiria schreef op 24-07-2003 @ 19:56:
Jeeeuj, ik heb supporters!!

Als of het daarom gaat...

En als we dan toch bezig zijn...als je kind problemen heeft of jij met je kind, dan kom je maar bij mij langs. En als juf M|ST problemen met hem/haar heeft, mag ze ook langs komen.

[)Vampje(]

Leonoor schreef op 24-07-2003 @ 20:56:
Als of het daarom gaat...

?

Het is wel zo fijn, ja.

[PV]

PV schreef op 24-07-2003 @ 00:08:
Hoe is je vriend nu zo snel van mening veranderd een paar dagen geleden postte je, dat hij geen kinderen wil.. en nu wil ie het ineens wel?

ik vraag het me nog steeds af...

[fil]

Vampiria schreef op 18-07-2003 @ 10:37:
Wat mijn jeugd betreft, en met name het uitgaan: dat hoop ik gewoon te blijven doen, maar dan heb ik wel de hulp nodig van mijn moeder en/of vader. Niet dat ik mijn kind steeds opnieuw bij hen aflever, maar als ik eens per maand naar een fuif wil, moet dat toch te regelen zijn? Ik wil alles perfect hebben, zowel voor mezelf als voor mijn kind. Dat houdt in dat ik eigenlijk ook een studie wil blijven volgen, misschien via de LOI of gewoon deeltijd aan de uni. Eerst een jaar ertussenuit om voor het kindje te zorgen, en dan zo goed als het kan proberen werk, studie en opvoeding te combineren. Dat zal wel zwaar worden...

Ik wil gewoon onvoorwaardelijke liefde geven en krijgen. Iemand hebben die echt altijd van je zal blijven houden. Het lijkt me zo mooi om een kind op te voeden!

Ik heb niet alles gelezen in deze topic, het komt eigenlijk meer in de buurt van alles niet, dus mijn exuses voor eventuele dubbele dingen.
Doe het niet. Alsjeblieft. Mijn zus had jouw verhaal precies zo kunnen schrijven. Zij heeft nu een zoontje van 5, ze is alleenstaand (vanaf vlak nadat m'n neefie geboren was), ze heeft inmiddels haar studie opgegeven, werkt nog meer om het allemaal rond te krijgen, heeft uitgaan ook opgegeven (eindelijk!). Helaas is het allemaal te laat. M'n neefie zit nu al 1,5 jaar bij een team psychologen en psychiaters, want hij heeft een joekel van een schild om z'n gevoelswereld heengebouwd. (Ik zal je zo uitleggen waarom). Hij lost alles op met agressie en houdt het daarom hooguit een maand vol op welk kinderdagverblijf/kleuterklas dan ook. Iets wat het leren om een band te creeren in de weg staat.

Een klein stukje pedagogiek:
Kinderen, of eigenlijk mensen, kunnen vrijwel alles op een willekeurig punt in hun leven leren. Er is echter 1 cruciale periode in een mensenleven waarin o.a. hechten geleerd kan worden. Die periode is grofweg tussen 0 en 3 jaar. Nadat een kind door deze ontwikkeling heen is, is het vrijwel onmogelijk om die dingen alsnog te leren. Het kind zit dan minstens voor een groot deel van z'n leven aan therapieen vast, en het slagingspercentage is minimaal. Ik zie het nu bij m'n neefje, en ik ben het via m'n werk (o.a. in een kleuterklas) in de praktijk tegengekomen. En dat is schrijnend om te zien. Bij mijn zus kwam dit doordat:

- Ze werkte, om brood op de plank te krijgen
- Ze studeerde in de avonduurtjes, voor haar carrière, zeg maar
- Ze ging naar feestjes en vond het leuk om bezig te zijn met 'mooi zijn'.

Door al deze drukte had ze weinig tijd voor m'n neefje. Met alle goede bedoelingen werd m'n neefje van de ene oppasmoeder gestuurd, naar het andere kinderdagverblijf. Met als gevolg dat m'n neefje geen flauw idee had aan wie hij zich moets/kon hechten. Dit ging zo door en toen ie 2 jaar was begon hij je weg te duwen wanneer je hem een knuffel wilde geven, elke keer, bij iedereen.
Inmiddels heeft m'n zus ingezien dat studeren, werken en feesten teveel hooi op de vork is en heeft alleen werk overgehouden nu, en een afgebroken studie. Het pijnlijke was om het allemaal aan te zien, want het is natuurlijk haar leven, en het is niet aan ons om haar te vertellen hoe ze moest leven. Zij deed het met de beste bedoelingen vanuit de overtuiging dat ze een goede moeder is.

