Oud 29-05-2005, 15:27
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
De eerste keer dat ik haar zag, was op een zondagochtend. Het was vroeg, halfacht ongeveer, en ze zat in vaders leunstoel, haar benen nonchalant over de armleuning. Ze staarde naar een schilderij, een zeelandschap, maar toen de deur krakend openging, keek ze op.
“Hallo.” Haar glimlach was warm, vluchtig en een totale verassing. Voor even was ze haast sprookjesachtig mooi.

Even was ik te verbijsterd om wat uit te brengen, maar uiteindelijk kreeg ik er een stamelend “goedemorgen” uit. Ze knikte me toe, maar stelde zich niet voor.
“Wil je thee?” vroeg ik. Weer knikte ze. Met trillende handen zette ik het water op en probeerde mezelf weer een beetje onder controle te krijgen. Niet veel later overhandigde ik haar de thee en ging op de bank zitten. Ze omklemde de mok met haar handen zich blijkbaar niet storend aan de warmte ervan.
“Ben je altijd zo vroeg?” vroeg ze me.
“Ja, meestal wel.”
“O.”
Ik gokte erop dat ze de nieuwste vlam van mijn broer was. Iets anders kon ik niet verzinnen. Het was me al wel vaker overkomen dat er ineens nieuwe gezichten aan het ontbijt zaten, maar nog nooit was er een zo vroeg beneden verschenen. En ze was niet blond en rondborstig. Ze had stijl, zelfs in een trainingsbroek.
“Tim is niet zo’n ochtendmens,” zei ze.
“Klopt. Als het de avond ervoor erg gezellig is geweest, komt hij er soms voor drieën niet uit.”
“Wedden dat ik hem eruit krijg?” zei ze, en opnieuw overdonderde haar glimlach me. Ademloos knikte ik.
Niet lang hierna kwam Tim naar beneden en hij kuste het meisje teder en liefdevol. Het stak me en verwarde me.
“En zusje, wat vind je van Sara? Is ze niet prachtig?” grijnsde Tim terwijl hij met een pluk van haar koperrode haar speelde.
“Dat zul jij beter kunnen beoordelen dan ik, Tim,” zei ik.
“Hmm, probably,” zei hij en kuste haar weer.
Ik stond op en liep naar de keuken. De betovering was verbroken, slechts een indruk ervan bleef achter.

Sara was een blijvertje, en Tim was gelukkig met haar. Ze had een goede invloed op hem, hij leek zijn leven te beteren. En ik… Ik was ook gelukkig met haar. Soms had ik het gevoel dat haar glimlach enkel voor mij was, en dat maakte me… onoverwinnelijk. Ik observeerde haar zoveel mogelijk als ze bij ons was, en probeerde veel bij haar te zijn. Het duurde lang voordat ik besefte waar ik last van had, wat er aan de hand was. Liefde, houden van.

Dat besef benam me de adem, even wankelde mijn wereld en mijn leven. Ik hield van Sara. Heel veel. Ik hield van haar ogen, haar haar, haar handen, de manier waarop ze kon luisteren, de manier waarop ze liep… Het meest nog hield ik van haar glimlach. Die schitterende glimlach.
Dat besef wekte ook iets anders in me. Een rust, een kracht. Iets wat mijn zintuigen scherpte en mijn verstand van stof ontdeed. Ik wachtte af.

Een zaterdagavond, bewolkt. Ik was alleen thuis, mijn ouders waren op vakantie en Tim zat in het buitenland, een studiereis of iets dergelijks. Ik zat lui in de leunstoel en las.
De deurbel. Ik deed open en keek in twee grote angstige ogen. Sara zag eruit als een zielig hoopje mens.
“Is Tim thuis?” vroeg ze beverig. Ze stond op het punt te gaan huilen.
Zwijgend schudde ik mijn hoofd en stapte opzij. Ze kwam binnen, maar bleef midden in de gang staan. Ik duwde haar naar de keuken en zette haar thee voor. Toen ging ik naast haar zitten.
“Hij sloeg haar. Waar ik bij was. Vol in haar gezicht” Een stille traan gleed over haar wang.
Ik legde mijn hand op de hare, mijn best doend haar warmte te negeren.
“Het hield niet op, het hield niet op. Ze lag daar maar en hij stopte niet.” Ze snikte. “Toen ik gilde, reageerde hij nog niet.”
Ik sloeg mijn armen om haar heen, ze klemde zich aan me vast. “Mag ik hier slapen?” vroeg ze kleintjes.
IK bracht haar naar mijn bed, hielp haar met uitkleden. Haar lichaam was schitterend, ik moest mijn best doen haar niet aan te raken, te strelen.
“Kom… kom je bij me liggen?” Ik kan je troost gebruiken.” Mijn hart sloeg een slag over, toch was ik in staat om me zonder al teveel getril uit te kleden en naast haar, Sara, te gaan liggen.
Daar lagen we, lepeltje in lepeltje, haar rug tegen mijn borsten, mijn armen tegen de hare. Haar lippen drukte ze tegen mijn hand.
Toen draaide ze zich om, haar heupen en buik tegen de mijne. Met een vinger schoof ze langzaam mijn behabandje weg, om een kusje op mijn schouder te drukken. Ik verstijfde, maar ze liet zich daardoor niet weerhouden. Haar mond zocht de mijne, en ik vond waar ik op had gewacht.
We beminden elkaar, de regen kletterde tegen de ramen.

