vraagje

[roos93]

Hoi,

Het zit als volgt.. Als ik gefrusteerd, of boos, of down, of weet ik het ben heb ik het gevoel dat ik iets moet 'doen' om het het kwijt te raken. Dan reageer ik het af op mezelf. Ik sla mijn (boven)benen dan, ik timmer er op los.. Ik heb dat wel vaker, maar nooit zo erg als ik dat vanmiddag had. Het nare is dat ik nu een tijdje geen jurkjes of rokjes aan kan (weet niet of het warm wordt?), vanwege de blauwe plekken.. Ik vroeg me af of iemand misschien tips of iets heeft om dat niet meer te doen, om me niet meer af te reageren om mijn benen. Ik baal namelijk verschrikkelijk van die blauwe plekken..

xx

[Sorry.x]

Vervelend voor je, Roos!
Een stressbal, boksbal of iets dergelijks kan ook helpen, maar dit is nog veel effectiever:

Ehhhmmm, ik zou zeggen: zoek een hobby? Ga tekenen, schrijven, dansen, zingen, muziek instrument bespelen. Doe iets waar je je emoties in kan leggen, in plaats van het te uiten in de vorm van geweld.
Lichaamsbeweging is ook heel goed in dit soort situaties: Lichamelijke activiteiten bevorderen de afscheiding van endrofinen. Hersenstoffen die je gevoel van welzijn verhogen.

Ik hoop dat dit je een beetje helpt voor je!

Dat we onszelf de schuld geven is nooit erg. maar jezelf als boksbal gebruiken en er een last aan over houden is niet goed. zoals Sorry.x al bevestigd is verstandig. yoga kan ook helpen maar dat moet je maar willen. Succes!

[roos93]

Bedankt voor de tips..

Ik houd van schrijven, maar dat helpt op zo'n moment gewoon niet. En mijn andere hobby, paardrijden, kan ik niet zo maar even gaan doen. Misschien dat ik hardlopen of zo maar is moet gaan proberen (als mijn moeder me überhaupt laat gaan op zo'n moment).

[Afwezignummer2]

Meer sporten werkt hier goed tegen. Harder naar huis fietsen misschien? Hardlopen is wel beter, maar je moet jezelf er wel toe zetten.
Het gaat volgens mij het meest om energie kwijtraken. Daarbij krijg je ook nog endorfine waar je je nog goed van voelt ook.
Dan is er ook nog meditatie/yoga waar je jezelf makkelijker toe kunt zetten. Schijnt rustgevend te werken.

Op zo'n moment kan je misschien ook wel even naar buiten gaan om een stukje te gaan lopen, of dan juist hardlopen om je agressie een beetje kwijt te kunnen. Of iets anders inderdaad, een boksbal. Of keihard een bal continu weggooien. Er zijn heel veel dingen die je zou kunnen proberen!

[roos93]

Bedenk me net dat sporten misschien toch niet zo'n goed idee is. Ik denk niet dat dat gaat lukken, mijn conditie is niet meer wat het is geweest door een aantal dingetjes. En ik heb geen zin om ergens midden op straat van mijn stokje te gaan of zo.

Een boksbal heb ik geen ruimte voor in mijn kamer. Als ik met spullen ga smijten wordt dan geloof niet zo gewaardeeerd, behalve als ze zacht zijn. Dat kan ik wel proberen.

Het eerste wat op mij opkomt is, ga hardlopen!
Je conditie is misschien niet heel goed maar hier hebben heel veel meer mensen last van. Je hebt tegenwoordig verschillende hardloopprogramma's die je op je ipod kan zetten. Op internet kun je ook verschillende programma's vinden. Dan begin je gewoon op een heel laag niveau en bouw je het op, maar zo ben je wel je agressie kwijt!

Tennissen is ook wel een goede sport om te doen. Maar goed dan moet je een racket aanschaffen als je die nog niet hebt of bij een tennisvereniging. Hardlopen is wat handiger dan.

[roos93]

Hardlopen is echt geen optie. Met slecht bedoel ik ook echt slecht. En het is niet een kwestie van opbouwen. De oorzaak ligt ergens anders.

[Bright Blue]

Drummen!

[roos93]

Bright Blue schreef:

Drummen!

