Oud 09-07-2002, 17:43
Myz
Myz is offline
Nja ben ooit eens begonnen aan een verhaal..tis ondertussen al over de 30 avierjtes lang..weet nog niet of ik het af ge maken. Dit is het eerste hoofdstuk....(btw geen autobiografie ) (latere hoofstukken zijn trouwens naar mijn mening wat beter...)

1



‘Mama, stop….alsjeblieft!’
Mayron’s linkerzijde knalde tegen het aanrecht. Niet reageren, wist Mayron. Niet laten merken dat ze pijn had. Als ze tegen zou stribbelen zou het haar alleen maar kwader maken en zou het erger worden.
Ze voelde de palm van haar moeders hand neerkomen op haar rechterwang. Hard. Ze sloeg een kreetje terwijl ze haar armen afwerend voor haar gezicht hield.
‘Jij rotkind! Jij verschrikkelijk dom, stom wicht dat je bent!!’
Mayron’s moeder pakte de theedoek van de kachel, haar ogen schoten vuur.
‘Tegen het aanrecht jij!’
Mayron’s adem stokte toen twee handen haar met haar buik hard tegen het aanrecht duwden. Haar moeder ontblootte haar rug en begon te slaan.
‘Stom kind!’
Paf.
‘Ik heb nooit om je gevraagd! Ik mep je schriele kippenlijf helemaal in elkaar!’
Paf.
‘Je bent een schande voor je familie, jij dom wicht!’
Paf.
Mayron deed haar ogen dicht en kneep met haar nagels in de palm van haar hand om de pijn niet te voelen.
‘Mama….alsjeblieft,’ snikte ze. ‘Morgen heb ik gym. Alsjeblieft mama, niet op mijn rug.’
Paf.
De theedoek kwam nog een maal hard neer op het onderste gedeelte van haar rug. Mayron wachtte op de volgende slag. Die kwam niet. Het bleef stil. Doodstil. Het enige wat ze hoorde was de hijgende ademhaling van haar moeder en die van haarzelf. De koekoeksklok in de gang sloeg vier uur. Even leek de tijd stil te staan.
Ze hoorde dat haar moeder met snelle passen wegliep.
‘Mama…?’ begon Mayron, maar voordat ze wat kon zeggen werd de voordeur hard dichtgegooid.
Mayron trok haar shirt weer naar beneden zakte met een diepe zucht ineen voor het aanrecht. Ze leunde tegen de kastjes en voelde de koelte ervan tegen haar brandende rug. Haar hele lichaam trilde.
Wat ben ik toch dom, dacht ze. Ze ging bibberend op haar hurken zitten en raapte de scherven op van het kopje dat ze had laten vallen. Scherven brengen geluk. Natuurlijk. Maar waarom heb ik verdomme nooit eens geluk? Waarom ben ik zo dom? Ze begon weer te snikken.
Niet janken, trut. Je hebt er zelf om gevraagd. Jij ook met je stomme onhandigheid. Je mag geen medelijden met jezelf hebben, zielig kind.
Ze gooide de scherven in de prullenbak. Daar ging een kopje van het kostbare servies van oma. Ze pakte de stofzuiger en zoog ijverig de kleine overgebleven scherven weg tot er niks meer van te zien was. Misschien moest ze de hele keuken maar schoonmaken. Ze wist dat ze haar moeder zo kon bedaren. Ze pakte een doek uit het keukenkastje en deed wat water in een teiltje. Ze begon te dweilen. De kastjes af te stoffen. Het serviesgoed te poetsen. Alles moest gedaan. Ze was druk bezig toen ze opeens een sleutel in het slot hoorde. Ze draaide zich verschrikt om en liet de natte doek in de emmer plonzen. De deur klapte dicht.
Mayron’s moeder en Mayron stonden recht tegenover elkaar.
Haar moeder keek naar de keuken. Ze nam de kastjes op en toen ze alles bekeken had keek ze naar Mayron. Mayron keek angstig naar haar moeder op. Ze wilde aanstalten maken om de doek te pakken zodat haar moeder haar kon wijzen op de dingen die ze fout of onvolledig had gedaan, toen haar moeder plotseling zei: ‘Oooh Mayron! Wat heb je nou gedaan, lieverd?’ Ze keek verbaasd. En Mayron meende ook een beetje schuldgevoel in haar ogen te kunnen lezen.
‘Wat lief van je, schat!’ Ze liep op Mayron af en wilde haar armen om haar heen slaan. Mayron deed een stap naar achter zodat haar moeder met haar armen in de lucht stond. Ze zeiden beiden niks. Een tel was de moeder van Mayron uit het veld geslagen. Ze keek Mayron aan en Mayron keek terug. Wat ziet ze er zielig uit, dacht Mayron. Haar moeders haar zat verward door de wind. Haar altijd zo jonge en vrolijke gezicht zag er nu oud en dof uit en stond nors.
Bij de aanblik van haar hulpeloze moeder kreeg Mayron zin om haar armen om haar heen te slaan en haar te troosten. Ja, ze zou haar armen om haar moeder heenslaan. Haar moeder zou dat fijn vinden. Ze zou van haar houden voor altijd en alles zou weer goed komen.
Nee. Dat gebeurde alleen in sprookjes. Niemand hield van haar. Ze was dom en stom en mensen hielden nu eenmaal niet van domme en stomme mensen.
Mayrons’s moeder was de eerste die haar gezicht afwendde. Ze keek naar de grond en wilde net de huiskamer in lopen toen de telefoon ging. Mayron stond ernaast en nam hem op.
‘Dag lieverd! Hoe is het met je?’ hoorde ze een mannenstem aan de andere kant zeggen. Het was haar vader! Eindelijk!
Mayron probeerde haar stem zo gewoon mogelijk te laten klinken.
‘Ja, prima, pap! En met jou?’
Voordat ze haar vader antwoord kon horen geven griste haar moeder de hoorn uit haar handen vandaan en wierp haar een nijdige blik toe.
‘Ruim dat op dame,’ zei haar moeder, wijzend naar de emmer en de doek. ‘Dat is wel weer genoeg voor vandaag.’
Mayron keek haar moeder verbaasd aan. Ze wilde haar mond al doen om wat te zeggen maar een blik van haar moeder was genoeg. Teleurgesteld droop ze af. Het had geen zin om tegen te stribbelen.
Terwijl Mayron aan het opruimen was hoorde ze haar moeder praten.
‘Ja Mark, Mayron moest even weg. Ik spreek je later wel weer. Ja, ze belt je wel terug. Dag Mark.’
Met een klap werd de hoorn op de haak gegooid en Mayron hoorde haar moeder naar de huiskamer lopen.
Mayron ruimde de spullen verder op en ging daarna naar haar kamer. Voor de grote passpiegel aan de muur trok ze haar shirt uit en ze bekeek de schade.
Hmm….het was minder erg dan anders. Het was wel rood, maar dat zou wel wegtrekken voor morgen. Ze voelde eraan. Het deed ook best zeer, maar dat was voornamelijk de pijn van de slagen van de dag ervoor. Toen had ze een sok laten vallen bij het ophangen van de was en pakte haar moeder de riem om haar te slaan. Het was een beetje dik geworden maar de blauwe plekken zouden pas na morgen komen dus had ze morgen geluk.
Mayron ging op haar bed zitten. Opeens werd ze woedend op haar moeder. Waarom mocht ze haar vader nou niet even spreken? Ze had zo graag met hem willen praten! Ze sprak hem al zo weinig omdat hij erg veel op zakenreis was en haar ouders een paar jaar geleden gescheiden waren. Dat was het begin van een hel. Het begin van de slaag die ze elke dag wel een paar keer kreeg.
Maar ja. Dat heb je met domme kinderen. Domme kinderen die niks kunnen worden gestraft. Domme kinderen….zoals ik.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 09-07-2002, 18:03
Verwijderd
komt me bekend voor, dat onderwerp.
Uit een boek van Carry Slee, en nog een ander boek.