Dus om een lang verhaal kort te maken. Mocht je het echt zooo graag willen, zorg er dan voor dat je de eerste 3 jaar ALTIJD bij het kind kunt zijn en het liefde kunt geven. Al helemaal als je in je 1tje bent. Koester hem/haar, knuffel hem/haar, geef hem/haar alle aandacht. Pas wanneer je dit kunt garanderen, geef je het kind een goeie start.
Dus hoe mooi het ook lijkt, beheers je lusten. Als je iemand wil die je onvoorwaardelijke liefde kan geven, zorg dan dat jij dat zelf bent. Maar 'neem' daar alsjeblieft geen kind voor, om het vervolgens af te droppen zodat je kunt gaan feesten. En je wilt alles perfect hebben? Op ieder vlak van je leven? Ik kan je als tip meegeven om 1 vlak tegelijk aan te pakken. Dat is al pittig genoeg.

Dus aljeblieft, doe het niet. Alsjeblieft.

@fil: wat een zinnige (en nuttige) post!

En dat was dus ook wat ik bedoelde met dat (vooral) de eerste jaren zo belangrijk zijn.

[sinsere]

Ik wil niet zeggen dat dit altijd geldt .. maar dit is precies wat ik bij psychologie en pedagogiek in de studie ook leer.
Daarentegen ken ik ook mensen bij wie het wel goed gaat .. Het is gewoon lastig.

[)Vampje(]

PV schreef op 24-07-2003 @ 22:20:
ik vraag het me nog steeds af...

Nadat ik het hem verteld, kon hij blijkbaar aan niets anders meer denken, en is hij het mooie gaan inzien. We hebben er heel veel over gepraat, en zijn gedachten zijn dus compleet omgeslagen nu het plotseling dichtbij komt. Hij voelt zich ontzettend vereerd dat ik een kindje van 'm wil. Ik had het ook niet verwacht hoor!

fil schreef op 24-07-2003 @ 22:48:
Ik heb niet alles gelezen in deze topic, het komt eigenlijk meer in de buurt van alles niet, dus mijn exuses voor eventuele dubbele dingen.
Doe het niet. Alsjeblieft. Mijn zus had jouw verhaal precies zo kunnen schrijven. Zij heeft nu een zoontje van 5, ze is alleenstaand (vanaf vlak nadat m'n neefie geboren was), ze heeft inmiddels haar studie opgegeven, werkt nog meer om het allemaal rond te krijgen, heeft uitgaan ook opgegeven (eindelijk!). Helaas is het allemaal te laat. M'n neefie zit nu al 1,5 jaar bij een team psychologen en psychiaters, want hij heeft een joekel van een schild om z'n gevoelswereld heengebouwd. (Ik zal je zo uitleggen waarom). Hij lost alles op met agressie en houdt het daarom hooguit een maand vol op welk kinderdagverblijf/kleuterklas dan ook. Iets wat het leren om een band te creeren in de weg staat.

Een klein stukje pedagogiek:
Kinderen, of eigenlijk mensen, kunnen vrijwel alles op een willekeurig punt in hun leven leren. Er is echter 1 cruciale periode in een mensenleven waarin o.a. hechten geleerd kan worden. Die periode is grofweg tussen 0 en 3 jaar. Nadat een kind door deze ontwikkeling heen is, is het vrijwel onmogelijk om die dingen alsnog te leren. Het kind zit dan minstens voor een groot deel van z'n leven aan therapieen vast, en het slagingspercentage is minimaal. Ik zie het nu bij m'n neefje, en ik ben het via m'n werk (o.a. in een kleuterklas) in de praktijk tegengekomen. En dat is schrijnend om te zien. Bij mijn zus kwam dit doordat:

- Ze werkte, om brood op de plank te krijgen
- Ze studeerde in de avonduurtjes, voor haar carrière, zeg maar
- Ze ging naar feestjes en vond het leuk om bezig te zijn met 'mooi zijn'.

Door al deze drukte had ze weinig tijd voor m'n neefje. Met alle goede bedoelingen werd m'n neefje van de ene oppasmoeder gestuurd, naar het andere kinderdagverblijf. Met als gevolg dat m'n neefje geen flauw idee had aan wie hij zich moets/kon hechten. Dit ging zo door en toen ie 2 jaar was begon hij je weg te duwen wanneer je hem een knuffel wilde geven, elke keer, bij iedereen.
Inmiddels heeft m'n zus ingezien dat studeren, werken en feesten teveel hooi op de vork is en heeft alleen werk overgehouden nu, en een afgebroken studie. Het pijnlijke was om het allemaal aan te zien, want het is natuurlijk haar leven, en het is niet aan ons om haar te vertellen hoe ze moest leven. Zij deed het met de beste bedoelingen vanuit de overtuiging dat ze een goede moeder is.