De volgende ochtend werd ik loom en traag wakker. Sara lag naar me te kijken, haar prachtige glimlach om haar lippen.
“Goedemorgen,” fluisterde ze.
“Hoi.” Ik glimlachte en rekte me uit.
“Bedankt nog.”
“Waarvoor?” vroeg ik, terwijl ik mijn handen over haar lichaam liet dwalen.
“Gisteravond. Dit. Alles.”
“Hmm. Geen dank.” Ik drukte een kus op haar buik. Ze lachte en woelde met haar handen door mijn haar.
“Je bent leuk, weet je dat?” fluisterde ze in mijn oor. Ze kuste me in mijn nek. “Heel leuk.”
Ik kuste haar, vurig en warm. Ze reageerde op dezelfde manier.

Die dag kwamen we mijn bed alleen uit om thee en ijs te halen, verder niet. We spraken niet over wat ze had meegemaakt, of over Tim. Ook hadden we het niet over ‘ons’ of ‘wij’. Alleen het hier en nu telde. We wisten we dat het niet eeuwig zo kon blijven, maar voorlopig wel. Nu wel.

Rond zeven uur ’s avonds zei ze: “Ik moet gaan.”
“Blijf. Alsjeblieft.” Ik probeerde de wanhoop uit mijn stem te weren. Alles wat ik wist was dat als ze het huis verliet, ik haar kwijt was. Voor altijd.
“Ik kan niet blijven.” Ze stond op en kleedde zich aan met een soepele elegantie.
“Dat kan wel,” fluisterde ik.
“Nee, liefje. Dat kan niet. Maak het niet nog moeilijker voor me!” In haar smekende ogen stonden tranen.
Zwijgend stond ook ik op en kleedde me snel aan. Ze glimlachte dankbaar.
Bij de voordeur namen we afscheid, wanhopig vurig en teder.
“Ik hou van je,” fluisterde ik in haar haar. Ze kuste me als antwoord zacht op mijn lippen en verdween.

De nacht die volgde beleefde ik alles opnieuw. Mijn huid tintelde nog van haar aanrakingen, mijn lippen brandden nog van haar kussen. Mijn lijf schreeuwde om haar, mijn ziel huilde om haar. Pas tegen zonsopgang viel ik in een onrustige slaap.

Zoals ik al had geweten, was ons avontuur geëindigd op het moment dat ze de deur uitstapte. Tim kwam terug, Sara en hij waren één als nooit tevoren. En ik… ik leed in stilte. Ze wist het, ze voelde het.
Twee maanden na de bewuste dag kreeg ik een vriendje, Alex. Hij was lief, knap en smoorverliefd op mij. Hij beviel me, iets zei me dat hij het antwoord was. Hij gaf me wat ik het meest nodig had: afleiding. De pijn van de afwijzing was in die tijd verminderd, het was een gevoelig litteken geworden.

Niet veel later hadden we een familiediner, dat wil zeggen: ik en Alex, Tim en Sara en mijn ouders. Het was gezellig, het eten was goed en de wijn smaakte beter dan goed voor me was.
Tim stond op. “Ik wil even zeggen hoe fijn ik het vind om hier met zijn zessen te zitten. En, “hij wierp een blik op Sara die glimlachend naar hem op keek en zijn hand pakte, “ik hoop dat we hier snel met zijn zevenen zullen zitten.”
Terwijl mijn moeder enthousiast begon te kirren en mijn vader opgetogen mijn broer omhelsde, was het alsof er in mij iets verging. Alex pakte bezorgd mijn hand. “Gaat het wel?”
“Ja… ja. Het is hier een beetje benauwd,” stamelde ik. Diep ademhalend raapte ik mijzelf bij elkaar en wist een glimlach te produceren. Het litteken schrijnde.
“Wow! Sara, Tim. Gefeliciteerd! Ik word dus tante! Gaaf!”