Ik vind het een beetje, tja, op zich wel goed geschreven, alleen steeds dat 'moeder van Mayron'. Naar mijn mening is dat een beetje te lang.
En verder, ik vind het onderwerp een beetje cliche, maar plaats het volgende hoofdstuk is. (als je zelf zegt dat die beter is... )
Met citaat reageren
Oud 09-07-2002, 18:10
Myz
Myz is offline
neej heb het niet gebaseerd op Blauwe Plekken (volgens mij bedoel je die) ..misschien zelfde begin maar gaat uiteindelijk heel anders..zijn 2 verschillende verhaallijnen over broer en zus...maar zal ff zoeken naar ander hoofdstuk...
Met citaat reageren
Oud 09-07-2002, 18:12
Kat
Avatar van Kat
Kat is offline
blauwe plekken, dat herken ik er ook wel in.
Maar tis mooi geschreven, erg goed.
__________________
mjah....vast
Met citaat reageren
Oud 09-07-2002, 18:14
Myz
Myz is offline
Zo dan nog maar een stukje..maja het zijn over de 30 aviertjes dus best moeilijk stukje uit te zoeken wat het verhaal nou weergeeft....maar wil nie al te lange stukken gaan kopieren...

Mayron rilde. Het was koud en ze trok haar rits nog hoger dicht. Het hielp niks. Geen wonder. Het was een zomerjackje dus dat was niet echt warm in de winter. Maar ze moest het er maar mee doen. Ze had immers niks anders dan haar zomerjack.
‘Daar word je hard van, kreng,’ zei haar moeder altijd. Zodra ze vroeg of ze alsjeblieft een tweedehands winterjas mocht hebben antwoordde haar moeder dat ze niet zo verwend moest doen. Was ze verwend? Vast….als haar moeder dat zei. Maar alle andere meiden op school hadden allemaal wel een mooie winterjas. Mayron zag ze vaak bij elkaar op het schoolplein staan met hun mooie dikke merkwinterjassen. Wat zou ze daar graag bij staan. Maar ze was dom. En mensen hielden niet van domme mensen.
Ze liep naar het speeltuintje een paar straten verderop en ging in het kleine speelhuisje zitten. Daar zat ze vaak. Om na te denken. Of om er te huilen. Soms pikte ze wat eten mee van thuis en een boek en bracht ze daar de hele middag door. Helaas kon dat nu niet meer. Het was te koud. Ze trok haar capuchon over haar hoofd en vouwde haar handen onder haar benen. Zo zat ze veilig in haar huisje.
Het begon te regenen. Ze kreeg het steeds kouder. Opeens moest ze weer aan vroeger denken. Hoe ze erop kwam wist ze niet. Ze had het jaren verdrongen maar opeens speelde alles zich als een film aan de binnenkant van haar hoofd af. Hoe het allemaal begon.
Mayron herinnerde zich haar eerste pak slaag nog goed. Een rilling kroop over haar rug en ze wreef even over haar wang terwijl ze zich de eerste klap herinnerde. Even voelde ze weer de pijn van toen, de vernedering. Haar eigen stomme schuld. Als ze een wat slimmer en leuker kind voor haar ouders was geweest was haar vader nog bij hun gebleven. Een gevoel van verdriet bekroop haar. Mayron, hou op! Je doet het wéér! Zet het toch eens uit je hoofd. We leven in het heden, Mayron. Het verleden is er niet meer. Het heeft geen zin om daarover te piekeren nu. Die woorden brachten haar een beetje rust. Aan het verleden kon ze niks doen, maar misschien aan het heden wel. Ze zou ervoor zorgen dat haar moeder trots op haar kon zijn.