Denk niet dat mijn ouders/buren daar zo blij van worden. En ik heb geen drumstel, en omdat nou alleen hier voor te kopen.. heb er trouwens ook geen ruitme voor.

Waardoor kan je niet hardlopen? Wat betreft drummen dat kan je afspreken met de buren. Bijvoorbeeld een uur per dag. Ik zou zeggen probeer eerst eens iets uit voordat je nee zegt.

Misschien is het handig als je contact zoekt met een hulpverlener.

[Vogelvrij]

Hebben jullie thuis een krant? Want kranten verscheuren schijnt ook goed te helpen, is ook niet te vermoeiend en je valt er verder niemand mee lastig (behalve als je een krant neemt die mensen nog niet uit hadden).

[roos93]

Queasy schreef:

Waardoor kan je niet hardlopen?

Eigenlijk heeft het wel gedeeltelijk met mijn conditie te maken, maar als ik die wil verbeteren is het denk verstandiger om eerst een paar (of meer) kilo aan te komen. Dan is volgens mij ook het hele conditie probleem opgelost. Maar zo makkelijk is het niet om aan te komen.

Queasy schreef:

Wat betreft drummen dat kan je afspreken met de buren. Bijvoorbeeld een uur per dag. Ik zou zeggen probeer eerst eens iets uit voordat je nee zegt.

Een drumstel kost ook niet niets. Beetje duur om zo maar even uit te proberen...

Queasy schreef:

Misschien is het handig als je contact zoekt met een hulpverlener.

Dan moet ik diegene waarschijnlijk ook allerlei dingen, naast het slaan van mij benen, gaan vertellen die hem/haar helemaal niks aan gaan. No thanks..

Je wijst tot nu toe alle tips van ons af. Wil je echt iets veranderen of is het alleen voor de buitenwereld dat je dit wilt en dat je het eigenlijk wel ''prettig'' vindt.

Je conditie kun je heel goed aanpakken door te gaan hardlopen. Als je verder geen grote lichamelijke klachten hebt zie ik niet in waarom je dat niet kan proberen.

Ja dan moet je inderdaad de hulpverlener wel iets gaan vertellen.

[roos93]

Queasy schreef:

Je wijst tot nu toe alle tips van ons af. Wil je echt iets veranderen of is het alleen voor de buitenwereld dat je dit wilt en dat je het eigenlijk wel ''prettig'' vindt.

Je conditie kun je heel goed aanpakken door te gaan hardlopen. Als je verder geen grote lichamelijke klachten hebt zie ik niet in waarom je dat niet kan proberen.

Ja dan moet je inderdaad de hulpverlener wel iets gaan vertellen.

Ik wil echt iets veranderen, ik wil dit niet meer. Op het moment zelf is het 'prettig', het lucht op. Maar om daarna dagen met blauwe plekken rond te lopen heb ik echt geen zin meer in. Maar ik kan niet zo maar een drumstel kopen of een boksbal ophangen.

Ik kan mijn conditie niet aanpakken door hard te gaan lopen. Die conditie van mij is nooit slecht geweest, maar sinds ik een veel te licht ben geworden is ie dat wel. Normaal tegen de wind in fietsen gaat niet eens meer, dan word ik misselijk en krijg ik een zwak gevoel. Als ik een stukje heb gerend ben ik het komende uur/half uur misselijk. Heb soms ook een dag gewoon een zwak gevoel. Als ik ga hardlopen ben ik bang dat ik het alleen maar erger maak.

En iets aan een hulpverlener vertellen zie ik echt niet zitten. Het gaat niemand iets aan. Ik stel me aan en t boeit niet.

[Vogelvrij]

Hardlopen als je te licht bent, is inderdaad niet zo'n goed plan. Dan kun je beter eerst proberen aan te komen.

Maar voor kranten te verscheuren hoef je geen goede conditie te hebben, hoor.

En een hulpverlener kan wel een goed idee zijn, als je je zo slecht voelt, ze zijn er ook voor mensen die denken dat ze zich aanstellen, maar als je geen zin hebt om met zo iemand te praten, dan moet je het toch echt zelf doen en jezelf proberen te herpakken. Dus gezond en voldoende te eten, regelmatig blijven bewegen en dingen verscheuren in plaats van jezelf te bezeren.