De wind ruiste door de oude boom. Al zolang als ik leefde stond hij er, al wel langer dan dat. Als kind zat ik vaak in zijn kruin, of op zijn wortels, zoals nu. Drie maanden zwanger. Dus toen ze bij me kwam was ze waarschijnlijk net zwanger.
“Ik dacht al dat je hier zou zitten.” Alex’ stem verstoorde mijn gedachten op het juiste moment. Hij kwam naast me zitten.
“Je hield van haar,” zei hij, zonder me aan te kijken.
Een trillende zucht ontsnapte aan mijn lippen. “Ja.”
“Je bent nog niet helemaal over haar heen.” Zijn stem bleef neutraal.
“Niet helemaal. Meestal… blijft er iets achter, als je van iemand gehouden hebt. Het is nog niet zo lang geleden.”
Alex knikte. “Ik begrijp het.”
Ik pakte zijn hand. “Ja.”
“We redden het wel, Tinka, we redden het wel.”
Ik glimlachte. “Natuurlijk. Ik verwacht niet anders.”

’s Nachts staarde ik naar het plafond. Alex lag naast me te woelen. Ook hij sliep nog niet. We hadden over haar gesproken, ik had alles verteld. Het deed bijna geen pijn meer, wat me verbaasde. Het praten erover had geholpen. Ik was Alex dankbaar, en diep van binnen groeide er een klein vlammetje, brandend voor hem. Voorzichtig reikte ik naar Alex, vond zijn hand en drukte er een kus op. Zijn glimlach was voelbaar.

Die ochtend aan het ontbijt bekeek ik Sara nog eens goed. Haar invloed op mij was niet verdwenen, maar wel vervaagd, zoals het litteken bijna was verdwenen. Mijn blik gleed naar Tim, die straalde. Een brede glimlach kroop over mijn gezicht.
“Wat grijns je?” vroeg Alex.
“Ik word tante!” zei ik blij.
20-05-05
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 29-05-2005, 15:29
Vogelvrij
Avatar van Vogelvrij
Vogelvrij is offline
Je hebt hem gepost (en ook al verbeterd, toch?)

Ik vind hem echt mooi
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
Met citaat reageren
Oud 29-05-2005, 15:37
Whateverrr
Avatar van Whateverrr
Whateverrr is offline
Ik vind het een heel mooi verhaal. Het leest makkelijk
__________________
Juist, en wie ben jij.
Met citaat reageren
Oud 29-05-2005, 15:37
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Citaat:
Vogelvrij schreef op 29-05-2005 @ 15:29 :
Je hebt hem gepost (en ook al verbeterd, toch?)

Ik vind hem echt mooi
Jep, ook verbeterd! Ik hoop dat de verbetering ook daadwerkelijk een verbetering is?
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 29-05-2005, 15:47
Zut Alors!
Avatar van Zut Alors!
Zut Alors! is offline
Mmm...

Ik ga hier een reactie op geven, binnenkort.
__________________
Recht voor je raapje!
Met citaat reageren
Oud 29-05-2005, 15:48
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Citaat:
Zut Alors! schreef op 29-05-2005 @ 15:47 :
Mmm...

Ik ga hier een reactie op geven, binnenkort.
Ik wacht in spanning
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 29-05-2005, 15:55
Jenneke.*
Avatar van Jenneke.*
Jenneke.* is offline
Wauw. Prachtig.
Ik vind het onderwerp dat je heb uitgezocht heel erg origineel, maar ook herkenbaar. Je hebt het op een heel prettige stijl uitgewerkt, waardoor het lezen makkelijk en ontspannen word. Je beschrijft de emoties heel erg leuk, niet te moeilijk.
Nice
__________________
Zo. En dat is weer een genot voor het oog.
Met citaat reageren
Oud 29-05-2005, 16:26
Morri
Morri is offline
Heel goed. Eigenlijk ben ik het wel met *J'nke* eens, dus ik zal niet alles nog eens herhalen.
Met citaat reageren
Oud 29-05-2005, 16:35
M@ra
M@ra is offline
Erg mooi, het leest makkelijk weg maar raakt toch een snaar.
Ik vind het ook erg prettig dat het niet te lang is.
__________________
Spies came out of the wather
Met citaat reageren
Oud 29-05-2005, 20:16
Saarah
Saarah is offline
Ik vind het echt heel mooi
Met citaat reageren
Oud 30-05-2005, 12:49
Vogelvrij
Avatar van Vogelvrij
Vogelvrij is offline
Citaat:
I C U schreef op 29-05-2005 @ 15:37 :
Jep, ook verbeterd! Ik hoop dat de verbetering ook daadwerkelijk een verbetering is?
Jaja!