Mayron keek naar het papiertje in haar handen. Het was weer niks. Flut. Bagger. Troep. Waarom was ze zo dom? Ze kon niet leren, dat had haar moeder haar zelf verteld. Je kan ook niks, dom mormel! Ze hoorde het haar nog zeggen. Zeven onvoldoendes. Ze nam haar rapport direct mee naar haar kamer voordat haar moeder hem zag. Hoe moest ze dat vertellen….? Nadenken erover kon ze niet meer want de deur vloog open. In de deuropening stond haar moeder. Laaiend. Mayron pakte snel haar rapport en hield het achter haar rug.
‘Geef hier.’
Mayron reageerde niet en deed een stap achteruit.
‘Geef hier dat rapport van je, jij achterlijke imbeciel. En waag het niet om tegen te stribbelen anders breek ik al je botten die in dat miezerige kippenlijf van je zitten.’
‘Dat doe je toch wel.’
Het schoot eruit voor ze er erg in had en gauw sloeg ze haar hand voor haar mond. Stomme trut. Stomme, stomme trut! Mayron vervloekte zichzelf. Te laat voor excuses. In twee stappen was haar moeder al bij haar.
Ze trok Mayron aan haar haren mee door de kamer en pakte haar arm beet. Mayron slaakte een kreet van pijn. ‘Wat zei jij daar?’ haar ogen glinsterden gevaarlijk. Oppassen nu.
‘Mama….niet slaan. Ik zei niks. Eerlijk niet. Helemaal niks!’
‘Vuile leugenaar dat je er bent. Slet eerste klas. Liegen dat het gedrukt staat tegen je bloedeigen moeder. Je moeder die nota bene van je houdt!’
Is dat houden van? Hield ze echt van haar? Ja natuurlijk. Het lag gewoon aan haar.
‘Dacht je dat ik er niet achter zou komen? Dacht je nu echt dat je iets, maar dan ook íets voor mij kunt verbergen?’
Mayron’s moeder trok het rapport met een ruk uit haar handen. Mayron deinsde terug. Ze zag hoe haar moeders ogen over de regels flitsten. Opeens betrok haar gezicht. Kalm scheurde ze het rapport in tweeën. Vervolgens in vieren. In achten. En als laatst zag ze alleen nog maar kleine snippertjes die ze langzaam in de prullenbak gooide. Mayron’s moeder liep naar de kast en opende die zachtjes. Het deurtje piepte en ze liep op Mayron af.
‘Mama...?’
Pats. Een klap in haar gezicht. Voordat ze bij kon komen werd er een arm op haar rug gedraaid. Au! Wat deed dat zeer!
Tranen. Pijn. Vernedering. Nee. Ze zou niet huilen. Niet aanstellen nu. Lippen op elkaar en verstand op nul. Haar moeder sleurde haar naar de kast. Nee! Niet de kast! Het was daar zo donker. Ze was bang in het donker en haar moeder wist dat.
‘Mama….nee….alsjeblieft niet in de kast!’
‘Ach gut….het arme schaap is bang in het donker…. Daar moet je dan maar eens gauw vanaf.’
Ze keek haar kamer rond. Haar deur stond open! Kon ze...? Misschien. Ze móest wel.
Opeens voelde ze kracht. Moed. En met alle kracht en moed die ze op dat moment in zich had duwde ze haar moeder hard weg. Gauw. Weg moest ze. Ze struikelde over haar eigen voeten en hoorde haar moeder schreeuwen. Waar moest ze heen? Ze huilde van paniek.
De badkamer! Dat was een kamer die op slot kon! Waar was de badkamer? Door de paniek wist ze even haar eigen badkamer niet te vinden. Rustig Mayron. Denk na. Wáár is de badkamer??
Opeens wist ze het weer. Gauw. Rennen.
‘Kom terug, vuil secreet! Ik mep je lelijke smoel helemaal in elkaar tot er niks van over is als je nu niet komt!’
Hijgend en huilend deed ze de badkamerdeur open en rende de baskamer in. Gauw op slot. Te laat. Ze wilde hem net op slot doen toen haar moeder de deur vol woede uit haar handen trok en ze kreeg meteen een tweede klap recht in haar gezicht. Ze proefde de bittere smaak van bloed en slikte.
Bam.
De voordeur! Er was iemand! Het slaan hield meteen op en haar moeder keek vol verbazing naar de overloop.
‘Hij komt naar boven! Pak die handdoek en veeg dat vieze bloed er alsjeblieft af. Je ziet er niet uit,’ zei haar moeder meteen.
Mayron keek haar aan. Was dit alles?
‘Wat sta je nou te kijken? Veeg het eraf en snel een beetje!’
Haar moeder rende naar beneden.
‘Dag lieverd!’ hoorde Mayron van boven.
‘Nee….Mayron is boven….bloedneus….kastdeur….’
Mompel mompel.
Mayron luisterde ingespannen. Ondertussen depte ze haar neus. Plotseling hoorde ze Alèx naar boven komen en ze boog zich snel met haar rug naar hem toe over de wastafel.
‘Mayron? Alles oké? Mama zei dat je een bloedneus had en dat het nogal ernstig was.’
Ze keek hem niet aan. Ze wilde best, maar ze kon niet. Er was een waas van tranen voor haar ogen.
‘Het gaat alweer beter hoor.’ Haar stem maakte een gekke overslag.
‘Echt?’
‘Echt. Ga nu maar weer naar mama. Ik hoor haar al roepen.’
En ze hoorde weer hoe Alèx wegliep. Naar zijn moeder die wel van hem hield….maar voor haar geen moeder wilde zijn.
Met citaat reageren
Oud 09-07-2002, 18:15
Kat
Avatar van Kat
Kat is offline
Citaat:
Myz schreef:
neej heb het niet gebaseerd op Blauwe Plekken
Blauwe plekken is gewoon een ander verhaal, maar t ging ook over mishandeling, dus t was het eerste waar ik aan dacht.
__________________
mjah....vast
Met citaat reageren
Oud 09-07-2002, 18:24
Verwijderd
Citaat:
Kat schreef:


Blauwe plekken is gewoon een ander verhaal, maar t ging ook over mishandeling, dus t was het eerste waar ik aan dacht.
idd, ik ook.

2e stuk vind ik al beter
k weet niet waarom, maar, gewoon beter. Leest makkelijker weg ofzo
Met citaat reageren
Oud 09-07-2002, 22:33
stroopwafel
Avatar van stroopwafel
stroopwafel is offline
Citaat:
Myz schreef:
Nja ben ooit eens begonnen aan een verhaal..tis ondertussen al over de 30 avierjtes lang..weet nog niet of ik het af ge maken. Dit is het eerste hoofdstuk....(btw geen autobiografie ) (latere hoofstukken zijn trouwens naar mijn mening wat beter...)