Mijn buurjongen was altijd ontzettend driftig en hij ging dan dingen kapot slaan. Toen heeft hij een afgrijselijke knuffel gekocht, een hele grote waar hij meteen een bloedhekel aan had toen hij hem in de winkel zag liggen. En telkens als hij boos werd, ging haar zich daar op afreageren!

[roos93]

Kranten scheuren werkt niet. Ik heb ook een paar keer mijn kussen de volle laag gegeven maar dat werkt ook niet.. Mezelf slaan lijkt het enige te zijn wat wel werkt..

[Fantôme]

Je schrijft dat als je gefrustreerd, boos of down bent je dat moet afreageren en dat doet door heel hard op je benen te slaan zodat je blauwe plekken krijgt.
Is dat iets wat je 'al' doet bij een beetje irritatie of is het zo dat de irritatie zo hoog oploopt en je daarna geen andere manier meer ziet om het eruit te gooien dan jezelf te stompen?

[roos93]

Meestal als de irritaties heel erg hoog oplopen, wat nogal vaak is. Maar tegenwoordig ook af en toe bij een beetje irritatie. Ik sla ook wel is als ik aan dingen denk waar ik niet aan wil denken, dingen die me 'pijn' doen..

[Fantôme]

hmm ok.
Je schrijft dat tegen je kussen aan rammen niet werkt om je frustratie eruit te gooien. Verder geef je net als antwoord dat je jezelf meestal pas gaat slaan als de irritaties heel hoog oplopen, wat blijkbaar vaak gebeurd.
Maar er gaat dus wel duidelijk wat aan vooraf.
Hoe zou het zijn om de tips die de forummers hebben gegeven niet uit te proberen als je al zo megagefrustreerd bent dat het toch niet meer helpt, maar al veel eerder?

Misschien helpt het je om voor jezelf eens op te schrijven wat je aan jezelf merkt als je rustig bent (o op de schaal van 0 tot 10 (bijv; als je rustig bent, dan adem je normaal, kun je je op gewone dingen concentreren etc) en wat je aan jezelf merkt als de irraties op zn hoogst zitten (10 op de schaal van 0 tot 10) bijv. je gaat harder ademhalen, je bent aan het huilen, gaat jezelf slaan, gaat schreeuwen, wilt niemand bij je in de buurt hebben etc.) Dan in het midden (als je precies tussen 1 en 10 in zit, hoe is je gemoedstoestand dan? etc. Net zo lang tot je alle schalen hebt ingevuld.
Een volgende stap is om dan bij al die schalen neer te zetten wat je kan helpen om weer rustig te worden. Bijv. van schaal 0 tot en met 3 ben je rustig, bij 4 wordt je geïrriteerder, dit merk je doordat je korter antwoord geeft, naar mensen snauwt etc. Als je merkt dat je bij 4 zit, wat kan dan nog wel helpen (wat bijvoorbeeld bij 6 of 7 allang niet meer helpt) om weer rustiger te worden.
Het zou kunnen dat als je bij 4 tegen je kussen gaat aanrammen, het wel helpt terug te zakken naar 2 of 3 zodat het minder vaak voorkomt dat je over de top boos, verdrietig of gefrusteerd bent.
Kun je het een beetje volgen?

VB:
0 --> Rustig, vrolijk. Ik heb energie. Ademhaling is rustig normaal. Ik reageer relaxt als iemand wat zegt/vraagt.
1 --> Nog steeds rustig, niet vrolijk maar ook niet chagrijnig. Ademhaling is normaal, ik reageer nog steeds relaxt.
2 --> beetje geïrriteerd. Mijn antwoorden zijn korter en wil liever even alleen zijn.
3
4
5 --> Voel me een beetje somber. Voel tranen achter mn ogen prikken maar hoef nog niet te huilen. wat helpt: met iemand erover praten. forummijn. gezellige film of serie kijken. het liefst met iemand samen.
6 --> Voel me verdrietig. Moet huilen en ik pieker veel. veel negatieve gedachten die het erger maken. wat helpt: Erover praten met iemand, opschrijven in mijn dagboek, knuffelen met de kat/hond/cavia.
7
8
9
10 --> Heel boos en verdrietig. Ik wil tegelijk niemand om me heen hebben, maar eigenlijk ook getroost worden. Ik moet huilen, ga op bed liggen, zeg dingen die ik niet meen en doe en zeg dingen waar ik daarna weer spijt van heb. Als iemand in mn buurt kom, stuur ik diegene weg en maak ik kwetsende opmerkingen (die ik niet meen). Ik weet niet goed hoe ik eruit moet komen. ademhaling is hoog, gezicht rood etc.