Valt het je ook op dat de mensen boven mij er ongeveer hetzelfde van vinden als ik? Mijn mening is representatief geweest
__________________
Het werkelijke leven is een veel oppervlakkiger gedoe dan men zichzelf bekennen wil. (T. Thijssen)
Met citaat reageren
Oud 30-05-2005, 13:19
Doodle!
Avatar van Doodle!
Doodle! is offline
Ik vind 'm echt geweldig Alleen had ik het gesprek tussen Tinka en Alex onder de boom graag iets meer uitgewerkt gezien. Maar hij's heel mooi geschreven.
__________________
In love with my oven glove. <3
Met citaat reageren
Oud 30-05-2005, 15:30
Anki
Avatar van Anki
Anki is offline
Ik vind het echt heel erg goed. Het raakt je op een heel bijzondere manier!
__________________
Tsja...nou zeg...
Met citaat reageren
Oud 30-05-2005, 16:48
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Citaat:
Vogelvrij schreef op 30-05-2005 @ 12:49 :
Jaja!

Valt het je ook op dat de mensen boven mij er ongeveer hetzelfde van vinden als ik? Mijn mening is representatief geweest
Mjah... En toch zijn mijn eigen gevoelens over dit verhaal heel dubbel! Ik weet zelf niet of ik het goed moet vinden of niet. Vaag is dat.
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 30-05-2005, 17:53
SiemdeCyper
Avatar van SiemdeCyper
SiemdeCyper is offline
Hij is leuk. Alleen er zitten wel een paar cliché's in die ik lichtelijk storend vond, zoals die eeuwige littekens en ik zag haar voor het eerst toen... zo begint een verhaal, of een alinea zo vaak.

Ook snap ik niet hoe die Sara van huilen in vrijen over kan gaan zonder echt duidelijk te maken wat er is gebeurd. Dat is nogal, tja vaag, niet goed uitgewerkt. Voor de rest vond ik het goed gedaan
Met citaat reageren
Oud 30-05-2005, 18:08
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Citaat:
Simoen schreef op 30-05-2005 @ 17:53 :
Hij is leuk. Alleen er zitten wel een paar cliché's in die ik lichtelijk storend vond, zoals die eeuwige littekens en ik zag haar voor het eerst toen... zo begint een verhaal, of een alinea zo vaak.

Ook snap ik niet hoe die Sara van huilen in vrijen over kan gaan zonder echt duidelijk te maken wat er is gebeurd. Dat is nogal, tja vaag, niet goed uitgewerkt. Voor de rest vond ik het goed gedaan
Hm, wat die littekens betreft heb je gelijk. Die heb ik toegevoegd omdat het anders niet goed overkwam dat de liefde van Tinka voor Sara over is. Heb je misschien ideeën? Ze zijn welkom!
En die eerste zin... Misschien wordt die zo vaak gebruikt omdat het een mooi begin is.
Wat er gebeurd is heb ik bewust vaag gelaten. Zo beviel het me beter, en wordt er nog wat overgelaten voor de fantasie van de lezer. Natuurlijk kan ik het duidelijker maken (hij = vader, zij = moeder, oid) maar toch...

Bedankt voor je commentaar!
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 30-05-2005, 20:25
Roosje
Avatar van Roosje
Roosje is offline
Leuk! Nee echt, ik vind hem heel mooi. Hij leest heel erg lekker, gewoon, hm, goed. Hij dreunt door... als je snapt wat ik bedoel.
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Verhalen & Gedichten Verlichting door de voeten van Anja
Moscow
0 03-01-2008 20:26
Huiswerkvragen: Klassieke & Moderne talen Willy Alberti - De glimlach van een kind VERTAALD
lukas15
2 16-10-2005 16:00
Verhalen & Gedichten De vuurproef
Zut Alors!
76 25-03-2005 22:38
Verhalen & Gedichten In het midden van de macht...
Woodstock
2 25-06-2003 20:00
Nieuws, Achtergronden & Wetenschap de ondergang van nederland
michael1
14 10-03-2003 12:18
Verhalen & Gedichten De glimlach
Secreet
3 28-12-2001 18:57


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 17:57.