1



‘Mama, stop….alsjeblieft!’
Mayron’s linkerzijde knalde tegen het aanrecht. Niet reageren, wist Mayron. Niet laten merken dat ze pijn had. Als ze tegen zou stribbelen zou het haar alleen maar kwader maken en zou het erger worden.
Ze voelde de palm van haar moeders hand neerkomen op haar rechterwang. Hard. Ze sloeg een kreetje terwijl ze haar armen afwerend voor haar gezicht hield.
‘Jij rotkind! Jij verschrikkelijk dom, stom wicht dat je bent!!’
Mayron’s moeder pakte de theedoek van de kachel, haar ogen schoten vuur.
‘Tegen het aanrecht jij!’
Mayron’s adem stokte toen twee handen haar met haar buik hard tegen het aanrecht duwden. Haar moeder ontblootte haar rug en begon te slaan.
‘Stom kind!’
Paf.
paf. klinkt een beetje raar. pats of iets in die richting is mis. een beter id
‘Ik heb nooit om je gevraagd! Ik mep je schriele kippenlijf helemaal in elkaar!’
Paf.
‘Je bent een schande voor je familie, jij dom wicht!’
Paf.
Mayron deed haar ogen dicht en kneep met haar nagels in de palm van haar hand om de pijn niet te voelen.
‘Mama….alsjeblieft,’ snikte ze. ‘Morgen heb ik gym. Alsjeblieft mama, niet op mijn rug.’
Paf.
De theedoek kwam nog een maal hard neer op het onderste gedeelte van haar rug. Mayron wachtte op de volgende slag. Die kwam niet. Het bleef stil. Doodstil. Het enige wat ze hoorde was de hijgende ademhaling van haar moeder en die van haarzelf. De koekoeksklok in de gang sloeg vier uur. Even leek de tijd stil te staan.
Ze hoorde dat haar moeder met snelle passen wegliep.
‘Mama…?’ begon Mayron, maar voordat ze wat kon zeggen werd de voordeur hard dichtgegooid.
Mayron trok haar shirt weer naar beneden zakte met een diepe zucht ineen voor het aanrecht. Ze leunde tegen de kastjes en voelde de koelte ervan tegen haar brandende rug. Haar hele lichaam trilde.
Wat ben ik toch dom, dacht ze. Ze ging bibberend op haar hurken zitten en raapte de scherven op van het kopje dat ze had laten vallen. Scherven brengen geluk. Natuurlijk. Maar waarom heb ik verdomme nooit eens geluk? Waarom ben ik zo dom? Ze begon weer te snikken.
Niet janken, trut. Je hebt er zelf om gevraagd. Jij ook met je stomme onhandigheid. Je mag geen medelijden met jezelf hebben, zielig kind.
Ze gooide de scherven in de prullenbak. Daar ging een kopje van het kostbare servies van oma. Ze pakte de stofzuiger en zoog ijverig de kleine overgebleven scherven weg tot er niks meer van te zien was. Misschien moest ze de hele keuken maar schoonmaken. Ze wist dat ze haar moeder zo kon bedaren. Ze pakte een doek uit het keukenkastje en deed wat water in een teiltje. Ze begon te dweilen. De kastjes af te stoffen. Het serviesgoed te poetsen. Alles moest gedaan. Ze was druk bezig toen ze opeens een sleutel in het slot hoorde. Ze draaide zich verschrikt om en liet de natte doek in de emmer plonzen. De deur klapte dicht.
Mayron’s moeder en Mayron stonden recht tegenover elkaar.
Haar moeder keek naar de keuken. Ze nam de kastjes op en toen ze alles bekeken had keek ze naar Mayron. Mayron keek angstig naar haar moeder op. Ze wilde aanstalten maken om de doek te pakken zodat haar moeder haar kon wijzen op de dingen die ze fout of onvolledig had gedaan, toen haar moeder plotseling zei: ‘Oooh Mayron! Wat heb je nou gedaan, lieverd?’ Ze keek verbaasd. En Mayron meende ook een beetje schuldgevoel in haar ogen te kunnen lezen.
‘Wat lief van je, schat!’ Ze liep op Mayron af en wilde haar armen om haar heen slaan. Mayron deed een stap naar achter zodat haar moeder met haar armen in de lucht stond. Ze zeiden beiden niks. Een tel was de moeder van Mayron uit het veld geslagen. Ze keek Mayron aan en Mayron keek terug. Wat ziet ze er zielig uit, dacht Mayron. Haar moeders haar zat verward door de wind. Haar altijd zo jonge en vrolijke gezicht zag er nu oud en dof uit en stond nors.
Bij de aanblik van haar hulpeloze moeder kreeg Mayron zin om haar armen om haar heen te slaan en haar te troosten.
dit vin ik persoonlijk een heel vaag stuk, haar moeder haat haar, maar dan zegt ze zoiets, en ze kreeg de neiging om haar te troosten??(zal wel aan mij liggen )Ja, ze zou haar armen om haar moeder heenslaan. Haar moeder zou dat fijn vinden. Ze zou van haar houden voor altijd en alles zou weer goed komen.
Nee. Dat gebeurde alleen in sprookjes. Niemand hield van haar. Ze was dom en stom en mensen hielden nu eenmaal niet van domme en stomme mensen.
Mayrons’s moeder was de eerste die haar gezicht afwendde. Ze keek naar de grond en wilde net de huiskamer in lopen toen de telefoon ging. Mayron stond ernaast en nam hem op.
‘Dag lieverd! Hoe is het met je?’ hoorde ze een mannenstem aan de andere kant zeggen. Het was haar vader! Eindelijk!
Mayron probeerde haar stem zo gewoon mogelijk te laten klinken.
‘Ja, prima, pap! En met jou?’
Voordat ze haar vader antwoord kon horen geven griste haar moeder de hoorn uit haar handen vandaan en wierp haar een nijdige blik toe.
‘Ruim dat op dame,’ zei haar moeder, wijzend naar de emmer en de doek. ‘Dat is wel weer genoeg voor vandaag.’
Mayron keek haar moeder verbaasd aan. Ze wilde haar mond al doen om wat te zeggen maar een blik van haar moeder was genoeg. Teleurgesteld droop ze af. Het had geen zin om tegen te stribbelen.
Terwijl Mayron aan het opruimen was hoorde ze haar moeder praten.
‘Ja Mark, Mayron moest even weg. Ik spreek je later wel weer. Ja, ze belt je wel terug. Dag Mark.’
Met een klap werd de hoorn op de haak gegooid en Mayron hoorde haar moeder naar de huiskamer lopen.
Mayron ruimde de spullen verder op en ging daarna naar haar kamer. Voor de grote passpiegel aan de muur trok ze haar shirt uit en ze bekeek de schade.
Hmm….het was minder erg dan anders. Het was wel rood, maar dat zou wel wegtrekken voor morgen. Ze voelde eraan. Het deed ook best zeer, maar dat was voornamelijk de pijn van de slagen van de dag ervoor. Toen had ze een sok laten vallen bij het ophangen van de was en pakte haar moeder de riem om haar te slaan. Het was een beetje dik geworden maar de blauwe plekken zouden pas na morgen komen dus had ze morgen geluk.
Mayron ging op haar bed zitten. Opeens werd ze woedend op haar moeder. Waarom mocht ze haar vader nou niet even spreken? Ze had zo graag met hem willen praten! Ze sprak hem al zo weinig omdat hij erg veel op zakenreis was en haar ouders een paar jaar geleden gescheiden waren. Dat was het begin van een hel. Het begin van de slaag die ze elke dag wel een paar keer kreeg.
Maar ja. Dat heb je met domme kinderen. Domme kinderen die niks kunnen worden gestraft. Domme kinderen….zoals ik.

Citaat:
Mayron rilde. Het was koud en ze trok haar rits nog hoger dicht. Het hielp niks. Geen wonder. Het was een zomerjackje dus dat was niet echt warm in de winter. Maar ze moest het er maar mee doen. Ze had immers niks anders dan haar zomerjack. dan haar zomerjack erbij is overbodig
‘Daar word je hard van, kreng,’ zei haar moeder altijd. Zodra ze vroeg of ze alsjeblieft een tweedehands winterjas mocht hebben antwoordde haar moeder dat ze niet zo verwend moest doen. Was ze verwend? Vast….als haar moeder dat zei. Maar alle andere meiden op school hadden allemaal wel een mooie winterjas. Mayron zag ze vaak bij elkaar op het schoolplein staan met hun mooie dikke merkwinterjassen. Wat zou ze daar graag bij staan. Maar ze was dom. En mensen hielden niet van domme mensen.
teveel mensen en daar hielden mensen niet van ofzow??
Ze liep naar het speeltuintje een paar straten verderop en ging in het kleine speelhuisje zitten. Daar zat ze vaak. Om na te denken. Of om er te huilen. Soms pikte ze wat eten mee van thuis en een boek
ze pikt het boek toch niet?? en bracht ze daar de hele middag door. Helaas kon dat nu niet meer. Het was te koud. Ze trok haar capuchon over haar hoofd en vouwde haar handen onder haar benen. Zo zat ze veilig in haar huisje.
Het begon te regenen. Ze kreeg het steeds kouder. Opeens moest ze weer aan vroeger denken. Hoe ze erop kwam wist ze niet. Ze had het jaren verdrongen maar opeens speelde alles zich als een film aan de binnenkant van haar hoofd af. Hoe het allemaal begon.
Mayron herinnerde zich haar eerste pak slaag nog goed. Een rilling kroop over haar rug en ze wreef even over haar wang terwijl ze zich de eerste klap herinnerde. Even voelde ze weer de pijn van toen, de vernedering. Haar eigen stomme schuld. Als ze een wat slimmer en leuker kind voor haar ouders was geweest was haar vader nog bij hun gebleven. Een gevoel van verdriet bekroop haar. Mayron, hou op! Je doet het wéér! Zet het toch eens uit je hoofd. We leven in het heden, Mayron. Het verleden is er niet meer. Het heeft geen zin om daarover te piekeren nu. Die woorden brachten haar een beetje rust. Aan het verleden kon ze niks doen, maar misschien aan het heden wel. Ze zou ervoor zorgen dat haar moeder trots op haar kon zijn.