Etc. Ik heb hem niet helemaal uitgeschreven, gaat om het idee
Het klinkt waarschijnlijk simpel en ombenullig, maar als je die dingen goed van jezelf leert herkennen, zou het kunnen werken...

Ergens zeg je ook dat je het niet aan een hulpverlener wilt vertellen omdat het niemand wat aan gaat, het niet boeit en je je aanstelt. Dat het niet boeit en je je aanstelt is geen argument en dat weet je zelf ook wel denk ik. Het boeit wel, je hebt er last van en je wilt er vanaf. Aanstellerij is het evenmin. Dat je liever je problemen zelf wilt oplossen (en misschien ook wel vindt dat je dat zou moeten) is begrijpelijk. Hoe lang probeer je al zelf je problemen op te lossen? Wat is het resultaat daarvan? Hoe is jouw beeld over een hulpverlener/hulpverlening?

[roos93]

Bedankt voor je reacties, de rest trouwens ook.

Het probleem is dat het allemaal heel erg dicht bij elkaar zit. Ik ga heel snel van het ene naar het andere 'niveau'. Meestal kan ik me op zo'n moment niet afzonderen of rustig worden of met iemand rustig praten of zo. Praten erover doe ik sowieso met niemand. En ik zit bijna permanent in 3/4/5, met uitschieters naar boven en naar benede.

Fantôme schreef:

Ergens zeg je ook dat je het niet aan een hulpverlener wilt vertellen omdat het niemand wat aan gaat, het niet boeit en je je aanstelt. Dat het niet boeit en je je aanstelt is geen argument en dat weet je zelf ook wel denk ik. Het boeit wel, je hebt er last van en je wilt er vanaf. Aanstellerij is het evenmin.

Aanstellerij is het wel. En het boeit ook niet, ik boei niet.

Fantôme schreef:

Dat je liever je problemen zelf wilt oplossen (en misschien ook wel vindt dat je dat zou moeten) is begrijpelijk. Hoe lang probeer je al zelf je problemen op te lossen? Wat is het resultaat daarvan?

Het slaan is er pas een paar maanden. Daarvoor was het er ook wel, maar niet zo vaak als nu. De rest van het 'gedoe', dat hier nergens staat, is er al een half jaartje denk ik. Naja, eigenlijk mijn hele leven al, maar nu heb ik er opeens 'last' van. Al die tijd probeer ik het zelf op te lossen, zonder resultaat. Het gaat alleen maar slechter.

Fantôme schreef:

Hoe is jouw beeld over een hulpverlener/hulpverlening?

Ik heb er niet echt een beeld van eigenlijk. Tja.. dat ik dan waarschijnlijk moet praten over dingen waar ik niet over wil praten.

[honestsmile]

Als je zoals je schrijft al lang probeert je problemen op te lossen, maar dit geen resultaat heeft gehad en erger wordt, dan is het dus wel echt nodig om daar hulp bij te zoeken. Als je het allemaal alleen had kunnen oplossen, dan was het nu niet erger geworden....
Je kan ook al hulp zoeken bij bijvoorbeeld je ouders of iemand anders waar je je goed bij vertrouwt. Dan hoef je nog niet naar een hulpverlener, maar je moet dan wel echt gaan praten over de dingen die je dwars zitten.

Soms is alles alleen doen gewoon niet verstandig. Iemand anders kijkt heel anders naar jou problemen dan jij zelf, zij maken het immers niet mee. Zij kunnen eventueel je gedachten een beetje ordenen, door hun kijk op jou problemen te geven. En misschien is het ook wel heel fijn om je hart alleen al te luchten

[roos93]

honestsmile schreef:

Als je zoals je schrijft al lang probeert je problemen op te lossen, maar dit geen resultaat heeft gehad en erger wordt, dan is het dus wel echt nodig om daar hulp bij te zoeken. Als je het allemaal alleen had kunnen oplossen, dan was het nu niet erger geworden....
Je kan ook al hulp zoeken bij bijvoorbeeld je ouders of iemand anders waar je je goed bij vertrouwt. Dan hoef je nog niet naar een hulpverlener, maar je moet dan wel echt gaan praten over de dingen die je dwars zitten.