Dus om een lang verhaal kort te maken. Mocht je het echt zooo graag willen, zorg er dan voor dat je de eerste 3 jaar ALTIJD bij het kind kunt zijn en het liefde kunt geven. Al helemaal als je in je 1tje bent. Koester hem/haar, knuffel hem/haar, geef hem/haar alle aandacht. Pas wanneer je dit kunt garanderen, geef je het kind een goeie start.
Dus hoe mooi het ook lijkt, beheers je lusten. Als je iemand wil die je onvoorwaardelijke liefde kan geven, zorg dan dat jij dat zelf bent. Maar 'neem' daar alsjeblieft geen kind voor, om het vervolgens af te droppen zodat je kunt gaan feesten. En je wilt alles perfect hebben? Op ieder vlak van je leven? Ik kan je als tip meegeven om 1 vlak tegelijk aan te pakken. Dat is al pittig genoeg.

Ik snap je punt helemaal. Ik zie ook in dat ik inderdaad de eerste jaren 100% aan mijn kindje moet besteden.
Met stappen bedoelde ik ook eigenlijk 'eens per 2 maanden naar een feestje gaan'; ik ga echt niet elk weekend in de kroeg hangen terwijl m'n kindje bij een of andere babysit hangt. Absoluut niet.
Het studeren weer oppakken: ook dat wilde ik pas later weer doen.
Werken doe ik van tevoren, zodat ik een boel kan sparen. Tijdens de eerste jaren zal ik fulltime mama zijn, terwijl mijn vriend mij en het kindje dan zolang onderhoudt. En nee, dat vind ik niet fout, zo gaat het wel vaker.

[OriginalMisfit]

Ik moet toch zeggen dat ik het fijn vond dat in mijn hele jeugd beide ouders altijd thuis waren

[)Vampje(]

OriginalMisfit schreef op 25-07-2003 @ 11:41:
Ik moet toch zeggen dat ik het fijn vond dat in mijn hele jeugd beide ouders altijd thuis waren

Dat is zeker prettig, maar het is aan de andere kant toch vrij logisch dat ten minste 1 van de 2 ouders werkt?

[OriginalMisfit]

Vampiria schreef op 25-07-2003 @ 16:22:
Dat is zeker prettig, maar het is aan de andere kant toch vrij logisch dat ten minste 1 van de 2 ouders werkt?

ja maar in mijn geval was dat niet zo mijn vader was al met pensioen sinds ik kan herrineren en mijn moeder werkte niet vandaar.

[MissBi@tch]

ik wil ook zoooo graag NU een kleine. een vriendin van me is vanacht bevallen en nu ben ik helemaal superjaloers.. (en blij offcourse voor haar) maar ik zou het ook zooo graag NU willen en nie tover 3 jaar.. en zelfs mijn vriend die vind het zooo tof en die wil ook perse mee als ik langs ga anders word ie boos maar goed zon situatie die heel erg dichtbij komt maakt het verlangen wel groter bij mij...

[joopie]

Zo vroeg al huisje boompje beestje kindje.....lijkt me serieus saai. Je verliest toch veel te veel vrijheid?

Kinderen hinderen.

[MissBi@tch]

joopie schreef op 27-07-2003 @ 11:30:
Zo vroeg al huisje boompje beestje kindje.....lijkt me serieus saai. Je verliest toch veel te veel vrijheid?

Kinderen hinderen.

dat is voor iedereen anders...

[joopie]

Dat je veel vrijheid verliest is een feit.

joopie schreef op 27-07-2003 @ 17:26:
Dat je veel vrijheid verliest is een feit.

Of dat saai is en je hindert niet.

[)Vampje(]

Leonoor schreef op 27-07-2003 @ 17:38:
Of dat saai is en je hindert niet.

Juist. Misschien ervaar ik het wel als plezierig om lekker met mijn vriend en de baby thuis te zitten en wat te knuffelen.

Ik offer er ook niet veel voor op, want uitgaan en continu vrienden zien doe ik de laatste tijd zelden. Ik ga hoogstens een keer winkelen, of er komt een vriendin op bezoek.