Mayron keek naar het papiertje in haar handen. Het was weer niks. Flut. Bagger. Troep. Waarom was ze zo dom? Ze kon niet leren, dat had haar moeder haar zelf verteld. Je kan ook niks, dom mormel! Ze hoorde het haar nog zeggen. Zeven onvoldoendes. Ze nam haar rapport direct mee naar haar kamer voordat haar moeder hem zag. Hoe moest ze dat vertellen….? Nadenken erover kon ze niet meer want de deur vloog open. In de deuropening stond haar moeder. Laaiend. Mayron pakte snel haar rapport en hield het achter haar rug.
‘Geef hier.’
Mayron reageerde niet en deed een stap achteruit.
‘Geef hier dat rapport van je, jij achterlijke imbeciel. En waag het niet om tegen te stribbelen anders breek ik al je botten die in dat miezerige kippenlijf van je zitten.’
‘Dat doe je toch wel.’
Het schoot eruit voor ze er erg in had en gauw sloeg ze haar hand voor haar mond. Stomme trut. Stomme, stomme trut! Mayron vervloekte zichzelf. Te laat voor excuses. In twee stappen was haar moeder al bij haar.
Ze trok Mayron aan haar haren mee door de kamer en pakte haar arm beet. Mayron slaakte een kreet van pijn. ‘Wat zei jij daar?’ haar ogen glinsterden gevaarlijk. Oppassen nu.
‘Mama….niet slaan. Ik zei niks. Eerlijk niet. Helemaal niks!’
‘Vuile leugenaar dat je er bent. Slet eerste klas. Liegen dat het gedrukt staat tegen je bloedeigen moeder. Je moeder die nota bene van je houdt!’
Is dat houden van? Hield ze echt van haar? Ja natuurlijk. Het lag gewoon aan haar.
‘Dacht je dat ik er niet achter zou komen? Dacht je nu echt dat je iets, maar dan ook íets voor mij kunt verbergen?’
Mayron’s moeder trok het rapport met een ruk uit haar handen. Mayron deinsde terug. Ze zag hoe haar moeders ogen over de regels flitsten. Opeens betrok haar gezicht. Kalm scheurde ze het rapport in tweeën. Vervolgens in vieren. In achten. En als laatst zag ze alleen nog maar kleine snippertjes die ze langzaam in de prullenbak gooide. Mayron’s moeder liep naar de kast en opende die zachtjes. Het deurtje piepte en ze liep op Mayron af.
‘Mama...?’
Pats. Een klap in haar gezicht. Voordat ze bij kon komen werd er een arm op haar rug gedraaid. Au! Wat deed dat zeer!
Tranen. Pijn. Vernedering. Nee. Ze zou niet huilen. Niet aanstellen nu. Lippen op elkaar en verstand op nul. Haar moeder sleurde haar naar de kast. Nee! Niet de kast! Het was daar zo donker. Ze was bang in het donker en haar moeder wist dat.
‘Mama….nee….alsjeblieft niet in de kast!’
‘Ach gut….het arme schaap is bang in het donker…. Daar moet je dan maar eens gauw vanaf.’
Ze keek haar kamer rond. Haar deur stond open! Kon ze...? Misschien. Ze móest wel.
Opeens voelde ze kracht. Moed. En met alle kracht en moed die ze op dat moment in zich had duwde ze haar moeder hard weg. Gauw. Weg moest ze. Ze struikelde over haar eigen voeten en hoorde haar moeder schreeuwen. Waar moest ze heen? Ze huilde van paniek.
De badkamer! Dat was een kamer die op slot kon! Waar was de badkamer? Door de paniek wist ze even haar eigen badkamer niet te vinden. Rustig Mayron. Denk na. Wáár is de badkamer??
Opeens wist ze het weer. Gauw. Rennen.
‘Kom terug, vuil secreet! Ik mep je lelijke smoel helemaal in elkaar tot er niks van over is als je nu niet komt!’
Hijgend en huilend deed ze de badkamerdeur open en rende de baskamer in. Gauw op slot. Te laat. Ze wilde hem net op slot doen toen haar moeder de deur vol woede uit haar handen trok en ze kreeg meteen een tweede klap recht in haar gezicht. Ze proefde de bittere smaak van bloed en slikte.
Bam.
De voordeur! Er was iemand! Het slaan hield meteen op en haar moeder keek vol verbazing naar de overloop.
‘Hij komt naar boven! Pak die handdoek en veeg dat vieze bloed er alsjeblieft af. Je ziet er niet uit,’ zei haar moeder meteen.
Mayron keek haar aan. Was dit alles?
‘Wat sta je nou te kijken? Veeg het eraf en snel een beetje!’
Haar moeder rende naar beneden.
‘Dag lieverd!’ hoorde Mayron van boven.
‘Nee….Mayron is boven….bloedneus….kastdeur….’
Mompel mompel.
Mayron luisterde ingespannen. Ondertussen depte ze haar neus. Plotseling hoorde ze Alèx naar boven komen en ze boog zich snel met haar rug naar hem toe over de wastafel.
‘Mayron? Alles oké? Mama zei dat je een bloedneus had en dat het nogal ernstig was.’
Ze keek hem niet aan. Ze wilde best, maar ze kon niet. Er was een waas van tranen voor haar ogen.
‘Het gaat alweer beter hoor.’ Haar stem maakte een gekke overslag.
‘Echt?’
‘Echt. Ga nu maar weer naar mama. Ik hoor haar al roepen.’
En ze hoorde weer hoe Alèx wegliep. Naar zijn moeder die wel van hem hield….maar voor haar geen moeder wilde zijn.
maar vertel verder..
__________________
de havenmeester is ook niet perfect, maar zolang de worst vliegt, heerst de bloemkool de wereld..
Met citaat reageren
Oud 10-07-2002, 16:28
Myz
Myz is offline
nja vooruit dit is beetje lange...maar goed