Soms is alles alleen doen gewoon niet verstandig. Iemand anders kijkt heel anders naar jou problemen dan jij zelf, zij maken het immers niet mee. Zij kunnen eventueel je gedachten een beetje ordenen, door hun kijk op jou problemen te geven. En misschien is het ook wel heel fijn om je hart alleen al te luchten

Ik durf helemaal geen hulp te zoeken. Met mijn ouders praten is sowieso geen goed plan. En voor de rest kan ik ook helemaal niemand bedenken met wie ik wel wil/durf te praten.

[Fantôme]

Heey Roos,
Wat maakt dat je het niet durft? Is er iets wat je gedaan hebt waarvoor je je schaamt? of iets wat iemand anders gedaan heeft? Als hulpverlening op zich je tegenhoudt; ik kan je er wel wat meer over vertellen (zoals zovelen hier) hoe dingen werken? ik ben zelf (jeugd)hulpverlener. Daarvoor ben jij in principe te oud, maar werk van daaruit ook samen met GGZ's en eerstelijnspsychologen (ook voor volwassenen) en als je even wacht kan ik je zelfs een ervaring vertellen va het lopen bij een psycholoog heb volgende maand een afspraak omdat ik wel eens last heb van angstaanvallen wat ik persoonlijk erg vervelend vind. Kan het je dus van twee kanten vertellen als je wilt weet niet of het daar in zit?

Wat naar dat je niet met je ouder kunt praten erover. Woon je thuis?
Ikzelf kon dat ook niet vroeger en heb daarom (toen) nooit professionele hulp gezocht. Ook omdat ik bang was dat ze mijn ouders wilden betrekken en ik hen daartegen wilde 'beschermen'.
Het hielp toch wel om het aan anderen te vertellen, maar het liefst zo veilig mogelijk... iemand die mijn ouders niet kende in ieder geval.

[honestsmile]

Oke. Ik vraag mij ook af waarom je niet met je ouders kan praten?
Een psycholoog kan inderdaad ook heel goed zijn. Die staan helemaal buiten jou privé leven en dus ook buiten je ouders. Of het je bevalt, dat ligt aan de psycholoog en jou als persoon. Het moet gewoon klikken, maar er is maar 1 manier om daar achter te komen. En dat is: proberen! Je kunt altijd stoppen als het je niet bevalt.

En Fantôme wat voor soort hulpverlener ben je als ik vragen mag?

[Fantôme]

@ honestsmile: jeugdhulpverlener. Ik werk voor een zorgaanbieder (dus niet bureau jeugdzorg) als ambulant hulpverlener. dus ts valt niet onder mijn doelgroep verder maar dacht, misschien kan het haar helpen om wat ervaringen te horen, die genoeg mensen op dit (deel)forum hebben en ikzelf ook.

[roos93]

Ik heb niets gedaan waar voor ik me schaam, ik schaam me hoogstens voor mijn gevoel. En er is ook niets wat iemand anders heeft gedaan, niet iets waar iemand schuld aan heeft tenminste. En ja, ik woon nog thuis.

Ik kan niet met mijn ouders praten omdat ik tegenwoordig nogal veel ruzie heb met mijn moeder en ik mijn ouders niet nog meer wil belasten, ze hebben al genoeg problemen zonder die van mij er bij. Ook wil ik niet het risico lopen dat ze het totaal niet begrijpen.

Ik wil best ervaringen horen, maar ik weet niet of het echt helpt.. Ik durf toch geen hulp te zoeken. Ik weet niet eens of ik wel wil praten. Ik kan het wel gaan proberen, maar dan zit ik daar waarschijnlijk toch alleen maar een beetje te zwijgen.

[Fantôme]

Oke, dus je wilt je ouders niet belasten met jouw problemen omdat ze al genoeg problemen hebben zonder die van jou, je sowieso al vaak ruzie met je hebt en je bang bent voor onbegrip van je ouders...
Durf je hier op het forum, of in een pm desnoods, te vertellen waar het over gaat?

Ik ben het met honestsmile eens dat je blijkbaar al veel geprobeerd hebt, op jouw manier, zonder echt resultaat. Het kan dan wel nuttig zijn om het er met iemand over te hebben die er met meer afstand naar kijkt. Misschien idd juist níet je ouders omdat die ook weer heel erg betrokken zijn, maar wel een vertrouwenspersoon van school, of een psycholoog, maatschappelijk werker, iemand van een (sport)club etc.