3



‘Nee, nee, Mayron, je linkerbeen moet over je rechterarm anders lukt het niet!’ de gymleraar grinnikte.
Mayron liet los en viel toen op de mat neer. Snel krabbelde ze er vanaf. Ze had het bloedheet om haar coltrui. Op een drafje huppelde ze naar de bank. Haar klasgenoten keken haar minachtend aan en Mayron zag dat de jongens wat in de oren van de meisjes fluisterden die vervolgens glimlachten en knikten. De gymleraar liet nog een paar jongens en meiden op de ringen en die deden het allemaal foutloos. Daarna haalde hij de ringen weer omhoog.
‘Zo jongens. Nu gaan we een ander spel doen. Ik verdeel de klas in een aantal groepen. Jullie pakken per groepje een mat en één lid van dat groepjes krijgt een bal. Dan proberen de andere leden van het groepje de bal af te pakken zodra ik fluit. Een soort worstelen dus. Diegene die de bal te pakken heeft gekregen is dan aan de beurt om hem vast te houden. Maken jullie maar groepjes en ga jullie gang!’
Mayron bleef zitten. Ze zag de jongens en meiden op elkaar afrennen en ze begonnen te fluisteren terwijl ze haar richting op keken. Mayron keek naar de grond en peuterde aan haar nagels. Meneer de Rooy zou haar wel weer bij Angelique in het groepje zetten. Ze hoopte vurig van niet. Normaal had ze er al geen zin in, maar na het voorval van net helemaal niet.
‘Mayron, ga jij maar bij het groepje van Angelique.’
Alweer. Ze wist het. Eigenlijk moest ze tegenstribbelen, maar Mayron knikte gedwee en liep naar hun toe. Angelique deed net of ze haar vinger in haar keel stak.
‘Getverdemme meneer….moet ze nou wéér bij ons in het team? Kunt u haar niet in een ander team zetten, want wij zijn het spuugzat om elke keer….’
‘Mond dicht Angelique, anders ga je de les maar uit als het je niet bevalt,’ antwoordde meneer de Rooy geïrriteerd.
Angelique deed kwaad haar armen over elkaar en wendde haar hoofd nijdig af. Alsof Mayron het zo leuk vond! Maar ze durfde er niet tegenin te gaan. Meneer’s de Rooy wil was wet.
‘Jongens, ik fluit af en dan kunnen jullie beginnen. Ik moet even naar het kantoortje beneden, er wacht een belangrijk telefoontje op me. Jullie redden het verder wel. Eerst beslissen jullie wie als eerste de bal neemt.’
Voordat Mayron kon reageren werd de bal met een zachte plof tegen haar buik geduwd. Geen protest mogelijk.
‘Diegene gaat op de mat liggen en ik tel af en fluit en dan pakken jullie de bal af,’ vervolde meneer de Rooy zijn instructies.
Mayron ging op haar buik liggen met de bal onder zich. Ze volgde met haar vingers de zwarte lijnen van de basketbal en bereidde zich voor op wat er komen zou. Ze wist dat haar klasgenoten niet erg zachtzinnig te werk zouden gaan.
‘Oké. Succes jongens en gedraag je een beetje. Jullie kennen de regels.’
Twee seconden later klonk het scherpe fluitje van meneer de Rooy door de zaal en toen voelde Mayron overal handen. Nagels die drukten in haar armen en benen. Vingers die de bal uit haar handen probeerde te peuteren. Mayron ging op haar hurken zitten en omklemde de bal stevig. Ze zouden hem niet te pakken krijgen. Ze voelde een vlaag van triomf toen ze merkte dat ze bal niet te pakken kregen maar dat sloeg snel om. Ze zag hoe de rest van de klas ook op haar afliep. Iedereen verliet zijn of haar mat en begonnen Angelique en de rest van haar groepje aan te moedigen. Door haar verbazing verslapte de greep op de bal. Nee! Ze zou het niet opgeven! Het was maar een spelletje maar om de een of andere reden had ze het gevoel dat ze het winnen móest.
‘Hup Angelique! Hup Marianne! Pak em!’ schreeuwen meerdere stemmen.
Gelach. Opeens een andere stem.
‘Pak haar schoenen!’
Nog harder gelach. Een instemmend:’Jaaaah jaaah!’
Mayron voelde opeens handen overal. Handen die aan haar trokken. Krabbende nagels. Toen voelde ze handen aan haar voeten. Voordat ze goed en wel besefte wat er gebeurde werd er aan haar veter gepeuterd.
‘Nee! Laat me met rust! Laat mijn schoenen met rust!’ Paniek. Haar dure schoenen! Ze voelde gesjor van -zo leek het- honderden handen. Ze begon te trappen. Mooi niet! Niet haar schoenen!
‘Hee, laat dat, kreng!’ was de reactie. Mooi zo! Harder trappen. Ze voelde iets zachts onder haar voeten en hoorde een kreetje van Angelique. Dat was de druppel. Werkelijk iedereen sprong bovenop haar.
Getrek aan haar haar. Handen die haar vastgrepen. Knepen. Ze kon niks terugdoen. Ze voelde hoe haar linkerschoen van haar voet werden getrokken. Ze trapte nog eens wild in het rond en gilde. Een hand werd op haar mond geduwd en ze moest wel stoppen met trappen omdat ze een stomp in haar maag kreeg. Haar armen en beneden werden stevig vastgegrepen. Harder gelach. Gejuich toen de eerste schoen uit was. Vernedering. De ongelooflijke vernedering. Hulpeloosheid.
Opeens werd Mayron zo moe. Zo verdrietig. Ze was het zat. Een ontspannen gevoel overviel haar. Het kon haar niets meer schelen. Ze voelde dat ze er niet tegenop kon. Haar rechterschoen was nu ook uit en alle handen lieten haar los. Ze bleef liggen. Tranen die kwamen. Ze wreef in haar ogen.
‘Mijn schoenen….’zei ze bibberig. Een tel werd het stil. Mayron ging gehurkt zitten en snikte met haar hoofd in haar handen.
‘Mijn schoenen…..’
Ze voelde even aan haar oog. Die werd dik. Er was op geslagen. Opeens hoorde ze een stem. Ze hoorde gepraat, maar het was van ver weg. Ze was niet langer daar. Ze was alleen. In het donker. In het zwarte gat. Nog meer stemmen. En opeens een duidelijke kreet van iemand die wel tot haar doordrong.
‘Rennen, Robin!!!’ hoorde ze opeens. Ze keek op en zag haar klasgenoot er met haar schoenen vandoor gaan. Als door een bij gestoken stond ze op. Vol woede keek ze om zich heen. Haar klasgenoot schoot de hoek om. Als vanzelf begonnen haar benen te bewegen. Rennen zou ze. Niks anders meer. Ze concentreerde zich op de deur en rende.
Opeens zag ze hout en lampen. Hè? Wat was dat? Ze knipperde met haar ogen. Een felle tl balk scheen in haar gezicht. Opeens besefte ze wat er was. Ze keek naar het plafond! Ze lag op de grond. Ze draaide zich op haar buik, afvragend wat er net gebeurd was. Toen ze op wilde staan wist ze het.Ze zag een basketbal wegrollen. De basketbal die ze net op haar hoofd gekregen had. Ze hurkte en stond op, klaar om de deur uit te lopen en haar schoenen te grijpen.
‘Niks daarvan! Jij blijft hier!’ was de kreet van een zelfingenomen Angelique.
Het leek alsof dat het startschot was van een ballenregen. Mayron liet zich vallen en probeerde overeind te kruipen maar het lukte niet. Ze wilde niet. Overal ballen. Tegen haar armen. Tegen haar benen. Haar rug. Haar hoofd. Haar hoofd bonkte. Haar slapen deden pijn. Het was net alsof er iemand met een hamer haar schedel als een kokosnoot opensloeg. Ze legde haar hoofd op de grond van de gymzaal.
‘Stop! Jullie doen haar pijn!’
Een stem van iemand waarvan ze het niet verwacht had. Ze kon niet thuisbrengen van wie hij was. Hij was zacht en laag. Maar duidelijk van een meisje. Mayron keek op. Het eerste wat ze opving was blond haar. Toen ze haar hoofd verder omhoogtilde zag ze Lisa staan, haar armen over elkaar. Haar ogen flitsten over de menigte. Onzeker, maar kwaad. Angelique liep op Lisa af.
‘Zo, dus jij dacht wel even te beslissen wat wij moeten doen?’
Lisa keek zelfverzekerder dan ooit.
‘Ja dat dacht ik zeker. En nu oprotten!’ Mayron bewonderde haar. Ze draaide op haar rug en ging toen overeind zitten. Au. Alles deed zeer. Ze zag hoe Lisa op haar af wilde lopen. Ze was bijna bij Mayron toen Angelique haar vastgreep.
Komt niks van in,’ siste die bitter.
Een moment van stilte. Mayron voelde de pure haat tussen Lisa en Angelique. Nee. Ze mochten geen ruzie krijgen. Niet om haar.
‘Laat maar Lisa. Ik….ik red het wel.’
Was dat haar stem? Die krakerige beverige stem? Kennelijk wel, want opeens was alle aandacht op haar gevestigd. Mayron krabbelde overeind. Het staan ging nog niet echt en ze waggelde langzaam weg.
Toen ze bij de deurpost was keek ze om. Ze zag dat iedereen Lisa vastgreep. Lisa wilde naar Mayron toelopen. Ze zwaaide wilt met haar armen en probeerde zich los te rukken maar het was zes tegen één. Mayron keek Lisa recht in haar ogen aan. Toen vormde haar mond geluidloos een woord: bedankt.
Lisa ving het op en glimlachte. Mayron glimlachte terug, en toen ging ze strompelend op zoek naar haar schoenen.

Haar schoenen waren snel gevonden. Toen Mayron naar de wc ging om water over haar gezicht en lichaam heen te gooien stond de wc deur open. Toen Mayron naar binnen keek zag ze iets verdachts in de pot liggen. Ongerust liep ze ernaartoe. En daar zag ze iets verschrikkelijks.
‘Oh nee! Mijn schoenen!!’
Ze zakte geschokt naast de pot neer en trok tussen twee vingers een van de schoenen aan een veter het water uit omhoog. Ze hield haar hand voor haar mond toen ze zag wat ervan over was. Haar mooie schoenen. Ze waren zeiknat en er was met watervaste stift op getekend. Ondanks dat het toch was het uitgelopen kon ze nog net ‘trut’ en ‘baby’ ontcijferen. De rest was een grote zwarte vlek. Ook hadden ze er zeep opgesmeerd. Die kon ze dus wel weggooien. Wat moest ze nou? Ze zakte tegen de pot en graaide haar andere schoen er ook voorzichtig uit. Er drupte water over haar t shirt en broek en er verschenen lichte zeepvlekken. De vlekken vermengden zich al snel met tranen. Mayron, hou op. Je gaat niet wéér zitten janken! Ze vinden je al een aanstelster, moeten ze daar dan gelijk in hebben? Nee, natuurlijk niet. Je bent geen aanstelster. Resoluut stond ze op, smeet haar schoenen in de prullenbak, wreef haar tranen uit haar ogen en liep in een ruk door naar de kleedkamer. Alle andere meiden waren al weg. Snel kleedde Mayron zich om. Piekerend. Hoe moest ze dat in hemelsnaam aan haar moeder vertellen? Kón ze het überhaupt wel vertellen? Vertellen zonder slaag te krijgen kon zeker niet. Ze zou het moeten verzwijgen. Somber stopte ze haar broek en shirt en haar tas. De dag was zó fijn begonnen. Hoe had ze kunnen denken dat ze erbij zou kunnen horen omdat ze Disney schoenen had?! Disney was voor kinderen. Die vonden dat leuk. Meiden van veertien niet. Die hoorden gek te zijn van popgroepen zoals 4Street. Gek te zijn op jongens en alles wat daarmee te maken had. Verliefd zijn, experimenteren. Niet zoals zij deed. Zij deed niks. Saaie grijze muis Mayron, dacht ze. ‘Verdorie….besef het dan!!’ schreeuwde ze kwaad door de lege ruimte.
‘Ik krijg verdomme nooit eens wat thuis. Nooit! Mag ik dan ook eens blij zijn met iets wat ik krijg! Het interesseert me niet dat het van Disney is! Dat vind ik leuk! Ik ben blij met alles wat ik krijg!’
Om haar woorden kracht bij te zetten gaf ze na elk woord een harde schop tegen de prullenbak. Ze balde haar handen tot vuisten en vocht opnieuw tegen de tranen. Ze herhaalde die zinnen nog eens drie keer. Elke keer feller.
‘Snap... dat ... dan…. stelletje…. idioten!!’
Baf. Baf. Baf. In de prullenbak verscheen en dikke deuk. Het kon haar geen moer schelen. Nog steeds kwaad rende ze de kleedkamer uit. Ze wilde de trap oplopen toen ze opeens overvallen werd door een gevoel van vreselijke woede. Ze liep terug, rukte de deur van de kleedkamer open en liep met grote passen terug richting de prullenbak.
‘Mama….ik háát je! Ik háát je en ik háát je!!!’ de wanden weerkaatsten de felle schreeuw van Mayron.
Bam!! De hardste schop die ze ooit had gegeven kwam op de prullenbak terecht. Een lichte echo verspreidde zich door de kleedkamer. De prullenbak viel om en rolde naar de andere kant van de kleedkamer. Overal vuil. Het kon haar niets schelen. Toen was het stil. Met een dubbel gevoel en een vage glimlach op haar gezicht rende ze de kleedkamer uit.
Met citaat reageren
Oud 10-07-2002, 16:45
Quintus
Avatar van Quintus
Quintus is offline
Zou je niet gewoon het hele verhaal kunnen mailen ofzo?

Ik vind het leuk (Nou ja, leuk... Goed )
__________________
Ik ben een paddestoel
Met citaat reageren
Oud 10-07-2002, 16:46
Myz
Myz is offline
vind het best..moet ik wel je adres hebben
Met citaat reageren
Oud 10-07-2002, 18:27
rozijntje
rozijntje is offline
nu wil ik wel het vervolg... anders kan ik niet slapen

je mag het ook mailen als je wil, mijn email-adres:
sien_ombelet@hotmail.com
__________________
** Rather my own lies than somebody elses truth** Immerse your soul in love**
Met citaat reageren
Oud 11-07-2002, 19:20
Dark Enchantress
Dark Enchantress is offline
Oeeeh goed verhaal..
maar ik hoop dat t een happy end heeft
__________________
Yearning for days of yore in elysian daydreams
Met citaat reageren
Oud 11-07-2002, 20:38
Verwijderd
wat goed! als je mensen het vervolg gaat mailen dan wil ik het ook hebben hoor, ik vind het echt mooi geschreven.. en ik zit nou al helemaal in het verhaal

als je besluit te mailen: darkkitty13@hotmail.com
Met citaat reageren
Oud 12-07-2002, 12:41
Myz
Myz is offline
tsjonge..wat een enthousiasme..wat leuk zeg
Met citaat reageren
Oud 12-07-2002, 14:24
Verwijderd
volgens mij kan je het vervolg beter hier posten hoef je niet al die mensen te mailen.
Maar mocht je het toch aan iedereen willen mailen: vleermuissie@hotmail.com
Met citaat reageren
Oud 12-07-2002, 15:27
Myz
Myz is offline
Nja het vervolg is 28 aviertjes
Met citaat reageren
Oud 12-07-2002, 16:09
Verwijderd
Citaat:
Myz schreef:
Nja het vervolg is 28 aviertjes
tja, is wel veel...
bedankt voor het mailen!
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 12-07-2002, 21:23
Signy
Avatar van Signy
Signy is offline
Citaat:
Myz schreef:
(...)Het deed ook best zeer, maar dat was voornamelijk de pijn van de slagen van de dag ervoor. Toen had ze een sok laten vallen bij het ophangen van de was en pakte haar moeder de riem om haar te slaan. (...)
een sok??
beetjee overdreven naar mijn inziens
__________________
MAYNARD! I rest my case --- And Colin & Ricky. --- Ik ben zo blij dat ik ben wie ik ben, dat ik ga waar ik ga, dat ik sta blablabla
Met citaat reageren
Oud 14-07-2002, 16:03
ssjpan
Avatar van ssjpan
ssjpan is offline
ik vind het echt een goed verhaal wil je het ajb. ook naar mij mailen?? jolanda235@hotmail.com
__________________
■▲■▲■▲
Met citaat reageren
Oud 14-07-2002, 19:56
TyZZel
Avatar van TyZZel
TyZZel is offline
you've got mail
__________________
I was born -- wait, it gets worse.
Met citaat reageren
Oud 15-07-2002, 12:05
Quintus
Avatar van Quintus
Quintus is offline
Ik heb wel weer wat weten te veroorzaken he?