Verder is me nog steeds niet helemaal duidelijk waarom je niet met iemand durft te praten. Je geeft wel aan waarom niet met je ouders, maar waarom niet met een psycholoog oid? Van diegene kan je ook weer heel makkelijk af, als je het toch niets vind

[roos93]

Ik durf niet met iemand te praten, omdat ik me schaam. Schaam voor waar ik mee zit, omdat ik er niet mee mag zitten en omdat het niet eerlijk is tegenover mijn zus/ouders. Ook voelt het zo egoïstisch om om hulp te vragen, ga ik daar een beetje aandacht en tijd van die mensen op zitten eisen terwijl er waarschijnlijk anderen zijn die het veel harder nodig hebben. En ik zie het niet ziten om daar een beetje zielig te gaan zitten doen, om niks.. Want in feite is het niks en stel ik me alleen maar aan.

Ik zal proberen te vertellen waar het over gaat.. Weet alleen niet zo goed waar te beginnen.. Ik slaap slecht. Het slapen op zich gaat wel, maar het in slaap komen niet. Dat komt omdat er dan allemaal gedachten 'boven' komen. Herinneringen van 'vroeger'. Het nare is dat ik er nog maar heel weinig van weet, kan het bijna een groot zwart gat noemen. Op de paar gebeurtenissen na die ik nog wel weet, die me 's nachts wakker houden. Mijn zus is autistisch en vroeger kon ze nogal.. tja.. ik kan de juiste woorden er niet echt voor vinden.. 'Geweldadig' is ook weer zo'n groot woord, ze kon in ieder geval nogal - iets in die richting - zijn. Gelukkig heeft ze dat nu niet meer, nu zijn het alleen nog maar die ruzies en haar af en toe niet echt normale gedrag. Maar goed, die herinneringen die me 's nachts wakker houden wil ik daar niet hebben. Meestal luister ik dan muziek, maar dan houd ik mezelf daar eigenlijk mee wakker. Muziek helpt niet altijd (steeds minder vaak eigenlijk), dan wordt het meestal slaan (of krassen met mijn nagels, eerder dat eigenlijk). De dag na zo'n nacht voel ik me gewoon ronduit beroerd, hoeft maar dit te gebeuren en ik begin weer met slaan. Zo'n nacht is er steeds vaker. Eten gaat trouwens ook niet goed, ik heb totaal geen eetlust meer. En ik ben al te licht.
Dat dus een beetje ongeveer.

[Fantôme]

Roos; wat knap dat je het hier post

Als ik je dus goed begrijp komen en snachts, voordat je in slaap valt, herinneringen van vroeger bij je boven. Je herinnert je eigenlijk niet veel, maar de dingen die je je herinnert zijn heel onprettig en misschien zelfs wel heel erg naar. Je lijkt ook gewoon loyaal te zijn aan je zusje en ouders waardoor je het er niet over wilt hebben, klopt dat? in deze post ben je je zusje ook al een beetje aan het beschermen/verdedigen.
Wat maakt dat je je de dag erna ook zo beroerd voelt? vermoeidheid? nog steeds die gedachten? iets anders?

Ik vind niet dat je je hiervoor hoeft te schamen hoor en als niemand meer hulp zocht omdat de problemen van een ander erger zijn, schiet het ook niet op he
Mag ik ook niet naar de dokter voor een gebroken pols omdat een ander net zn been én zn pols heeft gebroken?

Fantôme schreef:

Ik vind niet dat je je hiervoor hoeft te schamen hoor en als niemand meer hulp zocht omdat de problemen van een ander erger zijn, schiet het ook niet op he
Mag ik ook niet naar de dokter voor een gebroken pols omdat een ander net zn been én zn pols heeft gebroken?

Inderdaad! Dit ja. Als je hulp zoekt dan moet je je geen egoïst voelen, dat is juist goed van je.

Heb je wel eens geprobeerd om alles op te schrijven voordat je gaat slapen? Ook als je je goed voelt? Misschien val je dan al wat in slaap omdat je al wat dingen kwijt bent en dat voorkomt misschien dat je jezelf 's nachts pijn doet.

[roos93]

'Heel onprettig' en 'heel erg naar' is misschien een beetje overdreven, maar voor de rest klopt het wat je zegt. Dat ik me de dag erna zo beroerd voel komt ook door vermoeidheid ja, dan kan ik sowieso al veel minder hebben. Maar ook doordat de nacht dan nog door mijn hoofd spookt.

Oke, op dat punt heb je misschien gelijk. Maar het voelt ook zo niet eerlijk tegenover mijn zus. Zij kan er niks aan doen, maar ik heb er wel moeite mee. Het is nou eenmaal zo, ik moet het maar accepteren. Ik moet het áltijd maar 'accepteren'.. Zij is degene met het 'probleem', niet ik.

Ben trouwens bang dat als ik het vlak voordat ik ga slapen op ga schrijven, dat het dan juist 'vers' is en het me juist wakker houdt. Omdat ik er dan mee bezig ben geweest..

[Fantôme]

Misschien moet je het dan smorgens of einde van de middag/begin van de avond opschrijven? als je denkt dat schrijven wel kan helpen, maar vlak voor je gaat slapen niet...?

en je schrijft 'zij is degene met het probleem, niet ik'.
Ik weet, niet uit persoonlijke ervaring, wel uit ervaring van twee vriendinnen van mij en ook van clienten, dat zoiets als een 'beperking' (zusje van mijn vriendin was verstandelijk gehandicapt) niet alleen het probleem is van haar zusje, dat doet veel met het hele gezin en staat niet op zichzelf... Jouw angst, verdriet, boosheid, irritatie, wat je dan ook voelt, mag er ook gewoon zijn...

[Neko*]

roos93 schreef:

Zij is degene met het 'probleem', niet ik.

Maar ondertussen heb je er wel last van, en beperkt het je in je functioneren. Dat lijkt me geen aanstellen.

Ik heb een tijd therapie gevolgd vanwege lichamelijke beperking en stond daarbij onder begeleiding van een maatschappelijk werker. Wat ik daar heel prettig aan vond, was dat ik kon aangeven waar ik (ook psychisch) mee zat, en dat ze niet (zoals in mijn ervaring bij een psycholoog) vroeg hoe ik me daarbij voelde en waar dat uit voort kwam. Maar juist praktisch inzicht bood wat ik direct kon toepassen. Misschien is dit meer wat voor je, als je toch besluit hulp te zoeken?

Maar bedenk wel dat je het dan eerst echt moet gaan willen. En het niet meer af moet gaan doen als 'aanstellen', want dan kom je er niet. Dat is waarschijnlijk ook waarom je er zelf niet uitkwam. De eerste stap naar oplossing, is inzien dat er een probleem is. En blijkbaar is dat er, want anders had je dit topic niet geopend.

[Fantôme]

Neko* schreef:

Maar ondertussen heb je er wel last van, en beperkt het je in je functioneren. Dat lijkt me geen aanstellen.

Maar bedenk wel dat je het dan eerst echt moet gaan willen. En het niet meer af moet gaan doen als 'aanstellen', want dan kom je er niet. Dat is waarschijnlijk ook waarom je er zelf niet uitkwam. De eerste stap naar oplossing, is inzien dat er een probleem is. En blijkbaar is dat er, want anders had je dit topic niet geopend.

Wat Neko* zegt.

Als je schrijft "Ik moet het áltijd maar 'accepteren'.. Zij is degene met het 'probleem', niet ik" klinkt het ook alsof je het gevoel hebt dat jij niet ergens mee mag zitten of geen problemen mag hebben omdat jij degene bent met wie het immers altijd goed gaat van de kinderen... Nu vul ik je heel erg in en misschien sla ik de plank volledig mis, maar kan me indenken dat dat het nog wat lastiger maakt om hulp te zoeken.

[roos93]

Ik vind het zo moeilijk, toegeven dat er misschien wel een probleem is. Het voelt zo oneerlijk. Dat ik mensen als het ware dan de 'schuld' geef, dat wil ik niet. Ik weet het gewoon niet, wat ik wil.. Eigenlijk moet ik sowieso al naar de huisarts, moet ik hem wel eerst ff bellen. Voor mijn eetlust/gewicht, omdat dat nou ook niet bepaald goed gaat de laatste tijd.