[off topic] Msn doet het nog niet [/off topic]
__________________
Ik ben een paddestoel
Met citaat reageren
Oud 15-07-2002, 14:12
Verwijderd
Mag ik het vervolg ook...? leonoor@scholieren.com
Met citaat reageren
Oud 15-07-2002, 16:32
Verwijderd
*heeft je mailtje gehad*

wow, ik heb het net helemaal gelezen en het is echt goed! had zelf niet eens gemerkt dat ik al midden in het verhaal zat, was echt heel verbaasd toen ik in eens bij de laatste bladzijde was.. het leest echt heel makkelijk weg, en zelfs het engels tussendoor klinkt niet ergelijk zo als het meestal wel is

als er een vervolg komt wil ik het hebben hoor
Met citaat reageren
Oud 15-07-2002, 18:19
Myz
Myz is offline
Tsjonge..ik had nie verw8 dat ik zoveel reacties zou krijgen..*druk bezig met mailen* *trots*
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 15-07-2002, 18:33
Dark Enchantress
Dark Enchantress is offline
Ik wil het hele verhaal ook graag lezen als t kan..en het vervolg enzo
b_bruggeling@hotmail.com
Alvast bedankt
__________________
Yearning for days of yore in elysian daydreams
Met citaat reageren
Oud 15-07-2002, 19:18
PiNoW
Avatar van PiNoW
PiNoW is offline
ik wil t vervolg ook wel...
wil je t mailen asjeblief?
[ mail is irisje_979@hotmail.com]
alvast bedankt
__________________
RIELEKST!
Met citaat reageren
Oud 15-07-2002, 19:20
Verwijderd
Ik wil een einde...

't leest idd heel goed door...d'r zitten lege bladzijdes in het document achter het laatste stuk...ik wou dat er daar nog wat op stond, maar dat stond er niet.
Met citaat reageren
Oud 15-07-2002, 19:52
Dark Enchantress
Dark Enchantress is offline
Citaat:
Leonoor schreef:
Ik wil een einde...

't leest idd heel goed door...d'r zitten lege bladzijdes in het document achter het laatste stuk...ik wou dat er daar nog wat op stond, maar dat stond er niet.
Same here..ben ontzettend benieuwd hoe t verder gaat
__________________
Yearning for days of yore in elysian daydreams
Met citaat reageren
Oud 16-07-2002, 17:35
Megalomaniace
Avatar van Megalomaniace
Megalomaniace is offline
Mag ik het vervolg ook? vianokia@hotmail.com
Het verhaal leesttot nu toe echt goed weg, goed geschreven!
__________________
*Turn me into something faceless, weightless, mindless, homeless vacuum state of peace*
Met citaat reageren
Oud 23-07-2002, 21:35
Flowtje
Avatar van Flowtje
Flowtje is offline
zou ik het vervolg ook mogen hebben??
ik vind het echt een heel mooi verhaal (van wat ik tot nu toe heb gelezen)

dus pleasee..het vervolg??

e-mailadres: flower__gurl@hotmail.com

alvast thnxx
Met citaat reageren
Oud 23-07-2002, 21:53
Verwijderd
Wat een zielig verhaal.. Wel heel mooi..
Zou je mij misschien ook het vervolg willen meelen? pebbles1@home.nl
Bedankt
Met citaat reageren
Oud 23-07-2002, 22:22
euro
Avatar van euro
euro is offline
'k durf het bijna niet te vragen.....mag ik 't vervolg misschien ook??

schaapjeblaat@hotmail.com
__________________
nein
Met citaat reageren
Oud 23-07-2002, 22:26
Lindansje
Avatar van Lindansje
Lindansje is offline
goed geschreven

wil je mij ook mailen?

exkusjes@hotmail.com
__________________
No sig today.
Met citaat reageren
Oud 24-07-2002, 11:01
Myz
Myz is offline
*iedereen druk aan het melen*
Met citaat reageren
Oud 24-07-2002, 13:44
euro
Avatar van euro
euro is offline
Citaat:
Myz schreef:
*iedereen druk aan het melen*
Bedankt!!!!!! Heel verhaal hoor! Ik dacht echt gewoon dat ik in een boek was aan 't lezen ofzo!!! super mooi!
__________________
nein
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 24-07-2002, 19:39
Flowtje
Avatar van Flowtje
Flowtje is offline
ik vond de rest van het verhaal echt geweldig
nu nog het einde!!

(wanneer komt dat??)

*wacht vol spanning op het einde*
Met citaat reageren
Oud 24-07-2002, 21:09
euro
Avatar van euro
euro is offline
Citaat:
flowergurl schreef:
*wacht vol spanning op het einde*
* mee aan ut wachten*
__________________
nein
Met citaat reageren
Oud 02-08-2002, 15:28
mystress-darqyr
Avatar van mystress-darqyr
mystress-darqyr is offline
wat een mooi verhaal!!!
wil je mij ook het vervolg mailen?
gordi_els@hotmail.com
__________________
accidentally in love
Met citaat reageren
Oud 02-08-2002, 22:37
SaraDane
SaraDane is offline
kan je mij ook het vervolg mailen?? zwartje85@hotmail.com

ik vind je verhaal erg goed! alvast hartelijk bedankt!
__________________
Life is strictly mind over matter, if you dont mind it doesnt matter.
Met citaat reageren
Oud 04-08-2002, 11:10
Verwijderd
*is fan* plieieiez mail mij ook?
inge3000@hotmail.com

Alvast bedankt!
Met citaat reageren
Oud 04-08-2002, 12:57
Sasbeest
Avatar van Sasbeest
Sasbeest is offline
Mag ik et vervolg plies ook? *bloos*
Tis echt een supermooi verhaal, leest lekker weg!

sas_beest@hotmail.com
__________________
Liefde was als de regen, ze veranderde in ijs of verdween
Met citaat reageren
Oud 09-08-2002, 20:46
Myz
Myz is offline
Ikke, ik kan je niet mailen omdat je je accountsize hebt overschreden?
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Verhalen & Gedichten Winnaars(!) van de verhalenwedstrijd! Simoen & LUH-3417
Verwijderd
35 03-01-2005 19:30
Verhalen & Gedichten Nina & Sara
Giles
18 24-07-2003 23:37


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 03:49.