@Fantôme Je slaat de plak niet volledig mis, verre van.

Is het misschien zo dat jouw ouders door de omstandigheden veel meer bezig zijn geweest met jouw zus dan met jou?

Anyways, helpt het niet om afleiding te zoeken? Door bijv iets leuks te ondernemen met vrienden?

[roos93]

******** schreef:

Is het misschien zo dat jouw ouders door de omstandigheden veel meer bezig zijn geweest met jouw zus dan met jou?

misschien af en toe, maar dat is gewoon niet anders

******** schreef:

Anyways, helpt het niet om afleiding te zoeken? Door bijv iets leuks te ondernemen met vrienden?

dat helpt op zich wel, maar dan komt de nacht..

[Fantôme]

Maar Roos, je hoeft toch niemand de 'schuld' te geven. Tenzij je dat gevoel misschien hebt doordat er echt kwalijke dingen zijn gebeurd. Wat ik jou tot nu toe hoor zeggen is dat jij een autistisch zusje hebt die nog wel eens agressief kon worden, wat nu beter gaat en dat zij altijd degene was met problemen en niet jij'. Volgens mij is dat laatste haast onoverkomelijk in gezinnen waar één (of meer) van de kinderen veel aandacht nodig hebben omdat ze een beperking hebben en daardoor veel hulp nodig hebben, vaak het huis op zn kop zetten of bijv. omdat ze ziek zijn. Dat jij dan haast automatische en rol krijgt van 'niet zeuren maar doorgaan' is niet heel gek maar aan de andere kant waarschijnlijk ook niet iets wat iemand zo gewild heeft. Jij bent net zo belangrijk en mag er gewoon zijn. Door hulp te zoeken geef je niemand de schuld, maar kies je gewoon ook een keer voor jezelf...

Ik heb dit ook gehad,,,
en ik heb eerst mensen die ik niet kende in vertrouwen genomen(gwn,, msn/mail contact),, wel mensen met wie je over problemen kan praten, en niet mensen die aj en ene zeggen en verder het vergeten,, maar mensen die je raad geven. En als je het dan eenmaal aan hun hetb evrtelt, kun je bijv een rbeif schrijven naar je ouders waarin je zegt dat je ze wat wil evrtellen, maar er niet zelf over wil/durft beginnen,, dan kunnen ze gwn op ene moment met jullie 3én gaan opraten,, en wedden dat ej oduers het dna knap vinden dat je het wel doet,, En dat je geen schuld hebt, en dat je net so belangrijk bent als je zus???
serieus,, so gaa je kapot van binnen(goh bekend,, dat is ook vaak tegen mij gezegd:$)
kop op girl

[honestsmile]

Ik ben een tijdje niet online geweest, maar ik heb nu wel even alles gelezen. En ja ik weet dat het al heel laat is, maar ik kan nu dus echt even niet slapen.

Ikzelf heb ook ervaring met een zus met autisme(inmiddels nog veel meer). Maar ik kan je vertellen: het is volkomen normaal dat je er last van hebt! Het beïnvloed altijd het hele gezinsleven. En wat eigenlijk het beste zou zijn is als je wel met je ouders er over zou kunnen praten. Zij maken hetzelfde mee, al is het wel op een iets andere manier. Maar zij zijn wel degenen die kunnen begrijpen wat je dwars zit.
Ik heb zelf ook erg lang geworsteld(nog steeds trouwens) met mijn zus. Gelukkig heb ik toen ik jonger was wel hulp gekregen van mijn moeder d.m.v gesprekken. Alleen toch liep ook ik tegen heel veel dingen aan, die mijn ouders niet verhelpen konden uiteraard. Wat jij beschrijft met: zij heeft een probleem, niet ik, dat herken ik ook zeker weten.

Ik heb tot alles binnen het gezin totaal uit de hand liep niet gesproken met anderen behalve mijn moeder af en toe. Ik wilde hun ook niet nog meer problemen bezorgen. Maar toch is het beter om het wel aan ze te vertellen, dan weten ze wat er in je om gaat. En geloof mij maar: ookal hebben ze al veel zorgen aan hun hoofd, ze vinden het wel fijn om te weten als je ergens mee zit. Ze willen er ook voor jou zijn!

Mocht je willen, staat mijn PM ook voor je open
Nu ga ik een poging tot slapen doen. Weltrusten